Friday, April 3, 2015

"Κομματάκια" (τεύχος 1ο)

Ο τίτλος είναι κλεμμένος -φυσικά- και αφιερωμένος -φυσικότερα. Το θύμα της υποκλοπής δεν το γνωρίζει και μάλλον δε θα το μάθει ποτέ (είναι ο Βαγγέλης ο Ραπτόπουλος). Ο παραλήπτης της αφιέρωσης και θα το δει και θα το αναγνωρίσει και θα το εκτιμήσει. 

Κάθομαι στην δουλειά, δεν έχω κάτι σπουδαίο να κάνω σήμερα, λείπει και το αφεντικό. Εδώ και μέρες με τρώει το σαράκι κάτι να γράψω. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Θυμάμαι ότι μου αρέσει να γράφω. Κι όσο το θυμάμαι τόσο πιο πολύ θέλω να πιάσω το πληκτρολόγιο στα χέρια μου. Οι τελευταίοι μήνες, μπορεί και χρόνος έχουν υπάρξει τα πάντα εκτός από παραγωγικοί για μένα όσον αφορά αυτή τη πτυχή του εαυτού μου. "Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη". Η δουλειά σκοτώνει την έμπνευση θα πω εγω, την οποία ακόμη κι αν έχεις, σου λείπει ο χρόνος για να την μετουσιώσεις σε κάτι. Οτιδήποτε, δεν χρειάζεται να είναι κάτι φαντασμαγορικό. Κι όταν παρ' ελπίδα βρεις τον χρόνο, ένα νεκρό απογευμα που δεν έχεις κάποια από τις εκατομμύρια δουλειές σου να κάνεις, δεν έχεις την όρεξη...Η δουλειά σκοτώνει την έμπνευση.
Κάνω μια βόλτα στην λεωφόρο των αναμνήσεων και ξανασυστήνομαι με τον εαυτό μου. Τον παλιό εώς και πρόσφατο εαυτό μου. Όχι μην ανησυχείτε, δεν καταρρίφθηκε η θεωρία που λέει ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Απλά κάποιες φορές τυχαίνει οι απόψεις, τα συναισθήματα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τα εκφράζεις να αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα εγώ, ο συγγραφέας -μόνο περιστασιακά κι όχι κατ' επάγγελμα- κάποια πράγματα που έγραψα στο παρελθόν δεν θα τα έγραφα ποτέ τώρα, και κάποια άλλα θα τα έγραφα τελείως αλλιώς. Με άλλο ύφος και ενδεχομένως άλλο λεξιλόγιο. Παρ' όλα αυτά, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Τα έχεις γράψει και δε μπορείς (και δεν πρέπει) να τα απαρνηθείς όσα κοκκόρια κι αν λαλήσουν. Εν πάση περιπτώσει, έχει ενδιαφέρον να βλέπεις την εξέλιξη του εαυτού σου μέσα από τα γραπτά σου. Αν ζωγράφιζα, ίσως το έβλεπα από τις ξωγραφιές μου, αλλά εγω με την ζωγραφική έχουμε μακρινή και εξ αγχιστείας συγγένια.