Wednesday, December 26, 2012

Fourmois 14

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, χάθηκα, εξαφανίστηκα, έγινα Λούης, μπουχός, νίντζα, το ξέρω. Σας έλειψα, με αναζητήσατε, διοργανώσατε πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες με αναμμένα κεριά στην πλατεία Συντάγματος μέρα μεσημέρι -έτσι για το ροκ- για πάρτη μου. Το ξέρω. Και σας ευγνωμονώ για  αυτήν σας την ανησυχία και την συμπαράσταση. Με συγκινήσατε βλαμμένα.Τα πλάνα από το ελικόπτερο του ΣΚΑΙ ήταν όντως συγκλονιστικά. Γι'αυτό κι εγώ νιώθω πως σας οφείλω, ως ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, μια εξήγηση. Μια εξιστόρηση, ένα απντέητ βρε αδερφέ, του τι έκανα τους τελευταίους μήνες. Κι επειδή με ξέρετε -αυτός είμαι δεν μπορώ να αλλάξω- δεν θα το κάνω με τη μορφή στείρας και πεζής αφήγησης γεγονότων, αλλά θα γράψω ένα αρκούντως γλυκανάλατο και συναισθηματικό ποστ. Δικό σας!

92 Ανείπωτες καλημέρες (η συνέχεια)

Τα μάτια ανοίγουν. Μηχανικά. Όπως οι πόρτες πίσω της. Τα ανοιγοκλείνει δυο-τρεις φορές καθώς χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να συνηθίσουν στο δυνατό φως. Κάποιος από πίσω λέει ευγενικά : "Συγνώμη, να περάσουμε;". Στέκεται ακριβώς μπροστά στην πόρτα, εμποδίζοντας τον κόσμο που θέλει να βγει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει. Στα σενάρια του μυαλού της δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στο αεροδρόμιο. Μόνο αυτή κι εκείνος. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, φυσικά. Προχωράει λίγο ψελλίζοντας ένα αμήχανο "συγνώμη" κι αρχίζει να σκανάρει τον χώρο γύρω της. Παντού χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα ανυπομονησία, που περιμένουν τους αγαπημένους τους. Το δικό του πουθενά. Αρνείται να το πιστέψει. Κάνει δυο βόλτες πάνω κάτω για να βεβαιωθεί. Η άρνηση πάντα έρχεται πρώτη σε αυτές τις περιπτώσεις και σιγά-σιγά την θέση της παίρνει η απογοήτευση. Βγαίνει έξω για να καπνίσει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία... Θα του δώσει τόσο χρόνο όσο θα διαρκέσει αυτό το τσιγάρο. Ύστερα, μόλις τελειώσει το τσιγάρο, μαζί με τον χρόνο του, θα φύγει. Ανάβει το τσιγάρο και κλείνει τα μάτια...

Monday, November 5, 2012

Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...

τίποτα τρομακτικό δεν νομίζω να συμβεί. Παρ' όλα αυτά, καλού κακού, κάτσε να το παινέψουμε μην πέσει και μας πλακώσει.

Το λεπό, κυρίες, δροσερές δεσποινίδες και κύριοι με χαρά, τιμή και ιδιαίτερη περηφάνεια θα ήθελα να σας παρουσίασω της δημιουργίες της Fagomena Xartakia Productions (FXP) στον ιδιαίτερα απαιτητικό κόσμο της 7ης τέχνης, με συνείδηση και επίγνωση του ότι άργησα λίγο -η αλήθεια είναι- να το κάνω. Ο λόγος για την αργοπορία αυτή έχει να κάνει κατά το ήμισυ με την έμφυτη τεμπελιά μου -να τα λέμε αυτά- και κατά το υπόλοιπο με την υπομονή και προσμονή για το 3ο βiντεάκιον ώστε να έχω κάτι πιο ολοκληρωμένο να παρουσίασω. Πριν περάσω στα έργα, θα ήθελα από αυτό εδώ το βήμα να ευχαριστήσω και να εγκωμιάσω τα υπόλοιπα 2/3 της FXP τον Αποστόλη τον Πολυμέρη και τον Γιώργο τον Πολυμέρη για πολλούς και αναρίθμητους λόγους που έχουν να κάνουν με το τεχνικό και όχι μόνο κομμάτι των βιντεακίων μας, αλλά κυρίως και παν' απ' όλα για την φιλία τους.

Wednesday, October 31, 2012

92 ανείπωτες καλημέρες

Οι αυτόματες πόρτες ανοίγουν. Τα μάτια κλείνουν. Αυτόματα κι αυτά. Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Η στιγμή της αλήθειας.


----------------------------------------------------


Wednesday, September 12, 2012

Χαρίζεται πατρίδα...

Το θέμα είναι βαρύ και σοβαρό και δεν ξέρω από που να το πιάσω. Γιατί απ' όπου και αν το πιάσω βρωμάει. Ένα είναι το σίγουρο, τα εξής δύο: Με απασχολεί βαρέως και εντόνως, όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο πολύ, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό παρά να εκφράσω τον προβληματισμό μου. 

Ας πούμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους και ας μην προσπαθήσουμε να κρυφτούμε πίσω κανένα δάχτυλο. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Προσέξτε τον παρακείμενο. Δεν ΘΑ ξεφύγουν, ούτε ξέφυγαν στιγμιαία και ίσως τυχαία. Έχουν ξεφύγει και θα συνεχίσουν να ξεφεύγουν. Ως που και ως πότε; Και τι δεν θα έδινα για να μην το ανακαλύπταμε ποτέ...; Αλλά δυστυχώς, πολύ φοβούμαι, πως θα το ανακαλύψουμε. 

Tuesday, June 19, 2012

Η μέρα της μαρμότας (με Σαμαρά αντί για Bill Murray στον πρωταγωνιστικό ρόλο)

Πριν ξεκινήσω θα ήθελα κατ' εξαίρεσιν να καταχραστώ το δημόσιο ετούτο βήμα που δίνω στον εαυτό μου για να κάνω μια καταγγελία. Θέλω δημόσια, επώνυμα και υπεύθυνα, έχωντας σώας τας φρένας και πλήρη επίγνωση των λόγων μου και των συνεπειών τους, να καταγγείλω τον Randy Marsh και το μπλογκ του Τιποτα στα Σοβαρά. Ε δεν είναι κατάσταση αυτή! Να μου έρχεται δηλαδή εμένανε η φλασιά μετά από ένα φανταστικομύριο χρόνια να γράψω άρθρο σοβαρό, να ανοίγω τον μπλόγκερ για να γράψω το εν λόγο άρθρο, να ρίχνω μια ματιά στην λίστα ανάγνωσης, να βλέπω ότι έχει καινούργιες αναρτήσεις στο μπλογκ του, να μπαίνω για να τις χαζέψω και να κάθομαι μισή ώρα να γελάω μόνος μου σαν τον μαλάκα. Πως να κάτσω να γράψω σοβαρά μετά από αυτό;!;! Όχι πείτε μου. Αίσχος! Που είναι το κράτος;;;

Τέλος πάντων...

Ναι καλά καταλάβατε, θα μιλήσω για τις εκλογές. Όχι τίποτα τραγικό, μη φανταστείτε. Απλά θα προσπαθήσω να κάνω έναν μικρό απολογισμό του τι έγινε, και μια μικρή εκτίμηση της κατάστασης. Μην περιμένετε όρους πολιτικούς, τεχνοκρατικούς ή οικονομικούς από μένα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μου. Και δεν υπάρχουν γιατί δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ τόσο ώστε να τους ενσωματώσω. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν με απασχολεί το τι γίνεται στον κόσμο, γενικά και στην χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ειδικότερα. Με απασχολεί φαντάζομαι στον βαθμό που θα έπρεπε να απασχολεί τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Δήλαδη ούτε σε σημείο πόρωσης και αφορμής για να τσακώνομαι με τους φίλους μου, αλλά ούτε και σε σημείο ώστε να αδιαφορώ. Στο σημείο αυτό να πω ότι ανήκω στο 37,5% των ελλήνων που απείχαν από την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Λόγο επιλογής. Επέλεξα να μην δώσω άλλα 200 ευρώ όπως έκανα την 6η Μαΐου για να πάω στην ελλάδα να ψηφίσω. Επέλεξα να πάω στον γάμο ενός φίλου μου. Όχι ότι αυτό με απενοχοποιεί, αλλά τέλος πάντων, ναι είχα κάτι καλύτερο να κάνω από το να πάω να ψηφίσω - αν και το ήθελα πάρα πολύ. Θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα όμως. 

Όσον αφορά την γενική εκτίμηση του αποτελέσματος: Ξέρεις, κάθε φορά λες μέσα σου: "Δεν μπορεί, τώρα κάτι θα αλλάξει. Τώρα είναι ο καιρός. Εχουμε ωριμάσει, έχουμε αλλάξει. Και εμείς και οι καιροί. Μυρίζω τον άνεμο της αλλαγής." Και έχεις μέσα σου αυτή την τόσο ζωογόνα αίσθηση κι αυτό το κρυφό συγκρατημένο χαμόγελο αισιοδοξίας. Την αίσθηση της ελπίδας. Αυτής της πουτάνας που αν και πεθαίνει πάντα τελευταία, της έχουμε κάνει τόσες κηδείες. Ούτε ο Μελκιάδες Εστράδα να ήταν. Κι ύστερα έρχεται η πραγματικότητα να σε συνεφέρει μέ ένα ψυχρό χαστούκι και λες "Μα καλά, τι σκεφτόμουν; Είναι δυνατόν να αλλάξουν ποτέ τα πράγματα;". Και ύστερα από το άρχικό σοκ. έρχεται αίσθηση της συντριβής και το ξενέρωμα. Αλλά κι αυτά δεν διαρκούν για πολύ. Γιατί πάντα μέσα σου το ήξερες. Αυτό ουσιαστικά περίμενες να ακούσεις. Και η ζωή συνεχίζεται όπως την ήξερες. 

