Saturday, July 6, 2013

Το αυτοκίνητο που μιλάει λέμε!

Θέλω να γράψω. Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πώς, ξέρω όμως γιατί. Αυτό το τελευταίο ίσως να μην μπορέσω να το πω με λόγια. Απλά ένιωσα αυτή την ανάγκη. Nα γράψω. Να πάρω ένα χαρτί κι ένα μολύβι (τρόπος του λέγειν) και να γράψω. Ίσως επειδή διαβάζω πολύ τον τελευταίο καιρό ("εξωσχολικά" βιβλία φυσικά), ίσως γιατί έχω εξαφανιστεί από την μπλογκόσφαιρα τον τελευταίο καιρό, ίσως γιατί με πιάνουν οι ευαισθησίες μου που έλεγε κι η Καιτούλα η Γαρμπή κάποτε, ίσως γιατί βαδίζω για τα καλά πια στα 30, ίσως γιατί έχω θέμα με τις ορμόνες μου, ίσως έχω περίοδο...δεν ξέρω. Πάντως θέλω να γράψω.


Ας γράψω λοιπόν. Αλλά για τι πράγμα; Να αναλύσω τις απόψεις μου και τις θέσεις μου πάνω σε ποιό θέμα; Να ασχοληθώ με την επικαιρότητα; Μαυρο στην ΕΡΤ. #Free_Sakkas. Εμφύλιος στην Αίγυπτο. Σοβαρά τώρα; Πρέπει να αναλύουμε τα αυτονόητα; Μάλλον πρέπει. Γιατί τα αυτονόητα για κάποιους, είναι αδιανόητα για κάποιους άλλους. Ετσι ήταν πάντα κι έτσι θα είναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Κι ο κόσμος προχωράει. Δεν θα κάτσω να το κάνω λοιπόν. Νομίζω είμαι σε ηλικία "αν δεν το καταλαβαίνεις χωρίς να στο εξηγήσω, τότε δεν θα το καταλάβεις ακόμα κι αν στο εξηγήσω". 

Ναι, διαβάζω κι εγώ το 1Q84 του Μουρακάμι. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει χίψτερ. Ξέρω ότι μου αρέσει. Πολύ. Ξέρω ότι μόλις τελείωσα το δεύτερο βιβλίο και τώρα που δεν έχω το τρίτο, έχω φάει μουστάκια, νύχια χεριών, δάχτυλα χεριών και τώρα πάω για τα νύχια των ποδιών. 

Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεφύγει λίγο από την όλη φάση του μπλόγκινγκ. Του να κάθεσαι δηλαδή να γράφεις την αποψάρα σου επι παντός επιστητού κι από κάτω στα σχόλια ή μισοί να συμφωνούν μαζί σου και να σε επικροτούν, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει η άποψη σου να συμπίπτει με την δικιά τους και οι άλλοι μισοί να σε κράζουν για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Όχι ότι γινόταν ποτέ πανικός στο κόμεντ σέξιον αυτού του μπλόγκ αλλά κουβέντα να γίνεται. Διάολε τώρα που το συνειδητοποιώ, έχω δύο μπλογκ και τα τα συνολικά σχόλια σε όλες τις αναρτήσεις και των δύο δεν ξεπερνάνε σε άριθμο τα σχόλια σε ένα μόνο ποστ ενός μέτριου άρθρου του πάλαι ποτέ μπλόγκερ και νυν γιουτουμπ αστέρα Μάικιους. Όχι ότι τον ζηλεύω, καλά κάνει το παιδί και μαγκιά του. Αλλά έτσι κουβέντα να γίνεται. Η άλλη μου επιλογή σαν μπλόγκερ θα ήταν να γράφω βαρετές εξιστορήσεις για την ζωή μου που δεν αφορούν κανέναν και να ξεσκιζόμουνα στα σχόλια σε άλλα μπλογκς και να πιάνω φιλίες με άλλους μπλόγκερζ και να κράζουμε μαζί άλλους τρίτους μπλόγκερζ και να χαιρόμαστε. Σόρυ δεν θα πάρω. Προτιμώ λοιπόν να γράφω όποτε μου καυλώσει, ό,τι θεωρώ ότι έχει αξία να μοιραστώ μαζί σας (ναι ξέρω πως αυτό που γράφω αυτή τη στιγμή δεν εμπίπτει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία αλλά ντάξει, κουβέντα να γίνεται) και να συνεχίσω να γράφω άλλα πράγματα (πχ ιστορίες) για την πάρτη μου. 

