27

Disclaimer: Με την ευκαιρία του επικείμενου εορτασμού των 27^ων γενεθλίων μου, θα ήθελα να θίξω ένα θέμα το οποίο απασχολεί (θα ήθελα να πιστεύω) αρκετά έντονα τα άτομα της γενιάς μου, πάντα μέσα από προσωπικά παραδείγματα, βιώματα κι εμπειρίες (booooring…). Όσοι είναι κάτω από 25 και πάνω από 28, βία 29 και φυσικά έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να ασχολούνται με τους υπαρξιακούς προβληματισμούς ενός 27χρονου για τα επόμενα 5 λεπτά, μπορούν να προσπεράσουν είτε γιατί είναι μικροί ακόμα για να τους απασχολούν τέτοια ζητήματα, εξ ου και θα το βρουν ανιαρό, είτε γιατί τους είχαν απασχολήσει κάποτε αλλά τα έχουν ξεπεράσει. Οι υπόλοιποι αν θέλετε πηγαίνετε να ετοιμάσετε ένα δυνατό φραπέ ή έναν διπλό εσπρέσσο…περιμένω.

Καλά, δεν πιστεύω να σηκώθηκε κανείς στ’ αλήθεια για να βάλει καφέ. Θα σας πάρει και θα σας σηκώσει...Και συνεχίζω:

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η ιδέα μου. Κάτι σαν το ενοχλητικό κουνούπι όταν κοιμάσαι που δεν ξέρεις αν όντως υπάρχει ή το ονειρεύεσαι. Όλα είναι παιχνίδι του μυαλού μου είπα και δεν έδωσα σημασία. Ύστερα άρχισε να γίνεται συχνότερο κι εντονότερο. Θα μου περάσει είπα, δεν είναι τίποτα… Μόνο όταν άκουσα κι άλλους να μου το λένε η θλιβερή συνειδητοποίηση της πραγματικότητας ήρθε και με χτύπησε στο πρόσωπο όπως το παγόβουνο τον τιτανικό, όπως η μυγοσκοτώστρα την μύγα που ανυποψίαστη κάθεται και τρίβει τα μπροστινά τη πόδια, όπως το τρελλό φορτηγό με τα φώτα σβησμένα με τα φρένα σπασμένα του Πάριου αυτήν που τον πλήγωσε (που πάω και τα βρίσκω ο πούστης…;). Κι η πραγματικότητα είναι αυτή: Φίλε…ΜΕΓΑΛΩΣΑ!!! Ποιος; Εγω! Εγώ που πίστευα πως θα μείνω για πάντα παιδί (καλά, κατά μία έννοια θα είμαι πάντα παιδί καθ’ ότι ως γνωστόν εμείς τα αγοράκια δεν μεγαλώνουμε και ποτέ) έγινα άντρα! Εγώ που νόμιζα πως θα ζω για πάντα κάτω από τη φτερούγα της μαμάκας μου, ζω (κάτω από την φτερούγα της κοπέλας μου – ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.) στο εξωτερικό! Έχω δουλειά (ναι εξυπνάκια, το να κάνεις διδακτορικό, εδώ στο εξωτερικό θεωρείται δουλειά. Το ότι στην Ελλάδα ΔΕΝ θεωρείται θα έπρεπε να σε ενοχλεί.), σταθερό μισθό, πάγια έξοδα (respect!), δικά μου έπιπλα. Ψωνίζω πλυντήρια και ψυγεία με την κοπέλα μου και κοιτάμε ποιά τραπεζαρία ταιριάζει με το σαλόνι μας. Τι λες τώρα;!;!;!

Πριν βιαστούν ορισμένοι να πουν χαιρέκακα «Μπράβο Κολόμβε, ανακάλυψες την Αμερική!» ας αναλογιστούν ότι απευθύνομαι σε έλληνες. Μετρήστε πόσους έλληνες ξέρετε που έχουν φύγει από το σπίτι τους μέχρι τα 26; Ωραία. Τώρα μετρήστε πόσους ξέρετε που είναι 30φεύγα και μένουν ακόμα στο σπίτι των δικών τους (Όχι, το καμαράκι στην ταράτσα δεν θεωρείται δικό σου σπίτι! Σύνελθε άνθρωπέ μου!). Αnd the oscar goes to….μαμακιαααααας!

