Friday, June 17, 2011

Δημοκρατίας το ανάγνωσμα...πρόσχωμεν

Δημοκρατία, η (ουσ.) Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία: των πολιτών, στην άμεση δημοκρατία ή κάποιων αντιπροσώπων τους, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Η ετυμολογία της λέξεως βρίσκεται στα συνθετικά «δήμος» (το σύνολο ή η συνέλευση των ανθρώπων που έχουν πολιτικά δικαιώματα) και «κράτος» (δύναμη, εξουσία, κυριαρχία). 

Μπορούμε να δούμε ότι ο ορισμός της δημοκρατίας, όπως δίνεται πιο πάνω, έχει τρία μέρη:
  • Η εξουσία πηγάζει από τον λαό. Αυτό σημαίνει, κι αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι η λειτουργία του πολιτεύματος θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την ύπαρξη κυβέρνησης, ότι για να είναι η κυβέρνηση δημοκρατική θα πρέπει να είναι δημοφιλής, ή τουλάχιστον να τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών. Ή αλλιώς αντλεί τη νομιμότητα της από το λαό.
  • Η εξουσία ασκείται από τον λαό. Αυτό σημαίνει ότι για να είναι ένα πολίτευμα δημοκρατικό θα πρέπει με κάποιους τρόπους να εξασφαλίζει τη συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγμα, πέρα των εκλογών ανάδειξης των οργάνων της πολιτείας, αυτό μπορεί να σημαίνει τη διενέργεια δημοψηφισμάτων.
  • Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της πολιτείας που είναι φορείς εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν και να προασπίζουν τα συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας, και όχι π.χ. κάποιου εκτός της κοινωνίας ή π.χ. κάποιων μόνο τμημάτων της. Για παράδειγμα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να επιδιώκουν την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Επίσης σημαίνει ότι ταυτόχρονα με την αρχή της πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα συμφέροντα της μειοψηφίας.

Ε.Π.Π. (όποιος μέχρι τώρα δεν ξέρει τι σημαίνουν τα αρχικά να επιστρέψει το Σεπτέμβρη καλύτερα διαβασμένος και μετά του κηδεμόνος του)
Κατ' αρχάς να ζητήσω συγγνώμη που χρησιμοποίησα ως πηγή το βικιπαιδεία αλλά εγώ αυτά τα πράγματα του διαόλου δεν τα σπούδασα και δεν τα ξέρω καλά. "Γιατί αυτά που σπούδασες τα ξέρεις καλά;" θα μου πεις, αλλά ας μην ανοίξουμε τέτοια κουβέντα, δεν με συμφέρει...Ζητάω μόνο τη κατανόηση σας για όλο το υπόλοιπο του κειμένου διότι αν και γενικά είμαι αθεράπευτα ρομαντικός και όλα τα βλέπω μέσα από αυτό το πρίσμα, θα προσπαθήσω παρ' όλα αυτά να είμαι αντικειμενικός και αποστασιοποίημενος αν και δεν ξέρω αν θα το πετυχαίνω πάντα. Θα προσπαθήσω εν ολίγοις να είμαι ρομαλιστής -ή ρομαντιστής αν προτιμάτε (σύνθετος όρος που προκύπτει από τους επι μέρους όρους ρομαντικός και ρεαλιστής).

Πάμε λοιπόν. Παρατηρήσατε κι εσείς αυτό που παρατήρησα διαβάζωντας τα παραπάνω; Πάθατε κι εσείς το ίδιο σοκ;;; Όχι; Ελάτε τώρα, μην με απογοητεύετε. Σύμφωνα με αυτά που διαβάσατε παραπάνω, στην ελλάδα αυτή την στιγμή δεν έχουμε δημοκρατία. Γιατί πότε υπήρξε η δημοκρατία γενικότερα θα μου πείς και θα συμφωνήσω αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση είναι δημοφιλής ή τουλάχιστον τυχαίνει της αποδοχής των πολιτών; 1-0. Εξασφαλίζεται η συμμετοχή των πολιτών στις πολιτικές διαδικασίες τις διαδικασίες διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων πέρα των εκλογών ανάδειξης των οργάνων της πολιτείας; 2-0. Η εξουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού;;; 4-0 (αυτό μετράει διπλό...).

