Monday, November 28, 2011

Μια νύχτα στην όπερα

Ήταν ήδη 7:35 και η παράσταση άρχιζε στις 8. Τον είχε στήσει 20 λεπτά. Κλασσική γυναίκα σκέφτηκε. Μόνο που δεν ήταν. Δηλαδή ήταν, αλλά δεν ήταν σαν τις άλλες. Έτσι ήθελε να πιστεύει, τουλάχιστον. Αυτός είχε ξαναπάει στην όπερα. Στην Βιέννη βέβαια, αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία είχε ότι θα πήγαινε μαζί της. Με τα κουστούμια και τις γραβάτες του αυτός, με τα φορέματα και της γόβες της εκείνη. Και το κραγιόν το κόκκινο. Όλη η εμπειρία. Κοίταξε για πολλοστή φορά το ρολόι του. "Θα την σκίσω" μουρμούρησε μέσα από τα δόντια του κι αμέσως χαμογέλασε αυτάρεσκα ίσως με την σκέψη ότι μπορεί και να το έκανε στα αλήθεια, αργότερα εκείνο το βράδυ. Με την καλή έννοια. Την πρόστυχη δηλαδή, αλλά  καλή για αυτόν σίγουρα - και για εκείνη, γιατί όχι; Είδε μια γυναικεία, καλοντυμένη σιλουέτα να έρχεται προς το μέρος του. "Αυτή θα ναι" σκέφτηκε κι ίσιωσε τη γραβάτα του. Ετοιμάστηκε να της δώσει το τριαντάφυλλο καθώς εκείνη τον πλησίαζε με γρήγορο βήμα αλλά τελευταία στιγμή κατάλαβε πως δεν ήταν αυτή που περίμενε. Τον προσπέρασε κι εκείνος χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, γύρισε για να ελέγξει τον κώλο της.

"Καλό κομμάτι, έ μαν;" άκουσε μια λεπτή, σχεδόν παιδική, γυναικεία φωνή από πίσω του.
-"Καλώς την Στρουμφίτα" απάντησε χωρίς να γυρίσει. "Καλό είναι, δε λέω αλλά έχω δει και καλύτερα. Καλοσύνη σου που μας θυμήθηκες..."
-"Ρε, σόρι ειλικρινά δε φταίω εγώ. Άκου να δεις τι έγινε..." άρχισε να λέει εκείνη αλλά την διέκοψε το βλέμμα του καθώς γύρισε και την κοίταξε για πρώτη φορά. "Τι; τι έχω; Έλα πες, τόσο χάλια είμαι; Βάφτηκα πολύ ε; Το κραγιόν; Δεν σ' αρέσει το κραγιόν; Τα τακούνια! Το 'ξερα ρε γαμώτο! Και σε ρώτησα αν θα χεις πρόβλημα"
-"Θα το βουλώσεις επιτέλους να με αφήσεις να σε θαυμάσω μέσα στη σιωπή για δύο γαμημένα δευτερόλεπτα ή θα αναγκαστώ να αναλάβω πρωτοβουλία και να στο βουλώσω εγώ;"
-"Για προσπάθησε να σε δούμε" απάντησε αμέσως εκείνη. Του άρεσε που ήταν εύστροφη και ετοιμόλογη.
-"Ε αφού δεν μου αφήνεις κι εμένα άλλα περιθώρια..." της είπε και την πλησίασε πιάνοντάς την παράλληλα από την μέση "σκύψε λίγο να σου πω κάτι".

Αν έπαιζαν σε χολιγουντιανή αισθηματική κομεντί θα ήταν το πιο όμορφο φιλί στην ιστορία του κινηματογράφου. Το πιο παθιασμένο φιλί στην ιστορία των παθιασμένων φιλιών. Από αυτά τα φιλιά όπου εκείνη γέρνει ολόκληρη πάνω στον καλό της και σηκώνει το ένα της πόδι ενστικτωδώς. Από αυτά που πάνω από το ζευγάρι σκάνε πυροτεχνήματα και από πίσω ακούγεται η φωνή του Ντην Μάρτιν να τραγουδάει: "when the moon hits your eye like a big pizza pie, that's amore". Ξαφνικά οι λάμψεις από τα πυροτεχνήματα έσβησαν, η βελόνα του πικ απ έκοψε με ένα βίαιο ξύσιμο μια φράση του Ντην Μάρτιν στη μέση και το πόδι έμεινε μετέωρο και απορημένο.
-"Και τώρα που το βγάλαμε κι αυτό απ' τη μέση, πάμε μέσα γιατί έχουμε αργήσει; Χτυπάει το πρώτο καμπανάκι όπου να ναι".
Το βλέμμα της ήταν κάτι ανάμεσα σε λιωμένη μαρμελάδα και θυμωμένο ταύρο. Δεν ήξερε αν ήθελε να τον χτυπήσει ή να τον ξαναφιλήσει. Μάλλον δεν ήξερε με ποιά σειρά ήθελε να τα κάνει. Και δεν θα μάθαινε και ποτέ γιατί δεν της άφησε τα περιθώρια. Της έβαλε το τριαντάφυλλο στο χέρι, της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και την έπιασε αγκαζέ, οδηγώντας την στο φουαγιέ με βήμα ταχύ.
-"Σιγά παιδάκι μου, θα με σκοτώσεις, Πιο ήρεμα. Φοράω τακούνια λέμε".
-"Ναι, κάτι πήρε το μάτι μου. Δικό σου πρόβλημα, να μην φορούσες. Αλλά ξέρω γιατί τα βαλες. Ήθελες να με κάνεις να φαίνομαι κοντός δίπλα σου."
-"Παιδί μου, πας καλά; 'Έχεις προβλήματα μου φαίνεται, ε; Να πας σε κάνα ψυχολόγο να στα λύσει."
-"Δεν τους μπορώ τους ψυχολόγους. Είναι φαντασμένοι, υπερεκτιμημένοι και νομίζω ότι κουβαλάνε πιο πολλά προβλήματα από αυτά που υποτίθεται προσπαθούν να λύσουν."
Εκείνη προτίμησε να μην απαντήσει, γιατί ήξερε πως ότι και να έλεγε θα έβρισκε κάτι εξυπνακίστικο να της απαντήσει και απλά θα την νευρίαζε περισσότερο. Άλλωστε ήξερε ότι της κάνει πλάκα. Της άρεσε αυτό. Της άρεσε που την έκανε να γελάει και ταυτόχρονα την εξωθούσε στα άκρα της. Ναι, αν κάτι της άρεσε σε αυτόν σίγουρα δεν ήταν το μουστάκι του αλλά το χιούμορ και το πνεύμα του. Ίσως και το μουστάκι του, άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Και παρ' όλο που ήταν η πρώτη φορά που συναντιόνταν από κοντά, παρόλο που δεν είχε δει ο ένας τον άλλον παρά μόνο σε φωτογραφίες, παρ' όλο που δεν είχαν ακούσει ο ένας τη φωνή του άλλου περισσότερες από μία φορά, αν τους παρατηρούσε κανείς θα νόμιζε πως είναι ζευγάρι καιρό. Και ερωτευμένο μάλιστα.

Αυτή την εντύπωση μου άφησαν καθώς τους είδα να χάνονται από το φουαγιέ μέσα στην αίθουσα πιασμένοι αγκαλιά, εκείνη γερμένη πάνω του κι εκείνος να την κοιτάει τρυφερά. Τους κοιτούσα και τους χαιρόμουν, τους ζήλευα ακόμα ίσως, ενώ εγώ ακόμα περίμενα την δική μου ντάμα να έρθει, έξω από την είσοδο του θεάτρου. Είχε πάει 8 παρά 10 και ο κόμπος στο στομάχι μου γινόταν όλο και μεγαλύτερος. Τότε χτύπησε το κινητό μου. Μήνυμα. Από εκείνη. Το διάβασα ατάραχος σχεδόν. Για κάποιο λόγο, ανεξήγητο, το περίμενα. Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου. Το μόνο που με ξάφνιασε ήταν αυτή ακριβώς η κυνική συνειδητοποίηση. Το ήξερα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ. Αλλά είχα πάει. Ντυμένος στην πένα. Για εκείνη. Με το λουλούδι στο χέρι. Για εκείνη κι αυτό.  "Δεν θα έρθω. Ήθελα πολύ αλήθεια, αλλά δεν μπόρεσα. Ελπίζω να καταλάβεις. Μην με πάρεις τηλ. Τα λέμε". Απλό, λιτό, ξεκάθαρο, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αντίλογο.

Κοίταξα το λουλούδι. Μια κοπέλα περνούσε εκείνη την ώρα. Την σταμάτησα και της το έδωσα. Εκείνη ξαφνιάστηκε λίγο, ίσως τρόμαξε αλλά το πήρε δίνοντας μου για αντάλλαγμα ένα πλατύ, όμορφο χαμόγελο. Της χαμογέλασα κι εγώ. "Η ζωή συνεχίζεται ψηλέ" είπα στον εαυτό μου, χωρίς πολλή διάθεση να το πιστέψω. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα τα εισιτήρια. Φώναξα στην κοπέλα, που μόλις είχα δώσει το λουλούδι: "Σου αρέσει η όπερα;" Εκείνη γύρισε και με κοίταξε απορημένη. "Έχω ένα επιπλέον εισιτήριο, και αναρωτιόμουν αν... Τι λέω; προφανώς θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Και σιγά μην πας με έναν άγνωστο στην όπερα, έτσι στα καλά καθούμενα. Απλά είπα να δοκιμάσω την τύχη μου μια τελευταία φορά σήμερα πριν αποδεχτώ ότι με εγκατέλειψε οριστικά."
-"Δεν έχω πάει ποτέ. Αλλά πάντα ήθελα" είπε εκείνη διστακτικά. Κούνησα τα εισιτήρια στον αέρα.
-"Λένε ότι όταν σου παρουσιάζεται μια ευκαιρία, πρέπει να την αρπάζεις. Σου υπόσχομαι δεν δαγκώνω. Να, κοίτα πως είμαι ντυμένος. Σου 'δωσα και το λουλούδι..."
-"Ελπίζω να μην είσαι κανένας ανώμαλος, που φοράει κουστούμι και στήνεται έξω από την όπερα, κρατώντας 2 εισιτήρια και ένα λουλούδι μόνο και μόνο για να αποπλανήσει αθώες κοπέλες". Γέλασα.
 -"Όχι δεν είμαι, σου δίνω τον λόγο της προσκοπικής μου τιμής!"
-"Άμα είναι έτσι...φαίνεται πως η τύχη, σου χαμογέλασε." είπε και μου έκλεισε το μάτι. "Α και μη σκας, εκείνη χάνει."

Το τελευταίο καμπανάκι ακούστηκε. Την έπιασα αγκαζέ και μπήκαμε μέσα. Ίσα που προλάβαμε να μπούμε και να βρούμε τις θέσεις μας, πριν σβήσουν τα φώτα και αρχίσει η μουσική. Με τη άκρη του ματιού μου πρόλαβα να δω το ζευγάρι που παρατηρούσα πριν, στην είσοδο, δυο θέσεις πιο κει. Εκείνος της ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Τότε έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου. Με κοίταξε επίμονα. Φάνηκε να με αναγνωρίζει. Το βλέμμα του είχε κάτι το καθησυχαστικό. Μια ανείπωτη, βαθιά κατανόηση. Το πρόσωπο του μου φάνηκε απόκοσμα ήρεμο και εκπληκτικά γνωστό. Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως κοιτούσα μέσα σε καθρέφτη. Μου έκλεισε το μάτι την στιγμή που η ορχήστρα έπαιξε την πρώτη νότα και γύρισε προς την σκηνή. 

Απόσπασμα από την συλλογή διηγημάτων: "Μαρμελάδα από ντομάτα και καυτερές πιπεριές" του Τρύφωνα Καρυδόπουλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΑΣ.

Wednesday, November 9, 2011

Περί αντίληψης και αλήθειας παρτ 4 (τέσσερα)

Όχι δεν χάσατε το παρτ 3. Ούτε εγώ τα έχω χάσει. Ούτε τυπογραφικό λάθος έκανα. Μέρος 3ο δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπήρχε αλλά το 'πνιξα, το 'κανα γαργάρα. Τι πάει να πει γιατί; 1ον γιατί μπορώ, 2ον γιατί έτσι γουστάρω και 3ον...είπαμε δεν υπάρχει 3ον. Δεν υπάρχει, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το νόημα το πιάσατε: Η αλήθεια δεν υπάρχει ή μάλλον ο καθένας ορίζει την δική του αλήθεια η οποία διαμορφώνεται μέσα από την αντιληψή του. Κι επειδή η αντίληψη του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική, έτσι κι η αλήθεια του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική. Δεν χρειάζεται να το υπεραναλύσουμε και σίγουρα δεν περιμένετε εμένα να το κάνω για σας. Κι αν περιμένετε, ας προσέχατε. Είστε άξιοι της μοίρας σας και κακό του κεφαλιού σας. 

