Thursday, October 15, 2015

Το ρολόι έδειχνε 4:44

Τριπ...τριπ...οι σταγόνες πέφτουν. Το ποτήρι της ψυχής γεμίζει, πότε θα ξεχειλίσει όμως; Τριπ..τριπ...  Χα! «το ποτήρι της ψυχής» λέει. Άλλη μια φτιασιδωμένη πρόταση μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει με το “ψαγμένο” του λεξιλόγιο και το γλαφυρό του ύφος. Η ουσία παραμένει όμως και το ποτήρι, είτε είναι της ψυχής, είτε απλά ένα βρώμικο γεμάτο λεκέδες και άλατα ποτήρι, πρέπει να αδειάσει. Πάει καιρός από τότε που το έκανα αυτό. Γύρισα ελλάδα, όχι για να είμαι ένας από αυτούς που παλεύουν με την μονοτονία και το ψυχοπλάκωμα της κρίσης, αλλά γιατί ήθελα να γυρίσω. Βρήκα δουλειά. Τώρα την έχασα. Τώρα είμαι ένας απο αυτούς που παλεύουν με την μονοτονία και το ψυχοπλάκωμα, ένα από τα «θύματα» της κρίσης. Ούτε κατα διάνοια συγκρίνω τον εαυτό μου με αυτούς που δεν έχουν να ταίσουν τα παιδιά τους, που αυτοκτονούν επειδή δεν αντέχουν άλλο να βλέπουν τα παιδιά τους να λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία. Αυτοί άλλωστε δεν νομίζω ότι αυτοκτονούν, αυτοί δίνουν σάρκα από τη σάρκα τους κι αίμα από το αίμα τους για να καταφέρουν να τα ταίσουν άκομα μια μέρα. Δεν είμαι από αυτούς. Δεν είμαι τόσο δυνατός μάλλον. Είμαι από τους άλλους, αυτούς που κάθονται όλη μέρα και κλαινε τη μιζέρια τους. Υπερβάλλω;  Ίσως. Είναι κι η υπερβολή ένας τρόπος αντίδρασης υποθέτω. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι άλλο εκτός από το να κοιμάμαι ως το μεσημέρι και να παραπονιέμαι ότι δεν με φωνάζει κανένας για συνέντευξη, όσα βιογραφικά κι αν έχω στείλει.