Friday, March 26, 2010

Διαφημιστικό μπρέικ
Κυρίες και κύριοι διακόπτουμε τη ροή του προγράμματός μας για ένα εντελώς αχρείαστο πλην ευχάριστο διαφημιστικό διάλειμμα. Μείνετε συντονισμένοι! Άλλωστε και να θέλατε να αλλάξετε συχνότητα δεν μπορείτε γιατί κρατάω το τηλεκοντρόλ…


Φίλε σινεφίλ! Εσύ έβαλες tiiinezwsfilms στη μπαταρία;;;


Έχω μια πελώωωωωωωρια λαχτάρα για tiiinezwfilms!


Tiiinewzfilms! Κάνεις δεν μπορεί να φάει μόνο ένα!


Tiiinewzfilms με διπλό αμμωνιαζόλ! Τώρα και σε οικονομική συσκευασία!


Είναι, είναι η παρέα η ωραία που διαρκεί!
Δες κι εσύ! Tiii-newz-films καρέ!
Ατέλειωτη ευχαρίστηση…!
Κανονικά δεν θα έκανα κάτι τέτοιο…ΑΛΛΑ…Πρώτα απ’ όλα αξίζει. Δεν θα το έκανα για κάποιον που δεν το αξίζει. Πάντα κατά την δική μου ταπεινή και προσωπική γνώμη, έτσι; Κατά δεύτερον δεν παίζουν λεφτά στη μέση. Θέλω να πω είμαι blogger και είναι ανεξάρτητοι κινηματογραφιστές. Δεν μπορεί κανείς να μας κατηγορήσει για διαπλοκή και συμφωνίες under the table. Τρίτον, είναι δικά μας παιδιά. Συγκεκριμένα ένα από τα ιδρυτικά μέλη της tiiinewzfilms τυχαίνει να είναι καλός φίλος. Τέλος, στην ουσία τους εκμεταλλεύομαι. It’s like stealing candies from a baby! Διότι, ας είμαστε ρεαλιστές, οι αναγνώστες μου είναι: ένας θείος και 2 ξαδέρφια, η γυναίκα, 10-15 φίλοι, 2-3 Τζούλιες και ο spasokaridos ο οποίος στο τέλος θα αποδειχθεί ότι είμαι εγώ και γράφω τα σχόλια υπνοβατώντας, οπότε δεν μετράει καν. Αντιθέτως τα παιδιά έχουν ήδη σταθερό fanbase και χιλιάδες views στο youtube. Επομένως, they are doing ME a favour.
Πέρα από την πλάκα, αυτό που θέλω να πω έχοντας παρακολουθήσει όλες τους τις ταινίες, από το κλασσικό πλέον ντεμπούτο τους “V for Veronica” μέχρι την πιο πρόσφατη δουλεία τους, το “Melancholy Disorder”, είναι ότι αν και “homemade” είναι άρτιες και καλογυρισμένες, η μουσική επένδυση τα σπάει, ενώ συνήθως αφήνουν τις εικόνες να μιλήσουν. Και μιλούν με λόγια πολύ δυνατά, πιστέψτε με. Αυτό που με εντυπωσιάζει στο όλο εγχείρημα είναι ότι μια παρέα παιδιών με μόνα τους εφόδια μια κάμερα, ένα δυνατό PC και 2-3 καλά software αλλά ΚΑΙ άπειρη διάθεση, φρέσκα μυαλά, έντονους κοινωνικούς –και όχι μόνο- προβληματισμούς, μπόλικη φαντασία, απεριόριστη δημιουργικότητα και αρκετό μεράκι (και αμέτρητα μπουκάλια Amstel ενδεχομένως) κατάφεραν να βγάλουν προς τα έξω μια δουλειά που θα ζήλευε ακόμα κι ο Kubrick (ΟΚ ίσως να γίνομαι κομμάτι υπερβολικός αλλά you get my point). Φανταστείτε τι θα έκαναν αν είχαν το budget του James Cameron. Αν και νομίζω πως αν τους ρωτήσεις θα πουν ότι δεν το θέλουν κι ότι προτιμούν να κάνουν τις ταινίες τους όπως τις κάνουν τώρα.
Συνεχίστε να μας εκδικείστε λοιπόν μάγκες, με τα κινηματογραφικά σας όνειρα! Η επιτυχία θεωρώ πως είναι ήδη καθ’ οδόν. Μπορεί να στρίβει στην γωνία ακόμα και τώρα…Καλή συνέχεια! Α! Και κάντε κάτι επιτέλους με αυτό το στοιχειωμένο πια “Πριν σε σκοτώσω”. Ο λαός αδημονεί…
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το site της Άτυπης Κινηματογραφικής Συμμορίας tiiinewzfilms στο www.tnfilms.gr

Wednesday, March 24, 2010

Σκάσε και πλήρωνε
Την αφορμή για το κομμάτι που ακολουθεί μου την έδωσε ο φίλος Β.Γ. (Ναι, είναι ο ίδιος "μαλάκας" που έλεγε ότι γεράσαμε στο προηγούμενο άρθρο. Αγόρι μου! Θα σε κάνω εγώ διάσημο!). Είμαστε στο καφενείο του χωριού –ναι, όσο κι αν σας κάνει εντύπωση οι Βρυξέλλες είναι ένα μεγάλο χωριό (τουλάχιστον για εμάς τους έλληνες) κι όπως κάθε χωριό που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό έχει το καφενείο του στη κεντρική πλατεία- λίγη ώρα πριν το ντέρμπι και έχουμε πιάσει την καθιερωμένη πια συζήτηση για τα πολιτικά. Ο Β. έχει NOVA οπότε βλέπει ελληνική ΤV. Μου λέει λοιπόν:
- Μαλάκα τι είδα σήμερα στην TV; Μου σηκώθηκε η τρίχα! Δεν πίστευα στα αυτιά και τα μάτια μου!
