Sunday, November 28, 2010

Μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που θα συζητηθεί...

(πάντα ήθελα να το γράψω αυτό...)

Κοίτα που καμιά φορά ενώ έχεις τόσα πολλά να πεις για έναν άνθρωπο, η αυτός ο άνθρωπος «λέει» τόσα πολλά για σένα, όπως θέλετε πάρτε το, έρχεται η ώρα που θέλεις να τα πεις –ή εν προκειμένη να τα γράψεις- και κάθεσαι τόση ώρα πάνω από το πληκτρολόγιο χωρίς να ξέρεις πώς να αρχίσεις. Θα αρχίσω λοιπόν με μια διαπίστωση που έκανα τώρα τελευταία αλλά που είναι πέρα για πέρα αληθινή και to the point. Ο Πάνος είναι μια μεγάλη επιρροή για μένα. Καλή ή κακή δεν ξέρω…η νεκροψία θα το δείξει. Αλλά σίγουρα είναι επιρροή.

Ας πιαστώ από αυτό λοιπόν και ας προσπαθήσω να το εξηγήσω. Σίγουρα έχει να κάνει με το ότι είναι καλλιτέχνης. Αληθινός καλλιτέχνης, όχι γιαλαντζί! Πάντοτε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου ήταν ευαίσθητο και ανυπεράσπιστο μπροστά στην τέχνη. Κι αν όχι στην τέχνη αυτή καθεαυτή στον "καλλιτεχνισμό" -ας μου επιτραπεί η αυθαίρετη λεξιπλασία- τέλος πάντων. Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου καλλιτεχνική φύση άλλα είτε το έκρυβα εσκεμμένα για να μην χαρακτηριστώ «ελαφρύς», είτε απλά δεν είχα αρκετά κίνητρα για να το εξωτερικεύσω. Δεν λέω ότι ο Πάνος ήρθε και φύσηξε μέσα μου την τέχνη, ούτε ότι με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως είμαι ένας εν δυνάμει καλλιτέχνης έτσι ξαφνικά. Αυτό που έκανε όμως, ακούσια ίσως, ήταν ότι μου έδωσε ένα ερέθισμα για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω δυο πραγματάκια που πάντα ήξερα αλλά απέφευγα να τα κοιτάξω κατάματα. Ένας άνθρωπος μπορεί και πρέπει να κυνηγήσει το όνειρο του μέχρις εσχάτων. Το όνειρο ενός ανθρώπου δεν είναι πάντα αυτό που νομίζει ότι είναι ή αυτό που τον έχουν κάνει οι άλλοι να νομίζει ότι είναι. Η ζέση του Πάνου και η αγάπη γι’ αυτό που κάνει είναι υποδειγματική, παραδειγματική, συγκινητική θα έλεγα. «Μου αρέσει να κάνω μουσική. Κι επιλέγω να το κάνω ακόμα κι αν χρειαστεί να φάω σκατά. Άλλωστε έχω φάει τόσα σκατά στη ζωή μου, που πλέον έχω συνηθίσει» μου είπε μια μέρα σε μια από τις ατελείωτες συζητήσεις μας.

Μέσα από αυτές τις συζητήσεις γνώρισα τον άνθρωπο, τον μουσικό, τον καλλιτέχνη τον… φιλο Πάνο. Μπορεί να είναι χρονικά η πιο πρόσφατη προσθήκη στη λίστα φίλων μου, άλλα έχουμε καλύψει τόσο έδαφος μέσα από της κουβέντες μας, οι οποίες κρατάνε συνήθως ώρες, που νιώθω λες και γνωριζόμαστε χρόνια. Αντικείμενο συζήτησης; Μα φυσικά οι γυναίκες! Τι άλλο; Κι όχι οποιεσδήποτε γυναίκες συνήθως, αλλά οι γυναίκες ή οι έρωτες (δυο ξεχωριστά πράγματα αυτά, μην μπερδεύεστε) της ζωής μας. Από κει και πέρα μας απασχολούν συνήθως φιλοσοφικά ζητήματα. Ο Πάνος, όπως κι εγώ, είναι ένας άνθρωπος προβληματισμένος (όχι προβληματικός…) και καλά κάνει! Έτσι πρέπει να είναι όσοι ποιούν τέχνη αλλά και όχι μόνο. Έτσι πρέπει να είναι οι νέοι άνθρωποι. Αυτοί τουλάχιστον που δεν έχει καταφέρει ακόμα να αποβλακώσει το σύστημα. Είναι ένας σύγχρονος της εποχής του άνθρωπος, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να «χωρέσει» και σε άλλες παλιότερες εποχές. Πιο όμορφες και πιο αληθινές (true!) απ΄το σήμερα.

Πως φτάσαμε όμως άλλοτε να συζητάμε ώρες επί ωρών κι άλλοτε να παίζουμε σκάκι πάντοτε με την συνοδεία μπύρας κι ενίοτε ουίσκι με τον Πάνο στις Βρυξέλλες;

Η ιστορία της γνωριμίας μου με τον Πάνο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καρμική ή κισμετική. Μοιάζει σαν να ήταν «γραφτό» ότι μια μέρα θα γνωριζόμασταν και θα κάναμε παρέα. Κι όντως η μοίρα, η μάλλον καλύτερα το σύμπαν, παίζοντας άλλο ένα από τα παράξενα και όμορφα παιχνίδια του μας έκανε τη χάρη. Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 2006. Εκείνη την περίοδο ο Πάνος εμφανιζόταν στην ιστορική μπουάτ Απανεμιά. Ήταν επίσης η περίοδος που την είχα «ανακαλύψει» και την είχα μετατρέψει σε σχεδόν καθημερινό μου στέκι, οπότε αναπόφευκτα τον έβλεπα συνέχεια μπροστά μου. Η εντύπωση που μου δημιούργησε ήταν πολύ θετική. Καλή φωνή, άκρως συμπαθητική φάτσα, μάτι σπινθηροβόλο, γενικά μια πολύ καλή παρουσία. Όμως η επαφή μας περιοριζόταν σε ένα «γειά» αφού βλέπαμε συνέχεια ο ένας τον άλλον, αλλά δεν είχε τύχει να κάτσουμε στην ίδια παρέα και να τα πούμε. Έπρεπε να περιμένω 4 χρόνια και να αλλάξω χώρα διαμονής για να γίνει αυτό…

