Thursday, October 15, 2015

Το ρολόι έδειχνε 4:44

Τριπ...τριπ...οι σταγόνες πέφτουν. Το ποτήρι της ψυχής γεμίζει, πότε θα ξεχειλίσει όμως; Τριπ..τριπ...  Χα! «το ποτήρι της ψυχής» λέει. Άλλη μια φτιασιδωμένη πρόταση μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει με το “ψαγμένο” του λεξιλόγιο και το γλαφυρό του ύφος. Η ουσία παραμένει όμως και το ποτήρι, είτε είναι της ψυχής, είτε απλά ένα βρώμικο γεμάτο λεκέδες και άλατα ποτήρι, πρέπει να αδειάσει. Πάει καιρός από τότε που το έκανα αυτό. Γύρισα ελλάδα, όχι για να είμαι ένας από αυτούς που παλεύουν με την μονοτονία και το ψυχοπλάκωμα της κρίσης, αλλά γιατί ήθελα να γυρίσω. Βρήκα δουλειά. Τώρα την έχασα. Τώρα είμαι ένας απο αυτούς που παλεύουν με την μονοτονία και το ψυχοπλάκωμα, ένα από τα «θύματα» της κρίσης. Ούτε κατα διάνοια συγκρίνω τον εαυτό μου με αυτούς που δεν έχουν να ταίσουν τα παιδιά τους, που αυτοκτονούν επειδή δεν αντέχουν άλλο να βλέπουν τα παιδιά τους να λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία. Αυτοί άλλωστε δεν νομίζω ότι αυτοκτονούν, αυτοί δίνουν σάρκα από τη σάρκα τους κι αίμα από το αίμα τους για να καταφέρουν να τα ταίσουν άκομα μια μέρα. Δεν είμαι από αυτούς. Δεν είμαι τόσο δυνατός μάλλον. Είμαι από τους άλλους, αυτούς που κάθονται όλη μέρα και κλαινε τη μιζέρια τους. Υπερβάλλω;  Ίσως. Είναι κι η υπερβολή ένας τρόπος αντίδρασης υποθέτω. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι άλλο εκτός από το να κοιμάμαι ως το μεσημέρι και να παραπονιέμαι ότι δεν με φωνάζει κανένας για συνέντευξη, όσα βιογραφικά κι αν έχω στείλει.


Τώρα τελευταία μαγειρεύω εν είδει ψυχανάλυσης. Μ’αρέσει πολύ να μαγειρεύω. Όταν παράτησα το διδακτορικό και γύρισα πίσω, είχα σκοπό να γίνω σεφ. Είχα γραφτεί και σε σχολή αλλά ύστερα βρήκα δουλειά και προτίμησα τη σιγουριά της εταιρίας από την αβεβαιότητα του να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε κάτι καινούργιο. Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι. Τώρα φυσικά δεν έχω πια τα χρήματα για να ξαναγραφτώ στη σχολή. Τώρα μαγειρεύω για να νιώθω ότι κάτι κάνω και να νιώθω λίγο καλύτερα. Σήμερα έφτιαξα ένα παστίτσιο λαχανικών. Το πέτυχα μάλλον. Ο θείος έφαγε τέσσερα κομμάτια βραδιάτικα. Ελπίζω να μην τον ξεκάνει...

Ξανάρχισα και το κάπνισμα. Βέβαια. Διότι μόνο το τσιγάρο μπορεί να σε βοηθήσει να απαλύνεις το σφίξιμο στα στήθη. Ή απλά ταιριάζει το στυλ του καπνιστή με την ανεργία, δε ξέρω. Βέβαια προκαλεί άλλα κακά, μέσα από τα στήθη, τα οποία δεν θέλω καν να σκέφτομαι, αλλά δε γαμιέται; Σάμπως τι θα καταλάβουμε αν πεθάνουμε γέροι και υγιείς;

Δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήμουν πάντα τόσο τεμπέλης ή αν έγινα τώρα λόγω της και καλά κατάθλιψης. Η σκηνή από τις καλοκαιρινές διακοπές ακόμα στο πάτωμα και φυσικά βρώμικη. Ήταν το πρώτο πράγμα στο to do list μου να την καθαρίσω και να την φυλάξω. Ακόμα είναι. Σωροί από ημιλερωμένα ρούχα στις καρέκλες. Ντάξει αυτό πάντα το έκανα και πάντα γκρίνιαζε η μάνα μου. Στο δωμάτιο μου ένας μικρός χαμός, ένας μικρός τιτανικός που θα ‘λεγε κι ο Μαχαιρίτσας. Σκόρπια χαρτιά παντού, σκόνη και χνούδια στο πάτωμα, μια γενικευμένη αταξία. Ό,τι μπορούμε κάνουμε για να αυξήσουμε την εντροπία του συστήματος παιδιά. Αλλά βλέπετε το σύστημα δεν είναι απομονωμένο και δεν «σκάει» με τίποτα. Σαν τον παλαιστίνιο  που μπαίνει στο άδειο μπαρ. Να και το κακό αστειάκι. Δεν με εκπλήσω καθόλου πια...

Υπάρχει κι εκείνη. Φυσικά. Ευτυχώς ή δυστυχώς... Όχι αγάπη, μην το παρεξηγήσεις το «δυστυχώς». Δεν θα πω ποτέ «δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν υπήρχες εσύ». Ξέρω, μάλλον, πολύ καλά τι θα έκανα. Θα είχα έναν λιγότερο μαζί να μοιραστώ τη μιζέρια. Να κόψω τη γωνιά της σαν να ήταν φρατζόλα και να του τη δώσω να τη φάει. Έτσι, επειδή πρέπει. Επειδή είμαστε μαζί. Με το ζορί. Όλα πρέπει να τα μοιραζόμαστε. Θα την έτρωγα όλη μόνος μου τη φρατζόλα και θα το βούλωνα. Αυτό θα έκανα. Μπορεί να τη έκανα και παπάρα σε σαλτσούλα δυστυχίας με πράσο και σπαράγγια ή να την συνόδευα με λίγη αυτολύπηση ωγκρατέν. Είπαμε...σεφ.

Υπάρχουν και οι φίλοι. Δε λέω καλα περνάω. Δεν παραπονιέμαι. Ούτε γενικά θα καταλάβει ένας εξωτερικός παρατηρητής ότι δεν είμαι καλά. Ίσως και να μην έχω τίποτα. Εγώ νομίζω ότι έχω πάντως και δε μου το βγάζεις από το μυαλό.

Υπάρχουν και οι πρόσκοποι. Ναι, είμαι πρόσκοπος. Δεν το περίμενες, έ; Ασχολούμαι πολλές ώρες με αυτό και μου αρέσει. Αν ήταν επάγγελμα θα το έκανα ευχαρίστως. Αν ήταν επάγγελμα, βέβαια μπορεί να μη μου άρεσε. Τώρα με το προσφυγικό θέλω να πάω να βοηθήσω, με αυτήν μου την ιδιότητα. ‘Ενα κομμάτι του εαυτού μου λέει ότι το κάνω για να μη νιώθω άχρηστος, για να γεμίζω τις ώρες και τις ημέρες μου. Ένα άλλο κομμάτι λέει ότι το κάνω για να βλέπω την δυστυχία των άλλων και να χαίρομαι με τον εαυτό μου που η δικιά μου δεν έχει φτάσει σε αυτά τα επίπεδα. Ντρέπομαι λίγο για αυτό το κομμάτι του εαυτού μου αλλά υπάρχει, τι να κάνω; Ίσως και να το επινοώ, δε ξέρω. Δυσκολεύομαι λίγο να ξεχωρίσω τα αληθινά από τα ψεύτικα κομμάτια του εαυτού μου. Αλλά να μου πεις και τα δύο μέσα στο ίδιο κεφάλι δεν είναι; και τα μεν και τα δε. Πέσαμε σε αδιέξοδο...

