Saturday, April 16, 2011

A perfect circle

Λοιπόν όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσω, όσο σοφός και έμπειρος κι αν γίνω, υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα το κατανοήσω ποτέ πλήρως. Η ανθρώπινη αντιφατικότητα που καμιά φορά τείνει να φτάσει και στα όρια του μαζοχισμού. Την δέχομαι, ξέρω ότι υπάρχει αλά δεν την κατανοώ. Ο άνθρωπος που λέτε - και συγκεκριμένα ο εγκεφαλός του - είναι το πιο αντιφατικό πλάσμα στο γαλαξία (για το σύμπαν ολόκληρο δεν παίρνω όρκο, έχει όμως πολύ καλές πιθανότητες..). Θέλει πάντα αυτό που δεν έχει. Κι όταν το αποκτήσει δεν το θέλει πια, θέλει κάτι άλλο. Αυτό που πάλι δεν έχει δηλαδή. Πληγώνει αυτούς που αγαπά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Παρατηρήστε και μόνοι σας. Οι πιό κοντινοί μας άνθρωποι, αυτοί που πλέον αποδεδειγμένα, με τον πιο καταφατικό και εμφανή τρόπο μας αγαπάνε και μας νοιάζονατι πιό πολύ απ'όλους τους άλλους αυτοί είναι και οι άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν συχνότερα και σε μεγαλύτερη ένταση τα νεύρα μας και τη γκρίνια μας και τη μιζέρια μας και γενικότερα τον χειρότερο μας εαυτό. Γιατί πολύ απλά τους θεωρόυμε δεδομένους. Δεν χρειάζεται να τους διεκδικήσουμε., γιατί τους έχουμε ήδη. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων....η μάνα. Όσο κι αν τη πληγώσουμε πάντα θα μας αγαπάει και θα μας συγχωρεί by default. Παρ'όλα αυτά, όσο συγκινητικό κι αν θα ήταν, δεν έχω σκοπό να μιλήσω για την μάνα μου σε αυτό το πόστ. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ ξέρω ακόμα για τι θέλω να μιλήσω. Όπως μου βγεί...