Αν έγραφα το τρίτο μέρος της "Τριλογίας της Αλήθειας" θα το έπιανα από κει που το άφησα. Θα σας έλεγα δηλαδή ότι η παραδοχή κάποιων μη αμφισβητήσιμων αληθειών είναι αποτέλεσμα διμερών (ή πολυμερών) συμβιβασμών/συμβάσεων και ύστερα θα σας έλεγα για τα διάφορα είδη αλήθειας που υπάρχουν (στατιστική π.χ.). Θα σας έδινα διάφορα παραδείγματα για να εδραιώσω το συλλογισμό μου, τα οποία όμως θα είχα επιλέξει και πλάσει έτσι ώστε να εκπροσωπούν την δική μου αλήθεια. Την αντίληψη μου δηλαδή ότι δεν υπάρχει η μία, η όλη αλήθεια. 
Ύστερα θα σας έλεγα κάνα-δυο πίπες για την επιστήμη και πως μόνο αυτή θα μπορούσε επάξια να σταθεί ως πρέσβειρα της όλης αλήθειας αλλά εν τέλει ούτε αυτή κάνει, γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αυτοαμφισβήτηση άρα ούτε αυτή παίρνει τον ρόλο. 
Ύστερα θα απαξιούσα να ασχοληθώ και να σχολιάσω (αξύμωρο, γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα) την θρησκεία για την οποία θα έκανα μερικά πικρόχολα -πλην έξυπνα- σχόλια και θα σας παρέπεμπα στο πρώτο μου έβερ άρθρο, σε περίπτωση που ενδιαφερόσασταν να μάθετε την άποψη μου περί θεού και θρησκείας.
'Υστερα λόγω βαρεμάρας ή έλειψης έμπνευσης (ή και τα δύο) δεν θα είχα κάτι άλλο να πω και θα έφερνα αντ' αυτού άλλα δυο χαζά παραδείγματα που θα έκαναν πλέον μπετόν αρμέ την άποψη που υποστηρίζω εδώ και τρία μακροσκελή και εν τέλει ανούσια (αλλά καλογραμμένα, ε;) πόστ. 
Θα άφηνα για το τέλος κάτι πιασάρικο, οριακά Κοελικό ίσως, που θα αφορούσε το θάνατο, ο οποίος είναι και η μόνη πραγματικά αντικειμενική αλήθεια στην οποία μπορούμε πάντα να βασιστούμε και ξέρουμε ότι θα είναι πάντα εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεέυσει. Όμως, παρ' όλα αυτά, είναι και η μόνη αλήθεια την οποία αποφέυγουμε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε και την οποία φοβόμαστε όσο τίποτε άλλο. Και πως ίσως ο δρόμος προς την αληθινή ευτυχία περνάει μέσα από την παραδοχή αυτής της αλήθειας. Τέλος θα έκλεινα με ένα αστειάκι για να σας ξεμαυρίσω την ψυχή.*

Τίτλοι τέλους. 
Ευχάριστα συγκινητική μουσική με ροκ αποχρώσεις. 
Χειροκρότημα. 
Αυλαία.

Θεωρώ τουλάχιστον υποκριτικό, για να μην πω προδοτικό μέρες που 'ναι (μην το ακούσει κάνας Παπούλιας κι έχουμε άλλα) να γράφω ένα (τριμελές) μακροσκελέστατο ποστ για την αλήθεια, στο οποίο μάλιστα να υποστηρίζω ότι αυτή ουσιαστικά δεν υπάρχει αυτόνομη κι ανεξάρτητη αλλά πάντα ορίζεται μέσω της αντιληψής μας και να συνεχίσω να λέω πίπες χωρίς ουσιαστικά να εκθέτω την δική μου αλήθεια. Έγραψα στα προηγούμενα ότι στα πρώτα δύο μέρη βγήκαν ο επιστήμονας κι ο συγγραφέας, αντίστοιχα, από μέσα μου. Ε λοιπόν στο τρίτο μέρος, το οποίο ποτέ δεν έγραψα, βγήκε ο τεμπέλης από μέσα μου. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι τεμπέλης. 
Και μιας και φτάσαμε ως εδώ θα ήθελα να σας πω κάποια πράγματα για μένα. Γιατί σίγουρα θα έχετε σχηματίσει μια άποψη όσοι διαβάζετε τακτικά (ή και όχι) τούτο δω το μαραφέτι. Ο καθένας σας έχει χτίσει τη δική του εικόνα για το ποιός είναι ο Τρυποκάρυδος. Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια λοιπόν. 

Όπως είπα, είμαι τεμπέλης. Είμαι και ενθουσιώδης, με πολλές ιδέες και αρκετή όρεξη κατά τη σύλληψη τους, ευθυνόφοβος όμως και αναβλητικός όσο δε πάει, όταν έρχεται η ώρα να τις υλοποιήσω. Γενικά πιστεύω πως είμαι ένας καλός άνθρωπος. Και ναι πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Είτε λόγω δικής τους επιλογής, είτε λόγω ανεξέλεγτων περιβαλλοντικών συνθηκών, -δεν με αφορά- πάντως υπάρχουν. Δεν είμαστε όλοι καλοί. Και αν δεχτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μεσα τους τη δυνατότητα για το καλό, τότε πρέπει να δεχτούμε και ότι έχουν τη δυνατότητα για το κακό. Ουσιαστικά είμαστε και τα δύο, απλά συνήθως υπερισχύει το ένα. Εκτός αν είσαι μάστερ Ζεν. Άρα θεωρώ ότι τα θετικά μου στοιχεία υπερτερούν (οριακά ίσως) των αρνητικών. Και το γεγονός ότι είμαι καλός άνθρωπος -στο δικό μου σύστημα αξιών πάντα- είναι σημαντικό για μένα. Παρ' όλα αυτά, το ξεχνάω καμιά φορά. Και σίγουρα έχω πολλές αδυναμίες και αρνητικά χαρακτηριστικά. Άλλα τα καταπιέζω σε μια προσπάθεια να είμαι πιο αρεστός ή έστω πιο υποφερτός στους γύρω μου κι άλλα μου βγαίνουν ανεξέλγτα χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Ή χωρίς να θέλω. Κι έτσι καταλήγω καμιά φορά να πληγώνω τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Συνήθως τους πιο κοντινούς. 
Υποτίθεται ότι μισώ τα κλισέ. Όπως θα διαπιστώσετέ όμως στις παρακάτω γραμμές δεν είναι έτσι. Στην ουσία πιο κλισέ από μένα πεθαίνεις. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός (χα! τι σας έλεγα:) αλλά θα το λέω χαζορομαντικός από δω και πέρα. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω στον αληθινό, αγνό, ένα και μοναδικό έρωτα. Είμαι όμως και τόσο ρεαλιστής ή απαισιόδοξος ώστε να ξέρω ότι δεν θα τον βρω ποτέ. Έτσι όπως τον θέλω ή τον φαντάζομαι τουλάχιστον. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω ακράδαντα ότι η ανθρωπότητα μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας μακρία από τον καπιταλισμό ακόμα και χωρίς λεφτά ίσως. Ξέρω όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν είμαι πραγματικά πολύ καλός σε κάτι. Τώρα ξέρω γιατί. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με πολλά πράγματα, αλλά βαριέμαι εύκολα. Δεν έχω υπομονή. Ως εκ τούτου δεν εμβαθύνω ποτέ σε κάτι συγκεκριμμένο. Μόλις συναντήσω μια δυσκολία τα παρατάω και ξεκινάω κάτι καινούργιο, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη απλά μιζεριάζω και δεν κάνω τίποτα περιμένωντας να φανερωθεί μπροστά μου η λύση ως δια μαγείας. Γενικά πάντα προτιμώ να ακολουθήσω την εύκολη λύση παρά να παλαίψω για κάτι, να κουραστώ και να απολαύσω ύστερα από καιρό τον καρπό των προσπαθειών μου. 
Δηλώνω συγγραφέας και επιστήμονας. Στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Γιατί για να είσαι κάτι πρέπει να το αγαπάς ή/και να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Την επιστήμη ας πούμε ότι την αγαπάω, σίγουρα την σέβομαι και την εκτιμώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι αφοσιωμένος (λέει ο άνθρωπος που διανύει τον τρίτο χρόνο του διδακτορικού του...). Το γράψιμο πάλι είναι κάτι σχετικά καινούργιο και ομολογουμένως αναπάντεχο για μένα. Για να λες όμως ότι είσαι συγγραφέας φίλε, πρέπει και να γράφεις. Ιδέες; Άπειρες. Στο χαρτί όμως...πολύ λίγα πράγματα. Κι όχι, το να έχεις μπλόγκ και να ποστάρεις δυο φορές το μήνα δεν θεωρείται γράψιμο. Άρα τζίφος κι εκεί. Έχω φτάσει 28 χρονών και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, ¨Εχω κάποια ασαφή ιδέα αλλά τίποτα χειροπιαστό.
Είμαι από αυτούς που ψάχνουν πάντα για δικαιολογίες. ψάχνω πάντα να βρω κάποιον που είναι σε χειρότερη κατάσταση από μένα (ανάλογα την περίπτωση) για να δικαιολογήσω τα χάλια μου, Να πω: "Νταξει, σε σχέση μ'αυτόν είμαι μια χαρά". 
Ζω μέσα σε μια πράσινη φούσκα (όχι ροζ, εγώ γουστάρω πράσινη. Δικιά μου είναι η φούσκα, τη κάνω ότι χρώμα θέλω) και πολλές φορές προτιμώ να λουφάξω και να κλειστώ μέσα της από το να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα. 
Σιχαίνομαι να πρέπει να παίρνω αποφάσεις και να επωμίζομαι ευθύνες. Περιμένω πάντα κάποιον άλλον να το κάνει για μένα. Πάντα κάποιον να με σώζει τη τελευταία στιγμή. Παρ' όλα αυτά δεν είμαι αφελής. Έχω επίγνωση ότι αυτό είναι αδύνατον. Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για μένα είμαι μόνο εγώ. 
Είμαι αντιφατικός χαρακτήρας το ξέρω. Αν πίστευα στα ζώδια θα σας έλεγα ότι φταίει το ζώδιό μου. Ιχθύς με ωροσκόπο δίδυμο. Τετρασχιδής προσωπικότητα δηλαδή. Σίγουρα δεν πιστεύω στα ζώδια;
Πολλές φορές θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος. Ή έστω κάποιος καλύτερος εγώ. Μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου. Εξ ου και η ανάγκη για τη δημιουργία του ιντερνετικού alter ego μου, του Τρυποκάρυδου. 
Κι όσο κι αν τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, ξέρω με βεβαιότητα πως από αύριο δεν θα αλλάξει κάτι. Ούτε στην προσωπική μου ζωή αλλά ούτε εδώ στην μπλογκόσφαιρα. Από αύριο θα συνεχίσω να είμαι ο εξυπνάκιας που όλοι γνωρίσατε κι αγαπήσατε. Θα μου πείτε ότι σας ζαλίζω τόση ώρα και ότι δεν σας νοιάζουν όλα αυτά που λέω για μένα. Θα απαντήσω εξυπνακίστικα με ατάκα του στυλ: χέστηκα κι αν δεν σας αρέσει μην τα διαβάζετε. Αλλά δεν θα είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν χέστηκα καθόλου, Θέλω να τα διαβάζετε, αλλιώς δεν θα τα έγραφα. Και θέλω και να σας αρέσουν. Θέλω να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι και να μονολογείτε: "ρε συ, ωραία τα λέει αυτός" Γιατί εκτός των άλλων είμαι και ψώνιο κι ολίγον τι ματαιόδοξος. Όχι πολύ, όσο χρειάζεται.
Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά, αλλά νιώθω ότι θα κουράσω αφενός κι αφετέρου βαριέμαι. Όσο για τα θετικά -γιατί τι διάλο, έχουμε κι από αυτά, δεν μπορεί- προτιμώ να τα γνωρίζουν και να τα εκτιμούν οι άνθρωποι που με αγαπάνε. Αυτοί κάτι θα ξέρουν. Ρωτήστε τους. Ή κάντε το κόπο να με γνωρίσετε και να διαπιστώσετε μόνοι σας.

Αυτός είμαι, χωρίς "και σ'όποιον αρέσω". Γιατί αυτή η λογική αδηγεί αναπόφευκτα, αργα ή γρήγορα στην απομόνωση. Γατί αν δεν αρέσεις σε κανέναν στο τέλος θα μείνεις μόνος. Κι εμένα δεν μου αρέσει να είμαι μόνος. Όχι για πολύ τουλάχιστον. Αυτός είμαι εγώ λοιπόν. Όχι ο Τρυποκάρυδος, ούτε ο Νικος. Απλά εγώ. Κι αυτή είναι η αλήθεια μου.

*Δεν πιστεύω να ψαρώσατε με όλα αυτά. Δεν υπάρχει αλήθεια και αηδίες... Φυσικά και υπάρχει  η αντικειμενική και όλη αλήθεια και αυτή είναι η εξής μία: 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΠΡΩΞΕΙΣ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ

ΔΙ ΕΝΤ

Friday, October 14, 2011

Περί αντίληψης και αλήθειας (part 2)

Που είχαμε μείνει λοιπόν...;

Α ναι, λέγαμε για την υποκειμενικότητα του παρατηρητή. Όπως επιστημονικά αποδείχθηκε παραπάνω λοιπόν, -δεν πιστεύω να έχει κανείς αντίρρηση...- η αντίληψη των πραγμάτων είναι λίγο ως πολύ μια υποκειμενική διεργασία. Τι γίνεται όμως με την αλήθεια; Την μία και αδιαμφισβήτητη αλήθεια των πραγμάτων. Την "αντικειμενική" αλήθεια! (βροντερή φωνή, αστραπές στο παρασκήνιο, νυχτερίδες πετάνε μέσα από μια σκοτεινή σπηλια, και τέτχοια...). Αν αυτό που είπα πρωτύτερα είναι σωστό -it is, trust me- ότι δηλαδή ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά και όπως αυτός θέλει -ή μπορεί εν πάσει περιπτώση-, τότε δεν είναι εύλογο κι ο καθένας να κουβαλάει την αλήθεια του  και άμα λάχει να τηνε κουνάει πέρα δώθε και να την επιδεικνύει στους άλλους λέγοντας ότι αυτή είναι και η μόνη αλήθεια; Όχι μόνο εύλογο είναι φίλε αναγνώστη αλλά είναι και η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Και μιας και είπα τη λέξη "πραγματικότητα" θα μπορούσατε πολύ ευκολα να μου πείτε: "Και τι έχεις να μας πεις για την πραγματικότητα; Για κάτι που κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει; Π.χ. για το γεγονός ότι οι παπαρούνες είναι κοκκινες. Πως γίνεται αυτό να μην είναι αλήθεια για όλους;" Ας εξετάσουμε την περίπτωση των "κόκκινων" -όπως λές- παπαρούνων φίλε αναγνώστη (κι άλλη φορά μη γίνεσαι διακόπτης και με διακόπτεις).

