Wednesday, July 6, 2011

Άρωμα καλοκαιριού

Το καλοκαίρι έχει άρωμα, δεν συμφωνείτε; Ή μάλλον είχε άρωμα όταν είμασταν μικρά σκατόπαιδα. Τότε που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν το πόσα μπάνια θα κάνουμε και πόσα παγωτά θα φάμε το καλοκαίρι που έρχεται. Το θυμάστε το άρωμα του καλοκαιριού καθόλου; Του καλοκαιριού που άρχιζε το δευτερόλεπτο που δίναμε την κόλλα του τελευταίου διαγωνίσματος στη καθηγήτρια και τελείωνε το δευτερόλεπτο που έκανε ο παπάς τον αγιασμό στο προάυλιο του σχολείου τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τότε που σε βουτούσαν οι γονείς την επόμενη που κλειναν τα σχολεία και σε πηγαίναν στο εξοχικό στον Κάλαμο (τυχαίο παράδειγμα) και σε "ξεχνούσαν" εκεί μέχρι να ξανανοίξουν τα ρημάδια. Λοιπόν τη μυρωδιά αυτή φυσικά δεν μπορώ να την περιγράψω αλλά μπορώ να προσπαθήσω.  Άλλωστε για τον καθένα φαντάζομαι θα ήταν διαφορετική. Σε ένα όμως πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι. Οτί υπήρχε! Το δικό μου καλοκαίρι λοιπόν μύριζε κάπως έτσι:
Σίγουρα έιχε μπόλικο καρπούζι μέσα και αρκετό πεπόνι. Και ροδάκινο. Και μυρωδιά από γεμιστά και μπριάμ ή τουρλού (τα οποία έτρωγα με το ζόρι τότε...καλός μαλάκας ήμουνα). Είχε μυρωδιά λάστιχου από τα βατραχοπέδιλα και τον αναπνευστήρα. Και είχε κι αυτή τη περίεργη μυρωδιά του μαγιώ που βγαίνει από τη ντουλάπα μετά από μήνες αδράνειας (φήμες λένε ότι προσπαθούσε -ανεπιτυχώς- να τη πέσει στις κάλτσες). Είχε και λίγο στρωματίλα από το φουσκωτό στρώμα, αυτό που είναι λίγο βελουτέ και είναι κόκκινο από τη μία και μπλέ από την άλλη. Είχε μυρωδιά αρμύρας στη πετσέτα της θάλασσας που πλενόταν μια φορά το τρίμηνο και αν. Ποιός ο λόγος να πλυθεί άλλωστε; Αφού και την επόμενη πάλι στη θάλασσα θα είμασταν. Είχε μυρωδιά πλαστικής παντόφλας μιτσούκο και ακόμα πιο παλιά είχε μυρωδιά πλαστικού αμφίβιου πεδιλακίου (αυτό το έκτρωμα που μας φοράγαν οι γονείς για να μην πατάμε τις πέτρες και κάνουμε βαβά στο ποδαράκι μας). Είχε μυρωδιά ψάθας και τσάντας θαλάσσης που χωρούσε μέσα την μισή οικοσκευή και κουβαλούσε πάντα στοργικά η μαμά ή η θεία. Μέσα της μπορούσες να βρείς από τα πιο απλά μέχρι τα πιο απίθανα κι ας ήταν μόλις 100 μέτρα μακριά το σπίτι. Είχε μυρωδιά αντιηλιακού το οποίο έπεφτε σε γενναίες ποσότητες στο ευαίσθητο δερματάκι μου κάνοντας το -ακόμη πιο- αφύσικα άσπρο. Είχε μυρωδιά φρέσκου ψωμιού και τυρόψωμου από τον τοπικό φούρνο κάθε μεσημέρι πριν το φαγητό. Είχε μυρωδιά από σουβλάκια (καλαμάκια) και πορτοκαλάδα σε γυάλινο μπουκάλι κάθε βδομάδα στο θερινό σινεμά. Είχε μυρωδιά από τραμπολίνο και σουβλάκι μεγαλώνει το παιδάκι. (Ήταν το σλόγκαν της επιχείρησης, έβγαινε ο τύπος μέ ένα μπεζ LADA και το φώναζε με τη ντουντούκα -τρου στόρι!). Είχε μυρωδιά από γιασεμί και νυχτολούλουδο τα βράδια που παίζαμε κρυφτό. Είχε μυρωδιά από πενηντάρικα (το ξέρω ότι δεν μυρίζουν τα κέρματα αλλά κάπως πρέπει να κάνω την παρομοίωση βρε αδερφέ) τα οποία ξοδέυαμε με τους κουβάδες για να τερματίσουμε το Κάντιλακ και Δεινόσαυροι και το Punisher στα ηλεκτρονικά. Είχε μυρωδιά από Ποπάϋ και Τιραμόλα και Μικυ Μάους που διαβάζαμε τα μεσήμερια που κοιμόντουσαν "οι μεγάλοι". Τηλέοραση δεν υπήρχε νομίζω αλλά και να υπήρχε την ανοίγαμε ελάχιστα. Που καιρός για τηλεόραση; Όταν είσαι όλη μέρα στη θάλασσα και το απόγευμα λιώνεις στο ποδήλατο και το παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς μέχρι αργά το βράδυ νομίζεις οτί προλαβαίνεις να δεις τηλέοραση; Λίγο αργότερα, όταν μεγαλώσαμε λίγακι, είχε μυρωδιά από άπειρο ζελέ στο μαλλί και αποσμητικά κι αρώματα όταν ετοιμαζόμασταν για να πάμε στον διπλανό πλην κοσμοπολίτικο Ωρωπό, να δούμε τους φίλους μας και να κάνουμε την περατζάδα μας στο λιμάνι, ελπίζωντας πως όλο και κάποιο κοριτσάκι θα μας προσέξει. Κανονικό νυφοπάζαρο. Και φυσικά είχε τη μυρωδιά του πρώτου σου φιλιού με το κορίτσι εκείνο που τώρα όυτε που θυμάσαι το όνομα του. Τι ωραία που μύριζε το καλοκαίρι τότε...