Φαντάζομαι πως κατά βάθος θέλω να μιλήσω για τον εαυτό μου. Και για το πώς οριζόταν αυτός μέσα από την σχέση μου με έναν συγκεκριμμένο άνθρωπο και για το πως ορίζεται τώρα. Γιατί ναι, μην γελιέστε. Οι σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους είτε το θέλουμε είτε όχι μας ορίζουν και μας καθορίζουν. Ποτέ δεν είμαστε ο "καθαρός" εαυτός μας όταν συνυπάρχουμε με έναν άλλον άνθρωπο. Όσο κι αν το αρνούνται μερικοί. Πάντα δίνεις κομμάτια του εαυτού σου - που ποτέ δεν τα παίρνεις πίσω- και πάντα παίρνεις κομμάτια από τον άλλον και τα υιοθετείς, τα κάνεις κτήμα σου και στο τέλος νομίζεις ότι πάντα ήταν δικά σου. Και όταν σταματήσεις να συνυπάρχεις με αυτόν τον άλλον άνθρωπο -και ιδιάιτερα αν η κοινή σας συνύπαρξη ήταν μακροχρόνια- και άρα σταματήσεις να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσω εκείνου, η ανταλλάγη κομματιών των εαυτών σας έχει υπάρξει τόσο βαθιά και ανεξίτηλη που πλέον παύεις να είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ήσουν πριν τη σχέση. Ακόμα κι αν δεν θυμάσαι πια ποιός ήταν αυτός. Και ουσιαστικά μένεις μετέωρος...ξεκρέμαστος. Και μπαίνεις σε μια διαδικασία να επανπροσδιορίσεις τον εαυτό σου, φτου κι απ' την αρχή. Μόνο που τώρα είναι πιο δύσκολο. Δεν έχεις πια σταθερό σημείο αναφοράς. Δεν έχεις κάποιον να σου δίνει κρυφά της απαντήσεις. Πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου. Χωρίς τη βοήθεια του κοινού. Όμως η ανταμοιβή...ω η ανταμοιβή είναι 10 φορές πιο γλυκιά. Aν το καταφέρεις. Αν δεν λυγίσεις στη πορεία και δεν τα παρατήσεις, ή γυρίσεις πίσω. Γιατί δυστυχώς πολλοί δεν τα καταφέρνουν. Κι αυτό γιατί, αυτό που έχεις να ξεπεράσεις δεν είναι όυτε ο πόνος ούτε η απώλεια, αλλά το ίδιο σου το μυαλό. Αυτή η υπέρτατη μηχανή βασανισμού, που είναι εκεί λες και μόνο για να μας κάνει να υποφέρουμε. Το ανθρώπινο μυαλό λοιπόν, όπως είπα και στην αρχή, είναι τρομερά αντιφατικό πράγμα. Σε ωθεί να κάνεις ένα πράγμα και μετά σε γεμίζει με τύψεις και αμφιβολίες για το αν έπρεπε να το κάνεις. Και ενώ όλα τα στοιχεία, αν εξεταστούν αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα, συνηγορούν κατηγορηματικά στο ότι ορθώς έπραξες εν τέλει, εσύ πολύ απλά αρνείσαι να το πιστέψεις γιατί πολύ απλά το μυαλό δεν σε αφήνει. Και περνάς μέρες, εβδομάδες, μήνες ολόκληρους ζώντας με ένα περίγραμα και μια σκιά. Το περίγραμα ενός προσώπου που θα έπρεπε να είναι εκεί αλλά δεν είναι. Σαν κάτι πάντα να λείπει. Όλες οι εικόνες μες τα μάτια σου είναι σαν φωτογραφίες που κάποιος έχει κόψει με ψαλίδι τα πρόσωπα των ανθρώπων που απεικονίζονται. Και η σκιά είναι του εαυτού σου που αρνείσαι να αφήσεις να φύγει. Αρνείσαι να επιτρέψεις στον νέο σου εαυτό να αναδυθεί. Γιατί φοβάσαι το νέο, φοβάσαι το άγνωστο. Αναζητάς και νοσταλγείς το οικέιο. Αυτό που σε δίδαξε η συνήθεια. Ο φόβος  κι ο πόνος σε οδηγούν στον θυμό. Θυμώνεις με τον άλλον. Θυμώνεις με τον εαυτό σου. Πρέπει κάποιος να φταίει. Πάντα πρέπει κάποιος να φταίει. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι τα πράγματα απλά είναι έτσι. Ότι δύο άνθρωποι όσο κι αν αγαπιούνται απλά δεν μπορούν να είναι μαζι. It is what it is and that's it. Όμως όχι, το αρρώστημένο αυτό καθίκι, ο εγκέφαλος σου, δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι να περάσει. Και σου βρίσκει συνεχώς αφορμές για να μην ξεχνάς, να μην αφήνεσαι και να είσαι θυμωμένος. Και προσοχή! Όλα αυτά τα κάνει με τρομερή λεπτότητα και πανουργία, σε πολύ βαθύ και υποσυνειδήδητο επίπεδο. Απ''εξω είσαι cool. Έχεις πείσει όλους τους άλλους για αυτό. Έχεις πείσει σχεδόν και τον εαυτό σου. Σχεδόν. Γιατί εκεί που πάς να το πιστέψεις ολοκληρωτικά, ρίχνει το δηλητήριο του κι άντε πάλι τα ίδια. Έτσι αρνείσαι να κλείσεις τον κύκλο, με αποτέλεσμα να μην ξεκινάει ποτέ ο επόμενος. 

'Ωσπου ξαφνικά, μια μέρα, ένα δευτερόλεπτο για την ακρίβεια - ίσως λιγότερο ακόμα, τόσο χρειάζεται- ένα μικρό παραθυράκι ανοίγει, μια στιγμή απόλυτης συνειδητότητας, τόσο διαυγής και τόσο καθαρή. Aγνη, ωμή, πρωτόγονη συνειδητότητα, σαν να μην υπήρξε ποτέ παρελθον, σαν να μην υπάρχει μέλλον, λες και όλη σου η ύπαρξη αποτελείtαι από και αποτελεί αυτή την στιγμή. Και όλα πια είναι ξεκάθαρα. Πάντα ήταν. Απλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς. Και ο κύκλος κλεινει. Οριστικά και αμετάκλητα. Σαν να μην είχε ανοίξει ποτέ. Και το μόνο που μένει είναι τα σημάδια, ενθύμια της κεκτημένης γνώσης. Φυλαχτά για το επόμενο ταξίδι. Για τον επόμενο κύκλο που θα ανοίξει.