Προς θεού, δεν υποστηρίζω ότι αν κέρδιζε ο Σύριζα χθες τις εκλογές ξαφνικά και μονομιάς, όλα μας τα προβλήματα θα λύνονταν. Ότι θα βγαίναμε στους δρόμους να τραγουδάμε σουπερκαλιφρατζιλστικεξπιαλιντόσιους σαν την Μαίρη τη Πόππινς και οι τσέπες μας θα γέμιζαν αυτομάτως με ευρώ (ή δραχμές;). Αλλά να, ρε γαμώτο, πίστευα -και πιστεύω ακόμη - πως όσο τρομακτικό και αν είναι το άγνωστο και το καινούργιο, απόκλείεται να είναι χειρότερο από τον γνωστό και δεδομένο τρόμο που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στην ελλάδα. Όπως λένε και στο ποδόσφαιρό, ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Αλλά η δικιά μας όχι μόνο χάνει, αλλά διασύρεται. Ε, δεν πρέπει να την αλλάξουμε; Εκτος κι αν οι καθημερινές -πλέον- και μαζικές αυτοκτονίες είναι συγκυριακές. Μπορεί όντως τελικά να μας ψεκάζουνε και απλά έτυχε να ρίξουν παραπάνω δόση χημικών πάνω από την ελλάδα. Μπορεί οι γονείς μου, που μου λένε να μην γυρίσω ποτέ πίσω, απλά να με βαρέθηκαν και να παρτάρουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, γιορτάζοντας το γεγονός ότι δεν με έχουν μες τα πόδια τους. Μπορεί οι φίλοι μου που μου λένε ότι δεν βγαίνουν από το σπίτι επειδή δεν έχουν λεφτά για μπύρα και για βενζίνη να μου λένε ψέμματα και απλά να βαριούνται να κουνηθούν. Μπορεί ο κολλητός μου που στεναχωρήθηκε επειδή βρέθηκε το αμάξι του, το οποίο του το είχαν κλέψει και άρα δεν θα πάρει τα λεφτά της ασφάλειας, να είναι απλά μαλάκας. Τι να πω;

Για τον Σύριζα:
Ναι το πήγα πάλι στο ρομαντισμό και  το συναίσθημα αλλά τι να κάνουμε; Τέτοιος είμαι. Ρομαντικός και συναισθηματικός. Και σαν τέτοιος δηλώνω αριστερος. Ξέρεις, με την ρομαντική έννοια του όρου. Αριστερός στην ψυχή και τέτοια. Μάλλον επειδή μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ποτέ δεν ήταν πλούσια. Όχι ότι στερήθηκα ποτέ ή μου έλειψε το παραμικρό αλλά ποτέ δεν μας περίσσευαν κιόλας. Αν ήμουν γιος εφοπλιστή το πιθανότερο είναι να δήλωνα δεξιός (ή φιλελεύθερος όπως είναι της μόδας τώρα να λέμε τους δεξιούς) και τώρα θα λέγαμε άλλα. Παρ' όλα αυτά παραμένω και λάτρης της λογικής. Και η λογική λέει, πως όσο και να το ήθελα, όσο και να προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να το πιστέψει, ο Τσίπρας δεν ήταν και δεν είναι ακόμα έτοιμος να κυβερνήσει. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν σήμερα ήταν πρώτος. Το πιο πιθανό είναι να τον κατασπάραζαν οι μεγαλοκαρχαρίες της εγχώριας και εισαγώμενης διαπλοκής (νταξει είπαμε δεν ξέρω πολιτικούς όρους αλλά διαβάζω ειδήσεις...:) ) και να τον αποκαθήλωναν στη συνείδηση του λαού - όσων τον ψήφισαν τέλος πάντων- σε χρόνο dt κι έτσι να τελείωνε άδοξα αυτό το παραμύθι. Ίσως καλύτερα που δεν βγήκε τελικά. Αν παίξει καλά τον ρόλο του, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κινήσει τις διεργασίες για τις απαραίτητες ζυμώσεις που πρέπει να λάβουν χώρα στον χώρο της αριστεράς, ίσως και να αποδειχθεί οτι τελικά χθες αυτός ήταν ο νικητής των εκλογών. Αν βέβαια συνεχισει να υπάρχει η ελλάδα όπως την ξέρουμε μέχρι τότε, κι αν δεν έχουν αυτοκτονήσει όλοι οι κάτοικοί της. Όπως και να 'χει θα κριθεί κι αυτός με την σειρά του. Και πρώτος πρώτος θα τον κρίνω και θα τον σιχτιριάσω και θα τον χλευάσω εγώ αν τα κάνει όλα ρόιδο. Δεν δίνω λευκή επιταγή σε κανέναν. Εγώ κι ο Κουβέλης. 

Για την Νέα Τρομοκρατία:
Πολλοί το είπαν σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ένας αρκετά επιτυχημένος και εύστοχος χαρακτηρισμός για το τι συνέβη χθες. Φόβαμαι όμως ότι δεν είναι επαρκής. Η αλήθεια είναι πιο απλή και λιγότερο ρομανική αυτή τη φορά. Ο λαός υπέκυψε στον φόβο. Απλά και ξεκάθαρα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έκαναν αυτο που έπρεπε να κάνουν. Αυτό που τους υπέδειξαν οι ευρωπαίοι προστάτες τους να κάνουν. Τρομοκράτησαν τον λαό. Κι εδώ είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Οι πολίτες και δη οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έκαναν κι αυτοί με την σειρά τους, αυτό που έπρεπε να κάνουν. Το εξής απλό και δίχως περιθώρια περιττών αναλύσεων και φιοριτούρων. Τρομοκρατήθηκαν. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε. Στην αρχή ήθελα να βρίσω όλους τους βλάχους και τους κωλόγερους που πήγαν σαν τα πρόβατα στη σφαγή και ψήφισαν ΝΔ. Αλλά μετά κάθισα και το σκέφτηκα λίγο. Και τι έπρεπε να κάνουν δηλαδή; Οι γέροι και οι χαμηλότερης μόρφωσης κάτοικοι της περιφέρειας, χωρίς να τους μέμφομαι σε καμία περίπτωση, υπέκυψαν στον εκβιασμό, τρομοκρατήθηκαν και ψήφισαν έτσι όπως ψήφισαν. Προτίμησαν να έχουν σίγουρη (;;;) την πενιχρή τους σύνταξη σε ευρώ παρά να μπουν σε νέες περιπέτειες και να πρέπει εκ νέου να μαθαίνουν πως να υπολογίζουν τις συντάξεις τους σε κάποιο άλλο νόμισμα ("Και για πες μου παλικάρι μου, 200.000 δρχ, σε κανονικά λεφτά πόσα είναι;"). Το σέβομαι. Από την άλλη πάλι, οι νέοι άνθρωποι και οι -θεωρητικά- πιο μορφωμένοι κάτοικοι των αστικών κέντρων, έκαναν αυτό που (θα) έπρεπε να κάνουν. Δεν μάσησαν από τραμπουκισμούς, ψευτοδιλλήματα και εκβιασμούς και ψήφισαν έτσι όπως ψήφισαν κι αυτοί. Προτίμησαν να αγωνιστούν, να αντισταθούν και να αντιδράσουν μέσα στα νόμιμα πλαίσια, κάνοντας χρήση του συνταγματικού τους δικαιώματος να στέλνουν σπίτι τους αυτούς που θεωρούν ότι τους εξαπατούν. Σεβαστό κι αυτό.  Κι αν βγαίναμε από το ευρώ, υπάρχουν και τα κομπιουτεράκια. Δυστυχώς οι πρώτοι ήταν πιο πολλοί από τους δεύτερους. Δυστυχώς οι γέροι σε αυτή την χώρα είναι πιο πολλοί από τους νέους. Απλά μαθηματικά. Τι να κάνουμε τώρα; 

Τα μόνα που δεν είναι σεβαστά και κατανοητά, κατά την γνώμη μου, είναι τα εξής δύο: Το ποσοστό της αποχής και το ποσοστό των ανθρωπόμορφων φασιστοειδών της χρυσής αυγής. Για τους πρώτους, στους οποίους όπως είπα ανήκω κι εγώ, εχω να πω μόνο το εξής: Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γυρίσουν και να πουν το παραμικρό όταν θα τους απολύουν, όταν θα πρέπει με τρεμάμενο χέρι να μετράνε τα τελευταία τους ευρώ μπροστά απο την ταμεία της ΔΕΗ ή όταν θα ακούσουν για κάποιον φίλο τους ή γνωστό που έβαλε τέλος στη ζωή του. Και να είστε σίγουροι ότι θα είναι οι πρώτοι που θα παραπονεθούν, θα ουρλιάξουν και θα μουτζώσουν όταν κάτι απ' όλα αυτά γίνει. Γιατί θα γίνει σίγουρα. Να καταλάβω ότι ορισμένοι ίσως δεν είχαν τα λεφτά για να ταξιδέψουν στις γεννέτειρες τους και να ψηφίσουν. Να καταλάβω ότι ορισμένοι είχαν όντως ανειλημμένες υποχρεώσεις. Κι εγώ αν μου περίσσευαν 200 ευρώ και δεν παντρευόταν ο φίλος μου θα ερχόμουν να ψηφίσω. (Το απαράδεκτο της ελληνικής νομοθεσίας που δεν επιτρέπει στους έλληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν στις πρεσβείες της ελλάδας δεν το κατανοώ και δεν θα το σχολιάσω. Απλά για όσους δεν γνωρίζουν να αναφέρω ότι είμαστε ίσως η μοναδική χώρα, στην ευρώπη τουλάχιστον, που ουσιαστικά απαγορεύει σε ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών της να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα) Αλλά 40% ρε πούστη μου; Δήλαδη όσο και να προσπαθήσετε να με πείσετε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν προτίμησαν απλά να πάνε για μπάνιο αντί να ψηφίσουν, δεν θα τα καταφέρετε.  

Όσο για τους άλλους...Δεν θα μπω καν στη λογική του να επιχειρηματολογήσω γιατί ο φασισμός ή ο ναζισμός ή η όποια στο μπούτσο ιδεολογία (;) λένε ότι πρεσβεύουν είναι ανεπιθύμητα. Ίσως γιατί, ευτυχώς, δεν τα έζησα ποτέ -και σίγουρα δεν θέλω να τα ζήσω - και άρα δεν ξέρω και πολύ καλά τι ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα. Και μακάρι να μην μάθω και ποτέ. Αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα με τους τραμπούκους. Τους bullies που λένε τα αμερικανάκια. Εκ φύσεως απεχθάνομαι τους ανθρώπους που επιβάλλονται με το έτσι θέλω και χρησιμοποιώντας συνήθως τα μπράτσα τους παίρνουν αυτό που θέλουν. Μάλλον επειδή πάντα ήμουν από την άλλη μεριά. Από την πλευρά των αδυνάτων. Στο σχολείο πάντα ήμουν ο πιο μικροκαμωμένος και συνήθως ήμουν το θύμα αυτών των νταήδων και ψευτοπαλικαράδων. Δεν θα πω ότι η δύναμη μου ήταν το μυαλό μου, γιατί μπορεί και να μην ισχύει. Αλλά σίγουρα ποτέ δεν ήταν τα μπράτσα μου. Κι έτσι μεγαλώνοντας πάντα είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τους ανθρώπους που έμαθαν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να πετυχαίνουν τους σκοπούς τους, αντισταθμίζοντας έτσι ίσως την έλειψη μυικής δύναμης. Το να κάτσω να  -προσπαθήσω να - κάνω μια λεκτική αντιπαράθεση με αυτούς τους (υπ)ανθρώπους και να τους εξηγήσω τι θέλω να πω, μοιάζει πιο ουτοπικό κι από την Πολιτεία του Πλάτωνα και γι΄αυτό δεν θα το κάνω. Το να τους αντιμετωπίσω με βία, ακόμα κι αν μπορούσα,  δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Όχι γιατί αυτό θα με κάνει ίδιο ή χειρότερο από αυτούς, αλλά γιατί όσους και να δείρεις αφενός δεν μπορείς να τους δείρεις όλους, αφετέρου είναι τόσο ζώα που δεν καταλαβαίνουν ούτε από ξύλο. Το να τους σκοτώσουμε όλους θα ήταν μια καλή λύση αλλά τότε ναι, ίσως απλά πάρουμε τη θέση τους. Οπότε απλά εύχομαι να μην υπήρχαν. Αλλά από την άλλη εύχομαι να μην υπήρχε καπιταλισμός, να μην υπήρχαν πόλεμοι και δυστυχία στον πλανήτη, η βλακεία να μην ήταν ανίκητη, να υπήρχαν δράκοι και ξωτικά, να υπήρχε ένα δαχτυλίδι που να τους κυβερνάει όλους και να βλέπαμε κάθε μέρα τουλάχιστον δύο διαφορετικά ζευγάρια βυζιά όπως σε κάθε επεισόδιο του Game of Thrones...

