Wednesday, December 22, 2010

Xmas Bloody Xmas

Σιχαίνομαι τα Χριστούγεννα. Έτσι απλά. Χωρίς ανούσια επιχειρηματολογία. Χωρίς αίτια και αφορμές. Απλά τα σιχαίνομαι. Δεν έχουν να μου δώσουν κάτι. Δεν με συγκινούν. Η ζωή μου θα ήταν ίδια, ίσως και λίγο καλύτερη, αλλά κατά βάση ίδια και χωρίς αυτά.

Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα απλά να αδιαφορώ για αυτά. Να μην με ενοχλούν και να μην τα ένοχλω ούτε εγώ. Αλλά δεν με αφήνουν! Με τσιγκλάνε συνέχεια. Είναι παντού γύρω μου. Με προκαλούν επίμονα και συνεχώς. Γι'αυτό κι εγώ βγάζω μια εμπάθεια προς αυτά. Αν κοίταζε ο καθένας μας τη δουλίτσα του δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Θα μπορούσα να τους λέω και μια "καλημέρα" έτσι για τα τυπικά. Αλλά τώρα όχι...Τώρα έχουμε πόλεμο.

Και ξεκινάω...(Ψωνίζω άρα υπάρχω)

Πρώτα απ'ολα δεν θα έπρεπε πλέον να λέγονται Χριστούγεννα. Πιό ταιριαστό και καταλληλο θα ήταν το Ψωνούγεννα. Μα τι μανία είναι αυτή επιτέλους; Γιατί "πρέπει" να κάνουμε δώρα σε όλους ντε και καλά; Και γιατί όλα τώρα; Μεσα στην υπόλοιπη χρονιά γιατί δεν κάνουμε δώρα; Γιατί πρέπει να χαλάμε τον 13ο μας μισθό (τον ποιόν;;;;; χα χα χα...Το άλλο με τον τοτό το ξέρετε;) ολόκληρο σε δώρα για ανθρώπους που δεν μας νοιάζουν ή που και μας νοιάζουν στη τελική; Αν αγαπάω κάποιον και θέλω να του κάνω ένα δώρο θα του το κάνω όποτε και αν εγώ το νιώσω. Κι όχι επειδή είναι Χριστούγεννα. Αμ η άλλη μαλακία με τον Αγιο Βασίλη που φέρνει τα δώρα; Αυτός είναι ανακάλυψη της κόκα-κόλα. Τουλάχιστον με τη μορφή που τον τρώμε στη μάπα σήμερα. Κάποιος μου είπε πρόσφατα ότι κανονικά φορούσε πράσινη κάπα και ότι η κόκα-κόλα τον έκανε κόκκινο. Ντροπή τους! Πράσινος θα ήταν πιο γαμιστερός...

Τέρμα, έχω καταλήξει σε συμπέρασμα: Τα Χριστούγεννα είναι ανακάλυψη των εμπόρων και των πολυεθνικών.



Ιντερλούδιο

Σκατομαμόθρεφτα, μυξιάρικα, κλανιάρικα κωλόπαιδα όλου του κόσμου, ακούστε με προσεχτικά. Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!! Τα δώρα σας τα βάζει μέσα στη κάλτσα ή κάτω από το δέντρο ο μπαμπάς και η μαμά αφού πέσετε για ύπνο την παραμονή πρωτοχρονιάς. Και πως ξέρουν τι δώρα είχατε ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη στο γράμμα που του στείλατε; Ειλικρινά πιστεύετε ότι ένας φάκελος που έχει ώς διέυθυνση παραλήπτη:

Άγιος Βασίλης
Βόρειος Πόλος

θα παραδωθεί ποτέ σε υπαρκτό πρόσωπο; Θυμηθήτε λίγο καλύτερα... Έχετε πάει ποτέ το γράμμα εσείς τα ίδια στο ταχυδρομείο; Το έχετε ρίξει ποτέ με τα ίδια σας τα χέρια μέσα στο ταχυδρομικό κουτί; Πάντα ο μπαμπάς ή η μαμά δεν το "πήγαινε" στο ταχυδρομείο για να μην κουράζεστε; Τώρα αποκτούν όλα λίγο νόημα ε; Τώρα αρχίζετε να θυμαστε τις φορές που σας ρώταγαν οι γονείς δήθεν αδιάφορα τί δώρα θα ζητούσατε από τον Αή Βασίλη κάνα μήνα πριν τα Χριστούγεννα...

Κι εσείς τα λίγο μεγαλύτερα (εώς εκνευριστικά πολύ μεγαλύτερα καμιά φορά) σκατοφλωράκια που λέτε ότι ο Άη Βασίλης υπάρχει αν πιστέυεις σε αυτόν, ένα έχω να πώ. Κλάιν μάιν! Άλλα τι να σας λέω...φαντάζομαι θα πιστεύετε επίσης ότι κάποτε ο Αδάμ και η Εύα (που δημιουργήθηκε από το πλευρό του Αδάμ...) ζούσανε στον παράδεισο, αλλά ο Θεός τους έστειλε εντολή εξώσεως με δικαστικό κλητήρα γιατί ένα φίδι (!) τους έψησε να φάνε ένα μήλο (άκουσον άκουσον) κι έτσι αναγκάστηκαν να αρχίσουν να γαμάνε τα παιδιά τους μπας και πολλαπλασιαστούνε και κερδίσουν ξανά την έυνοια του θεούλη και τους ξαναφήσει να μπούνε στο μαγικό λιβάδι με το αυθαίρετο, την πισίνα και τους ωραίους κήπους, βέβαια όχι πλέον σε αυτή τη ζωή (τη χάσανε την ευκαιρία τους...) αλλά σε μια άλλη μετα-θάνατον ζωη και....φφφφφ παραλήρησα πάλι ο πούστης.

Και μιας και μιλάμε για παραμύθια...




Τέλος ιντερλούδιου



Και συνεχίζω...(God bless America)

Στο ίδιο μοτίβο (όλα είναι περιπλεγμένα μεταξύ τους άλλωστε) τα Χριστούγεννα όπως τα ζούμε και τα βιώνουμε σήμερα είναι αρχαίες παγανιστικές εθιμοτυπίες φιλτραρισμένες μέσα από την υποκουλτούρα του δυτικού τρόπου ζωής και δη του αμερικάνικου κινηματογράφου.
(Πσσσσςςςς....τι είπα το άτομο; Κάτσε να το σημειώσω να το λέω συχνά). Τι σχέση έχουν τα χριστούγεννα ή μάλλον ο τρόπος που τα γιορτάζουμε, με τον Χριστό και την υποτιθέμενη γέννηση του; Απολύτως καμία...Ούτε δέντρα, ούτε στολίδια, ούτε δώρα, ούτε κάλαντα,ούτε τίποτα. Ούτε λουκούλεια γεύματα με υπερτροφαντές γαλοπούλες, ούτε κουλουράκια και γάλα στο τζάκι για τον Άη Βασίλη, ούτε έλκυθρα με τάρανδους με ονοματεπώνυμα και φάρο στα ρουθούνια, ούτε ξωτικά και καλικάντζαροι στον Βόρειο πόλο, ούτε φιλιά κάτω από γκυ, ούτε, τέλος, αυτή η κόκκινη-άσπρη μαγκουρίτσα/ζαχαρωτό (what the fuck??? Τι στο πούτσο είναι αυτή η μαλακία και ποιός το έκανε σύμβολο των Χριστουγέννων και κυρίως...ΓΙΑΤΙ;;;)

Συμπέρασμα: Μισώ τα Χριστούγεννα γιατί είναι εφεύρεση των αμερικάνων.



Ιντερλούδιο

Προς αγάμητες, μπαζόλες, γεροντοκόρες αυτού του κόσμου: Όχι ρε σκιάχτρο δεν πρόκειται να σε φιλήσω ούτε εγώ όυτε κανένας άλλος μόνο και μόνο επείδη μου έχεις στηθεί κάτω από το γκυ όλο το βράδυ κι όλο το ξημέρωμα λες και περιμένεις το τραμ. Αν ήθελά να σε φιλήσω θα το έκανα και κάτω από τη κρομμύδα που κρεμάμε στην Ελλάδα. Αν ήθελα να σε φιλήσω,βασικά, θα σε είχα ήδη φιλήσει. Ο μόνος λόγος για να σε φιλήσω κάτω από το γκύ θα ήταν να έμοιαζές έστω και λίγο με αυτό...



Τέλος Ιντερλούδιου



Και καταλήγω...(Me, myself and I)

Με το αγαπημένο μου: Το πνεύμα των Χριστουγέννων. Ααααα τι χαρά, τη αγαλίαση, τη ευφορία, τι...υποκρισία; Ας γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι άνθρωποι για 10 μέρες. Ας νοιαστούμε για τον διπλανό μας και ας προσπαθήσουμε να απαλύνουμε τον πόνο του. Ναι αυτόν τον ίδιο που τις υπόλοιπες 355 μέρες του χρόνου αγνοούμε επειδικτικά -στην καλυτερη περίπτωση. Αυτόν που αύριο-μεθαύριο θα βρίζουμε, θα μουτζώνουμε, θα φτύνουμε και θα κλωτσάμε. Γιατί θα μας έχει εγκαταλείψει το ζωογόνο πνεύμα των Χριστουγέννων βλέπετε και θα έχουμε απομείνει εμείς και ο παλιός καλός μας εαυτούλης. Ας αγαπήσουμε πιο δυνατά και πιό έντονα αυτούς που μας περιβάλλουν, τώρα τις μέρες των γιορτών κι όταν αυτές τελειώσουν επιστρέφουμε στα στάνταρ επίπεδα αγάπης που τους παρέχουμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο...
Παπάρια τούμπανα! Εγώ ρε φίλε γουστάρω να αγαπάω όλο τον χρόνο αυτούς που αγαπάω και να μισώ όλο το χρόνο αυτούς που μισώ. Με την ίδια ένταση. Απλά, ξεκάθαρα, χωρίς διακρίσεις...(που έλεγε κι ο χοντρός)

Συμπερασμα: Μισώ τα Χριστούγεννα γιατί είναι η συγκάλυψη του μίζερου, ανασφαλούς και υποκριτικού εαυτούλη μας...