Ο κύκλος αυτός έκλεισε.                               

Wednesday, April 13, 2011

One of those days...


Η καλή μέρα φαίνεται απ'το πρωί έτσι δε λένε; Εμένα η δικιά μου άρχισε με ύπνο. Εννοώ με ύπνο εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει ξύπνιος. Δηλαδή άργησα να ξυπνήσω. Πολύ! Αν και τα πάντα είναι σχετικά....όπως και να το κάνεις όταν κανονικά πρέπει να είσαι στη δουλειά 9 και ξυπνάς 10 παρά είκοσι και έχεις και μιάμιση ώρα ταξίδι (βλέπετε ήθελα χαϊλίκια ο δικός σου, δεν μου άρεσε να μέινω στο Leuven γιατί είναι μικρό και δεν χωράει την αυτοκρατορική κωλάρα μου και έτσι αποφάσισα να μείνω στις Βρυξέλλες. Πάρτα τώρα μαλάκα που χάνεις κάθε μέρα 2-3 ώρες από τη ζωή σου στο πήγαινε-έλα.)μέχρι να φτάσεις στη δουλειά, το λες ότι έχεις αργήσει λίγο...Οπότε η μέρα μου συνεχίστηκε αμέσως μετά με καντήλια. "Όχι γαμώ το ξεσταύρι μου. Πάλι άργησα!" - the key word here being "πάλι". Μετά χαλάρωσα, σηκώθηκα, πλύθηκα, έφαγα το πρωινάκι μου...κύριος. Ε τι διάλο, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Διδακτορικό κάνουμε στη τελική, φοιτητές είμαστε στην ουσία. Άμα με ψάξει ο supervisor θα πω ότι είχα πάει στο εργαστήριο και τελείωσε η υπόθεση. Όχου! Κι έτσι επανήλθε η ηρεμία και η γαλήνη στο μυαλουδάκι μου. Αφού στο τραίνο έγραψα και καινούργιο ποστ για τον Trip-O-karido (ποιότητα, όχι μαλακίες...). Και φτάνω επιτέλους στη δουλειά με 2 ώρες καθυστέρηση σαν να μη τρέχει τίποτα. Άρχοντας. Και πάω να ανοίξω το πι-σι.

Εδώ επιτρέψτε μου να κάνω μία από αυτές τις παραγράφους-παρενθέσεις που τόσο πολύ μου αρέσουν. Ποιό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν διδακτορικό φοιτητή; Να τελειώσει το funding και να τον διώξουν λόγο ελειπούς budget. ΟΚ, το δευτερο χειρότερο; Να τελειώσουν οι μπύρες; Θα μπορούσε... αλλά όχι.  Να χάσει τα data του είναι η απάντηση. Ω ναι, είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον που είναι στη μέση (η ακόμα χειρότερα προς το τέλος) της ερευνάς του. Επίσης έχετε ακούσει την έκφραση "Που να σου καεί ο σκληρός ρε!"; Μεγάλη κατάρα αδέρφια μου, μεγάλη κατάρα...