Saturday, June 2, 2012

Λευκή οθόνη

Ηθελε να γράψει. Έπρεπε να γράψει! Δηλαδή όχι πως τον υποχρέωνε κανένας, εκτός από αυτή τη μικρή φωνούλα μες το μυαλό του. Αλλά δεν ήξερε τι. Κάτι τον ενοχλούσε. Πάντα κάτι τον ενοχλούσε τον τελευταίο καιρό. Πότε δεν είχε χρόνο...πότε έμπνευση. Πάντα έβρισκε κάτι πιο σημαντικό, κάτι πιο επείγον, που είχε να κάνει κι έτσι πάντα ανέβαλε το γράψιμο για μια άλλη φορα. Έσβησε τα φώτα, έβαλε μουσική, άναψε κεριά, έστριψε τσιγάρο, έβαλε κι ένα ποτό. Οι κατάλληλη ατμόσφαιρα κι οι κατάλληλες συνθήκες για γράψιμο. Λες και η ατμόσφαιρα έκανε καμία διαφορά. Λες κι αν οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες τότε αυτομάτως θα είχε κάτι να πει. "Τον κακό τον γαμιστή τον εμποδάν' οι τρίχες" σκέφτηκε. Μια παροιμία που του έλεγε από μικρός η γιαγιά του. Τώρα πια που είχε μεγαλώσει, καταλάβαινε πολύ καλά τι ήθελε να πει. "Αν δεν γαμάς καλά εσύ, τι σου φταίνε οι τρίχες;" 

Κάθισε πάνω από το πληκτρολόγιο και κοίταξε την άσπρη οθόνη, με τον μαύρο κέρσορα να αναβοσβήνει. "Και τώρα, τι γράφουμε; Πώς ξεκινάμε;". ¨Εγραψε μια πρόταση. Την έσβησε πριν την τελειώσει. Κι ύστερα κι άλλη, και έπειτα άλλη μία. Μα πως να γράψει, όταν δεν ξέρει για τι να γράψει και κυρίως ΓΙΑΤΙ να γράψει. Μπορούσε να γράψει για την επικαιρότητα. Εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση, φασίστες στη βουλή, ευρώ ή δραχμή. Δεν ήθελε. Ευκολή λύση. Ίσως και όχι. Ίσως δεν είχε κάτι επί της ουσίας να πει για αυτά τα θέματα. Θα μπορούσε βέβαια να κάνει αυτό που κάνει πάντα. Να καταπιαστεί με αυτά τα θέματα και εν μέσω σοβαρού κι αστείου να πει κανα δυο σωστές μαλακίες και τα υπόλοιπα ειρωνίες και χιουμοράκι τύπου Σεφερλή. Στην καλύτερη περίπτωση. Ναι αυτό ήταν το στυλ γραψίματος του, ήξερε πως δεν μπορούσε να το αλλάξει. Μάλλον δεν ήθελε να το αλλάξει. Αλλά αυτό ήταν και το μεγάλο του πρόβλημα. Δεν μπορούσε να υιοθετήσει ένα μόνο σοβαρό ή ένα μόνο αστείο στυλ γραψίματος. Γενικά του άρεσε να ακροβατεί ανάμεσα σε ασυμβίβαστες και αλληλοσυγκρουόμενες καταστάσεις. Όχι μόνο στο γράψιμο αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Ποτέ δεν ήταν άθρωπος του άσπρου ή του μάυρου. Προτιμούσε τον χώρο ανάμεσα στα δύο. Όχι το γκρι. Για την ακρίβεια το γκρι το σιχαινόταν. Απλά πίστευε ότι η ζωή δεν είναι διακριτά χρώματα, άσπρο, μαύρο κτλ. αλλά ένα χρωματικό φάσμα. Ένα πεδίο όπου τα χρώματα αλληλοεπικαλύπτονταν και το να διακρίνεις το ένα από το άλλο ήταν κάτι το εξαιρετικά δύσκολο και τρομακτικό. Δεν υπήρχε και λόγος να το κάνεις άλλωστε. Έτσι πίστευε. Αλλά ο κόσμος, το κοινό του ας πούμε, ήθελε ξεκάθαρα πράγματα. Ξεκάθαρες σκέψεις, ξεκάθαρες θέσεις. Μνημόνιο ή καταγγελία; "Να φύγουν οι μετανάστες από τη χώρα ΜΟΥ" ή "είμαστε όλοι μετανάστες"; "Εσύ με ποιους είσαι; Με εμάς ή με τους άλλους;". Οπότε απέρριψε την ιδέα να ασχοληθεί με αυτά. Αλλώστε υπήρχαν τόσοι πολλοί εκεί έξω που και τα 'λέγαν καλύτερα, και πιο ενημερωμένοι ήταν, και πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη είχαν. "Ας τα πουν αυτοί", σκέφτηκε. 

Το ποτό τελείωσε. Το τσιγάρο εδώ και ώρα. Η μουσική σταμάτησε να παίζει. Έβαλε κάτι πιο μελαγχολικό να παίζει. Ξαναγέμισε το ποτήρι. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Η οθόνη ακόμα άσπρη, κενή, απειλητική. Του ήρθε μια ιδέα. Θα γραφε για τον εαυτό του, τα προβληματά του. Θα κανε την αυτο-ψυχανάλησή του μέσα από το γράψιμο. Θα έβγαζε για άλλη μια φόρα από μέσα του την "drama queen", όπως τον αποκαλούσε πειρακτικά κάποτε μια ψυχή. Αλλά ποιός ενδιαφέρεται να μάθει για τα σώψυχά του. Είναι παντελώς αδιάφορα για όλους εκτός από τον ίδιο. Άντε και κάναν-δυο ανθρώπους που τον ξέρουν προσωπικά. "Βαρετό" σκέφτηκε και κοίταξε τον κέρσορα που αναβόσβηνε μονότονα.

Έπρεπε να γράψει κάτι. Είχε να γράψει τόσο καιρό. Οι αναγνώστες του θα απογοητεύονταν. Όμως δεν έγραφε για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό του. Ή μήπως όχι; Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το ξεκαθαρίσει. Πρωτίστως μέσα του. Η πρώτη, εύκολη και αβίαστη απάντηση που έδινε στον εαυτό του ήταν ότι έγραφε για εκείνον και μόνο για εκείνον. Ήξερε όμως ότι δεν ήταν αλήθεια. Εντελώς αλήθεια εν πάσει περιπτώσει. Αλλιώς ποιός ο λόγος να δημοσιοποιεί και να εκθέτει τα γραπτά του. Όχι ότι περίμενε το χειροκρότημα, την επιβράβευση. Κάθε άλλο. Απλά πίστευε ότι είχε κάτι να πει και ήθελε να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους. Όχι για να τους κάνει σοφότερους. Απλά για να δείξει ότι είναι κι αυτός εκεί, έχει άποψη, έχει φωνή. Κι αυτή η φωνή ήθέλε να ακουστεί. Κι αν υπήρχε έστω κι ένας άνθρωπος που θα την άκουγε και θα επηρεαζόταν έστω κι απειροελάχιστα από αυτή την φωνή, κατά τον οποιοδήποτε τρόπο, τότε θα ήταν ευτυχισμένος. Αν πάλι όχι, δεν τον πείραζε. "Δεν γίνεται να είμαστε όλοι Καζαντζάκηδες" σκέφτηκε. Κι ύστερα, ο Καζαντζάκης ήταν ένας κι ήταν ο Καζαντζάκης. Αυτός ήταν ο εαυτός του. Κι από την μία δεν είχε  ούτε το παραμικρό δικαίωμα να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Καζαντζάκη, από την άλλη δε, ούτε και ήθελε αλλά ούτε και έπρεπε. "Σαν πολύ δεν ψωνίστηκα πάλι κι απόψε;" σκέφτηκε. Και η οθόνη παρέμενε κενή. 

Ήταν Παρασκευή βράδυ, κι αυτός αντί να είναι έξω με φίλους, καθόταν μπορστά σε μια άδεια οθόνη και προσπαθούσε μάταια να την γεμίσει. Κάποτε, με το που καθόταν πάνω από το πληκτρολόγιο άρχιζε να γράφει χωρίς σταματημό. Χωρίς να το κουράζει και να το πολυσκέφτεται. Οι λέξεις έβγαιναν από μέσα του σωριδόν και αυτός απλά τις έβαζε σε σειρά σχηματίζοντας προτάσεις ήδη στο μυαλό του πριν αυτές μαυρίσουν την οθόνη. Κάποτε ο κέρσορας έτρεχε να τον προλάβει. Τωρα τι διάλο είχε πάθει; "Πουτάνα έμπνευση, που γαμιέσαι πάλι; Γιατί αφήνεις την οθόνη μου λευκή;", σκέφτηκε. "Γάμα το, θα δω καμιά ταινία." είπε κι έκλεισε την οθόνη. 


Monday, March 12, 2012

Ιδέες και λύσεις για δώρα

Πάει καιρός που έχω να γράψω κανονικό πόστ σε τούτο το μαγαζάκι και μιας και οι λογοτεχνικές μου απόπειρες δεν έτυχαν της αναμενόμενης ανταπόκρισης (ε δεν σκίσατε και τα καλσόν σας, ας μη κοροιδευόμαστε μεταξύ μας) είπα να γράψω μετά από καιρό ένα αρθράκι σαν κανονικός μπλόγκερ. Ξες, άσχετες μαλακίες για την προσωπική μου ζωή που δεν αφορούν και κανέναν στην τελική αλλά εγώ τις μοιράζομαι μαζί σας όπως και νά ΄χει, μιξαρισμένο με μια all time classic λίστα/κατηγοροιοποίηση πραγμάτων όπως κάνει κάθε μπλογκερ που σέβεται τον εαυτό του και...βουαλά: εγγυημένη εμπορική επιτυχία. Αντε μπας και ανεβάσουμε λίγο τα views και πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάολα όπως ο κοντός.