Μπορώ να συνοψίσω τη διαδρομή από τη πρώτη επαφή στην μπουάτ μέχρι το σήμερα σε τρεις σκηνές:

Σκηνή 1η: Αθήνα, Μπουάτ απανεμιά, 2006

Ο Πάνος και η κιθάρα του είναι στη σκηνή κι εγώ με τον κολλητό μου καθόμαστε σχεδόν απέναντι του μιας και είναι καθημερινή και δεν έχει πολύ κόσμο. Φοράω ένα μπλουζάκι με στάμπα Ramones (true). Σε ένα τραπέζι πιο δίπλα κάθεται μια κοριτσοπαρέα εκ τον οποίων η μία φοράει τιραντάκι με τις λέξεις Sex Pistols σχηματισμένες με στρασάκια (definitely not true). Σε κάποια στιγμή κι ενώ έχει τελειώσει ένα κομμάτι και πριν ξεκινήσει το επόμενο με κοιτάει και λέει στο μικρόφωνο: «Εσύ το Ramones σίγουρα το εννοείς» και γυρνώντας στην άλλη «τώρα εσύ κοπελιά το Sex Pistols δεν ξέρω κατά πόσο το εννοείς…». Απλά τα ‘σπασα με το άτομο…

Σκηνή 2η α: Βρυξέλλες, σπίτι μου, 2009

Γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά ένα βράδυ βρίσκω στις σκάλες, στην είσοδο, ένα flyer για ένα live που λέει «Ο Πάνος Γουργιώτης στο τάδε μαγαζί παίζει ελληνικό ροκ και έντεχνο κτλ κτλ» ενώ έχει και τη φωτογραφία του. «Κάτι μου θυμίζει αυτή η φάτσα» λέω και σε συνδυασμό με το όνομα προσπαθώ να θυμηθώ που τον ξέρω. «Βρε λες να είναι αυτό το παλικάρι από τη μπουάτ…;»

Σκήνή 2η β: Βρυξέλλες, κάποιο μαγαζί, 2009 (λίγες μέρες μετά)

Μόλις έχει τελειώσει το εν λόγω live και είμαι πλέον σίγουρος ότι ο Πάνος που ήξερα από την μπουάτ και ο Πάνος που μόλις τραγούδησε είναι το ίδιο άτομο. Πλησιάζει την παρέα μας για να χαιρετήσει (ο καλλιτέχνης πρέπει να κάνει δημόσιες σχέσεις άλλωστε) με κοιτάει και τον κοιτάω. «Εσένα κάπου σε ξέρω» μου λέει. «Έπαιζες στην απανεμιά πριν κάποια χρόνια;» τον ρωτάω. «Ναι» μου λέει. «Ε, από κει θα ‘ναι», του λέω, «πήγαινα συχνά». Λίγο πριν αποχωρήσουμε από το μαγαζί είπαμε να πάμε για μπύρα καμιά φορά μιας και βρεθήκαμε και οι δυο στην ίδια πόλη…

Σκηνή 3η: Βρυξέλλες, στέκι «Κυρ-Θόδωρας» , 2009

Είναι η δεύτερη ή τρίτη φορά που συναντιόμασταν με τον Πάνο μετά το live αλλά η πρώτη που ήμασταν μόνο οι δυο μας. Μετά από κάμποσες μπύρες και διάφορες αερολογίες έχουμε πιάσει τη συζήτηση για την κατάσταση στην Ελλάδα και την «επανάσταση». Μια συζήτηση θερμή, ενδιαφέρουσα και αληθινή. Είχαμε βρει ο ένας στο πρόσωπο του άλλου έναν άξιο συνομιλητή. Είχαμε «κάτι να πούμε» ο ένας στον άλλον… Κι κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που έχει πλέον γραφτεί. Η πρώτη δισκογραφική δουλεία του Πάνου μόλις κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Λύρα με τίτλο «Μια ανάσα ακόμα». Το αν είναι καλή ή όχι δεν θα το πω γιατί δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι είναι μια δουλεία που έχει γίνει με πολύ πόνο και πολύ μεράκι, άρτια και προσεγμένη μιας και η τελειομανία για αυτό που κάνει είναι σχεδόν «αηδιαστική» και σίγουρα περιέχει μέσα της πολύ αγάπη μιας και είναι το πρώτο «παιδί» του δημιουργού που είδε το φώς του κόσμου…

Αρκετά όμως μίλησα εγώ. Σήμερα έχω την τιμή και την ευχαρίστηση να φιλοξενώ στο ταπεινό μπλογκ μου τον ίδιο τον Πάνο στην πρώτη πανελληνίως ιντερνετική του συνέντευξη στην μπλογκόσφαιρα.



Τρυποκάρυδος: Τι σημαίνει για σένα η μουσική; Πως την συναισθάνεσαι; Πως την βιώνεις;

Πάνος: Όπως έχει πει ένας φίλος μου, σε μια ιδιαίτερη στιγμή της ζωής του: «Η μουσική είναι μέσα μου και τη νιώθω παντού στο κεφάλι μου, στο σώμα μου, είναι εδώ, είναι παραπέρα κι όταν κάποιος σου μιλάει τη χάνεις κτλ» (σ.σ. αναφορά σε ένα βιντεάκι από το Άμστερνταμ με πρωταγωνιστή τον συντάκτη του κειμένου…) (γέλια). Εντάξει, πέρα απ’ τη πλάκα…Η μουσική…δε ξέρω…τόσα χρόνια την αντιμετωπίζω σαν μια ερωμένη που δεν την αφήνω και δεν με αφήνει ποτέ, με όσους άλλους κι αν γυρνάει ο καθένας. Απλά είναι ίσως το μοναδικό πράγμα στη ζωή μου που δεν μπορώ να φανταστώ να μου λείπει…



