Wednesday, December 22, 2010

Xmas Bloody Xmas

Σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα. Έτσι απλά. Χωρίς ανούσια επιχειρηματολογία. Χωρίς αίτια και αφορμές. Απλά τα σιχαίνομαι. Δεν έχουν να μου δώσουν κάτι. Δεν με συγκινούν. Η ζωή μου θα ήταν ίδια, ίσως και λίγο καλύτερη, αλλά κατά βάση ίδια και χωρίς αυτά.

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα απλά να αδιαφορώ για αυτά. Να μην με ενοχλούν και να μην τα ένοχλω ούτε εγώ. Αλλά δεν με αφήνουν! Με τσιγκλάνε συνέχεια. Είναι παντού γύρω μου. Με προκαλούν επίμονα και συνεχώς. Γι'αυτό κι εγώ βγάζω μια εμπάθεια προς αυτά. Αν κοίταζε ο καθένας μας τη δουλίτσα του δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Θα μπορούσα να τους λέω και μια "καλημέρα" έτσι για τα τυπικά. Αλλά τώρα όχι...Τώρα έχουμε πόλεμο.

Και ξεκινάω...(Ψωνίζω άρα υπάρχω)

Πρώτα απ'ολα δεν θα έπρεπε πλέον να λέγονται Χριστούγεννα. Πιό ταιριαστό και καταλληλο θα ήταν το Ψωνούγεννα. Μα τι μανία είναι αυτή επιτέλους; Γιατί "πρέπει" να κάνουμε δώρα σε όλους ντε και καλά; Και γιατί όλα τώρα; Μεσα στην υπόλοιπη χρονιά γιατί δεν κάνουμε δώρα; Γιατί πρέπει να χαλάμε τον 13ο μας μισθό (τον ποιόν;;;;; χα χα χα...Το άλλο με τον τοτό το ξέρετε;) ολόκληρο σε δώρα για ανθρώπους που δεν μας νοιάζουν ή που και μας νοιάζουν στη τελική; Αν αγαπάω κάποιον και θέλω να του κάνω ένα δώρο θα του το κάνω όποτε και αν εγώ το νιώσω. Κι όχι επειδή είναι Χριστούγεννα. Αμ η άλλη μαλακία με τον Αγιο Βασίλη που φέρνει τα δώρα; Αυτός είναι ανακάλυψη της κόκα-κόλα. Τουλάχιστον με τη μορφή που τον τρώμε στη μάπα σήμερα. Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι κανονικά φορούσε πράσινη κάπα και ότι η κόκα-κόλα τον έκανε κόκκινο. Ντροπή τους! Πράσινος θα ήταν πιο γαμιστερός...

Τέρμα, έχω καταλήξει σε συμπέρασμα: Τα Χριστούγεννα είναι ανακάλυψη των εμπόρων και των πολυεθνικών.



Ιντερλούδιο

Σκατομαμόθρεφτα, μυξιάρικα, κλανιάρικα κωλόπαιδα όλου του κόσμου, ακούστε με προσεχτικά. Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!! Τα δώρα σας τα βάζει μέσα στη κάλτσα ή κάτω από το δέντρο ο μπαμπάς και η μαμά αφού πέσετε για ύπνο την παραμονή πρωτοχρονιάς. Και πως ξέρουν τι δώρα είχατε ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη στο γράμμα που του στείλατε; Ειλικρινά πιστεύετε ότι ένας φάκελος που έχει ώς διέυθυνση παραλήπτη:

Άγιος Βασίλης
Βόρειος Πόλος

θα παραδωθεί ποτέ σε υπαρκτό πρόσωπο; Θυμηθήτε λίγο καλύτερα... Έχετε πάει ποτέ το γράμμα εσείς τα ίδια στο ταχυδρομείο; Το έχετε ρίξει ποτέ με τα ίδια σας τα χέρια μέσα στο ταχυδρομικό κουτί; Πάντα ο μπαμπάς ή η μαμά δεν το "πήγαινε" στο ταχυδρομείο για να μην κουράζεστε; Τώρα αποκτούν όλα λίγο νόημα ε; Τώρα αρχίζετε να θυμαστε τις φορές που σας ρώταγαν οι γονείς δήθεν αδιάφορα τί δώρα θα ζητούσατε από τον Αή Βασίλη κάνα μήνα πριν τα Χριστούγεννα...