Το αξιοπερίεργο όμως στην όλη υπόθεση είναι άλλο. Πρώτον, αυτό το μαγικό/καταραμένο νούμερο…το 27. Γιατί τώρα κι όχι πιο πριν; Η αλήθεια είναι ότι ανάλογα με τα βιώματα του καθενός το νούμερο μπορεί να μην είναι το ίδιο πάντα, αλλά σίγουρα κάπου εκεί γύρω “παίζει”. Ίσως γιατί είναι πολύ κοντά σε ένα άλλο στοιχειωμένο νούμερο. Το...30 (μπρρρρρ ανατρίχιασα!). Το άλλο που παρατήρησα είναι ότι έτσι ακριβώς νιώθουν σχεδόν όλοι οι συνομήλικοι μου. Οι συζητήσεις μας επί του θέματος το τελευταίο καιρό καταντούν γραφικές. Παραθέτω ένα μικρό παράδειγμα:

(Η απομαγνητοφώνηση ξεκινάει ένα κλικ πιο νωρίς για να σας εισαγάγω στο κλίμα)

- Τον μαλάκα, οφσάιντ* έδωσε!

- Ε αφού οφσάιντ ήτανε, τι ήθελες να δώσει;

- Καλά ρε μαλάκα, στραβός είσαι; Που το είδες το οφσάιντ;

- Τι που το είδα ρε μαλάκα; Μας δουλεύεις; Οι αμυντκοί ήταν στην Ομόνοια και ο επιθετικός στο Σύνταγμα!

Ύστερα από 10 λεπτά εκατέρωθεν χαρακτηρισμών σε ανάλογο ύφος και αφού συμφωνήσαμε πως διαφωνούμε και αποφασίσαμε να δεχτούμε και οι δύο το αντίθετο από αυτό που θα έλεγε ο Βαρούχας το βράδυ στην εκπομπή για τη συγκεκριμένη φάση:

- Τι θα κάνετε το βράδυ;

- Θα αράξουμε σπίτι μάλλον (βάζεις και το μάλλον για να αφήσεις ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Λες και υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι διαφορετικό…). Θα δούμε καμιά ταινιούλα. Εσείς;

- Κι εμείς μια απ’ τα ίδια.

Ακολουθεί σύντομη παύση. Κι ύστερα:

-Αααααχ! Μεγαλώσαμε ρε φίλε…

-Γάμησε τα! Πάνε οι εποχές που βγαίναμε κάθε μέρα.

-Άστα να πάνε. Πτώματα είμαστε.

-Ρε μαλάκα, μήπως είμαστε λίγο υπερβολικοί; Μήπως να βγαίναμε, έτσι για να μη μας λένε ότι γεράσαμε; (ποιοι στο λένε παλικαρά μου; Πριν το έλεγες μόνος σου…)

Ακολουθεί άλλη μια σύντομη παύση. Κι ύστερα με μια φωνή κι οι δύο:

-Μπααααα…που να τρέχουμε τώρα; Ξυπνάμε και νωρίς αύριο…

Και εντάξει, οι γονείς μας όταν ήταν 27 χρονών είχαν εμάς (ζωή να ‘χουμε). Τους δικαιολογώ. Εμείς, που έχουμε όλο τον κόσμο στα πόδια μας, τι δικαιολογία έχουμε; Κι αυτό είναι από τα αρνητικά της όλης υπόθεσης. Όντως δεν υπάρχει ούτε η θέληση ούτε η ενέργεια για τα ολονύχτια καφριλίκια που κάναμε μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Βέβαια, τότε δεν δουλεύαμε 8, 9 και 10 ώρες την ημέρα. Τότε ψωλάραμε σε μια σχολή ή για την ακρίβεια στην καφετέρια μιας σχολής όλη μέρα. Πόσο τις νοσταλγώ αυτές τις μέρες... Γιατί;;; Μα φυσικά γιατί δεν υπήρχαν ευθύνες. Έκανα ότι μου γούσταρε, χωρίς να πολυσκέφτομαι τις συνέπειες και φυσικά χωρίς ποτέ να πληρώνω τα σπασμένα. Ζάχαρη δηλαδή… Κι αυτή τη στιγμή δεν κάνω τον ηθικολόγο, ούτε κράζω τους νεότερους που κάνουν τα ίδια. Έτσι έπρεπε να γίνει στην περίπτωση μου, έτσι πρέπει να γίνει και στην δική τους. Γιατί; Μα γιατί η ωρίμανση είναι μια εξελικτική διαδικασία. Δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Κι όσο πιο λίγες οι εμπειρίες και τα βιώματα τόσο πιο πολύ αργεί να έρθει. Κι αφού ήρθε σε μένα (το στανταράκι outsider) αργά η γρήγορα θα έρθει και σ’ αυτούς. Γι’ αυτό παιδιά σπάστε τα!

