Sunday, October 15, 2017

Εξωτερική Μονόλογη

-Λοιπον ακου τι θα κάνουμε....
-Ωπα! Απο που εμφανίστηκες πάλι εσύ; Υπάρχεις ακόμα;;;
-Σκάσε κι άκου! Βεβάιως υπάρχω και το ξέρεις πολύ καλά. Ακού εκεί "υπάρχεις ακόμα;" 
-Μα...
-Σκάσε είπα! Θα ακούς μόνο, δεν θα μιλάς. Μέχρι να σου πω εγώ.
-Μάλιστα.
-Μαλλιά και κουβάρια! Το λοιπόν, έλεγα: Ακου τι θα κάνουμε. Θα πάμε σπίτι, θα ανοίξουμε το λάπτοπ, θα βάλουμε αλκόολ, θα καπνίσουμε 42 φυτείες καπνό και θα γράψουμε μαζί ενα κείμενο. Στο μπλόγκ. Όπως παλιά.
-Δεν έχουμε φιλτράκια...
-Στον πούτσο σου! Θα τα κάνουμε άφιλτρα. Ή θα πας μέχρι το περίπτερο να πάρεις.
-Βαριέμαι, δεν βγαίνω έξω τώρα...
-Αφιλτρα ιτ ιζ λοιπόν. Στο θέμα μας τώρα.
-Ποιο είναι το θέμα μας; 
-Εσυ ηλίθιε! Εγω. Εμεις! H ζωή, το σύμπαν και τα πάντα!
-42
-Σκάσε ηλίθιε, πουλάς και πνέυμα. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Ναι, 42 μαλάκα! 42 θα είσαι σε 7 χρονία. Νομίζεις είναι πολλά 7 χρόνια; Και μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια θα έχεις καταφέρει να φτιάξεις τη ζωή σου έτσι όπως την ονειρευόσουν; Θα έχεις καταφέρει να φέρεις όλες τις παραμέτρους που την επηρεάζουν στην επιθυμητή τιμή, θα έχεις καταφέρει να ορίσεις όλες τις μεταβλητές. Να στο πω πιο λιανά, θα έχεις αγγίξει την τελειότητα; θα έχεις βιώσει την ευτυχία; Γιατί τώρα παπάρια.
-Βαριές κουβέντες κι είναι αργά; Μήπως να πάμε για ύπνο;
-Οχι θα κάτσεις να τ'ακούσεις. Μόνο κοιμάσαι πια, δεν κάνεις τίποτα άλλο. 
-Αφου είμαι κουρασμένος από την δουλεια, δεν φταίω εγω.
-Ακυρο το επιχείρημα, γεννήθηκες κουρασμένος. Επίσης να σου θυμίσω ότι κάποτε ξενυχτούσες ολο το βράδυ και πήγαινες σερί στη δουλειά.
-Κάποτε ήμουν νέος, τώρα...
-Τώρα τι; είσαι γέρος; Για πες το σε έναν πενηντάρη αυτό. Σε έναν εξηντάρη. Σε έναν εβδομηντάρη. Τολμάς;;
-Οχι ρε παιδί μου, δε λέω ότι είμαι γέρος, άλλα όπως και να το κάνεις οι αντοχές φθίνουν.
-Το μυαλό σου φθίνει. Εκεί είναι οι αντοχές σου. 
- Όπως και να το κάνεις το να ξυπνάς κάθε μέρα 6 το πρωι για να πας στη δουλειά δεν έιναι κι ότι πιο ξεκούραστο και...
-Βαρέθηκα ήδη! Αλήθεια αυτό θές να κάνουμε; Να μιλήσουμε για τη δουλειά σου σε αυτό το πόστ; Για το πως ο κύριος Κακομοίρογλου ξυπνάει κάθε μέρα στις 6 για να πάει στη φάμπρικα; Στα αρχίδια μου! Ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος. Χρειάζεσαι την δουλειά για να έχεις λεφτά να ζεις. Να ΖΕΙΣ όμως μαλάκα μου, όχι να κοιμάσαι! Είμαι ο Τρυποκάρυδος! Δεν με αγγίζουν αυτά! 
-Δε μου λες κύριε Τρυποκάρυδε... Ηπιαμε δυο ποτάκια, κάναμε κεφάλι και θυμηθήκαμε να κάνουμε την επανάσταση μας 4 τα ξημερώματα; Δε μας παρατάς λέω εγω; Που ήσουνα τόσο καιρό;
-Εκεί που με είχες καταχωνιάσει ρε τριμάλακα! Στα πιο σκοτεινά σοκάκια του υποσυνείδητού σου. Και ναι ήπιαμε δυο ποτάκια και αναδυθήκαε στην επιφάνεια. Τι ζόρι τραβάς; Συνδέσου λίγο με τον εγκέφαλό σου. Πως νιώθεις; Το αισθάνεσαι αυτό το μούδιασμα; Αυτό που αισθάνεσαι είναι η πραγματικότητα. Οκ το τζίν δεν είναι όσο ενθεογόνο όσο το πεγιότ και το αγιαχουάσκα αλλά την προκειμένη περίπτωση την έκανε τη δουλειά του. Με ξύπνησε από το λήθαργο. Αυτό το μούδιασμά, λοιπόν είναι η πραγματική και γνήσια επαφή σου με τον κόσμο και το σύμπαν. Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να ζεις όλη σου τη ζωή  και την καθημερινότητα κλασμένος και μόνο όταν πίνεις ξυπνάς και αντιλαμβάνεσαι πραγματικά τι συμβαίνει.