Κι εσείς τα λίγο μεγαλύτερα (εώς εκνευριστικά πολύ μεγαλύτερα καμιά φορά) σκατοφλωράκια που λέτε ότι ο Άη Βασίλης υπάρχει αν πιστέυεις σε αυτόν, ένα έχω να πώ. Κλάιν μάιν! Άλλα τι να σας λέω...φαντάζομαι θα πιστεύετε επίσης ότι κάποτε ο Αδάμ και η Εύα (που δημιουργήθηκε από το πλευρό του Αδάμ...) ζούσανε στον παράδεισο, αλλά ο Θεός τους έστειλε εντολή εξώσεως με δικαστικό κλητήρα γιατί ένα φίδι (!) τους έψησε να φάνε ένα μήλο (άκουσον άκουσον) κι έτσι αναγκάστηκαν να αρχίσουν να γαμάνε τα παιδιά τους μπας και πολλαπλασιαστούνε και κερδίσουν ξανά την έυνοια του θεούλη και τους ξαναφήσει να μπούνε στο μαγικό λιβάδι με το αυθαίρετο, την πισίνα και τους ωραίους κήπους, βέβαια όχι πλέον σε αυτή τη ζωή (τη χάσανε την ευκαιρία τους...) αλλά σε μια άλλη μετα-θάνατον ζωη και....φφφφφ παραλήρησα πάλι ο πούστης.

Και μιας και μιλάμε για παραμύθια...




Τέλος ιντερλούδιου



Και συνεχίζω...(God bless America)

Στο ίδιο μοτίβο (όλα είναι περιπλεγμένα μεταξύ τους άλλωστε) τα Χριστούγεννα όπως τα ζούμε και τα βιώνουμε σήμερα είναι αρχαίες παγανιστικές εθιμοτυπίες φιλτραρισμένες μέσα από την υποκουλτούρα του δυτικού τρόπου ζωής και δη του αμερικάνικου κινηματογράφου.
(Πσσσσςςςς....τι είπα το άτομο; Κάτσε να το σημειώσω να το λέω συχνά). Τι σχέση έχουν τα χριστούγεννα ή μάλλον ο τρόπος που τα γιορτάζουμε, με τον Χριστό και την υποτιθέμενη γέννηση του; Απολύτως καμία...Ούτε δέντρα, ούτε στολίδια, ούτε δώρα, ούτε κάλαντα,ούτε τίποτα. Ούτε λουκούλεια γεύματα με υπερτροφαντές γαλοπούλες, ούτε κουλουράκια και γάλα στο τζάκι για τον Άη Βασίλη, ούτε έλκυθρα με τάρανδους με ονοματεπώνυμα και φάρο στα ρουθούνια, ούτε ξωτικά και καλικάντζαροι στον Βόρειο πόλο, ούτε φιλιά κάτω από γκυ, ούτε, τέλος, αυτή η κόκκινη-άσπρη μαγκουρίτσα/ζαχαρωτό (what the fuck??? Τι στο πούτσο είναι αυτή η μαλακία και ποιός το έκανε σύμβολο των Χριστουγέννων και κυρίως...ΓΙΑΤΙ;;;)

Συμπέρασμα: Μισώ τα Χριστούγεννα γιατί είναι εφεύρεση των αμερικάνων.