Οι παπαρούνες είναι κόκκινες, σωστά; Σωστά. Και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, σωστά; Σωστά. Για τράβα πες το σε έναν δαλτώνικό αυτό να δουμε τι θα σου πει. Τώρα θα μου πεις ότι ο δαλτωνισμός είναι μια πάθηση  η οποία διαστρεβλώνει την ορθή αντίληψη της πραγματικότητας για αυτόν και άρα καθίσταται ως μη αντικειμενική η  μαρτυρία του δαλτωνικού. Ναι αλλά γι'αυτόν, αυτή είναι η πραγματικότητα του. Ό,τι και να λέμε κι εγώ κι εσύ, αυτός τις παπαρούνες τις βλέπει γκρι. Άρα τι; Όποιος πάσχει από μία πάθηση εξαιρείται από την αλήθεια; Αν αρχίσουμε τις εξαιρέσεις, αυτομάτως δεν αρνούμαστε την ύπαρξη μίας και μόνο αλήθειας; Η μήπως η μία και μόνη αλήθεια δεν μας χωράει όλους; Και ποιός αποφάσισε τέλος πάντων ότι οι παπαρούνες είναι κόκκινες; Κάποιος θα έδωσε στην λέξη κόκκινο την έννοια που αντιστοιχεί στο χρώμα κόκκινο, το χρώμα της παπαρούνας. Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Και ποιός ήταν αυτός ο κάποιος; Φαντάζομαι κάποιος, κάπου, πολύ παλιά. Στην εποχή των σπηλαίων ίσως. Επιτρέψετε μου να σας διηγηθώ μια ιστοριούλα για το ως πήρε η παπαρούνα το όνομα της λοιπόν. Τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι:

Ένα όμορφο και ηλιόλουστη ανοιξιάτικο πρωινό ο αρχηγός Γκάου-Μπίου της φυλής των Ανθρωποπιθηκιέν βγήκε από τη σπηλιά του με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Η γυναίκα του η Κανεμεοτιθές, μόλις του είχε πάρει το καλύτερο τσιμπούκι της ζωής του. Αν υπήρχαν πανεπιστήμια τότε, η τύπισσα θα είχε διδακτορικό στις πίπες. Ακριβώς απέναντι από το άνοιγμα της σπηλιάς υπήρχε ένα καταπράσινο λειβάδι γεμάτο λουλούδια. Ετσι όπως ήταν μες τη καλή τη διάθεση και γεμάτος ενέργεια και ενθουσιασμό από την προ ολίγων λεπτών εκσπερμάτιση του ο αρχηγός, του ήρθε μια φοβερή ιδέα. Μια καταπληκτική ιδέα που θα άλλαζε τις ζωές όλων μας από τότε και στο εξής. Μια ιδέα που αφορούσε αυτά τα όμορφα κόκκινα λουλουδάκια που με το παραμικρό χάδι του ανέμου, λικνίζονταν σαν κόκκινες σημαιούλες στον κάμπο. "Γυναίκα! Ε γυναίκα! Τράβα φώναξε γρήγορα όλη την φυλή. Έχω να κάνω μια πολύ σημαντική ανακοίνωση. Τσακίσου γρήγορα μη σε περιλάβω με το ρόπαλο! Ουγκ!"
Αφού μαζεύτηκε όλη η φυλή σε κύκλο μπροστά του, ύστερα από λίγη ώρα, ο αρχηγός άρχισε να μιλάει
-"Ουγκ αδέρφια!"
-"Ουγκ αρχηγέ μας" είπαν όλοι με μια φωνή.
-"Σας μάζεψα σήμερα όλους εδώ, γιατί θέλω να σας ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό"
-"Δώσε μας τα φώτα σου αρχηγέ!" ακούστηκε μια πνιχτή φωνή από το ακρωατήριο κι αμέσως ο αρχηγός έριξε ένα ημιάγριο βλέμμα στον Γλυφτρονίξ, συνέχισε όμως χωρίς να δώσει πολύ σημασία.
-"Τα βλέπετε εκείνα τα λουλούδια; Εκεί, πέρα στο λειβάδι." κι έδειξε με το χοντρό δάχτυλό του που ακόμα μύριζε μουνίλα και καθώς το αντιλήφθηκε ένα χαμόγελο σχηματίστηκε ασυναίσθητα στο πρόσωπο του. Αμέσως γύρισαν όλοι τα κεφάλια και άρχισαν να εξερευνούν με το βλέμμα τους την κατέυθυνση που τους είχε υποδείξει το ποτισμένο με γυναικείους χυμούς, τραχύ δάχτυλο του αρχηγού τους. "Ναι, ναι. Ναι τα βλέπουμε" άρχισαν να λένε διστακτικά ένας ένας οι προσφάτως όρθιοι κι ακόμη πιο προσφάτως ομιλούντες πιθηκάνθρωποι που είχαν αντιληφθεί το λειβάδι με τα κατακόκκινα λουλούδια χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. 
-"Ε λοιπόν, από σήμερα και μέχρι η φωτεινή μπάλλα που είναι πάνω από τα κεφάλια μας και μας ζεσταίνει, να σβήσει και να μην ξανανάψει όπως κάνει κάθε πρώι, τα λουλούδια αυτά θα λέγονται...ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ! Σύμφωνοι;" και το πονηρό χαμόγελο επέστρεψε στο προσωπό του καθώς θυμήθηκε τι κρατούσε στα χέρια του την ώρα που έβγαινε από τη σπηλιά κι αντίκρυζε το λειβάδι με τις παπαρούνες. Την ώρα της επιφοίτησης. Το ίδιο πράγμα που γαργαλούσε τις αμυγδαλές της Κανεμεοτιθες λίγα λεπτά πριν..."Είμαι και πολύ καβλέας" θα σκεφτόταν αν υπήρχαν έννοιες όπως ο καβλέας τότε, ενώ το κοινό είχε ξεσπάσει σε κραυγές και παραλληρήματα εκστασιασμένο από την καινούργια γνώση που μόλις του έιχε προσφερθεί. Μόνο ένας αναμεσά τους ήταν σιωπηλός και σκεπτικός, μπερδεμένος θα 'λεγε κανείς. Ο πάντα καχύποπτος και αντιρρησίας, Διαφορετικοαντιληπτίξ. Αφού κώπασαν λίγο οι πανυγηρισμοί και με το βλέμμα πάντα καρφωμένο στις νεοβαπτισθείσες παπαρούνες σήκωσε το χέρι του και απευθύνθηκε στον αρχηγό, ο οποίος με το που τον αντιλήφθηκε σκέφτηκε "Ωχ, τι θέλει ο μαλάκας τώρα;" 
-"Τι είναι ρε Διαφορετικοαντιληπτιξ; Τι σε προβληματίζει; Για ρίχτο."
-"Να με συμπαθάς αρχηγέ μου και με όλο το σεβασμό, δηλαδή ασ'ούμε, αλλά...τι είναι λουλούδι;"
Ξαφνικά απλώθηκε σιωπή σε όλο το ακρωατήριο. Κανείς τους δεν είχε αναρωτηθεί μέχρι τώρα αυτό το τόσο απλό κι όμως τόσο βασικό πράγμα. Και κανείς δεν μπορούσε να δώσει την απάντηση. Κανείς εκτός από τον τετραπέρατο αρχηγό δηλαδή. 
-"Χα! Αυτό ήταν ρε παλληκάρι. Κι εγώ νόμιζα ότι θα με ρώταγες κάτι πιο δύσκολο. Λουλούδια είναι  αυτά τα μικρά και όμορφα πράγματα που βγαίνουν μέσα από την γη την οποία πατούμε και μυρίζουν όμορφα και έχουν διάφορα χρώματα. Και που πηγαίνουν οι μέλισσες απο πάνω τους συνέχεια και ρoυφάνε τους χυμούς τους. Και συγκεκριμμένα τα λουλούδια που λέγοται, πλεόν, παπαρούνες είναι αυτά τα κόκκινα πραγματάκια που κουνιούνται πέρα δώθε έτσι όπως φυσάει ο αέρας εκεί απέναντι στο λειβάδι." Η απάντηση του αρχηγού φάνηκε να ικανοποιεί -τουλάχιστον στιγμιαία- τον καχύποπτο πιθηκάνθρωπο και αμέσως το πλήθος ξέσπασε σε νέους πανηγυρισμούς και ζητοκραυγές ενώ η φωνή του Γλυφτρονίξ ακούστηκε καθαρή και ξάστερη αυτή τη φορά: "Αρχηγέ είσαι και ο πρώτος! Μορφωσέ μας φωστήρα μας" κι ο αρχηγός αυτή τη φορά του χαμογέλασε και του έκλεισε το μάτι. Πριν προλάβει όμως να απολάυσει τη χαρά της αποθέωσης το χέρι του Διαφορετικοαντιληπτίξ ήταν και πάλι στυλωμένο στον αέρα σαν ιστός χωρίς σημαία.
-"Τι 'ναι τώρα πάλι;" του πέταξε κάπως άγρια ο αρχηγός.
-"Να αρχηγέ, σχώρα με που παίρνω το θάρρος πάλι ασ'ούμε, αλλά έχω άλλη μία απόρια και δηλαδή ας'ούμε ίσως μόνο εσύ μπορείς να μου τη λύσεις."
-"Αντε πες τη να τελειώνουμε" 
-"Εντάξει, τη λέω ασ'ούμε. Να δηλαδή...τί είναι κόκκινο;"
Αμέσως απλώθηκε μια σιωπή στο ακρωατήριο τόσο βαριά που αν την αντάλλαζαν για καυσόξυλα θα είχαν φωτιά όλες οι σπηλιές της φυλής κάθε μέρα για 3 χειμώνες.  
"Κόκκινο είναι το χρώμα που έχουν οι παπαρούνες" είπε εμφανώς νευριασμένος ο αρχηγός. "Και από δω και στο εξής ότι έχει το χρώμα της παπαρούνας θα το λέμε κόκκινο. Πάει και τελείωσε! Σύμφωνοι;"
Καθώς το κύμα του ενθουσιασμού ετοιμαζόταν να σκάσει στην ακρογυαλιά του ακρωατηρίου και να το παρασύρει σε νέο ντελίριο, το χέρι του Διαφορεντικοαντιλιπτήξ υψώθηκε σαν κυμματοθραύστης και το έκανε σμπαράλια. Όλοι κρατούσαν την ανάσα τους κοιτώντας τον αρχηγό και περιμένοντας την αντίδραση του. Όλοι εκτός από τον αντιρρησία φίλο μας ο οποίος χωρίς να περιμένει απόκριση από τον αρχηγό άνοιξε -για τελευταία φορά- το στόμα του..."Και δηλαδή, τί είναι...χρώμα ασ'ούμε;"

Νταξ, δεν είμαι σίγουρος αν έγινε έτσι ακριβώς, δεν ήμουνα και μπροστά, αλλά καπως έτσι θα 'γινε. Αυτό που αντιλαμβάνομαι όμως εγώ είναι ότι όλη η αντικειμενικότητα των πραγμάτων στηρίζεται πάνω σε υποκειμενικούς και αυθαίρετούς ορισμούς και αντιστοιχίες εννοιών με λέξεις. Και πως η αλήθεια στηρίζεται σε αυτούς τους ορισμούς και στις άτυπες, σιωπηλές συμφωνίες που έχουμε κάνει μεταξύ μας ως ανθρωπότητα να μην τους αμφισβητούμε. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να δεχόμαστε ως αντικειμενική μια αλήθεια ή μια πραγματικότητα όταν αυτή στηρίζεται εξ ορισμού στην υποκειμενικότητα και την αυθαιρεσία; Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, φαντάσου ο μάγκας ο αρχηγός να ήταν δαλτωνικός. Ο τύπος που έκανε την αντιστοιχία παπαρούνα --> κόκκινο χρώμα, φαντάσου να μην μπορούσε να ξεχωρίσει το κόκκινο της παπαρούνας από το πράσινο των φύλλων. Εδώ και χιλιάδες χρόνια στηρίζουμε την αντιληψή μας, την αλήθεια μας αν θέλετε, περι κόκκινου χρώματος στην αυθαιρεσία ενός τύπου που είπε ότι οι παπαρούνες είναι κόκκινες αλλά μπορεί να εννοούσε και πράσινες. Τρομακτικό;

Χθες βγήκε ο επιστήμονας από μέσα μου, σήμερα ο συγγραφέας. Αυριο μπορεί να βγει καμιά κουράδα, ποτέ δε ξέρεις...Επειδή όμως η ιστοριούλα μου βγήκε παραπάνω απ'ότι υπολόγιζα θα το κόψω εδώ για άλλη μια φορά και θα σας αφήσω με τη γλυκιά γεύση της προσμονής στα χείλη. Του μπη κοντίνουεντ...

Thursday, October 13, 2011

Περί αντίληψης και αλήθειας (part 1)

Disclaimer: Φαντάζομαι ότι ξεφορτώθηκα τους πρώτους άσχετους και βαριεστημένους από τον τίλτο κιόλας. Για όσους αμφιταλατεύονται ακόμα γράφω και τούτη τη παράγραφο. Το παρόν ποστ θα είναι πολύ μακρύ, είναι εντελώς θεωρητικό, ενδέχεται ακαταλαβίστικο, οι συλλογισμοί μου θα κάνουν κύκλους μέχρι να καταλήξουν κάπου και γενικά αν θέλετε να μάθετε κάτι χρήσιμο από αυτό (fuck άμα θέλετε να μάθετε κάτι γενικά από αυτό το μπλόγκ) σας προτείνω να πάτε να διαβάσετε κάνα άρθρο στο wikipedia αντ'αυτού. π.χ. αυτό. Αν πάλι δεν έχετε υπολογιστή, πηγαίντε κατεβάστε κάνα τόμο της Παπυρους Λαρούς από την βιβλιοθήκη και αφήστε με ήσυχο. Wait a minute...αν δεν έχετε υπολογιστή πως σκατά διαβ...uhh fuck it, nevermind. Το ρεζουμέ είναι ότι το αυτό το άρθρο γράφτηκε για να εκθέσει προβληματισμούς και να παραθέσει τροφή για σκέψη. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Και τώρα όσοι είστε ακόμα μαζί μου, ακολουθήστε.

