Saturday, July 6, 2013

Το αυτοκίνητο που μιλάει λέμε!

Θέλω να γράψω. Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πώς, ξέρω όμως γιατί. Αυτό το τελευταίο ίσως να μην μπορέσω να το πω με λόγια. Απλά ένιωσα αυτή την ανάγκη. Nα γράψω. Να πάρω ένα χαρτί κι ένα μολύβι (τρόπος του λέγειν) και να γράψω. Ίσως επειδή διαβάζω πολύ τον τελευταίο καιρό ("εξωσχολικά" βιβλία φυσικά), ίσως γιατί έχω εξαφανιστεί από την μπλογκόσφαιρα τον τελευταίο καιρό, ίσως γιατί με πιάνουν οι ευαισθησίες μου που έλεγε κι η Καιτούλα η Γαρμπή κάποτε, ίσως γιατί βαδίζω για τα καλά πια στα 30, ίσως γιατί έχω θέμα με τις ορμόνες μου, ίσως έχω περίοδο...δεν ξέρω. Πάντως θέλω να γράψω.

Thursday, March 7, 2013

Το κόκκινο ποδήλατο

Δυό λόγια μόνο πριν ξεκινήσει η ταινία: Αν και το ξέρω ότι τέτοια κείμενα πάνε άκλαφτα συνήθως, θέλω να πω δεν παρεξηγούμαι, εδώ λέω σε δικούς μου ανθρώπους να τα διαβάσουν και βαριούνται, παρ' όλα αυτά για τους λίγους αυτούς που τα διαβάζουν, άλλαξα την γραμματοσειρά γιατί υπήρξαν πολλά παράπονα και απειλές για μηνύσεις, αξίωση αποζημιώσεων για έξοδα οφθαλμίατρου, ψυχικές οδύνες κτλ. Όχι ότι μασάω εγώ από κάτι τέτοια, αλλά είμαι πονόψυχος, πως να το κάνουμε και νοιάζομαι για τα ματάκια σας. Όσο για το μαύρο φόντο, παιδιά, σοβαρευτείτε λίγο. Το μαύρο φόντο είναι το καταλληλότερο για να διαβάζετε βράδυ. Ποιός σας είπε να διαβάζετε τα κείμενα μου μέρα μεσημέρι; Βράδυ τα γράφω, βράδυ θα τα διαβάζετε κι εσείς. Ορίστε μας! Καλή διασκέδαση.

Κόκκινο. Το χρώμα του αίματος. Του υγρού που κυλάει στις φλέβες μας μεταφέροντας την ζωή σε όλα τα σημεία του κορμιού μας. Από κύτταρο σε κύτταρο. Αίμα. Το σπρώχνει βίαια και ασταμάτητα η καρδιά. Η μεγάλη αυτή αντλία που χτυπάει χωρίς σταματημό. Ακούω την δικιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Πιο δυνατά. Σαν να θέλει να αποσχιστεί από το υπόλοιπο κορμί μου και να αρχίσει χορεύει έξω στο δρόμο, μόνη της, το χορό του αίματος. Κόκκινο το αίμα, σαν το ποδήλατο. Τώρα θυμάμαι το ποδήλατο. Κόκκινο όπως το  χρώμα του κινδύνου. Το χρώμα του φωτεινού σηματοδότη. Τώρα αρχίζω και θυμάμαι περισσότερα. Το κόκκινο φανάρι, στο οποίο έπρεπε να σταματήσω. Σταμάτησα άραγε; Και ύστερα αυτά τα μάτια. Τα μελιά. Πέρασαν από μπροστά μου μόνο για μια στιγμή. Μου φάνηκαν αιώνες. Και με κοίταξαν με μια θλιμμένη ηρεμία, σαν θάλασσες από μέλι λίγο πριν την καταιγίδα. Και πάνω τους χιλιάδες θαλασσοπούλια έκρωξαν με μια φωνή κι ύστερα σκόρπισαν με μιας σαν κάτι να τα τρόμαξε. Εγώ τα τρόμαξα άραγε;

Thursday, February 14, 2013

Valentine Horror: Κλεμμένες Καρδιές



Ο Μιχάλης βγήκε από το μαγαζί εκσφενδονίζοντας το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο με τα δυο του δάχτυλα. Πάντα ένιωθε λίγο πιο "μάγκας" όταν το έκανε αυτό και γι'αυτό κοιτούσε δεξιά κι αριστερά να δει αν τον παρακολουθεί κανείς. Μια γριούλα που περνούσε εκείνη την ώρα κρατώντας μια σακούλα με ψώνια από το σουπερμάρκετ, κοντοστάθηκε δύο βήματα πριν το σημείο που είχε προσγειωθεί το τσιγάρο και τον κοίταξε επιτιμητικά σαν να του λέει "εσείς οι νέοι..." κουνώνταςτο κεφάλι. Εκείνος κοκκίνησε και γύρισε αμέσως από την άλλη. Κατέβασε το στόρι του μαγαζιού με δύναμη, περισσότερη απ'ότι χρειαζόταν γιατί συνήθως κόλλαγε -όχι σήμερα όμως- με αποτέλεσμα να χτυπήσει το χέρι του στο μάρμαρο του σκαλοπατιού. "Γαμώ το σπίτι σου, μπουρδέλο!" φώναξε και η γριούλα που δεν είχε απομακρυνθεί πολύ, γύρισε και τον κοίταξε με το ίδιο επιτιμητικό βλέμμα. Αυτή τη φορά της χαμογέλασε, της είπε "Χρόνια πολλά!" κι έφυγε βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση χωρίς να γυρίσει πίσω. Είχε ραντεβού με τους φίλους του, "τα μπακούρια" στην γνωστή πάμπ, για μπύρες. Άλλη μια χρονιά που θα τιμούσαν την παράδοση. 