Ιντερλούδιο

Προς αγάμητες, μπαζόλες, γεροντοκόρες αυτού του κόσμου: Όχι ρε σκιάχτρο δεν πρόκειται να σε φιλήσω ούτε εγώ όυτε κανένας άλλος μόνο και μόνο επείδη μου έχεις στηθεί κάτω από το γκυ όλο το βράδυ κι όλο το ξημέρωμα λες και περιμένεις το τραμ. Αν ήθελά να σε φιλήσω θα το έκανα και κάτω από τη κρομμύδα που κρεμάμε στην Ελλάδα. Αν ήθελα να σε φιλήσω,βασικά, θα σε είχα ήδη φιλήσει. Ο μόνος λόγος για να σε φιλήσω κάτω από το γκύ θα ήταν να έμοιαζές έστω και λίγο με αυτό...



Τέλος Ιντερλούδιου



Και καταλήγω...(Me, myself and I)

Με το αγαπημένο μου: Το πνεύμα των Χριστουγέννων. Ααααα τι χαρά, τη αγαλίαση, τη ευφορία, τι...υποκρισία; Ας γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι για 10 μέρες. Ας νοιαστούμε για τον διπλανό μας και ας προσπαθήσουμε να απαλύνουμε τον πόνο του. Ναι αυτόν τον ίδιο που τις υπόλοιπες 355 μέρες του χρόνου αγνοούμε επειδικτικά -στην καλυτερη περίπτωση. Αυτόν που αύριο-μεθαύριο θα βρίζουμε, θα μουτζώνουμε, θα φτύνουμε και θα κλωτσάμε. Γιατί θα μας έχει εγκαταλείψει το ζωογόνο πνεύμα των Χριστουγέννων βλέπετε και θα έχουμε απομείνει εμείς και ο παλιός καλός μας εαυτούλης. Ας αγαπήσουμε πιο δυνατά και πιό έντονα αυτούς που μας περιβάλλουν, τώρα τις μέρες των γιορτών κι όταν αυτές τελειώσουν επιστρέφουμε στα στάνταρ επίπεδα αγάπης που τους παρέχουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο...
Παπάρια τούμπανα! Εγώ ρε φίλε γουστάρω να αγαπάω όλο τον χρόνο αυτούς που αγαπάω και να μισώ όλο το χρόνο αυτούς που μισώ. Με την ίδια ένταση. Απλά, ξεκάθαρα, χωρίς διακρίσεις...(που έλεγε κι ο χοντρός)

Συμπερασμα: Μισώ τα Χριστούγεννα γιατί είναι η συγκάλυψη του μίζερου, ανασφαλούς και υποκριτικού εαυτούλη μας...



Ιντερλούδιο

Προς εντιμότατους κλέφτες: Για να δείτε ρε, ότι δεν είμαι αχάριστος και αγνώμων και μισάνθρωπος θα ήθελα να στείλω τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου, μέρες που ΄ναι (γαμημένο πνεύμα των χριστουγέννων είναι παντού τελικά...) στους εντιμότατους αυτούς κλέφτες (ή κλέφτη ή κλέφτρα...είπαμε δεν κάνω διακρίσεις) που άνοιξαν τη τσάντα μου, την οποία είχα μαλακωδώς ξεχάσει μέσα στο τραίνο το βράδυ της Κυριακής, πήραν αυτά που ήθελαν, τουτέστιν πορτοφόλι, λεφτά, πιστωτική, κάρτα αναλήψεων και την κάρτα μιλίων της Lufthansa (θα την πέρασαν για πιστωτική τα τσακάλια) και άφησαν όλα τα υπόλοιπα μέσα στη τσάντα, την οποία εν συνεχεία άφησαν μέσα στο τραίνο, η οπόια αυτή τη στιγμή βρίσκεται και πάλι κοντά μου κι έτσι δεν χρειάζεται να τρέχω και να βγάζω ταυτότητες και μαλακίες. Άντε χαλάλι τους και η μπανάνα και τα δύο μανταρίνια (θα ήταν πεινασμένα συν των άλλων φένεται, τα κακόμοιρα...). Κι ύστερα βγαίνουν κάτι μαλάκες μπλόγκερ, που κράζουν από χόμπυ, μόδα και συνήθειο και σου λένε ότι δεν πιστεύουν στο πνεύμα των εορτών και το θαύμα των Χριστουγέννων...τς τς τς.