Τ: Να ποιείς τέχνη ή να βγάλεις λεφτά και να γίνεις διάσημος; Μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δύο;

Π: Δεν ξέρω αν μπορούν να συνδυαστούν. Σίγουρα το να γίνεις διάσημος δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτοσκοπός ίσως, αν και ο αυτοσκοπός από μόνος του είναι άσχημη λέξη, είναι να γίνουν διάσημα τα τραγούδια σου κι όχι διάσημα με την έννοια των πολλών αποδεκτών αλλά των σωστών αποδεκτών. Αυτών που μπορούν δηλαδή να τα καταλάβουν κι όχι επειδή τα τραγούδια σου είναι πάρα πολύ έξυπνα ή πάρα πολύ δύσκολα, αλλά γιατί απλά έχεις χτυπήσει τις ευαίσθητες χορδές κάποιων ανθρώπων. Τώρα τα λεφτά σίγουρα πάντα είναι καλοδεχούμενα γιατί σου επιτρέπουν να κάνεις καλύτερη τέχνη. Γιατί κάποιες φορές για την τέχνη, ξέρεις, χρειάζεται να έχεις ένα κάποιο μπάτζετ. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το μπάτζετ, τόσο καλύτερους μουσικούς μπορείς να φέρεις, τόσο καλύτερα στούντιο μπορείς να χρησιμοποιήσεις, οπότε πολλές φορές η τέχνη με τα λεφτά πάνε μαζί. Για να κάνεις καλή τέχνη χρειάζεσαι λεφτά, αλλά αυτό γίνεται τη στιγμή που έχεις ήδη το υλικό φτιαγμένο και για να έχεις καλό υλικό να ηχογραφήσεις, όσο γράφεις αυτό το υλικό δεν πρέπει να έχεις λεφτά. Οπότε, δε ξέρω…σίγουρα άμα έπρεπε να επιλέξω θα ήθελα να κάνω τέχνη, έστω και με λιγότερα λεφτά, άλλα να είναι πιο κοντά σ’ αυτό που λέει η ψυχή μου. Αλλά για να μη σου πω ψέματα, σίγουρα τα λεφτά είναι πάρα πολύ καλοδεχούμενα για να τα ξαναβάλω στη τέχνη και να κάνω καλύτερα αυτό που έχω στο μυαλό μου.



Τ: Πιστεύεις ότι υπάρχει χώρος για στρατευμένη τέχνη στην Ελλάδα του σήμερα; Κι αν ναι, θα μπορούσες να είσαι ένας εκπρόσωπός της;

Π: Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος για στρατευμένη τέχνη σήμερα στην Ελλάδα και πιστεύω ότι θα υπάρξει πολύ περισσότερος αύριο και μεθαύριο. Πιστεύω επίσης ότι θα μπορούσα να είμαι ίσως…δε ξέρω…εκπρόσωπος της ίσως να είναι λίγο…ίσως κάτι παραπάνω απ΄αυτό και φυσικά όχι μόνος, ποτέ δεν γίνεται να είσαι μόνος σε κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα πολύ μπροστάρης σε όλη αυτή την ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάρα πολύ θυμό και πάρα πολύ μεγάλη ανησυχία και προβληματισμό για το τι θα γίνει, αλλά πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη και της…όχι της τέχνής ΜΟΥ προσωπικά…της τέχνης γενικώς σε αυτά τα θέματα και πιστεύω ότι θα μπορούσα και οπωσδήποτε θα ήθελα να είμαι εκπρόσωπός της.



Τ: «Ροκ ή θάνατος!» Ποια η άποψη σου;

Π: Θάνατος σε όσους δεν ακούν ροκ! (γέλια). Ε, εντάξει, κοίτα, το ροκ είναι σχετική έννοια. Αν θεωρήσουμε ότι το ροκ είναι μια γενικότερη φιλοσοφία, τότε ναι, αν το έχανα αυτό ίσως θάνατος…αν κι είναι μεγάλη κουβέντα. Πάντως πιστεύω ότι με μία μη ροκ ζωή δεν θα μπορούσα να νιώσω γεμάτος ή να νιώθω ευτυχισμένος. Αλλά με μία μη ροκ μουσική ίσως…ναι. Δηλαδή η μουσική είναι λίγο, ξέρεις, αυστηρό να την περιορίζεις τόσο πολύ σε στεγανά και είναι πολύ σχετικό το τι θεωρεί ροκ ο καθένας. Ας πούμε για μένα χέβι μέταλ ήταν ο Βαμβακάρης. Οπότε δεν μπορεί να ορίσεις τι θα πει αυτό το πράγμα μουσικά, σε μια κατηγορία, σε ένα σταντ ενός δισκάδικου. Σίγουρα όμως αν μιλάμε για μια φιλοσοφία και γενικότερη στάση ζωής, σίγουρα ροκ.



Τ: Ποιο είναι το μεγαλύτερο ροκσταριλίκι που έχεις κάνει μέχρι τώρα και ποιο θα είναι το πρώτο που θα ήθελες να κάνεις μόλις γίνεις διάσημος και επιτυχημένος;

Π: Θα ξεκινήσω ανάποδα. Αυτά δεν πάνε απαραιτήτως μαζί. Τέλος πάντων, σχετικό είναι αυτό…Το πρώτο πράγμα που θα ήθελα να κάνω όταν γίνω διάσημος και επιτυχημένος θα είναι να έχω την ευχέρεια να κάνω κάτι πολύ πρωτοποριακό, για τη δισκογραφία γενικώς νομίζω, να μπορώ στο cd μου αντί για thanks, να βάλω αντί-thanks. Έχω, χρόνια τώρα, όνειρο να βάλω αντί-ευχαριστίες στο artwork του δίσκου μου. Όχι να προσωποποιήσω απαραιτήτως. Απλώς θα ήθελα κάποια στιγμή όλη αυτή η ωραιοπάθεια ενός artwork κι ένας ναρκισσισμός που όλα πρέπει να είναι πάρα πολύ όμορφα κι όλοι πρέπει να γλείφουν τους πάντες ή να ευχαριστούν τους πάντες να σπάσει λίγο…Πιστεύω ότι θα ήταν επίσης καλό και ρεαλιστικό και πολύ ειλικρινές απέναντι στον κόσμο, στον οποιοδήποτε δηλαδή διαβάσει αυτό το πράγμα, να ξέρει ότι κάποιοι, τέλος πάντων, δεν σε βοήθησαν να γίνεις αυτό που είσαι γιατί κι αυτό είναι σημαντικό. Χρωστάς αυτό που είσαι και σε αυτούς που δεν σε βοήθησαν. Και μέχρι τώρα δεν έχω βρει κάποιον που να μου το επιτρέψει, έστω και στην ιδέα δηλαδή να είναι θετικός απέναντι σε αυτό. Ελπίζω όταν θα έχω τη δύναμη, να κάνω ότι τρέλα θέλω και μία από αυτές να είναι κι αυτή.

Τώρα, ροκσταριλίκι που έχω κάνει ήδη, δε ξέρω είναι σχετικό και αυτό… Ροκσταριλίκια θεωρώ ότι έκανα όταν είχαμε, μία από τις πολλές απόπειρες, γκρουπ που είχα στήσει με κάτι φίλους στην Θεσσαλονίκη, όταν ακόμα σπούδαζα, που προσπαθούσαμε να γράψουμε ένα ντέμο κάνα χρόνο, δεν είχαμε δουλειά και…ξέρεις, τη παλεύαμε με ψίχουλα και κόβαμε σουβλάκια στη μέση…πιτόγυρα στη μέση για να αφήσουμε ένα ευρώ στην άκρη για να μπορέσουμε να πληρώσουμε το ντέμο μας. Μάλλον αυτές οι εποχές νομίζω ήταν πολύ ροκσταρ ας πούμε…ένα ευρώ στην άκρη για το ντέμο κι άλλο ένα ευρώ να πάρουμε μια ρετσίνα για το βράδυ.



Τ: Είναι δυνατόν να γραφτεί πραγματικά καλή μουσική (τέχνη) χωρίς την κατανάλωση αλκοόλ ή άλλων ουσιών;

Π: Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση (γέλια). Το έχω αναφέρει πάρα πολλές φορές, το έχω σκεφτεί κι έχω προβληματιστεί πάνω σε αυτό κι έχω και μία στατιστική, τελείως προσωπική στατιστική η οποία έχει πει το εξής. Ότι το top-20 των αγαπημένων μου καλλιτεχνών ήταν όλοι ναρκομανείς. Επίσης πολύ δύσκολα μπορώ να βρω κάποιον ο οποίος δεν είναι η δεν υπήρξε εθισμένος σε κάτι και να μου αρέσει η δουλειά του καλλιτεχνικά. Παρ’ όλα αυτά κατά καιρούς έχω γνωρίσει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι έχουν γεννηθεί μεθυσμένοι και ξέρεις, το μεθύσι είναι στο μυαλό τους ας πούμε και στην ψυχή τους και νομίζω ότι έχουν τα ίδια και καλύτερα αποτελέσματα. Το θέμα απλά είναι να μπορεί κανείς να νιώσει τόσο γεμάτος, ώστε να είναι το μυαλό του τόσο άδειο για να είναι συνέχεια μεθυσμένος. Από κει και πέρα, αν δεν έχεις αυτό, ενδεχομένως ναι, να είναι απαραίτητες κάποιες ουσίες, άλλα μάλλον το ζητούμενο είναι να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο και να μην τις χρειάζεσαι.



Τ: Από πού αντλείς έμπνευση για να γράψεις μουσική; Τι μπορεί να σε ερεθίσει ώστε να γράψεις ένα κομμάτι; Εκτός από τις γυναίκες…

Π: Έχεις ακυρώσει ήδη το 90% της απάντησης μου, το άλλο 9% το έχω προαναφέρει στην προηγούμενη ερώτηση, το υπόλοιπο 1%...(γέλια) Κοίτα, μερικές φορές η αλήθεια είναι ότι γράφω λίγο τεχνοκρατικά. Δηλαδή, αν συνειδητοποιήσω ότι έχουν περάσει μέρες, ή και παραπάνω από μέρες κάποιες φορές, από τότε που έγραψα το τελευταίο μου τραγούδι, κάθομαι και το σκέφτομαι, απογοητεύομαι με τον εαυτό μου, με βρίσκω πάρα πολύ αντιδημιουργικό και με πιέζω να γράψω ένα τραγούδι. Ανακαλύπτω έμπνευση δηλαδή εκεί που δεν υπάρχει. Και πραγματικά νομίζω ότι δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι δηλαδή ερεθίσματα βιωματικά, ότι κάτι συμβαίνει τώρα και το κάνω ένα τραγούδι. Πιστεύω ότι απλά είναι μια γενικότερη διάθεση. Είναι το θέμα να νιώσω ότι εκείνη τη στιγμή μπορώ να το κάνω, έχω το κέφι να το κάνω και το καθαρό μυαλό, τη διαύγεια να ασχοληθώ με αυτό χωρίς να με απασχολεί κάτι άλλο, να μην έχω την έννοια μου αλλού. Από κει και πέρα, σίγουρα επηρεάζει θετικά την όλη κατάσταση το να έχω ένα περιβάλλον που με εμπνέει, να έχω ανθρώπους γύρω μου που με εμπνέουν και γενικώς να βιώνω καταστάσεις που με εμπνέουν. Και αυτό σημαίνει να μου δίνουν απλά την ώθηση και το κίνητρο να γράψω, όχι αναγκαστικά τα συγκεκριμένα ερεθίσματα. Και φυσικά πάνω απ’ όλα με εμπνέουν οι μεγάλες ιδέες, οι έξυπνοι άνθρωποι και οι φιλόδοξοι θα έλεγα άνθρωποι, οι οποίοι, ξέρεις, κάθε φορά που κάνεις μια συζήτηση μαζί τους ή ακούς να μιλάνε έστω και σ’ έναν τρίτο, έχεις να κερδίσεις έναν ακόμα λόγο για να γράψεις ένα ακόμα τραγούδι.