"Καλά τα λες φίλε Τρυποκάρυδε άλλα και τι να κάνουμε;" Χαίρομαι ιδιαιτέρως που μου απευθύνεις αυτή την ερώτηση αγαπητέ αναγνώστη. Χαίρομαι γιατί κατ' αρχάς την έκανες αβίαστα και αυθόρμητα. Σου ανέβηκε στα χείλη άκοπα. Σε βασανίζει εδώ και καιρό. Και επιτέλους την ξεστόμισες. Και χαίρομαι επίσης γιατί δεν ξέρω την απάντηση. Αλλά θέλω να προσπαθήσω να τη βρω, Να με βοηθήσεις κι εσύ. Να τη βρούμε μαζί. Σε μπέρδεψα τώρα λίγο, ε; Πάμε να προσπαθήσουμε να τα ξεμπερδέψουμε σιγά σιγά...  

Κατ' αρχήν ας μιλήσουμε πρώτα για το τι γίνεται αυτή τη στιγμή. Το παρών. Αυτό που γίνεται τις τελευταίες μέρες στο Σύνταγμα άλλα και σε πολλά άλλα σημεία της χώρας μόνο ώς τουλάχιστον ενθαρρυντικό μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Χωρίς κουκούλες και χωρίς να τα σπάει και να κάνει μπάχαλα. Νέοι, γέροι και παιδιά έχουν κατέβει στους δρόμους. Αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα μιλάμε; Ασχέτως αν κάποιος συμφωνεί η όχι με τα  κίνητρα (ή την αποχή τους σύμφωνα με ορισμένους) που οδήγησαν τους έλληνες σε αυτή την κίνηση, το γεγονός από μόνο του είναι συγκλονιστικό κατ' εμέ. Τι σημασία έχει αν το "κάλεσμα" έγινε μέσω facebook ή αν μας την είπαν οι ισπανοί και θελήσαμε να τους απαντήσουμε; Όλά τα πράγματα χρειάζονται μια αιτία και μία αφορμή για να πραγματοποιηθούν. Ας μη στεκόμαστε στην αφορμή αλλά ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε την αιτία...Κάτι το οποίο δεν είναι και τρομερά δύσκολο. Μία λέξη -η οποία τις τελευταίες μέρες έχει χρησιμοποιηθεί κατα κόρον και με όλο το φάσμα χροιών και ερμηνειών που μπορούν να δωθούν σε μια λέξη, ομολογουμένως- τα λέει όλα. Α Γ Α Ν Α Κ Τ Ι Σ Η, Τι άλλο θες δηλαδή; Να κάτσω να συντάξω μία λίστα με αιτήματα και άλλη μία με προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα της χώρας κι ύστερα να κατέβω στους δρόμους. Σόρυ μάγκες αλλά δεν δουλέυει έτσι. Πρώτα αγανακτώ, κατεβαίνω στους δρόμους, και μετά ψάχνω για λύσεις. 