Την αφορμή για το συγκεκριμμένο ποστ την έδωσε μία κονσέρβα τόνο σε συνδυασμό με τα επερχόμενα γενεθλιά μου. Το δεύτερο θα το εξηγήσω ευθύς αμέσως. Για το πρώτο κάντε λίγη υπομονή. Έρχονται τα γενεθλιά μου που λες και ως είθιστε, έχω λαμβάνειν δώρα. Οπότε δεν ξέρω αν βιαστήκατε να βγάλετε συπεράσματα από τον τίτλο, - δεν είμεθα περιοδικό κυρά μου, ιδέες και λύσεις για το σπίτι κι άλλα τέτχια- αλλά οι ιδέες και οι λύσεις αφορούν τα δώρα που θα ήθελα να λάβω στα γενεθλιά μου. Δεν είναι υποχρεωτικό κι ούτε θέλω να εκβιάσω κανέναν να μου πάρει δωρο. Εγώ γενικά δεν παρεξηγώ γιατί κι εγώ απ'αυτούς είμαι. Από αυτούς που ξεχνάνε δηλαδή, κι αμα δεν κανονιστεί κάνα ομαδικό δώρο και με πρήξουν οι υπόλοιποι να συμμετάσχω, δεν πρόκειται να δεις δώρο απο μένα. Όχι γιατι δεν σε θεωρώ σημαντικό, απλά τέτοιος είμαι ρε παιδί μου. Οπότε κι εσύ με τη σειρά σου αμα με γράψεις στα αρχίδια σου, δεν κρατάω κακία. Επίσης αν σκοπεύεις να μου κάνεις δώρο κάτι χειροποίητο ή συμβολικό, με χαρά θα το δεχτώ και θα το εκτιμήσω και ιδιαιτέρως. Το ποστ απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που σκοπεύουν -έτσι κι αλλιως- να μου αγοράσουν κάτι από τα μαγαζά. Με ευρώ. Ή δραχμές. Δεν ξέρω σε τι φάση σε σχέση με την ευρωζώνη θα είναι η ελλάδα μέχρι τις 19 του Μάρτη. Και μιας και ανέφερα τα ομαδικά δώρα που είναι και της μοδός τώρα τελευταία, θεωρώ ότι είναι προτιμότερα μη σου πω, γιατί ναι μεν λαμβάνεις λιγότερα δώρα, αλλά πολύ καλύτερα. Εμείς με 3 συγκεκριμμένους φίλους μου το κάνουμε χρόνια τώρα. Έτσι κατέληξα εγώ με το guitar hero (όλο το σετ), ο άλλος με snowboard, ο παράλλος με οθόνη και ο τέταρτος...Καλά ο τέταρτος είναι περίπτωση. Όταν ψωνίζεις δώρο για αυτό τον άνθρωπο, δεν εχει σημασία τι δώρο θα του κάνεις. Σημασία έχει από που το πήρες, πόσα έδωσες και το σημαντικότερο: Να έχει κάρτα αλλαγης. Στην ουσία το δώρο σου προς αυτόν είναι η κάρτα αλλαγής, που τυχαίνει να συνοδεύεται από ένα random αντικείμενο το οποίο και θα αλλάξει για να πάρει αυτό που ήθελε, ή ό,τι του γυαλίσει στο κατάστημα από το οποίο το πήρες τελος πάντων. Για να μην μακρυγορώ και ξεφεύγω απ' το θέμα, οι ιδέες και λύσεις που θα προτείνω είναι για έναν και μόνο λόγο. Για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και αυτοί που θέλουν να μου κάνουν ένα δώρο αλλά και εγώ -κυρίως εγώ. Διότι από τη στιγμή που κάνεις την κίνηση και ξοδεύεις τα ωραία σου λεφτάκια, κάντα τουλάχιστον να πιάσουν τόπο. Πάρε μου κάτι που το χρειάζομαι πραγματικά και θα με κάνει χαρούμενο κι όχι άλλο ένα άχρηστο διακοσμητικό χώρου ή μπλουζάκι που θα προσθέσω στη συλλογή με τα 3.546 μπλουζάκια μου. Όσο για το στοιχείο της έκπληξης που θα χαθεί, κι άλλα τέτοια ρομαντικά και γλυκανάλατα, ένα έχω να πω: klein mein. Που στα αρχαία Πρωσικά θα πει, "τα αρχίδια μου κουνιούνται". Αν θες να μου κάνεις έκπληξη κέρνα μου υπερμούναρο για λαπ ντανς και την ώρα που χω την σουφρα της στη μύτη μου, πες μου ότι είναι τραβέλι. Εκεί να δεις έκπληξη!  Εν ολίγοις, τα παρακάτω αντικείμενα τα θέλω, συνιστούν τις τρέχουσες υλικοτεχνικές μου (κι όχι μόνο) ανάγκες, σκοπεύω να τα αγοράσω έτσι κι αλλιώς και θα τα χρησιμοποιώ ή θα τα χαίρομαι καθημερινά. 

Ανοιχτήρι για κονσέρβες

Λοιπόν αυτό είναι κάτι που πραγματικά χρειάζομαι. Και το ανακάλυψα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Είμαι τις προάλλες νηστικός και μου έρχεται η έμπνευση να φτιάξω την διάσημη μακαρονάδα μου με τόνο. Κι ενώ έχω βράσει τα μακαρόνια, έχω τσιγαρίσει τα κρεμμυδάκια κι είμαι έτοιμος να πετάξω μέσα στη σάλτσα το μυστικό συστατικό-κλειδί (τον τόνο) συνειδητοποιώ ότι η κονσέρβα δεν έχει αυτό το τσουτσουνάκι για να ανοίγει αυτόματα. ΠΑΝΙΚΟΣ! Φυσικά δεν έχω ανοιχτήρι για κονσέρβες, διότι ποιός μαλάκας αγοράζει πια κονσέρβες που δεν ανοίγουν αυτόματα; (ποιός άραγε; έλα δεν θέλω σχόλια και μαλακίες, την κονσέρβα την άφησαν στο ντουλάπι μου κάτι περιπλανώμενα νεφελίμ που βγήκαν από τα σιφώνια του μπάνιου). Τι να κάνω κι εγώ; βουτάω το χασαπομάχαιρο και ξεκινάω την επιχείρηση άνοιγμα κονσέρβας αλά Τζόν Ράμπο. Πουτάνα όλα! Τόνοι και ζουμιά παντού. Άσε που παίζει η μακαρονάδα να είχε και κασσίτερο μέσα εκτός από αλάτι και πιπέρι. Συμπέρασμα: χρειάζομαι ανοιχτήρι για κονσέρβες. Είναι ζήτημα προσωπικής ασφάλειας και σωματικής ακεραιότητας. End of story.

Κινητό

Ντάξει δεν μπορώ να πω ότι χρειάζομαι άμεσα κινητό. Μια χαρά δουλεύει αυτό που έχω κι ας έχει φάει πιο πολλές τουμπες κι από τον Καραγκούνη. Έτσι για την ανανέωση. Να χω κι εγώ Android να κάνω στάτους απντέητ στο φέηςμπουκ από τον καμπινέ. Να είμαι κι εγώ κοινωνικά αποδεκτός και να μπορώ να κοιτάξω τους φίλους μου στα μάτια. Να μιλάμε και τζάμπα με το whatsapp βρε αδερφέ κι έτσι θα επωφεληθούν και οι ίδιοι από αυτήν την αγορά.  Επίσης δεν θέλω κάνα άηφον κι αηδίες. Είμαι ενάντια σε αυτή τη συσκευή του διαόλου που σφυρηλατήθηκε στα καζάνια της κόλασης από τον ίδιο τον Σατανά. Ντάξει άμα μου φέρει κανείς άηφον δεν θα του το πετάξω στο κεφάλι, αλλά δεν θα το αγόραζα ποτέ από μόνος μου κι ούτε θέλω οι φίλοι μου να πουλήσουν το αριστέρο τους νέφρο για ένα κινητό. Συμβιβάζομαι με ένα σαμσουνάκι που είναι και φτηνό και αξιοπρεπέστατο.

Ηλεκτρικός Βραστήρας

Ντάξει ούτε βραστήρα χρειάζομαι εδώ που τα λέμε. Έχω επιζήσει 28 χρόνια (τα τελευταία 3 εξ αυτών ζώντας μόνος μου) χωρίς αυτό. Απλά όλοι μου λένε πώς μπορώ και ζώ χωρίς βραστήρα κι ότι είναι απίστευτη ευκολία που σου καλυτερεύει την ποιότητα ζωής και σου λύνει τα χέρια και δεν είναι δυνατόν να μην έχω κι άλλα τέτχια. Ε κι έγω θέλω να τους διαψεύσω. Να τον έχω εκει πέρα στην κουζίνα και να μην τον χρησιμοποιώ. Έτσι για το ροκ.

Τατουάζ

Εντάξει τώρα αρχίζουμε να μιλάμε σοβαρά. Τατουάζ θα κάνω έτσι κι αλλιώς. Γιατί λοιπόν να μην μου το κάνουν δώρο οι φίλοι μου; (ή έστω ένα μέρος από αυτό). Επίσης πιστεύω ότι είναι γαμάτο δώρο γιατί θα το χω πάντα μαζί μου -μέχρι να πεθάνω- και θα θυμάμαι αυτούς που μου το χάρισαν. Αν κάποιος αποφασίσει να μου κάνει το συγκεκριμμένο δώρο εξ ολοκλήρου μόνος του, χτυπάω και το όνομα του από κάτω, δε μασάω. Κάτι σαν χορηγός ένα πράμα. 

Ναρκωτικά

Σοβαρά τώρα, αυτά τα χρειάζομαι. Μου 'χουν τελειώσει. Εδώ στις Βρυξέλλες άκρες δεν έχω, το χόρτο που βρίσκεις από τους μαυρους στον δρόμο δεν κάνει ούτε για εντομοαποθητικό και Αμστερνταμ θα κάνω καιρό να πάω. Οπότε τι καλύτερη ιδέα από το να μου κάνουν οι φίλοι μου δώρο μια αξιοσέβαστη ποσότητα καλού και μυρωδάτου χόρτου. Σίγουρα θα το χαρώ. Το νου σας μόνο παιδιά 5 γραμμάρια ο καθένας να κουβαλάει. Μη σας πάνε και μέσα την ώρα που το φέρνετε. Επίσης για έξτρα πρωτοτυπία προτιμήστε και κάνα μανιταράκι.

Συναυλίες

Ο καιρός ανοίγει και η συναυλιακή περίοδος ξεκινάει. Αρχής γενομένης από την προσεχή Τετάρτη και για 2 περίπου μήνες θα πάω σε άπειρα λάιβ. Εδω πέρα γενικά, αλλά και ειδικότερα τα λάιβ που επιλέγουμε, δεν είναι άκριβα. Καθένα κυμαίνεται από 10 μέχρι 15 ευρώ. Όταν όμως τα αθροίσεις όλα μαζί, βγαίνουν αρκετά φράγκα. Αν μαζευτούν λοιπόν οι φίλοι μου και μου πάρουν από ένα εισιτήριο ο καθένας, θα με κάνουν πολύ χαρούμενο. Άσε που είναι και γαμώ τις πρωτότυπες ιδέες για δώρο. Επίσης συνδιάζεται πολύ ευκολα και όμορφα με το από πάνω. 