- Τι είδες ρε μαλάκα; Θα κατέβετε με «πειραματική» 11άδα από τις ακαδημίες και Αλέφαντο προπονητή;
- Μη λες βλακείες ρε! Είδα διαφήμιση που παίζεται στην Ελλάδα και λέει: «Αν αγαπάς την Ελλάδα στάσου κι εσύ δίπλα της! Αριθμός λογαριασμού τάδε κτλ κτλ…)
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα ανάμεικτο συναίσθημα. Κάτι ανάμεσα σε αηδία και γέλιο. Ύστερα το επεξεργάστηκα μέσα μου και το γέλιο μετατράπηκε σε οργή. Και ιδού η απάντησή μου στην εν λόγω διαφήμιση: Όχι ρε! Δεν την αγαπάω την Ελλάδα! Αυτή με αγαπάει δηλαδή;
Δεν τους φτάνει λοιπόν που κουτσουρέψανε μισθούς και επιδόματα, συντάξεις και παροχές. Δεν τους φτάνει που αύξησαν τους φόρους. Ζητάνε και ελεημοσύνη!;!;! Τουλάχιστον απ’ ότι έμαθα επέβαλλαν φόρο 20% στα εισοδήματα της εκκλησίας – δυστυχώς όχι ΚΑΙ στην ακίνητη της περιουσία- κι αυτό είναι το μόνο ευχάριστο. Βγήκαν λοιπόν οι κύριοι, φορώντας τα λουστρίνια τους ωσάν κονιόρδοι, στη γύρα για να ζητιανέψουν από τους ξένους εταίρους μας. Στην προκειμένη η μόνη «εταίρα» είναι η ίδια η Ελλάδα, ενώ όλοι αυτοί μοιάζουν να είναι «συνέταιροι» στην κονόμα (βλέπε εξοπλισμούς κτλ.) αλλά όχι και στο έγκλημα. Κοινώς τώρα που το σκατό χτύπησε στον ανεμιστήρα, δε σε ξέρω δε με ξέρεις… υποφέρεις και ΘΑ-συνεχίσεις-να-υποφέρεις-για πολύ-ακόμα-βρωμερό-σκουλίκι! Αφού λοιπόν οι κύριοι γύρισαν πίσω με άδεια χέρια…Μα τι λέω;; Ξέχασα! Στα 3 (αρχίδια) πήραν μια βίζα δώρο…Όχι black, μην κάνεις όνειρα…Ούτε platinum. Ούτε καν gold για τα μικροέξοδα βρε αδερφε…Όχι, όχι… τίποτα που να έχει να κάνει με λεφτά. Απλά ένα ελευθέρας για να μπαίνουμε στην καλύτερη και γαμιστερότερη χώρα του κόσμου άκοπα. «Ευχαριστούμε την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών» (με κινέζικη προφορά, για να μην ξεχνιόμαστε) και συνεχίζουμε. Ήρθαν λοιπόν πίσω και βγάλανε δίσκο υπέρ ανεγέρσεως…του κράτους ώστε να δώσει ο έλληνας από το υστέρημα του. Ποιο υστέρημα ρε βλάχο;;; Για να υπάρξει το υστέρημα πρέπει πρώτα να υπάρχει το πλεόνασμα…Εδώ όμως δεν υπάρχει ούτε πλεόνασμα ούτε υστέρημα ούτε τίποτα. Με δανεικά ζει ο έλληνας, πάρτε το χαμπάρι επιτέλους.
Βέβαια, για να κάνω λίγο και το δικηγόρο του διαόλου που μ’ αρέσει και επειδή τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο (εκτός από τις ζέβρες και τον ΠΑΟΚ): Γιατί μου παραπονιέσαι έλληνα λαμογιάκο μου εσύ; «Να πληρώσουν αυτοί που τα ‘φαγαν» φωνάζεις. «Να πάνε πρώτα φυλακή αυτοί που τα πήραν και μετά θα πληρώσω» λες. Ναι, ε;;; Τόσα χρόνια που τους ψηφίζεις, αυτούς που σε έκλεβαν, γιατί δεν παραπονιόσουν; Εσύ που τους έδινες την λαϊκή εντολή να κοροϊδεύουν την Ε.Ε. δεν ήσουν συνένοχος; Εσύ που ο γιός σου ο στρουγκανόβλαχος μπήκε στο δημόσιο έχοντας τελειώσει το γυμνάσιο με 8, επειδή είχες μπάρμπα βουλευτή από το χωριό σου, γιατί ωρύεσαι; Τόσους μισθούς έχει φάει τόσα χρόνια ο χαραμοφάης! Guess whatIts payback time!
Ναι, έφταιξαν! Ναι, έκλεψαν! Ναι, τους αξίζει να σαπίσουν στη φυλακή μέχρι να πεθάνει ο Highlander! Αλλά κι εσύ δεν πας πίσω. Όταν ο άλλος σου λέει κατάμουτρα: «Ξέρεις κάτι μωρέ; Θα σε ληστέψω. Έτσι επειδή γουστάρω…» κι εσύ πας και του δίνεις το κλειδί της πόρτας και το συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου, ε δεν είσαι άξιος της μοίρας σου; Κι αφού δεν έχεις την διάθεση να σηκωθείς από τον καναπέ σου και να κάνεις επανάσταση και να τους πετάξεις όλους από έναν γκρεμό (δεν μιλάω για ανέκδοτα τύπου ΠΑ.ΜΕ., μιλάω για αληθινή επανάσταση με ικριώματα και γκιλοτίνες και τα σχετικά στο Σύνταγμα…σαν τον παλιό καλό καιρό) ε, σκάσε και πλήρωνε!
