Wednesday, December 26, 2012

Fourmois 14

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, χάθηκα, εξαφανίστηκα, έγινα Λούης, μπουχός, νίντζα, το ξέρω. Σας έλειψα, με αναζητήσατε, διοργανώσατε πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες με αναμμένα κεριά στην πλατεία Συντάγματος μέρα μεσημέρι -έτσι για το ροκ- για πάρτη μου. Το ξέρω. Και σας ευγνωμονώ για  αυτήν σας την ανησυχία και την συμπαράσταση. Με συγκινήσατε βλαμμένα.Τα πλάνα από το ελικόπτερο του ΣΚΑΙ ήταν όντως συγκλονιστικά. Γι'αυτό κι εγώ νιώθω πως σας οφείλω, ως ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, μια εξήγηση. Μια εξιστόρηση, ένα απντέητ βρε αδερφέ, του τι έκανα τους τελευταίους μήνες. Κι επειδή με ξέρετε -αυτός είμαι δεν μπορώ να αλλάξω- δεν θα το κάνω με τη μορφή στείρας και πεζής αφήγησης γεγονότων, αλλά θα γράψω ένα αρκούντως γλυκανάλατο και συναισθηματικό ποστ. Δικό σας!

92 Ανείπωτες καλημέρες (η συνέχεια)

Τα μάτια ανοίγουν. Μηχανικά. Όπως οι πόρτες πίσω της. Τα ανοιγοκλείνει δυο-τρεις φορές καθώς χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να συνηθίσουν στο δυνατό φως. Κάποιος από πίσω λέει ευγενικά : "Συγνώμη, να περάσουμε;". Στέκεται ακριβώς μπροστά στην πόρτα, εμποδίζοντας τον κόσμο που θέλει να βγει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει. Στα σενάρια του μυαλού της δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στο αεροδρόμιο. Μόνο αυτή κι εκείνος. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, φυσικά. Προχωράει λίγο ψελλίζοντας ένα αμήχανο "συγνώμη" κι αρχίζει να σκανάρει τον χώρο γύρω της. Παντού χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα ανυπομονησία, που περιμένουν τους αγαπημένους τους. Το δικό του πουθενά. Αρνείται να το πιστέψει. Κάνει δυο βόλτες πάνω κάτω για να βεβαιωθεί. Η άρνηση πάντα έρχεται πρώτη σε αυτές τις περιπτώσεις και σιγά-σιγά την θέση της παίρνει η απογοήτευση. Βγαίνει έξω για να καπνίσει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία... Θα του δώσει τόσο χρόνο όσο θα διαρκέσει αυτό το τσιγάρο. Ύστερα, μόλις τελειώσει το τσιγάρο, μαζί με τον χρόνο του, θα φύγει. Ανάβει το τσιγάρο και κλείνει τα μάτια...