Ηταν 14 Φεβρουαρίου. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η μέρα των ερωτευμένων. Φυσικά ο Μιχάλης δεν πίστευε σε αυτές τις ανοησίες. Γιορτή των ερωτευμένων και μαλακίες. Γιορτή των ανθοπώληδων, των κοσμηματοπολών, των Τζάμπο και οποιουδήποτε τελος πάντων ήταν αρκετά πονηρός και αρκετά καταφερτζής ώστε να βάψει κάτι κόκκινο εκείνη τη μέρα και να το πουλήσει στους "αθεράπευτα ρομαντικούς". Ήταν μια "γιορτή" βιτρίνα, ή καλύτερα καθρέφτης, του άκρατου καπιταλισμού. Το πρόβλημα του όμως δεν ήταν αυτό. Δεν ήταν μόνο αυτό εν πάσει περιπτώσει. Κάποτε, όταν ήταν μικρότερος, πίστευε στην γιορτή των ερωτευμένων, την γιορτή που εξυμνούσε κι εξύψωνε τον έρωτα. Κι όχι με τον χαζορομαντικό τρόπο που το κάνουν οι περισσότεροι. Να πάρει ένα αρκουδάκι και ένα μπουκέτο λουλούδια στην καλή του, να την βγάλει έξω για φαγητό και ύστερα αχαλίνωτο σεξ, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας γιατί αύριο δουλεύουμε. Όχι, ο Μιχάλης πίστευε στην αληθινή και αναμφισβήτη, αγνή, καθαρή και ζωογόνα δύναμη του έρωτα. Πίστευε ότι ο έρωτας σε κάνει καλύτερο, σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο καλύτερο. Ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κανείς. Και γι'αυτό οφείλουμε να του αφιερώσουμε μία μέρα το χρόνο. Μία μέρα που θα τον τιμάμε και θα τον γιορτάζουμε. Παρ' όλα τα κιτσαριά, τις κόκκινες καρδούλες και το εμπορικό πανηγύρι που στήνεται πίσω απ' ολα αυτά. Χαλάλι. Ο Μιχάλης πίστευε σε όλα αυτά. Κάποτε. Όχι όμως πια. Ας όψεται η καριόλα...

Friday, January 25, 2013

Κοινωνικοί προβληματισμοί by Spasokaridos (και απάντηση στα καπάκια μπάι Τρυποκάρυδος)


Τι σας έχω εγώ; Τι σας έχω εγώ!; Τον Spasokarido βρε κουτά. Σας έλειψε το κοφτερό σαν νυστέρι χιούμορ του και η απαράμιλλη ευφυία του; Είμαι σίγουρος πως ναι, γιατί κι εμένα μου είχαν λείψει να πω την αλήθεια. Κι αφού τον τελευταίο καιρό είμαι τόσο άχρηστος απασχολημένος για να γράψω καινούργιο ποστ, είπα να δώσω το βήμα στον πολυαγαπημένο σας και μου Spasokarido, τον οποίον τον απασχόλησε ένα φαινομενικά αδιάφορο θέμα της σχετικά πρόσφατης επικαιρότητας, με ιδιαίτερες προεκτάσεις στο σύνολο της κοινωνίας όμως. Μου ζήτησε λοιπόν, αν συμφωνώ, να δημοσιεύσω το κείμενο του. Εγώ φυσικά θα το δημοσίευα ακόμα κι αν δεν συμφωνούσα (όπως και δεν κάνω πλήρως). Ας πάμε να τον διαβάσουμε όμως, και θα απαντήσω ύστερα στα σημεία που δεν συμφωνώ. Α, και κάτι τελευταίο προς τους αναγνώστες ΜΟΥ: Το νου σας μουνιά, έτσι και ξεσκιστείτε στα σχόλια και στα like και τα share και τα retweet κι ότι στο διάλο άλλο, με τούτη δω την ανάρτηση, που είναι του Spasokaridou ουσιαστικά, ενω στις δικές μου σας πιάνει μούγγα-στρείδι, τη γαμήσατε. Θα εξαφανιστώ για πάντα και θα ψάχνετε να με βρείτε. Στο διάλα, σας ταίζουμε, σας ποτίζουμε κι έρχεται ο άλλος και παίρνει όλη τη δόξα το αρχίδι. Ναι ρε πούστη Spasokaride, εισαι αρχίδι. Αλλά σ'αγαπάω... Δικός σας, κυρίες και κύριοι: