Thursday, December 2, 2010

Ζωή ποδήλατο...

Όταν ήμουν πιτσιρικάς, είχα μια πολύ στενή σχέση με το ποδήλατο -όπως όλοι οι πιτσιρικάδες φαντάζομαι. Το πρώτο μου "ποδήλατο" - ο Κθούλου να το κάνει- ήταν ένα από κείνα τα τοσοδούλικα τρικυκλάκια πού είχε τα πετάλια πάνω στην μπροστινή ρόδα και τη σέλα σαν γιογιό, χρώματος άσπρου-κόκκινου, αν δεν με απατά η μνήμη μου. Οι λιγοστές και θολές αναμνήσεις που έχω από το "τρίκυκλο" είναι να οργώνω...την αυλή (2χ3 μ. το πολύ...) του σπιτιού μου. Βέβαια, ο θρύλος λέει ότι μια μέρα είχα βγει στο δρόμο που περνάει μπροστά από το σπίτι, υπό την ευθύνη και επίβλεψη της γιαγιάς μου και πως άρχισα να κατευθύνομαι προς τον κάθετο δρόμο ολοταχώς χωρίς να με πάρει χαμπάρι (από μικρός ήμουνα νίντζα...). Δρόμο από τον οποίο περνάει λεοφωρείο (το αθάνατο Ομόνοια - Άγιος Βασίλειος, a.k.a. B-14, χαιδευτικά -και μόνο για τους μυημένους- Billys...). Και πως εκείνη την ώρα το λεωφορείο ερχότανε απειλητικά. Προφανώς, έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα δηλαδή, το άκουσα να έρχεται από μακριά με την βιονική μου ακοή και θέλησα να το εμβολίσω στα πλάγια με το "τρίκυκλο"... Και πως την τελευταία στιγμή, η μάνα μου αντιλήφθηκε όλο το σκηνικό, κατέβηκε από τον 1ο που μένουμε, διέσχισε τα 20 περίπου μέτρα που μας χωρίζανε σε χρόνο dt και με άρπαξε μαζί με το ποδήλατάκι μου 3,84 nanosecond πριν οι τεράστιες ρόδες του Billy με κάνουν αλοιφή για τις αιμορροΐδες και χρειαζόταν σπάτουλα για να με μαζεύουνε από το οδόστρωμα...Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα φυσικά απ' όλα αυτα. Έτσι μου τα 'πανε, έτσι σας τα μεταφέρω


Το επόμενο ποδήλατο μου ήταν παλι κόκκινο συμπτωματικά (φαίνεται ήταν μέρος ενός καλοστημένου, πλην ανεπιτυχούς -εν τέλει- διαβολικού σχεδίου για να γίνω γαύρος...). Ήταν το πρώτο μου πραγματικό ποδήλατο και το αγάπησα πραγματικά. Πάνω του έμαθα να κάνω αυτό που δεν ξεχνιέται ποτέ και αν το μάθεις μια φορά ξέρεις πάντα να το κάνεις. Όχι το σεξ βρε διεστραμμένα μυαλά, το άλλο...Πρώτα με βοηθητικές ρόδες. Μετά με μόνο μια βοηθητική, η οποία σε κάποια φάση είχε τεχνιέντως στραβώσει προς τα πάνω από τον πατέρα, έτσι ώστε να μην ακουμπάει στο δρόμο και...ω του θαύματος...ο μικρός Τρυποκάρυδος κάνει ποδήλατο σαν άντρα...Να'σαι καλά μικρό μου κόκκινο ποδηλατάκι όπου κι αν βρίσκεσαι (στον παράδεισο των ποδηλάτων, περιτριγυρισμένο από 72 παρθένα μικρά ροζ ποδηλατάκια με καλαθάκι, το δίχως άλλο...) και ας είναι ελαφρύ το παλιοσίδερο και η σκουριά που σε σκεπάζει.