Κολώνια

Γιατί μου τελειώνει. Έτσι απλά. Φοράω μια συγκεκριμμένη κολώνια η οποία μου αρέσει πολύ. Γενικά ξενερώνω κάθε φορά που μου τελειώνει γιατί πρέπει να αγοράσω καινούργια. Και για κάποιο ηλίθιο λόγο οι κολώνιες είναι γελοία ακριβές. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γιατί να είναι τόσο ακριβές δηλαδή; Σκατά, δεν ζούμε στο Παρίσι του 17ου αι. που η κολώνια ήταν το μόνο πράγμα που επέτρεπε να γίνεται ο διαχωρισμός των τάξεων με μόναδικό κριτήριο την όσφρηση (οι φτωχοί βρωμάγανε απλά και πολύ, οι πλούσιοι βρωμάγανε λιγότερο και με μια ιδιαίτερη εσάνς μπόχας ανακατεμένης με πατσουλί). Δηλαδή για το θεό, υπάρχουν σήμερα τρόποι ωστέ να διατηρούμε την οσμή που αναδίδουμε σε ανθρώπινα επίπεδα. Δεν είναι και τόσο απαραίτητη ωστε να κοστίζει τοσο ακριβά πια η γαμημένη!! Στο διάλο συγχίστηκα με τους μαλάκες. Άλλαξα γνώμη, μη μου πάρετε κολώνια. Θα πλένομαι πιο συχνά και θα βάζω αποσμητικό. 

Γκρουπ ον δραστηριότητες

Άλλο ένα γαμάτο δώρο κατά τη γνώμη μου. Τώρα τελευταία που ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο του groupon έχω ενθουσιαστεί, έχω πάθει μιαν εξάρτηση το λες. Επίσης πάντοτε ήμουν υπέρ των όχι και τόσο "υλικών" δώρων. Δηλαδή θεωρώ ότι μια δραστηριότητα, κάτι που θα το χαρείς με τους φίλους και την παρέα σου όπως μια εκδρομή ή ένα δειπνο σε γαμάτο εστιατόριο, ή κάτι που θα το απολάυσεις μόνος σου όπως πτήση με μονοκινητήριο αεροπλάνο ή sky diving, μπορεί μεν να "τελειώνει" και να μην μπορείς να το "πάρεις" μαζί σου ή να το κρατήσεις, αλλά σου δίνει πολλά περισσότερα. Στην "ψυχή" ("aawwww, τι γλυκός που είναι ο Τρυποκάρυδος" πρέπει εδώ να πεί τουλάχιστον μία θηλυκία αναγνώστρια/θαυμάστρια). Και το groupon προσφέρει άφθονα τέτοια δώρα ευτυχώς.  


ΥΓ1: Για τους RL φίλους μου οι οποίοι είναι και αυτοί που στην ουσία θα μου αγοράσουν (ή όχι) δώρο και οι οποίοι φαντάζομαι (το καλό που σας θέλω) θα διαβάσουν το παραπάνω άρθρο, ελπίζω πως δεν χρειάζεται να πω πως το άρθρο είναι χιουμοριστικό και δεν θέλω τίποτα παρα μόνο την αγάπη σας και αποδοχή σας.  Άντε και λίγο χόρτο. Αν παρ΄όλα αυτά θέλετε να μου πάρετε κάτι σώνει και καλά, φηλ φρη του τέηκ αηντίαζ...

ΥΓ2: Αν μετά από αυτό, καταλήξω να πάρω σαν δώρα το ανοιχτήρι για κονσέρβες και τον βραστήρα κι όχι το τατού ή το κινητό...νταξ τι να πω; Θα 'στε μεγάλα τρολ. 

ΥΓ3: Επειδή έχουν υπάρξει παράπονα του τύπου "μου χουνε βγει τα μάτια, κάνε κάτι μη σε γαμήσω παλιοπουσταρα, θα βρω που μένεις και θα έρθω βράδυ σπίτι σου να βιάσω το σκύλο σου και να χέσω στο ψυγείο σου" είπα να δοκιμάσω μια μεγαλύτερη γραμματοσειρά. Για πείτε πως σας φαίνεται.




Saturday, February 18, 2012

Δια Λόγου διάλογος


-Εν αρχή ην ο Λόγος.

-Και μετά;

-Μετά...ήρθαν οι μέλισσες! Αλλά επειδή ήταν παχιές κι είχαν πιει πολύ κρασί τις έδιωξε ο κάπελας και πήρανε ταξί. Ο κάπελας ουδεμία σχέση είχε με τον τρελοκαπελά διότι αφενός ο ένας ήταν χοντρός ενώ ο άλλος ψηλός δεν είχαν ειδωθεί ποτέ στην μακροχρόνια καριέρα τους ούτε είχαν συστηθεί επισήμως σε κάποιου είδους κοινωνική εκδήλωση. Ξες από αυτές που κάνουν οι κυρίες του Κολωνακίου τα Σάββατα για να προσελκύσουν χρήματα και τεκνά. Όχι τεκνά με χρήματα, προσοχή. Άλλοι είχανε τα χρήματα κι άλλοι τα διλήμματα. Τα ερωτικά βεβαίως, βεβαίως. Όπως στις όμορφες ερωτικές ιστορίες και τα φωτορομάντζα που πουλάγανε κάποτε στα περίπτερα έξω από του Μπακάκου.

-Σαν της Χρυσήιδας Δημουλίδου ένα πράμα;

-Δεν την ξέρω την κυρία, δεν μας σύστησε ο κάπελας. Αν και ήταν στο πάρτυ γιατί την είδα. Φορούσε το καπέλο της μαντάμ Σουσού με όλα τα φρούτα μαζί και την φρουτιέρα. Και τι κάνει αυτή; Γράφει νερόβραστες ερωτικές ιστορίες; Ένα μέρος έρωτα 5 μέρη νερό και λίγο αλάτι; Διότι αν ναι τότε αυτή θα ήταν, δεν παίρνω κι όρκο. Ιερόδουλες και ναυτικοί να ξέρεις δεν ορκίζονται. Το λέει κι ο παπάς. Οι μεν από ανάγκη οι δε από επιλογή. Φύρδην μίγδην δηλαδή και του πεταλωτή τα κάστανα. Άσε που να στα λέω.

-Ε πες τα ντε!

-Αφού θέλεις να τ’ ακούσεις, σκάσε κι άκου τα λοιπόν. Εν αρχή ην ο Λόγος, που λες. Ο Λόγος δε ουδεμία αξία έχει δίχως το κούτελο. Κι αφού στις μέρες μας τα κούτελα σπανίζουν, το λόγο παίρνει ο Πρόεδρος. Ο Πρόεδρος με τη σειρά του, ελαφρώς βαριεστημένος και εμφανώς καταπονημένος από τον κάματο της ημέρας, ούτε ήθελε ούτε και σκόπευε να τονε πάρει. Τον Λόγο. Δια τα υπόλοιπα ούτε και ξέρω ούτε θέλω να γνωρίζω. Μπορώ μόνο να κάνω εικασίες. Αλλά κι αυτές τι νόημα έχουν δίχως αυτιά ευκολόπιστα και αγαθά. Με πιάνεις;

-Καλά τα λες. Συνέχισε.

- Αφού του τονε δίνανε λοιπόν κι αυτός δίσταζε να τονε πάρει, έπρεπε να βρει μιιαν λύση. Συμβιβαστική το δίχως άλλο. Καθώς ουδείς έπρεπε να μείνει παραπονεμένος αλλά κι ο Λόγος έπρεπε να παρθεί το δίχως άλλο. Ζόρικη η κατάσταση και ντελικάτη σαν μεταξωτό βρακί. Από αυτά που φοράνε οι κυρίες του Κωλονακίου στα πάρτυ με τα τεκνά.  Όταν και αν τα φοράνε δηλαδής Απαιτούσε επιδέξιους κώλους το λοιπόν. Όμως ο πρόεδρος δεν ήταν τυχαία τέτοιος. Πρόεδρος δηλαδή. Η θέσις του καθώς και το παράστημα του, του επέτρεπαν να προεδρεύει. Δεν γίνεται όμως Πρόεδρος χωρίς επιτροπή της οποίας να είναι Πρόεδρος, αν με εννοείς. Διότι σε αντίθετη περίπτωση θα ήτω σα βασιλιάς χωρίς υπηκόους,  Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν  έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Πρόεδρος, τσακάλι γαρ σκαρφίστηκε την λύση. Και τον έκανε πάσα τον λόγο στο αντιπρόεδρο, ο οποίος με την σειρά του τον έδωσε στον γραμματέα, κι αυτός στον β’ αντιπρόεδρο και ούτω καθεξής μέχρι που έφτασε στα χέρια του Ταμία. Κι εδώ είναι που τα πράγματα περιπλέκονται τοιουτοτρόπως. Διότι αν και στο Καταστατικό αναφέρετω ρητώς και κατηγορηματικώς ότι ο Ταμίας ουδέποτε είχε το δικαίωμα να λάβει τον Λόγον, να που ξαφνικά βρέθηκε με τον λόγο φαρδύ πλατύ στα χέρια του και την ιερή υποχρέωση να τον πάρει χωρίς να μπορεί να υψώσει αντίρρηση και ένσταση καμία. Καθώς, όπως καταλαβαίνεις τα ανυπόμονα βλέμματα όλης της επιτροπής, προεδρευόμενης από τον ίδιο τον Πρόεδρο μην ξεχνάς, ήτω καρφωμένα πάνω του, Με ακολουθείς;

-Μαζί σου είμαι.

-Δώσε βάση γιατί το πράγμα γίνεται μπερδεμένο κι άρα επικίνδυνο. Διότι ο απλός ο νους, ο απαίδευτος που λέμε, μπορεί να μην δύναται να ακολουθήσει και να παρακολουθήσει και να επεξεργαστεί την ολοένα αυξανόμενη και μαινόμενη εισροή πληροφοριών και λεπτομερειών και άρα να μην μπορεί να ανταπεξέλθει με αποτέλεσμα να κλατάρει Κοινώς να τα φτύσει που λένε και στη πιάτσα. Ως εκ τούτου υποχρεούμαι να ρωτήσω για τελευταία φορά αν με εννοείς.

-Εγώ σε εννοώ λέμε. Εσύ με εννοείς που σε εννοώ;

-Πάσο. Εμίλησα κι ελάλησα κι αμαρτία εξομολογούμενη ουκ έστιν αμαρτία.

-Ρε άστα αυτά και λέγε τι έγινε με τον Ταμία.