Και μιας και τ'ανέφερα, ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν. 24 Ιουλίου θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Πολύτροπον μια συλλογή διηγημάτων που θα περιέχει μέσα κι ένα δικό μου διήγημα. Σπεύστε στα βιβλιοπωλεία λοιπόν να με κάνετε διάσημο! Ο τίτλος του βιβλίου θα είναι "Καλοκαιρινά ναυάγια" κι ο τίτλος της ιστορίας μου είναι "Απλα κι αληθινά". Κι όχι, δυστυχώς δεν θα εκδοθεί με το ψευδώνυμο Τρυποκάρυδος, ούτε με το κακοτεχνικό ψευδώνυμό μου Τρύφων Καρυδόπουλος, αλλά με το αληθινό μου όνομα. Μπάμερ....Κανονικά θα έπρεπε να πετάω από τη χαρά μου. Αλλά δεν. Όχι ότι δεν είναι σπουδαίο πράγμα να πιάσεις ένα τυπωμένο βιβλίο στα χέρια σου και να διαβάσεις μια ιστορία που την έχεις γράψει εσύ. Να δεις το όνομα σου στην κορυφή της σελίδας, να το δείξεις στον κολλητό σου ή στην κοπέλα σου και να πεις με άκρατη περηφάνια: "αυτό το έγραψα εγω". Σπουδαίο είναι δε λέω, αλλά νταξ, υπάρχουν και σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή. Όπως το να έχεις κοπέλα ή/και κολλητό. Ή αντιηλιακό με μεγάλο δείκτη προστασίας για να μην χαλάσουν τα τατού σου τώρα που θα βγεις στην παραλία. Όπως το δει κανείς. Εκτός αυτού, η ιστορία που έγραψα δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσα να γράψω. Δεν είναι άσχημη και νομίζω ότι είναι αρκούντως καλογραμμένη, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσα να είχα γράψει καλύτερη. Εσάς θα σας αρέσει πολύ όμως, για την ακρίβεια θα σας ξετρελάνει, και να πάτε όλοι στα βιβιοπωλεία να αγοράσετε το βιβλίο. Όχι για να πάρω φράγκα, νομίζω τα αρχίδια μου θα πάρω έτσι κι αλλιώς, αλλά για να είστε οι τυχεροί εκείνοι άνθρωποι που θα έχετε στα ράφια της βιβλιοθήκης σας το πρώτο συλλεκτικό αντίτυπο της πρώτης τυπωμένης δουλειάς του Τρυποκάρυδου. Γι'αυτό ακριβώς. Α ρε ματαιοδοξία...θρέφεις τον άνθρωπο καλύτερα κι από παστίτσιο.

 Κι επιστρέφουμε εκεί που ξεκινήσαμε. Ο σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι για να διαφημίσω το βιβλίο (εκδόσεις ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ, η παρουσίαση θα γίνει 24 Ιουλίου, ημέρα Τετάρτη, ώρα 20:00 στο βιβλιοπωλείο Μπατσιούλας στην Πανόρμου, κοντά στο Μετρό) αλλά για να μοιραστώ μαζί σας κάτι που νομίζω οτί αξίζει να το μοιραστώ. Για την ακρίβεια θα ήθελα να ζητήσω τη βοήθεια σας, ώστε α) να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι τρελλός και β) να βρω κι άλλους ανθρώπους που έχουν ζήσει αυτό που έχω ζήσει εγω και να μοιραστούμε την χαρά και την συγκίνηση. Θα σας πω μια ιστορία λοιπόν και εσείς καλείστε να μου επιβεβαιώσετε ότι δεν είναι ψεύτική, ότι δεν την έχω βγάλει από το μυαλό μου δηλαδή, ούτε την είδα κάποτε σε όνειρο αλλά ότι είναι μια πραγματική ανάμνηση που έχω από την παιδική μου ηλικία.

Ήταν Απρίλης του '89 θαρρώ, κι ο τσιληβίθρας -εξάχρονος τότε- Τρυποκάρυδος, χωρίς τα μούσια και τα τατουάζ, αλλά με την χαρακτηριστική κοκκινωπή χαίτη και τις αξιολάτρευτες φακίδες του, βρίσκεται στο πίσω κάθισμα του Toyota Corolla, μοντέλο '71. Οδηγός είναι ο μπαμπάς Τρυποκάρυδος και συνοδηγός η μαμά Τρυποκαρυδίνα. Τότε ήμασταν ακόμα μια μεσοαστή ευτυχισμένη κι αδιάιρετη ελληνική οικογένεια. Κατεύθυνση μας ήταν το γήπεδο της ΑΕΚ. Αυτό που αργότερα γκρεμίστηκε για να φτιαχτεί στη θέση του ένα νέο, υπερσύγχρονο...τίποτα. Όχι, ο μπαμπάς Τρυποκάρυδος δεν ήταν ΑΕΚτσής, αν και γνήσιο τέκνο της προσφυγιάς. Δεν πηγαίναμε να δούμε κάποιον αγώνα. Εκείνη την μέρα είχε μια συναυλία στο γήπεδο, μια σπουδαία συναυλία κυρ-Στέφανε. 

Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια παρένθεση για να σας βάλω στο κλίμα. Όπως θα θυμούνται οι συνομίληκοι και οι λίγο μεγαλύτεροι εξ υμών, την δεκαετία του 80 στους τηλεοπτικούς μας δέκτες (μέσω της ΕΡΤ βεβαίως βεβαίως) αλλά και τις καρδιές μας μεσουρανούσε ο Ιππότης της Ασφάλτου. Μια σειρά, όχι όχι επιτρέψτε μου να διορθώσω, μια σειράρα! στην οποία πρωταγωνιστής ήταν ο μετέπειτα ναυαγωσώστης της καρδιάς μας Μιτς Μπιουκάναν a.k.a. David Hasselhoff ο οποίος οδηγούσε ένα αμάξι που μιλάει. Που ΜΙΛΑΕΙ! Και κάνει και διάφορα άλλα ακροβατικά όπως τούμπες, σάλτα, τρίδιπλα άξελ, τόλουπ και δε συμμαζεύεται. Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα τα αγοράκια αλλά και πολλά από τα κοριτσάκια της εποχής ΚΑΥΛΩΝΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ μας με αυτή τη σειρά και φυσικά πιο πολύ με τον ΚΙΤΤ, τη θρυλική Pontiac Trans Am. Που μιλούσε. Κλείνει η παρένθεση.



Εκείνο το απόγευμα του ΄89 (αν δεν κάνω λάθος) λοιπόν, πηγαίναμε με το μπαμπά και τη μαμά στο γήπεδο της ΑΕΚ για να δούμε τον Μιτς τον Μπιουκάναν, ο οποίος εκτός από ντετέκτιβ και οδηγός του ΚΙΤΤ (του αυτοκινήτου που μιλούσε), ναυαγοσώστης και ηθοποιός ήταν ΚΑΙ τραγουδιστής. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τη συναυλία. Θυμάμαι ότι είχε πολύ κόσμο, θυμάμαι τον Μιτς επάνω στη σκηνή να τραγουδάει (λογικά) και θυμάμαι, ω ναι, τον ΚΙΤΤ (το αμάξι που μιλάει...) επάνω στη σκηνή μαζί του. Δεν θυμάμαι να είπε κάποιο τραγούδι βέβαια (φήμες λένε πως έκανε αφωνία εκείνο το διάστημα). Όλα καλά όλα ωραία μέχρι εδω. Ημουν ένας εξάχρονος που είδε από τιε κερκίδες ενός γηπέδου, σε κάποια μακρινή απόσταση, το ινδαλμά του εκείνης της εποχής (αλήθεια με είχε παραξενέψει πολύ το γεγονός ότι ο Μαικλ ο Νάιτ έκανε τον καραγκιόζη πάνω στην σκηνή και τραγουδούσε αλλά δεν θέλησα να δώσω έκταση στο θέμα). Το φοβερό όμως συμβάν εκείνης της βραδιάς ήταν ότι κάπου, κάπως ο μπαμπάς Τρυποκάρυδος ανακάλυψε ότι την επόμενη μέρα ο ΚΙΤΤ, το θρυλικό αμάξι που μιλάει, θα διατίθετω για έκθεση στο κοινό σε μια παραπλήσια αλάνα. Και έκανε το λάθος να το πει στον Τρυποκάρυδο τζούνιορ, εμένα δηλαδή. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω ζωντανός από το γήπεδο αν δεν αποσπούσα την αμετάκλητη υπόσχεση του φάδερ ότι θα με πήγαινε την επομένη να δω τον ΚΙΤΤ από κοντά...

Όπως κι έγινε...Κι αυτό που θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας είναι το εξής: ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΙΤΤ ρε μουνιά!!! Εγώ και καμιά διακοσαριά άλλα τυχερά παιδιά, έχουμε δει τον ΚΙΤΤ από κοντά, τον έχουμε αγγίξει, έχουμε καθίσει στα καθίσματά του κι έχουμε πειράξει όσο πιο πολλά κουμπάκια και διακόπτες μπορούσαμε στο περιορισμένο εκείνο διάστημα που είμασταν μέσα του. Αν και φυσικά, τώρα συνειδητοποιώ πως δεν επρόκειτω για τον αυθεντικό ΚΙΤΤ αλλά για κάποια ρέπλικα, δεν έχει καμία σημασία. Εχω μπει στον ΚΙΤΤ μαλάκαμου!