Το ότι όλα είναι θέμα αντίληψης σας το χω πει; "Πολλές φορές" θα πουν οι ταχτικοί αναγνώστες. Αν πάλι απάντησες "όχι" μάλλον δεν με διαβάζεις τόσο τακτικά όσο θα 'πρεπε και φρόντισε να το διορθώσεις πριν έχουμε άλλα...Ας το πούμε τέλος πάντων άλλη μία για να το εμπεδώσουμε:

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ

Τι εννοεί ο ποιητής; Ότι όλα είναι μες το μυαλό μας βρε αδερφέ. Τα πάντα. Οτιδήποτε με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή και αλληλεπριδρούμε -αντικείμενο, πρόσωπο, ή κατάσταση- το αντιλαμβανόμαστε όπως εμείς θέλουμε και μόνο έτσι. Τα πράγματα έχουν την σημασία και την αξία που εμείς τους δίνουμε. Πως αλλιώς να το πω; Αυτό που για μένα είναι σημαντικό, για σένα μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορο κ.ο.κ. (Κοκκινωποί Ορνιθόρυγχοι Κοιμούνται)

Π.Π. 
Να, είδες τι έκανα μόλις τώρα; Έφερα ένα ον λάιν παράδειγμα αυτοστιγμεί για να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου. Το "κ.ο.κ." που οι περισσότεροι, φαντάζομαι, το μεταφράζουν αυτομάτως ως "Και Ούτω Καθεξής" στο μυαλό τους -άν εξαιρέσεις μερικούς βλαμμένους που κάνουν πρώτα τον συνειρμό "Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας"- στο δικό μου μυαλό σημαίνει "Κωκκινοποί Ορνιθόρυγχοι Κοιμούνται" ή "Κουνάμενες Οπιούχες Κωλοτρυπίδες" κ.ο.κ. ...

Τώρα θα μου πεις ότι δεν σου λέω και τίποτα καινούργιο. Κι ότι δεν περίμενες από μένα τον Τρυποκάρυδο να τ'ακούσεις όλα αυτά και πως μυαλό έχεις και πως λίγο ορθολογικά να το χρησιμοποιήσεις το ρημάδι, φτάνεις και μόνος σου σε αυτό το συμπέρασμα. Από τη μεριά μου λοιπόν να πω πως κατ'αρχάς χαίρομαι που έχω (υγειώς) σκεπτόμενους αναγνώστες. Κατα δεύτερον σκασμός ρεμάλια που θα βγάλετε και γλώσσα! Και κατα τρίτον υπομονή τέκνα μου. Όλο και κάπου θα καταλήξουμε. Ελπίζω.

Τώρα συγκεντρώσου λίγο και προσπάθησε να μείνεις μαζί μου για να μη σε χάσω, γιατί αρχίζουν τα ζόρικα. Έχεις ακούσει ποτέ την έκφραση: "Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές"; Φυσικά και την έχεις ακούσει, τι ρωτάω; Σάμπως ζεις στο Τζιμπουτί; Η έκφραση αυτή, λοιπόν, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και κάθετα διαφωνούντα (να'τες οι δύο πλέυρες του νομίσματος...). Αν το εξετάσουμε φαινομενικά και μονοδιάστατα το θέμα, ναι το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Δύο "όψεις". Αρκεί μια απλή οπτική παρατήρηση ολίγων δευτερολέπτων για να το διαπιστώσει αυτό ο οιοσδήποτε (να το κρατήσει στα χέρια του και να το γυρίσει από τη μία και από την άλλη). Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις.



Αν τώρα το νόμισμα πέσει στα χέρια ενός φυσικού, αυτός θα μπορούσε να διεξάγει το παρακάτω πείραμα: Ας υποθέσουμε ότι το νόμισμα στέκεται όρθιο, ακουμπώντας στην περιφέρεια του δηλαδή και δύναται να περιστρέφεται ελεύθερα γύρω από άξονα ο οποίος περνάει από το κέντρο του, καθώς και από 2 σημεία της περιμέτρου του, τα οποία ισαπέχουν και ο οποίος φυσικά είναι κάθετος στο δάπεδο, όπως φαίνεται και στο υπέροχο επαγγελματικού επιπέδου σχήμα. Κοινώς ο άξονας περιστροφής του είναι η προέκταση της διαμέτρου του (προφανώς, για λόγους απλότητας, θεωρούμε ότι το νόμισμα είναι κυκλικός δίσκος κι όχι κύλινδρος που είναι στην πραγματικότητα αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία). Ας υποθέσουμε τώρα ότι υπάρχει σταθερός παρατηρητής ο οποίος κοιτάζει το νόμισμα. Το βλέμμα του παρατηρητή είναι στο ίδιο ύψος με το κέντρο του νομίσματος και κάθετο στο επίπεδο που διέρχεται από το σύνολο των σημείων της περιφέρειας του. Το επίπεδο, δηλαδή, που διχοτομεί το νόμισμα στις δύο του όψεις. Έστω ότι το νόμισμα αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα περιστροφής του. Αν, όπως είπαμε, ο παρατηρητής μένει πάντα ακίνητος -ικανή αλλά όχι και αναγκαία συνθήκη- αυτό που θα βλέπει σε κάθε χρονικό στιγμιότυπο θα είναι η κάθετη προβολή της όψης του νομίσματος στο προαναφερθέν επίπεδο. Για χάρην απλοποίησης του συλλογισμού και χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, θα αγνοήσουμε έννοιες όπως τρισδιάστατη ή περιφερειακή όραση. Δεχόμαστε ότι το βλέμμα του παρατηρητή είναι δισδιάστατο, γραμμικό (ευθυτενές) και κάθετο στο επίπεδο. Όταν λοιπόν το νόμισμα θα έχει στραφεί κατά 90 μοίρες από την αρχική του θέση, ο παρατηρητής θα βλέπει μόνο μια λεπτή γραμμή, την προβολή δηλαδή της περιφέρειας του νομίσματος στο κάθετο επίπεδο. Κουράγιο φτάνουμε...
Καθώς το νόμισμα περιστρέφεται, κάθε σημείο του -εκτός από τα σημεία που βρίσκονται πάνω στον άξονα περιστροφής- κινείται πάνω σε κυκλική τροχία με κέντρο το αντίστοιχο σημείο πάνω στον άξονα. Κι όταν λέμε κυκλική τροχία εννοούμε πολύ απλά έναν κύκλο. Η περίμετρος ενός κύκλου τώρα, αν και πεπερασμένο μέγεθος μπορεί να έχει άπειρες υποδιαιρέσεις*. Να το πω πιο απλά, μπορούμε συνεχώς να χωρίζουμε τον κύκλο σε όλο και πιο μικρά απειροελάχιστα κομματάκια. Για πάντα. Αν υποθέσουμε τελικώς ότι το νόμισμα περιστρέφεται κατα μία ελάχιστη υποδιαίρεση της κυκλικής τροχίας στη μονάδα του χρόνου, η αλλιώς με απειροελάχιστη ταχύτητα (γωνιακή ταχύτητα για την ακρίβεια) τότε ο παρατηρητής βλέπει σε κάθε χρονική στιγμή και μια διαφορετική προβολή της όψης του νομίσματος στο επίπεδο που λέγαμε πριν. Για πάντα. Θεωρητικά λοιπόν, ο παρατηρητής μπορεί να  δει άπειρες "όψεις" ενός νομίσματος. Κι όλα αυτά σε μία μόνο πλήρης περιστροφή του νομίσματος γύρω από τον άξονα του. Μαθηματική μαγεία!

*Για την ακρίβεια αυτό δεν ισχύει, διότι αναφερόμαστε σε ακτίνια (μονάδα μέτρησης τόξου) και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε μια έκφραση του τύπου π/∞ το οποίο φυσικά δεν ορίζεται. Το πρόβλημα λύνεται μόνο με τη χρησιμοποίηση ορίων και ο τύπος γίνεται π/χ όπου χ τείνει στο άπειρο. Και πάλι όμως οι υποδιαιρέσεις του κύκλου είναι παρα πολλές.

Το παραπάνω παράδειγμα αναφέρεται στην παρατήρηση, την οπτική αντίληψη δηλαδή των πραγμάτων.
Αν το παρατηρήσει λοιπόν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος το συγκεκριμμένο νόμισμα, θα αποφανθεί άκοπα και αναντίρρητα ότι έχει 2 και μόνο όψεις.  Αν το παρατηρήσει ένας φυσικός όμως, και δη υπό τις πειραματικές συνθήκες που περιγράψαμε προηγουμένως,  θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έχει άπειρες όψεις. Να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον τώρα; Ας εισάγουμε κι άλλες παραμέτρους εκτός της απλής οπτικής παρατήρησης. Αν δώσουμε το ιδιο νόμισμα σε έναν χημικό θα μας κάνει μια ποιοτική ανάλυση (μπορεί και ποσοτική στο τσακιρ κέφι) και θα μας πει ότι αποτελείται από το τάδε κράμα μετάλλων. Αν το δώσουμε σε έναν μεταλειολόγο θα μας πει ακριβή σύσταση, θα βγάλει συντελεστές τριβής, φωτογραφίες σε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, της παναγιάς τα μάτια, τα πάντα όλα, χαμός! (Είμαι σε τμήμα μεταλειολόγων εγώ και ξέρω...). Αν το δώσουμε σε έναν ταμεία τράπεζας θα μας πει ότι αξίζει ένα ευρώ, όση είναι και η ονομαστική του αξία δηλαδη. Αν το δώσουμε σε έναν συλλέκτη θα μας πει ότι αξίζει πολλά γιατί ανήκει στην τελευταία παρτίδα που κόπηκε με το συγκεκριμμένο μηχάνημα το οποίο λογο ελαττώματος έκανε μια επιπλέον χαραγή στην πλευρική του επιφάνεια και μπλα μπλα μπλα... Τέλος αν το δώσουμε σε έναν ζητιάνο θα μας πει "φχαριστώ" και θα πάει να αγοράσει καμιά τυρόπιτα να λαδώσει το αντεράκι. Ενώ αν το δώσουμε σε έναν ζάπλουτο κροίσο (με 9 γράμματα) θα το πετάξει στα σκουπίδια γιατί δεν τον βολεύουν τα ψιλά...Βλέπουμε λοιπόν ότι η αξία/σημασία ενός αντικειμένου -του ίδιου αντικειμένου- συνεχώς μεταβάλλεται. Και μεταβάλλεται ανάλογα με το τι ακριβώς εξετάζουμε στο αντικείμενο, υπο ποιές συνθήκες το εξετάζουμε και ποιός κάνει την εξέταση/παρατήρηση.

Να λοιπόν που αρχίζει και ξεκαθαρίζει σιγά σιγά το πράμα. Έχουμε τρεις μεταβλητές παραμέτρους, φαινομενικά ανεξάρτητες -αν και όχι πάντα- μεταξύ τους. Πρώτα έχουμε το είδος της αντίληψης. Δηλαδή ως τι το παρατηρούμε το αντικείμενο; Τι θέλουμε να μάθουμε από αυτό; Τι πληροφορίες περιμένουμε να λάβουμε από την παρατηρησή μας; Έπειτα έχουμε το βάθος της αντίληψης. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε και κάτω από ποιές συνθήκες παρατηρούμε το αντικείμενο; Έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία και την κατάλληλη τεχνογνωσία; Τέλευτάια -και σπουδαιότερη κατά τη γνώμη μου- μεταβλητή είναι ο αντιλαμβανόμενος. Αυτός που κάνει την παρατήρηση.  Διότι κάθε παρατήρηση, όσο αντικειμενική και υπό "ελεγχόμενες" συνθήκες και να είναι, πάντα υπόκειται στην υποκειμενικότητα του παρατηρητή. Και αυτό είναι και το ζουμί περί αντίληψης κυρίες και κύριοι. Δε πά να κατέβει ο θεός ο ίδιος να μου σφίξει στο χέρι και να μου πει: "Γιοχβέ, χάρηκα". Αμα εγώ είμαι μουσουλμάνος, Αλλάχ θα τονε πω.

Σε αυτό το σημείο λέω να το κόψω, γιατί θα βγεί πολύ μακρύ το σεντόνι και δεν θέλω να σας πέσουν πολλά μαζί και να μου κουραστείτε. Να χωνέψετε πρώτα αυτά τα λίγα και τα υπόλοιπα στο επόμενο ποστ.

Sunday, September 4, 2011

I need an anti-Hero!