Έχουν ακουστεί πολλά τις τελευταίες μέρες για αυτό το κίνημα. Άλλοι τους κράζουν ανελέητα κι άλλοι τους εκθειάζουν. Διαφωνώ και με τα δύο. Δεν χρειάζεται ούτε το ένα ούτε το άλλο όταν μιλάμε για τα αυτονόητα. Τα επιχειρήματα πολλά - και αρκετά από αυτά σωστά - και από τις δύο μεριές. Η κυριότερη αντίρρηση με το κίνημα των αγανακτισμένων είναι ότι στο Σύνταγμα (και τις υπόλοιπες πλατείες της χώρας φαντάζομαι, απλά στο Σύνταγμα τα μεγέθη - και άρα οι αναλογίες - είναι μεγαλύτερα) κατεβαίνει και διαδηλώνει όποιος να' ναι. Παρεμπιπτώντος δεν καταλαβαίνω γιατί ο "όποιος να ΄ναι" δεν μπορεί να έχει κι αυτός δικαίωμα να αγανακτήσει και να διαδηλώσει. Άλλα έστω ας πούμε ότι αναφέρονται σε μία συγκεκριμμένη κατηγορία "ο,τινα'ναιδων" πχ τους φασίστες. (τυχαίο παράδειγμα αλλά για αυτούς γίνεται ο περισσότερος ντόρος απ' ότι ακούω). Οι φασίστες λοιπόν, καλώς οι κακώς, είτε το θέλουμε είτε όχι, (δεν θα κάτσω να αναλύσω το γιατί έγινε κάποιος φασίστας) δεν είναι μέρος της κοινωνίας μας; Δεν είναι κι αυτοί άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσα μας; που αναπνέουν τον ίδιο αέρα; που πληρώνουν τους ίδιους φόρους; Με ποιο δικαίωμα λοιπόν μπορόυμε να τους απομονώσουμε και να τους αποκλείσουμε και να τους στερήσουμε το δικαίωμα τους να κατέβουν στην πλατεία; Κι αν το κάνουμε, αυτό δεν μας κάνει κι εμάς αυτομάτως φασίστες; Και ποιοί είμαστε εμείς στην τελική για να το κάνουμε; Ταγματασφαλίτες; Από την άλλη λένε για όλους αυτούς που κατεβαίνουν για το χάζι, για να μπανίσουν γκομενάκια, για να πιούνε καμιά μπύρα και κάνα μπάφο. Σύφωνοι. Προτιμάτε δηλαδή όλα αυτά να τα κάνουν στον καναπέ τους; Εγω προτιμώ στη πλατεία. Επίσης δεν ξέρω αν το πήρατε πρέφα αλλά αυτό που έγινε προχθές στο Σύνταγμα ήταν Σχεπανάσταση (σχεδόν επανάσταση) ή Παρεπανάσταση αν προτιμάτε (παρ' ολίγον επανάσταση) η οποία και είναι σαφώς προτιμότερη απο την Καναπεδάσταση (επανάσταση του καναπέ) και την Καθομαι-να-με-πηδάς-και-δεν-βγάζω-άχνα-σταση. Οι άνθρωποι στο Σύνταγμα προχθές παραλίγο να ρίξουν μια κυβέρνηση. Το διανοείστε; Όσο αισιόδοξος και ρομαντικός κι αν είμαι δεν είχα φανταστεί ποτέ κάτι τέτοιο. Κι ακόμα δεν έχει τελειώσει τίποτα...Τέλος λένε για δημόσιους υπάλληλους και λοιπούς οι οποίοι τόσα χρόνια ήταν βολεμένοι και τους ψηφίζαν μονοκούκι και τώρα κατεβαίνουν στη πλατεία και ωρύονται. Ή για τύπους νεόπλουτους, γιάπηδες που κατεβαίνουν απλά για να είναι μέσα στα γεγονότα. Θα επαναληφθώ, αλλά στη δημοκρατία, και δη στη δημοκρατία που πλέον θέλουμε και απαιτούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, όλοι χωράνε. Άσε που όλοι έχουμε το δικαίωμα στη μεταμέλεια. 