Ιντερλούδιο

Προς εντιμότατους κλέφτες: Για να δείτε ρε, ότι δεν είμαι αχάριστος και αγνώμων και μισάνθρωπος θα ήθελα να στείλω τις ευχαριστίες μου και την αγάπη μου, μέρες που ΄ναι (γαμημένο πνεύμα των χριστουγέννων είναι παντού τελικά...) στους εντιμότατους αυτούς κλέφτες (ή κλέφτη ή κλέφτρα...είπαμε δεν κάνω διακρίσεις) που άνοιξαν τη τσάντα μου, την οποία είχα μαλακωδώς ξεχάσει μέσα στο τραίνο το βράδυ της Κυριακής, πήραν αυτά που ήθελαν, τουτέστιν πορτοφόλι, λεφτά, πιστωτική, κάρτα αναλήψεων και την κάρτα μιλίων της Lufthansa (θα την πέρασαν για πιστωτική τα τσακάλια) και άφησαν όλα τα υπόλοιπα μέσα στη τσάντα, την οποία εν συνεχεία άφησαν μέσα στο τραίνο, η οπόια αυτή τη στιγμή βρίσκεται και πάλι κοντά μου κι έτσι δεν χρειάζεται να τρέχω και να βγάζω ταυτότητες και μαλακίες. Άντε χαλάλι τους και η μπανάνα και τα δύο μανταρίνια (θα ήταν πεινασμένα συν των άλλων φένεται, τα κακόμοιρα...). Κι ύστερα βγαίνουν κάτι μαλάκες μπλόγκερ, που κράζουν από χόμπυ, μόδα και συνήθειο και σου λένε ότι δεν πιστεύουν στο πνεύμα των εορτών και το θαύμα των Χριστουγέννων...τς τς τς.

Κι επειδή έχω κέφια σήμερα, μιας και το βράδυ, αν όλα πάνε καλά, θα βρίσκομαι στην Αθήνα, αφιερώνω και τραγουδάκι...




HAVE A FUCKING MERRY CHRISTMASS EVERYBODY!!!

The End



Thursday, December 2, 2010

Ζωή ποδήλατο...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχα μια πολύ στενή σχέση με το ποδήλατο -όπως όλοι οι πιτσιρικάδες φαντάζομαι. Το πρώτο μου "ποδήλατο" - ο Κθούλου να το κάνει- ήταν ένα από κείνα τα τοσοδούλικα τρικυκλάκια πού είχε τα πετάλια πάνω στην μπροστινή ρόδα και τη σέλα σαν γιογιό, χρώματος άσπρου-κόκκινου, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Οι λιγοστές και θολές αναμνήσεις που έχω από το "τρίκυκλο" είναι να οργώνω...την αυλή (2χ3 μ. το πολύ...) του σπιτιού μου. Βέβαια, ο θρύλος λέει ότι μια μέρα είχα βγει στο δρόμο που περνάει μπροστά από το σπίτι, υπό την ευθύνη και επίβλεψη της γιαγιάς μου και πως άρχισα να κατευθύνομαι προς τον κάθετο δρόμο ολοταχώς χωρίς να με πάρει χαμπάρι (από μικρός ήμουνα νίντζα...). Δρόμο από τον οποίο περνάει λεοφωρείο (το αθάνατο Ομόνοια - Άγιος Βασίλειος, a.k.a. B-14, χαιδευτικά -και μόνο για τους μυημένους- Billys...). Και πως εκείνη την ώρα το λεωφορείο ερχότανε απειλητικά. Προφανώς, έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα δηλαδή, το άκουσα να έρχεται από μακριά με την βιονική μου ακοή και θέλησα να το εμβολίσω στα πλάγια με το "τρίκυκλο"... Και πως την τελευταία στιγμή, η μάνα μου αντιλήφθηκε όλο το σκηνικό, κατέβηκε από τον 1ο που μένουμε, διέσχισε τα 20 περίπου μέτρα που μας χωρίζανε σε χρόνο dt και με άρπαξε μαζί με το ποδήλατάκι μου 3,84 nanosecond πριν οι τεράστιες ρόδες του Billy με κάνουν αλοιφή για τις αιμορροΐδες και χρειαζόταν σπάτουλα για να με μαζεύουνε από το οδόστρωμα...Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα φυσικά απ' όλα αυτα. Έτσι μου τα 'πανε, έτσι σας τα μεταφέρω


Το επόμενο ποδήλατο μου ήταν παλι κόκκινο συμπτωματικά (φαίνεται ήταν μέρος ενός καλοστημένου, πλην ανεπιτυχούς -εν τέλει- διαβολικού σχεδίου για να γίνω γαύρος...). Ήταν το πρώτο μου πραγματικό ποδήλατο και το αγάπησα πραγματικά. Πάνω του έμαθα να κάνω αυτό που δεν ξεχνιέται ποτέ και αν το μάθεις μια φορά ξέρεις πάντα να το κάνεις. Όχι το σεξ βρε διεστραμμένα μυαλά, το άλλο...Πρώτα με βοηθητικές ρόδες. Μετά με μόνο μια βοηθητική, η οποία σε κάποια φάση είχε τεχνιέντως στραβώσει προς τα πάνω από τον πατέρα, έτσι ώστε να μην ακουμπάει στο δρόμο και...ω του θαύματος...ο μικρός Τρυποκάρυδος κάνει ποδήλατο σαν άντρα...Να'σαι καλά μικρό μου κόκκινο ποδηλατάκι όπου κι αν βρίσκεσαι (στον παράδεισο των ποδηλάτων, περιτριγυρισμένο από 72 παρθένα μικρά ροζ ποδηλατάκια με καλαθάκι, το δίχως άλλο...) και ας είναι ελαφρύ το παλιοσίδερο και η σκουριά που σε σκεπάζει.



Μετά από αυτό, θυμάμαι ένα μπλε ποδήλατο. Ήταν μια παλιατζούρα για την οποία είμαι σίγουρος μέχρι και σήμερα, πως θα την είχε βρει κάπου ο πατέρας μου και την βούτηξε. Ή αυτό ή ήταν δικό του από όταν ήταν παιδί. Να φανταστείτε δεν είχε φρένα αλλά σταματούσε με κόντρα πετάλι. Όπως έγινε εύκολα αντιληπτό, δεν το πολυσυμπάθησα από την αρχή. Και όπως ήταν φυσικό, έκανα ότι θα έκανε οποιοδήποτε παιδί της ηλικίας μου. Δεν σταμάτησα να γκρινιάζω στους γονείς μου, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, μέχρι να αποκτήσω το δικό μου, ολοκαίνουργιο ποδήλατο. Του κουτιού που λέμε. Να σημειώσω, ότι τότε ήταν στη μόδα τα ΒΜΧ. Τα τύπου ΒΜΧ δηλαδή, με εκείνα τα κυλινδρικά αφρολεξένια μαξιλαράκια τυλιγμένα γύρω από το τιμόνι και μπροστά από τη σέλα. Οπότε φυσικά σα παιδί κι εγώ ήθελα ΒΜΧ.



Αφού είδε κι απόειδε λοιπόν η μάνα, με βουτάει μια Παρασκευή και με πάει downtown, στη Παντροχική. Από το όνομα και μόνο, καταλαβαίνετε ότι είχε...ΠΟΛΛΑ ποδήλατα. Ήταν κάτι σαν παράδεισος στα μικρά κι αθώα παιδικά μου μάτια. Και τότε...το είδα! Το ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή που άπλωσα τα μάτια μου πάνω του (laid my eyes upon it...). Έπρεπε να το κάνω δικό μου, πάσει θυσία. Απ' όσο θυμάμαι ήταν άσπρο, με πλαστικές ζάντες-πεντάκτινο-αστέρι, και κάτι περίεργες πρασινό-πορτοκαλί λεπτομέρειες εδώ κι εκεί. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι πιο ώριμα μετά από τόσα χρόνια, πρέπει να ήταν υπερμέγιστη καγκουριά το ποδηλατάκι...Αλλά ήμουν μόνο 8-9 χρονών ρε φίλε! Και ήταν και αρχές '90 να πούμε. Give me a break! Όπως και να χει όμως, η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος. Ο "έρωτας" μας έβγαλε λίγο εκτός μπάτζετ και η μάνα δεν είχε το απαραίτητο μαρούλι μαζί της. Οπότε μου κάνει την ξήγα: " Ή περιμένεις μέχρι την Δευτέρα, να έρθουμε με πιό πολλά λεφτά και να το πάρουμε, ή διαλέγεις ένα άλλο πιό φτηνό". 'Επαθα σοκ! Το δίλλημα μου ήταν τεράστιο. Διότι ναι μεν, ο "έρωτας" ήταν το αντικείμενο του πόθου μου, αλλά από την άλλη, δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα από κει μέσα και να επέστρεφα σπίτι χωρίς ποδήλατο. Μην τάξεις σε αγοράκι που λένε...Κι επείδή απο μικρός -εκτός από νίντζα- ήμουν κι ανυπόμονος, εκείνη τη μέρα γύρισα σπίτι με το ολοκαίνουριο μου, κιτρινο-μπλέ ΒΜΧ Jason, χωρίς ζάντες-αστερία αλλά με τις απλές τις μεταλλικές με τις πολλές ακτίνες...Όπως και να 'χει, τον αγάπησα τελικά τον Jason ή Ιάσωνα. Περάσαμε μαζί πολλές καλές στιγμές. Και για να μην μείνετε με την απορία κι εγώ - τότε- με το μαράζι, κάποια στιγμή, μετά από μια επιτυχημένη "διπλή μεταμόσχευση" ο Ιάσωνας απέκτησε τις πολυπόθητες ζάντες-αστερία χρώματος μπλέ, μαζί με μια κίτρινη σέλα που είχε γωγραφισμένο έναν κόκκινο αετό. Σωστός μπουρναζιώτης ο Jason, όχι μαλακίες...Το "μπουρί" του έλειπε και τα ledακια στους υαλοκαθαριστήρες...