ΟΚ η αφορμή για το άρθρο είναι σαφώς το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες έχω λιώσει να βλέπω Californication αλλά ο προβληματισμός μου είναι σίγουρα πιο βαθύς και γενικός. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Όλοι γουστάρουν τον Hank Moody. Γιατί; Μα γιατί ο Hank Moody είναι αντι-ήρωας και όλος ο κόσμος γουστάρει τους αντι-ήρωες. No wait, that was an understatement. Ο κόσμος χύνει θάλασσες σπέρματος για τους αντι-ήρωες. Αν ο κόσμος ήταν ήταν ένας γιγάντιος κόλπος, τότε θα ήθελε το καυλί του αντι-ήρωα μέσα του 24/7. Τρου στόρι! Και μιλάω για άντρες και γυναίκες ανεξαιρέτως. Όλοι μα όλοι γουστάρουν τους αντι-ήρωες. Γιατί όμως;

Για να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την απάντηση πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως φτιάχνονται, οι αντι-ήρωες. Ας υποθέσουμε ότι είσαι ένας συγγραφέας και θέλεις να δημιουργήσεις έναν αντι-ήρωα. Επίσης ας υποθέσουμε ότι δεν είσαι ο Hank Moody γιατί α) δεν θα προσπαθούσες να γράψεις αλλά να ξεκολλήσεις τα μουνιά από πάνω σου ή να μην μπεις φυλακή  και β) όλη η συλλογιστική μας θα πάει περίπατο. Είσαι λοιπόν ένας νορμάλ άνθρωπος. Η λέξη κλειδί είναι το "νορμάλ", προσέξτε. Τι κάνεις λοιπόν; Παίρνεις όλα τα νορμάλ, ή αλλιώς μέτρια, χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου και προσπαθείς να τα ανυψώσεις. Προσπαθείς με λίγα λόγια να φτιάξεις έναν υπεργαμάτο, υπερφλώρο Mr Perfect. Έναν τυπά που τα κάνει όλα σωστά και με χαμόγελο που κάνει *γκλίνγκ*. Και μετά τα γυρνάς όλα τούμπα. Τα αντιστρέφεις. Και voila! Έχεις τον πιο γαμάτο, badass, γαμιστερό τύπο που μπορούσες να φανταστείς. Τόσο απλά. Οκ, δεν ξέρω αν όντως έτσι δουλέυουν οι συγγραφείς, εγώ πάντως αυτό θα έκανα. Το point μου όμως είναι το εξής. Ο αντιήρωας αντιπροσωπεύει όλα αυτά που θα θέλαμε να είμασταν, αλλά δεν το παραδεχόμαστε. Κάνει όλα αυτά τα απαγορευμένα που ενώ τα απορρίπτουμε και τα κατακρίνουμε, ουσιαστικά και ενδόμυχα θα θέλαμε κι εμείς να τα κάνουμε μόνο που είμαστε πολύ κότες για να τα κάνουμε στην πραγματικότητα. Γι'αυτό όταν παρακολουθούμε έναν αντιήρωα εν δράση χαιρόμαστε και λέμε στους εαυτούς μας: "Πω, τι γαμάτος που είναι αυτός ο τύπος. Κι εγώ έτσι θα έκανα. Δηλαδή πολύ θα το ήθελα αλλά δυστυχώς είμαι τόσο φλώρος που ο Justin Bieber μπροστά μου μοιάζει με τον πρώτο ξάδερφο του Chuck Norris (είπαμε, μη το χέσουμε κιόλας)" 



Τι τύπος είναι αυτός ο Hank Moody τελος πάντων; Είναι ο τύπος που ούτε τον αγαπάς, ούτε τον μισείς, αλλά βασικά μισείς να τον αγαπάς. Με μία λέξη είναι cool. Too cool for school ισως. Γαμάει μουνί αβέρτα. Κι όσο πιο πολύ γαμάει τόσο πιο πολύ τον θέλουν οι γκόμενες. Έτσι πάνε αυτα. Κατά τ'άλλα είναι μια κινούμενη καταστροφή, ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί. Δεν έχει κανένα απολύτως σεβασμό για οτιδήποτε, πολλώ δε μάλλον για κανόνες και κοινωνικές συμπεριφορές που ορίζει ο συγχρονος τρόπος ζωής. Ο τύπος είναι ροκ. Πίνει σαν αλκοολικός, καπνίζει σαν τσιμινιέρα, κάνει μπάφους, μπλέκει σε καυγάδες και βρίζει σα νταλικέρης. Είναι ροκ-σταρ, χωρίς τη μουσική. Παρ'όλα αυτά έχει τη κόρη του και τη γυναίκα της ζωής του, οι οποίες είναι και το ευαίσθητο σημείο του, και τις οποίες αν και κάνει τα πάντα για να το αποφύγει συνεχώς καταλήγει να τις πληγώνει και για τις οποίες θα έκανε τα πάντα, θα άλλαζε τα πάντα και θα μπορούσε εν τέλει να γίνει ο σωστός πατέρας και σύζυγος που ονειρεύονται. Κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο προσοχής σε έναν αντιήρωα. Η αίσθηση ότι πάντα υπάρχει ελπίδα για σωτηρία ακόμα κι αν ο ίδιος δεν θέλει ή αδυνατεί πλέον να σωθεί. Αυτό το κάτι που σε κάνει να λες: "καλός είναι μωρέ κατα βάθος". Αυτό το "κατα βάθος" είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε έναν αυθεντικά κακό και έναν αντιήρωα. Κι αυτό που μας κάνει να ξεροχύνουμε στη θέα του και να κρεμόμαστε από τις ατάκες του. Και για να μην νομίζετε ότι είμαι κολλημένος -μόνο- με το Californication, ένας άλλος αγαπημένος μου αντι-ήρωας είναι ο Γρηγόρης ο Σπίτης aka Gregory House. Αψύς, τραχύς, μισάνθρωπος, κυνικός, μίζερος, ανίκανος να αγαπήσει (όχι πάντα) και να δεχθεί αγάπη, πανέξυπνος, ετοιμόλογος, με απιστευτη αίσθηση χιούμορ. Χόμπυ του να προσβάλει όλους τους ανθρώπους οι οποίοι είναι κατώτερου εγκεφαλικού επιπέδου από εκείνον (δηλαδή σχεδόν τους πάντες), να κάνει ντρόγκια, να πίνει δίχως αύριο και να πηδάει πουτάνες. Α, και να σώζει ζωές λύνοντας ανεξήγητα ιατρικά μυστήρια. Πώς να μην αγαπήσεις έναν τέτοιο τύπο;  

Συμπέρασμα: σε όλους μας αρέσουν οι αντι-ήρωες. Σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους εννοώ. Αυτό αποκλειεί κάποιες κοινωνικές ομάδες όπως μπάτσους, στρατιωτικούς, κληρικούς και γενικά άτομα προσκολλημένα στην εξουσία και την πειθαρχία. Αυτό όμως τι λέει για την κοινωνία μας; Για να σκεφτούμε λίγο. Γουστάρουμε άτομα που δεν σέβονται τους κανόνες, που γράφουν στα αρχίδια τους καταπιεστικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και πολιτικής ορθότητας. Γουστάρουμε τα τσογκλάνια, τα "κακά παιδιά" και ευχόμαστε, άλλοι ανοιχτά κι άλλοι στα μουλωχτά, να μπορούσαμε κι εμείς περιστασιακά ή κατά κανόνα να μπορούσαμε να συμπεριφερθούμε σαν αυτούς. Λίγο ζα μαν φου, λίγο στα-αρχίδια-μου-τι-πιστεύει-ο-κόσμος-για-μένα, λίγο εγω-είμαι-έτσι-και-σ'όποιον-αρέσω, λίγο θα-τα-κάνω-όλα-πουτάνα-κι-όλοι-οι-άλλοι-να-πάνε-να-γαμηθούνε. Αφού λοιπόν θεοποιούμε έναν τύπο που φτύνει τη κοινωνία κατάμουτρα και της πετάει και τη γόπα από το μισοτελειωμένο του τσιγάρο στη μούρη, μήπως έχουμε ένα θεματάκι μαζί της; Με την κοινωνία εννοώ. Ή μήπως απλά η αίγλη και η αξιοζήλευτη αύρα που λούζει αυτούς τους χαρακτήρες προκύπτει ακρίβως από το γεγονός ότι είναι περιθωριακοί. Ξεχωρίζουν δηλαδή μόνο και μόνο επειδή είναι εξαιρέσεις σε έναν μονότονο και βαρετό κανόνα. Δε ξέρω ποιά είναι η απάντηση αλλά εγώ πολύ θα γούσταρα ένα κόσμο με περισσότερους Hank Moodyδες και Dr Houses. Αν μη τι άλλο, θα 'χε περισσότερη πλάκα.

Από την άλλη, δεν μπορώ να μην διατηρώ ορισμένες αμφιβολίες. Θα μπορούσαν οι αντι-ήρωες να υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο; Κι αν ναι πως θα τους αντιμετωπίζαμε εμείς οι υπόλοιποι, οι "μέτριοι"¨, οι νορμάλ άνθρωποι; Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ. Ένας αντιήρωας θα μπορούσε να είναι ο τύπος που μπαίνει μπροστά σου στην ουρά (η ακόμα χειρότερα πάει πρώτος στην ουρά αγνωόντας επιδεικτικά όλους τους υπόλοιπους) κι όταν πας να του ζητήσεις το λόγο σου σκάει χαμόγελο και σηκώνει ανέμελα τους ώμους. Η αυτός που σε έχει φλομώσει με το τσιγάρο του σε κλειστό χώρο κι όταν του πεις ότι σε ενοχλεί σου σκάει κωλοδάχτυλο. Με δυο λέξεις, ο μαλάκας με περικεφαλαία. Ναι, μη γελιέστε φίλοι μου. όσο θελκτικοί κι αν φαίνονται αυτοί οι χαρακτήρες στα βιλία και τις σειρές, οι αντι-ήρωες στην πραγματική ζωή είναι οι λεγόμενοι μαλάκες με πατέντα, οι σπασαρχίδηδες, αυτοί που θέλεις να τους βγάλεις όλο το δέρμα με νυχοκόπτη και να τους πετάξεις σε μια μπανιέρα γεμάτη με κάτουρο ρινόκερου και αίμα περιόδου αγάμητης φοράδας. Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Τις γυναίκες. Πώς βλέπουν οι γυναίκες τους αντι-ήρωες; Φανταστείτε το εξής σκηνικό: είστε με το νέτο στον καναπέδάκο σας (IKEA 399.99 ευρώ) και βάζετε να δείτε Californication. Την ώρα που εσείς σκέφτεστε: "Πω τι γαμάτος τύπος; πολύ τον πάω. Και τι μουνί είναι αυτό που γαμέι βρε παιδί μου; Τρίπατο με εϊ-μπι-ε και έξτρα αερόσακους. Χάθηκε να ναι κι η δικιά μου έτσι; Σταδιάλα παλιοπατσαβούρα, μου 'χεις φάει τη ζωή...α σιχτιρ πια" εκείνη σκέφτεται: "ΘΕΕ μου τι άντρας! Τι σκληρός, τι μπρουτάλ; Και τι λέγειν και γοητεία είναι αυτή που έχει; Χάθηκε να είχε κι ο δικός μου ο μπαστουνόβλαχος εδώ δίπλα λίγη από τη γοητεία του; Τι ζητάω θέε μου; Δε ζητάω πολλά. Το μισό σεξ-απίλ να είχε κι ο δικός μου ο σκατίφλωρος και θα 'μουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου." ενώ παράλληλα έχει ήδη βάλει το κινήτό στη δόνηση, το χει χώσει κάτω από το βρακάκι της και κάνει αναπάντητες στον εαυτό της. Στο τέλος εσέις μένετε με μια γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη γιατί ναι μεν τον γουστάρετε τον τύπο αλλά ξέρετε οτί ποτέ δεν θα μπορέσετε να τον φτάσετε, η γκόμενα μενει με ένα χαζόχαρούμενο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί έχει χύσει 32 φορές και ο καναπές μένει με μια λιμνούλα από τα ζουμιά της. Και λέω εγώ τώρα το εξής απλό. Για να κάνετε πως της συμπεριφέρεστε όπως ο Hankaρος ο Moody. Για φτύστε τη λίγο στη μάπα και ρίξτε της και καμιά σφαλιάρα και μετά πηγαίντε σε ένα μπαρ πιείτε το κώλο σας, γαμήστε τη πρώτη που θα βρεθεί στο δρόμο σας και μετά γυρίστε σπίτι τύφλα και πείτε της με λάγνο ύφος: "Μωρό μου πάρε μου μια πίπα να κοιμηθώ. Μόνο τα χειλάκια σου με νανουρίζουν και το ξέρεις. Η άλλη η σκρόφα που πήδηξα πριν από λίγο δεν συγκρίνεται μαζί σου ούτε κατά διάνοια.". Να δείτε για πότε θα βρεθείτε με τον κναπέ του ΙΚΕΑ κολλάρο, στο πεζοδρόμιο, χωρίς γκόμενα, χωρίς ρούχα, ξυρισμένος γουλί και με μια ταμπελίτσα στο στήθος να λέει "τεντυμπόις".

Συμπέρασμα τελικό και το κλείνουμε: αντι-ήρωες, ναι μεν αλλά. Τουτέστιν καλοί είναι για τα βιβλία και τις ταινίες αλλά μέχρι εκεί. Κι ίσως αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που μας κάνει να τους γουστάρουμε τόσο πολύ. Η συνειδητοποίηση ότι είναι λογοτεχνικά αποκυήματα και τίποτα παραπάνω. Είναι βοηθήματα που μας επιτρέπουν να φαντασιωνόμαστε ένα άλλο, πιο γαμάτο "εγώ" μας αλλά που αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ήταν αληθινό θα το σκεφτόμασταν δυο και τρεις φορές και πιθανότατα δεν θα το επιλέγαμε ποτέ. Επιπροσθέτως ακριβώς επειδή είναι "χάρτινοι" χαρακτήρες. μας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε όλες ή τις περισσότερες πτυχές του εαυτού τους (τουλάχιστον στο βαθμό που μας το επιτρέπει ο συγγραφέας) και άρα αντιλαμβανόμαστε αυτό το "κατα βάθος" που λέγαμε προηγουμένως. Αντιθέτως στην αληθινή ζωή. η πρώτη αλληλεπίδραση που  έχουμε με έναν υποψήφιο αντι-ήρωα συνήθως καταλήγει με εμάς να κουνάμε το κεφάλι και να λέμε "τι μαλάκας θεέ μου". Ακριβώς γιατί πρέπει να μας δωθεί η ευκαιρια να τον γνωρίσουμε καλύτερα για να εκτιμήσουμε αν είναι όντως αντι-ήρωας η σκέτος μαλάκας. Long live anti-heroes! λοιπόν, στα βιβλία και τις ταινίας μας όμως, και είθε να συνεχίσουν να μας κάνουν να νιώθουμε λίγο καλύτερα ξεχνώντας. έστω και προσωρινά, τα προβλήματα της μίζερης πραγματικότητας μας. Υψώνω το μπουκάλι γουίσκι μου και πίνω στην υγειά σου Hank Moody!