Ποιά είναι όμως η δημοκρατία που θέλουμε και ζητάμε; Γίνεται λόγος (και όχι μόνο, αν λάβουμε υπόψη τη λαϊκή συνεύλευση της πλατείας κάθε βράδυ) για πραγματική και άμεση δημοκρατία. Τώρα θα κάνω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου γιατί...έ γιατί έτσι πρέπει. Ας υποθέσουμε ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία απέτυχε (όντως) και δεν μας κάνει πια. Γιατί ψηφίζουμε κάποιους νωματαίους εκεί πέρα να πούμε κι αυτοί ενώ άλλα μας έταξαν, παίρνουν την λαική εντολή μας και την κάνουν οδοντογλυφίδα για να καθαρίζουν τα δόντια από τη πολλή μάσα παρά. Εν ολίγοις δεν μπορείς να στηριχτείς σε κάποιους που σε κοροιδεύουν μες τη μούρη σου, παρά μόνο στον εαυτό σου. Οπότε ζητάς άμεση δημοκρατία στο πρότυπο της αρχαίας Αθήνας. Σου έχω νέα αφελή πλην τίμιε αναγνώστη μου. Η δημοκρατία που οραματίζεσαι είναι πιο ουτοπική κι από το παιδί της αναρχίας του Μπακούνιν και τον κουμουνισμό του Μαρξ. Και θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως. Κατ΄ αρχάς η δημοκρατία είναι σαν την αλήθεια. Δεν είναι για όλους. Κι αυτό το απέδειξαν πρώτοι και καλύτεροι οι αρχαίοι Αθηναίοι που στερούσαν τα πολιτικά δικαιώματα από τους σκλάβους. The fuck! Το επιχείρημα λήγει πολύ πιο νωρίς. Οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν σκλάβους. Παρ' όλα αυτά είχαν δίκιο. Η δημοκρατία δυστυχώς δεν είναι για όλους. Είναι γι' αυτούς που μπορούν να την χειριστούν (όπως συμβαίνει και με την αλήθεια). Επίσης, πάλι αναλόγως με την αλήθεια, δεν υπάρχει μία ενιαία κι αδιαίρετη δημοκρατία αλλά ο καθένας έχει τη δικιά του - αντίληψη περί και άρα πραγμάτωση αυτής - δημοκρατία. Κι αυτό γιατί υπάρχουν τόσες γνώμες όσοι είναι και οι άνθρωποι που τις εκφέρουν. Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες, όλοι έχουμε από μία, τότε η δημοκρατία είναι μια μεγάλη χαβούζα μέσα στην οποία πέφτουν όλες οι κουράδες που βγαίνουν από τις κωλοτρυπίδες όλων μας. Και πες ότι την εφαρμόζουμε (παρ' όλες τις δυσκολίες) σε επίπεδο πόλης (γιατί σε εθνικό επίπεδο μου φαίνεται απλά αδιανόητο και αδύνατο) και τίθεται ένα θέμα προς ψήφιση, πχ το να διώξουμε όλους τους μετανάστες από τη Αθήνα (πάλι τυχαίο το παράδειγμα). Ποιοί όμως θα ψηφίσουν; Εγώ, εσύ και όλοι μας. Και οι φασίστες που λέγαμε πριν. Και αν οι φασίστες είναι περισσότεροι από μας; Το ότι οι περισσότεροι αποφασίζουν, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αποφασίζουν το σωστό (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα επαρκές κριτηρίο αντικειμενικότητας για το τι είναι σωστό και λάθος). Αποφασίζουν αυτό που υποτάσσει το  ενστικτό τους τη δεδομένη στιγμή.  Άρα πάει τους διώξαμε τους μετανάστες από την Αθήνα. Κι αυτούς, τους ίδιους τους μετανάστες, δεν πρέπει να τους ρωτήσουμε; Δεν πρέπει κι αυτοί να ψηφίσουν; Δεν έχουν κι αυτοί πολιτικά δικαιώματα στον τόπο που ζουν; Να τηνα πως μοιάζει σιγά σιγά η (νέα)  Αθήνα με την αρχαία και  τους σκλάβους της...

Επιπροσθέτως η δημοκρατία αγαπητέ, συγνώμη που θα στο πω έτσι χύμα, αλλά μεταξύ μας είναι λίγο βαρετή. Υπο την έννοια ότι όταν το αίμα βράζει και οι εξελίξεις τρέχουν όλοι θέλουμε να ασχολούμαστε με τα κοινά. Ακόμα και εγώ που αρνούμαι πεισματικά να βλέπω ειδήσεις, τις τελευταίες 2 μέρες είμαι γατζωμένος από τα χείλη της Σιας της Κοσιώνη (καυλάρα) με όλα αυτά που έχουν γίνει. Ξυπνάει μέσα μας το μικρόβιο και θέλουμε να διαμορφώνουμε το περιβάλλον μας και να ασκούμε το καθήκον μας σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες (πολιτική).  Άλλα σκέψου τώρα να πρέπει να πηγαίνεις κάθε μήνα ή κάθε βδομάδα στο δημαρχείο ή τη κεντρική πλατεία της πόλης σου και να ψηφίζεις για το κάθε τι μικρό η μεγάλο. Θα πάς στις 5-6 πρώτες που θα γίνεται η ζύμωση και θα διαμορφωθούν ισορροπίες και καταστάσεις που θα επηρρεάσουν την ζωή σου άμεσα. Μετά όμως; Όταν θα αρχίζεις να ψηφίζεις για το τι χρώμα θα βαφτούν τα παγκάκια της πλατείας και πόσο κοντά πρέπει να κουρευτούν οι θάμνοι στο παρκάκι της γειτονιάς σου θα βαρεθείς τη ζωή σου και θα πεις "Καλά δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να παίρνει τις αποφάσεις αυτές για μένα; Πρέπει να συμμετέχω σε όλα τα κοινά;". Και θα νοσταλγήσεις τις μέρες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Και τότε θα γυρίσω να σε μουτζώσω και θα σου πω "Άμεση δημοκρατία δεν ήθελες; Φάτη να!"

Για να μην παρεξηγούμαι και για να καταλήξω και κάπου να σας θυμίσω αυτό που είπα στην αρχή. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός. Και σαν τέτοιος εννοείται ότι στηρίζω και θέλω την άμεση δημοκρατία. Κάθε φορά δε που διαβάζω τα πρακτικά της συνέλευσης του Συντάγματος με πιάνουν τα δάκρυα γιατί αυτό, ΝΑΙ γαμώ την πουτάνα μου, είναι δημοκρατία. Και στη δημοκρατία θα ακουστούν όλων οι απόψεις και θα υπερισχύσει αυτή της πλειοψηφείας και αυτό πρέπει να το σεβαστούν όλοι οι υπόλοιποι. Στην δημοκρατία όμως πρέπει να προστατεύεται και η μειοψηφία. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ξέρουμε ποιά είναι αυτή η μειοψηφία. Όπως είπε και ο Spasokaridos αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία πρέπει να την αποδεχτούμε. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι μέσα της έχει φασίστες, έχει μετανάστες, έχει λαμόγια, έχει τεμπέληδες, έχει μπάτσους, έχει αναρχικούς, έχει κάθε καρυδιάς καρύδι. Εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα. Για να αποδεχτούμε την κοινωνία μας πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε τους εαυτούς μας. Και να συνειδητοποιήσουμε οτί εμείς είμαστε οι φασίστες, οι μετανάστες, τα λαμόγια, οι τεμπέληδες, οι μπάτσοι, οι αναρχικοί και οι προβοκάτορες. Κι αν πραγματικά θέλουμε άμεση δημοκρατία να ξέρουμε ότι ΟΛΟΙ αυτοί θα έχουμε βήμα και δικαίωμα ψήφου...

Tuesday, June 14, 2011

Οι μεγάλες αγάπες...

...ή αλλιώς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.