«Μιλάς κι εσύ που πήγες στο εξωτερικό και βολεύτηκες;» Ναι μαλάκες μου, βολέυτηκα! Κι ελπίζω οι θεοί να με αγαπάνε και να μη με βγάλει ο δρόμος μου ξανά από Ελλάδα (για εργασία τουλάχιστον, γιατί για διακοπές μια χαρά είναι. Άσε που όταν έρχομαι ακουμπάω και «συνάλλαγμα» για να μην γκρινιάζετε). Και γελάω με όλους αυτούς που βγαίνουν στα παράθυρα και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για την κατάφωρη αδικία που τους βρήκε. Και με αυτούς που κατεβαίνουν στις πορείες επειδή επιβαρύνθηκε άδικα ο κλάδος τους. Γελάω και με τον πατέρα μου (ταρίφας είναι) που κατέβηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε πορεία επειδή αναγκάζουν, λέει, την κίτρινη φυλή να κόβει αποδείξεις. Αν δεν την κόψεις εσύ, δεν την κόψει ο ένας, δεν την κόψει ο άλλος, ποιος στο διάολο θα τη κόψει τη ριμάδα την απόδειξη;;; Αλήθεια πώς γίνεται όλοι να αναγνωρίζουν το πρόβλημα και την δύσκολη θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα και όλοι να λένε ότι πρέπει να «βοηθήσουμε όσο μπορούμε» αλλά όταν έρχεται η μαύρη ώρα να βάλουν το χέρι στη τσέπη για να «βοηθήσουν όσο μπορούν» ξαφνικά κωλώνουν, κάνουν τους κινέζους, και διαμαρτύρονται για αδικία…;
Άρα έχουμε και λέμε:
Μαλάκα Γιώργο…Πάρε τα μέτρα που πρέπει να πάρεις. Κόψε τους κώλους που πρέπει να κόψεις. Ρούφα το αίμα του έλληνα μισθωτού με μπουρί σόμπας. Αλλά μέχρι εκεί! Γελοιότητες του στυλ «Συγκινούμαι όταν με πιάνουν οι απλοί πολίτες στο δρόμο...» διαβάζοντας από μέσα, λογαριασμοί ελεημοσύνης και άλλες τέτοιες ομορφιές ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ!!! Το μόνο που καταφέρνεις είναι να προκαλείς αηδία και εμετο! Το χάπι/υπόθετο είναι πολύ μεγάλο/χοντρό για να χρυσωθεί…
Μαλάκα έλληνα μισθωτέ…Όπως είπα και πριν: ΣΚΑΣΕ και ΠΛΗΡΩΝΕ! Γιατί το λιγότερο που μπορείς να χαρακτηριστείς είναι συνυπεύθυνος. Η ανοχή είναι συνενοχή κι αυτό να το θυμάσαι (γιατί μόνο τώρα που τσούζει θα το θυμηθείς όντως) την επόμενη φορά που θα πας στην κάλπη. Κι αν ακόμα δεν πήρες το μήνυμα κλείνω με ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα:
«Η δημοκρατία είναι ένας μηχανισμός που ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ότι κυβερνώμεθα ΟΧΙ καλύτερα απ’ ό,τι AΞΙΖΟΥΜΕ» George Bernard Shaw
(Το be continued…someday…somehow…)

Tuesday, March 16, 2010

27
Disclaimer: Με την ευκαιρία του επικείμενου εορτασμού των 27ων γενεθλίων μου, θα ήθελα να θίξω ένα θέμα το οποίο απασχολεί (θα ήθελα να πιστεύω) αρκετά έντονα τα άτομα της γενιάς μου, πάντα μέσα από προσωπικά παραδείγματα, βιώματα κι εμπειρίες (booooring…). Όσοι είναι κάτω από 25 και πάνω από 28, βία 29 και φυσικά έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να ασχολούνται με τους υπαρξιακούς προβληματισμούς ενός 27χρονου για τα επόμενα 5 λεπτά, μπορούν να προσπεράσουν είτε γιατί είναι μικροί ακόμα για να τους απασχολούν τέτοια ζητήματα, εξ ου και θα το βρουν ανιαρό, είτε γιατί τους είχαν απασχολήσει κάποτε αλλά τα έχουν ξεπεράσει. Οι υπόλοιποι αν θέλετε πηγαίνετε να ετοιμάσετε ένα δυνατό φραπέ ή έναν διπλό εσπρέσσο…περιμένω.
Καλά, δεν πιστεύω να σηκώθηκε κανείς στ’ αλήθεια για να βάλει καφέ. Θα σας πάρει και θα σας σηκώσει...Και συνεχίζω:
Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου. Κάτι σαν το ενοχλητικό κουνούπι όταν κοιμάσαι που δεν ξέρεις αν όντως υπάρχει ή το ονειρεύεσαι. Όλα είναι παιχνίδι του μυαλού μου είπα και δεν έδωσα σημασία. Ύστερα άρχισε να γίνεται συχνότερο κι εντονότερο. Θα μου περάσει είπα, δεν είναι τίποτα… Μόνο όταν άκουσα κι άλλους να μου το λένε η θλιβερή συνειδητοποίηση της πραγματικότητας ήρθε και με χτύπησε στο πρόσωπο όπως το παγόβουνο τον τιτανικό, όπως η μυγοσκοτώστρα την μύγα που ανυποψίαστη κάθεται και τρίβει τα μπροστινά τη πόδια, όπως το τρελλό φορτηγό με τα φώτα σβησμένα με τα φρένα σπασμένα του Πάριου αυτήν που τον πλήγωσε (που πάω και τα βρίσκω ο πούστης…;). Κι η πραγματικότητα είναι αυτή: Φίλε…ΜΕΓΑΛΩΣΑ!!! Ποιος; Εγω! Εγώ που πίστευα πως θα μείνω για πάντα παιδί (καλά, κατά μία έννοια θα είμαι πάντα παιδί καθ’ ότι ως γνωστόν εμείς τα αγοράκια δεν μεγαλώνουμε και ποτέ) έγινα άντρα! Εγώ που νόμιζα πως θα ζω για πάντα κάτω από τη φτερούγα της μαμάκας μου, ζω (κάτω από την φτερούγα της κοπέλας μου – ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.) στο εξωτερικό! Έχω δουλειά (ναι εξυπνάκια, το να κάνεις διδακτορικό, εδώ στο εξωτερικό θεωρείται δουλειά. Το ότι στην Ελλάδα ΔΕΝ θεωρείται θα έπρεπε να σε ενοχλεί.), σταθερό μισθό, πάγια έξοδα (respect!), δικά μου έπιπλα. Ψωνίζω πλυντήρια και ψυγεία με την κοπέλα μου και κοιτάμε ποιά τραπεζαρία ταιριάζει με το σαλόνι μας. Τι λες τώρα;!;!;!