Εικόνες καλοκαιριού

Να'μαι λοιπόν κι εδώ. Πιστός στο ραντεβού αλλά χωρίς τις φανφάρες και τις υπερβολικά ανώριμες και κάφρικες διατυπώσεις του alter ego μου στα Φ.Χ. 'Ηθελα μέρες τώρα να γράψω αυτό το ποστ. Από την μέρα που γύρισα βασικά. Στην αρχή δεν το έκανα γιατί το μυαλό μου ακόμα δεν είχε γυρίσει. Είχε μείνει εκέι. Πίσω. Στον ήλιο και τη θάλασσα. Στα χέρσα μα τόσο μοναδικά όμορφα αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας.  Και κυρίως είχε μενει εκεί, ανάμεσα τους. Ανάμεσα στους φίλους και τις καλοκαιρινές παρέες. Παλιούς και καινούργιους. Λέγοντας ή γελώντας με ακόμα ένα αστείο. Πίνωντας ακόμα ένα ουζάκι. Αντικρίζοντας ακόμα ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα ή κάνωντας ακόμα ένα μεθυσμένο βραδυνό μπάνιο με τα εσώρουχα και ύστερα περιμένωντας τουρτουρίζοντας την ανατολή για να μας ζεστάνει. Ξενερώνοντας από ακόμη ένα επικό μεθύσι. Παίρνοντας για άλλη μια φορά το καράβι της επιστροφής...

Ύστερα με έπιασε η κατάθλιψη. Ακούγεται σαν αστείο, και λίγο γκομενίστικο αλλά είναι αλήθεια. Ντάξει δεν έπεσα και στα ναρκωτικά (ε, οι μπάφοι δεν θεωρούνται στα αλήθεια ναρκωτικό έτσι δεν είναι; το λέει και ο ΓΑΠ πλέον άλλωστε). Τέλος πάντων όταν την ξεπέρασα κι αυτή είχαν όλα αρχίσει να ξεθωριάζουν. Θέλω να πω είχε μείνει μόνο η αίσθηση. Αυτό το γαργαλιστικό συναίσθημα που κυριεύει όλο μου το κορμί όποτε σκέφτομαι αυτό το καλοκαίρι, το οποίο όμως όσο και να θέλω νιώθω πως δεν μπορώ να μεταδώσω σε κανέναν. Σε όποιον δεν ήταν εκεί για να το ζήσει μαζί μου τουλάχιστον. Θα μπορούσα να αρχίσω να σας διηγούμαι ιστορίες και σκηνικά και πολλά από αυτά θα σας έκαναν να χαμογελάσετε ή και να γελάσετε ίσως. Σίγουρα θα λέγατε: "τον μπαγάσα, ωραία πέρασε". Άλλα ξέρετε κάτι; Δεν χρειάζεται να το πείτε. Και δεν με νοιάζει κιόλας να το πείτε -χωρίς παρεξήγηση, ξέρετε πόσο σας αγαπάω και σας σέβομαι, πιστοί μου αναγνώστες. Αλλά να, το θέμα είναι οτί αυτό ήταν το δικό μου καλοκαίρι. Το δικό μου και τον ατόμων με τα οποία το μοιράστηκα. Τους οποίους θα ήθελα να ευχαριστήσω σε αυτό το σημείο, όλους μαζί κι έναν έναν ξεχωριστά. Ξέρετε ποιοι είστε. Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι όλοι σας, ο καθένας με τον τρόπο του βάλατε από ένα λιθαράκι, μικρό η μεγάλο, ώστε να χτιστεί στο μυαλό μου αυτό που ονομάζω το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου μέχρι τώρα. Όσο για σας λατρεμένοι αναγνώστες, όσο καλή προαίρεση και να έχετε, στα δικά σας μάτια δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Ποτέ δεν θα μπορέσει να σας προκαλέσει το ίδιο αίσθημα, κι ούτε θα έπρεπε άλλωστε. Εσείς είχατε το δικό σας υπέροχο καλοκαίρι κι εγώ είχα το δικό μου.  Και το κρατάω για μένα.   

Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να σας μεταφέρω εικόνες. Εικόνες που μπορεί να μην λένε τίποτα για σας, αλλά που μπορεί κιόλας να σας θυμίσουν κάτι από τα δικά σας μοναδικά καλοκαίρια. 'Οπως και να έχει εικόνες που θα ήθελα με μεγάλη χαρά να μοιραστώ μαζί σας και να ευχηθώ πάντα να μπορούμε να δημιουργούμε τόσες και ακόμα περισσότερες, όλοι μας. Κι ύστερα να τις καταχωρούμε στους φακέλους του σκληρού μας αλλά -το σημαντικότερο- να τις αποθηκεύουμε στους δαιδαλώδεις κι αχανείς διαδρόμους του μυαλού μας κι από αυτές να φτιάχνουμε όμορφες θύμησες και αναμνήσεις που θα μας συντροφεύουν μέχρι το επόμενο καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μας. Εικόνες καλοκαιριού...

ΥΓ Κάτι τελευταίο εν είδει κοινωνικού σχολιασμού. Η αίσθηση που εισέπραξα από όλους με τους οποίους μίλησα -και δεν μιλάω για τους ξενιτεμένους έλληνες, διότι αυτοί, όπως κι εγώ, δεν είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα- είναι ότι το φετινό καλοκαίρι (το οποίο ενδέχεται να μείνει γνωστό  στην ιστορία ως το "καλοκαίρι του 2011", τρου στόρι) πέρασαν όλοι υπέροχα και φανταστικά. Και διερωτώμαι...ισχύει αυτό που λένε ότι η φτώχια (βλ. κρίση) θέλει καλοπέραση ή μήπως είναι το χαλάρωμα και η ηρεμία πριν τη τελική και αποφασιστική μάχη; Ο καιρός θα δείξει...





































Wednesday, July 6, 2011

Άρωμα καλοκαιριού

Το καλοκαίρι έχει άρωμα, δεν συμφωνείτε; Ή μάλλον είχε άρωμα όταν είμασταν μικρά σκατόπαιδα. Τότε που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το πόσα μπάνια θα κάνουμε και πόσα παγωτά θα φάμε το καλοκαίρι που έρχεται. Το θυμάστε το άρωμα του καλοκαιριού καθόλου; Του καλοκαιριού που άρχιζε το δευτερόλεπτο που δίναμε την κόλλα του τελευταίου διαγωνίσματος στη καθηγήτρια και τελείωνε το δευτερόλεπτο που έκανε ο παπάς τον αγιασμό στο προάυλιο του σχολείου τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τότε που σε βουτούσαν οι γονείς την επόμενη που κλειναν τα σχολεία και σε πηγαίναν στο εξοχικό στον Κάλαμο (τυχαίο παράδειγμα) και σε "ξεχνούσαν" εκεί μέχρι να ξανανοίξουν τα ρημάδια. Λοιπόν τη μυρωδιά αυτή φυσικά δεν μπορώ να την περιγράψω αλλά μπορώ να προσπαθήσω.  Άλλωστε για τον καθένα φαντάζομαι θα ήταν διαφορετική. Σε ένα όμως πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι. Οτί υπήρχε! Το δικό μου καλοκαίρι λοιπόν μύριζε κάπως έτσι:
Σίγουρα έιχε μπόλικο καρπούζι μέσα και αρκετό πεπόνι. Και ροδάκινο. Και μυρωδιά από γεμιστά και μπριάμ ή τουρλού (τα οποία έτρωγα με το ζόρι τότε...καλός μαλάκας ήμουνα). Είχε μυρωδιά λάστιχου από τα βατραχοπέδιλα και τον αναπνευστήρα. Και είχε κι αυτή τη περίεργη μυρωδιά του μαγιώ που βγαίνει από τη ντουλάπα μετά από μήνες αδράνειας (φήμες λένε ότι προσπαθούσε -ανεπιτυχώς- να τη πέσει στις κάλτσες). Είχε και λίγο στρωματίλα από το φουσκωτό στρώμα, αυτό που είναι λίγο βελουτέ και είναι κόκκινο από τη μία και μπλέ από την άλλη. Είχε μυρωδιά αρμύρας στη πετσέτα της θάλασσας που πλενόταν μια φορά το τρίμηνο και αν. Ποιός ο λόγος να πλυθεί άλλωστε; Αφού και την επόμενη πάλι στη θάλασσα θα είμασταν. Είχε μυρωδιά πλαστικής παντόφλας μιτσούκο και ακόμα πιο παλιά είχε μυρωδιά πλαστικού αμφίβιου πεδιλακίου (αυτό το έκτρωμα που μας φοράγαν οι γονείς για να μην πατάμε τις πέτρες και κάνουμε βαβά στο ποδαράκι μας). Είχε μυρωδιά ψάθας και τσάντας θαλάσσης που χωρούσε μέσα την μισή οικοσκευή και κουβαλούσε πάντα στοργικά η μαμά ή η θεία. Μέσα της μπορούσες να βρείς από τα πιο απλά μέχρι τα πιο απίθανα κι ας ήταν μόλις 100 μέτρα μακριά το σπίτι. Είχε μυρωδιά αντιηλιακού το οποίο έπεφτε σε γενναίες ποσότητες στο ευαίσθητο δερματάκι μου κάνοντας το -ακόμη πιο- αφύσικα άσπρο. Είχε μυρωδιά φρέσκου ψωμιού και τυρόψωμου από τον τοπικό φούρνο κάθε μεσημέρι πριν το φαγητό. Είχε μυρωδιά από σουβλάκια (καλαμάκια) και πορτοκαλάδα σε γυάλινο μπουκάλι κάθε βδομάδα στο θερινό σινεμά. Είχε μυρωδιά από τραμπολίνο και σουβλάκι μεγαλώνει το παιδάκι. (Ήταν το σλόγκαν της επιχείρησης, έβγαινε ο τύπος μέ ένα μπεζ LADA και το φώναζε με τη ντουντούκα -τρου στόρι!). Είχε μυρωδιά από γιασεμί και νυχτολούλουδο τα βράδια που παίζαμε κρυφτό. Είχε μυρωδιά από πενηντάρικα (το ξέρω ότι δεν μυρίζουν τα κέρματα αλλά κάπως πρέπει να κάνω την παρομοίωση βρε αδερφέ) τα οποία ξοδέυαμε με τους κουβάδες για να τερματίσουμε το Κάντιλακ και Δεινόσαυροι και το Punisher στα ηλεκτρονικά. Είχε μυρωδιά από Ποπάϋ και Τιραμόλα και Μικυ Μάους που διαβάζαμε τα μεσήμερια που κοιμόντουσαν "οι μεγάλοι". Τηλέοραση δεν υπήρχε νομίζω αλλά και να υπήρχε την ανοίγαμε ελάχιστα. Που καιρός για τηλεόραση; Όταν είσαι όλη μέρα στη θάλασσα και το απόγευμα λιώνεις στο ποδήλατο και το παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ νομίζεις οτί προλαβαίνεις να δεις τηλέοραση; Λίγο αργότερα, όταν μεγαλώσαμε λίγακι, είχε μυρωδιά από άπειρο ζελέ στο μαλλί και αποσμητικά κι αρώματα όταν ετοιμαζόμασταν για να πάμε στον διπλανό πλην κοσμοπολίτικο Ωρωπό, να δούμε τους φίλους μας και να κάνουμε την περατζάδα μας στο λιμάνι, ελπίζωντας πως όλο και κάποιο κοριτσάκι θα μας προσέξει. Κανονικό νυφοπάζαρο. Και φυσικά είχε τη μυρωδιά του πρώτου σου φιλιού με το κορίτσι εκείνο που τώρα όυτε που θυμάσαι το όνομα του. Τι ωραία που μύριζε το καλοκαίρι τότε...

Τώρα...τώρα δε μυρίζει πια. Η δε μυρίζει τόσο αθώα και ξέγνοιαστα. Τώρα μυρίζει αλκόολ και τσιγάρο και ιδρώτα σε ασφυκτικά γεμάτα κλάμπ. Και η μυρωδιά του κρατάει λιγότερο. Πολύ λιγότερο.  Λογικό θα μου πεις. Από την άλλη είναι κι αυτό ένας τρόπος να αντιληφθείς ότι έχεις μεγαλώσει. Όταν το καλοκαίρι σου σταματήσει να μυρίζει ή μυρίζει αλλιώς απ' όταν ήσουν παιδί. Μεταξύ μας όμως, ποια μυρωδιά καλοκαιριού προτιμάτε...;

Αφιερωμένο στα ξαδέρφια μου, Χρήστο και Ιωάννα, με τα οποία μοιραστήκαμε το ίδιο άρωμα για τόσα και τόσα καλοκαίρια...


Friday, June 17, 2011

Δημοκρατίας το ανάγνωσμα...πρόσχωμεν

Δημοκρατία, η (ουσ.) Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία: των πολιτών, στην άμεση δημοκρατία ή κάποιων αντιπροσώπων τους, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η ετυμολογία της λέξεως βρίσκεται στα συνθετικά «δήμος» (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και «κράτος» (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). 

Μπορούμε να δούμε ότι ο ορισμός της δημοκρατίας, όπως δίνεται πιο πάνω, έχει τρία μέρη:
  • Η εξουσία πηγάζει από τον λαό. Αυτό σημαίνει, κι αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η λειτουργία του πολιτεύματος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ύπαρξη κυβέρνησης, ότι για να είναι η κυβέρνηση δημοκρατική θα πρέπει να είναι δημοφιλής, ή τουλάχιστον να τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών. Ή αλλιώς αντλεί τη νομιμότητα της από το λαό.
  • Η εξουσία ασκείται από τον λαό. Αυτό σημαίνει ότι για να είναι ένα πολίτευμα δημοκρατικό θα πρέπει με κάποιους τρόπους να εξασφαλίζει τη συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγμα, πέρα των εκλογών ανάδειξης των οργάνων της πολιτείας, αυτό μπορεί να σημαίνει τη διενέργεια δημοψηφισμάτων.
  • Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της πολιτείας που είναι φορείς εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν και να προασπίζουν τα συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας, και όχι π.χ. κάποιου εκτός της κοινωνίας ή π.χ. κάποιων μόνο τμημάτων της. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώκουν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης σημαίνει ότι ταυτόχρονα με την αρχή της πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα συμφέροντα της μειοψηφίας.

