Wednesday, July 6, 2011

Άρωμα καλοκαιριού

Το καλοκαίρι έχει άρωμα, δεν συμφωνείτε; Ή μάλλον είχε άρωμα όταν είμασταν μικρά σκατόπαιδα. Τότε που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το πόσα μπάνια θα κάνουμε και πόσα παγωτά θα φάμε το καλοκαίρι που έρχεται. Το θυμάστε το άρωμα του καλοκαιριού καθόλου; Του καλοκαιριού που άρχιζε το δευτερόλεπτο που δίναμε την κόλλα του τελευταίου διαγωνίσματος στη καθηγήτρια και τελείωνε το δευτερόλεπτο που έκανε ο παπάς τον αγιασμό στο προάυλιο του σχολείου τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τότε που σε βουτούσαν οι γονείς την επόμενη που κλειναν τα σχολεία και σε πηγαίναν στο εξοχικό στον Κάλαμο (τυχαίο παράδειγμα) και σε "ξεχνούσαν" εκεί μέχρι να ξανανοίξουν τα ρημάδια. Λοιπόν τη μυρωδιά αυτή φυσικά δεν μπορώ να την περιγράψω αλλά μπορώ να προσπαθήσω.  Άλλωστε για τον καθένα φαντάζομαι θα ήταν διαφορετική. Σε ένα όμως πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι. Οτί υπήρχε! Το δικό μου καλοκαίρι λοιπόν μύριζε κάπως έτσι:
Σίγουρα έιχε μπόλικο καρπούζι μέσα και αρκετό πεπόνι. Και ροδάκινο. Και μυρωδιά από γεμιστά και μπριάμ ή τουρλού (τα οποία έτρωγα με το ζόρι τότε...καλός μαλάκας ήμουνα). Είχε μυρωδιά λάστιχου από τα βατραχοπέδιλα και τον αναπνευστήρα. Και είχε κι αυτή τη περίεργη μυρωδιά του μαγιώ που βγαίνει από τη ντουλάπα μετά από μήνες αδράνειας (φήμες λένε ότι προσπαθούσε -ανεπιτυχώς- να τη πέσει στις κάλτσες). Είχε και λίγο στρωματίλα από το φουσκωτό στρώμα, αυτό που είναι λίγο βελουτέ και είναι κόκκινο από τη μία και μπλέ από την άλλη. Είχε μυρωδιά αρμύρας στη πετσέτα της θάλασσας που πλενόταν μια φορά το τρίμηνο και αν. Ποιός ο λόγος να πλυθεί άλλωστε; Αφού και την επόμενη πάλι στη θάλασσα θα είμασταν. Είχε μυρωδιά πλαστικής παντόφλας μιτσούκο και ακόμα πιο παλιά είχε μυρωδιά πλαστικού αμφίβιου πεδιλακίου (αυτό το έκτρωμα που μας φοράγαν οι γονείς για να μην πατάμε τις πέτρες και κάνουμε βαβά στο ποδαράκι μας). Είχε μυρωδιά ψάθας και τσάντας θαλάσσης που χωρούσε μέσα την μισή οικοσκευή και κουβαλούσε πάντα στοργικά η μαμά ή η θεία. Μέσα της μπορούσες να βρείς από τα πιο απλά μέχρι τα πιο απίθανα κι ας ήταν μόλις 100 μέτρα μακριά το σπίτι. Είχε μυρωδιά αντιηλιακού το οποίο έπεφτε σε γενναίες ποσότητες στο ευαίσθητο δερματάκι μου κάνοντας το -ακόμη πιο- αφύσικα άσπρο. Είχε μυρωδιά φρέσκου ψωμιού και τυρόψωμου από τον τοπικό φούρνο κάθε μεσημέρι πριν το φαγητό. Είχε μυρωδιά από σουβλάκια (καλαμάκια) και πορτοκαλάδα σε γυάλινο μπουκάλι κάθε βδομάδα στο θερινό σινεμά. Είχε μυρωδιά από τραμπολίνο και σουβλάκι μεγαλώνει το παιδάκι. (Ήταν το σλόγκαν της επιχείρησης, έβγαινε ο τύπος μέ ένα μπεζ LADA και το φώναζε με τη ντουντούκα -τρου στόρι!). Είχε μυρωδιά από γιασεμί και νυχτολούλουδο τα βράδια που παίζαμε κρυφτό. Είχε μυρωδιά από πενηντάρικα (το ξέρω ότι δεν μυρίζουν τα κέρματα αλλά κάπως πρέπει να κάνω την παρομοίωση βρε αδερφέ) τα οποία ξοδέυαμε με τους κουβάδες για να τερματίσουμε το Κάντιλακ και Δεινόσαυροι και το Punisher στα ηλεκτρονικά. Είχε μυρωδιά από Ποπάϋ και Τιραμόλα και Μικυ Μάους που διαβάζαμε τα μεσήμερια που κοιμόντουσαν "οι μεγάλοι". Τηλέοραση δεν υπήρχε νομίζω αλλά και να υπήρχε την ανοίγαμε ελάχιστα. Που καιρός για τηλεόραση; Όταν είσαι όλη μέρα στη θάλασσα και το απόγευμα λιώνεις στο ποδήλατο και το παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ νομίζεις οτί προλαβαίνεις να δεις τηλέοραση; Λίγο αργότερα, όταν μεγαλώσαμε λίγακι, είχε μυρωδιά από άπειρο ζελέ στο μαλλί και αποσμητικά κι αρώματα όταν ετοιμαζόμασταν για να πάμε στον διπλανό πλην κοσμοπολίτικο Ωρωπό, να δούμε τους φίλους μας και να κάνουμε την περατζάδα μας στο λιμάνι, ελπίζωντας πως όλο και κάποιο κοριτσάκι θα μας προσέξει. Κανονικό νυφοπάζαρο. Και φυσικά είχε τη μυρωδιά του πρώτου σου φιλιού με το κορίτσι εκείνο που τώρα όυτε που θυμάσαι το όνομα του. Τι ωραία που μύριζε το καλοκαίρι τότε...

Τώρα...τώρα δε μυρίζει πια. Η δε μυρίζει τόσο αθώα και ξέγνοιαστα. Τώρα μυρίζει αλκόολ και τσιγάρο και ιδρώτα σε ασφυκτικά γεμάτα κλάμπ. Και η μυρωδιά του κρατάει λιγότερο. Πολύ λιγότερο.  Λογικό θα μου πεις. Από την άλλη είναι κι αυτό ένας τρόπος να αντιληφθείς ότι έχεις μεγαλώσει. Όταν το καλοκαίρι σου σταματήσει να μυρίζει ή μυρίζει αλλιώς απ' όταν ήσουν παιδί. Μεταξύ μας όμως, ποια μυρωδιά καλοκαιριού προτιμάτε...;

Αφιερωμένο στα ξαδέρφια μου, Χρήστο και Ιωάννα, με τα οποία μοιραστήκαμε το ίδιο άρωμα για τόσα και τόσα καλοκαίρια...