Κι επειδή έχω κέφια σήμερα, μιας και το βράδυ, αν όλα πάνε καλά, θα βρίσκομαι στην Αθήνα, αφιερώνω και τραγουδάκι...




HAVE A FUCKING MERRY CHRISTMASS EVERYBODY!!!

The End



Thursday, December 2, 2010

Ζωή ποδήλατο...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχα μια πολύ στενή σχέση με το ποδήλατο -όπως όλοι οι πιτσιρικάδες φαντάζομαι. Το πρώτο μου "ποδήλατο" - ο Κθούλου να το κάνει- ήταν ένα από κείνα τα τοσοδούλικα τρικυκλάκια πού είχε τα πετάλια πάνω στην μπροστινή ρόδα και τη σέλα σαν γιογιό, χρώματος άσπρου-κόκκινου, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Οι λιγοστές και θολές αναμνήσεις που έχω από το "τρίκυκλο" είναι να οργώνω...την αυλή (2χ3 μ. το πολύ...) του σπιτιού μου. Βέβαια, ο θρύλος λέει ότι μια μέρα είχα βγει στο δρόμο που περνάει μπροστά από το σπίτι, υπό την ευθύνη και επίβλεψη της γιαγιάς μου και πως άρχισα να κατευθύνομαι προς τον κάθετο δρόμο ολοταχώς χωρίς να με πάρει χαμπάρι (από μικρός ήμουνα νίντζα...). Δρόμο από τον οποίο περνάει λεοφωρείο (το αθάνατο Ομόνοια - Άγιος Βασίλειος, a.k.a. B-14, χαιδευτικά -και μόνο για τους μυημένους- Billys...). Και πως εκείνη την ώρα το λεωφορείο ερχότανε απειλητικά. Προφανώς, έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα δηλαδή, το άκουσα να έρχεται από μακριά με την βιονική μου ακοή και θέλησα να το εμβολίσω στα πλάγια με το "τρίκυκλο"... Και πως την τελευταία στιγμή, η μάνα μου αντιλήφθηκε όλο το σκηνικό, κατέβηκε από τον 1ο που μένουμε, διέσχισε τα 20 περίπου μέτρα που μας χωρίζανε σε χρόνο dt και με άρπαξε μαζί με το ποδήλατάκι μου 3,84 nanosecond πριν οι τεράστιες ρόδες του Billy με κάνουν αλοιφή για τις αιμορροΐδες και χρειαζόταν σπάτουλα για να με μαζεύουνε από το οδόστρωμα...Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα φυσικά απ' όλα αυτα. Έτσι μου τα 'πανε, έτσι σας τα μεταφέρω


Το επόμενο ποδήλατο μου ήταν παλι κόκκινο συμπτωματικά (φαίνεται ήταν μέρος ενός καλοστημένου, πλην ανεπιτυχούς -εν τέλει- διαβολικού σχεδίου για να γίνω γαύρος...). Ήταν το πρώτο μου πραγματικό ποδήλατο και το αγάπησα πραγματικά. Πάνω του έμαθα να κάνω αυτό που δεν ξεχνιέται ποτέ και αν το μάθεις μια φορά ξέρεις πάντα να το κάνεις. Όχι το σεξ βρε διεστραμμένα μυαλά, το άλλο...Πρώτα με βοηθητικές ρόδες. Μετά με μόνο μια βοηθητική, η οποία σε κάποια φάση είχε τεχνιέντως στραβώσει προς τα πάνω από τον πατέρα, έτσι ώστε να μην ακουμπάει στο δρόμο και...ω του θαύματος...ο μικρός Τρυποκάρυδος κάνει ποδήλατο σαν άντρα...Να'σαι καλά μικρό μου κόκκινο ποδηλατάκι όπου κι αν βρίσκεσαι (στον παράδεισο των ποδηλάτων, περιτριγυρισμένο από 72 παρθένα μικρά ροζ ποδηλατάκια με καλαθάκι, το δίχως άλλο...) και ας είναι ελαφρύ το παλιοσίδερο και η σκουριά που σε σκεπάζει.