Πριν βιαστούν ορισμένοι να πουν χαιρέκακα «Μπράβο Κολόμβε, ανακάλυψες την Αμερική!» ας αναλογιστούν ότι απευθύνομαι σε έλληνες. Μετρήστε πόσους έλληνες ξέρετε που έχουν φύγει από το σπίτι τους μέχρι τα 26; Ωραία. Τώρα μετρήστε πόσους ξέρετε που είναι 30φεύγα και μένουν ακόμα στο σπίτι των δικών τους (Όχι, το καμαράκι στην ταράτσα δεν θεωρείται δικό σου σπίτι! Σύνελθε άνθρωπέ μου!). Αnd the oscar goes to….μαμακιαααααας!
Το αξιοπερίεργο όμως στην όλη υπόθεση είναι άλλο. Πρώτον, αυτό το μαγικό/καταραμένο νούμερο…το 27. Γιατί τώρα κι όχι πιο πριν; Η αλήθεια είναι ότι ανάλογα με τα βιώματα του καθενός το νούμερο μπορεί να μην είναι το ίδιο πάντα, αλλά σίγουρα κάπου εκεί γύρω “παίζει”. Ίσως γιατί είναι πολύ κοντά σε ένα άλλο στοιχειωμένο νούμερο. Το...30 (μπρρρρρ ανατρίχιασα!). Το άλλο που παρατήρησα είναι ότι έτσι ακριβώς νιώθουν σχεδόν όλοι οι συνομήλικοι μου. Οι συζητήσεις μας επί του θέματος το τελευταίο καιρό καταντούν γραφικές. Παραθέτω ένα μικρό παράδειγμα:
(Η απομαγνητοφώνηση ξεκινάει ένα κλικ πιο νωρίς για να σας εισαγάγω στο κλίμα)
- Τον μαλάκα, οφσάιντ* έδωσε!
- Ε αφού οφσάιντ ήτανε, τι ήθελες να δώσει;
- Καλά ρε μαλάκα, στραβός είσαι; Που το είδες το οφσάιντ;
- Τι που το είδα ρε μαλάκα; Μας δουλεύεις; Οι αμυντκοί ήταν στην Ομόνοια και ο επιθετικός στο Σύνταγμα!
Ύστερα από 10 λεπτά εκατέρωθεν χαρακτηρισμών σε ανάλογο ύφος και αφού συμφωνήσαμε πως διαφωνούμε και αποφασίσαμε να δεχτούμε και οι δύο το αντίθετο από αυτό που θα έλεγε ο Βαρούχας το βράδυ στην εκπομπή για τη συγκεκριμένη φάση:
- Τι θα κάνετε το βράδυ;
- Θα αράξουμε σπίτι μάλλον (βάζεις και το μάλλον για να αφήσεις ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Λες και υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι διαφορετικό…). Θα δούμε καμιά ταινιούλα. Εσείς;
- Κι εμείς μια απ’ τα ίδια.
Ακολουθεί σύντομη παύση. Κι ύστερα:
-Αααααχ! Μεγαλώσαμε ρε φίλε…
-Γάμησε τα! Πάνε οι εποχές που βγαίναμε κάθε μέρα.
-Άστα να πάνε. Πτώματα είμαστε.
-Ρε μαλάκα, μήπως είμαστε λίγο υπερβολικοί; Μήπως να βγαίναμε, έτσι για να μη μας λένε ότι γεράσαμε; (ποιοι στο λένε παλικαρά μου; Πριν το έλεγες μόνος σου…)
Ακολουθεί άλλη μια σύντομη παύση. Κι ύστερα με μια φωνή κι οι δύο:
-Μπααααα…που να τρέχουμε τώρα; Ξυπνάμε και νωρίς αύριο…
Και εντάξει, οι γονείς μας όταν ήταν 27 χρονών είχαν εμάς (ζωή να ‘χουμε). Τους δικαιολογώ. Εμείς, που έχουμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας, τι δικαιολογία έχουμε; Κι αυτό είναι από τα αρνητικά της όλης υπόθεσης. Όντως δεν υπάρχει ούτε η θέληση ούτε η ενέργεια για τα ολονύχτια καφριλίκια που κάναμε μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Βέβαια, τότε δεν δουλεύαμε 8, 9 και 10 ώρες την ημέρα. Τότε ψωλάραμε σε μια σχολή ή για την ακρίβεια στην καφετέρια μιας σχολής όλη μέρα. Πόσο τις νοσταλγώ αυτές τις μέρες... Γιατί;;; Μα φυσικά γιατί δεν υπήρχαν ευθύνες. Έκανα ότι μου γούσταρε, χωρίς να πολυσκέφτομαι τις συνέπειες και φυσικά χωρίς ποτέ να πληρώνω τα σπασμένα. Ζάχαρη δηλαδή… Κι αυτή τη στιγμή δεν κάνω τον ηθικολόγο, ούτε κράζω τους νεότερους που κάνουν τα ίδια. Έτσι έπρεπε να γίνει στην περίπτωση μου, έτσι πρέπει να γίνει και στην δική τους. Γιατί; Μα γιατί η ωρίμανση είναι μια εξελικτική διαδικασία. Δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Κι όσο πιο λίγες οι εμπειρίες και τα βιώματα τόσο πιο πολύ αργεί να έρθει. Κι αφού ήρθε σε μένα (το στανταράκι outsider) αργά η γρήγορα θα έρθει και σ’ αυτούς. Γι’ αυτό παιδιά σπάστε τα!