Πάω που λέτε να ανοίξω τον κομπιούτορα της δουλειάς ο οποίος περιέχει μέσα όλα μου τα δεδομένα κι όλη τη δουλειά μου των τελευταίων 2,5 χρόνων..."System Disk Error. Please boot from cd". Τι στο πούτσο έπαθε λέω. Πάω φέρνω τον IT guy (καλά αυτός κι αν είναι αποκαΐδι...δεν νιώθει το παλικάρι). Τον κοιτάει. Πατάει ctrl-alt-del, τον ξανακοιτάει, με κοιτάει με αυτό το απλανές του βλέμα και μου λέει ατάραχος: "The hard disk is destroyed". Τo πρώτο κεραμύδι με χτυπάει κατακούτελα. Ζντουπ! Τι; ποιός; πώς; πού; πότε; γιατί;  "And my data?" του λέω σε άπταιστα αγγλικά. "Oh, that too" μου λέει με το ίδιο χαζό, κενό, ηλίθιο, βέλγικης αγελάδας ύφος του. Το δεύτερο κεραμύδι -και ζύγιζε και 2 τόνους, τι σκατα από χρυσάφι τα φτιάχνουνε τα κεραμύδια στο Βέλγιο; - μόλις είχε προσγειωθει στην καράφλα μου. Τα γόνατα λυγίσαν κι ένιωσα μια σκοτοδείνη να με τυλίγει. "I hope you have a back-up" μου λέει για να με αποτελειώσει κι εγώ θέλω να ξεριζώσω την σπονδυλική του στύλη από τη βάση του κρανίου - σαν Fatality από Mortal Combat 2 -αλλά δεν έχω το κουράγιο. Back up; Βέβαια, πως δεν το σκέφτηκα; Γιατί  ο σωστός ο διδακτορικός έχει πάντα back up. Χα! Σας φαίνομαι εγώ για σωστό διδακτορικό φοιτητή; Η πόσο μάλλον για νορμάλ άτομο γενικότερα; Σας φαίνομαι για άνθρωπος που μαγειρεύει πριν πεινάσει; Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ φυσικά. Πριν το προσωνύμιο "Σκουπίδι" επισημοποιηθεί, ξέρετε πως με φώναζαν, και ακόμα με φωνάζουν ορισμένοι; Παλτο! Μπροστά μου ο Κωνσταντίνου, ήταν απλή ζακέτα. Back up λοιπόν...έχουν οι άλλοι. Εγώ, δεν έχω. Τι να το κάνω; Λες και μια μέρα θα μου καεί ο σκληρός, έτσι ξαφνικά από μόνος του. Αυτά δεν συμβαίνουν πουθενά. Κι αν συμβαίνουν, συμβαίνουν σπάνια και σίγουρα όχι σε μένα.  Και όχι τίποτα άλλο, λες και όλα ήταν μια καλοστημένη φάρσα, λες και το σύμπαν αποφάσισε να μου ξηγηθεί punk'd, Μπαμ!, Candid Camera και Πλακα Κανεις all at once, κάνα μήνα πριν, μου 'χε στείλει mail ο supervisor που με ρωτούσε αν έχω κάνει back up όλα μου τα αρχεία σε 2-3 διαφορετικούς σκληρούς, κι αν όχι να το κάνω γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Και φυσικά τον έγραψα στα αρχίδια μου. Έτσι λοιπόν τα έχασα όλα! All, everything, alle, todos. Δεν μου έμεινε τίποτα, μηδέν, nothing, nichts, niente, nada. Γαμήθηκε ο Δίας, με το σύμπαν και τα πάντα όλα. Σωστή παρτούζα δηλαδή.

Ε και τι να κάνουμε ψηλέ; Δεν θα πεθάνουμε κιόλα. Ευτυχώς που ΄χα φέρει μαζί το λαπτοπ δε λες; Και μπορώ να το μοιραστώ με το σύμπαν όλο αυτό που μου συμβαίνει. Να τα πω σε κάποιον, να κάνω την αυτο-ψυχοθεραπεία μου και να νιώσω λίγο καλύτερα. Α και που ΄σαι...Σύμπαν, το μπαίρνεις...άλλα δε πειράζει εγώ σε συμπαθώ ακόμα. It's just one of those days I guess...because shit happens...and when the shit hits the fan some guys run and some guys stay...and look on the bright side of life...Πάμε όλοι μαζί...σφυρίξτε στο ρυθμο...





ΥΓ. Επειδή δεν ήξερα σε ποιό από τα δύο μπλογκ ταίριαζε αυτή η ανάρτηση το ανέβασα και στα δύο. Ελπίζω να μην υπάρχει κάποιος ιερός, άγραφος, κώδικας του μπλόγκινγ που να το απαγορεύει αυτο...Αν υπάρχει να μου το πείτε γιατί εγώ πάνω απ' όλα, σέβομαι τους ιερούς, άγραφους κανόνες.








Monday, April 11, 2011

Δεξιοκρατία

Είδα λοιπόν κι εγώ το "Χρεοκρατία" το ντοκιμαντερ που αναφέρεται στην κριση. Και είχα και μια συζήτηση έπειτα επ'αυτού με έναν φίλο μου ο οποίος μεν δεν το έχει δει παρ'όλα αυτά είναι by default αντίθετος με τα όσα το ντοκιμαντερ υποστηρίζει. Ο ίδιος φίλος μου ήταν 100% σύμφωνος με τούτο εδώ το άρθρο, το οποίο είναι μία "κριτική"- αντίλογος του ντοκιμαντερ και  το οποίο λίγο πολύ καταδικάζει το όλο εγχείρημα των δημιουργών της "Χρεοκρατίας" και το τοποθετεί όυτε λίγο ούτε πολύ στον κάδο σκουπιδιών μαζί με τις υπόλοιπες αριστεριστικές προπαγάνδες. Α, ξέχασα να σας πω, ο φίλος μου είναι δεξιός εεε...(νέο)φιλελεύθερος ήθελα να πω. 
                                        