-Σαν το bubble που μπάιναμε κάθε φορά που τσακιζόμασταν στους μπάφους τότε με τα παιδιά στις Βρυξέλλες...Τι μου θύμισες τώρα...;
-Ακριβώς ρε μαλάκα! Ήσουν χαρούμενος τότε; Πέρναγες καλά;
-Ναι ρε φίλε, πέρναγα τέλεια. ήμουν...χαρούμενος *χαμογελο σχηματίζεται ασυναίσθητα στα χείλη του*
-Και τώρα; Τώρα είσαι χαρούμενος;
-Νταξ...Καλά είναι.
-Ρε μπαγλαμα! Είσαι χαρούμενος ή δεν είσαι;
-Νταξει μωρέ, δύσκολη ερωτηση. Δεν μπορώ να απαντήσω με ένα "ναι" ή ενα "όχι". 
-Αμα δεν μπορείς να απαντήσεις με ένα απλό, ξεκάθαρο και σταράτο"ναι" τότε δεν είσαι φίλε μου...
-...
-Τι ρε μαλάκα;
-Κατ' αρχάς μη με βρίζεις.
-Ότι θέλω θα κάνω. Επίσης εγω ειμαι εσύ, άρα στην ουσία εσύ σε βρίζεις.
-Σωστό... Κατα δέυτερον, η ευτυχία δεν εξαρταται μόνο από εσένα τον ίδιον. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι γύρω σου με τους οποίους αλληλεπιδράς. 
-Παπαριές καμαρωτές! Αν είσαι εσύ ευτυχισμένος, είναι και οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν. Ο καθένας ορίζει και κατευθύνει την ευτυχία του. 
-Όχι πάντα. Υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες., 
-Ξεφεύγεις από το θέμα μας όμως...Δεν ρώτησα αν είσαι ευτυχισμένος, δεν είναι η ευτυχία το θέμα μας. Και να σου πω κιόλας, αυτό που λέμε "απόλυτη ευτυχία" ίσως είναι και λίγο πλασματικό. Το καρότο σην άκρη της πετονιάς για να πηγαίνουμε μπροστά. Άλλο σε ρώτησα εγώ. Είσαι χαρούμενος; Χαμογελάς ρε μαλάκα μέσα στην ημέρα σου; Κι αν ναι, πόσες φορές; δύο; πέντε; δέκα; εκατό; Απλά πράγματα, πρακτικά. Κάνεις πράγματα που σε κάνουν να χαμογελάς; Μη μου αρχίζεις τα φιλοσοφικά...
-Δεν ξέρω...Χαμογελάω καμια φορά ναι. 
-Κατάλαβα...Γαμιέσαι στο γέλιο δηλαδή. 
-Ε, όταν δεν αγχώνομαι με τη δουλειά, ή με τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσω. ή τα απρόβλεπτα έξοδα που προκύπτουν κάθε λίγο και λιγάκι, όταν δεν σκέφτομαι όλα αυτά...
-Πριν χαμογέλασες...
-Πότε πριν; 
-Πριν που σκέφτηκες τις Βρυξέλλες. Και πιο πριν που γυρνάγαμε σπίτι και είδες το φεγγάρι.
-Ειδες πόσο ΜΕΓΑΛΟ ήταν;!:! Αφου το ξέρεις έχω θέμα με το φεγγάρι...
-Και πιο πριν που σκέφτηκες τον Κωστάκη, πάλι χαμογελασες
-Ναι θα ήθελα να ήταν εδω και να πάω σε ένα μπαράκι να τον βρω και να κάνουμε βλακείες...
-Και πιο πριν που σκέφτηκες τα λαιβάκια με τον Άπο...
-Ναι, να σου πω όμως κάτι; Όλα αυτά έγιναν. Πέρασαν. Πάνε. Ο καθένας παίρνει τον δικό του δρόμο και ζει τη δική του ζωή πια. Και δεν μπορούμε να ζούμε για πάντα στον απόηχο των ωραίων αναμνήσεων μας.
-Δημιούργησε καινούργιες, ξανά. 
-Μπορω; Δεν ξέρω πια...
-Αν δεν ξέρεις εσύ, δεν ξέρει κανείς. 
-Δυσκολα μου βάζεις, Πως θα τα φερω ζάφτι όλα μαζί; Και τη δουλειά και το δάνειο και το ΕΝΦΙΑ και την καλοπέραση και το χαμόγελο...;
-Απλό. Γίνε αυτός που θα ήθελες να είσαι, μην είσαι αυτός που θα σιχαινόσουν.
-Ευκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις; Πώς γίνεται αυτό;
-42
-Γαμιέσαι!
-Το ξέρω. Δεν λέω ότι είναι έυκολο. Λέω όμως ότι γίνεται...
-Παω για ύπνο...
-Στο καλό...
-Και να σου πω...Άυριο που θα ξυπνήσουμε...Τι κάνουμε;
-Δεν ξερω τι θα κάνουμε απο αυριο, πραγματικά. Το πιο πιθανό, αν και με θλίβει τρομακτικά και μόνο η σκέψη, είναι ότι θα συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες τόσο καιρό, δηλαδή τίποτα. Ξέρω όμως τι κάναμε σήμερα...
-Τι;
-Γράψαμε...Μετά από τόσο καιρό. Κάθησες στο γαμημένο το λάπτοπ, έβαλες τα δαχτυλάκια σου πάνω στο πληκτρολόγιο και έγραψες ένα κείμενο. ¨οσο για τον πούτσο και να είναι. Για σκέψου το λίγο...
-Νταξει, βοήθησε και το αλκόολ όσο να πεις.
-Άπο αύριο περισσότερο αλκόολ λοιπόν. 
-Sounds like a plan.
-Μην κανεις ανοίγματα. Baby steps...
-OΚ, το 'χω! Θα πούμε τώρα κάτι καλό, έτσι για να κλείσουμε ωραία την ανάρτηση και να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες;
-Το 'χω...