Τ: Σε ποιους απευθύνεται αυτός ο δίσκος που μόλις κυκλοφόρησε; Έχεις συγκεκριμένο κοινό; Κι αν όχι θα ήθελες να αποκτήσεις;

Π: Δεν έχω συγκεκριμένο κοινό. Δεν ξέρω καν αν προς το παρών έχω κοινό. Θα ήθελα να αποκτήσω έστω και δύο ή τρεις ανθρώπους που θα μου πουν ότι ένα κομμάτι, ένα τραγούδι μου, τους έχει αλλάξει τη ζωή. Έχω ακούσει δηλαδή στο παρελθόν διηγήσεις συναδέλφων οι οποίοι μου έχουν πει ότι ήρθε ο τάδε, ένα παιδί, στο καμαρίνι και μου είπε ότι «αυτό το τραγούδι είναι το τραγούδι της ζωής μου», ή «αυτό το τραγούδι, χώρισα με τη κοπέλα μου και το άκουγα και τα τελευταία πέντε χρόνια το ακούω κάθε μέρα και κλαίω», θέλω να συμβεί κάτι τέτοιο, θέλω ένα τραγούδι μου έστω για έναν άνθρωπο να είναι πραγματικά σημαντικό, να το συνδυάσει με μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής του. Αυτό θέλω να είναι το συγκεκριμένο μου κοινό. Δηλαδή όσοι περισσότεροι από αυτούς υπάρξουν, τόσο πιο γεμάτος και ευτυχισμένος θα νιώσω. Θα νιώσω ότι ταυτίζεται εκείνη τη στιγμή δηλαδή, η δικιά μου σκέψη, η δικιά μου εικόνα γι’ αυτό που έχω να πω μαζί με κάποια άλλα ακόμα μυαλά. Επίσης, δεν θα ήθελα να απευθυνθώ αυστηρά, συγκεκριμένα, έτσι όπως συνηθίζουμε να λέμε, σε ένα είδος ακροατών, σε μια κατηγορία ακροατών. Δηλαδή σε αυτούς που ακούνε το τάδε ή το δείνα είδος. Θα ήθελα να απευθυνθώ σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Ξέρεις, είναι λίγο κλισέ να λένε ότι το κοινό πάει όπου το πας ή όπως έχω ακούσει από πάρα πολλούς να λένε ότι το κοινό είναι χαζό. Τελικά εγώ πιστεύω, ότι αν εμείς όλοι είμαστε τόσο έξυπνοι και καταλαβαίνουμε ότι το κοινό είναι χαζό, καλό θα ήταν, εφόσον εμείς είμαστε οι έξυπνοι, να καταφέρουμε να γράψουμε κάτι που να αγγίξει το κοινό. Το κοινό είναι αυτό που μας κατευθύνει καλώς ή κακώς. Και πιστεύω καλώς γιατί μας βάζει σε μια οδό πιο ξεκάθαρη και μας προσγειώνει μερικές φορές ανώμαλα, αλλά μας βάζει να κάνουμε πράγματα τα οποία είναι πιο καθολικά αποδεκτά κάθε φορά ή τέλος πάντων προσπαθούμε για αυτό. Οπότε πραγματικά δεν θα ήθελα να συγκεκριμενοποιήσω το κοινό, δεν θέλω να αποκλείσω κανέναν. Το αντίθετο, θα ήθελα να μπορέσω να μεγαλώσω όσο περισσότερο γίνεται τον κύκλο.



Τ: Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σε κάνει να διαφέρεις από αντίστοιχους καλλιτέχνες που κάνουν καριέρα αυτήν την εποχή; Πιστεύεις ότι έχεις αυτό που χρειάζεται για να ξεχωρίσεις;

Π: Κοίτα, πιστεύω ότι έχω λιγότερα μαλλιά απ’ τους περισσότερους, ότι φοράω γυαλιά, ξέρεις, είναι λίγοι σταρ έτσι. (γέλια)

Τ: Άρα διαφέρεις οπτικά…(γέλια ξανά)

Π: Ντάξει, σε μεγάλο βαθμό οπτικά. Στα κιλά ίσως, ξέρεις, κάνω δίαιτα τώρα, τη παλεύω να τους μοιάσω λίγο εκεί…Ναι, από κει και πέρα, δεν ξέρω αν έχω κάτι συγκεκριμένο που με κάνει να διαφέρω. Νομίζω ότι ο καθένας με τον τρόπο του διαφέρει. Νομίζω ότι ο καθένας έχει κάτι που τον κάνει ξεχωριστό. Ειδικά όταν ο ίδιος γράφεις τις μουσικές σου και τους στίχους σου είναι αναπόφευκτο αυτό. Δηλαδή είναι κάτι που είναι πάρα πολύ συνολικό, είναι μια συνολική εικόνα ή μια πρόταση που έχεις στο μυαλό σου και θες να τη μοιραστείς. Αυτό όπως κι αν ενορχηστρωθεί, όπως κι αν ντυθεί, όποιοι μουσικοί κι αν παίξουν, παραμένει κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Νομίζω ότι, προσωπικά ας πούμε, δεν μπορώ να ορίσω που διαφέρω μουσικά ή στιχουργικά από κάποιους. Πιστεύω ότι διαφέρω στο επίπεδο αυτό. Θεωρώ ότι κάθε φορά, κάθε τραγούδι μου είναι μια ιστορία μου. Είναι μια εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο δικό μου κεφάλι. Προσπαθώ να τη μεταφράσω και να τη κάνω όσο πιο ξεκάθαρη μπορώ ώστε να την αντιμετωπίσει ο οποιοσδήποτε ακούσει αυτό το κομμάτι σαν ένα συνολικό έργο τέχνης. Δηλαδή όταν ακούει ένα τραγούδι μου θα ήθελα να μπορεί να δει μια εικόνα. Το κάθε τραγούδι μου, στο δικό μου κεφάλι, είναι σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που θέλω να μεταφραστεί στα αυτιά του καθενός έτσι, σαν εικόνα και να μπορέσει να δει την ιστορία να εκτυλίσσεται μπροστά του. Και νομίζω ότι από μόνη της η κάθε τέτοια ιστορία είναι πολύ διαφορετική…



