Thursday, March 7, 2013

Το κόκκινο ποδήλατο

Δυό λόγια μόνο πριν ξεκινήσει η ταινία: Αν και το ξέρω ότι τέτοια κείμενα πάνε άκλαφτα συνήθως, θέλω να πω δεν παρεξηγούμαι, εδώ λέω σε δικούς μου ανθρώπους να τα διαβάσουν και βαριούνται, παρ' όλα αυτά για τους λίγους αυτούς που τα διαβάζουν, άλλαξα την γραμματοσειρά γιατί υπήρξαν πολλά παράπονα και απειλές για μηνύσεις, αξίωση αποζημιώσεων για έξοδα οφθαλμίατρου, ψυχικές οδύνες κτλ. Όχι ότι μασάω εγώ από κάτι τέτοια, αλλά είμαι πονόψυχος, πως να το κάνουμε και νοιάζομαι για τα ματάκια σας. Όσο για το μαύρο φόντο, παιδιά, σοβαρευτείτε λίγο. Το μαύρο φόντο είναι το καταλληλότερο για να διαβάζετε βράδυ. Ποιός σας είπε να διαβάζετε τα κείμενα μου μέρα μεσημέρι; Βράδυ τα γράφω, βράδυ θα τα διαβάζετε κι εσείς. Ορίστε μας! Καλή διασκέδαση.

Κόκκινο. Το χρώμα του αίματος. Του υγρού που κυλάει στις φλέβες μας μεταφέροντας την ζωή σε όλα τα σημεία του κορμιού μας. Από κύτταρο σε κύτταρο. Αίμα. Το σπρώχνει βίαια και ασταμάτητα η καρδιά. Η μεγάλη αυτή αντλία που χτυπάει χωρίς σταματημό. Ακούω την δικιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Πιο δυνατά. Σαν να θέλει να αποσχιστεί από το υπόλοιπο κορμί μου και να αρχίσει χορεύει έξω στο δρόμο, μόνη της, το χορό του αίματος. Κόκκινο το αίμα, σαν το ποδήλατο. Τώρα θυμάμαι το ποδήλατο. Κόκκινο όπως το  χρώμα του κινδύνου. Το χρώμα του φωτεινού σηματοδότη. Τώρα αρχίζω και θυμάμαι περισσότερα. Το κόκκινο φανάρι, στο οποίο έπρεπε να σταματήσω. Σταμάτησα άραγε; Και ύστερα αυτά τα μάτια. Τα μελιά. Πέρασαν από μπροστά μου μόνο για μια στιγμή. Μου φάνηκαν αιώνες. Και με κοίταξαν με μια θλιμμένη ηρεμία, σαν θάλασσες από μέλι λίγο πριν την καταιγίδα. Και πάνω τους χιλιάδες θαλασσοπούλια έκρωξαν με μια φωνή κι ύστερα σκόρπισαν με μιας σαν κάτι να τα τρόμαξε. Εγώ τα τρόμαξα άραγε;