...μα χρυσάφι είναι οι παλιοί.
Το σγκεκριμμένο ποστ το απεύφευγα όπως ο διάλος το λιβάνι. Το οποίο δεν ξέρω γιατί να ευσταθεί σαν έκφραση αφού, αφενός το λιβάνι μυρίζει αρκούντως όμορφα και αφετέρου σιγά μην έχει τέτοια κολλήματα ο διάλος. Εκτός αν είναι αλλεργικός βέβαια, οπότε πάω πάσο. Οι βασικοί λόγοι που με απέτρεπαν τόσο καιρό να καταπιαστώ με το θέμα λοιπόν, είναι δύο.
Για κάποιον ηλίθιο λόγο, υποθέτεις ότι οι φίλοι σου, οι καλοί, πιστοί, κολλητοί και αδερφικοί σου φίλοι, δεν χρειάζονται αποδεικτικά της αγάπης σου και της φιλίας σου προς αυτούς. Υποθέτεις a priori ότι ξέρουν ότι τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι. Κάτι το οποίο κατα βάση ισχύει. Αλλά. Υπάρχει ένα μεγάλο αλλά στην υπόθεση. Δεν βλάπτει να τους το λες που και που. Κι όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά ορισμένες φορές χρειάζεται κιόλας. Δηλαδή, ναι είμαστε φίλοι και μάλιστα άντρε και δεν χρειάζονται αδερφίστικες εκδηλώσεις αγάπης και φιλίας τύπου κόμεντ σε φώτο καργιολακίων του facebook. Π.χ. : "kuklitCa mu ise panemorfi, se agapao, se latrevo" ακολουθούμενο από 52.000 σιχαμερές και βγδελυρές καρδούλες. Παρ' όλα αυτά, ακόμα κι εμείς οι άντρε, γουστάρουμε να ακούμε έναν καλό λόγο από τους φίλους μας, Μια χειραψία, μια αντρίκια αγκαλιά, ένα πατ πατ στη πλάτη, ένα βλέμμα κατανόησης και συγκατάθεσης - που μπορεί να πει περισσότερα από χίλια βιβλία γεμάτα με λέξεις- είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα και επιθυμητά. Και το βασικότερο όλων, να είσαι εκεί. Ακόμα κι αν δεν είσαι. Να δηλώνεις την παρουσία σου, με ένα τηλέφωνο, ένα email, δεν έχει σημασία ο τρόπος. Σημασία έχει να δείχνεις στους φίλους σου ότι τους σκέφτεσαι. Οτί ακόμα κι αν δεν είναι -λόγω συνθηκών- μέρος της καθημερινότητας σου, δεν τους έχεις ξεχάσει. Και δεν τους αφήνεις να σε ξεχάσουν. Όλα αυτά λοιπόν, υποθέτεις βλακωδώς ότι δεν χρειάζεται να τα κάνεις. Γιατί πολύ απλά, είναι οι καλύτεροι σου φίλοι και σε συγχωρούν για όλες σου τις παραλείψεις και τα κακώς κείμενα.
Αυτό ήταν το ένα επιχείρημα που προέτασα για να δικαιολογήσω την άρνηση μου να γράψω αυτό το κομμάτι. Και το οποίο καταρρίφθηκε σαν spitfire της RAF άπό τον κόκκινο βαρώνο στον Β΄ παγκόσμιο, κατά την διάρκεια της πρόσφατης όσο και σύντομης επανόδου μου στην γενέτειρα. Το δέυτερο επιχείρημα, που είναι και πιο πρακτικό η αλήθεια είναι, θα προσπαθήσω να το καταπνίξω μέσα σε ένα μπουκάλι γουίσκι και να τον φλομώσω με τις αναθυμιάσεις από 32 μπάφους. Όσο κι αν φαίνεται ή ακούγεται εύκολο να μιλήσεις ή να γράψεις για τους φίλους σου, όταν έρχεται η στιγμή να το κάνεις, είναι τρομερά δύσκολο. Μου είναι πολύ πιο έυκολο να γράψω για κάποιον άγνωστο που μου είναι και παντελώς αδιάφορος, παρά για κάποιον που αγαπώ πραγματικά. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να εκφράσω με απλά λόγια αυτά που νιώθω. Πόσο μάλλον να τα μεταφέρω σε ένα ευρύτερο κοινό. Θεωρώ πολύ προσωπικές τις σκέψεις μου για τους φίλους μου και νιώθω λίγο άβολα να τις βγάλω παραέξω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ξέρω τι να πω, από που να αρχίσω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το κάνω. Θα προσπαθήσω όμως.