Οπότε τι μας απομένει; Η έτερη μορφή ψυχανάλυσης που, για εμένα τουλάχιστον, δείχνει να δουλεύει. Ενα πληκτρολόγιο στα ακροδάχτυλα και άσπρα γράμματα σε μάυρη οθόνη. Πρέπει να γράψω μια ιστορία. Οχι, λάθος. Θέλω να γράψω μια ιστορία. Όχι  ένα βιβλίο. Ούτε μια νουβέλα. Ούτε καν ένα διήγημα. Απλά μια ιστοριούλα. Μια ιστορία για έναν τύπο που ξυπνάει στις 4:44 τα χαράματα ιδρωμένος και αλαφιασμένος. Μάλλον θα έβλεπε έναν εφιάλτη. Τι μάλλον δηλαδή; Είναι σίγουρο. Εκεί μας οδηγούν όλες οι ενδείξεις. Έτσι επέλεξε ο συγγραφέας και ποιός μπορεί να τον αμφισβητήσει. Ας περάσουμε σε πρώτο πρόσωπο όμως για να δούμε τι άλλο μας επιφυλάσσει ο πανδαμάτωρ και παντογνώστης συγγραφέας.

Ξύπνησα ιδρωμένος και αναστατωμένος. Το ηλεκτρονικό ρολόι στο κομοδίνο δίπλα μου έδειχνε 4:44. Είχα κοιμηθει ακριβώς δύο ώρες και εικοσι δύο λεπτά. Το ξέρω γιατί τελευταία φορά που το κοίταξα έδειχνε 2:22. Ο ύπνος με πήρε στην αγκαλιά του αστραπιαία και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...
Ο εφιάλτης που είδα ήταν ολοζωντανός. Είναι ο ίδιος που βλέπω όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό.  Δήλαδή όχι ακριβώς ο ίδιος, αλλά η βασική ιδέα είναι η ίδια.  Ότι ζω μια φυσιολογική ζωή και είμαι ευτυχισμένος. Τα έχω όλα, λεφτά, καλή δουλειά, οικογένεια, φίλους, σπίτι στα προάστια και τζιπ. Τη μία είμαι ένας επιτυχημένος συγγραφέας, την άλλη διάσημος σεφ, την παράλλη μεγαλοστέλεχος σε φαρμακευτική εταιρία. Και ξαφνικά, αφού έχω εκπληρώσει όλους τους στόχους της ζωής μου, έχω κάνει ευτυχισμένη και τη μανούλα μου που πάντα ονειρευόταν να με δει μεγάλο και τρανό, ακριβώς όπως με φαντάστηκε από την πρώτη στιγμή που με κράτησε στην αγκαλιά της, ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι δεν έχω άλλο στόχο να κυνηγήσω, άλλο όνειρο να εκπληρώσω. Και τότε νιώθω κενός, σαπισμένος από τα μέσα, η ύπαρξη μου δεν έχει πια κανένα νόημα. Και αρπάζω ένα τσεκούρι ή ένα καλάζνικωφ, ανάλογα την περίπτωση, και τα κάνω όλα πουτάνα. Αφου σκοτώνω τη γυναίκα και τα παιδιά μου, βγαίνω στους δρόμους κι όποιον πάρει ο χάρος. Ύστερα πάω στη δουλειά μου και τους θεριζώ κι εκεί όλους. Θεωρώ ότι μετά από αυτή μου την πράξη, η οποία όπως και να το κάνουμε θεωρείται απολύσιμη, πρέπει να πάω στον ΟΑΕΔ. Οπότε κατευθύνομαι αμέσως εκεί και αφού περιμένω στοργικά, καλυμένος με ξεραμένα αίματα που δεν είναι δικά μου, σε μια καρέκλα μέχρι να έρθει το νουμεράκι μου, η υπάλληλος μου λέει ότι δεν δικαιούμαι το επίδομα ανεργίας γιατί ο εργοδότης μου δεν μου πλήρωνε τα ένσημα ή γιατί είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, πάλι ανάλογα την περίπτωση. Και τότε ξυπνάω, πάντα έντρομος, με ένα ελαφρύ τρέμουλο στο σαγόνι. Απόψε χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω απ’ότι συνήθως για να συνέλθω, τόσο ζωντανό ήταν το όνειρο.
Σηκώνομαι και παω να κατουρήσω. Σήμερα, τη μέρα που ξημερώνει δηλαδή, μπαίνουν τα 360 του ΟΑΕΔ στον λογαριασμό μου. Να θυμηθώ να πάω στο ΑΤΜ να τσεκάρω αν μπήκαν. Ευτυχώς παναγιά μου που μου κόλλαγε ένσημα το αφεντικό μου, κι ας με είχε δηλωμένο ως υπάλληλο γραφείου αντί για χημικό ο καργιόλης. Ευχτυχώς που έχω ακόμα τόσους στόχους ζωής να πιάσω και τόσα όνειρα να κυνηγήσω. Ευτυχώς...