Εντάξει, για να μην είμαι και υπερβολικός, δεν λέω δα ότι με πήραν και τα χρόνια. Και θα βγω και θα διασκεδάσω κι απ’ όλα (με ρέγουλα έ; Δουλεύουμε αύριο…). Ίσως απλά τώρα προτιμώ διαφορετικό τρόπο διασκέδασης. Άλλωστε ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan των clubs και των νυχτερινών κέντρων. Αλλά πήγαινα γιατί “έπρεπε” να πάω. Γιατί θα πήγαινε η παρέα και ποιος ήμουν εγώ που θα χαλούσα τη παρέα; Τώρα επιλέγω να μην πάω. Συνειδητά! Και είμαι σίγουρος για την επιλογή μου. Κι αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτή την ηλικία. Τώρα πια ξέρω τι θέλω (νομίζω δηλαδή…). Τότε δεν ήξερα τι ήθελα (αλλά ήμουν σίγουρος για αυτό. Χμμ…έχετε νιώσει ποτέ ότι κάνετε ένα βήμα μπρος και δυο πίσω…; Σφυρίζω αδιάφορα και κλείνω τη παρένθεση)
Που καταλήγουμε λοιπόν φίλοι 27άρηδες; Ξενερώνω που δεν είμαι πια παιδί. Που δεν έχω την ενεργητικότητα που είχα στα 18. Που δεν μπορώ να ξενυχτήσω 7 βράδια σερί. Που δεν μπορώ να πάρω τους φίλους μου 1 η ώρα τη νύχτα και να πάμε για νυχτερινό μπανάκι στη γλυφάδα (μάλλον επειδή μένω στις Βρυξέλλες και η θάλασσα είναι 2 ώρες με αμάξι και κάνει και πουτσόκρυο…αλλά ξενερώνω όπως και να ‘χει). Γουστάρω όμως απίστευτα που πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου. Που παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν. Που δεν εξαρτώμαι (οικονομικά τουλάχιστον) από κανέναν. Μη μασάτε λοιπόν! Τα καλύτερα έρχονται. Έχουμε μπροστά μας τα παραγωγικότερα χρόνια της ζωής μας. Αν και έχω την υποψία πως αυτό είναι μια φήμη που ξεκίνησαν τα αφεντικά των πολυεθνικών για να δουλεύουν πιο σκληρά και πιο πολλές ώρες οι εργαζόμενοι, χωρίς φυσικά ανάλογη μισθολογική αντιμετώπιση, έχοντας την ψευδαίσθηση (οι εργαζόμενοι) ότι έτσι είναι το φυσιολογικό…Άλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα…
*Για τις γυναίκες αναγνώστριες του κειμένου. Επειδή ξέρω ότι δεν έχετε ιδέα τι είναι οφσάιντ, ακόμα και μετά την 1000η φορά που σας το εξήγησε το αγόρι σας με όσο πιο παραστατικό τρόπο μπορούσε, είμαι σίγουρος, (αδερφέ σε νιώθω…) θα κάνω κι εγώ μια απέλπιδα προσπάθεια: Ας υποθέσουμε ότι είστε στα Zara στην Ερμού Σάββατο πρωί και γίνεται πανικός. Έχετε αρπάξει με νύχια και με δόντια μια καταπληκτική τσάντα, τελευταίο κομμάτι, από μία χοντρή και τρέχετε σαν τον Κεντέρη προς τα ταμεία ωστέ να μη σας αρπάξει και σας δαγκώσει (η χοντρή). Φευ! Μπροστά στα ταμεία επικρατεί πανζουρλισμός. Η ουρά φτάνει στο κολωνάκι. Λίγο πριν βάλετε τα κλάματα (και δεν έχετε βάλει και το αδιάβροχο eyliner σήμερα ρε γαμώτο...) οι ελπίδες σας αναπτερώνονται…Έχετε εντοπίσει μια φίλη σας που βρίσκεται πρώτη μπροστά στο ταμείο και ετοιμάζεται να πληρώσει. Και τότε χωρίς δεύτερη σκέψη φωνάζετε το όνομα της και της πετάτε τη τσάντα για να την πληρώσει. Φρρρρρρρ! Ε, αυτό είναι οφσάιντ!

Saturday, March 13, 2010

5 τρόποι για να μειωθεί το έλλειμμα τσακ-μπαμ και να βγει η χώρα από την κρίση μια και καλή
Γιωργάκη αν με ακούς, στο αφιερώνω! Επειδή είσαι και πολύ προχώ ατομάκι και επειδή ότι μαλακία και να τους πεις εκεί κάτω στην Ελλάδα θα το δεχτούν χωρίς αντίρρηση, προς το παρόν τουλάχιστον, θα σου δώσω πέντε μικρές συμβουλές, τις οποίες αν εφαρμόσεις θα σώσεις την παρτίδα. Άκουσε με, τρελλό χοροπηδηχτό αγόρι, και δεν θα χάσεις. Από σωτήρας των 100 ημερών θα γίνεις εθνοσωτήρας. Από ήρωας με τα κολάν θα γίνεις Chuck Norris. Από τσάμπα μάγκας θα γίνεις σκέτος μάγκας. Και τέλος από αρχίδια πρωθυπουργός θα γίνεις πρωθυπουργός με αρχίδια!