Μετά από αυτό, θυμάμαι ένα μπλε ποδήλατο. Ήταν μια παλιατζούρα για την οποία είμαι σίγουρος μέχρι και σήμερα, πως θα την είχε βρει κάπου ο πατέρας μου και την βούτηξε. Ή αυτό ή ήταν δικό του από όταν ήταν παιδί. Να φανταστείτε δεν είχε φρένα αλλά σταματούσε με κόντρα πετάλι. Όπως έγινε εύκολα αντιληπτό, δεν το πολυσυμπάθησα από την αρχή. Και όπως ήταν φυσικό, έκανα ότι θα έκανε οποιοδήποτε παιδί της ηλικίας μου. Δεν σταμάτησα να γκρινιάζω στους γονείς μου, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, μέχρι να αποκτήσω το δικό μου, ολοκαίνουργιο ποδήλατο. Του κουτιού που λέμε. Να σημειώσω, ότι τότε ήταν στη μόδα τα ΒΜΧ. Τα τύπου ΒΜΧ δηλαδή, με εκείνα τα κυλινδρικά αφρολεξένια μαξιλαράκια τυλιγμένα γύρω από το τιμόνι και μπροστά από τη σέλα. Οπότε φυσικά σα παιδί κι εγώ ήθελα ΒΜΧ.



Αφού είδε κι απόειδε λοιπόν η μάνα, με βουτάει μια Παρασκευή και με πάει downtown, στη Παντροχική. Από το όνομα και μόνο, καταλαβαίνετε ότι είχε...ΠΟΛΛΑ ποδήλατα. Ήταν κάτι σαν παράδεισος στα μικρά κι αθώα παιδικά μου μάτια. Και τότε...το είδα! Το ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή που άπλωσα τα μάτια μου πάνω του (laid my eyes upon it...). Έπρεπε να το κάνω δικό μου, πάσει θυσία. Απ' όσο θυμάμαι ήταν άσπρο, με πλαστικές ζάντες-πεντάκτινο-αστέρι, και κάτι περίεργες πρασινό-πορτοκαλί λεπτομέρειες εδώ κι εκεί. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι πιο ώριμα μετά από τόσα χρόνια, πρέπει να ήταν υπερμέγιστη καγκουριά το ποδηλατάκι...Αλλά ήμουν μόνο 8-9 χρονών ρε φίλε! Και ήταν και αρχές '90 να πούμε. Give me a break! Όπως και να χει όμως, η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος. Ο "έρωτας" μας έβγαλε λίγο εκτός μπάτζετ και η μάνα δεν είχε το απαραίτητο μαρούλι μαζί της. Οπότε μου κάνει την ξήγα: " Ή περιμένεις μέχρι την Δευτέρα, να έρθουμε με πιό πολλά λεφτά και να το πάρουμε, ή διαλέγεις ένα άλλο πιό φτηνό". 'Επαθα σοκ! Το δίλλημα μου ήταν τεράστιο. Διότι ναι μεν, ο "έρωτας" ήταν το αντικείμενο του πόθου μου, αλλά από την άλλη, δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα από κει μέσα και να επέστρεφα σπίτι χωρίς ποδήλατο. Μην τάξεις σε αγοράκι που λένε...Κι επείδή απο μικρός -εκτός από νίντζα- ήμουν κι ανυπόμονος, εκείνη τη μέρα γύρισα σπίτι με το ολοκαίνουριο μου, κιτρινο-μπλέ ΒΜΧ Jason, χωρίς ζάντες-αστερία αλλά με τις απλές τις μεταλλικές με τις πολλές ακτίνες...Όπως και να 'χει, τον αγάπησα τελικά τον Jason ή Ιάσωνα. Περάσαμε μαζί πολλές καλές στιγμές. Και για να μην μείνετε με την απορία κι εγώ - τότε- με το μαράζι, κάποια στιγμή, μετά από μια επιτυχημένη "διπλή μεταμόσχευση" ο Ιάσωνας απέκτησε τις πολυπόθητες ζάντες-αστερία χρώματος μπλέ, μαζί με μια κίτρινη σέλα που είχε γωγραφισμένο έναν κόκκινο αετό. Σωστός μπουρναζιώτης ο Jason, όχι μαλακίες...Το "μπουρί" του έλειπε και τα ledακια στους υαλοκαθαριστήρες...