Τώρα...τώρα δε μυρίζει πια. Η δε μυρίζει τόσο αθώα και ξέγνοιαστα. Τώρα μυρίζει αλκόολ και τσιγάρο και ιδρώτα σε ασφυκτικά γεμάτα κλάμπ. Και η μυρωδιά του κρατάει λιγότερο. Πολύ λιγότερο.  Λογικό θα μου πεις. Από την άλλη είναι κι αυτό ένας τρόπος να αντιληφθείς ότι έχεις μεγαλώσει. Όταν το καλοκαίρι σου σταματήσει να μυρίζει ή μυρίζει αλλιώς απ' όταν ήσουν παιδί. Μεταξύ μας όμως, ποια μυρωδιά καλοκαιριού προτιμάτε...;

Αφιερωμένο στα ξαδέρφια μου, Χρήστο και Ιωάννα, με τα οποία μοιραστήκαμε το ίδιο άρωμα για τόσα και τόσα καλοκαίρια...


14 comments:

  1. ρεεεε. τι ωραίο κείμενο :)

    ReplyDelete
  2. ρεεε...φχαριστώ! Είναι που με πιάνουν τα συναισθηματικά μου καμιά φορά και αποκλίνω από τις καφρίλες ;)

    ReplyDelete
  3. Σήμερα ζωγράφισες στο μυαλό μου φίλε εικόνες μαγικές!
    Η απόλυτη εικόνα/μυρωδιά καλοκαιριού μου είναι ο ο ζουμερός γερμάς (που έφερνε η μάνα μαζι) που δαγκώνω βγαίνοντας μετά από 3 ώρες από τη θάλασσα και τρέχουν τα ζουμιά στο σαγόνι...

    ReplyDelete
  4. ολα ειχαν ξεχωριστο αρωμα οταν ημασταν παιδια.το καλοκαιρι,ο χειμωνας,τα Χριστουγεννα,το Πασχα,οι Αποκριες,ολα γμτ.

    ReplyDelete
  5. Τρύπο παλιόπαιδο με συγκίνησες και πάλι.

    ReplyDelete
  6. Αναρωτιέμαι... σε 20 χρόνια θα σκεφτόμαστε άραγε τα ίδια για τα τωρινά καλοκαίρια, με το άρωμα του ποτού και του τσιγάρου, του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου στο νησί, του καλοκαιρινού έρωτα, του μεσημεριού που φεύγεις από δουλειά για κάνα μπάνιο, του μοχίτο στις παραλίες, τα μπαρ, τα κλαμπ...???

