Saturday, June 2, 2012

Λευκή οθόνη

Ηθελε να γράψει. Έπρεπε να γράψει! Δηλαδή όχι πως τον υποχρέωνε κανένας, εκτός από αυτή τη μικρή φωνούλα μες το μυαλό του. Αλλά δεν ήξερε τι. Κάτι τον ενοχλούσε. Πάντα κάτι τον ενοχλούσε τον τελευταίο καιρό. Πότε δεν είχε χρόνο...πότε έμπνευση. Πάντα έβρισκε κάτι πιο σημαντικό, κάτι πιο επείγον, που είχε να κάνει κι έτσι πάντα ανέβαλε το γράψιμο για μια άλλη φορα. Έσβησε τα φώτα, έβαλε μουσική, άναψε κεριά, έστριψε τσιγάρο, έβαλε κι ένα ποτό. Οι κατάλληλη ατμόσφαιρα κι οι κατάλληλες συνθήκες για γράψιμο. Λες και η ατμόσφαιρα έκανε καμία διαφορά. Λες κι αν οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες τότε αυτομάτως θα είχε κάτι να πει. "Τον κακό τον γαμιστή τον εμποδάν' οι τρίχες" σκέφτηκε. Μια παροιμία που του έλεγε από μικρός η γιαγιά του. Τώρα πια που είχε μεγαλώσει, καταλάβαινε πολύ καλά τι ήθελε να πει. "Αν δεν γαμάς καλά εσύ, τι σου φταίνε οι τρίχες;" 

Κάθισε πάνω από το πληκτρολόγιο και κοίταξε την άσπρη οθόνη, με τον μαύρο κέρσορα να αναβοσβήνει. "Και τώρα, τι γράφουμε; Πώς ξεκινάμε;". ¨Εγραψε μια πρόταση. Την έσβησε πριν την τελειώσει. Κι ύστερα κι άλλη, και έπειτα άλλη μία. Μα πως να γράψει, όταν δεν ξέρει για τι να γράψει και κυρίως ΓΙΑΤΙ να γράψει. Μπορούσε να γράψει για την επικαιρότητα. Εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση, φασίστες στη βουλή, ευρώ ή δραχμή. Δεν ήθελε. Ευκολή λύση. Ίσως και όχι. Ίσως δεν είχε κάτι επί της ουσίας να πει για αυτά τα θέματα. Θα μπορούσε βέβαια να κάνει αυτό που κάνει πάντα. Να καταπιαστεί με αυτά τα θέματα και εν μέσω σοβαρού κι αστείου να πει κανα δυο σωστές μαλακίες και τα υπόλοιπα ειρωνίες και χιουμοράκι τύπου Σεφερλή. Στην καλύτερη περίπτωση. Ναι αυτό ήταν το στυλ γραψίματος του, ήξερε πως δεν μπορούσε να το αλλάξει. Μάλλον δεν ήθελε να το αλλάξει. Αλλά αυτό ήταν και το μεγάλο του πρόβλημα. Δεν μπορούσε να υιοθετήσει ένα μόνο σοβαρό ή ένα μόνο αστείο στυλ γραψίματος. Γενικά του άρεσε να ακροβατεί ανάμεσα σε ασυμβίβαστες και αλληλοσυγκρουόμενες καταστάσεις. Όχι μόνο στο γράψιμο αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Ποτέ δεν ήταν άθρωπος του άσπρου ή του μάυρου. Προτιμούσε τον χώρο ανάμεσα στα δύο. Όχι το γκρι. Για την ακρίβεια το γκρι το σιχαινόταν. Απλά πίστευε ότι η ζωή δεν είναι διακριτά χρώματα, άσπρο, μαύρο κτλ. αλλά ένα χρωματικό φάσμα. Ένα πεδίο όπου τα χρώματα αλληλοεπικαλύπτονταν και το να διακρίνεις το ένα από το άλλο ήταν κάτι το εξαιρετικά δύσκολο και τρομακτικό. Δεν υπήρχε και λόγος να το κάνεις άλλωστε. Έτσι πίστευε. Αλλά ο κόσμος, το κοινό του ας πούμε, ήθελε ξεκάθαρα πράγματα. Ξεκάθαρες σκέψεις, ξεκάθαρες θέσεις. Μνημόνιο ή καταγγελία; "Να φύγουν οι μετανάστες από τη χώρα ΜΟΥ" ή "είμαστε όλοι μετανάστες"; "Εσύ με ποιους είσαι; Με εμάς ή με τους άλλους;". Οπότε απέρριψε την ιδέα να ασχοληθεί με αυτά. Αλλώστε υπήρχαν τόσοι πολλοί εκεί έξω που και τα 'λέγαν καλύτερα, και πιο ενημερωμένοι ήταν, και πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη είχαν. "Ας τα πουν αυτοί", σκέφτηκε. 

Το ποτό τελείωσε. Το τσιγάρο εδώ και ώρα. Η μουσική σταμάτησε να παίζει. Έβαλε κάτι πιο μελαγχολικό να παίζει. Ξαναγέμισε το ποτήρι. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Η οθόνη ακόμα άσπρη, κενή, απειλητική. Του ήρθε μια ιδέα. Θα γραφε για τον εαυτό του, τα προβληματά του. Θα κανε την αυτο-ψυχανάλησή του μέσα από το γράψιμο. Θα έβγαζε για άλλη μια φόρα από μέσα του την "drama queen", όπως τον αποκαλούσε πειρακτικά κάποτε μια ψυχή. Αλλά ποιός ενδιαφέρεται να μάθει για τα σώψυχά του. Είναι παντελώς αδιάφορα για όλους εκτός από τον ίδιο. Άντε και κάναν-δυο ανθρώπους που τον ξέρουν προσωπικά. "Βαρετό" σκέφτηκε και κοίταξε τον κέρσορα που αναβόσβηνε μονότονα.