Επόμενος σταθμός στην ποδηλατική μου καρριέρα, ήταν ένα mountain bike, χρώματος βυσσινί-μαύρου το οποίο ήταν και το τελευταίο ποδήλατο που αγόρασα μέχρι στιγμής. Αυτό έγινε κάπου γύρω στα 13-14 μου, όταν και η δυναστεία των των BMX είχε εκθρονιστεί από τα ποδήλατα βουνού (;!;!) στο βασίλειο της μόδας. Highligts από την εν λόγω ποδηλατάρα μου ήταν η κατάκτηση της τρίτης θέσης στον ποδηλατικό γύρο Περιστερίου και μια ποδηλατική εκδρομή στη Σάμο. Μεγάλες στιγμές κύριοι! Περασμένα μεγαλεία όμως. Τώρα νομίζω ότι υπάρχει ακόμα κάπου στη ταράτσα του σπιτιού μου και σαπίζει.



Και κάπου εκεί, γύρω στα 17 οι σχέσεις μου με το ποδήλατο έρχονται σε ρήξη. Ανακαλύπτω τον μαγικό, πλην απατηλό κόσμο των δημόσιων συγκοινωνιών και του ταξί στην αρχή και έπειτα του αυτοκινήτου. Τελικά γίνομαι οπαδός του δόγματος "Το αλκοόλ με έσωσε από τον αθλητισμό" και γελάω με όποιον είναι πάνω από 16 και καβαλάει ποδήλατο. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι στην Αθήνα του 2000. Μόνο κάτι φαρδοπαντελονάτοι ΒΜΧάδες και κάποιοι ελάχιστοι συνειδητοποιημένοι. Και να θες όμως μπορείς να κυκλοφορήσεις με ποδήλατο στην Αθήνα; Άμα θες μπορείς, λέω εγώ, αλλά με την επίγνωση ότι ρισκάρεις τη ζωή σου από την στιγμή που καβαλάς τη σέλα κι αρχίζεις να κάνεις πετάλι, μέχρι να ξανακατέβεις. Γιατί; Γιατί οι έλληνες οδηγοί είναι ζώα και δεν σέβονται τίποτα! Και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μας αρέσει δεν μας αρέσει έτσι είναι. Αλλά δεν είναι μόνο οι οδηγοί στην Ελλάδα που είναι ζώα δυστυχώς. Πολύ περισσότερο, το ξέρουμε όλοι καλά άλλωστε, είναι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την πολιτειακή δομή του κράτους. Οι οποίοι δεν έχουν προβλέψει ούτε την παραμικρή διευκόλυνση, ούτε το παραμικρό κίνητρο για τους ποδηλάτες. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, δεν φταίνε όλοι αυτοί που εγώ σταμάτησα να κάνω ποδήλατο. Η ευθύνη είναι πρωτίστως δική μου. Η ουσία τέλος πάντων είναι ότι αναπτύχθηκε μέσα μου μια έντονη απόστροφη για το ποδήλατο αλλά και για οποιαδήποτε έκφραση υγιεινής ζωής εδώ που τα λέμε. Ίσως ένιωθα πολύ "μεγάλος" ή πολύ "μάγκας". Δεν ξέρω ποιά ήταν ακριβώς τα αίτια. Ξέρω μόνο ότι η φράση "πάω κάπου με το ποδήλατο" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο μου.