-Ο Ταμίας που λες, καλό λαμόγιο ήτανε και του λόγου του. Αυτό που ονειρευόταν για μια ζωή και που  όμως ποτέ δεν πίστευε στα αλήθεια ότι θα γινόταν, είχε γίνει πραγματικότητα. Ο λόγος ήταν στα χέρια του, σαν νεογέννητο κουτάβι. Κι ολάκερη η επιτροπή τον κάρφωνε με τα σουβλερά της μάτια και περίμενε να τονε πάρει. Κρεμόταν από τα χείλη του σα να λέμε. Καθώς όπως προείπα όμως ο Ταμίας προετοίμαζε εαυτόν δια τούτη την στιγμήν έτη και έτη, καθώς τι διάολο, δεν θα έμενε για πάντοτε Ταμίας. Έτσι πίστευε κι έτσι διαβεβαίωνε όσους τον ερωτούσαν. Εκτός υπηρεσίας φυσικά. Διότι μες την υπηρεσία όποιος σήκωνε κεφάλι, έμοιαζε με απειλή και πολύ γρήγορα και ουδόλως σπάνια βρισκόταν είτε χωρίς αμοιβή είτε χωρίς κεφάλι αν και κανένας δεν το έχει παραδεχτεί ανοιχτά και δημοσίως. Έχουν υπάρξει και μια δυο σπάνιες περιπτώσεις μάλιστα, όπου η έπαρσις των ατόμων υπήρξε τόσο μεγάλη και βαθιά ώστε βρεθήκαν και δίχως αμοιβή και δίχως κεφάλι συντοχρόνως. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Ταμίας που λές ήταν άτομο προσεκτικό και κοίταζε τη δουλειά του, αν και πάντα έριχνε κλεφτές ματιές σε αυτούς που έπαιρναν τον Λόγο. Δεν τους ζήλευε ακριβώς αλλά ήθελε να είναι στη θέση τους. Όχι τόσο για την μισθολογική του αναβάθμιση, απόρροια του δικαιώματος αλλά και της υποχρέωσης να παίρνει κανείς τον Λόγο, αλλά όσο για το κύρος που προσέδιδε στα άτομα αυτή η ιδιότις.   

-Κοτζαμπάσης στη θέση του κοτζαμπάση ο Ταμίας. Σωστός;!

-Άμα γεια σου! Το πιάνεις το νόημα αγάλι – αγάλι. Και  ανακεφαλαιώνω προτού συνεχίσω. Ο Ταμίας με μιαν ελαφρά, ή και όχι, έκπληξη βρίσκεται με τον Λόγο στα χέρια, σαν έτοιμος από καιρό σαφώς. Η επιτροπή αδημονούσα κι αδηφάγα να περιμένει  να τον πάρει, σαφέστερα. Και το Καταστατικό ξεκάθαρο και άτεγκτο να απαγορεύει κάτι τέτοιο σαφέστατα. Το ζήτημα δε, που πρσαγματεύετω η επιτροπή, προεδρευόμενης υπό του ιδίου του Προέδρου υπενθυμίζω, ήτω εθνικό, μείζονος και εξεχούσης σημασίας και ουδέποτε θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με επιπολαιότητα και φαυλότητα καθώς κάτι τέτοιο θα ήτω καταστροφικό ακόμα και δια το μέλλον της ίδιας της χώρας. Και του λαού αυτής το δίχως άλλο. Ένας λάθος χειρισμός μπορεί να τα τίναζε όλα στον αέρα σαν μπουρλότο. Πολλώ δε μάλλον αυτόν που θα το εχειρίζετω. Τον χειριστή της υποθέσεως, δηλαδή, που εν πάσει περιπτώση ήταν αυτός που θα έπαιρνε τον λόγο. Και που στην δική μας περίπτωση δεν ήταν άλλος από τον Ταμία, όπως το είχε φέρει η μοίρα κι οι κταστάσεις. Από την άλλη μεριά βέβαια, αν οι χειρισμοί της υποθέσεως ήταν τέτοιοι ώστε να καταλήγαμε σε ευτυχή και επιτυχή συμπεράσματα και αποτελέσματα, όλοι θα ήτω βεβαίως ευτυχισμένοι, το μεγαλύτερο μερίδιο όμως της επιτυχίας θα καρπωνόταν αδιαμφισβήτητα και κατά γενικήν ομολογίαν ο χειριστής της υποθέσεως. Δηλαδή αυτός που είχε τον Λόγο.

-Ο Ταμίας.

-Πουλιά στον αέρα πιάνεις αδερφάκι μου. Δώσε βάση τώρα γιατί μπαίνουμε στο ζουμί. Ο Ταμίας μας, που λες, αφού κοίταξε δεξιά κι αριστερά ούτος ώστε βεβαιωθεί αλλά και βεβαιώσει τους συνδαιτυμόνες, ότι αυτός ήταν που είχε το Λόγο κι άλλος κανένας καθάρισε το λαιμό του. Οπερ μεθερμηνευόμενον ότι εντός ολίγου, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, θα τον έπαιρνε.  Τον λόγο. Το βλέμα του ήτω σκληρό κι αδέκαστο, Δεν θα τους χαριζόταν. Θα Τον έπαιρνε κι όποιον πάρει ο χάρος. Αυτοί του Τον είχανε δώσει άλλωστε. Αν δεν θέλανε να Τονε πάρει αυτός, ας Τον έπαιρνε κάποιος άλλος. Στο σημείο αυτό, πρέπει να σου πω, ότι μια επιτροπή που σέβεται τον εαυτό της και δη μία που πραγματεύεται τόσο σοβαρά ζητήματα όπως προανέφερα δεν θα ήτω ολοκληρωμένη και συμπαγής αν δεν περιστοιχιζόταν από τους διάφορους παρατρεχάμενους. Τα τσιράκια, τους λακέδες που λέμε. Αυτοί  οι διάφοροι, απείχαν μεν παρασάγγας από το να πάρουνε ποτέ τον Λόγο επισήμως, καθότι δεν ήταν μέλη της επιτροπής καθεαυτής, ήταν όμως βοηθητικά στελέχη, που κάθονταν ήσυχα γύρω από το κύκλο των συνεπιτροπούντων, σε έναν εξωτερικό κύκλο δηλαδής, και παρακολουθούσαν τα πεπραγμένα. Δουλειά τους ήταν να παρεμβαίνουν όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις, και να συμβουλεύουν τα μέλη της επιτροπής χαμηλοφώνως στο αυτί. Άρα μπορείς να πεις ότι έπαιρναν κι αυτοί τον Λόγο, και δη αυτοβούλως,  πάντοτε όμως ιδιωτικά και χαμηλόφωνα.  Αυτηκόως δηλαδή σα να λέμε. Κάθε μέλος της επιτροπής είχε τον δικό του Συμβουλάτορα, ενώ ο Πρόεδρος που καθώς αντιλαμβάνεσαι  έπρεπε να ξεχωρίζει ποικιλοτρόπως από τους υπόλοιπους, είχε δύο. Εις εξ αυτών φημίζετω ως πονηρός κι αδίστακτος, ο πρώτος ανάμεσα στο κύκλο των Συμβουλατόρων, γεγονός που δικαιολογεί το δίχως άλλο, το ποιος ήταν το αφεντικό του καθώς και τη θέση του πίσω από το δεξί αυτί του Προέδρου, ο οποίος όπως γνωρίζεις άκουγε λίγο βαριά  από τ’ αριστερό.

-Κουφάλογο ο Πρόεδρος,

-Μόνον από τ’ αριστερό. Και μη διακόπτεις γιατί φτάνουμε στην κορύφωση. Ο Συμβουλάτορας λοιπόν, που όλη την ώρα τούτη καθότανε σκεπτικός και παρακολουθούσε μετά αβίαστου προσοχής τα πεπραγμένα, σηκώθηκε και ψιθύρισε στο αυτί του Προέδρου κάτι, την ώρα που ο Ταμίας καθάριζε τον λαιμό του. Μια κίνηση που ουδόλως πέρασε απαρατήρητη, ως και δεν όφειλε άλλωστε.  Βλέπεις αυτό που είχε διαφύγει από όλους, ίσως μόνον όχι από τον Ταμία αλλά εκείνος ίσως επέλεξε να το προσπεράσει, ήταν το Καταστατικό. Και το πώς αυτό ρητώς και κατηγορηματικώς απαγόρευε την λήψη του Λόγου από τον Ταμία. Ο Συμβουλάτορας επίσης, παμπόνηρος γαρ, τα είχε ζυγίσει όλα στο μυαλό του. Είχε διαβλέψει το ενδεχόμενο ο τίμιος πλην φιλόδοξος Ταμίας, να γινόταν ο ήρως της ημέρας αν η έκβαση του Λόγου ήτω θετική και έφερνε τα αναμενόμενα και πολυπόθητα αποτελέσματα. Κάτι το οποίο θα ήτω απαράδεκτον πλην καταστροφικό για τον Πρόεδρο αλλά και για τον ίδιο, καθώς όπως προείπα αυτός ήτω το δεξί αυτί του Προέδρου. Υπήρχε όμως πάντα το Καταστατικό, το οποίο θα μπορούσε να επικαλεστεί αργότερα ο Πρόεδρος και έτσι να θεωρηθεί άκυρη η λήψη του Λόγου από τον Ταμία και άρα να καρπωθεί ο ίδιος την επιτυχία. Από την άλλη, αν ο Λογος του Ταμία ήτω αναποτελεσματικός, μπορεί μεν η χώρα να βάδιζε σε δύσκολες ατραπούς από τούδε και εφεξής, η ακεραιότητα όμως του Προέδρου καθώς και των υπολοίπων μελών της επιτροπής θα παρέμενε ανέγγιχτη καθώς θα υποδείκνυαν ως χειριστή της υποθέσεως αυτόν που είχε πάρει το Λόγο και δη τον Ταμία. Συνυπολογίζοντας και το γεγονός πως ούτε ο Πρόεδρος αλλά ούτε και κανείς άλλος έδειχνε διατεθειμένος να πάρει τον Λόγο και καθώς ο Λόγος έπρεπε να παρθεί άμεσα το δίχως άλλο και χωρίς περεταίρω χρονοτριβή, αποφάσισε αφού ενημέρωσε τον Πρόεδρο για τις ιδιομορφίες της κατάστασης εν τάχει, να τον συμβουλέψει να επιτρέψει στον Ταμία να πάρει τον Λόγο.

-Ναι αλλά ο Ταμίας θα την ψυλλιάστηκε τη φάβα, δεν μπορεί.

-Μην προτρέχεις θα σκοντάψεις. Ο Ταμίας όπως προείπα, καλό λαμόγιο ήταν και του λόγου του. Τουτέστιν, μυαλωμένος και συνετός πλην κομματάκι πονηρός και δαύτος. Όχι βέβαια αδίστακτος ωσάν τον Συμβουλάτορα, αλλά δεν τον έπιανες και κότσο ευκόλως και δίχως να ιδρώσεις αν μη τι άλλο. Όσην ώρα λοιπόν ο Συμβουλάτορας εψιθύριζεν εις το αυτί του Προέδρου, το δεξί, μη ξεχνιόμαστε, και καθώς οι ψίθυροι δίνανε και παίρνανε μες την αίθουσα, είτε στα αυτιά των υπολοίπων επιτρόπων από τους δικούς τους Συμβουλάτορες είτε και μεταξύ των, με τα μάτια βεβαίως, σιωπηλά, δίχως να κουνηθεί χείλος ή ρουθούνι, ο Ταμίας παρακολουθούσε τα πρόσωπα των συνδαιτυμόνων ασκαρδαμυκτί και αδιαλείπτως. Έμφασις δε είχε δώσει στην στρογγυλομουτσουνάρα του Προέδρου, το δίχως άλλο. Ο οποίος ας πούμε ότι δεν εφημίζετω και δια τις επιδόσεις του στο πόκερ. Τουτέστιν άφησε την έκπληξη, την ανησυχία, την αγανάκτηση και εσχάτως την ανακούφιση να ζωγραφιστούν διαδοχικώς στο πρόσωπο του.  Έτσι ο Ταμίας διαισθάνθην και αντελήφθην την συνομωσία όπως πολύ ορθώς προέβλεψες. Πρέπει όμως να αντιληφθείς την ιδιαιτερότητα της κατάστασης και την δυσκολία της θέσης του, όπως την αντιλήφθηκε κι ο ίδιος αδιαμφισβήτως, καθώς βρισκόταν με τον Λόγο ανά χείρας, και δεν υπήρχε άλλος εν σειρά να Τον παραλάβει αφενός, αφετέρου ούτος έπρεπε να παρθεί άμεσα καθώς δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια. Χρονικά τε και θεσμικά.