Here it goes:
Φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Δεν έχω να επιχειρηματολογήσω πάνω σε αυτό. Το θεωρώ αυτονόητο. Ξέρω ότι πολλοί έχουν μιλήσει γι’ αυτό το θέμα και αυτό ακριβώς μου τη σπάει. Ότι, αντί να έχει ήδη γίνει, καθόμαστε ακόμα και το συζητάμε! Όλοι το θέλουμε. Ακόμα και πιο hardcore θεούσες γιαγιάδες/θείτσες που κατέβαιναν στα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες, τώρα που το σκατό-παξιμάδι θεωρείται είδος πολυτελείας μαζί με το χαβιάρι και τον καπνιστό σολομό (κοινώς δεν υπάρχει σάλιο) και βλέπουν την σύνταξή τους να ζαρώνει πιο πολύ κι απ’ το πουλί του άντρα τους, είμαι σίγουρος πως αν τις ρωτήσεις θα σου πουν χωρίς δισταγμό: «Να τους τα πάρετε όλα, μην αφήσετε στάχτη!»
Αποποινικοποίηση του χασίς – Ανάπλαση Ζωνιανών. Κωδική ονομασία: Amsterdam του Νότου. Σοβαρά τώρα! Σκεφτείτε το λίγο…Αφού το παράγουν που το παράγουν. Κι αφού το πουλάνε που το πουλάνε. Κι αφού το κράτος παίρνει έτσι κι αλλιώς τη μίζα του (άσχετα αν τα λεφτά δεν καταλήγουν στα κρατικά ταμεία αλλά στις τσέπες των μπάτσων). Γιατί λοιπόν να μην στηθεί όλη αυτή η επιχείρηση υπό την αιγίδα και τις ευλογίες της κυβέρνησης; Δεν βλέπω κάτι παράλογο…
Πρόσληψη της Τζούλιας στο δημόσιο. Συγκεκριμένα στην ΕΡΤ, οπού θα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα (όποιος σκέφτηκε το τραγούδι, το modeling ή τη παρουσίαση εκπομπής παρακαλώ να χτυπήσει το κεφάλι του 3 φορές δυνατά στο πληκτρολόγιο. Ευχαριστώ). Θα γυρίζει ταιν...εεε συγνώμη τσόντες ήθελα να πω με κρατικό προϋπολογισμό. ΟΚ, Τζούλια μου, η σαμπάνια ίσως να μην είναι Dom Perignon αλλά σκέψου ότι θα το κάνεις για το καλό της χώρας! Τα έσοδα από τις πωλήσεις των DVD θα διατίθενται, φυσικά, στο ταμείο στήριξης και η Τζούλια θα κερδίσει την χαμένη της αξιοπρέπεια. It’s a win-win scenario.
Ενοικίαση νησιών. Δεν λέω βρε αδερφέ να τα πουλήσουμε όπως πρότειναν οι χοντρομαλάκες οι Γερμανοί. Προς θεού! Μπορούμε όμως πολύ εύκολα να τα νοικιάζουμε σε ξένους μεγιστάνες wannabe-Ωνάσηδες για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Τώρα μου ‘ρχονται στο μυαλό ατάκες από τις bimbo-γλάστρες-χαζογκόμενες που βολοδέρνουν στο πλάι των πουράτων μεγιστάνων, του στυλ: «Μωρό μου δεν μου αρέσει το νησί που νοίκιασες φέτος, του χρόνου θέλω ένα μεγαλύτερο» ή «Καλά ρε μωρό μου, έπρεπε να το νοικιάσεις; Δεν μπορούσες να το αγοράσεις;!;!; Τι θα πω τώρα στις φίλες μου;». Μαγεία….Με την ίδια λογική η Ακρόπολη θα μπορούσε να παραχωρείται ως αίθουσα δεξιώσεων για τους καλοκαιρινούς γάμους των επωνύμων.
Last but not leastΘα εξάγουμε νταηλίκι! Ναι φίλε, όπως το άκουσες. Αφού το ‘χουμε σαν λαός ρε παιδί μου το νταηλίκι, κι η ψευτομαγκιά μας πέφτει κι απ’ τα μπατζάκια, γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε; Θα πουλάμε προστασία σε μικρές υποανάπτυκτες χώρες-μαγαζιά της Αφρικής και της Ασίας (γιατί στην Ευρώπη δεν μας παίρνει και στην Αμερική έχουν προλάβει άλλοι...). Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, θα πέφτει ντάγκα ντάγκα το μαρούλι. Κι αν πάνε να κουνηθούνε τους κάνουμε και την πρόσοψη γυαλιά καρφιά άμα λάχει να ‘ούμε…

Friday, March 12, 2010

Τελικά είσαι άθεος ή μήπως λες μαλακίες;
Πιστεύω στον Θεό αλλά είμαι άθεος. Ή μάλλον δεν πιστεύω στον Θεό αλλά δεν είμαι άθεος. Μισό, γιατί μπερδέυτηκα. Ας τα πάρουμε λίγο απ’την αρχή…
Μέχρι τα 17 μου σχεδόν ήμουν κι εγώ, όπως σχεδόν όλοι όσοι γεννηθήκαμε στην Ελλαδίτσα, Χριστιανός Ορθόδοξος. Όχι ιδιαίτερα πιστός αλλά ήμουν (άλλωστε το λέει και η ταυτότητά μου…χα χα χα). Όχι ενσυνείδητα αλλά ήμουν. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο και διευρύνθηκαν οι πνευματικοί μου ορίζοντες (μη χέσω…) δήλωσα περίτρανα ότι είμαι άθεος κι άρχισα να μισώ οτιδήποτε είχε σχέση με τη θρησκεία ή την πίστη (πράγματα διαφορετικά όπως θα εξηγήσω παρακάτω…). Όταν οι ήδη διευρυμένοι πνευματικοί μου ορίζοντες ξεχείλωσαν, με έκπληξη συνειδητοποίησα πως α) όσο μαλάκας ήμουν όταν έλεγα πως είμαι χριστιανός, άλλο τόσο ήμουν όταν έλεγα πως είμαι άθεος και β) τελικά υπάρχει θεός.
Θεός. Ποιος θεός όμως; Τι θεός; Τι είναι «ο Θεός»; Μια έννοια; Ένα ον;
Δέχομαι την ύπαρξη ενός ανώτερου από μένα όντος; Σαφώς! Το τσιτάχ π.χ. είναι πολύ ανώτερος δρομέας από όσο θα γίνω εγώ ποτέ. Το δελφίνι πολύ καλύτερος κολυμβητής. Και ο αετός πετάει (χρειάζεται να πω κι άλλα;). Άρα ναι υπάρχουν όντως ανώτερα όντα από μένα και πολλά μάλιστα. Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω πως όταν λέω «εγώ» η «εμένα» συμπυκνώνω όλη την ανθρωπότητα στο πρόσωπό μου, έτσι για να το παίξω κι εγώ λίγο θεός… Η πραγματική ερώτηση κύριοι είναι «ανώτερο σε τι και με ποια κριτήρια;» Γιατί αντίστοιχα κι εγώ είμαι ανώτερος από τα υπόλοιπα ζώα γιατί έχω αντιτακτούς αντίχειρες και ικανότητα ομιλίας και κριτικής σκέψης. Άρα, υπό αυτή την έννοια, ανώτερο, υπέρτατο, υπεργαμάτο, όλα-τα-σφάζω-όλα-τα-μαχαιρώνω ον, sorry μάγκες αλλά δεν υπάρχει. Κι αν κάποιος το έχει δει ας μου το δείξει κι εμένα. Κι όταν λέω ΟΝ εννοώ ακριβώς αυτό! Κάτι που να ζει, να αναπνέει και να υπάρχει μέσα στις 3-4 διαστάσεις που μπορεί να αντιληφθεί ο άνθρωπος. (Οι διαστάσεις είναι γύρω στις 11, μπορεί και παραπάνω. Ακόμα και τον χρόνο, την 4η διάσταση δεν μπορούμε να τον αντιληφθούμε πλήρως. Το μόνο που αντιλαμβανόμαστε είναι τα αποτελέσματα του.)
«Το είπες και μόνος σου χαζούλη! Ο Θεός είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε, να το μετρήσουμε και να το αισθανθούμε. Είναι πέρα πάνω και έξω από τις 3 διαστάσεις» Σοβαρα;;;; Τότε ποιο το νόημα ρε μεγάλε; Αν δεν μπορώ να τον αντιληφθώ τότε τι να τον κάνω; Πού είναι ο Θεός αυτός όταν σκοτώνονται τόσοι άνθρωποι καθημερινά; Κι όχι για να τους σώσει αλλά για να μου πει κι εμένα αν πέθαναν για κάποιο λόγο ή επειδή έτσι του κάπνισε!
Οπότε ερχόμαστε στη θεωρία του μη παρεμβατικού Θεού ο οποίος «τα πάντα εν σοφία εποίησε» κι έτσι έδωσε στους ανθρώπους ελεύθερη βούληση και ελευθερία επιλογής και τους άφησε πάνω στην γη για (να την κάνουν μπουρδέλο και) να μάθουν απ’ τα λάθη τους και να Τον ανακαλύψουν από μόνοι τους. Κι αν εγώ βαρεθώ, αν κουράστηκα να ψάχνω, αν δεν γουστάρω να τον ανακαλύψω; Τι γίνεται τότε; Τι θα κάνει αυτός ο θεός; Θα πάψει να υπάρχει έτσι απλά; Θα εξαφανιστεί μαζί με τον τελευταίο που πίστευε σε Αυτόν;
Κύριοι τα έχουμε πει αυτά, αλλά επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως ας το πούμε άλλη μία. Ο θεός είναι μια εφεύρεση του ανθρώπου για να νιώθει λίγο καλύτερα όταν κολυμπάει στα σκατά. «Ένα ψυχολογικό δεκανίκι» όπως πολύ εύστοχα κάποιον άκουσα να λέει. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο…As simple as that! Άλλοι τον έχουν ανάγκη περισσότερο, άλλοι λιγότερο κι άλλοι καθόλου. Δεκτό και απολύτως σεβαστό. Τώρα αν οι θρησκείες εκμεταλλεύτηκαν την αδυναμία αυτή του ανθρώπου είναι άλλο θέμα. Για τις θρησκείες δεν έχω κάτι να πώ. Το θεωρώ αστείο και ανούσιο και ο νοών νοείτω. Θα πω μόνο το εξής για να το βγάλω από μέσα μου (άλλωστε γι’αυτό γράφω αυτό το πράμα-του-διαόλου-πώς-το-λέτε-εσείς-οι-νέοι blog)