Μετά από αυτό, θυμάμαι ένα μπλε ποδήλατο. Ήταν μια παλιατζούρα για την οποία είμαι σίγουρος μέχρι και σήμερα, πως θα την είχε βρει κάπου ο πατέρας μου και την βούτηξε. Ή αυτό ή ήταν δικό του από όταν ήταν παιδί. Να φανταστείτε δεν είχε φρένα αλλά σταματούσε με κόντρα πετάλι. Όπως έγινε εύκολα αντιληπτό, δεν το πολυσυμπάθησα από την αρχή. Και όπως ήταν φυσικό, έκανα ότι θα έκανε οποιοδήποτε παιδί της ηλικίας μου. Δεν σταμάτησα να γκρινιάζω στους γονείς μου, πρωί-μεσημέρι-βράδυ, μέχρι να αποκτήσω το δικό μου, ολοκαίνουργιο ποδήλατο. Του κουτιού που λέμε. Να σημειώσω, ότι τότε ήταν στη μόδα τα ΒΜΧ. Τα τύπου ΒΜΧ δηλαδή, με εκείνα τα κυλινδρικά αφρολεξένια μαξιλαράκια τυλιγμένα γύρω από το τιμόνι και μπροστά από τη σέλα. Οπότε φυσικά σα παιδί κι εγώ ήθελα ΒΜΧ.



Αφού είδε κι απόειδε λοιπόν η μάνα, με βουτάει μια Παρασκευή και με πάει downtown, στη Παντροχική. Από το όνομα και μόνο, καταλαβαίνετε ότι είχε...ΠΟΛΛΑ ποδήλατα. Ήταν κάτι σαν παράδεισος στα μικρά κι αθώα παιδικά μου μάτια. Και τότε...το είδα! Το ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή που άπλωσα τα μάτια μου πάνω του (laid my eyes upon it...). Έπρεπε να το κάνω δικό μου, πάσει θυσία. Απ' όσο θυμάμαι ήταν άσπρο, με πλαστικές ζάντες-πεντάκτινο-αστέρι, και κάτι περίεργες πρασινό-πορτοκαλί λεπτομέρειες εδώ κι εκεί. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι πιο ώριμα μετά από τόσα χρόνια, πρέπει να ήταν υπερμέγιστη καγκουριά το ποδηλατάκι...Αλλά ήμουν μόνο 8-9 χρονών ρε φίλε! Και ήταν και αρχές '90 να πούμε. Give me a break! Όπως και να χει όμως, η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος. Ο "έρωτας" μας έβγαλε λίγο εκτός μπάτζετ και η μάνα δεν είχε το απαραίτητο μαρούλι μαζί της. Οπότε μου κάνει την ξήγα: " Ή περιμένεις μέχρι την Δευτέρα, να έρθουμε με πιό πολλά λεφτά και να το πάρουμε, ή διαλέγεις ένα άλλο πιό φτηνό". 'Επαθα σοκ! Το δίλλημα μου ήταν τεράστιο. Διότι ναι μεν, ο "έρωτας" ήταν το αντικείμενο του πόθου μου, αλλά από την άλλη, δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγα από κει μέσα και να επέστρεφα σπίτι χωρίς ποδήλατο. Μην τάξεις σε αγοράκι που λένε...Κι επείδή απο μικρός -εκτός από νίντζα- ήμουν κι ανυπόμονος, εκείνη τη μέρα γύρισα σπίτι με το ολοκαίνουριο μου, κιτρινο-μπλέ ΒΜΧ Jason, χωρίς ζάντες-αστερία αλλά με τις απλές τις μεταλλικές με τις πολλές ακτίνες...Όπως και να 'χει, τον αγάπησα τελικά τον Jason ή Ιάσωνα. Περάσαμε μαζί πολλές καλές στιγμές. Και για να μην μείνετε με την απορία κι εγώ - τότε- με το μαράζι, κάποια στιγμή, μετά από μια επιτυχημένη "διπλή μεταμόσχευση" ο Ιάσωνας απέκτησε τις πολυπόθητες ζάντες-αστερία χρώματος μπλέ, μαζί με μια κίτρινη σέλα που είχε γωγραφισμένο έναν κόκκινο αετό. Σωστός μπουρναζιώτης ο Jason, όχι μαλακίες...Το "μπουρί" του έλειπε και τα ledακια στους υαλοκαθαριστήρες...



Επόμενος σταθμός στην ποδηλατική μου καρριέρα, ήταν ένα mountain bike, χρώματος βυσσινί-μαύρου το οποίο ήταν και το τελευταίο ποδήλατο που αγόρασα μέχρι στιγμής. Αυτό έγινε κάπου γύρω στα 13-14 μου, όταν και η δυναστεία των των BMX είχε εκθρονιστεί από τα ποδήλατα βουνού (;!;!) στο βασίλειο της μόδας. Highligts από την εν λόγω ποδηλατάρα μου ήταν η κατάκτηση της τρίτης θέσης στον ποδηλατικό γύρο Περιστερίου και μια ποδηλατική εκδρομή στη Σάμο. Μεγάλες στιγμές κύριοι! Περασμένα μεγαλεία όμως. Τώρα νομίζω ότι υπάρχει ακόμα κάπου στη ταράτσα του σπιτιού μου και σαπίζει.



Και κάπου εκεί, γύρω στα 17 οι σχέσεις μου με το ποδήλατο έρχονται σε ρήξη. Ανακαλύπτω τον μαγικό, πλην απατηλό κόσμο των δημόσιων συγκοινωνιών και του ταξί στην αρχή και έπειτα του αυτοκινήτου. Τελικά γίνομαι οπαδός του δόγματος "Το αλκοόλ με έσωσε από τον αθλητισμό" και γελάω με όποιον είναι πάνω από 16 και καβαλάει ποδήλατο. Και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχαν και πολλοί τέτοιοι στην Αθήνα του 2000. Μόνο κάτι φαρδοπαντελονάτοι ΒΜΧάδες και κάποιοι ελάχιστοι συνειδητοποιημένοι. Και να θες όμως μπορείς να κυκλοφορήσεις με ποδήλατο στην Αθήνα; Άμα θες μπορείς, λέω εγώ, αλλά με την επίγνωση ότι ρισκάρεις τη ζωή σου από την στιγμή που καβαλάς τη σέλα κι αρχίζεις να κάνεις πετάλι, μέχρι να ξανακατέβεις. Γιατί; Γιατί οι έλληνες οδηγοί είναι ζώα και δεν σέβονται τίποτα! Και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μας αρέσει δεν μας αρέσει έτσι είναι. Αλλά δεν είναι μόνο οι οδηγοί στην Ελλάδα που είναι ζώα δυστυχώς. Πολύ περισσότερο, το ξέρουμε όλοι καλά άλλωστε, είναι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την πολιτειακή δομή του κράτους. Οι οποίοι δεν έχουν προβλέψει ούτε την παραμικρή διευκόλυνση, ούτε το παραμικρό κίνητρο για τους ποδηλάτες. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, δεν φταίνε όλοι αυτοί που εγώ σταμάτησα να κάνω ποδήλατο. Η ευθύνη είναι πρωτίστως δική μου. Η ουσία τέλος πάντων είναι ότι αναπτύχθηκε μέσα μου μια έντονη απόστροφη για το ποδήλατο αλλά και για οποιαδήποτε έκφραση υγιεινής ζωής εδώ που τα λέμε. Ίσως ένιωθα πολύ "μεγάλος" ή πολύ "μάγκας". Δεν ξέρω ποιά ήταν ακριβώς τα αίτια. Ξέρω μόνο ότι η φράση "πάω κάπου με το ποδήλατο" είχε εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο μου.

