Thursday, February 14, 2013

Valentine Horror: Κλεμμένες Καρδιές



Ο Μιχάλης βγήκε από το μαγαζί εκσφενδονίζοντας το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο με τα δυο του δάχτυλα. Πάντα ένιωθε λίγο πιο "μάγκας" όταν το έκανε αυτό και γι'αυτό κοιτούσε δεξιά κι αριστερά να δει αν τον παρακολουθεί κανείς. Μια γριούλα που περνούσε εκείνη την ώρα κρατώντας μια σακούλα με ψώνια από το σουπερμάρκετ, κοντοστάθηκε δύο βήματα πριν το σημείο που είχε προσγειωθεί το τσιγάρο και τον κοίταξε επιτιμητικά σαν να του λέει "εσείς οι νέοι..." κουνώνταςτο κεφάλι. Εκείνος κοκκίνησε και γύρισε αμέσως από την άλλη. Κατέβασε το στόρι του μαγαζιού με δύναμη, περισσότερη απ'ότι χρειαζόταν γιατί συνήθως κόλλαγε -όχι σήμερα όμως- με αποτέλεσμα να χτυπήσει το χέρι του στο μάρμαρο του σκαλοπατιού. "Γαμώ το σπίτι σου, μπουρδέλο!" φώναξε και η γριούλα που δεν είχε απομακρυνθεί πολύ, γύρισε και τον κοίταξε με το ίδιο επιτιμητικό βλέμμα. Αυτή τη φορά της χαμογέλασε, της είπε "Χρόνια πολλά!" κι έφυγε βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση χωρίς να γυρίσει πίσω. Είχε ραντεβού με τους φίλους του, "τα μπακούρια" στην γνωστή πάμπ, για μπύρες. Άλλη μια χρονιά που θα τιμούσαν την παράδοση. 

Ηταν 14 Φεβρουαρίου. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η μέρα των ερωτευμένων. Φυσικά ο Μιχάλης δεν πίστευε σε αυτές τις ανοησίες. Γιορτή των ερωτευμένων και μαλακίες. Γιορτή των ανθοπώληδων, των κοσμηματοπολών, των Τζάμπο και οποιουδήποτε τελος πάντων ήταν αρκετά πονηρός και αρκετά καταφερτζής ώστε να βάψει κάτι κόκκινο εκείνη τη μέρα και να το πουλήσει στους "αθεράπευτα ρομαντικούς". Ήταν μια "γιορτή" βιτρίνα, ή καλύτερα καθρέφτης, του άκρατου καπιταλισμού. Το πρόβλημα του όμως δεν ήταν αυτό. Δεν ήταν μόνο αυτό εν πάσει περιπτώσει. Κάποτε, όταν ήταν μικρότερος, πίστευε στην γιορτή των ερωτευμένων, την γιορτή που εξυμνούσε κι εξύψωνε τον έρωτα. Κι όχι με τον χαζορομαντικό τρόπο που το κάνουν οι περισσότεροι. Να πάρει ένα αρκουδάκι και ένα μπουκέτο λουλούδια στην καλή του, να την βγάλει έξω για φαγητό και ύστερα αχαλίνωτο σεξ, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας γιατί αύριο δουλεύουμε. Όχι, ο Μιχάλης πίστευε στην αληθινή και αναμφισβήτη, αγνή, καθαρή και ζωογόνα δύναμη του έρωτα. Πίστευε ότι ο έρωτας σε κάνει καλύτερο, σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο καλύτερο. Ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κανείς. Και γι'αυτό οφείλουμε να του αφιερώσουμε μία μέρα το χρόνο. Μία μέρα που θα τον τιμάμε και θα τον γιορτάζουμε. Παρ' όλα τα κιτσαριά, τις κόκκινες καρδούλες και το εμπορικό πανηγύρι που στήνεται πίσω απ' ολα αυτά. Χαλάλι. Ο Μιχάλης πίστευε σε όλα αυτά. Κάποτε. Όχι όμως πια. Ας όψεται η καριόλα...