Όχι αγαπητοί, μην μπερδέυεστε από τον τίτλο. Σήμερα δεν θα το κάνουμε άρλεκιν. Δεν θα μιλήσουμε για έρωτες, γκόμενες και εραστές (αν και θα μπορούσαμε). Θα μιλήσουμε για ανθρώπους. Και το πως μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να βιώνουν αυτό το τόσο δυνατό, αμοιβαίο, σχεδόν παραλυτικό και ταυτόχρονα ζωογόνο συναίσθημα που ο άνθρωπος εδώ και αιώνες - χιλιετίες ίσως - ονομάζει αγάπη. Δεν κοιτάει, φύλο, ηλικία, καταγωγή, υπόβαθρο (πνευματικό ή κοινωνικό), παραστάσεις και προσλαμβάνουσες η αγάπη. Η αγάπη απλώς υπάρχει. Μεγαλώνει και δυναμώνει μέσα σου, μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή που περνάς δίπλα - ή μακρια από- αυτόν που αγαπάς. Ώσπου κάποια στιγμή αναρωτιέσαι γιατί; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να τον αγαπήσεις; Τι του βρήκες; Δεν θέλει γιατί η αγάπη. Δεν έχει γιατί η αγάπη. Κι αν σου ζητήσει να δικαιολογηθείς και να επιχειρηματολογήσεις, τότε δεν είναι αγάπη. Αγαπάς γιατί έτσι! Τόσο απλά και ξάστερα. 

Όταν ένας άνθρωπος σου σπάει τα νεύρα σε βαθμό αηδίας. Όταν θες να τον κοπανήσεις με ότι πιο βαρύ και αιχμηρό βρίσκεται γύρω σου ανα πάσα ώρα και στιγμή, όταν ξέρεις και παραδέχεσαι ανοιχτά ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι - γενικά - σου τη σπάνε και τους σιχαίνεσαι και παρ' όλα αυτά νιώθεις απέραντη ευτυχία και ολοκλήρωση όταν είναι δίπλα σου και σε κάνουν να σκας κρυφό χαμόγελο (για να μην σε δουν) την ώρα που είσαι άπειρα νευριασμένος -τα οποία νεύρα φυσικά και έχουν προκαλέσει οι ίδιοι - τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Όταν σε πιάνει ταχυπαλμία και κρίση άγχους 3 μέρες πριν και 3 μέρες μετά αφού δεις έναν άνθρωπο τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να τον κλείσεις σε κανένα κουτάκι γιατί κανένα κουτάκι δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει το μεγαλείο του, τότε αγαπάς. Όταν ξέρεις ότι θα τον θυμάσαι σαν μια όμορφη και γλυκιά ανάμνηση, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπου κι αν έχει κι έχεις καταλήξει τότε αγαπάς. Όταν έχεις λειάνει με γυαλόχαρτο όλες τις άσχημες γωνίες αυτού του ανθρώπου μες το μυαλό σου και τον βλέπεις πάντα τέλειο κι ας μην είναι, τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Και φυσικά ξέρεις ότι αγαπάς, όταν δεν περιμένεις τίποτα, ούτε το παραμικρό, ως ανταπόδοση από αυτόν τον άνθρωπο. Ούτε καν το να υπάρχει ενεργά και συστηματικά στην ζωή σου. Απλά να έχει υπάρξει και να την έχει ακουμπήσει. Να τον αγαπάς ανευ όρων και προυποθέσεων. Απλά να αγαπάς. Γιατί έτσι! Ευχαριστώ τους ανθρώπους που αγαπάω μόνο και μόνο για το γεγονός ότι μου έδωσαν την ευκαιρία να το κάνω. Κι αν έχω κι εγώ την δικιά τους αγάπη, η χαρά και η ευγνωμοσύνη μου είναι διπλή. 

ΥΓ Πέρασα ένα πολύ έντονα συναισθηματικό τριήμερο (φαίνεται ε;) και θέλησα να γράψω αυτά τα δυο λόγια μπας και αποφορτιστώ λιγάκι...Αν και δεν χρειάζεται νομίζω, αφιερώνω αυτό το κείμενο σε δύο ανθρώπους συγκεκριμμένα. Στο ζωντανό κινούμενο μου βάσανο και σε έναν άλλο που διαβάζει ότι βλακεία γράφω. Στον δεύτερο ειδικά αφιερώνω, το κείμενο αυτό, το μπλογκ ολόκληρο και γενικά ότι βλακεία έχω γράψει ή θα γράψω ποτέ. Πολύ και για πάντα!

Spasokaridos strikes again!