Παρεμπιπτόντως, μου λείπουν οι παλιοί καιροί που κάποτε οι δεξιοί ήταν δεξιοί, οι σοσιαλιστές σοσιαλιστές και οι φασίστες φασίστες. Τώρα οι δεξιοί είναι (νέο)φιλελεύθεροι, οι ακροδεξιοί δεξιοί, οι σοσιαλιστές δεξιοί, οι φασίστες ακροδεξιοί και πάει λέγοντας. Διότι τώρα αφενός ζουμέ σε μια πιο πολιτικώς ορθή εποχή όπου κάποιες φράσεις είναι πλέον τάμπου, αφ' ετέρου οι ίδιοι εκφραστές των πολιτικών ιδεολογιών τα έχουν κάμνει τόσο μαντάρα που δεν ξέρεις τι να τους αποκαλέσεις - ούτε και οι ίδιοι ξέρουν πλέον. Για παράδειγμα ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός μας ασκεί δεξιά πολιτική άρα τι τον λές; Δεξιό ή σοσιαλιστή; Ο Καρατζαφύρερ εξαγγέλει φιλολαϊκές - πλην όμως πάντα στα πλαίσια του (άκρο)δεξιόυ παρελθόντος του - πολιτικές για όταν θα γίνει πρωθυπουργός (;!:!;! seriously now, αν κάνετε κάνα αστείο και τον βγάλετε πρωθυπουργό αυτό τον άνθρωπο να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να ξαναπατήσω το πόδι μου στην ελλάδα), οπότε τι τον λές; Φασίστα ή σοσιαλιστή; Ο Σαμαράς...καλά αυτόν τον λες απλά άσχετο και τα καλύπτει όλα, δεν τρέχει τίποτα. Η γέννημα-θρέμα δεξιά Ντορίτα αυτό-ανακηρύσσεται νεοφιλελεύθερη (or is it σκέτο φιλελεύθερη; τα μπερδεύω αυτά τα δύο).  Και για να μην παρεξηγηθώ και κατηγορηθώ ότι προωθώ σταλινικές, τροτσκικές ή ό,τι άλλο ιδεολογίες να πω και για τα καμάρια μας της αριστεράς ότι αυτοί ναι! δηλώνουν αριστεροί και είναι ακριβώς αυτό...αριστεροί. Τουτέστιν όλο λάδι λάδι λάδι και τηγανήτα τίποτα...Άλλα τα πουλάκια μου, μην τα παρεξηγείτε.'Εχουν σοβαρότερες δουλείες από το να προτείνουν ρεαλιστικές και βιώσιμες λύσεις. 'Εχουν να τσακωθούν μεταξύ τους για το ποιός την έχει πιό μεγάλη...την επαναστατική διάθεση και την προσήλωση στις επιταγές του απηρχαιώμένου και άνευ λογικής βάσης καταστατικό του Κόμματος. Τελος πάντων καταλαβαίνετε τη σύγχυσή μου, έχω μπερδευτεί κι εγώ ο άμοιρος...anyway πάμε πίσω.