Σε αυτό το σημείο θέλω να καταλάβετε κάτι για μένα. Το ξέρω ότι η ιστοριούλα μου είναι χαζή και το όποιο ηθικοπλαστικό δίδαγμα παιδιάστικο. Επίσης ξέρω ότι όλο το ποστ είναι  υπερβολικό, σε σημείο αηδίας ορισμένες φορές, και πως εννοείται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σκούρα, κι ότι αν γίνουν, πράγμα διόλου απίθανο, το τελευταίο πράγμα που θα κάνω θα είναι να κάθομαι να γράφω στο ίντερνετς για αυτά. Ο κύριος λόγος που κάθησα και το έγραψα λοιπόν ήταν ο εξής ένας: Εδώ και μέρες μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η εναρκτήρια αλληλουχία προτάσεων: «Ξύπνησα ιδρωμένος και αναστατωμένος. Το ηλεκτρονικό ρολόι στο κομοδίνο δίπλα μου έδειχνε 4:44. Είχα κοιμηθει ακριβώς δύο ώρες και εικοσι δύο λεπτά.» και κάτι έπρεπε να κάνω για αυτό. Μέχρι την επόμενη πρόταση που θα μου καρφωθεί στο μυαλό, να περνάτε καλά (εμετούλης το ξέρω...), να ακούτε ροκ και στόνερ (μόνο αν έχετε ναρκωτικά), να μου φέρετε κι εμένα λίγα ναρκωτικά (μπας και γράψω τίποτα της προκοπής) και να πάτε να βοηθήσετε τους πρόσφυγες γιατί το έχουν πραγματικά ανάγκη. 

5 comments:

  1. Μαλακα, μας δουλευεις.
    Απ' ολους οσους διαβαζω στο ιντερνετ κανενας δεν εινακ τοσο απολαυστικα αφηγηματικος οσο εσυ.

    Εσυ εχεις το ταλεντο.
    Οι υπολοιποι ειμαστε για αρθρακια να περναει η ωρα.
    Ξαναξεκινα να γραφεις συστηματικα

    ReplyDelete
  2. Εδω και αρκετο καιρο που διαβαζω τον Χωστηρα, σε βλεπω.Δεν ξερω ομως
    για ποιο λογο δεν σε διαβασα μεχρι τωρα, ενω εχω διαβασει τους περισσοτερους
    που εμφανιζονται εκει. Τωρα, χωρις παλι να μπορω να πω γιατι, μπηκα να δω τι
    γραφεις.
    Αυτο δεν ειναι αρθρο, ειναι ενα απο τα καλυτερα κειμενα που εχω διαβασει τον
    τελευταιο καιρο.
    Λαθος μου που δεν σε ειχα διαβασει τοσο καιρο..ελπιζω να συνεχισεις να γραφεις
    τωρα που "ξυπνησα" ...:)

    ReplyDelete
  3. Απαντάω ένα μήνα μετά, οπότε καταλαβαίνετε και οι δύο ότι αυτό από μόνο του δε δίνει και πολλές ελπίδες στο σενάριο "συνεχίζω να γράφω συστηματικά". Παρ' όλα αυτά η επλίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και τα λόγια σας σίγουρα μου δίνουν ελπίδα και θέληση να συνεχίσω να γράφω. Κι αυτό θα κάνω, κάποια στιγμή, κάποτε. Σας αγαπώ <3

    ReplyDelete
  4. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  5. Αρχηγέ θεούλης ....δεν ξέρω αν πράγματι νιώθεις όλα αυτά που περιγράφεις τόσο καταθλιπτικά όσο ακούγονται ή αν υπόθηκαν για τις ανάγκες της ιστορίας, αλλά να θυμάσαι πως εμείς είμαστε εδώ, για να σε ξυπνάμε από αυτόν τον εφιάλτη ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο που ίσως να μην είναι πάντα αρκετός αλλά είναι ο δικός μας. Συνέχισε το κυνήγι ονείρων και δείξε μας πως να το κυνηγάμε κι εμείς!

    ReplyDelete