Έπρεπε να γράψει κάτι. Είχε να γράψει τόσο καιρό. Οι αναγνώστες του θα απογοητεύονταν. Όμως δεν έγραφε για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό του. Ή μήπως όχι; Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το ξεκαθαρίσει. Πρωτίστως μέσα του. Η πρώτη, εύκολη και αβίαστη απάντηση που έδινε στον εαυτό του ήταν ότι έγραφε για εκείνον και μόνο για εκείνον. Ήξερε όμως ότι δεν ήταν αλήθεια. Εντελώς αλήθεια εν πάσει περιπτώσει. Αλλιώς ποιός ο λόγος να δημοσιοποιεί και να εκθέτει τα γραπτά του. Όχι ότι περίμενε το χειροκρότημα, την επιβράβευση. Κάθε άλλο. Απλά πίστευε ότι είχε κάτι να πει και ήθελε να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους. Όχι για να τους κάνει σοφότερους. Απλά για να δείξει ότι είναι κι αυτός εκεί, έχει άποψη, έχει φωνή. Κι αυτή η φωνή ήθέλε να ακουστεί. Κι αν υπήρχε έστω κι ένας άνθρωπος που θα την άκουγε και θα επηρεαζόταν έστω κι απειροελάχιστα από αυτή την φωνή, κατά τον οποιοδήποτε τρόπο, τότε θα ήταν ευτυχισμένος. Αν πάλι όχι, δεν τον πείραζε. "Δεν γίνεται να είμαστε όλοι Καζαντζάκηδες" σκέφτηκε. Κι ύστερα, ο Καζαντζάκης ήταν ένας κι ήταν ο Καζαντζάκης. Αυτός ήταν ο εαυτός του. Κι από την μία δεν είχε  ούτε το παραμικρό δικαίωμα να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Καζαντζάκη, από την άλλη δε, ούτε και ήθελε αλλά ούτε και έπρεπε. "Σαν πολύ δεν ψωνίστηκα πάλι κι απόψε;" σκέφτηκε. Και η οθόνη παρέμενε κενή. 

Ήταν Παρασκευή βράδυ, κι αυτός αντί να είναι έξω με φίλους, καθόταν μπορστά σε μια άδεια οθόνη και προσπαθούσε μάταια να την γεμίσει. Κάποτε, με το που καθόταν πάνω από το πληκτρολόγιο άρχιζε να γράφει χωρίς σταματημό. Χωρίς να το κουράζει και να το πολυσκέφτεται. Οι λέξεις έβγαιναν από μέσα του σωριδόν και αυτός απλά τις έβαζε σε σειρά σχηματίζοντας προτάσεις ήδη στο μυαλό του πριν αυτές μαυρίσουν την οθόνη. Κάποτε ο κέρσορας έτρεχε να τον προλάβει. Τωρα τι διάλο είχε πάθει; "Πουτάνα έμπνευση, που γαμιέσαι πάλι; Γιατί αφήνεις την οθόνη μου λευκή;", σκέφτηκε. "Γάμα το, θα δω καμιά ταινία." είπε κι έκλεισε την οθόνη. 


7 comments:

  1. δόξα drama- queen 1-2

    αυτό είναι ένα κακό αστείο σεφερλή. :)

    ReplyDelete
  2. Αυτό είναι ένα αστείο που θα έκανε τον Σεφερλή να στριφογυρνάει το κεφάλι του και να ξερνάει πράσινο εμετό σορυκιόλας

    ReplyDelete
  3. τι είναι πράσινος εμετός 'σορυκιόλας'; έχει καμιά σχέση με την κόλα κόλας; χαχα, πως τα λέγω.

    ReplyDelete
  4. Ρε τι έχεις πάθει σήμερα; You're on fire να πούμε! Χειρότερη σεφερλίαση κι από μένα. Να το προσέξεις

    ReplyDelete
  5. χμμ... Σε καταλαβαίνω. Πέρασα μια πολύ ηλίθια φάση μη έμπνευσης όσον αφορά το μπλογκ.
    Αλλά να σου πω και το άλλο;

    Όσο σκατά τα έχω κάνει στη ζωή μου αναφορικά με πανεπιστήμια, σχολές, μέλλον και τα συναφή οφείλονται στη γαμημένη την έμπνευση

    Αν με έναν εντελώς σουρρεάλ τρόπο συνδυάσω το παραπάνω με τη λαϊκή ρήση, "no news is good news"
    τοτε μην άγχεσαι.

    Όλα καλά.

    ReplyDelete
  6. Πόσο μέσα έχεις πέσει, δεν φαντάζεσαι. Σε όλα εκτός από ένα. Νο news is actually not necessarily good news. ΚΑι τι θέλω να πω. Ναι απέχω από το μπλογκ λόγω δουλειάς/σππουδών κτλ όμως δεν σημαίνει ότι πάνε καλά τα πράγματα. Απλώς έχω τόσο άγχος και δεν μου μένει καθόλου χρόνος για να γράψω. Οπότε και δεν γράφω και όλα σκατά με το διδακτορικό. Lose - lose situation...

    ReplyDelete
  7. αν το καλοσκεφτείς (που δε χρειάζεται κ όλας), ακόμα κ το δράμα, αστείο είναι!!

    em

    ReplyDelete