Και εκεί που είμαστε και συζητάμε λοιπόν για το εν λόγο ντοκιμαντέρ τολμάω - ο ασεβής- να πω ότι για όλα φταίνε οι τράπεζες και η απουσία κρατικού ελέγχου της ασυδωσίας τους. Περιττό να πω ότι όλοι πέσαν να με φάνε. Και μιας και γενικά δεν το χω με τις πολιτικές συζητήσεις και πόσο μάλλον στον προφορικό λόγο, έμεινα να τους κοιτάω με γουρλωμένα μάτια και με το αίμα να βράζει στο κεφάλι χωρίς να έχω κάτι να πω. Εν ολίγοις αυτό που ήθελα και προσπάθησα να υποστηρίξω (ανεπιτυχώς) και αυτό που λέει και το ντοκιμαντέρ, με δικά μου λόγια και όπως το κατάλαβα και το ερμήνευσα (και παρακαλώ αν κάνω λάθος να με διωρθώσει όποιος το κρίνει απαραίτητο μιας και δεν έχω καμία σχέση με τα οικονομικά και δεν τα πολυκαταλαβαίνω εγώ αυτά τα πράγματα) είναι το εξής. Κάποτε οι τράπεζες είχαν αποθέματα χρυσού και αναλόγως είχαν και διέθεταν χρήματα στην αγορά με μία 1 προς 1 ισοτιμία. Δηλαδή όσο χρυσό είχαν τόσα χρήματα έδιναν. Σε κάποιο σημείο άρχισαν να τυπώνουν και να δίνουν περισσότερα χρήματα από όσο είχαν χρυσό με αποτέλεσμα να μειώσουν την αξία του χρήματος, να ανεβάσουν τον πληθωρισμό και άρα οι άνθρωποι ενω είχαν τα ίδια λεφτά, ας πούμε, στην τσέπη τους με πριν να μπορούν να αγοράζουν πολύ λιγότερα πράγματα. Ύστερα το χρήμα στέρεψε, και οι τράπεζες δεν είχαν άλλο να δώσουν. Οπότε τι έκαναν; Άρχισαν να δίνουν πίστωση. Πώς αλλιώς άλλωστε θα μπορούσε ο κόσμος να αγοράζει τα προϊόντα των εταιριών τα οποία συνέχιζαν να παράγονται με δαιμωνιώδεις ρυθμούς. Άρα σην ουσία όχι μόνο ευτέλισαν την αξία του χρήματος, αλλά δημιούργησαν χρήμα από κοπανιστό αέρα. Χρήμα το οποίο φυσικά τους το χρωστάς και πρέπει να το ξεπληρώσεις κάποια στιγμή. Κι ας μην υπήρξε ποτέ. Ύστερα και μιας και φυσικά  η πίστωση δεν είναι χρήμα και άρα το πρόβλημα της ρευστότητας συνέχιζε να υφίσταται, οι τράπεζες ζήτησαν σωτηρία από τις κυβερνήσεις. Και εκείνες φυσικά τους την έδωσαν (λες και είχαν άλλη επιλογή). Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα και είμαστε όλοι ευτυχισμένοι ε; Οοοοχι ακριβώς. Διότι τα χρήματα που έδωσαν οι κυβερνήσεις στις τράπεζες, πού τα βρήκαν; Τα κληρονόμησαν από τη γιαγιά τους; Δε νομίζω. Τα πήραν από σένα κι από μένα απλέ φορολογούμενε πολίτη. Όμως δεν πειράζει γιατί τα αποθεματικά των κρατών έχουν αρκετά λεφτά ώστε και να δώσουν στις τράπεζες για να σωθούν αλλά και για να μην στερήσουν τις κοινωνικές παροχές από τους πολίτες, σωστά; Εχμ...όχι ακριβώς. Για την ακρίβεια τα κράτη μείνανε ταπί και ψύχραιμοι. Ψύχραιμοί γιατί υπήρχε λύση! Ποιά; Μα φύσικά οι τράπεζες βρε κουτά. Αφού τώρα πιά έχουν λεφτά, μπορούν να δανείσουν στο κράτος ούτος ώστε αυτό να συνεχίζει να παρέχει στους πολίτες. Και φυσικά οι ίδιες οι τράπεζες συνεχίζουν να προσφέρουν αφειδώς πίστωση στους ίδιους πολίτες για να συνεχίζουν αμέριμνοι να κάνουν τις αγορές τους. Κι έτσι τώρα πραγματικά είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και οι τράπεζες, και το κράτος και οι πολίτες και οι εταιρίες. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλυτερα...Όχι για πολύ όμως. Γιατί κάποτε οι δανειστές άρχισαν να ζητάνε τα λεφτά (τα οποία ποτέ δεν υπήρχανε εξ αρχής) τους πίσω. Και ποιοί είναι οι δανειστές; Οι τράπεζες. Και σε ποιούς έχουν δανείσει οι τράπεζες; Α αυτό είναι εύκολο. ΣΕ ΟΛΟΥΣ! Πρώτα ζητάνε τα λεφτά τους πίσω από τα κράτη. Που θα τα βρεί τα λεφτά το κράτος; Από τη φορολογία. Μα κάτσε, δεν μας είχαν επιβάλει ήδη φορολογία για τα λεφτά που είχαν δανεισεί εξ αρχής στις τράπεζες; Τώρα μας φορολογούνε για τα λεφτά που δανείστηκαν ΑΠΟ τις τράπεζες; Παράλογο; Ναι, αλλά δεν πειράζει, λίγοι φόροι παραπάνω είναι μωρέ. Τι κι αν τα λεφτά για την παιδεία ή την υγεία είναι μηδαμινά; Σημασία έχει να πληρώσουμε το χρέος μας. Έπειτα οι τράπεζες ζητάνε τα λεφτά τους πίσω από τους πολίτες. 