    ReplyDelete
  7. Αν η καρδιά μου δεν ήταν μια μαύρη πέτρα, σφυρηλατημένη στα πιο βαθιά αμόνια της κόλασης, μπορεί και να με συγκινούσε αυτό το κείμενο.

    ReplyDelete
  8. P.P. (σε φάση προφέρεται και πίπη, ταιριαστό όνομα για παπαγάλο και δη περίεργο...) όντως ο γερμάς...μεγάλη κουβέντα είπες τώρα.

    The man συμφωνώ αλλά το καλοκαίρι όπως και να το κάνεις ήταν το πιο ξεχωριστό απ'όλα.

    Περι ελπίζω να την έκανα σωστά τη δουλειά, δηλαδή να κύλησε και κάνα δάκρυ...

    Αν'ωνυμε κι εσύ είπες μεγάλη κουβέντα και σωστή! Έστι θα είναι...για τους περισσότερους από εσάς. Εγώ θα συνεχίσω να τα κάνω αυτά και σε 20 χρόνια οπότε δεν θα τα νοσταλγώ ;)

    Άλζα αν η καρδιά σου δεν ήταν μια μαύρη πέτρα, σφυρηλατημένη στα πιο βαθιά αμόνια της κόλασης, δεν θα σε συμπαθούσα, οπότε όλα καλά ;)

    ReplyDelete
  9. Μπλεκ, Αγόρι, Τρουένο, BMX, κρυφτοκυνηγητά, εξερευνήσεις, ιστορίες τρόμου, γιασεμί, θερινό σινεμά και ένα σωρό άλλα.. άστα τι να λέμε τώρα.. πάω για ύπνο μη με πάρουν τα ζουμιά..

    ReplyDelete
  10. Πολύ όμορφο, νοσταλγικό κείμενο.
    Εικόνα: Διαβάζοντας Γκολ και Βαβούρα ξαπλωμένος γυμνόστηθος κάτω απ΄την κληματαριά της γιαγιάς.

    ReplyDelete
  11. Πσσσσςςςς....Μπλεκ, Αγόρι, Γκολ και βαβούρα...Τι είπατε τώρα;; Και η κληματαριά...πώς τη ξέχασα τη κληματαριά ρε off;

    Το Τρουένο τι ήταν Cthulu? Δε μου λέει κάτι. Μάλλον έχω γεράσει και η μνήμη μου δε με βοηθάει

    ReplyDelete
  12. To Τρουένο ήταν ένα περιοδικό τύπου Μπλεκ αλλά με ποιο φευγάτες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Τρουένο λεγόταν ο ομόνυμος ήρωας της κεντρικής ιστορίας. Εκεί νομίζω πρωτοδιάβασα και Δικαστή Ντρεντ!

    ReplyDelete
  13. Τι κι αν διαβάζω αυτό το υπέροχο κείμενο την τελευταία (επισήμως τουλάχιστον)μέρα του καλοκαιριού;
    Απλά είναι υπέροχο,νοσταλγικό και συγκινητικό.
    Πάντως το καλοκαίρι πάντα θα έχει μια ξεχωριστή μυρωδιά το θέμα είναι ότι συνήθως το συνειδητοποιούμε αφού περάσει όπως γίνεται με όλα τα ωραία κι ευχάριστα άλλωστε. Ας απολαμβάνουμε λοιπόν αυτό που έχουμε και ας μπορούμε πάντα να δημιουργούμε τέτοιες όμορφες αναμνήσεις.

    ReplyDelete
  14. Χίμαιρα κατ'αρχάς να σε καλοσωρίσω στο ταπεινό μου μπλογκ (συνήθως δεν είμαι τόσο ευγενικός, με πετυχαίνεις σε περίεργη φάση). Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και να συμφωνήσω απόλυτα με τη τελευταία σου φράση. Ας δημιουργούμε πάντα όμορφες αναμνήσεις. Γιατί την ύστατη στιγμή, το μόνο που θα έχουμε θα είναι οι αναμνήσεις μας, όσο creepy κι αν ακούγεται...

    ReplyDelete