Τ: Μου έχεις πει ότι δεν αντέχεις τους «χαζούς» ανθρώπους. Θα συνεχίσεις να το πιστεύεις ακόμα κι αν μαζευτούν 500.000 «χαζοί» άνθρωποι, αγοράσουν το cd σου και σε κάνουν πλατινένιο;

Π: Κοίτα να δεις. Εκ των προτέρων, όποιος αγοράσει το cd μου είναι έξυπνος άνθρωπος. Οπότε είναι άτοπη η ερώτηση έτσι κι αλλιώς…Παρ’ όλα αυτά, έχω να πω το εξής. Ήδη είδες, σου έδειξα ένα φάουλ που έκανες. Ένα δεύτερο φάουλ είναι ότι δεν έχω πει ότι δεν αντέχω τους χαζούς ανθρώπους. Μάλλον φοβήθηκες να το αναφέρεις για να μην με εκθέσεις, αλλά έχω πει ότι είμαι ρατσιστής με τους χαζούς ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχω καθόλου την ηλιθιότητα, αλλά αυτό πραγματικά δεν νομίζω ότι έχει να κάνει, κυρίως, με το τι μουσική ακούει ένας άνθρωπος ή τι δίσκους αγοράζει. Έχει να κάνει με πολύ πιο απλά πράγματα. Νομίζω ότι από κει και πέρα, το τι μουσική ακούει κάποιος είναι και λίγο θέμα τύχης, είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα βιωμάτων, σε τι περιβάλλον έχει μεγαλώσει, που μένει, που ζει. Οπότε δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω χαζό από τη μουσική που ακούει. Ή μη χαζό. Έχω δει για παράδειγμα πάρα πολλούς ανθρώπους που ακούν, εντός εισαγωγικών, πολύ εκλεπτυσμένη και απαιτητική μουσική και είναι οι πιο χαζοί απ’ όλους. Οπότε αυτό δε λέει κάτι. Παρ’ όλα αυτά, αν πραγματικά κάποιος κατάφερνε, να μαζέψει αυτούς τους 500.000 χαζούς ανθρώπους, που ήταν πραγματικά για τα δικά μου δεδομένα χαζοί, πιστεύω ότι, γενικά επειδή δεν θέλω να είμαι απόλυτος άνθρωπος, πραγματικά ενδεχομένως να άλλαζα γνώμη.



Τ: Ζωγράφισε μου μια εικόνα της ευτυχίας σου. Πού είσαι; Σε πόσα χρόνια από τώρα; Τι κάνεις; Κτλ…

Π: Έχω να δηλώσω πρώτα απ’ όλα ότι είναι εκ του πονηρού αυτή η ερώτηση γιατί, πρέπει όλοι να ξέρουν ότι αυτή η συζήτηση έχει διαρκέσει πάρα πολλές ώρες και πάρα πολλά ποτά και δεν έχουμε καταλήξει στο τι είναι η ευτυχία οπότε τώρα απλά θες να με εκθέσεις για ακόμα μια φορά (γέλια)

Τ: Όχι, όχι…Μια εικόνα δώσε μου, ένα στιγμιότυπο…

Π: Ένα πολύ άμεσο στιγμιότυπο θα μπορούσε να είναι…σε μια ώρα από τώρα, να πίνω ένα ακόμα τσίπουρο και να μου ‘ρχεται ένας πολύ ωραίος στίχος στο μυαλό. Άλλη μία πιθανή εικόνα για να μιλήσουμε έτσι όπως φαντάζομαι ότι ρωτάς, θα ήτανε σε λίγα χρόνια από τώρα να μπορώ να έχω ακόμα το δικαίωμα να κάνω μουσική. Να μπορώ να ζω από αυτό, όχι απαραίτητα πλουσιοπάροχα, απλώς να μην είμαι αναγκασμένος να κάνω κάτι άλλο και αυτό, αποκλειστικά και μόνο για να μπορώ να έχω ώρες να αφιερώνω στο να κάνω σωστά αυτό που θέλω να κάνω. Αυτό. Από κει και πέρα, δε ξέρω…ευτυχισμένος πέρα από αυτό…ενδεχομένως να είναι όλοι οι άνθρωποι που αγαπάω καλά, να είμαι ακόμα υγιής, ξέρεις εννοώ όχι αλκοολικός κτλ (γέλια) και το κυριότερο, τόση ώρα το ξέχασα και απορώ πως, είναι ότι θα ήθελα να εξακολουθώ, σε κείνη τη φάση δηλαδή, να έχω δυνατά, ίσως και δυνατότερα κίνητρα από τώρα, για να γράφω κι ίσως θα ήθελα να έχω κίνητρα να γράφω σοβαρότερα πράγματα χωρίς να γίνομαι ρομαντικός…με την αρνητική έννοια.