Τι; Τι εννοείς δεν έχεις να πληρώσεις επειδή οι φόροι του κράτους είναι εξωντοτικοί; Εγώ είμαι τράπεζα κύριε μου, είμαι ένας σοβαρός οργανισμός και υπέγραψες μαζί μου ένα συμβόλαιο. Και τώρα πρέπει να το τηρήσεις. Δεν με ενδιαφέρει αν έχεις να πληρώσεις ή όχι. Ας μην δανειζόσουν. 
Μα ξέρεις, εσύ ήρθες και μου έβαλες την κάρτα στο χέρι και μου είπες ότι μπορώ να κάνω αγορές χωρίς έννοιες κι ότι θα σε ξεπληρώσω όταν και άμα έχω και όταν ο Χριστός πάει φαντάρος. 
- Ε λοιπόν μάντεψε! Ο Χριστός μόλις παρουσιάστηκε στο κέντρο εκπαίδευσης πυροβολικού στη Θήβα φρεσκοκουρεμένος, φρεσκοξυρισμένος και με τα άρβυλα γυαλισμένα. Πλήρωνε λοιπόν ή σου παίρνω το σπίτι. Εκτος αν....Εκτός αν, λέω εγώ τώρα, θες να σε στείλω σε ένα φιλαράκι μου εδώ απέναντι, να πάρεις ένα δανειάκι, να μου δώσεις εμένα αυτά που μου χρωστάς, να σου μείνει κι εσένα ένα χαρτζιλικάκι στη τσέπη για τα μικροέξοδα, και να τα χρωστάς σε εκείνον μετά. Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα. Και του τα δίνεις όταν ο αντίχριστος πάει λοκατζής...Τι λες;
Και φυσικά λες "ναι" και ο κύκλος συνεχίζεται...