Μερικές φορές θέλεις να τα πεις αλλά δεν ξέρεις πως. Και τότε συμβαίνει κάτι το ευχάριστα απροσδόκητο. Τα λέει ένας φίλος σου. Και τα λέει γαμάτα! Και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αισθανθείς υπερήφανος που έχεις τέτοιους φίλους και να τον δημοσιέυσεις στο μπλογκ σου. Γεινκά σαν παρέα εμείς οι αγαπούληδες, εκτός από φαντεζί αγόρια, είμεθα και σκεπτόμενα αγόρια. Κι εκτός απο τα βυζιά, τους κώλους και τις πατούσες, μας απασχολούν κι άλλα πράγματα πιο βαθιά και πιο σοβαρά (όχι ότι τα βυζιά οι κώλοι και οι πατούσες δεν είναι σοβαρά πράγματα, προς θεού) όπως το τι συμβαίνει γύρω μας για παράδειγμα. Και αν και είμαστε μακριά, στην σχεδόν καθημερινή μας επικοινωνία ανταλλάσουμε σκέψεις και απόψεις. Κάτι τέτοιο έγινε λοιπόν και σήμερα όταν το αγόρι λάστιχο μας έστειλε να διαβάσουμε αυτό, κάτι που προκάλεσε την άμεση και πύρινη απόκριση του Spasokaridou την οποία και παραθέτω αυτούσια ευθύς αμέσως. Την δικιά μου άποψη την δουλέυω ακόμα και θα σας την παρουσιάσω εν καιρώ (είμαι λίγο πιο αργός εγώ γενικά, θέλω το χρόνο μου...όπως το καλό κρασί).

Τάδε έφη Spasokaridos:


Καλά και λογικοφανή μας τα λέει ο φίλος, αλλά εγώ τα είδα κάπως διαφορετικά. 
Καταρχάς όταν στην 4η γραμμή φροντίζει να χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις "απολιτίκ" έχουμε θέμα:  αν γενιές ολόκληρες έχουν μάθει να συγχέουν τον κομματισμό με την πολιτική, και τα διάφορα λαμόγια- που τώρα ξεβολεύονται- να πουλάνε πολιτικοποίηση μέσω των κομμάτων, είναι λογικό ο "19χρονος" να "μπερδεύει" τις έννοιες. 
Εγώ πήγα 2 φορές (και θα ξαναπάω) και είδα ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα.  Υπερβολές και γελοιότητες γίνανε και θα γίνονται, αλλά έτσι είναι όταν μαζεύονται χιλιάδες. Στο κάτω-κάτω αυτή είναι η κοινωνία μας κι αν είναι να την αλλάξουμε πρέπει πρώτα να την αποδεχτούμε. Χωρίς να μπορώ προφανώς να εκφέρω προοσωπική γνώμη, κόβω το πουλί μου ότι και το '73 στο Πολυτεχνείο δε μαζεύτηκαν χιλιάδες φανταστικοί τύποι, απόλυτα ευθυγραμμισμένοι και συνειδητοποιημένοι. Αγανακτισμένοι ήταν και αυτοί, απλά εκ του αποτελέσματος και εκ του γεγονότος ότι αυτό που είχαν απέναντί τους έκανε πιο έυκολο να ξεχωρίσει (και να ξεχωρίζει) το σωστό από το λάθος, ορισμένες "γωνίες" λειάνθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Όλοι όμως τώρα μιλάμε για μια επανάσταση με ιδανικά, παραβλέποντας ότι αυτοί οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε αυτή έχουν πηδήσει τη χώρα. Παραβλέποντας ότι αυτή που φώναζε στους φαντάρους από το μικρόφωνο μέσα στο Πολυτεχνείο, φροντίζει τώρα, έχοντας εξαργυρώσει την πασαρέλα της από τα κόμματα της (διαχρονικά αποτυχημένης για να λέμε και του στραβού το δίκιο) Αριστεράς, να τρομοκρατεί τον κόσμο διαδίδοντας φήμες για έξοδο της χώρας από το ευρώ, λες και αυτή είναι η δουλειά του Ευρωπαίου Επιτρόπου ή λες και από τη στιγμή που μπήκαμε στο Ευρώ μόνο καλά πράγματα μας συμβαίνουν και πρέπει γρήγορα τώρα να μαζευτούμε από τις πλατείες για να μην τσαντίσουμε τα αδέλφια μας τους Ευρωπαίους.  Το παραμύθι για τους δημοσίους υπαλλήλους, τους οδηγούς του ΟΣΕ κτλ μας το είπαν κι άλλοι αλλά δεν έχει δράκο. Είμαι ο πρώτος που λέει ότι φταίμε όλοι, αλλά η φράση αυτή δεν πρέπει ποτέ να τελειώνει εκεί. Φταίμε όλοι αναλογικά. Αν πετάξεις σε έναν πεινασμένο και κυρίως αμόρφωτο (γιατί η διακυβέρνηση δεκαετιών το έχει κάνει έτσι) ένα κομμάτι ψωμί που δεν το αξίζει υπό τη μορφή μιας θέσης στο δημόσιο, το ότι θα το αρπάξει δεν είναι μόνο δικό του φταίξιμο (χωρίς αυτό να το κάνει δίκαιο ή ηθικό).  Το ότι για δεκαετίες το απόλυτο ιδανικό του μικροαστού ήταν μια θέση στο δημόσιο είναι ένδειξη της παρακμής μας, αλλά αν δε βλέπουμε ότι αυτό αποτέλεσε και εμφανέστατα αποτελεί μέσο ομηρίας και υπέρτατο νταβατζιλίκι από πλευράς κράτους, τότε δε μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Αυτός που πουλάει την ψήφο του φταίει. Φταίει όμως και αυτός που του έκανε τη προσφορά να την αγοράσει.  Όποιος λοιπόν σπεύδει να στρέψει τον κάθε Έλληνα εναντίον του άλλου, αφενός μεν αύριο δε θα έχει κανένα πρόβλημα να αφήσει στην άκρη την κριτική του για τους δημοσίους υπαλλήλους αν έτσι τον βολεύει και να χαρακτηρίσει εμένα και εσένα γρανάζια των πολυεθνικών που χρεωκόπησαν το Δημόσιο, αφετέρου δε, ας αναρωτηθεί πρώτα ποιοι και πως εξευτέλησαν το Δημόσιο τομέα και για ποιο λόγο διάφοροι καψήδες και πρετεντέρηδες πρέπει να μας πείσουν ότι οι αμοιβές εργαζομένων σε κερδοφόρες (!!!!!) επιχειρήσεις του Δημοσίου (βλέπε ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΕΠ) είναι ο λόγος για τον οποίο οι κερδοφόρες (γαμώ την πουτάνα μου!!!) αυτές επιχειρήσεις πρέπει να είναι οι πρώτες που θα πουληθούν. Δε λέω ότι συνολικά οι ιδιωτικοποιήσεις είναι λάθος. Δεν είναι όμως στόχος, αλλά μέσο. Αν τα μόνα που θέλουν να αγοράσουν είναι αυτά που ήδη βγάζουν κέρδος, τότε ποιο το νόημα; Αν πιστέυουν ιδιώτες ότι μπορούν να μετατρέψουν σε κερδοφόρους, οργανισμούς που τώρα παρουσιάζουν ζημιές (επιτρέψατέ μου βέβαια να αναρωτιέμαι πώς και κυρίως γιατί κάποιοι τις έφεραν σε αυτό το σημείο), ας έρθουν να τις πάρουν.  Αν δε μπορείς εσύ να βρεις τη χρηματοοικονομική αρχή βάσει της οποίας αυτός που χρωστάει πρέπει να συνεχίζει να δανείζεται με συνεχώς χειρότερους όρους και επιπλέον να ξεπουλάει και τους πόρους του, ίσως μπορεί ο "19χρονος".