Όποιος έχει IQ μεγαλύτερο από αμοιβάδας μπορεί πολύ εύκολα να συνειδητοποιήσει πως το να κάνεις το σταυρό σου πιο γρήγορα και πιο πολλές φορές από τους υπόλοιπους μες την εκκλησία, ή το να κάνεις μετάνοιες ίσαμε το ημιυπόγειο, δεν σου εξασφαλίζει αυτομάτως μια (καλύτερη) θέση στον Παράδεισο. Στον Παρα-whaaaat??? Το κοντινότερο πράγμα που θα δεις σε παράδεισο είναι η παιδική σου ηλικία (κι αυτό δυστυχώς όχι πάντα κι όχι για όλους) κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις τόσο καλύτερα για όλους μας δικέ μου! Βέβαια το να πιστεύεις στον Θεό και (στην προκειμένη στον καλό και σοφό Θεούλη των χριστιανών) και το να είσαι καλός χριστιανός (όπου “χριστιανός” μπορεί να αντικατασταθεί με οποιαδήποτε άλλη θρησκεία ή δόγμα για να μην υπάρχουν και παρεξηγήσεις) είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Όλα είναι θέμα εξέλιξης του μυαλού σου. Αν π.χ. κάποιος είναι ακόμα στο στάδιο της αμοιβάδας που λέγαμε πριν τότε μάλλον είναι θρήσκος και «καλός χριστιανός». Συνέχισε να ταΐζεις τις ήδη τροφαντές και ακόλαστες κοιλιές των τραγοπαπάδων. Τουλάχιστον ας μπει επιτέλους αυτός ο γαμοφόρος στην εκκλησιαστική περιουσία (καλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…)μπας και σωθεί η χώρα κι έτσι θα επωφεληθούμε κι εμείς οι υπόλοιποι από τη βλακεία σου. Όταν η κατά τ’ άλλα συμπαθής αμοιβάδα αποκτήσει σπονδυλική στήλη παραγεμισμένη με λιγάκι νωτιαίο μυελό κι αρχίσει να περπατάει στα δυο της πόδια, τότε ίσως να νιώσει “μια εσωτερική ανάγκη να ακουμπήσεις κάπου την ψυχή σου, να στηριχτείς σε κάτι μεγαλύτερο και δυνατότερο από σένα – γιατί δεν μπορείς να δεχτείς ότι είσαι μόνος σου σε αυτόν τον μάταιο κόσμο”. Fine by me! Be my guest!
Όσον αφορά τους θρήσκους λοιπόν, ναι είμαι άθεος. Τι θα πει όμως άθεος; Δεν αναγνωρίζεις καμία θρησκεία και δεν πιστεύεις σε κανέναν θεό; Μαγκιά σου! Από κει και πέρα όμως; Σε κάτι θα πιστεύεις, δε μπορεί! Ο επιστήμονας πιστεύει στην θεωρία της εξέλιξης των ειδών (duh…!) O σαϊεντολόγος στους εξωγήινους. Ο κομμουνιστής στον Λένιν-την επανάσταση-το κόμμα όπου βολεύει τέλος πάντων. Ο σατανιστής στον Satanic-διαβολέιτορ που έλεγαν και τα Ημισκούμπρια. Ο χριστιανός στον καλό Θεούλη. Ο ισλαμιστής στον Αλλάχ. Ο εβραίος στον Γιαχβέ. κ.ο.κ. Εσύ φίλε μου άθεε σε τι πιστεύεις; Δεν πιστεύεις τίποτα; Μήπως τότε απλά είσαι καχύποπτος; Πιστεύεις ΣΤΟ τίποτα; Μήπως είσαι κι εσύ ένα τίποτα; Μήπως ακυρώνεις την ίδια σου την ύπαρξη έτσι; Πιστεύεις στο μηδέν; Μήπως είσαι μηδενιστής τότε; Δεν γίνεται να μην πιστεύεις σε κάτι. Και στο λέω εγώ που έχω υπάρξει άθεος για πολλά χρόνια. Άρα την επόμενη φορά που θα πεις ότι είσαι άθεος σκέψου το καλύτερα. Διότι δεν σε ρώτησα σε τι ΔΕΝ πιστεύεις!!! Πες μου όμως σε ΤΙ στο διάολο πιστεύεις! Το να αρνείσαι τα πάντα είναι η εύκολη λύση. Έχεις κάτι καλύτερο να μας προτείνεις; Όχι; Ε, fuck off!
Όσο για μένα…Τι πιστεύω εγώ; Πιστεύω ότι υπάρχει θεός. (Ναι, ξέρω ακούγεται λίγο γελοίο μετά τα όσα έχω πει). Πιστεύω ότι ο θεός είναι παντού γύρω μας και μέσα μας. Πιστεύω ότι ο θεός είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ο καθένας είναι ο θεός του εαυτού του και ταυτόχρονα ο θεός όλου του σύμπαντος. Και το όνομα που του δίνω; Όπως αυθαίρετα ονόμασαν όλοι οι υπόλοιποι τον δικό τους θεό...Θεό, έτσι θα τον ονομάσω κι εγώ. Για την ώρα μου αρκεί…Φαντάζομαι τώρα κουνάτε το κεφάλι σας και λέτε «τι μαλακίες μας λέει αυτός…»
Δεν είμαι εδώ για να πείσω κανέναν. Γενικά εγώ δεν θα σου πω τι να κάνεις και τι όχι. Αυτό είναι υπόθεση του καθενός. Ούτε είμαι εδώ για να κατακρίνω ή να επικροτήσω κανέναν. Τώρα αν κάποιοι το πάρουν προσωπικά και αρχίσουν να με καταριούνται απλά ισχυροποιούν την επιχειρηματολογία μου. Εγώ είμαι εδώ γιατί απλά γουστάρω να ακουστεί η άποψη μου. Κι αν εσύ δεν γουστάρεις να την ακούσεις – άλλα παρ’ όλα αυτά έχεις φτάσει σε τούτην εδώ την αράδα – ποτέ δεν είναι αργά για να πατήσεις το κουμπάκι με το «Χ» πάνω δεξιά στην οθόνη σου. Εκτός αν έχεις κάτι να μου πεις…