Ε.Π.Π. (όποιος μέχρι τώρα δεν ξέρει τι σημαίνουν τα αρχικά να επιστρέψει το Σεπτέμβρη καλύτερα διαβασμένος και μετά του κηδεμόνος του)
Κατ' αρχάς να ζητήσω συγγνώμη που χρησιμοποίησα ως πηγή το βικιπαιδεία αλλά εγώ αυτά τα πράγματα του διαόλου δεν τα σπούδασα και δεν τα ξέρω καλά. "Γιατί αυτά που σπούδασες τα ξέρεις καλά;" θα μου πεις, αλλά ας μην ανοίξουμε τέτοια κουβέντα, δεν με συμφέρει...Ζητάω μόνο τη κατανόηση σας για όλο το υπόλοιπο του κειμένου διότι αν και γενικά είμαι αθεράπευτα ρομαντικός και όλα τα βλέπω μέσα από αυτό το πρίσμα, θα προσπαθήσω παρ' όλα αυτά να είμαι αντικειμενικός και αποστασιοποίημενος αν και δεν ξέρω αν θα το πετυχαίνω πάντα. Θα προσπαθήσω εν ολίγοις να είμαι ρομαλιστής -ή ρομαντιστής αν προτιμάτε (σύνθετος όρος που προκύπτει από τους επι μέρους όρους ρομαντικός και ρεαλιστής).

Πάμε λοιπόν. Παρατηρήσατε κι εσείς αυτό που παρατήρησα διαβάζωντας τα παραπάνω; Πάθατε κι εσείς το ίδιο σοκ;;; Όχι; Ελάτε τώρα, μην με απογοητεύετε. Σύμφωνα με αυτά που διαβάσατε παραπάνω, στην ελλάδα αυτή την στιγμή δεν έχουμε δημοκρατία. Γιατί πότε υπήρξε η δημοκρατία γενικότερα θα μου πείς και θα συμφωνήσω αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση είναι δημοφιλής ή τουλάχιστον τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών; 1-0. Εξασφαλίζεται η συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων πέρα των εκλογών ανάδειξης των οργάνων της πολιτείας; 2-0. Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού;;; 4-0 (αυτό μετράει διπλό...).

"Καλά τα λες φίλε Τρυποκάρυδε άλλα και τι να κάνουμε;" Χαίρομαι ιδιαιτέρως που μου απευθύνεις αυτή την ερώτηση αγαπητέ αναγνώστη. Χαίρομαι γιατί κατ' αρχάς την έκανες αβίαστα και αυθόρμητα. Σου ανέβηκε στα χείλη άκοπα. Σε βασανίζει εδώ και καιρό. Και επιτέλους την ξεστόμισες. Και χαίρομαι επίσης γιατί δεν ξέρω την απάντηση. Αλλά θέλω να προσπαθήσω να τη βρω, Να με βοηθήσεις κι εσύ. Να τη βρούμε μαζί. Σε μπέρδεψα τώρα λίγο, ε; Πάμε να προσπαθήσουμε να τα ξεμπερδέψουμε σιγά σιγά...  

Κατ' αρχήν ας μιλήσουμε πρώτα για το τι γίνεται αυτή τη στιγμή. Το παρών. Αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες στο Σύνταγμα άλλα και σε πολλά άλλα σημεία της χώρας μόνο ώς τουλάχιστον ενθαρρυντικό μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Χωρίς κουκούλες και χωρίς να τα σπάει και να κάνει μπάχαλα. Νέοι, γέροι και παιδιά έχουν κατέβει στους δρόμους. Αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλάμε; Ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί η όχι με τα  κίνητρα (ή την αποχή τους σύμφωνα με ορισμένους) που οδήγησαν τους έλληνες σε αυτή την κίνηση, το γεγονός από μόνο του είναι συγκλονιστικό κατ' εμέ. Τι σημασία έχει αν το "κάλεσμα" έγινε μέσω facebook ή αν μας την είπαν οι ισπανοί και θελήσαμε να τους απαντήσουμε; Όλά τα πράγματα χρειάζονται μια αιτία και μία αφορμή για να πραγματοποιηθούν. Ας μη στεκόμαστε στην αφορμή αλλά ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την αιτία...Κάτι το οποίο δεν είναι και τρομερά δύσκολο. Μία λέξη -η οποία τις τελευταίες μέρες έχει χρησιμοποιηθεί κατα κόρον και με όλο το φάσμα χροιών και ερμηνειών που μπορούν να δωθούν σε μια λέξη, ομολογουμένως- τα λέει όλα. Α Γ Α Ν Α Κ Τ Ι Σ Η, Τι άλλο θες δηλαδή; Να κάτσω να συντάξω μία λίστα με αιτήματα και άλλη μία με προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα της χώρας κι ύστερα να κατέβω στους δρόμους. Σόρυ μάγκες αλλά δεν δουλέυει έτσι. Πρώτα αγανακτώ, κατεβαίνω στους δρόμους, και μετά ψάχνω για λύσεις. 

Έχουν ακουστεί πολλά τις τελευταίες μέρες για αυτό το κίνημα. Άλλοι τους κράζουν ανελέητα κι άλλοι τους εκθειάζουν. Διαφωνώ και με τα δύο. Δεν χρειάζεται ούτε το ένα ούτε το άλλο όταν μιλάμε για τα αυτονόητα. Τα επιχειρήματα πολλά - και αρκετά από αυτά σωστά - και από τις δύο μεριές. Η κυριότερη αντίρρηση με το κίνημα των αγανακτισμένων είναι ότι στο Σύνταγμα (και τις υπόλοιπες πλατείες της χώρας φαντάζομαι, απλά στο Σύνταγμα τα μεγέθη - και άρα οι αναλογίες - είναι μεγαλύτερα) κατεβαίνει και διαδηλώνει όποιος να' ναι. Παρεμπιπτώντος δεν καταλαβαίνω γιατί ο "όποιος να ΄ναι" δεν μπορεί να έχει κι αυτός δικαίωμα να αγανακτήσει και να διαδηλώσει. Άλλα έστω ας πούμε ότι αναφέρονται σε μία συγκεκριμμένη κατηγορία "ο,τινα'ναιδων" πχ τους φασίστες. (τυχαίο παράδειγμα αλλά για αυτούς γίνεται ο περισσότερος ντόρος απ' ότι ακούω). Οι φασίστες λοιπόν, καλώς οι κακώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, (δεν θα κάτσω να αναλύσω το γιατί έγινε κάποιος φασίστας) δεν είναι μέρος της κοινωνίας μας; Δεν είναι κι αυτοί άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας; που αναπνέουν τον ίδιο αέρα; που πληρώνουν τους ίδιους φόρους; Με ποιο δικαίωμα λοιπόν μπορόυμε να τους απομονώσουμε και να τους αποκλείσουμε και να τους στερήσουμε το δικαίωμα τους να κατέβουν στην πλατεία; Κι αν το κάνουμε, αυτό δεν μας κάνει κι εμάς αυτομάτως φασίστες; Και ποιοί είμαστε εμείς στην τελική για να το κάνουμε; Ταγματασφαλίτες; Από την άλλη λένε για όλους αυτούς που κατεβαίνουν για το χάζι, για να μπανίσουν γκομενάκια, για να πιούνε καμιά μπύρα και κάνα μπάφο. Σύφωνοι. Προτιμάτε δηλαδή όλα αυτά να τα κάνουν στον καναπέ τους; Εγω προτιμώ στη πλατεία. Επίσης δεν ξέρω αν το πήρατε πρέφα αλλά αυτό που έγινε προχθές στο Σύνταγμα ήταν Σχεπανάσταση (σχεδόν επανάσταση) ή Παρεπανάσταση αν προτιμάτε (παρ' ολίγον επανάσταση) η οποία και είναι σαφώς προτιμότερη απο την Καναπεδάσταση (επανάσταση του καναπέ) και την Καθομαι-να-με-πηδάς-και-δεν-βγάζω-άχνα-σταση. Οι άνθρωποι στο Σύνταγμα προχθές παραλίγο να ρίξουν μια κυβέρνηση. Το διανοείστε; Όσο αισιόδοξος και ρομαντικός κι αν είμαι δεν είχα φανταστεί ποτέ κάτι τέτοιο. Κι ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα...Τέλος λένε για δημόσιους υπάλληλους και λοιπούς οι οποίοι τόσα χρόνια ήταν βολεμένοι και τους ψηφίζαν μονοκούκι και τώρα κατεβαίνουν στη πλατεία και ωρύονται. Ή για τύπους νεόπλουτους, γιάπηδες που κατεβαίνουν απλά για να είναι μέσα στα γεγονότα. Θα επαναληφθώ, αλλά στη δημοκρατία, και δη στη δημοκρατία που πλέον θέλουμε και απαιτούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, όλοι χωράνε. Άσε που όλοι έχουμε το δικαίωμα στη μεταμέλεια. 

Ποιά είναι όμως η δημοκρατία που θέλουμε και ζητάμε; Γίνεται λόγος (και όχι μόνο, αν λάβουμε υπόψη τη λαϊκή συνεύλευση της πλατείας κάθε βράδυ) για πραγματική και άμεση δημοκρατία. Τώρα θα κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου γιατί...έ γιατί έτσι πρέπει. Ας υποθέσουμε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία απέτυχε (όντως) και δεν μας κάνει πια. Γιατί ψηφίζουμε κάποιους νωματαίους εκεί πέρα να πούμε κι αυτοί ενώ άλλα μας έταξαν, παίρνουν την λαική εντολή μας και την κάνουν οδοντογλυφίδα για να καθαρίζουν τα δόντια από τη πολλή μάσα παρά. Εν ολίγοις δεν μπορείς να στηριχτείς σε κάποιους που σε κοροιδεύουν μες τη μούρη σου, παρά μόνο στον εαυτό σου. Οπότε ζητάς άμεση δημοκρατία στο πρότυπο της αρχαίας Αθήνας. Σου έχω νέα αφελή πλην τίμιε αναγνώστη μου. Η δημοκρατία που οραματίζεσαι είναι πιο ουτοπική κι από το παιδί της αναρχίας του Μπακούνιν και τον κουμουνισμό του Μαρξ. Και θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως. Κατ΄ αρχάς η δημοκρατία είναι σαν την αλήθεια. Δεν είναι για όλους. Κι αυτό το απέδειξαν πρώτοι και καλύτεροι οι αρχαίοι Αθηναίοι που στερούσαν τα πολιτικά δικαιώματα από τους σκλάβους. The fuck! Το επιχείρημα λήγει πολύ πιο νωρίς. Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν σκλάβους. Παρ' όλα αυτά είχαν δίκιο. Η δημοκρατία δυστυχώς δεν είναι για όλους. Είναι γι' αυτούς που μπορούν να την χειριστούν (όπως συμβαίνει και με την αλήθεια). Επίσης, πάλι αναλόγως με την αλήθεια, δεν υπάρχει μία ενιαία κι αδιαίρετη δημοκρατία αλλά ο καθένας έχει τη δικιά του - αντίληψη περί και άρα πραγμάτωση αυτής - δημοκρατία. Κι αυτό γιατί υπάρχουν τόσες γνώμες όσοι είναι και οι άνθρωποι που τις εκφέρουν. Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουμε από μία, τότε η δημοκρατία είναι μια μεγάλη χαβούζα μέσα στην οποία πέφτουν όλες οι κουράδες που βγαίνουν από τις κωλοτρυπίδες όλων μας. Και πες ότι την εφαρμόζουμε (παρ' όλες τις δυσκολίες) σε επίπεδο πόλης (γιατί σε εθνικό επίπεδο μου φαίνεται απλά αδιανόητο και αδύνατο) και τίθεται ένα θέμα προς ψήφιση, πχ το να διώξουμε όλους τους μετανάστες από τη Αθήνα (πάλι τυχαίο το παράδειγμα). Ποιοί όμως θα ψηφίσουν; Εγώ, εσύ και όλοι μας. Και οι φασίστες που λέγαμε πριν. Και αν οι φασίστες είναι περισσότεροι από μας; Το ότι οι περισσότεροι αποφασίζουν, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αποφασίζουν το σωστό (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα επαρκές κριτηρίο αντικειμενικότητας για το τι είναι σωστό και λάθος). Αποφασίζουν αυτό που υποτάσσει το  ενστικτό τους τη δεδομένη στιγμή.  Άρα πάει τους διώξαμε τους μετανάστες από την Αθήνα. Κι αυτούς, τους ίδιους τους μετανάστες, δεν πρέπει να τους ρωτήσουμε; Δεν πρέπει κι αυτοί να ψηφίσουν; Δεν έχουν κι αυτοί πολιτικά δικαιώματα στον τόπο που ζουν; Να τηνα πως μοιάζει σιγά σιγά η (νέα)  Αθήνα με την αρχαία και  τους σκλάβους της...

Επιπροσθέτως η δημοκρατία αγαπητέ, συγνώμη που θα στο πω έτσι χύμα, αλλά μεταξύ μας είναι λίγο βαρετή. Υπο την έννοια ότι όταν το αίμα βράζει και οι εξελίξεις τρέχουν όλοι θέλουμε να ασχολούμαστε με τα κοινά. Ακόμα και εγώ που αρνούμαι πεισματικά να βλέπω ειδήσεις, τις τελευταίες 2 μέρες είμαι γατζωμένος από τα χείλη της Σιας της Κοσιώνη (καυλάρα) με όλα αυτά που έχουν γίνει. Ξυπνάει μέσα μας το μικρόβιο και θέλουμε να διαμορφώνουμε το περιβάλλον μας και να ασκούμε το καθήκον μας σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες (πολιτική).  Άλλα σκέψου τώρα να πρέπει να πηγαίνεις κάθε μήνα ή κάθε βδομάδα στο δημαρχείο ή τη κεντρική πλατεία της πόλης σου και να ψηφίζεις για το κάθε τι μικρό η μεγάλο. Θα πάς στις 5-6 πρώτες που θα γίνεται η ζύμωση και θα διαμορφωθούν ισορροπίες και καταστάσεις που θα επηρρεάσουν την ζωή σου άμεσα. Μετά όμως; Όταν θα αρχίζεις να ψηφίζεις για το τι χρώμα θα βαφτούν τα παγκάκια της πλατείας και πόσο κοντά πρέπει να κουρευτούν οι θάμνοι στο παρκάκι της γειτονιάς σου θα βαρεθείς τη ζωή σου και θα πεις "Καλά δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να παίρνει τις αποφάσεις αυτές για μένα; Πρέπει να συμμετέχω σε όλα τα κοινά;". Και θα νοσταλγήσεις τις μέρες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Και τότε θα γυρίσω να σε μουτζώσω και θα σου πω "Άμεση δημοκρατία δεν ήθελες; Φάτη να!"