Αυτά ήθελα να πω λοιπόν χθες...αλλά δεν τα είπα. Το μόνο που κατάφερα να δώσω στους συνομιλητές μου να καταλάβουν είναι ότι υποστηρίζω ότι οι τράπεζες είναι "σατανικές" και θέλουν το κακό μας και ότι ο "αθώος" πολίτης δεν έχει καμία ουσιατική ευθύνη. Αντίθετα εκείνοι προσπάθησαν να με πείσουν ότι η ευθύνη βαραίνει κυρίως τους πολίτες που δανείστηκαν ενώ ήξεραν ότι δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, φέρνοντάς μου πολλά και έγκυρα παραδείγματα και τονίζοντάς μου ότι ο σωστός ο νοικοκύρης πρέπει απλά να μην αγοράζει περισσότερα από αυτά που μπορεί να σηκώσει η τσέπη  του κι όχι να δανείζεται κι ουσιαστικά να κάνει κηδεία με ξένα κόλυβα. Και θα συμφωνήσω απόλυτα με τους φίλους μου.  'Ετσι έπρεπε να γίνει. Όταν έφτασε εκείνη η ώρα που το παραδάκι τελείωσε κι οι τράπεζες άρχισαν να μοιράζουν πίστωση έπρεπε να πει ο κόσμος "Όχι. Δεν έχω λεφτά, δεν αγοράζω". Όμως τότε θα έμενε κάποιος δυσαρεστημένος. Οι μεγάλες επιχειρήσεις που δεν θα πουλούσαν τα προϊόντα τους. Και δεν μπορούσαμε να αφήσουμε κάποιον παραπονεμένο, σωστά;  Ή έπρεπε τουλάχιστον να βγει το κράτος και να πει στις τράπεζες δανείστε μεν αλλά με κάποιο όριο, μην ξεφύγει εκτός ελέγχου το θέμα και μετά τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Αλλά τί είναι το κράτος; Κάνας μεγαλοτσιφλικάς που θα ελέγξει το εισόδημα των τραπεζών; Σωστά, μεγαλοτσιφλικάς μπορεί να είναι μόνο όταν ελέγχει το εισόδημα των πολιτών του. Τα μεγάλα εισοδήματα δεν κάνει να τα πειράζουμε. Αλήθεια ας μου πει κάποιος γιατί δεν ξέρω, οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν φόρους; Κι αν ναι είναι ανάλογοι με τους φόρους που πληρώνουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Και τέλος πάντων είναι εύκολο για κάποιον που δεν έχει χρειαστεί ποτέ να δανειστεί - για τον α ή β λόγο δεν μας απασχολεί αυτο και μαγκιά του δηλαδή- ότι ήταν λάθος του κόσμου που δανείστηκε και κανείς δεν τον υποχρέωσε κι ότι τώρα πρέπει να πληρώσει την ηλιθιότητα του κτλ κτλ. Και ναι είμασταν ηλίθιοι και δεν είδαμε την παγίδα στην οποία πέφταμε και δανειστήκαμε. Άλλοι από ανάγκη, άλλοι απλά και μόνο επειδή κουβαλάνε την λανθασμένη νοοτροπία του βλαχοέλληνα και θέλανε να πουλήσουνε μούρη αγοράζοντας αμάξια και κότερα ενώ δεν είχανε να ταΐσουν τα παιδιά τους. Δεν διαφωνώ. Άλλωστε τα έχω πει κι εγώ παλιότερα εδω. Κι έτσι βρεθήκαμε το 75% των ελλήνων να είναι χρεωμένοι και να μην ξέρουν που να τα πρωτοδώσουν. Κι άντε να τους βάλω όλους στο ίδιο καζάνι (και αυτούς που πραγματικά είχαν ανάγκη και τους άλλους τους κάγκουρες) και να πω ότι πρέπει να πληρώσουν. Και να μην τους δώσω και το ελαφρυντικό ότι με τέτοια παραδείγματα γαλουχήθηκαν από τα πολιτικά τους είδωλα για δεκαετίες ολόκληρες από τη μεταπολίτευση και μετά. Δίοτι σε ένα σάπιο σύστημα όπου ο διευθυντής βλέπει τον υπυργό να αρπάζει, θα αρπαξει και ο ίδιος (κορόϊδο είναι;). Κι ύστερα με τη σειρά του ο γραμματέας που είδε τον διευθυντή να αρπάξει θα αρπάξει κι αυτός (αυτός τι; στο πηγάδι κατούρησε;). Κι έπειτα ο απλός πολίτης που βλέπει τους πάντες γύρω του να τρώνε με χρυσά κουτάλια και έρχεται κάποιος και του λέει "πάρε κι εσύ ένα πλαστικό κουταλάκι να φας και άυριο μεθάυριο μου επιστρέφεις ένα ολόκληρο σετ ασημένια μαχαιροπίρουνα, δε χάθηκε ο κόσμος". Ε, μαλάκας είναι να πει κι αυτός όχι; Ποιός τυφλός θα έλεγε όχι σε κάποιον που θα τού 'λέγε "θα σου δώσω πίσω την όραση σου για κάποια χρόνια όμως μετά θα στη ξαναπάρω και θα σου κόψω και ένα κομμάτι από τη γλώσσα"; 
Και θα συμφωνήσω και με τον κ. Πάγκαλο. Ναι, Θώδορε μου, μαζί τα φάγαμε. Εσείς κρατάγατε τις κουτάλες βέβαια, ενώ εμείς τσιμπάγαμε με οδοντογλυφίδες, αλλά δεν έχει σημασία. Το σωστόν να λέγεται. Μαζί τα φάγαμε, μαζί να τα πληρώσουμε. Τι; Πρέπει να τα πληρώσουμε μόνοι μας; Μα πώς; Αφού μαζί τα φάγαμε...; 

Και αυτή λοιπόν είναι η μεγάλη μου ένστασή κυρίες και κύριοι και πείτε με γραφικό, πείτε με παρωπιδισμένο αναρχοαυτόνομο άπλυτο και αξύριστο κομμουνιστή, εακκίτη, πείτε με ουτοπιστή, συνομοσιολόγο, πείτε με ότι θέλετε...Να πληρώσουμε ΟΛΟΙ! Αλλά να πληρώσουμε αυτά που μας ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ! Κι όσο δεν πληρώνουν αυτοί που έχουν φάει τα χόντρά τα φράγκα, τόσο θα πέφτει ξύλο και καδρόνι. Γιατί ο λαός μπορεί να είναι ηλίθιος αλλά μαλάκας δεν είναι...