Εντάξει, για να μην είμαι και υπερβολικός, δεν λέω δα ότι με πήραν και τα χρόνια. Και θα βγω και θα διασκεδάσω κι απ’ όλα (με ρέγουλα έ; Δουλεύουμε αύριο…). Ίσως απλά τώρα προτιμώ διαφορετικό τρόπο διασκέδασης. Άλλωστε ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan των clubs και των νυχτερινών κέντρων. Αλλά πήγαινα γιατί “έπρεπε” να πάω. Γιατί θα πήγαινε η παρέα και ποιος ήμουν εγώ που θα χαλούσα τη παρέα; Τώρα επιλέγω να μην πάω. Συνειδητά! Και είμαι σίγουρος για την επιλογή μου. Κι αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτή την ηλικία. Τώρα πια ξέρω τι θέλω (νομίζω δηλαδή…). Τότε δεν ήξερα τι ήθελα (αλλά ήμουν σίγουρος για αυτό. Χμμ…έχετε νιώσει ποτέ ότι κάνετε ένα βήμα μπρος και δυο πίσω…; Σφυρίζω αδιάφορα και κλείνω τη παρένθεση)

Που καταλήγουμε λοιπόν φίλοι 27άρηδες; Ξενερώνω που δεν είμαι πια παιδί. Που δεν έχω την ενεργητικότητα που είχα στα 18. Που δεν μπορώ να ξενυχτήσω 7 βράδια σερί. Που δεν μπορώ να πάρω τους φίλους μου 1 η ώρα τη νύχτα και να πάμε για νυχτερινό μπανάκι στη γλυφάδα (μάλλον επειδή μένω στις Βρυξέλλες και η θάλασσα είναι 2 ώρες με αμάξι και κάνει και πουτσόκρυο…αλλά ξενερώνω όπως και να ‘χει). Γουστάρω όμως απίστευτα που πήρα τη ζωή μου στα χέρια μου. Που παίρνω αποφάσεις για τον εαυτό μου χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν. Που δεν εξαρτώμαι (οικονομικά τουλάχιστον) από κανέναν. Μη μασάτε λοιπόν! Τα καλύτερα έρχονται. Έχουμε μπροστά μας τα παραγωγικότερα χρόνια της ζωής μας. Αν και έχω την υποψία πως αυτό είναι μια φήμη που ξεκίνησαν τα αφεντικά των πολυεθνικών για να δουλεύουν πιο σκληρά και πιο πολλές ώρες οι εργαζόμενοι, χωρίς φυσικά ανάλογη μισθολογική αντιμετώπιση, έχοντας την ψευδαίσθηση (οι εργαζόμενοι) ότι έτσι είναι το φυσιολογικό…Άλλα αυτό είναι άλλη κουβέντα…

*Για τις γυναίκες αναγνώστριες του κειμένου. Επειδή ξέρω ότι δεν έχετε ιδέα τι είναι οφσάιντ, ακόμα και μετά την 1000^η φορά που σας το εξήγησε το αγόρι σας με όσο πιο παραστατικό τρόπο μπορούσε, είμαι σίγουρος, (αδερφέ σε νιώθω…) θα κάνω κι εγώ μια απέλπιδα προσπάθεια: Ας υποθέσουμε ότι είστε στα Zara στην Ερμού Σάββατο πρωί και γίνεται πανικός. Έχετε αρπάξει με νύχια και με δόντια μια καταπληκτική τσάντα, τελευταίο κομμάτι, από μία χοντρή και τρέχετε σαν τον Κεντέρη προς τα ταμεία ωστέ να μη σας αρπάξει και σας δαγκώσει (η χοντρή). Φευ! Μπροστά στα ταμεία επικρατεί πανζουρλισμός. Η ουρά φτάνει στο κολωνάκι. Λίγο πριν βάλετε τα κλάματα (και δεν έχετε βάλει και το αδιάβροχο eyliner σήμερα ρε γαμώτο...) οι ελπίδες σας αναπτερώνονται…Έχετε εντοπίσει μια φίλη σας που βρίσκεται πρώτη μπροστά στο ταμείο και ετοιμάζεται να πληρώσει. Και τότε χωρίς δεύτερη σκέψη φωνάζετε το όνομα της και της πετάτε τη τσάντα για να την πληρώσει. Φρρρρρρρ! Ε, αυτό είναι οφσάιντ!