Για να μην παρεξηγούμαι και για να καταλήξω και κάπου να σας θυμίσω αυτό που είπα στην αρχή. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός. Και σαν τέτοιος εννοείται ότι στηρίζω και θέλω την άμεση δημοκρατία. Κάθε φορά δε που διαβάζω τα πρακτικά της συνέλευσης του Συντάγματος με πιάνουν τα δάκρυα γιατί αυτό, ΝΑΙ γαμώ την πουτάνα μου, είναι δημοκρατία. Και στη δημοκρατία θα ακουστούν όλων οι απόψεις και θα υπερισχύσει αυτή της πλειοψηφείας και αυτό πρέπει να το σεβαστούν όλοι οι υπόλοιποι. Στην δημοκρατία όμως πρέπει να προστατεύεται και η μειοψηφία. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουμε ποιά είναι αυτή η μειοψηφία. Όπως είπε και ο Spasokaridos αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία πρέπει να την αποδεχτούμε. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι μέσα της έχει φασίστες, έχει μετανάστες, έχει λαμόγια, έχει τεμπέληδες, έχει μπάτσους, έχει αναρχικούς, έχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα. Για να αποδεχτούμε την κοινωνία μας πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας. Και να συνειδητοποιήσουμε οτί εμείς είμαστε οι φασίστες, οι μετανάστες, τα λαμόγια, οι τεμπέληδες, οι μπάτσοι, οι αναρχικοί και οι προβοκάτορες. Κι αν πραγματικά θέλουμε άμεση δημοκρατία να ξέρουμε ότι ΟΛΟΙ αυτοί θα έχουμε βήμα και δικαίωμα ψήφου...

Tuesday, June 14, 2011

Οι μεγάλες αγάπες...

...ή αλλιώς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.

Όχι αγαπητοί, μην μπερδέυεστε από τον τίτλο. Σήμερα δεν θα το κάνουμε άρλεκιν. Δεν θα μιλήσουμε για έρωτες, γκόμενες και εραστές (αν και θα μπορούσαμε). Θα μιλήσουμε για ανθρώπους. Και το πως μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να βιώνουν αυτό το τόσο δυνατό, αμοιβαίο, σχεδόν παραλυτικό και ταυτόχρονα ζωογόνο συναίσθημα που ο άνθρωπος εδώ και αιώνες - χιλιετίες ίσως - ονομάζει αγάπη. Δεν κοιτάει, φύλο, ηλικία, καταγωγή, υπόβαθρο (πνευματικό ή κοινωνικό), παραστάσεις και προσλαμβάνουσες η αγάπη. Η αγάπη απλώς υπάρχει. Μεγαλώνει και δυναμώνει μέσα σου, μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή που περνάς δίπλα - ή μακρια από- αυτόν που αγαπάς. Ώσπου κάποια στιγμή αναρωτιέσαι γιατί; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να τον αγαπήσεις; Τι του βρήκες; Δεν θέλει γιατί η αγάπη. Δεν έχει γιατί η αγάπη. Κι αν σου ζητήσει να δικαιολογηθείς και να επιχειρηματολογήσεις, τότε δεν είναι αγάπη. Αγαπάς γιατί έτσι! Τόσο απλά και ξάστερα. 

Όταν ένας άνθρωπος σου σπάει τα νεύρα σε βαθμό αηδίας. Όταν θες να τον κοπανήσεις με ότι πιο βαρύ και αιχμηρό βρίσκεται γύρω σου ανα πάσα ώρα και στιγμή, όταν ξέρεις και παραδέχεσαι ανοιχτά ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι - γενικά - σου τη σπάνε και τους σιχαίνεσαι και παρ' όλα αυτά νιώθεις απέραντη ευτυχία και ολοκλήρωση όταν είναι δίπλα σου και σε κάνουν να σκας κρυφό χαμόγελο (για να μην σε δουν) την ώρα που είσαι άπειρα νευριασμένος -τα οποία νεύρα φυσικά και έχουν προκαλέσει οι ίδιοι - τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Όταν σε πιάνει ταχυπαλμία και κρίση άγχους 3 μέρες πριν και 3 μέρες μετά αφού δεις έναν άνθρωπο τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να τον κλείσεις σε κανένα κουτάκι γιατί κανένα κουτάκι δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει το μεγαλείο του, τότε αγαπάς. Όταν ξέρεις ότι θα τον θυμάσαι σαν μια όμορφη και γλυκιά ανάμνηση, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπου κι αν έχει κι έχεις καταλήξει τότε αγαπάς. Όταν έχεις λειάνει με γυαλόχαρτο όλες τις άσχημες γωνίες αυτού του ανθρώπου μες το μυαλό σου και τον βλέπεις πάντα τέλειο κι ας μην είναι, τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Και φυσικά ξέρεις ότι αγαπάς, όταν δεν περιμένεις τίποτα, ούτε το παραμικρό, ως ανταπόδοση από αυτόν τον άνθρωπο. Ούτε καν το να υπάρχει ενεργά και συστηματικά στην ζωή σου. Απλά να έχει υπάρξει και να την έχει ακουμπήσει. Να τον αγαπάς ανευ όρων και προυποθέσεων. Απλά να αγαπάς. Γιατί έτσι! Ευχαριστώ τους ανθρώπους που αγαπάω μόνο και μόνο για το γεγονός ότι μου έδωσαν την ευκαιρία να το κάνω. Κι αν έχω κι εγώ την δικιά τους αγάπη, η χαρά και η ευγνωμοσύνη μου είναι διπλή. 

ΥΓ Πέρασα ένα πολύ έντονα συναισθηματικό τριήμερο (φαίνεται ε;) και θέλησα να γράψω αυτά τα δυο λόγια μπας και αποφορτιστώ λιγάκι...Αν και δεν χρειάζεται νομίζω, αφιερώνω αυτό το κείμενο σε δύο ανθρώπους συγκεκριμμένα. Στο ζωντανό κινούμενο μου βάσανο και σε έναν άλλο που διαβάζει ότι βλακεία γράφω. Στον δεύτερο ειδικά αφιερώνω, το κείμενο αυτό, το μπλογκ ολόκληρο και γενικά ότι βλακεία έχω γράψει ή θα γράψω ποτέ. Πολύ και για πάντα!

Spasokaridos strikes again!

Μερικές φορές θέλεις να τα πεις αλλά δεν ξέρεις πως. Και τότε συμβαίνει κάτι το ευχάριστα απροσδόκητο. Τα λέει ένας φίλος σου. Και τα λέει γαμάτα! Και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αισθανθείς υπερήφανος που έχεις τέτοιους φίλους και να τον δημοσιέυσεις στο μπλογκ σου. Γεινκά σαν παρέα εμείς οι αγαπούληδες, εκτός από φαντεζί αγόρια, είμεθα και σκεπτόμενα αγόρια. Κι εκτός απο τα βυζιά, τους κώλους και τις πατούσες, μας απασχολούν κι άλλα πράγματα πιο βαθιά και πιο σοβαρά (όχι ότι τα βυζιά οι κώλοι και οι πατούσες δεν είναι σοβαρά πράγματα, προς θεού) όπως το τι συμβαίνει γύρω μας για παράδειγμα. Και αν και είμαστε μακριά, στην σχεδόν καθημερινή μας επικοινωνία ανταλλάσουμε σκέψεις και απόψεις. Κάτι τέτοιο έγινε λοιπόν και σήμερα όταν το αγόρι λάστιχο μας έστειλε να διαβάσουμε αυτό, κάτι που προκάλεσε την άμεση και πύρινη απόκριση του Spasokaridou την οποία και παραθέτω αυτούσια ευθύς αμέσως. Την δικιά μου άποψη την δουλέυω ακόμα και θα σας την παρουσιάσω εν καιρώ (είμαι λίγο πιο αργός εγώ γενικά, θέλω το χρόνο μου...όπως το καλό κρασί).

Τάδε έφη Spasokaridos:


Καλά και λογικοφανή μας τα λέει ο φίλος, αλλά εγώ τα είδα κάπως διαφορετικά. 
Καταρχάς όταν στην 4η γραμμή φροντίζει να χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις "απολιτίκ" έχουμε θέμα:  αν γενιές ολόκληρες έχουν μάθει να συγχέουν τον κομματισμό με την πολιτική, και τα διάφορα λαμόγια- που τώρα ξεβολεύονται- να πουλάνε πολιτικοποίηση μέσω των κομμάτων, είναι λογικό ο "19χρονος" να "μπερδεύει" τις έννοιες. 
Εγώ πήγα 2 φορές (και θα ξαναπάω) και είδα ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα.  Υπερβολές και γελοιότητες γίνανε και θα γίνονται, αλλά έτσι είναι όταν μαζεύονται χιλιάδες. Στο κάτω-κάτω αυτή είναι η κοινωνία μας κι αν είναι να την αλλάξουμε πρέπει πρώτα να την αποδεχτούμε. Χωρίς να μπορώ προφανώς να εκφέρω προοσωπική γνώμη, κόβω το πουλί μου ότι και το '73 στο Πολυτεχνείο δε μαζεύτηκαν χιλιάδες φανταστικοί τύποι, απόλυτα ευθυγραμμισμένοι και συνειδητοποιημένοι. Αγανακτισμένοι ήταν και αυτοί, απλά εκ του αποτελέσματος και εκ του γεγονότος ότι αυτό που είχαν απέναντί τους έκανε πιο έυκολο να ξεχωρίσει (και να ξεχωρίζει) το σωστό από το λάθος, ορισμένες "γωνίες" λειάνθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Όλοι όμως τώρα μιλάμε για μια επανάσταση με ιδανικά, παραβλέποντας ότι αυτοί οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε αυτή έχουν πηδήσει τη χώρα. Παραβλέποντας ότι αυτή που φώναζε στους φαντάρους από το μικρόφωνο μέσα στο Πολυτεχνείο, φροντίζει τώρα, έχοντας εξαργυρώσει την πασαρέλα της από τα κόμματα της (διαχρονικά αποτυχημένης για να λέμε και του στραβού το δίκιο) Αριστεράς, να τρομοκρατεί τον κόσμο διαδίδοντας φήμες για έξοδο της χώρας από το ευρώ, λες και αυτή είναι η δουλειά του Ευρωπαίου Επιτρόπου ή λες και από τη στιγμή που μπήκαμε στο Ευρώ μόνο καλά πράγματα μας συμβαίνουν και πρέπει γρήγορα τώρα να μαζευτούμε από τις πλατείες για να μην τσαντίσουμε τα αδέλφια μας τους Ευρωπαίους.  Το παραμύθι για τους δημοσίους υπαλλήλους, τους οδηγούς του ΟΣΕ κτλ μας το είπαν κι άλλοι αλλά δεν έχει δράκο. Είμαι ο πρώτος που λέει ότι φταίμε όλοι, αλλά η φράση αυτή δεν πρέπει ποτέ να τελειώνει εκεί. Φταίμε όλοι αναλογικά. Αν πετάξεις σε έναν πεινασμένο και κυρίως αμόρφωτο (γιατί η διακυβέρνηση δεκαετιών το έχει κάνει έτσι) ένα κομμάτι ψωμί που δεν το αξίζει υπό τη μορφή μιας θέσης στο δημόσιο, το ότι θα το αρπάξει δεν είναι μόνο δικό του φταίξιμο (χωρίς αυτό να το κάνει δίκαιο ή ηθικό).  Το ότι για δεκαετίες το απόλυτο ιδανικό του μικροαστού ήταν μια θέση στο δημόσιο είναι ένδειξη της παρακμής μας, αλλά αν δε βλέπουμε ότι αυτό αποτέλεσε και εμφανέστατα αποτελεί μέσο ομηρίας και υπέρτατο νταβατζιλίκι από πλευράς κράτους, τότε δε μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Αυτός που πουλάει την ψήφο του φταίει. Φταίει όμως και αυτός που του έκανε τη προσφορά να την αγοράσει.  Όποιος λοιπόν σπεύδει να στρέψει τον κάθε Έλληνα εναντίον του άλλου, αφενός μεν αύριο δε θα έχει κανένα πρόβλημα να αφήσει στην άκρη την κριτική του για τους δημοσίους υπαλλήλους αν έτσι τον βολεύει και να χαρακτηρίσει εμένα και εσένα γρανάζια των πολυεθνικών που χρεωκόπησαν το Δημόσιο, αφετέρου δε, ας αναρωτηθεί πρώτα ποιοι και πως εξευτέλησαν το Δημόσιο τομέα και για ποιο λόγο διάφοροι καψήδες και πρετεντέρηδες πρέπει να μας πείσουν ότι οι αμοιβές εργαζομένων σε κερδοφόρες (!!!!!) επιχειρήσεις του Δημοσίου (βλέπε ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΕΠ) είναι ο λόγος για τον οποίο οι κερδοφόρες (γαμώ την πουτάνα μου!!!) αυτές επιχειρήσεις πρέπει να είναι οι πρώτες που θα πουληθούν. Δε λέω ότι συνολικά οι ιδιωτικοποιήσεις είναι λάθος. Δεν είναι όμως στόχος, αλλά μέσο. Αν τα μόνα που θέλουν να αγοράσουν είναι αυτά που ήδη βγάζουν κέρδος, τότε ποιο το νόημα; Αν πιστέυουν ιδιώτες ότι μπορούν να μετατρέψουν σε κερδοφόρους, οργανισμούς που τώρα παρουσιάζουν ζημιές (επιτρέψατέ μου βέβαια να αναρωτιέμαι πώς και κυρίως γιατί κάποιοι τις έφεραν σε αυτό το σημείο), ας έρθουν να τις πάρουν.  Αν δε μπορείς εσύ να βρεις τη χρηματοοικονομική αρχή βάσει της οποίας αυτός που χρωστάει πρέπει να συνεχίζει να δανείζεται με συνεχώς χειρότερους όρους και επιπλέον να ξεπουλάει και τους πόρους του, ίσως μπορεί ο "19χρονος".