Κι έτσι, με αυτά τα μυαλά, ήρθα στο Βέλγιο. Το οποίο αν υπήρχε (δεν θα επεκταθώ επι του παρόντος πάνω σε αυτό. Ας αρκεστούμε για την ώρα στο ότι το Βέλγιο απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ) θα ήταν μια ευρωπαϊκή χώρα της οποίας οι κάτοικοι -ας τους πούμε Βέλγους για χάρην του επιχειρήματος- είναι αρκετά ακομπλεξάριστοι ώστε να έχουν εδώ και καιρό συνειδητοποιήσει ότι δεν κερδίζουν και πολλά με το να πηγαίνουν μέχρι και στο περίπτερο (αν είχαν) με το αμάξι. Αντιθέτως αντιλαμβάνονται πόσα πολλά έχουν να κερδίσουν χρησιμοποιώντας το ποδήλατο ακόμα και για να καλύψουν φαινομενικά μεγάλες αποστάσεις. Αποστάσεις που στα μάτια ενός ελληνάρα μοιάζουν τρομακτικές και απαγορευτικές. Τρία ΟΛΟΚΛΗΡΑ χιλιόμετρα ας πούμε...(τόση είναι η απόσταση ανάμεσα στο σταθμό του τραίνου και τη σχολή μου). Και το κυριότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που σας περιγράφω είναι κυρίως νέοι, ηλικίας 18 ως 30. Φυσικά και έχουν αμάξια. Αλλά τα χρησιμοποιούν μόνο όταν κάνει υπερβολικά πολύ κρύο ή όταν θέλουν να ταξιδέψουν. Φυσικά και κυκλοφορούν αρκετά αμάξια και στις Βρυξέλλες ειδικά υπάρχει αρκετά μεγάλη κίνηση. Αλλά υπάρχουν και ειδικά προβλεπόμενες λωρίδες για τα ποδήλατα. Υπάρχουν ειδικές ρυθμίσεις στον Κ.Ο.Κ. που δίνουν πάντα ή σχεδόν πάντα την προτεραιότητα στα ποδήλατα και τα Μ.Μ.Μ. Υπάρχει διαφορά στην νοοτροπία από όποια πλευρά κι αν το δείς. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό νομίζω.

Όταν ήρθα λοιπόν εδώ και ξεκίνησα στο πανεπιστήμιο μου δώθηκε η επιλογή να διαλέξω ανάμεσα σε ένα δωρεάν ποδήλατο του πανεπιστημίου ή σε ετήσια συνδρομή για της συγκοινωνίες της πόλης -στην οποία βρίσκεται το πανεπιστήμιο- με έκπτωση γύρω στο 80%. Φυσικά και διάλεξα το λεωφορείο. Τότε προτιμούσα να μου κόψουν τα πόδια παρά να πηγαινοέρχομαι κάθε μέρα 3 χλμ με το ποδήλατο. Μετά από κάνα χρόνο και λόγω κάποιας αλλάγής στο καθεστώς του συμβολαίου μου, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω και το ποδήλατο. Οπότε λέω "και δεν το παίρνω;" και το πήρα. Έτσι για τη φάση είπα στην αρχή. Για τις πολύ κοντινές αποστάσεις, όταν θα χρειαζόταν να κάνω καμιά δουλειά εκτός γραφείου. Η πραγματικότητα όμως θα ερχόταν να με διαψεύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Και το έκανε...

Τη σήμερον ημέρα λοιπόν, απλά αρνούμαι να μπώ στο λεοφωρείο. Κι αυτό γιατί αφενός εκεί μέσα, ειδικά το χειμώνα (σχεδόν όλο το χρόνο δηλαδή...), γίνεσαι πιο παστωμένος κι από σαρδέλα "Φλώκος" κι αφετέρου με το ποδήλατο κάνω μόνο 13 λεπτά για να φτάσω σε αντίθεση με τα 20 λεπτά -στη καλύτερη- που θέλω με το λεοφωρείο. 'Οσο για το κρύο, το οποίο ήταν το τεράστιο αντεπιχειρημά μου ώστε να μην χρησιμοποιώ το ποδήλατο, έχω να πω μόνο το εξής: Όταν κάνω ποδήλατο ζεσταίνομαι τόσο πολύ που αρχίζω και πετάω τα πανωφόρια και τα ρούχα μου στην διαδρομή (OK, δεν το κάνω αλλά you get the picture...). Το μόνο πρόβλημα είναι η βροχή αλλά το έλυσα κι αυτό πολύ απλά και εύκολα. Πήρα αδιάβροχο... Οπότε τι μας μένει μόνο; Α ναι...Το χιόνι και ο πάγος. Εκεί ναι, να κωλώσω. Και η αλήθεια είναι ότι αν μου έλεγε πέρσι τέτοια εποχή κάποιος ότι φέτος θα έκανα ποδήλατο στα χιόνια, θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα. Για παράδειγμα, έστω ότι ερχόταν ένας χρονοταξιδιώτης από το μέλλον, με τη χρονομηχανή του και τα όλα του βρε παιδί μου. Από τους κανονικούς, όχι αυτούς που είναι τρελλοί και το παίζουν. Και μου έλεγε: "Φιλαράκι, μόλις γύρισα από το Δεκέμβρη του 2010 που είχα πεταχτεί για κάτι δουλειές, και μάντεψε ποιον είδα!" "Ποιόν είδες ρε μεγάλε;" θα του απαντούσα. "Εσένα ψηλέ. Σε είδα να κάνεις ποδήλατο πάνω στα χιόνια." Η αντίδραση μου θα ήταν ως εξής. Θα του έβαζα ένα πανί με χλωροφόρμιο στη μούρη για να μείνει αναίσθητος. Θα τον έδενα σφιχτά σε μια καρέκλα και θα τον ξυπνούσα. Ύστερα θα του έκοβα τα αρχίδια και θα τα άφηνα να μαριναριστουν 3 ώρες με σκόρδο, δεντρολίβανο και κόκκινο κρασί. Στη συνέχεια θα τα τηγάνιζα με λίγο κουρκούτι και θα του τα τάιζα με τη συνοδεία chianti...(που είσαι Hannibal Lecter να με καμαρώσεις). Έτσι για να μάθει να λέει βλακείες! Κι όμως τις τελευταίες μέρες κάνω κάτι διπλά λουτς και τριπλά τόλουπ πάνω στο πάγο με το ποδηλατό μου που θα βούρκωνε μέχρι κι ο Κωστάλας από τη συγκίνηση αν με έβλεπε. Δόξα τω Κθούλου ακόμα δεν έχω φάει καμια σαβούρα. Αλλά και να φάω, μες το πρόγραμμα είναι και η γνώμη μου για το ποδήλατο πλεόν δεν αλλάζει. Ποδήλατο rawks!!!


Στις Βρυξέλλες τώρα, που δεν έχω ποδήλατο, την παλεύω με τις δημόσιες συγκοινωνίες, οι οποίες δεν είναι και τέλειες αλλά είναι έτη φωτός μπροστά από τις αντίστοιχες στην Ελλάδα (φαντάσου να έμενα Γερμανία ή Αγγλία...) αλλά και με τα δημόσια ποδήλατα. Τα δημόσια τι;;; Ναι καλά διαβάσατε, τα δημοσια ποδήλατα. Τα οποία εδώ στις Βρυξέλλες ήρθαν και αρκετά καθυστερημένα σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τι είπατε; Και η Αθήνα είναι ευρωπαϊκή πρωτεύουσα αλλά δεν έχει τέτοιο πράγμα; Μισό λεπτάκι, πάω να πεθάνω λίγο από τα γέλια και επιστρέφω...Συγχωρέστε με για τη χλεύη -όπως έχω δηλώσει και στο about me η Αθήνα είναι η πόλη μου, την οποία μισώ να αγαπώ- αλλά πιστεύω πως θα περάσει καιρός μέχρι να γίνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Ίσως κάποια μέρα τα εγγόνια μου να καβαλάνε τα δωρεάν δημόσια ποδήλατα περνώντας μέσα από τα αμέτρητα καταπράσινα πάρκα και τους ποδηλατοδρόμους της Αθήνας για να έρχονται να με βλέπουν. Μέχρι τότε απλά θα γελάω...





13 comments:

  1. Oraio k sigkinito - eprepe omos na vgaleis xoli gia tin ellada pali ? eprepe e?

    Diladi ola auta ta gamata miala pu zeite esko giati den girnate ston topo sas na ton anavathmisete - na ton suluposete k na prosferete gnoseis k idees?

    Epeidi gia alli mia fora apodikniete poso volepsakides eiste. pragmatikoi iroes einai ekeinoi pu menoun ellada k den katevainun mono xmas. Einai ekeinoi pu kanun pramata gia na allaksei i xora auti. Einai ekeinoi pu trone tin psolia eksaitias tis monaxofagias k lamogias ton gonion tous k ton idion. Autoi einai.

    Tora oson afora to podilataki sou tha su po ena prama. XESTIKAME ti kolima tros kathe mina. Tora einai auto - avrio kati allo pu tha mas ta prizeis.

    Xronia Polla

    Brgds
    Yannis

    ReplyDelete
  2. Siga vre "Yannis" tha mas fas to paidi. Enan ton exoume k apodikniei pos ektos apo megala kefalia ;) exei k megali kardia. ( se eftiaksa e?).

    Esi esoses diladi tin patrida sou. De nomizo flore..giati mesa sta skata tin vlepo. Ante loipon gamisou esi k ta sxolia sou.

    Filakia
    Julia

    ReplyDelete
  3. megala kefalia vlepo k mou anoigei i oreksi.

    miam miam.

    k se eixa gia mikrotsouts.

    Gia steile PM na doume peri tinos prokeitai kale.

    With LL
    (Lust - Lilikos)

    ReplyDelete
  4. Magkes - pou mporei na kanei kapoios comment gia to bground pou mas evale o psaras.. ?

    WEAK-i-LickS

    ReplyDelete
  5. WEAK-i-LickS...νομίζω πώς μόλις το έκανες...(άφησες comment για το background). Κάνω λάθος; Μπορείς αν θες να αφήσεις ένα δευτερο σχόλιο για το background, επίσης εδώ...

    Δεν σου αρέσει;

    ReplyDelete
  6. Yanni δεν αυτοανακυρήχθηκα ποτέ ήρωας. Νιώθω ότι είμαι πολύ μικρός για να χωρέσω σε μια τόσο μεγάλη λέξη. Επίσης ο ήρωας από τον βλάκα πολλές φορές διαφέρουν ελάχιστα ή καθόλου. Και εν πάσει περιπτώση ήρωας δεν γίνεσαι με το έτσι θέλω, αλλά σε κάνουν οι συνθήκες.

    Εσύ λοιπόν ήρωα, που έκατσες Ελλάδα πες μου τι έκανες για να βγάλεις τη ψωλιά από τον κώλο σου; Μήπως την συνήθισες και σου αρέσει; Κι αν δεν σου αρέσει γιατί κάθεσαι να την τρώς; Ο καθένας μας έχει επιλογές. Κι αν δεν έχει μπορεί να τις δημιουργήσει...

    Σου αρέσει η Ελλάδα έτσι όπως είναι; Αν σου αρέσει τοτέ γιατί δεν χαίρεσαι που έφυγα και σου άφησα μεγαλύτερο μερίδιο για να τη χαρείς...; Αν δεν σου αρέσει, αντι να κράζεις εμένα που έφυγα και βολεύτηκα και στην τελική δεν τρώω από τα λεφτά σου και το μισθό σου, κάτσε και κράξε αυτούς που σου έφαγαν όντως τα λεφτά σου και το μισθό σου...γκε γκε;

    Όπως και να 'χει μου θυμίζεις κάτι κρυφοδεξιούς που κράζουν επί 4 χρόνια παρά μια ημέρα συνεχώς και αδιαλείπτως τους πολιτικούς και το σύστημα και την μέρα των εκλογών πάνε και ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ ή ακόμα χειρότερα Καρατζαφέρη...

    Παρεμπιπτόντως είδες τι έκανα μόλις τώρα; Υπέθεσα κάτι για σένα, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για το ποιόν σου και για το τι κάνεις στη ζωή σου και εξήγαγα ένα συμπέρασμα, το οποίο μπορεί να είναι αληθές, μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα αλλά είναι πέρα για πέρα ΔΙΚΟ ΜΟΥ. Πόσο πιο όμορφο θα ήταν το σχόλιό μου αν κράταγα τα συμπερασματά ΜΟΥ για τον εαυτό ΜΟΥ άραγε...;

    ReplyDelete
  7. su grapsa kati megalo k meta to esvisa. den aksizei na asxoloumai mazi sou k me to blog sou. eisai mperdemenos k makria apo tin pragmatikotita pou krazeis. exeis prooptikes alla den ksereis na ekfrazesai.

    kali sinexeia se oti k an einai auto pu thes na "peis".

    yannis.

    ReplyDelete
  8. Eeeeeeeeeeiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!

    Ksexases na anafereis to prwto prwto PRWTO "podilataki" sou!!!!!!!!!!!!!!

    Auto gia to opoio tsakonomastan sinexeia me ton adelfo mou gia to poios 8a to odigisei...
    ..to 4kiklo
    ..kokkino
    ..SUPER WOW
    AUTOKINITAKI sou :))))))


    ...ok den itan akrivws podilato... alla eixe roditses kai petalia kai tsoulage :)


    Akoma to skeftomai auto to autokinitaki... aaaaaaaahhhh




    p.s. Re si... polloi "mental characters" afinoun comments sto blog sou... giati etsi?

    ReplyDelete
  9. Πώωωω....τι θυμήθηκες τώρα; Το είχα ξεχάσει τελείως...

    Το τοσοδούλικο κόκκινο ντεσεβό...

    Τα 'σπαγε όντως! Τους τσακωμούς δεν τους θυμάμαι, βέβαια, άλλα δεν πειράζει.

    ΥΓ. Μη τους δίνεις σημασία, είναι τα πιστά μου trolls.

    ReplyDelete
  10. Ακόμα το σκέφτομαι αυτό το αυτοκινητάκι!!!

    Ήταν τόσο τέλειο... και όταν έπαψα να το βλέπω στην αποθηκούλα σας (δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού)... μ' έπιασε τρομερή κατάθλιψη :(

    Πάντως μ' άρεσε το post σου :)

    Θυμάμαι και μια χρονιά κοντά στα xmas.. που σου πήρε η μητέρα σου ένα ποδήλατο και μας είπε οτι στο έφερε ο Αγιος Βασίλης... κι εγώ με τον Χρήστο της είπαμε ότι ο Άγιος Βασίλης δεν έχει βγει ακόμα να μοιράσει τα δώρα...(κολλημένα από τότε)..

    ..και η θεία προσπαθούσε να μας εξηγήσει ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο Άγιος Βασίλης σπάει το πρωτόκολλο κι επεμβαίνει με έμμεσο τρόπο για την αγορά ενός δώρου...

    ...δεν την πιστέψαμε!



    Πότε κατεβαίνεις Αθήνα?

    Φιλιά
    Ιωάννα

    ReplyDelete
  11. Αυτό με τον Άγιο Βασίλη δεν το θυμάμαι καθόλου...Θυμάσαι ποιο ποδήλατο ήταν;

    Αυτό που θυμάμαι όμως είναι εκείνη τη παραμονή πρωτοχρονιάς που είχα κοιμηθεί σπίτι σας και ο "Άγιος Βασίλης" μου άφησε στη κάλτσα μου ένα επιτραπέζιο που προοριζόταν για τον Χρήστο κι ο κακομοίρης έφαγε τέτοιο στράβωμα...ακόμα μου το χτυπάει...χα χα

    23 Δεκεμβρίου πατάω το πόδι μου στην πατρίδα.

    ReplyDelete
  12. Και στο Ελλαντα παντως τα ποδηλατα αυξανονται μανιωδως. Θες να ειναι η νεα μοδα? Θες οτι πηξαμε στα αυτοκινητα? Θες οτι τα λεωφορεια εκτος του οτι αργουν δραματικα ειναι και πηχτρα στον κοσμο?
    Παντως η αισθηση να κατεβαινεις βραδυ την Πανεπιστημιου με σλαλομ αναμεσα στα αυτοκινητα (και να τα περνας) ειναι κα**λα!!

    οτε 1502

    ReplyDelete
  13. Tώρα εσένα κάπου σε ξέρω αλλά δεν ξέρω από που...

    Μήπως δούλευες στο 1502 στον ΟΤΕ; χαχα

    Δώσε κάνα στοιχείο παραπάνω...Επίσης όταν ξανακάνεις σχόλιο άσε τα αστεράκια και τις μαλακίες. Εδώ τα λέμε με το όνομα τους τα πράματα. Αντρίκια! Εκφράσου ελεύθερα, μην αυτολογοκρίνεσαι...;)

    Πάντως αυτό που λες, όντως ισχύει τα τελευταία χρόνια. Ειδικά από τότε που ξέσπασε η κρίση. Κι έτσι πρέπει να είναι. Αν δεν έχεις λεφτά να βάλεις βενζίνη φίλε, αργά η γρήγορα θα αναγκαστείς να αύτο-κινηθείς...

    ReplyDelete