Κι έτσι, με αυτά τα μυαλά, ήρθα στο Βέλγιο. Το οποίο αν υπήρχε (δεν θα επεκταθώ επι του παρόντος πάνω σε αυτό. Ας αρκεστούμε για την ώρα στο ότι το Βέλγιο απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ) θα ήταν μια ευρωπαϊκή χώρα της οποίας οι κάτοικοι -ας τους πούμε Βέλγους για χάρην του επιχειρήματος- είναι αρκετά ακομπλεξάριστοι ώστε να έχουν εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει ότι δεν κερδίζουν και πολλά με το να πηγαίνουν μέχρι και στο περίπτερο (αν είχαν) με το αμάξι. Αντιθέτως αντιλαμβάνονται πόσα πολλά έχουν να κερδίσουν χρησιμοποιώντας το ποδήλατο ακόμα και για να καλύψουν φαινομενικά μεγάλες αποστάσεις. Αποστάσεις που στα μάτια ενός ελληνάρα μοιάζουν τρομακτικές και απαγορευτικές. Τρία ΟΛΟΚΛΗΡΑ χιλιόμετρα ας πούμε...(τόση είναι η απόσταση ανάμεσα στο σταθμό του τραίνου και τη σχολή μου). Και το κυριότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που σας περιγράφω είναι κυρίως νέοι, ηλικίας 18 ως 30. Φυσικά και έχουν αμάξια. Αλλά τα χρησιμοποιούν μόνο όταν κάνει υπερβολικά πολύ κρύο ή όταν θέλουν να ταξιδέψουν. Φυσικά και κυκλοφορούν αρκετά αμάξια και στις Βρυξέλλες ειδικά υπάρχει αρκετά μεγάλη κίνηση. Αλλά υπάρχουν και ειδικά προβλεπόμενες λωρίδες για τα ποδήλατα. Υπάρχουν ειδικές ρυθμίσεις στον Κ.Ο.Κ. που δίνουν πάντα ή σχεδόν πάντα την προτεραιότητα στα ποδήλατα και τα Μ.Μ.Μ. Υπάρχει διαφορά στην νοοτροπία από όποια πλευρά κι αν το δείς. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό νομίζω.

Όταν ήρθα λοιπόν εδώ και ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο μου δώθηκε η επιλογή να διαλέξω ανάμεσα σε ένα δωρεάν ποδήλατο του πανεπιστημίου ή σε ετήσια συνδρομή για της συγκοινωνίες της πόλης -στην οποία βρίσκεται το πανεπιστήμιο- με έκπτωση γύρω στο 80%. Φυσικά και διάλεξα το λεωφορείο. Τότε προτιμούσα να μου κόψουν τα πόδια παρά να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα 3 χλμ με το ποδήλατο. Μετά από κάνα χρόνο και λόγω κάποιας αλλάγής στο καθεστώς του συμβολαίου μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω και το ποδήλατο. Οπότε λέω "και δεν το παίρνω;" και το πήρα. Έτσι για τη φάση είπα στην αρχή. Για τις πολύ κοντινές αποστάσεις, όταν θα χρειαζόταν να κάνω καμιά δουλειά εκτός γραφείου. Η πραγματικότητα όμως θα ερχόταν να με διαψεύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Και το έκανε...

Τη σήμερον ημέρα λοιπόν, απλά αρνούμαι να μπώ στο λεοφωρείο. Κι αυτό γιατί αφενός εκεί μέσα, ειδικά το χειμώνα (σχεδόν όλο το χρόνο δηλαδή...), γίνεσαι πιο παστωμένος κι από σαρδέλα "Φλώκος" κι αφετέρου με το ποδήλατο κάνω μόνο 13 λεπτά για να φτάσω σε αντίθεση με τα 20 λεπτά -στη καλύτερη- που θέλω με το λεοφωρείο. 'Οσο για το κρύο, το οποίο ήταν το τεράστιο αντεπιχειρημά μου ώστε να μην χρησιμοποιώ το ποδήλατο, έχω να πω μόνο το εξής: Όταν κάνω ποδήλατο ζεσταίνομαι τόσο πολύ που αρχίζω και πετάω τα πανωφόρια και τα ρούχα μου στην διαδρομή (OK, δεν το κάνω αλλά you get the picture...). Το μόνο πρόβλημα είναι η βροχή αλλά το έλυσα κι αυτό πολύ απλά και εύκολα. Πήρα αδιάβροχο... Οπότε τι μας μένει μόνο; Α ναι...Το χιόνι και ο πάγος. Εκεί ναι, να κωλώσω. Και η αλήθεια είναι ότι αν μου έλεγε πέρσι τέτοια εποχή κάποιος ότι φέτος θα έκανα ποδήλατο στα χιόνια, θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα. Για παράδειγμα, έστω ότι ερχόταν ένας χρονοταξιδιώτης από το μέλλον, με τη χρονομηχανή του και τα όλα του βρε παιδί μου. Από τους κανονικούς, όχι αυτούς που είναι τρελλοί και το παίζουν. Και μου έλεγε: "Φιλαράκι, μόλις γύρισα από το Δεκέμβρη του 2010 που είχα πεταχτεί για κάτι δουλειές, και μάντεψε ποιον είδα!" "Ποιόν είδες ρε μεγάλε;" θα του απαντούσα. "Εσένα ψηλέ. Σε είδα να κάνεις ποδήλατο πάνω στα χιόνια." Η αντίδραση μου θα ήταν ως εξής. Θα του έβαζα ένα πανί με χλωροφόρμιο στη μούρη για να μείνει αναίσθητος. Θα τον έδενα σφιχτά σε μια καρέκλα και θα τον ξυπνούσα. Ύστερα θα του έκοβα τα αρχίδια και θα τα άφηνα να μαριναριστουν 3 ώρες με σκόρδο, δεντρολίβανο και κόκκινο κρασί. Στη συνέχεια θα τα τηγάνιζα με λίγο κουρκούτι και θα του τα τάιζα με τη συνοδεία chianti...(που είσαι Hannibal Lecter να με καμαρώσεις). Έτσι για να μάθει να λέει βλακείες! Κι όμως τις τελευταίες μέρες κάνω κάτι διπλά λουτς και τριπλά τόλουπ πάνω στο πάγο με το ποδηλατό μου που θα βούρκωνε μέχρι κι ο Κωστάλας από τη συγκίνηση αν με έβλεπε. Δόξα τω Κθούλου ακόμα δεν έχω φάει καμια σαβούρα. Αλλά και να φάω, μες το πρόγραμμα είναι και η γνώμη μου για το ποδήλατο πλεόν δεν αλλάζει. Ποδήλατο rawks!!!


Στις Βρυξέλλες τώρα, που δεν έχω ποδήλατο, την παλεύω με τις δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες δεν είναι και τέλειες αλλά είναι έτη φωτός μπροστά από τις αντίστοιχες στην Ελλάδα (φαντάσου να έμενα Γερμανία ή Αγγλία...) αλλά και με τα δημόσια ποδήλατα. Τα δημόσια τι;;; Ναι καλά διαβάσατε, τα δημοσια ποδήλατα. Τα οποία εδώ στις Βρυξέλλες ήρθαν και αρκετά καθυστερημένα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τι είπατε; Και η Αθήνα είναι ευρωπαϊκή πρωτεύουσα αλλά δεν έχει τέτοιο πράγμα; Μισό λεπτάκι, πάω να πεθάνω λίγο από τα γέλια και επιστρέφω...Συγχωρέστε με για τη χλεύη -όπως έχω δηλώσει και στο about me η Αθήνα είναι η πόλη μου, την οποία μισώ να αγαπώ- αλλά πιστεύω πως θα περάσει καιρός μέχρι να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Ίσως κάποια μέρα τα εγγόνια μου να καβαλάνε τα δωρεάν δημόσια ποδήλατα περνώντας μέσα από τα αμέτρητα καταπράσινα πάρκα και τους ποδηλατοδρόμους της Αθήνας για να έρχονται να με βλέπουν. Μέχρι τότε απλά θα γελάω...