Επόμενος σταθμός στην ποδηλατική μου καρριέρα, ήταν ένα mountain bike, χρώματος βυσσινί-μαύρου το οποίο ήταν και το τελευταίο ποδήλατο που αγόρασα μέχρι στιγμής. Αυτό έγινε κάπου γύρω στα 13-14 μου, όταν και η δυναστεία των των BMX είχε εκθρονιστεί από τα ποδήλατα βουνού (;!;!) στο βασίλειο της μόδας. Highligts από την εν λόγω ποδηλατάρα μου ήταν η κατάκτηση της τρίτης θέσης στον ποδηλατικό γύρο Περιστερίου και μια ποδηλατική εκδρομή στη Σάμο. Μεγάλες στιγμές κύριοι! Περασμένα μεγαλεία όμως. Τώρα νομίζω ότι υπάρχει ακόμα κάπου στη ταράτσα του σπιτιού μου και σαπίζει.



Και κάπου εκεί, γύρω στα 17 οι σχέσεις μου με το ποδήλατο έρχονται σε ρήξη. Ανακαλύπτω τον μαγικό, πλην απατηλό κόσμο των δημόσιων συγκοινωνιών και του ταξί στην αρχή και έπειτα του αυτοκινήτου. Τελικά γίνομαι οπαδός του δόγματος "Το αλκοόλ με έσωσε από τον αθλητισμό" και γελάω με όποιον είναι πάνω από 16 και καβαλάει ποδήλατο. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι στην Αθήνα του 2000. Μόνο κάτι φαρδοπαντελονάτοι ΒΜΧάδες και κάποιοι ελάχιστοι συνειδητοποιημένοι. Και να θες όμως μπορείς να κυκλοφορήσεις με ποδήλατο στην Αθήνα; Άμα θες μπορείς, λέω εγώ, αλλά με την επίγνωση ότι ρισκάρεις τη ζωή σου από την στιγμή που καβαλάς τη σέλα κι αρχίζεις να κάνεις πετάλι, μέχρι να ξανακατέβεις. Γιατί; Γιατί οι έλληνες οδηγοί είναι ζώα και δεν σέβονται τίποτα! Και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μας αρέσει δεν μας αρέσει έτσι είναι. Αλλά δεν είναι μόνο οι οδηγοί στην Ελλάδα που είναι ζώα δυστυχώς. Πολύ περισσότερο, το ξέρουμε όλοι καλά άλλωστε, είναι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την πολιτειακή δομή του κράτους. Οι οποίοι δεν έχουν προβλέψει ούτε την παραμικρή διευκόλυνση, ούτε το παραμικρό κίνητρο για τους ποδηλάτες. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, δεν φταίνε όλοι αυτοί που εγώ σταμάτησα να κάνω ποδήλατο. Η ευθύνη είναι πρωτίστως δική μου. Η ουσία τέλος πάντων είναι ότι αναπτύχθηκε μέσα μου μια έντονη απόστροφη για το ποδήλατο αλλά και για οποιαδήποτε έκφραση υγιεινής ζωής εδώ που τα λέμε. Ίσως ένιωθα πολύ "μεγάλος" ή πολύ "μάγκας". Δεν ξέρω ποιά ήταν ακριβώς τα αίτια. Ξέρω μόνο ότι η φράση "πάω κάπου με το ποδήλατο" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο μου.

Κι έτσι, με αυτά τα μυαλά, ήρθα στο Βέλγιο. Το οποίο αν υπήρχε (δεν θα επεκταθώ επι του παρόντος πάνω σε αυτό. Ας αρκεστούμε για την ώρα στο ότι το Βέλγιο απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ) θα ήταν μια ευρωπαϊκή χώρα της οποίας οι κάτοικοι -ας τους πούμε Βέλγους για χάρην του επιχειρήματος- είναι αρκετά ακομπλεξάριστοι ώστε να έχουν εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει ότι δεν κερδίζουν και πολλά με το να πηγαίνουν μέχρι και στο περίπτερο (αν είχαν) με το αμάξι. Αντιθέτως αντιλαμβάνονται πόσα πολλά έχουν να κερδίσουν χρησιμοποιώντας το ποδήλατο ακόμα και για να καλύψουν φαινομενικά μεγάλες αποστάσεις. Αποστάσεις που στα μάτια ενός ελληνάρα μοιάζουν τρομακτικές και απαγορευτικές. Τρία ΟΛΟΚΛΗΡΑ χιλιόμετρα ας πούμε...(τόση είναι η απόσταση ανάμεσα στο σταθμό του τραίνου και τη σχολή μου). Και το κυριότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που σας περιγράφω είναι κυρίως νέοι, ηλικίας 18 ως 30. Φυσικά και έχουν αμάξια. Αλλά τα χρησιμοποιούν μόνο όταν κάνει υπερβολικά πολύ κρύο ή όταν θέλουν να ταξιδέψουν. Φυσικά και κυκλοφορούν αρκετά αμάξια και στις Βρυξέλλες ειδικά υπάρχει αρκετά μεγάλη κίνηση. Αλλά υπάρχουν και ειδικά προβλεπόμενες λωρίδες για τα ποδήλατα. Υπάρχουν ειδικές ρυθμίσεις στον Κ.Ο.Κ. που δίνουν πάντα ή σχεδόν πάντα την προτεραιότητα στα ποδήλατα και τα Μ.Μ.Μ. Υπάρχει διαφορά στην νοοτροπία από όποια πλευρά κι αν το δείς. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό νομίζω.

Όταν ήρθα λοιπόν εδώ και ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο μου δώθηκε η επιλογή να διαλέξω ανάμεσα σε ένα δωρεάν ποδήλατο του πανεπιστημίου ή σε ετήσια συνδρομή για της συγκοινωνίες της πόλης -στην οποία βρίσκεται το πανεπιστήμιο- με έκπτωση γύρω στο 80%. Φυσικά και διάλεξα το λεωφορείο. Τότε προτιμούσα να μου κόψουν τα πόδια παρά να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα 3 χλμ με το ποδήλατο. Μετά από κάνα χρόνο και λόγω κάποιας αλλάγής στο καθεστώς του συμβολαίου μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω και το ποδήλατο. Οπότε λέω "και δεν το παίρνω;" και το πήρα. Έτσι για τη φάση είπα στην αρχή. Για τις πολύ κοντινές αποστάσεις, όταν θα χρειαζόταν να κάνω καμιά δουλειά εκτός γραφείου. Η πραγματικότητα όμως θα ερχόταν να με διαψεύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Και το έκανε...

Τη σήμερον ημέρα λοιπόν, απλά αρνούμαι να μπώ στο λεοφωρείο. Κι αυτό γιατί αφενός εκεί μέσα, ειδικά το χειμώνα (σχεδόν όλο το χρόνο δηλαδή...), γίνεσαι πιο παστωμένος κι από σαρδέλα "Φλώκος" κι αφετέρου με το ποδήλατο κάνω μόνο 13 λεπτά για να φτάσω σε αντίθεση με τα 20 λεπτά -στη καλύτερη- που θέλω με το λεοφωρείο. 'Οσο για το κρύο, το οποίο ήταν το τεράστιο αντεπιχειρημά μου ώστε να μην χρησιμοποιώ το ποδήλατο, έχω να πω μόνο το εξής: Όταν κάνω ποδήλατο ζεσταίνομαι τόσο πολύ που αρχίζω και πετάω τα πανωφόρια και τα ρούχα μου στην διαδρομή (OK, δεν το κάνω αλλά you get the picture...). Το μόνο πρόβλημα είναι η βροχή αλλά το έλυσα κι αυτό πολύ απλά και εύκολα. Πήρα αδιάβροχο... Οπότε τι μας μένει μόνο; Α ναι...Το χιόνι και ο πάγος. Εκεί ναι, να κωλώσω. Και η αλήθεια είναι ότι αν μου έλεγε πέρσι τέτοια εποχή κάποιος ότι φέτος θα έκανα ποδήλατο στα χιόνια, θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα. Για παράδειγμα, έστω ότι ερχόταν ένας χρονοταξιδιώτης από το μέλλον, με τη χρονομηχανή του και τα όλα του βρε παιδί μου. Από τους κανονικούς, όχι αυτούς που είναι τρελλοί και το παίζουν. Και μου έλεγε: "Φιλαράκι, μόλις γύρισα από το Δεκέμβρη του 2010 που είχα πεταχτεί για κάτι δουλειές, και μάντεψε ποιον είδα!" "Ποιόν είδες ρε μεγάλε;" θα του απαντούσα. "Εσένα ψηλέ. Σε είδα να κάνεις ποδήλατο πάνω στα χιόνια." Η αντίδραση μου θα ήταν ως εξής. Θα του έβαζα ένα πανί με χλωροφόρμιο στη μούρη για να μείνει αναίσθητος. Θα τον έδενα σφιχτά σε μια καρέκλα και θα τον ξυπνούσα. Ύστερα θα του έκοβα τα αρχίδια και θα τα άφηνα να μαριναριστουν 3 ώρες με σκόρδο, δεντρολίβανο και κόκκινο κρασί. Στη συνέχεια θα τα τηγάνιζα με λίγο κουρκούτι και θα του τα τάιζα με τη συνοδεία chianti...(που είσαι Hannibal Lecter να με καμαρώσεις). Έτσι για να μάθει να λέει βλακείες! Κι όμως τις τελευταίες μέρες κάνω κάτι διπλά λουτς και τριπλά τόλουπ πάνω στο πάγο με το ποδηλατό μου που θα βούρκωνε μέχρι κι ο Κωστάλας από τη συγκίνηση αν με έβλεπε. Δόξα τω Κθούλου ακόμα δεν έχω φάει καμια σαβούρα. Αλλά και να φάω, μες το πρόγραμμα είναι και η γνώμη μου για το ποδήλατο πλεόν δεν αλλάζει. Ποδήλατο rawks!!!