-Και τι έκανε λοιπόν;

-Ότι θα έκανε κάθε σοφός άνδρας ευρισκόμενος, ανοικειωθελώς το δίχως άλλο, στη θέση του. Τον πεοκρούστη, τον αυνανιζόμενο. Ήτοι τον μαλάκα. Ξερόβηξε και καθάρισε τον λαιμό του δις, υιοθέτησε βλέμμα σοβαρότατον και άνοιξε το στόμα του εκ του οποίου εξήλθαν τα παρακάτω λόγια: «Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, σεβαστοί επίτροποι, λοιποί συνδαιτυμόνες. Αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της καταστάσεως και  χωρίς να θέλω να προσβάλω την συνέλευση της επιτροπής ταύτης καθώς και τους θεσμούς που την διέπουν, θα ήθελα να ζητήσω την άδεια σας δια να αποσυρθώ εις το αποχωρητήριον καθώς αι κινήσεις των εντοσθίων μου είναι ταχείς και ραγδαίες και πολύ φοβούμαι πως αν κωλυσιεργήσω ακόμη ένα λεπτό, αι συνέπειες θα είναι δριμείς και ουδόλως ευχάριστες δια όλους μας. Όσο δε, δια το ζήτημα δια το οποίον μου δόθηκε ο Λόγος και δια το οποίον πρέπει να τοποθετηθώ, καθώς αντιλαμβάνομαι τα μάλα ότι πρέπει να βρεθεί μια λύσις άμεσα και επειδή ίσως η θέσις μου ως απλού Ταμία να μην είναι η πρέπουσα δια τόσο περίπλοκους και λεπτεπίλεπτους χειρισμούς, το αφήνω εις την κρίσιν του προέδρου, καθότι ούτος εστίν ο καθ ην αρμόδιος δια να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις για ένα τόσο σημαντικό και φλέγον θέμα. Εναποθέτω όλη μου τη στήριξη και την συμπαράσταση στο πρόσωπο του. Τα σέβη μου.». Και σηκώθηκε από την θέση του κι έφυγε σούμπιτος κρατώντας την κοιλιακήν του χώρα και αφήνοντάς τους σύξυλους .

-Δηλαδή κοινώς τους είπε: «Μάγκες, χεστήκαμε που κλάναμε, βρείτε άλλο κορόιδο ή βγάλτε τα πέρα μόνοι σας.»

-Αν και καθήμενος, ορθώς εμίλησες. Βεβαίως πρέπει να αναγνωρίσεις ότι η ιστορία αυτή περιέχει πολλαπλά ηθικά διδάγματα. Το πρώτο είναι ότι πάντα πρέπει να ξέρεις πότε να Τον δίνεις και πότε να Τον παίρνεις. Τον Λόγο φυσικά. Πρέπει να είσαι πάντα επιφυλακτικός και απρόθυμος να Τον πάρεις, ακόμα κι αν στον δίνουνε οικειοθελώς. Ειδικότερα δε,  αν νομίζεις πως ήρθε η ώρα σου να Τον πάρεις, σκέψου το ξανά και ενδελεχώς. Δεύτερον, όταν Τον παίρνεις πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός και να ξέρεις τι να Τον κάνεις. Αν δεν ξέρεις τι να Τον κάνεις καλύτερα να μην Τον πάρεις ή να τον αφήσεις εκεί που Τον βρήκες. Και το τρίτο και σημαντικότερο δίδαγμα θαρρώ, είναι το εξής: ακόμα κι αν δεν Τον θέλεις, αλλά στον δώσουνε με το ζόρι, να θυμάσαι πάντα αυτό: Ένα κόψιμο μπορεί  να σε σώσει.


Credits στην Flons για την έμπνευση και την αρχή του διαλόγου

Tuesday, February 14, 2012

Μάνα γιατί με γέννησες;

-Γιατί;
-Γιατί πρέπει.
-Και γιατί πρέπει;
-Γιατί σε γέννησε! 
-Κι επειδή με γέννησε πρέπει να την αγαπώ;
-Κάπως έτσι. Είναι μάνα σου. Σε έβγαλε από τα σπλάχνα της.
-Δεν της το ζήτησα
-Δεν έχει να κάνει. Σε έβγαλε όμως. Και πόνεσε για να το κάνει Μην δείχνεις αχαριστία.
-Εντάξει δεν την μισώ κιόλας. Δεν θέλω το κακό της. Υποθέτω με τον τρόπο μου την αγαπώ. Απλά δεν καταλαβαίνω την υποχρέωση που έχω να το κάνω. Και εν πάσει περιπτώση θα το κάνω με τους δικούς μου όρους και για τους δικούς μου λόγους. Δεν θα μου το επιβάλλει κανείς.
-Τώρα ακούγεσαι σαν πεισματάρικο και κακομαθημένο παιδί.
- Ισως και να είμαι. Ποτέ δεν είπα το αντίθετο. 
-Εκείνη πιστεύει το αντίθετο.
-Ήρθε ή ώρα να μάθει την αλήθεια. Δεν είμαι αυτό που πιστεύει. Αυτό που όλος ο κόσμος πιστεύει για μένα. Είμαι κάτι άλλο.
-Μα σε μεγάλωσε με αρχές, αξιες και ιδανικά. Σε ανάθρεψε ώστε να γίνεις κάτι ενάρετο. Κάτι που όλος ο κόσμος θα ζηλευε. Και πίστεψε με, το κάνει. 
-Ναι αλλά με τι κόστος. Με πλήγωσε πολύ κατά τη διαδικασία.
-Και τώρα ήρθε η σειρά σου να την πληγώσεις; Πρόκειται λοιπόν περί εκδίκησης. Αυτό μου λες;
-Όχι ακριβώς. Δεν το κάνω επίτηδες. Δεν είναι αυτη η πρόθεση μου. Απλά τώρα που μεγάλωσα κι ωρίμασα, συνειδητοποιώ πως έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις. Αυτό είναι όλο. 
-Και είναι τρόπος αυτός να προβάλεις τις αντιρρήσεις σου; Είναι ανάγκη να είσαι τόσο σκληρός και αντιδραστικός; Ενώ με τους ξένους...
-Με τους ξένους τι;
-Με το σεις και με το σας. Ό.τι κι αν σου πούνε, ναι τους λές. Σε αυτούς γιατί δεν προβάλεις αντίσταση;
-Με τους ξένους...είναι διαφορετικά. Τους ντρέπομαι. Θέλω να είμαι ευγενικός. Άλλωστε κι αυτοί με βοήθησαν.
-Ας γελάσω. Οι ξένοι πάντα κοιτάνε το συμφέρον τους. Δεν σε πονάνε όπως σε πονάει αυτή. Σε βοηθήσανε έχοντας πάντα ως γνώμονα τις δικές τους ατζέντες. Κοιτόντας πάντα πρώτα το δικό τους τομάρι. Ενω η μάνα...
-Έχεις δίκιο, το ξέρω. Απλά μου είναι πολύ πιο εύκολο να βγάλω το κακό μου πρόσωπο στα άτομα που αγαπώ.
-Άρα την αγαπάς; Το παραδέχεσαι.
-Ε ναι, την αγαπάω. Αλλά δεν την αντέχω. Δεν μπορώ να είμαι κοντά της. Μου βγάζει τον χειρότερο μου εαυτό. Όλοι έχουμε μέσα μας έναν χειρότερο εαυτό. Ακόμα κι εγώ. 
-Και τι θα κάνεις;
-Λέω να φύγω...
-Τρελάθηκες τελείως; Τι είναι αυτά που λες; Θυμάσαι την τελευταία φορά που είχες φύγει;
-Μερικοί το νοταλγούν. Λένε πως ίσως είναι καλύτερα.
-Αυτοί οι "μερικοί" δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στις απόψεις ασόβαρων και επικίνδυνων ατόμων.
-Ναι αλλά εγώ πρέπει να σέβομαι και να ακολουθώ τις απόψεις όλων των ατόμων. Αυτή είναι η φύση μου., Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αλλιώς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι.
-Λάθος. Πρέπει να σέβεσαι και να στηρίζεσαι στις απόψεις των περισσοτέρων. Όχι όλων. Μην ακούω βλακείες.
-Είδες που τελικά δεν είμαι αυτό που νομίζετε; Κι αν οι περισσότεροι είναι οι ασόβαροι κι επικίνδυνοι που ανέφερες πριν; τότε τι γίνεται; Γι'αυτό σου λέω, νομίζω πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να φύγω. Από μόνος μου. Με το κεφάλι ψηλά. Πριν με διώξουν με το ζόρι. 
-Όχι! Πρέπει να κάτσεις. Να αγωνιστείς για το δίκαιο. Αυτό είναι το σωστό.
-Δίκαιο; Σωστό; Ακούγονται τόσο στέριες και ανέγγιχτες λέξεις. Αλλά είναι μόνο αυτό. Λέξεις. 
-Άρχισες τα φιλοσοφικά τώρα; Τις αιθεροβασίες; Θυμήθηκες τα νιάτα σου; Έλα πίσω στην πραγματικότητα και αντίμετώπισε τα πράγματα με την δέουσα ρεαλιστικότητα σε παρακαλώ.
-Αυτό κάνω. Αν μείνω θα με κάνει σαν τα μούτρα της. Ήδη με έχει κάνει. Όλοι με αναγνωρίζουν σαν παιδί της, αλλά αντί να με υμνούν και να με δοξάζουν όπως μου πρέπει, όπως έκαναν κάποτε, τώρα με κοιτούν με δυσπιστία και κουνάν το κεφάλι τους. Δεν το αντέχω άλλο.
-Μα πριν παραδέχτηκες ότι την αγαπάς. 
-Ναι το παραδέχτηκα. Έτερον εκάτερον. Και ξέρω πως κι αυτή με αγαπάει δίχως όρια και συμβιμασμούς. Θα έδινε και τη ζωή ης για μένα. Είναι αλήθεια. Μου το 'χει επαναλάβει πολλάκις. Τόσο πολύ μάλιστα που κοντεύει να μου γίνει εφιάλτης.Η ιδέα και μόνο με κυνηγάει και με στοιχειώνει. Δεν της το ζήτησα ποτέ. Ποτέ! ακούς: Δεν θέλω να θυσιαστεί για μένα. 
-Ναι αλλά θα το κάνει. Έτσι είναι οι μάνες. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός τους στη ζωή, Να προστατεύουν τα παιδιά τους ακόμα κι αν το κόστος είναι η ίδια τους η ζωή. 
-Τότε θα θυσιαστώ εγώ πρώτα. Θα την προλάβω, πριν το κάνει εκείνη για μένα.
-Άδικος κόπος. Δεν θα καταφέρεις τίποτα. Αν θυσιαστείς εσύ, τότε δεν θα έχει λόγο να ζει. Θα πεθάνει από το μαράζι. Και τότε θα έχουμε δύο θανάτους αντί για έναν. Χειρότερα θα είναι όπως κι αν το δεις.
-Δεν γίνεται. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει. Να είναι όλα καλά, χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα.
-...
-Τι; Μίλα μωρέ μη σε πάρει ο διάλος!
-Το αίμα είναι για να χύνεται. Οι θεοί ξεδιψάνε μόνο με αίμα. Καλύτερα να χυθεί το δικό της, παρά το δικό σου. 
-Δεν το δέχομαι αυτό. Δεν το δέχομαι! Κι άφησε τους θεούς και τους δαίμονες έξω από τη συζήτηση. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους.
-Οι οποίοι κάποιες φορές είναι πιο διψασμένοι από τους θεούς. Τίποτα. Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και πίσω δεν γυρνάει.
 -Αυτή φταίει για όλα! Αυτή μας έφερε ως εδώ. Αυτή να ματώσει. Δεν με μοιάζει πια. Κουράστηκα.
-Τώρα την μισείς πάλι; 
-Όχι. Είμαι ανίκανος να κάνω έστω κι αυτό. Απλώς τυχαίνει να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μισώ σε έναν άνθρωπο. Δεν θέλω να είμαι κοντά της, να την συναναστρέφομαι. Θέλω να φύγω από τη μέση. Να μην με αφορούν όλα αυτά. 
-Νομίζω είναι πια αργά γι'άυτό. Ό,τι γίνεται από δω και πέρα σε αφορά, θες δεν θες.
-Μα όλα γίνονται στο όνομα μου, χωρίς να με ρωτάει κανείς όμως. Αν συμφωνώ, αν διαφωνώ. Κανείς δεν με ρωτάει εμένα τι θέλω, πως νιώθω, τι αισθάνομαι. 
-Έτσι είναι αυτά. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Τώρα θα το μάθεις;
-Όχι. Αλλά ποτέ δεν θα το συνηθίσω. Και ποτέ δεν θα συμφωνήσω.
-Δεν σε ρώτησε και κανείς εδω που τα λέμε...
-Στα λόγια μου έρχεσαι. Όμως,,,
-Τι είναι; Τι έπαθες;
-Δεν αισθάνομαι καλά. Είναι αβάσταχτος ο κόμπος που νιώθω στα στήθη. Θέλω να φωνάξω, να ξεσπάσω, να ουρλιάξω.
-Και τι να πεις;
-Μάνα γιατί με γέννησες...;