Το βρήκα! Αφού δεν ξέρω τι και πως να το πω θα αφήσω άλλους που τα λένε καλύτερα και πιο μελωδικά να μιλήσουν για μένα.
Γράμμα στον κύριο Νίκο (όχι Γκάτσο, τον άλλον, τον δικό μου)
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Κι ας μη σε πήρα ούτε μια φορά τηλέφωνο όταν ήσουν φαντάρος. Έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Βέβαια εγώ μπορεί να μην πάω ποτέ φαντάρος και να μείνεις με το πουλί στο χέρι, όπως έμεινα εγώ κάποτε σε μιά φωτογραφία στο τζάμπορι, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που είμαι διατεθιμένος να το πάρεις. Πάει καιρός από τότε που σε κυνηγούσα με ένα μονόζυγο στο χέρι και ήθελα να σου σπάσω το κεφάλι, να ξέρεις όμως πως ακόμα με φέρνεις στα όρια μου με τις βλακείες σου και πως ακόμα θέλω να σε βάλω να τρως χώμα αν και δεν μπορώ πια. Μην ανησυχείς για τίποτα, ακόμα είσαι ο μόνος άνθρωπος που μισώ τόσο πολύ να αγαπάω όσο τίποτα σε τούτο τον πλανήτη. Και θα συνεχίσεις να είσαι για πολλά χρόνια ακόμα. Αντε, και παίρνε κάνα τηλέφωνο μη σου γαμήσω το μουνί που σε πέταγε! Τσεκιράουτ
Γράμμα σε έναν (φωτογράφο) ποιητή
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη
θαρρώ πως είναι αυτό που μας ενώνει φίλε 30φυλλε. Λιγότερα χρόνια από τον άλλονε σε ξέρω, ναι. Κι ακόμα λιγότερα τα χρόνια που κάνουμε παρέα. Καμία απολύτως σημασία αυτό δεν έχει όμως. Και το ξέρουμε καλά κι οι δυο μας. Σημασία έχει η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Αν θα μπορούσα να ζητήσω για έναν ιδανικότερο συνοδοιπόρο από σένα για τα ταξίδια μου θα ήσουν πάλι εσύ αλλά με βυζιά. Και λίγο πιο ανοιχτό δέρμα για να σε βλέπω στο σκοτάδι και να μη σε χάνω. Παίξε τη μόδα σου λοιπόν και ακόνισε το canonι σου γιατί θα μας χρειαστεί να αποθανατίσουμε την περιπέτεια μας. Α, κι επειδή είσαι φίλος μου και σε πάω, είναι το λιγότερο υποχρέωσίς μου να σε διαφημίσω. (Αγαπητοί αναγνώστες τσεκάρετε το μπλογκ του φίλου μου του 30φυλλου. Είναι πολύ καλό. Και δεν το λέω επειδή είναι φίλος μου. Ούτε επειδή με αναφέρει κι εμένα μέσα - όσοι είστε τσακάλια θα καταλάβετε που. Εδώ είσαι λέμε) Το νου σσσσ γιατί σσσσωραίος!
Ναι το ξέρω πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο να σας πάρω ένα τηλέφωνο ή ένα σκάιπ έστω βρε άδερφέ, ειδικά τώρα που κάποιοι από σας έχουν αηφόνι (α ρε Σκλαβενίτη χουβαρντά!) αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου εμένα, αυτός είμαι κι αμα σας αρέσω. Κι επειδή το gay-o-meter έχει βαρέσει κόκκινα να ξέρετε πως κανονικά θα έκανα από ένα ξεχωριστό ποστ για τον καθένα σας. Άμα είχατε μουνιά και βυζιά δηλαδή. Τώρα που έχετε αρχίδια, βάλτε τα στον κώλο σας και μοιραστείτε το ίδιο ποστ.
No comments:
Post a Comment