Στις Βρυξέλλες τώρα, που δεν έχω ποδήλατο, την παλεύω με τις δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες δεν είναι και τέλειες αλλά είναι έτη φωτός μπροστά από τις αντίστοιχες στην Ελλάδα (φαντάσου να έμενα Γερμανία ή Αγγλία...) αλλά και με τα δημόσια ποδήλατα. Τα δημόσια τι;;; Ναι καλά διαβάσατε, τα δημοσια ποδήλατα. Τα οποία εδώ στις Βρυξέλλες ήρθαν και αρκετά καθυστερημένα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τι είπατε; Και η Αθήνα είναι ευρωπαϊκή πρωτεύουσα αλλά δεν έχει τέτοιο πράγμα; Μισό λεπτάκι, πάω να πεθάνω λίγο από τα γέλια και επιστρέφω...Συγχωρέστε με για τη χλεύη -όπως έχω δηλώσει και στο about me η Αθήνα είναι η πόλη μου, την οποία μισώ να αγαπώ- αλλά πιστεύω πως θα περάσει καιρός μέχρι να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Ίσως κάποια μέρα τα εγγόνια μου να καβαλάνε τα δωρεάν δημόσια ποδήλατα περνώντας μέσα από τα αμέτρητα καταπράσινα πάρκα και τους ποδηλατοδρόμους της Αθήνας για να έρχονται να με βλέπουν. Μέχρι τότε απλά θα γελάω...





Sunday, November 28, 2010

Μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που θα συζητηθεί...

(πάντα ήθελα να το γράψω αυτό...)

Κοίτα που καμιά φορά ενώ έχεις τόσα πολλά να πεις για έναν άνθρωπο, η αυτός ο άνθρωπος «λέει» τόσα πολλά για σένα, όπως θέλετε πάρτε το, έρχεται η ώρα που θέλεις να τα πεις –ή εν προκειμένη να τα γράψεις- και κάθεσαι τόση ώρα πάνω από το πληκτρολόγιο χωρίς να ξέρεις πώς να αρχίσεις. Θα αρχίσω λοιπόν με μια διαπίστωση που έκανα τώρα τελευταία αλλά που είναι πέρα για πέρα αληθινή και to the point. Ο Πάνος είναι μια μεγάλη επιρροή για μένα. Καλή ή κακή δεν ξέρω…η νεκροψία θα το δείξει. Αλλά σίγουρα είναι επιρροή.

Ας πιαστώ από αυτό λοιπόν και ας προσπαθήσω να το εξηγήσω. Σίγουρα έχει να κάνει με το ότι είναι καλλιτέχνης. Αληθινός καλλιτέχνης, όχι γιαλαντζί! Πάντοτε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου ήταν ευαίσθητο και ανυπεράσπιστο μπροστά στην τέχνη. Κι αν όχι στην τέχνη αυτή καθεαυτή στον "καλλιτεχνισμό" -ας μου επιτραπεί η αυθαίρετη λεξιπλασία- τέλος πάντων. Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου καλλιτεχνική φύση άλλα είτε το έκρυβα εσκεμμένα για να μην χαρακτηριστώ «ελαφρύς», είτε απλά δεν είχα αρκετά κίνητρα για να το εξωτερικεύσω. Δεν λέω ότι ο Πάνος ήρθε και φύσηξε μέσα μου την τέχνη, ούτε ότι με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως είμαι ένας εν δυνάμει καλλιτέχνης έτσι ξαφνικά. Αυτό που έκανε όμως, ακούσια ίσως, ήταν ότι μου έδωσε ένα ερέθισμα για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω δυο πραγματάκια που πάντα ήξερα αλλά απέφευγα να τα κοιτάξω κατάματα. Ένας άνθρωπος μπορεί και πρέπει να κυνηγήσει το όνειρο του μέχρις εσχάτων. Το όνειρο ενός ανθρώπου δεν είναι πάντα αυτό που νομίζει ότι είναι ή αυτό που τον έχουν κάνει οι άλλοι να νομίζει ότι είναι. Η ζέση του Πάνου και η αγάπη γι’ αυτό που κάνει είναι υποδειγματική, παραδειγματική, συγκινητική θα έλεγα. «Μου αρέσει να κάνω μουσική. Κι επιλέγω να το κάνω ακόμα κι αν χρειαστεί να φάω σκατά. Άλλωστε έχω φάει τόσα σκατά στη ζωή μου, που πλέον έχω συνηθίσει» μου είπε μια μέρα σε μια από τις ατελείωτες συζητήσεις μας.

Μέσα από αυτές τις συζητήσεις γνώρισα τον άνθρωπο, τον μουσικό, τον καλλιτέχνη τον… φιλο Πάνο. Μπορεί να είναι χρονικά η πιο πρόσφατη προσθήκη στη λίστα φίλων μου, άλλα έχουμε καλύψει τόσο έδαφος μέσα από της κουβέντες μας, οι οποίες κρατάνε συνήθως ώρες, που νιώθω λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Αντικείμενο συζήτησης; Μα φυσικά οι γυναίκες! Τι άλλο; Κι όχι οποιεσδήποτε γυναίκες συνήθως, αλλά οι γυναίκες ή οι έρωτες (δυο ξεχωριστά πράγματα αυτά, μην μπερδεύεστε) της ζωής μας. Από κει και πέρα μας απασχολούν συνήθως φιλοσοφικά ζητήματα. Ο Πάνος, όπως κι εγώ, είναι ένας άνθρωπος προβληματισμένος (όχι προβληματικός…) και καλά κάνει! Έτσι πρέπει να είναι όσοι ποιούν τέχνη αλλά και όχι μόνο. Έτσι πρέπει να είναι οι νέοι άνθρωποι. Αυτοί τουλάχιστον που δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποβλακώσει το σύστημα. Είναι ένας σύγχρονος της εποχής του άνθρωπος, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να «χωρέσει» και σε άλλες παλιότερες εποχές. Πιο όμορφες και πιο αληθινές (true!) απ΄το σήμερα.

Πως φτάσαμε όμως άλλοτε να συζητάμε ώρες επί ωρών κι άλλοτε να παίζουμε σκάκι πάντοτε με την συνοδεία μπύρας κι ενίοτε ουίσκι με τον Πάνο στις Βρυξέλλες;

Η ιστορία της γνωριμίας μου με τον Πάνο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καρμική ή κισμετική. Μοιάζει σαν να ήταν «γραφτό» ότι μια μέρα θα γνωριζόμασταν και θα κάναμε παρέα. Κι όντως η μοίρα, η μάλλον καλύτερα το σύμπαν, παίζοντας άλλο ένα από τα παράξενα και όμορφα παιχνίδια του μας έκανε τη χάρη. Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 2006. Εκείνη την περίοδο ο Πάνος εμφανιζόταν στην ιστορική μπουάτ Απανεμιά. Ήταν επίσης η περίοδος που την είχα «ανακαλύψει» και την είχα μετατρέψει σε σχεδόν καθημερινό μου στέκι, οπότε αναπόφευκτα τον έβλεπα συνέχεια μπροστά μου. Η εντύπωση που μου δημιούργησε ήταν πολύ θετική. Καλή φωνή, άκρως συμπαθητική φάτσα, μάτι σπινθηροβόλο, γενικά μια πολύ καλή παρουσία. Όμως η επαφή μας περιοριζόταν σε ένα «γειά» αφού βλέπαμε συνέχεια ο ένας τον άλλον, αλλά δεν είχε τύχει να κάτσουμε στην ίδια παρέα και να τα πούμε. Έπρεπε να περιμένω 4 χρόνια και να αλλάξω χώρα διαμονής για να γίνει αυτό…

Μπορώ να συνοψίσω τη διαδρομή από τη πρώτη επαφή στην μπουάτ μέχρι το σήμερα σε τρεις σκηνές:

Σκηνή 1η: Αθήνα, Μπουάτ απανεμιά, 2006

Ο Πάνος και η κιθάρα του είναι στη σκηνή κι εγώ με τον κολλητό μου καθόμαστε σχεδόν απέναντι του μιας και είναι καθημερινή και δεν έχει πολύ κόσμο. Φοράω ένα μπλουζάκι με στάμπα Ramones (true). Σε ένα τραπέζι πιο δίπλα κάθεται μια κοριτσοπαρέα εκ τον οποίων η μία φοράει τιραντάκι με τις λέξεις Sex Pistols σχηματισμένες με στρασάκια (definitely not true). Σε κάποια στιγμή κι ενώ έχει τελειώσει ένα κομμάτι και πριν ξεκινήσει το επόμενο με κοιτάει και λέει στο μικρόφωνο: «Εσύ το Ramones σίγουρα το εννοείς» και γυρνώντας στην άλλη «τώρα εσύ κοπελιά το Sex Pistols δεν ξέρω κατά πόσο το εννοείς…». Απλά τα ‘σπασα με το άτομο…

Σκηνή 2η α: Βρυξέλλες, σπίτι μου, 2009

Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά ένα βράδυ βρίσκω στις σκάλες, στην είσοδο, ένα flyer για ένα live που λέει «Ο Πάνος Γουργιώτης στο τάδε μαγαζί παίζει ελληνικό ροκ και έντεχνο κτλ κτλ» ενώ έχει και τη φωτογραφία του. «Κάτι μου θυμίζει αυτή η φάτσα» λέω και σε συνδυασμό με το όνομα προσπαθώ να θυμηθώ που τον ξέρω. «Βρε λες να είναι αυτό το παλικάρι από τη μπουάτ…;»

Σκήνή 2η β: Βρυξέλλες, κάποιο μαγαζί, 2009 (λίγες μέρες μετά)

Μόλις έχει τελειώσει το εν λόγω live και είμαι πλέον σίγουρος ότι ο Πάνος που ήξερα από την μπουάτ και ο Πάνος που μόλις τραγούδησε είναι το ίδιο άτομο. Πλησιάζει την παρέα μας για να χαιρετήσει (ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει δημόσιες σχέσεις άλλωστε) με κοιτάει και τον κοιτάω. «Εσένα κάπου σε ξέρω» μου λέει. «Έπαιζες στην απανεμιά πριν κάποια χρόνια;» τον ρωτάω. «Ναι» μου λέει. «Ε, από κει θα ‘ναι», του λέω, «πήγαινα συχνά». Λίγο πριν αποχωρήσουμε από το μαγαζί είπαμε να πάμε για μπύρα καμιά φορά μιας και βρεθήκαμε και οι δυο στην ίδια πόλη…

Σκηνή 3η: Βρυξέλλες, στέκι «Κυρ-Θόδωρας» , 2009

Είναι η δεύτερη ή τρίτη φορά που συναντιόμασταν με τον Πάνο μετά το live αλλά η πρώτη που ήμασταν μόνο οι δυο μας. Μετά από κάμποσες μπύρες και διάφορες αερολογίες έχουμε πιάσει τη συζήτηση για την κατάσταση στην Ελλάδα και την «επανάσταση». Μια συζήτηση θερμή, ενδιαφέρουσα και αληθινή. Είχαμε βρει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου έναν άξιο συνομιλητή. Είχαμε «κάτι να πούμε» ο ένας στον άλλον… Κι κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που έχει πλέον γραφτεί. Η πρώτη δισκογραφική δουλεία του Πάνου μόλις κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Λύρα με τίτλο «Μια ανάσα ακόμα». Το αν είναι καλή ή όχι δεν θα το πω γιατί δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι είναι μια δουλεία που έχει γίνει με πολύ πόνο και πολύ μεράκι, άρτια και προσεγμένη μιας και η τελειομανία για αυτό που κάνει είναι σχεδόν «αηδιαστική» και σίγουρα περιέχει μέσα της πολύ αγάπη μιας και είναι το πρώτο «παιδί» του δημιουργού που είδε το φώς του κόσμου…

Αρκετά όμως μίλησα εγώ. Σήμερα έχω την τιμή και την ευχαρίστηση να φιλοξενώ στο ταπεινό μπλογκ μου τον ίδιο τον Πάνο στην πρώτη πανελληνίως ιντερνετική του συνέντευξη στην μπλογκόσφαιρα.



Τρυποκάρυδος: Τι σημαίνει για σένα η μουσική; Πως την συναισθάνεσαι; Πως την βιώνεις;

Πάνος: Όπως έχει πει ένας φίλος μου, σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του: «Η μουσική είναι μέσα μου και τη νιώθω παντού στο κεφάλι μου, στο σώμα μου, είναι εδώ, είναι παραπέρα κι όταν κάποιος σου μιλάει τη χάνεις κτλ» (σ.σ. αναφορά σε ένα βιντεάκι από το Άμστερνταμ με πρωταγωνιστή τον συντάκτη του κειμένου…) (γέλια). Εντάξει, πέρα απ’ τη πλάκα…Η μουσική…δε ξέρω…τόσα χρόνια την αντιμετωπίζω σαν μια ερωμένη που δεν την αφήνω και δεν με αφήνει ποτέ, με όσους άλλους κι αν γυρνάει ο καθένας. Απλά είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου που δεν μπορώ να φανταστώ να μου λείπει…



Τ: Να ποιείς τέχνη ή να βγάλεις λεφτά και να γίνεις διάσημος; Μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο;

Π: Δεν ξέρω αν μπορούν να συνδυαστούν. Σίγουρα το να γίνεις διάσημος δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτοσκοπός ίσως, αν και ο αυτοσκοπός από μόνος του είναι άσχημη λέξη, είναι να γίνουν διάσημα τα τραγούδια σου κι όχι διάσημα με την έννοια των πολλών αποδεκτών αλλά των σωστών αποδεκτών. Αυτών που μπορούν δηλαδή να τα καταλάβουν κι όχι επειδή τα τραγούδια σου είναι πάρα πολύ έξυπνα ή πάρα πολύ δύσκολα, αλλά γιατί απλά έχεις χτυπήσει τις ευαίσθητες χορδές κάποιων ανθρώπων. Τώρα τα λεφτά σίγουρα πάντα είναι καλοδεχούμενα γιατί σου επιτρέπουν να κάνεις καλύτερη τέχνη. Γιατί κάποιες φορές για την τέχνη, ξέρεις, χρειάζεται να έχεις ένα κάποιο μπάτζετ. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το μπάτζετ, τόσο καλύτερους μουσικούς μπορείς να φέρεις, τόσο καλύτερα στούντιο μπορείς να χρησιμοποιήσεις, οπότε πολλές φορές η τέχνη με τα λεφτά πάνε μαζί. Για να κάνεις καλή τέχνη χρειάζεσαι λεφτά, αλλά αυτό γίνεται τη στιγμή που έχεις ήδη το υλικό φτιαγμένο και για να έχεις καλό υλικό να ηχογραφήσεις, όσο γράφεις αυτό το υλικό δεν πρέπει να έχεις λεφτά. Οπότε, δε ξέρω…σίγουρα άμα έπρεπε να επιλέξω θα ήθελα να κάνω τέχνη, έστω και με λιγότερα λεφτά, άλλα να είναι πιο κοντά σ’ αυτό που λέει η ψυχή μου. Αλλά για να μη σου πω ψέματα, σίγουρα τα λεφτά είναι πάρα πολύ καλοδεχούμενα για να τα ξαναβάλω στη τέχνη και να κάνω καλύτερα αυτό που έχω στο μυαλό μου.



Τ: Πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για στρατευμένη τέχνη στην Ελλάδα του σήμερα; Κι αν ναι, θα μπορούσες να είσαι ένας εκπρόσωπός της;

Π: Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για στρατευμένη τέχνη σήμερα στην Ελλάδα και πιστεύω ότι θα υπάρξει πολύ περισσότερος αύριο και μεθαύριο. Πιστεύω επίσης ότι θα μπορούσα να είμαι ίσως…δε ξέρω…εκπρόσωπος της ίσως να είναι λίγο…ίσως κάτι παραπάνω απ΄αυτό και φυσικά όχι μόνος, ποτέ δεν γίνεται να είσαι μόνος σε κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα πολύ μπροστάρης σε όλη αυτή την ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρα πολύ θυμό και πάρα πολύ μεγάλη ανησυχία και προβληματισμό για το τι θα γίνει, αλλά πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη και της…όχι της τέχνής ΜΟΥ προσωπικά…της τέχνης γενικώς σε αυτά τα θέματα και πιστεύω ότι θα μπορούσα και οπωσδήποτε θα ήθελα να είμαι εκπρόσωπός της.



Τ: «Ροκ ή θάνατος!» Ποια η άποψη σου;

Π: Θάνατος σε όσους δεν ακούν ροκ! (γέλια). Ε, εντάξει, κοίτα, το ροκ είναι σχετική έννοια. Αν θεωρήσουμε ότι το ροκ είναι μια γενικότερη φιλοσοφία, τότε ναι, αν το έχανα αυτό ίσως θάνατος…αν κι είναι μεγάλη κουβέντα. Πάντως πιστεύω ότι με μία μη ροκ ζωή δεν θα μπορούσα να νιώσω γεμάτος ή να νιώθω ευτυχισμένος. Αλλά με μία μη ροκ μουσική ίσως…ναι. Δηλαδή η μουσική είναι λίγο, ξέρεις, αυστηρό να την περιορίζεις τόσο πολύ σε στεγανά και είναι πολύ σχετικό το τι θεωρεί ροκ ο καθένας. Ας πούμε για μένα χέβι μέταλ ήταν ο Βαμβακάρης. Οπότε δεν μπορεί να ορίσεις τι θα πει αυτό το πράγμα μουσικά, σε μια κατηγορία, σε ένα σταντ ενός δισκάδικου. Σίγουρα όμως αν μιλάμε για μια φιλοσοφία και γενικότερη στάση ζωής, σίγουρα ροκ.



Τ: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ροκσταριλίκι που έχεις κάνει μέχρι τώρα και ποιο θα είναι το πρώτο που θα ήθελες να κάνεις μόλις γίνεις διάσημος και επιτυχημένος;

Π: Θα ξεκινήσω ανάποδα. Αυτά δεν πάνε απαραιτήτως μαζί. Τέλος πάντων, σχετικό είναι αυτό…Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω όταν γίνω διάσημος και επιτυχημένος θα είναι να έχω την ευχέρεια να κάνω κάτι πολύ πρωτοποριακό, για τη δισκογραφία γενικώς νομίζω, να μπορώ στο cd μου αντί για thanks, να βάλω αντί-thanks. Έχω, χρόνια τώρα, όνειρο να βάλω αντί-ευχαριστίες στο artwork του δίσκου μου. Όχι να προσωποποιήσω απαραιτήτως. Απλώς θα ήθελα κάποια στιγμή όλη αυτή η ωραιοπάθεια ενός artwork κι ένας ναρκισσισμός που όλα πρέπει να είναι πάρα πολύ όμορφα κι όλοι πρέπει να γλείφουν τους πάντες ή να ευχαριστούν τους πάντες να σπάσει λίγο…Πιστεύω ότι θα ήταν επίσης καλό και ρεαλιστικό και πολύ ειλικρινές απέναντι στον κόσμο, στον οποιοδήποτε δηλαδή διαβάσει αυτό το πράγμα, να ξέρει ότι κάποιοι, τέλος πάντων, δεν σε βοήθησαν να γίνεις αυτό που είσαι γιατί κι αυτό είναι σημαντικό. Χρωστάς αυτό που είσαι και σε αυτούς που δεν σε βοήθησαν. Και μέχρι τώρα δεν έχω βρει κάποιον που να μου το επιτρέψει, έστω και στην ιδέα δηλαδή να είναι θετικός απέναντι σε αυτό. Ελπίζω όταν θα έχω τη δύναμη, να κάνω ότι τρέλα θέλω και μία από αυτές να είναι κι αυτή.

Τώρα, ροκσταριλίκι που έχω κάνει ήδη, δε ξέρω είναι σχετικό και αυτό… Ροκσταριλίκια θεωρώ ότι έκανα όταν είχαμε, μία από τις πολλές απόπειρες, γκρουπ που είχα στήσει με κάτι φίλους στην Θεσσαλονίκη, όταν ακόμα σπούδαζα, που προσπαθούσαμε να γράψουμε ένα ντέμο κάνα χρόνο, δεν είχαμε δουλειά και…ξέρεις, τη παλεύαμε με ψίχουλα και κόβαμε σουβλάκια στη μέση…πιτόγυρα στη μέση για να αφήσουμε ένα ευρώ στην άκρη για να μπορέσουμε να πληρώσουμε το ντέμο μας. Μάλλον αυτές οι εποχές νομίζω ήταν πολύ ροκσταρ ας πούμε…ένα ευρώ στην άκρη για το ντέμο κι άλλο ένα ευρώ να πάρουμε μια ρετσίνα για το βράδυ.



Τ: Είναι δυνατόν να γραφτεί πραγματικά καλή μουσική (τέχνη) χωρίς την κατανάλωση αλκοόλ ή άλλων ουσιών;

Π: Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση (γέλια). Το έχω αναφέρει πάρα πολλές φορές, το έχω σκεφτεί κι έχω προβληματιστεί πάνω σε αυτό κι έχω και μία στατιστική, τελείως προσωπική στατιστική η οποία έχει πει το εξής. Ότι το top-20 των αγαπημένων μου καλλιτεχνών ήταν όλοι ναρκομανείς. Επίσης πολύ δύσκολα μπορώ να βρω κάποιον ο οποίος δεν είναι η δεν υπήρξε εθισμένος σε κάτι και να μου αρέσει η δουλειά του καλλιτεχνικά. Παρ’ όλα αυτά κατά καιρούς έχω γνωρίσει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν γεννηθεί μεθυσμένοι και ξέρεις, το μεθύσι είναι στο μυαλό τους ας πούμε και στην ψυχή τους και νομίζω ότι έχουν τα ίδια και καλύτερα αποτελέσματα. Το θέμα απλά είναι να μπορεί κανείς να νιώσει τόσο γεμάτος, ώστε να είναι το μυαλό του τόσο άδειο για να είναι συνέχεια μεθυσμένος. Από κει και πέρα, αν δεν έχεις αυτό, ενδεχομένως ναι, να είναι απαραίτητες κάποιες ουσίες, άλλα μάλλον το ζητούμενο είναι να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο και να μην τις χρειάζεσαι.



Τ: Από πού αντλείς έμπνευση για να γράψεις μουσική; Τι μπορεί να σε ερεθίσει ώστε να γράψεις ένα κομμάτι; Εκτός από τις γυναίκες…

Π: Έχεις ακυρώσει ήδη το 90% της απάντησης μου, το άλλο 9% το έχω προαναφέρει στην προηγούμενη ερώτηση, το υπόλοιπο 1%...(γέλια) Κοίτα, μερικές φορές η αλήθεια είναι ότι γράφω λίγο τεχνοκρατικά. Δηλαδή, αν συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει μέρες, ή και παραπάνω από μέρες κάποιες φορές, από τότε που έγραψα το τελευταίο μου τραγούδι, κάθομαι και το σκέφτομαι, απογοητεύομαι με τον εαυτό μου, με βρίσκω πάρα πολύ αντιδημιουργικό και με πιέζω να γράψω ένα τραγούδι. Ανακαλύπτω έμπνευση δηλαδή εκεί που δεν υπάρχει. Και πραγματικά νομίζω ότι δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι δηλαδή ερεθίσματα βιωματικά, ότι κάτι συμβαίνει τώρα και το κάνω ένα τραγούδι. Πιστεύω ότι απλά είναι μια γενικότερη διάθεση. Είναι το θέμα να νιώσω ότι εκείνη τη στιγμή μπορώ να το κάνω, έχω το κέφι να το κάνω και το καθαρό μυαλό, τη διαύγεια να ασχοληθώ με αυτό χωρίς να με απασχολεί κάτι άλλο, να μην έχω την έννοια μου αλλού. Από κει και πέρα, σίγουρα επηρεάζει θετικά την όλη κατάσταση το να έχω ένα περιβάλλον που με εμπνέει, να έχω ανθρώπους γύρω μου που με εμπνέουν και γενικώς να βιώνω καταστάσεις που με εμπνέουν. Και αυτό σημαίνει να μου δίνουν απλά την ώθηση και το κίνητρο να γράψω, όχι αναγκαστικά τα συγκεκριμένα ερεθίσματα. Και φυσικά πάνω απ’ όλα με εμπνέουν οι μεγάλες ιδέες, οι έξυπνοι άνθρωποι και οι φιλόδοξοι θα έλεγα άνθρωποι, οι οποίοι, ξέρεις, κάθε φορά που κάνεις μια συζήτηση μαζί τους ή ακούς να μιλάνε έστω και σ’ έναν τρίτο, έχεις να κερδίσεις έναν ακόμα λόγο για να γράψεις ένα ακόμα τραγούδι.



Τ: Σε ποιους απευθύνεται αυτός ο δίσκος που μόλις κυκλοφόρησε; Έχεις συγκεκριμένο κοινό; Κι αν όχι θα ήθελες να αποκτήσεις;

Π: Δεν έχω συγκεκριμένο κοινό. Δεν ξέρω καν αν προς το παρών έχω κοινό. Θα ήθελα να αποκτήσω έστω και δύο ή τρεις ανθρώπους που θα μου πουν ότι ένα κομμάτι, ένα τραγούδι μου, τους έχει αλλάξει τη ζωή. Έχω ακούσει δηλαδή στο παρελθόν διηγήσεις συναδέλφων οι οποίοι μου έχουν πει ότι ήρθε ο τάδε, ένα παιδί, στο καμαρίνι και μου είπε ότι «αυτό το τραγούδι είναι το τραγούδι της ζωής μου», ή «αυτό το τραγούδι, χώρισα με τη κοπέλα μου και το άκουγα και τα τελευταία πέντε χρόνια το ακούω κάθε μέρα και κλαίω», θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο, θέλω ένα τραγούδι μου έστω για έναν άνθρωπο να είναι πραγματικά σημαντικό, να το συνδυάσει με μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής του. Αυτό θέλω να είναι το συγκεκριμένο μου κοινό. Δηλαδή όσοι περισσότεροι από αυτούς υπάρξουν, τόσο πιο γεμάτος και ευτυχισμένος θα νιώσω. Θα νιώσω ότι ταυτίζεται εκείνη τη στιγμή δηλαδή, η δικιά μου σκέψη, η δικιά μου εικόνα γι’ αυτό που έχω να πω μαζί με κάποια άλλα ακόμα μυαλά. Επίσης, δεν θα ήθελα να απευθυνθώ αυστηρά, συγκεκριμένα, έτσι όπως συνηθίζουμε να λέμε, σε ένα είδος ακροατών, σε μια κατηγορία ακροατών. Δηλαδή σε αυτούς που ακούνε το τάδε ή το δείνα είδος. Θα ήθελα να απευθυνθώ σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Ξέρεις, είναι λίγο κλισέ να λένε ότι το κοινό πάει όπου το πας ή όπως έχω ακούσει από πάρα πολλούς να λένε ότι το κοινό είναι χαζό. Τελικά εγώ πιστεύω, ότι αν εμείς όλοι είμαστε τόσο έξυπνοι και καταλαβαίνουμε ότι το κοινό είναι χαζό, καλό θα ήταν, εφόσον εμείς είμαστε οι έξυπνοι, να καταφέρουμε να γράψουμε κάτι που να αγγίξει το κοινό. Το κοινό είναι αυτό που μας κατευθύνει καλώς ή κακώς. Και πιστεύω καλώς γιατί μας βάζει σε μια οδό πιο ξεκάθαρη και μας προσγειώνει μερικές φορές ανώμαλα, αλλά μας βάζει να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι πιο καθολικά αποδεκτά κάθε φορά ή τέλος πάντων προσπαθούμε για αυτό. Οπότε πραγματικά δεν θα ήθελα να συγκεκριμενοποιήσω το κοινό, δεν θέλω να αποκλείσω κανέναν. Το αντίθετο, θα ήθελα να μπορέσω να μεγαλώσω όσο περισσότερο γίνεται τον κύκλο.



