Περί αντίληψης και αλήθειας παρτ 4 (τέσσερα)

Όχι δεν χάσατε το παρτ 3. Ούτε εγώ τα έχω χάσει. Ούτε τυπογραφικό λάθος έκανα. Μέρος 3ο δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπήρχε αλλά το 'πνιξα, το 'κανα γαργάρα. Τι πάει να πει γιατί; 1ον γιατί μπορώ, 2ον γιατί έτσι γουστάρω και 3ον...είπαμε δεν υπάρχει 3ον. Δεν υπάρχει, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το νόημα το πιάσατε: Η αλήθεια δεν υπάρχει ή μάλλον ο καθένας ορίζει την δική του αλήθεια η οποία διαμορφώνεται μέσα από την αντιληψή του. Κι επειδή η αντίληψη του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική, έτσι κι η αλήθεια του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική. Δεν χρειάζεται να το υπεραναλύσουμε και σίγουρα δεν περιμένετε εμένα να το κάνω για σας. Κι αν περιμένετε, ας προσέχατε. Είστε άξιοι της μοίρας σας και κακό του κεφαλιού σας. 

Αν έγραφα το τρίτο μέρος της "Τριλογίας της Αλήθειας" θα το έπιανα από κει που το άφησα. Θα σας έλεγα δηλαδή ότι η παραδοχή κάποιων μη αμφισβητήσιμων αληθειών είναι αποτέλεσμα διμερών (ή πολυμερών) συμβιβασμών/συμβάσεων και ύστερα θα σας έλεγα για τα διάφορα είδη αλήθειας που υπάρχουν (στατιστική π.χ.). Θα σας έδινα διάφορα παραδείγματα για να εδραιώσω το συλλογισμό μου, τα οποία όμως θα είχα επιλέξει και πλάσει έτσι ώστε να εκπροσωπούν την δική μου αλήθεια. Την αντίληψη μου δηλαδή ότι δεν υπάρχει η μία, η όλη αλήθεια. 

Ύστερα θα σας έλεγα κάνα-δυο πίπες για την επιστήμη και πως μόνο αυτή θα μπορούσε επάξια να σταθεί ως πρέσβειρα της όλης αλήθειας αλλά εν τέλει ούτε αυτή κάνει, γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αυτοαμφισβήτηση άρα ούτε αυτή παίρνει τον ρόλο. 

Ύστερα θα απαξιούσα να ασχοληθώ και να σχολιάσω (αξύμωρο, γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα) την θρησκεία για την οποία θα έκανα μερικά πικρόχολα -πλην έξυπνα- σχόλια και θα σας παρέπεμπα στο πρώτο μου έβερ άρθρο, σε περίπτωση που ενδιαφερόσασταν να μάθετε την άποψη μου περί θεού και θρησκείας.

'Υστερα λόγω βαρεμάρας ή έλειψης έμπνευσης (ή και τα δύο) δεν θα είχα κάτι άλλο να πω και θα έφερνα αντ' αυτού άλλα δυο χαζά παραδείγματα που θα έκαναν πλέον μπετόν αρμέ την άποψη που υποστηρίζω εδώ και τρία μακροσκελή και εν τέλει ανούσια (αλλά καλογραμμένα, ε;) πόστ. 

Θα άφηνα για το τέλος κάτι πιασάρικο, οριακά Κοελικό ίσως, που θα αφορούσε το θάνατο, ο οποίος είναι και η μόνη πραγματικά αντικειμενική αλήθεια στην οποία μπορούμε πάντα να βασιστούμε και ξέρουμε ότι θα είναι πάντα εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεέυσει. Όμως, παρ' όλα αυτά, είναι και η μόνη αλήθεια την οποία αποφέυγουμε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε και την οποία φοβόμαστε όσο τίποτε άλλο. Και πως ίσως ο δρόμος προς την αληθινή ευτυχία περνάει μέσα από την παραδοχή αυτής της αλήθειας. Τέλος θα έκλεινα με ένα αστειάκι για να σας ξεμαυρίσω την ψυχή.*

Τίτλοι τέλους. 

Ευχάριστα συγκινητική μουσική με ροκ αποχρώσεις. 

Χειροκρότημα. 

Αυλαία.

Θεωρώ τουλάχιστον υποκριτικό, για να μην πω προδοτικό μέρες που 'ναι (μην το ακούσει κάνας Παπούλιας κι έχουμε άλλα) να γράφω ένα (τριμελές) μακροσκελέστατο ποστ για την αλήθεια, στο οποίο μάλιστα να υποστηρίζω ότι αυτή ουσιαστικά δεν υπάρχει αυτόνομη κι ανεξάρτητη αλλά πάντα ορίζεται μέσω της αντιληψής μας και να συνεχίσω να λέω πίπες χωρίς ουσιαστικά να εκθέτω την δική μου αλήθεια. Έγραψα στα προηγούμενα ότι στα πρώτα δύο μέρη βγήκαν ο επιστήμονας κι ο συγγραφέας, αντίστοιχα, από μέσα μου. Ε λοιπόν στο τρίτο μέρος, το οποίο ποτέ δεν έγραψα, βγήκε ο τεμπέλης από μέσα μου. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι τεμπέλης. 