Το θέμα τώρα ποιο είναι; Όσο κι αν προσπαθώ, όσο επίπονο και πεισματικό γκούγκλινγκ και να κάνω, δεν μπορώ να βρω ούτε μία αναφορά στην συναυλία εκείνη του Μιτς του Μπιουκάναν στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας και φυσικά ούτε λόγος για την υπαίθρια έκθεση του ΚΙΤΤ στο κοινό. Και διερωτώμαι; Το έζησα στ' αλήθεια ρε μαλάκα μου ή μήπως είναι μία από αυτές τις πλαστές αναμνήσεις που κατασκευάζει το μυαλό μας; Κι εδώ θέλω την βοήθεια σας. Πείτε μου σας παρακαλώ ότι το θυμάται και κάποιος άλλος εκτός από μένα. Πείτε μου ότι έχω μπει πραγματικά μες στον ΚΙΤΤ (το αυτοκίνητο που μιλάει ρε μαλάκες!!). Η  μόνη απόδειξη ότι ο Μάικλ ο Νάιτ έχει πατήσει το πόδι του στην ελλάδα, είναι αυτό το τεράστιας σύλληψης (αν και γελοίας εκτέλεσης) διαφημιστικό σποτ της Εξπρές της Σέρβις κι αυτό είναι κάτι που με κάνει να ελπίζω...


8 comments:

  1. είσαι υπαρκτό πρόσωπο ή κάποιο ρομπότ που γράφει το μπλογκ;

    ReplyDelete
    Replies
    1. Είμαι ένα υπαρκτό μυθικό τέρας με σώμα λιονταριού και κεφάλι λιονταριού, αλλά άλλου λιονταριού

      Delete
  2. Ναι ειναι αληθεια ημουν και γω εκει και ο κιττ ηταν διπλα απ την εξεδρα που τραγουδουσε ο δαβιδ,μεσα σε ενα παραβαν απο ασπρο σεντονι και ροχαλιζε,ο δε δαβιδ τον παρακαλουσε να ξυπνησει ομως ο κιττ εκανε τσαλιμακια...οταν ξυπνησε φωτιζε το κοκκινο φωτακι του μεσα απ το σεντονι...και ωπ Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΒΓΑΙΝΕΙ και αρχιζεο τα σβουριδια στο κεντρο του γηπεδου και κατι βολτες με τον δαβιδ και ρην μπονι στο καπο πανο.ΑΧΧΧ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΝΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΙΧΑ . Γιωργος

    ReplyDelete
    Replies
    1. ΝΑΙ!!!! Σε ευχαριστώ άνθρωπε μου! Σε ευχαριστώ που μου επιβεβαιώνεις ότι δεν είμαι τρελός! Εκτός αν είσαι εσύ τρελός, οπότε ένας εσύ κι ένας εγώ σύνολο δύο οι τρελοί που νομίζουν ότι έχουν δει τον Κιτ από κοντά (το γράφω με ένα ταυ γιατί φαίνεται σαν κιπ κι ύστερα του λείπει ένα σίγμα για να γίνει απορρυπαντικό πλυντηρίου)

      Delete
  3. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  4. Η ιστορία που ξέρω εγώ είναι κάπως έτσι:Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έγινε ένα διαφημιστικό για την express service με το David Hasselhoff και τον ΚΙΤΤ. Στα πλαίσια της συμφωνίας ήταν δύο happenings σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Με το που εμφανίστηκε ο ΚΙΤΤ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης άρχισε ο κόσμος να πετάει πέτρες στο αυτοκίνητο για να δει αν είναι άτρωτο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ματαιωθεί το πρώτο happening, να ακυρωθεί το δεύτερο και να φυγαδευθεί ο ΚΙΤΤ στο restaurant Thomas στο ΣΕΦ. Από ότι φαίνεται η αλήθεια είναι κάπου στη μέση καθώς έχω φωτογραφίες με τον KITT και φαίνεται χτυπημένος στο δεξί φτερό και το τάσι.

    ReplyDelete
    Replies
    1. https://scontent-cdg2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/14720583_10210313977266923_6252005207349095107_n.jpg?oh=42aec55deefe3aa5947964dd49811de5&oe=588F94F2

      Delete
    2. https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10210313978586956&set=ms.c.eJxVy8ENACEMA7CNUNKUUvZf7PKj97VkIghR9xyhbuTiE6YFU6IsGtKw5E~%3Bktefq3Zaa0l6lDycTGSU~-.bps.a.10210314105110119&type=3&theater

      Delete