Τ: Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σε κάνει να διαφέρεις από αντίστοιχους καλλιτέχνες που κάνουν καριέρα αυτήν την εποχή; Πιστεύεις ότι έχεις αυτό που χρειάζεται για να ξεχωρίσεις;

Π: Κοίτα, πιστεύω ότι έχω λιγότερα μαλλιά απ’ τους περισσότερους, ότι φοράω γυαλιά, ξέρεις, είναι λίγοι σταρ έτσι. (γέλια)

Τ: Άρα διαφέρεις οπτικά…(γέλια ξανά)

Π: Ντάξει, σε μεγάλο βαθμό οπτικά. Στα κιλά ίσως, ξέρεις, κάνω δίαιτα τώρα, τη παλεύω να τους μοιάσω λίγο εκεί…Ναι, από κει και πέρα, δεν ξέρω αν έχω κάτι συγκεκριμένο που με κάνει να διαφέρω. Νομίζω ότι ο καθένας με τον τρόπο του διαφέρει. Νομίζω ότι ο καθένας έχει κάτι που τον κάνει ξεχωριστό. Ειδικά όταν ο ίδιος γράφεις τις μουσικές σου και τους στίχους σου είναι αναπόφευκτο αυτό. Δηλαδή είναι κάτι που είναι πάρα πολύ συνολικό, είναι μια συνολική εικόνα ή μια πρόταση που έχεις στο μυαλό σου και θες να τη μοιραστείς. Αυτό όπως κι αν ενορχηστρωθεί, όπως κι αν ντυθεί, όποιοι μουσικοί κι αν παίξουν, παραμένει κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Νομίζω ότι, προσωπικά ας πούμε, δεν μπορώ να ορίσω που διαφέρω μουσικά ή στιχουργικά από κάποιους. Πιστεύω ότι διαφέρω στο επίπεδο αυτό. Θεωρώ ότι κάθε φορά, κάθε τραγούδι μου είναι μια ιστορία μου. Είναι μια εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο δικό μου κεφάλι. Προσπαθώ να τη μεταφράσω και να τη κάνω όσο πιο ξεκάθαρη μπορώ ώστε να την αντιμετωπίσει ο οποιοσδήποτε ακούσει αυτό το κομμάτι σαν ένα συνολικό έργο τέχνης. Δηλαδή όταν ακούει ένα τραγούδι μου θα ήθελα να μπορεί να δει μια εικόνα. Το κάθε τραγούδι μου, στο δικό μου κεφάλι, είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που θέλω να μεταφραστεί στα αυτιά του καθενός έτσι, σαν εικόνα και να μπορέσει να δει την ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά του. Και νομίζω ότι από μόνη της η κάθε τέτοια ιστορία είναι πολύ διαφορετική…



Τ: Μου έχεις πει ότι δεν αντέχεις τους «χαζούς» ανθρώπους. Θα συνεχίσεις να το πιστεύεις ακόμα κι αν μαζευτούν 500.000 «χαζοί» άνθρωποι, αγοράσουν το cd σου και σε κάνουν πλατινένιο;

Π: Κοίτα να δεις. Εκ των προτέρων, όποιος αγοράσει το cd μου είναι έξυπνος άνθρωπος. Οπότε είναι άτοπη η ερώτηση έτσι κι αλλιώς…Παρ’ όλα αυτά, έχω να πω το εξής. Ήδη είδες, σου έδειξα ένα φάουλ που έκανες. Ένα δεύτερο φάουλ είναι ότι δεν έχω πει ότι δεν αντέχω τους χαζούς ανθρώπους. Μάλλον φοβήθηκες να το αναφέρεις για να μην με εκθέσεις, αλλά έχω πει ότι είμαι ρατσιστής με τους χαζούς ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω καθόλου την ηλιθιότητα, αλλά αυτό πραγματικά δεν νομίζω ότι έχει να κάνει, κυρίως, με το τι μουσική ακούει ένας άνθρωπος ή τι δίσκους αγοράζει. Έχει να κάνει με πολύ πιο απλά πράγματα. Νομίζω ότι από κει και πέρα, το τι μουσική ακούει κάποιος είναι και λίγο θέμα τύχης, είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα βιωμάτων, σε τι περιβάλλον έχει μεγαλώσει, που μένει, που ζει. Οπότε δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω χαζό από τη μουσική που ακούει. Ή μη χαζό. Έχω δει για παράδειγμα πάρα πολλούς ανθρώπους που ακούν, εντός εισαγωγικών, πολύ εκλεπτυσμένη και απαιτητική μουσική και είναι οι πιο χαζοί απ’ όλους. Οπότε αυτό δε λέει κάτι. Παρ’ όλα αυτά, αν πραγματικά κάποιος κατάφερνε, να μαζέψει αυτούς τους 500.000 χαζούς ανθρώπους, που ήταν πραγματικά για τα δικά μου δεδομένα χαζοί, πιστεύω ότι, γενικά επειδή δεν θέλω να είμαι απόλυτος άνθρωπος, πραγματικά ενδεχομένως να άλλαζα γνώμη.



Τ: Ζωγράφισε μου μια εικόνα της ευτυχίας σου. Πού είσαι; Σε πόσα χρόνια από τώρα; Τι κάνεις; Κτλ…

Π: Έχω να δηλώσω πρώτα απ’ όλα ότι είναι εκ του πονηρού αυτή η ερώτηση γιατί, πρέπει όλοι να ξέρουν ότι αυτή η συζήτηση έχει διαρκέσει πάρα πολλές ώρες και πάρα πολλά ποτά και δεν έχουμε καταλήξει στο τι είναι η ευτυχία οπότε τώρα απλά θες να με εκθέσεις για ακόμα μια φορά (γέλια)

Τ: Όχι, όχι…Μια εικόνα δώσε μου, ένα στιγμιότυπο…

Π: Ένα πολύ άμεσο στιγμιότυπο θα μπορούσε να είναι…σε μια ώρα από τώρα, να πίνω ένα ακόμα τσίπουρο και να μου ‘ρχεται ένας πολύ ωραίος στίχος στο μυαλό. Άλλη μία πιθανή εικόνα για να μιλήσουμε έτσι όπως φαντάζομαι ότι ρωτάς, θα ήτανε σε λίγα χρόνια από τώρα να μπορώ να έχω ακόμα το δικαίωμα να κάνω μουσική. Να μπορώ να ζω από αυτό, όχι απαραίτητα πλουσιοπάροχα, απλώς να μην είμαι αναγκασμένος να κάνω κάτι άλλο και αυτό, αποκλειστικά και μόνο για να μπορώ να έχω ώρες να αφιερώνω στο να κάνω σωστά αυτό που θέλω να κάνω. Αυτό. Από κει και πέρα, δε ξέρω…ευτυχισμένος πέρα από αυτό…ενδεχομένως να είναι όλοι οι άνθρωποι που αγαπάω καλά, να είμαι ακόμα υγιής, ξέρεις εννοώ όχι αλκοολικός κτλ (γέλια) και το κυριότερο, τόση ώρα το ξέχασα και απορώ πως, είναι ότι θα ήθελα να εξακολουθώ, σε κείνη τη φάση δηλαδή, να έχω δυνατά, ίσως και δυνατότερα κίνητρα από τώρα, για να γράφω κι ίσως θα ήθελα να έχω κίνητρα να γράφω σοβαρότερα πράγματα χωρίς να γίνομαι ρομαντικός…με την αρνητική έννοια.



Τ: Επιτυχημένη καριέρα ή ευτυχισμένη οικογένεια;

Π: Επιτυχημένη οικογένεια και ευτυχισμένη καριέρα. (γέλια) Δεν ξέρω είναι σχετικό πολύ. Εξαρτάται από τη φάση της ζωής σου που θα σε πετύχει. Πραγματικά είναι και τα δύο, ίσως τα δύο σημαντικότερα πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Νιώθω ότι είμαι έτοιμος για οικογένεια εδώ και χρόνια. Δηλαδή, ξέρεις, αν είχα τα λεφτά και την κατάλληλη γυναίκα ίσως να τα είχα κάνει εδώ και καιρό. Απ’ την άλλη, ξέρω ότι δεν θα είμαι καλός οικογενειάρχης αν δεν είμαι ευτυχισμένος με τη δουλειά μου και μ’ αυτό που κάνω. Δεν θα είμαι καλός άνθρωπος γενικώς ας πούμε, οπότε δεν θα είμαι και καλός οικογενειάρχης. Άρα αν έπρεπε να τα ιεραρχήσω θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να στρώσω τα πράγματα με τη δουλειά μου. Να πω ότι μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω και να ξέρω ότι θα μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω και να είμαι καλά με αυτό. Να ξεπεράσω δηλαδή πρώτα τις δικές μου προσωπικές φοβίες και τους δικούς μου εφιάλτες και μετά να νιώθω εγώ ήρεμος και γαλήνιος με αυτό που μου συμβαίνει και να είμαι έτοιμος να κάνω μια οικογένεια, την οποία θα πρέπει να την στηρίξω. Θα πρέπει να είμαι πολύ γεμάτος σαν άνθρωπος ώστε να μην έχω δικά μου θέματα πλέον να λύσω, αλλά να έχω τη δύναμη να λύσω τα θέματα και των υπολοίπων. Οπότε ναι, μάλλον πρώτα…δεν μπορώ να επιλέξω αλλά σίγουρα πιστεύω θα ήθελα να στρώσω ότι γίνεται με τη δουλειά μου και μετά όλα τα’ άλλα.



Τ: Ποιες είναι οι κομβικές στιγμές στη ζωή σου (αν υπάρχουν) που πιστεύεις ότι σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα;

Π: Υπουλο…(γελάκι). Ύπουλο και δύσκολο…Η αλήθεια είναι ότι έχω μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ αυτό πάρα πολλές φορές, τι με έχει κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Πάρα πολύ δύσκολο γιατί ακόμα δε ξέρω τι είμαι σήμερα, οποτε δεν είναι εύκολο να βρω τι με έκανε. Στη προσπάθεια μου να βρω απλά, ποια είναι τα πράγματα που ίσως με έχουνε επηρεάσει, κατέληγα συνεχώς ότι με έχουν επηρεάσει κυρίως τα μικρά πράγματα, κάτι πολύ μικρά πράγματα. Δηλαδή κυρίως με έχουν επηρεάσει άνθρωποι που ίσως δεν γνώρισα καν. Μπορεί να τους πέτυχα στο δρόμο, να περιμένουν σε μια στάση ένα λεωφορείο και να άκουσα μια συζήτηση τους στο κινητό ή έναν άνθρωπο σε ένα μπαρ, ας πούμε, να πίνει μόνος του μια μπύρα και να είναι πολύ λυπημένος και να αναρωτιέμαι τι μπορεί να του συνέβη κι είναι έτσι. Είναι καταστάσεις οι οποίες πραγματικά με έχουν σημαδέψει, πάρα πολλά τέτοια μικρά. Και πιστεύω ότι, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επειδή μπαίνω στη διαδικασία να τα παρατηρώ όλα αυτά κάθε μέρα κι η παρατήρηση είναι γενικά μέρος της ζωής μου, θέλω να προσπαθώ να έχω τη σκέψη μου στραμμένη στο τι συμβαίνει γύρω μου και να πιέζω τον εαυτό μου να επηρεάζεται από αυτό. Να παραδειγματίζεται δηλαδή απ’ τους γύρω του, να μαθαίνει απ’ τα λάθη των άλλων, που λέμε κλπ. Σίγουρα αυτό είναι, νομίζω, το πιο σημαντικό όσες φορές το έχω σκεφτεί κι από κει και πέρα, οπωσδήποτε πολύ οι δικοί μου άνθρωποι. Είτε αυτό είναι φίλοι, είτε είναι σχέσεις, είτε είναι οτιδήποτε, σίγουρα είναι κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι αν δεν ήταν, θα ήμουν πάρα πολύ διαφορετικός. Και φυσικά θα ήμουν πάρα πολύ άδικος να μην πω ότι, πέρα απ’ όλα αυτά σημαντικότατο ρόλο έχουν παίξει και κάποια έργα τέχνης σε αυτό. Κάποια έργα τέχνης όπως μια ταινία που βλέπεις ή ένας δίσκος που ακούς και ξέρεις ότι μετά από αυτό δεν θα είσαι ποτέ πια ο ίδιος. Και έχει συμβεί αυτό πάρα πολλές φορές. Στο παρελθόν ειδικά, όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική και να ακούω δίσκους κλπ, ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον και κάθε βδομάδα ήταν ένας δίσκος που με συγκλόνιζε και μου άλλαζε όλη τη κοσμοθεωρία και με έκανε πραγματικά διαφορετικό άνθρωπο και ήξερα ότι την επόμενη μέρα δεν θα ήμουν ποτέ πια ο ίδιος. Νομίζω όλα αυτά. Και πολλά ακόμα τα οποία, ξέρεις τώρα, θα πρέπει να σου φάω μέρες ατελείωτες για να τα πούμε όλα. Αν προσπαθήσω να σκεφτώ κι άλλο θα σκέφτομαι συνεχώς, αλλά νομίζω ότι αυτά που σκέφτηκα πρώτα είναι τα πιο βασικά απ’ όλα.



Τ: Αν σου δινόταν η ευκαιρία, θα έκανες κάτι αλλιώς, στη ζωή σου; Θα άλλαζες κάτι; Εν ολίγοις έχεις μετανιώσει για κάποιες σου επιλογές;

Π: Ξέρεις, λένε ότι είναι πάρα πολύ άσχημο να μετανιώνεις και δεν πρέπει ποτέ να μετανιώνεις για κάτι που έκανες αλλά για κάτι που δεν έκανες κλπ κλπ…Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά μου αρέσουν πάρα πολύ και προσπαθώ να τα κάνω δικά μου και να λειτουργήσω έτσι. Αλλά, η απόλυτη αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε μέρα μετανιώνω για πολλά πράγματα. Σε ότι αφορά επαγγελματικές επιλογές, πιστεύω ότι θα μπορούσα πάλι να έχω κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά και ίσως τα πράγματα να είχαν έρθει για μένα πιο ομαλά και με λιγότερο σφίξιμο στο στομάχι κτλ. Απ’την άλλη βεβαια, δεν μπορώ να ξέρω, αν είχαν γίνει αλλιώς, όπως τα σκέφτομαι τώρα, αν τελικά πάλι θα είχαν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει και τι θα είχε γίνει. Οπότε δε ξέρω…Πραγματικά όμως μετανιώνω σε σχέση με τη δουλειά, για τον τρόπο που φέρθηκα σε κάποιους ανθρώπους ή μάλλον για τον τρόπο που δεν φέρθηκα. Από κει και πέρα, σίγουρα μετανιώνω για πολλές συμπεριφορές κυρίως και ίσως και κάποιες επιλογές γενικότερα σε ότι αφορά και πιο προσωπικά θέματα, δηλαδή πάλι κοντινούς μου ανθρώπους κλπ. Πολλές φορές έχω νιώσει ότι έχω αδικήσει κάποιους πάρα πολύ και γενικά επειδή, θέλω και προσπαθώ στη ζωή μου να είμαι δίκαιος και απαιτώ να είναι και οι άλλοι δίκαιοι μαζί μου, όταν συνειδητοποιώ ότι υπήρξα άδικος γενικά με ενοχλεί και με τσαντίζει πάρα πολύ. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι όταν νιώθω ότι δεν μπορώ να το διορθώσω πια. Οπότε όταν μπορώ να το διορθώσω, το διορθώνω έστω και καθυστερημένα ή προσπαθώ να το κάνω, αλλιώς κάνω αυτό που λέμε…μετανιώνω.



Τ: Τι να περιμένουμε από σένα στο μέλλον; Ποια είναι τα άμεσα αλλά και τα πιο μακροπρόθεσμα σχέδια σου;

Π: Βασικά μην περιμένετε τίποτα, γιατί αγχώνομαι όταν οι άλλοι περιμένουν κάτι από μένα (γέλια). Πιέζομαι…Λοιπόν, δεν ξέρω, δεν ξέρω καθόλου. Πραγματικά, ειδικά τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι δεν μπορώ να προγραμματίσω ούτε τον επόμενο μήνα της ζωής μου. Οπότε φυσικά δεν μπορώ να μιλήσω για μακροπρόθεσμα σχέδια. Για άμεσα, το μόνο που μου έχει λείψει αυτή τη στιγμή και θέλω να κάνω, να πέσω με τα μούτρα και να το κάνω συνέχεια, είναι να παίζω συνέχεια μουσική. Όπου μπορώ να είμαι εκεί και να παίζω. Από κει και πέρα, θα δείξει, δεν μπορώ να πω. Το μόνο που θα ήθελα κάποια στιγμή, δεν ξέρω αν θα είναι άμεσο ή μακροπρόθεσμο, απλώς θα ήθελα να κάνω μια δουλεία (σ.σ. δισκογραφική εννοεί) έτσι ακριβώς όπως το έχω στο κεφάλι μου, με οποιοδήποτε κόστος και να έχω τον τρόπο και το δικαίωμα -να έχω κερδίσει το δικαίωμα- να το κάνω. Από κει και πέρα σχέδια δεν υπάρχουν. Το επόμενο σχέδιο είναι να ανακαλύψω επιτέλους αυτό που λέγαμε και παραπάνω. Το πώς μπορώ να κερδίσω και τι είναι η ευτυχία. Το σχέδιο από κει και πέρα θα είναι…να κάνω ότι πρέπει για να το καταφέρω.



Τ: Τέλευταία ερώτηση. Τελικά θα έρθεις μαζί μου να κάνουμε τον γύρο του κόσμου ή θα έρθω μαζί σου να γίνω road manager στην παγκόσμια περιοδεία σου;

Π: (γέλια) Πρώτα απ’ όλα, πριν γίνουν όλα αυτά, πρέπει να πάω να παίξω στην παρουσίαση του δίσκου μου, 14 Δεκέμβρη στο ΚooΚoo. Τώρα αφού γίνει αυτό κι αφού γίνουν οι επόμενες παρουσιάσεις εδώ, που όπως ξέρεις, σε χρειάζομαι, Βρυξέλλες, Λουξεμβούργο, Παρίσι κλπ. το Γενάρη, μετά είμαι πολύ κοντά στο να κάνω μαζί σου το γύρο του κόσμου αλλά πιστεύω ότι δεν θα προλάβω. Γιατί πιστεύω πραγματικά, θα μας προλάβει η παγκόσμια επιτυχία μου και θα είσαι αναγκασμένος να κάνεις το γύρο του κόσμου μαζί μου σαν road manager. Πραγματικά δε νομίζω ότι μπορείς να γλιτώσεις από αυτό. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο…




ΥΓ: Ευχαριστώ τον φίλο Πάνο, για την τιμή που μου έκανε να μου παραχωρήσει αυτήν την συνέντευξή, καθώς επίσης θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για το τσίπουρο που μου έφερε από την ιδιαίτερη πατρίδα του τον Βόλο όπως επίσης και για το cd (το οποίο είναι δικό του γιατί έχει τη φάτσα του απ’ έξω αλλά και δικό μου γιατί μου το χάρισε…) με την συνοδεία τον οποίων πραγματοποιήθηκε αυτή η συνέντευξη.