Και μιας και φτάσαμε ως εδώ θα ήθελα να σας πω κάποια πράγματα για μένα. Γιατί σίγουρα θα έχετε σχηματίσει μια άποψη όσοι διαβάζετε τακτικά (ή και όχι) τούτο δω το μαραφέτι. Ο καθένας σας έχει χτίσει τη δική του εικόνα για το ποιός είναι ο Τρυποκάρυδος. Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια λοιπόν. 

Όπως είπα, είμαι τεμπέλης. Είμαι και ενθουσιώδης, με πολλές ιδέες και αρκετή όρεξη κατά τη σύλληψη τους, ευθυνόφοβος όμως και αναβλητικός όσο δε πάει, όταν έρχεται η ώρα να τις υλοποιήσω. Γενικά πιστεύω πως είμαι ένας καλός άνθρωπος. Και ναι πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Είτε λόγω δικής τους επιλογής, είτε λόγω ανεξέλεγτων περιβαλλοντικών συνθηκών, -δεν με αφορά- πάντως υπάρχουν. Δεν είμαστε όλοι καλοί. Και αν δεχτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μεσα τους τη δυνατότητα για το καλό, τότε πρέπει να δεχτούμε και ότι έχουν τη δυνατότητα για το κακό. Ουσιαστικά είμαστε και τα δύο, απλά συνήθως υπερισχύει το ένα. Εκτός αν είσαι μάστερ Ζεν. Άρα θεωρώ ότι τα θετικά μου στοιχεία υπερτερούν (οριακά ίσως) των αρνητικών. Και το γεγονός ότι είμαι καλός άνθρωπος -στο δικό μου σύστημα αξιών πάντα- είναι σημαντικό για μένα. Παρ' όλα αυτά, το ξεχνάω καμιά φορά. Και σίγουρα έχω πολλές αδυναμίες και αρνητικά χαρακτηριστικά. Άλλα τα καταπιέζω σε μια προσπάθεια να είμαι πιο αρεστός ή έστω πιο υποφερτός στους γύρω μου κι άλλα μου βγαίνουν ανεξέλγτα χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Ή χωρίς να θέλω. Κι έτσι καταλήγω καμιά φορά να πληγώνω τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Συνήθως τους πιο κοντινούς. 

Υποτίθεται ότι μισώ τα κλισέ. Όπως θα διαπιστώσετέ όμως στις παρακάτω γραμμές δεν είναι έτσι. Στην ουσία πιο κλισέ από μένα πεθαίνεις. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός (χα! τι σας έλεγα:) αλλά θα το λέω χαζορομαντικός από δω και πέρα. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω στον αληθινό, αγνό, ένα και μοναδικό έρωτα. Είμαι όμως και τόσο ρεαλιστής ή απαισιόδοξος ώστε να ξέρω ότι δεν θα τον βρω ποτέ. Έτσι όπως τον θέλω ή τον φαντάζομαι τουλάχιστον. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω ακράδαντα ότι η ανθρωπότητα μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας μακρία από τον καπιταλισμό ακόμα και χωρίς λεφτά ίσως. Ξέρω όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν είμαι πραγματικά πολύ καλός σε κάτι. Τώρα ξέρω γιατί. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με πολλά πράγματα, αλλά βαριέμαι εύκολα. Δεν έχω υπομονή. Ως εκ τούτου δεν εμβαθύνω ποτέ σε κάτι συγκεκριμμένο. Μόλις συναντήσω μια δυσκολία τα παρατάω και ξεκινάω κάτι καινούργιο, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη απλά μιζεριάζω και δεν κάνω τίποτα περιμένωντας να φανερωθεί μπροστά μου η λύση ως δια μαγείας. Γενικά πάντα προτιμώ να ακολουθήσω την εύκολη λύση παρά να παλαίψω για κάτι, να κουραστώ και να απολαύσω ύστερα από καιρό τον καρπό των προσπαθειών μου. 

Δηλώνω συγγραφέας και επιστήμονας. Στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Γιατί για να είσαι κάτι πρέπει να το αγαπάς ή/και να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Την επιστήμη ας πούμε ότι την αγαπάω, σίγουρα την σέβομαι και την εκτιμώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι αφοσιωμένος (λέει ο άνθρωπος που διανύει τον τρίτο χρόνο του διδακτορικού του...). Το γράψιμο πάλι είναι κάτι σχετικά καινούργιο και ομολογουμένως αναπάντεχο για μένα. Για να λες όμως ότι είσαι συγγραφέας φίλε, πρέπει και να γράφεις. Ιδέες; Άπειρες. Στο χαρτί όμως...πολύ λίγα πράγματα. Κι όχι, το να έχεις μπλόγκ και να ποστάρεις δυο φορές το μήνα δεν θεωρείται γράψιμο. Άρα τζίφος κι εκεί. Έχω φτάσει 28 χρονών και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, ¨Εχω κάποια ασαφή ιδέα αλλά τίποτα χειροπιαστό.