Τ: Επιτυχημένη καριέρα ή ευτυχισμένη οικογένεια;

Π: Επιτυχημένη οικογένεια και ευτυχισμένη καριέρα. (γέλια) Δεν ξέρω είναι σχετικό πολύ. Εξαρτάται από τη φάση της ζωής σου που θα σε πετύχει. Πραγματικά είναι και τα δύο, ίσως τα δύο σημαντικότερα πράγματα που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Νιώθω ότι είμαι έτοιμος για οικογένεια εδώ και χρόνια. Δηλαδή, ξέρεις, αν είχα τα λεφτά και την κατάλληλη γυναίκα ίσως να τα είχα κάνει εδώ και καιρό. Απ’ την άλλη, ξέρω ότι δεν θα είμαι καλός οικογενειάρχης αν δεν είμαι ευτυχισμένος με τη δουλειά μου και μ’ αυτό που κάνω. Δεν θα είμαι καλός άνθρωπος γενικώς ας πούμε, οπότε δεν θα είμαι και καλός οικογενειάρχης. Άρα αν έπρεπε να τα ιεραρχήσω θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να στρώσω τα πράγματα με τη δουλειά μου. Να πω ότι μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω και να ξέρω ότι θα μπορώ να κάνω αυτό που αγαπάω και να είμαι καλά με αυτό. Να ξεπεράσω δηλαδή πρώτα τις δικές μου προσωπικές φοβίες και τους δικούς μου εφιάλτες και μετά να νιώθω εγώ ήρεμος και γαλήνιος με αυτό που μου συμβαίνει και να είμαι έτοιμος να κάνω μια οικογένεια, την οποία θα πρέπει να την στηρίξω. Θα πρέπει να είμαι πολύ γεμάτος σαν άνθρωπος ώστε να μην έχω δικά μου θέματα πλέον να λύσω, αλλά να έχω τη δύναμη να λύσω τα θέματα και των υπολοίπων. Οπότε ναι, μάλλον πρώτα…δεν μπορώ να επιλέξω αλλά σίγουρα πιστεύω θα ήθελα να στρώσω ότι γίνεται με τη δουλειά μου και μετά όλα τα’ άλλα.



Τ: Ποιες είναι οι κομβικές στιγμές στη ζωή σου (αν υπάρχουν) που πιστεύεις ότι σε έκαναν αυτό που είσαι σήμερα;

Π: Υπουλο…(γελάκι). Ύπουλο και δύσκολο…Η αλήθεια είναι ότι έχω μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ αυτό πάρα πολλές φορές, τι με έχει κάνει αυτό που είμαι σήμερα. Πάρα πολύ δύσκολο γιατί ακόμα δε ξέρω τι είμαι σήμερα, οποτε δεν είναι εύκολο να βρω τι με έκανε. Στη προσπάθεια μου να βρω απλά, ποια είναι τα πράγματα που ίσως με έχουνε επηρεάσει, κατέληγα συνεχώς ότι με έχουν επηρεάσει κυρίως τα μικρά πράγματα, κάτι πολύ μικρά πράγματα. Δηλαδή κυρίως με έχουν επηρεάσει άνθρωποι που ίσως δεν γνώρισα καν. Μπορεί να τους πέτυχα στο δρόμο, να περιμένουν σε μια στάση ένα λεωφορείο και να άκουσα μια συζήτηση τους στο κινητό ή έναν άνθρωπο σε ένα μπαρ, ας πούμε, να πίνει μόνος του μια μπύρα και να είναι πολύ λυπημένος και να αναρωτιέμαι τι μπορεί να του συνέβη κι είναι έτσι. Είναι καταστάσεις οι οποίες πραγματικά με έχουν σημαδέψει, πάρα πολλά τέτοια μικρά. Και πιστεύω ότι, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επειδή μπαίνω στη διαδικασία να τα παρατηρώ όλα αυτά κάθε μέρα κι η παρατήρηση είναι γενικά μέρος της ζωής μου, θέλω να προσπαθώ να έχω τη σκέψη μου στραμμένη στο τι συμβαίνει γύρω μου και να πιέζω τον εαυτό μου να επηρεάζεται από αυτό. Να παραδειγματίζεται δηλαδή απ’ τους γύρω του, να μαθαίνει απ’ τα λάθη των άλλων, που λέμε κλπ. Σίγουρα αυτό είναι, νομίζω, το πιο σημαντικό όσες φορές το έχω σκεφτεί κι από κει και πέρα, οπωσδήποτε πολύ οι δικοί μου άνθρωποι. Είτε αυτό είναι φίλοι, είτε είναι σχέσεις, είτε είναι οτιδήποτε, σίγουρα είναι κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι αν δεν ήταν, θα ήμουν πάρα πολύ διαφορετικός. Και φυσικά θα ήμουν πάρα πολύ άδικος να μην πω ότι, πέρα απ’ όλα αυτά σημαντικότατο ρόλο έχουν παίξει και κάποια έργα τέχνης σε αυτό. Κάποια έργα τέχνης όπως μια ταινία που βλέπεις ή ένας δίσκος που ακούς και ξέρεις ότι μετά από αυτό δεν θα είσαι ποτέ πια ο ίδιος. Και έχει συμβεί αυτό πάρα πολλές φορές. Στο παρελθόν ειδικά, όταν ξεκίνησα να ακούω μουσική και να ακούω δίσκους κλπ, ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον και κάθε βδομάδα ήταν ένας δίσκος που με συγκλόνιζε και μου άλλαζε όλη τη κοσμοθεωρία και με έκανε πραγματικά διαφορετικό άνθρωπο και ήξερα ότι την επόμενη μέρα δεν θα ήμουν ποτέ πια ο ίδιος. Νομίζω όλα αυτά. Και πολλά ακόμα τα οποία, ξέρεις τώρα, θα πρέπει να σου φάω μέρες ατελείωτες για να τα πούμε όλα. Αν προσπαθήσω να σκεφτώ κι άλλο θα σκέφτομαι συνεχώς, αλλά νομίζω ότι αυτά που σκέφτηκα πρώτα είναι τα πιο βασικά απ’ όλα.



Τ: Αν σου δινόταν η ευκαιρία, θα έκανες κάτι αλλιώς, στη ζωή σου; Θα άλλαζες κάτι; Εν ολίγοις έχεις μετανιώσει για κάποιες σου επιλογές;

Π: Ξέρεις, λένε ότι είναι πάρα πολύ άσχημο να μετανιώνεις και δεν πρέπει ποτέ να μετανιώνεις για κάτι που έκανες αλλά για κάτι που δεν έκανες κλπ κλπ…Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά μου αρέσουν πάρα πολύ και προσπαθώ να τα κάνω δικά μου και να λειτουργήσω έτσι. Αλλά, η απόλυτη αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε μέρα μετανιώνω για πολλά πράγματα. Σε ότι αφορά επαγγελματικές επιλογές, πιστεύω ότι θα μπορούσα πάλι να έχω κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά και ίσως τα πράγματα να είχαν έρθει για μένα πιο ομαλά και με λιγότερο σφίξιμο στο στομάχι κτλ. Απ’την άλλη βεβαια, δεν μπορώ να ξέρω, αν είχαν γίνει αλλιώς, όπως τα σκέφτομαι τώρα, αν τελικά πάλι θα είχαν φτάσει εδώ που έχουν φτάσει και τι θα είχε γίνει. Οπότε δε ξέρω…Πραγματικά όμως μετανιώνω σε σχέση με τη δουλειά, για τον τρόπο που φέρθηκα σε κάποιους ανθρώπους ή μάλλον για τον τρόπο που δεν φέρθηκα. Από κει και πέρα, σίγουρα μετανιώνω για πολλές συμπεριφορές κυρίως και ίσως και κάποιες επιλογές γενικότερα σε ότι αφορά και πιο προσωπικά θέματα, δηλαδή πάλι κοντινούς μου ανθρώπους κλπ. Πολλές φορές έχω νιώσει ότι έχω αδικήσει κάποιους πάρα πολύ και γενικά επειδή, θέλω και προσπαθώ στη ζωή μου να είμαι δίκαιος και απαιτώ να είναι και οι άλλοι δίκαιοι μαζί μου, όταν συνειδητοποιώ ότι υπήρξα άδικος γενικά με ενοχλεί και με τσαντίζει πάρα πολύ. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι όταν νιώθω ότι δεν μπορώ να το διορθώσω πια. Οπότε όταν μπορώ να το διορθώσω, το διορθώνω έστω και καθυστερημένα ή προσπαθώ να το κάνω, αλλιώς κάνω αυτό που λέμε…μετανιώνω.



Τ: Τι να περιμένουμε από σένα στο μέλλον; Ποια είναι τα άμεσα αλλά και τα πιο μακροπρόθεσμα σχέδια σου;

Π: Βασικά μην περιμένετε τίποτα, γιατί αγχώνομαι όταν οι άλλοι περιμένουν κάτι από μένα (γέλια). Πιέζομαι…Λοιπόν, δεν ξέρω, δεν ξέρω καθόλου. Πραγματικά, ειδικά τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι δεν μπορώ να προγραμματίσω ούτε τον επόμενο μήνα της ζωής μου. Οπότε φυσικά δεν μπορώ να μιλήσω για μακροπρόθεσμα σχέδια. Για άμεσα, το μόνο που μου έχει λείψει αυτή τη στιγμή και θέλω να κάνω, να πέσω με τα μούτρα και να το κάνω συνέχεια, είναι να παίζω συνέχεια μουσική. Όπου μπορώ να είμαι εκεί και να παίζω. Από κει και πέρα, θα δείξει, δεν μπορώ να πω. Το μόνο που θα ήθελα κάποια στιγμή, δεν ξέρω αν θα είναι άμεσο ή μακροπρόθεσμο, απλώς θα ήθελα να κάνω μια δουλεία (σ.σ. δισκογραφική εννοεί) έτσι ακριβώς όπως το έχω στο κεφάλι μου, με οποιοδήποτε κόστος και να έχω τον τρόπο και το δικαίωμα -να έχω κερδίσει το δικαίωμα- να το κάνω. Από κει και πέρα σχέδια δεν υπάρχουν. Το επόμενο σχέδιο είναι να ανακαλύψω επιτέλους αυτό που λέγαμε και παραπάνω. Το πώς μπορώ να κερδίσω και τι είναι η ευτυχία. Το σχέδιο από κει και πέρα θα είναι…να κάνω ότι πρέπει για να το καταφέρω.



Τ: Τέλευταία ερώτηση. Τελικά θα έρθεις μαζί μου να κάνουμε τον γύρο του κόσμου ή θα έρθω μαζί σου να γίνω road manager στην παγκόσμια περιοδεία σου;

Π: (γέλια) Πρώτα απ’ όλα, πριν γίνουν όλα αυτά, πρέπει να πάω να παίξω στην παρουσίαση του δίσκου μου, 14 Δεκέμβρη στο ΚooΚoo. Τώρα αφού γίνει αυτό κι αφού γίνουν οι επόμενες παρουσιάσεις εδώ, που όπως ξέρεις, σε χρειάζομαι, Βρυξέλλες, Λουξεμβούργο, Παρίσι κλπ. το Γενάρη, μετά είμαι πολύ κοντά στο να κάνω μαζί σου το γύρο του κόσμου αλλά πιστεύω ότι δεν θα προλάβω. Γιατί πιστεύω πραγματικά, θα μας προλάβει η παγκόσμια επιτυχία μου και θα είσαι αναγκασμένος να κάνεις το γύρο του κόσμου μαζί μου σαν road manager. Πραγματικά δε νομίζω ότι μπορείς να γλιτώσεις από αυτό. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο…




ΥΓ: Ευχαριστώ τον φίλο Πάνο, για την τιμή που μου έκανε να μου παραχωρήσει αυτήν την συνέντευξή, καθώς επίσης θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για το τσίπουρο που μου έφερε από την ιδιαίτερη πατρίδα του τον Βόλο όπως επίσης και για το cd (το οποίο είναι δικό του γιατί έχει τη φάτσα του απ’ έξω αλλά και δικό μου γιατί μου το χάρισε…) με την συνοδεία τον οποίων πραγματοποιήθηκε αυτή η συνέντευξη.