Saturday, January 7, 2012

Νέοι φίλοι είναι σαν τ'ασήμι...

...μα χρυσάφι είναι οι παλιοί.

Το σγκεκριμμένο ποστ το απεύφευγα όπως ο διάλος το λιβάνι. Το οποίο δεν ξέρω γιατί να ευσταθεί σαν έκφραση αφού, αφενός το λιβάνι μυρίζει αρκούντως όμορφα και αφετέρου σιγά μην έχει τέτοια κολλήματα ο διάλος. Εκτός αν είναι αλλεργικός βέβαια, οπότε πάω πάσο. Οι βασικοί λόγοι που με απέτρεπαν τόσο καιρό να καταπιαστώ με το θέμα λοιπόν, είναι δύο. 

Για κάποιον ηλίθιο λόγο, υποθέτεις ότι οι φίλοι σου, οι καλοί, πιστοί, κολλητοί και αδερφικοί σου φίλοι, δεν χρειάζονται αποδεικτικά της αγάπης σου και της φιλίας σου προς αυτούς. Υποθέτεις a priori ότι ξέρουν ότι τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι. Κάτι το οποίο κατα βάση ισχύει. Αλλά. Υπάρχει ένα μεγάλο αλλά στην υπόθεση. Δεν βλάπτει να τους το λες που και που. Κι όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά ορισμένες φορές χρειάζεται κιόλας. Δηλαδή, ναι είμαστε φίλοι και μάλιστα άντρε και δεν χρειάζονται αδερφίστικες εκδηλώσεις αγάπης και φιλίας τύπου κόμεντ σε φώτο καργιολακίων του facebook. Π.χ. : "kuklitCa mu ise panemorfi, se agapao, se latrevo" ακολουθούμενο από 52.000 σιχαμερές και βγδελυρές καρδούλες. Παρ' όλα αυτά, ακόμα κι εμείς οι άντρε, γουστάρουμε να ακούμε έναν καλό λόγο από τους φίλους μας, Μια χειραψία, μια αντρίκια αγκαλιά, ένα πατ πατ στη πλάτη, ένα βλέμμα κατανόησης και συγκατάθεσης - που μπορεί να πει περισσότερα από χίλια βιβλία γεμάτα με λέξεις- είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα και επιθυμητά. Και το βασικότερο όλων, να είσαι εκεί. Ακόμα κι αν δεν είσαι. Να δηλώνεις την παρουσία σου, με ένα τηλέφωνο, ένα email, δεν έχει σημασία ο τρόπος. Σημασία έχει να δείχνεις στους φίλους σου ότι τους σκέφτεσαι. Οτί ακόμα κι αν δεν είναι -λόγω συνθηκών- μέρος της καθημερινότητας σου, δεν τους έχεις ξεχάσει. Και δεν τους αφήνεις να σε ξεχάσουν. Όλα αυτά λοιπόν, υποθέτεις βλακωδώς ότι δεν χρειάζεται να τα κάνεις. Γιατί πολύ απλά, είναι οι καλύτεροι σου φίλοι και σε συγχωρούν για όλες σου τις παραλείψεις και τα κακώς κείμενα. 

Αυτό ήταν το ένα επιχείρημα που προέτασα για να δικαιολογήσω την άρνηση μου να γράψω αυτό το κομμάτι. Και το οποίο καταρρίφθηκε σαν spitfire της RAF άπό τον κόκκινο βαρώνο στον Β΄ παγκόσμιο, κατά την διάρκεια της πρόσφατης όσο και σύντομης επανόδου μου στην γενέτειρα. Το δέυτερο επιχείρημα, που είναι και πιο πρακτικό η αλήθεια είναι, θα προσπαθήσω να το καταπνίξω μέσα σε ένα μπουκάλι γουίσκι και να τον φλομώσω με τις αναθυμιάσεις από 32 μπάφους. Όσο κι αν φαίνεται ή ακούγεται εύκολο να μιλήσεις ή να γράψεις για τους φίλους σου, όταν έρχεται η στιγμή να το κάνεις, είναι τρομερά δύσκολο. Μου είναι πολύ πιο έυκολο να γράψω για κάποιον άγνωστο που μου είναι και παντελώς αδιάφορος, παρά για κάποιον που αγαπώ πραγματικά. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να εκφράσω με απλά λόγια αυτά που νιώθω. Πόσο μάλλον να τα μεταφέρω σε ένα ευρύτερο κοινό. Θεωρώ πολύ προσωπικές τις σκέψεις μου για τους φίλους μου και νιώθω λίγο άβολα να τις βγάλω παραέξω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ξέρω τι να πω, από που να αρχίσω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το κάνω. Θα προσπαθήσω όμως. 

Το βρήκα! Αφού δεν ξέρω τι και πως να το πω θα αφήσω άλλους που τα λένε καλύτερα και πιο μελωδικά να μιλήσουν για μένα. 


Γράμμα στον κύριο Νίκο (όχι Γκάτσο, τον άλλον, τον δικό μου)



Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις

Κι ας μη σε πήρα ούτε μια φορά τηλέφωνο όταν ήσουν φαντάρος. Έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Βέβαια εγώ μπορεί να μην πάω ποτέ φαντάρος και να μείνεις με το πουλί στο χέρι, όπως έμεινα εγώ κάποτε σε μιά φωτογραφία στο τζάμπορι, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που είμαι διατεθιμένος να το πάρεις. Πάει καιρός από τότε που σε κυνηγούσα με ένα μονόζυγο στο χέρι και ήθελα να σου σπάσω το κεφάλι, να ξέρεις όμως πως ακόμα με φέρνεις στα όρια μου με τις βλακείες σου και πως ακόμα θέλω να σε βάλω να τρως χώμα αν και δεν μπορώ πια. Μην ανησυχείς για τίποτα, ακόμα είσαι ο μόνος άνθρωπος που μισώ τόσο πολύ να αγαπάω όσο τίποτα σε τούτο τον πλανήτη. Και θα συνεχίσεις να είσαι για πολλά χρόνια ακόμα. Αντε, και παίρνε κάνα τηλέφωνο μη σου γαμήσω το μουνί που σε πέταγε! Τσεκιράουτ


Γράμμα σε έναν (φωτογράφο) ποιητή


κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη

θαρρώ πως είναι αυτό που μας ενώνει φίλε 30φυλλε. Λιγότερα χρόνια από τον άλλονε σε ξέρω, ναι. Κι ακόμα λιγότερα τα χρόνια που κάνουμε παρέα. Καμία απολύτως σημασία αυτό δεν έχει όμως. Και το ξέρουμε καλά κι οι δυο μας. Σημασία έχει η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Αν θα μπορούσα να ζητήσω για έναν ιδανικότερο συνοδοιπόρο από σένα για τα ταξίδια μου θα ήσουν πάλι εσύ αλλά με βυζιά. Και λίγο πιο ανοιχτό δέρμα για να σε βλέπω στο σκοτάδι και να μη σε χάνω. Παίξε τη μόδα σου λοιπόν και ακόνισε το canonι σου γιατί θα μας χρειαστεί  να αποθανατίσουμε την περιπέτεια μας. Α, κι επειδή είσαι φίλος μου και σε πάω, είναι το λιγότερο υποχρέωσίς μου να σε διαφημίσω. (Αγαπητοί αναγνώστες τσεκάρετε το μπλογκ του φίλου μου του 30φυλλου. Είναι πολύ καλό. Και δεν το λέω επειδή είναι φίλος μου. Ούτε επειδή με αναφέρει κι εμένα μέσα - όσοι είστε τσακάλια θα καταλάβετε που. Εδώ είσαι λέμε) Το νου σσσσ γιατί σσσσωραίος! 

Ναι το ξέρω πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο να σας πάρω ένα τηλέφωνο ή ένα σκάιπ έστω βρε άδερφέ, ειδικά τώρα που κάποιοι από σας έχουν αηφόνι (α ρε Σκλαβενίτη χουβαρντά!) αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου εμένα, αυτός είμαι κι αμα σας αρέσω. Κι επειδή το gay-o-meter έχει βαρέσει κόκκινα να ξέρετε πως κανονικά θα έκανα από ένα ξεχωριστό ποστ για τον καθένα σας. Άμα είχατε μουνιά και βυζιά δηλαδή. Τώρα που έχετε αρχίδια, βάλτε τα στον κώλο σας και μοιραστείτε το ίδιο ποστ.