Είμαι από αυτούς που ψάχνουν πάντα για δικαιολογίες. ψάχνω πάντα να βρω κάποιον που είναι σε χειρότερη κατάσταση από μένα (ανάλογα την περίπτωση) για να δικαιολογήσω τα χάλια μου, Να πω: "Νταξει, σε σχέση μ'αυτόν είμαι μια χαρά". 

Ζω μέσα σε μια πράσινη φούσκα (όχι ροζ, εγώ γουστάρω πράσινη. Δικιά μου είναι η φούσκα, τη κάνω ότι χρώμα θέλω) και πολλές φορές προτιμώ να λουφάξω και να κλειστώ μέσα της από το να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα. 

Σιχαίνομαι να πρέπει να παίρνω αποφάσεις και να επωμίζομαι ευθύνες. Περιμένω πάντα κάποιον άλλον να το κάνει για μένα. Πάντα κάποιον να με σώζει τη τελευταία στιγμή. Παρ' όλα αυτά δεν είμαι αφελής. Έχω επίγνωση ότι αυτό είναι αδύνατον. Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για μένα είμαι μόνο εγώ. 

Είμαι αντιφατικός χαρακτήρας το ξέρω. Αν πίστευα στα ζώδια θα σας έλεγα ότι φταίει το ζώδιό μου. Ιχθύς με ωροσκόπο δίδυμο. Τετρασχιδής προσωπικότητα δηλαδή. Σίγουρα δεν πιστεύω στα ζώδια;

Πολλές φορές θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος. Ή έστω κάποιος καλύτερος εγώ. Μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου. Εξ ου και η ανάγκη για τη δημιουργία του ιντερνετικού alter ego μου, του Τρυποκάρυδου. 

Κι όσο κι αν τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, ξέρω με βεβαιότητα πως από αύριο δεν θα αλλάξει κάτι. Ούτε στην προσωπική μου ζωή αλλά ούτε εδώ στην μπλογκόσφαιρα. Από αύριο θα συνεχίσω να είμαι ο εξυπνάκιας που όλοι γνωρίσατε κι αγαπήσατε. Θα μου πείτε ότι σας ζαλίζω τόση ώρα και ότι δεν σας νοιάζουν όλα αυτά που λέω για μένα. Θα απαντήσω εξυπνακίστικα με ατάκα του στυλ: χέστηκα κι αν δεν σας αρέσει μην τα διαβάζετε. Αλλά δεν θα είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν χέστηκα καθόλου, Θέλω να τα διαβάζετε, αλλιώς δεν θα τα έγραφα. Και θέλω και να σας αρέσουν. Θέλω να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι και να μονολογείτε: "ρε συ, ωραία τα λέει αυτός" Γιατί εκτός των άλλων είμαι και ψώνιο κι ολίγον τι ματαιόδοξος. Όχι πολύ, όσο χρειάζεται.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά, αλλά νιώθω ότι θα κουράσω αφενός κι αφετέρου βαριέμαι. Όσο για τα θετικά -γιατί τι διάλο, έχουμε κι από αυτά, δεν μπορεί- προτιμώ να τα γνωρίζουν και να τα εκτιμούν οι άνθρωποι που με αγαπάνε. Αυτοί κάτι θα ξέρουν. Ρωτήστε τους. Ή κάντε το κόπο να με γνωρίσετε και να διαπιστώσετε μόνοι σας.

Αυτός είμαι, χωρίς "και σ'όποιον αρέσω". Γιατί αυτή η λογική αδηγεί αναπόφευκτα, αργα ή γρήγορα στην απομόνωση. Γατί αν δεν αρέσεις σε κανέναν στο τέλος θα μείνεις μόνος. Κι εμένα δεν μου αρέσει να είμαι μόνος. Όχι για πολύ τουλάχιστον. Αυτός είμαι εγώ λοιπόν. Όχι ο Τρυποκάρυδος, ούτε ο Νικος. Απλά εγώ. Κι αυτή είναι η αλήθεια μου.

*Δεν πιστεύω να ψαρώσατε με όλα αυτά. Δεν υπάρχει αλήθεια και αηδίες... Φυσικά και υπάρχει  η αντικειμενική και όλη αλήθεια και αυτή είναι η εξής μία: 

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΠΡΩΞΕΙΣ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ

ΔΙ ΕΝΤ