Spasokaridos strikes again!

Μερικές φορές θέλεις να τα πεις αλλά δεν ξέρεις πως. Και τότε συμβαίνει κάτι το ευχάριστα απροσδόκητο. Τα λέει ένας φίλος σου. Και τα λέει γαμάτα! Και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αισθανθείς υπερήφανος που έχεις τέτοιους φίλους και να τον δημοσιέυσεις στο μπλογκ σου. Γεινκά σαν παρέα εμείς οι αγαπούληδες, εκτός από φαντεζί αγόρια, είμεθα και σκεπτόμενα αγόρια. Κι εκτός απο τα βυζιά, τους κώλους και τις πατούσες, μας απασχολούν κι άλλα πράγματα πιο βαθιά και πιο σοβαρά (όχι ότι τα βυζιά οι κώλοι και οι πατούσες δεν είναι σοβαρά πράγματα, προς θεού) όπως το τι συμβαίνει γύρω μας για παράδειγμα. Και αν και είμαστε μακριά, στην σχεδόν καθημερινή μας επικοινωνία ανταλλάσουμε σκέψεις και απόψεις. Κάτι τέτοιο έγινε λοιπόν και σήμερα όταν το αγόρι λάστιχο μας έστειλε να διαβάσουμε αυτό, κάτι που προκάλεσε την άμεση και πύρινη απόκριση του Spasokaridou την οποία και παραθέτω αυτούσια ευθύς αμέσως. Την δικιά μου άποψη την δουλέυω ακόμα και θα σας την παρουσιάσω εν καιρώ (είμαι λίγο πιο αργός εγώ γενικά, θέλω το χρόνο μου...όπως το καλό κρασί).

Τάδε έφη Spasokaridos:

Καλά και λογικοφανή μας τα λέει ο φίλος, αλλά εγώ τα είδα κάπως διαφορετικά. 

Καταρχάς όταν στην 4η γραμμή φροντίζει να χαρακτηρίζει τις διαδηλώσεις "απολιτίκ" έχουμε θέμα:  αν γενιές ολόκληρες έχουν μάθει να συγχέουν τον κομματισμό με την πολιτική, και τα διάφορα λαμόγια- που τώρα ξεβολεύονται- να πουλάνε πολιτικοποίηση μέσω των κομμάτων, είναι λογικό ο "19χρονος" να "μπερδεύει" τις έννοιες. 

Εγώ πήγα 2 φορές (και θα ξαναπάω) και είδα ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα.  Υπερβολές και γελοιότητες γίνανε και θα γίνονται, αλλά έτσι είναι όταν μαζεύονται χιλιάδες. Στο κάτω-κάτω αυτή είναι η κοινωνία μας κι αν είναι να την αλλάξουμε πρέπει πρώτα να την αποδεχτούμε. Χωρίς να μπορώ προφανώς να εκφέρω προοσωπική γνώμη, κόβω το πουλί μου ότι και το '73 στο Πολυτεχνείο δε μαζεύτηκαν χιλιάδες φανταστικοί τύποι, απόλυτα ευθυγραμμισμένοι και συνειδητοποιημένοι. Αγανακτισμένοι ήταν και αυτοί, απλά εκ του αποτελέσματος και εκ του γεγονότος ότι αυτό που είχαν απέναντί τους έκανε πιο έυκολο να ξεχωρίσει (και να ξεχωρίζει) το σωστό από το λάθος, ορισμένες "γωνίες" λειάνθηκαν με το πέρασμα του χρόνου. Όλοι όμως τώρα μιλάμε για μια επανάσταση με ιδανικά, παραβλέποντας ότι αυτοί οι οποίοι πρωτοστάτησαν σε αυτή έχουν πηδήσει τη χώρα. Παραβλέποντας ότι αυτή που φώναζε στους φαντάρους από το μικρόφωνο μέσα στο Πολυτεχνείο, φροντίζει τώρα, έχοντας εξαργυρώσει την πασαρέλα της από τα κόμματα της (διαχρονικά αποτυχημένης για να λέμε και του στραβού το δίκιο) Αριστεράς, να τρομοκρατεί τον κόσμο διαδίδοντας φήμες για έξοδο της χώρας από το ευρώ, λες και αυτή είναι η δουλειά του Ευρωπαίου Επιτρόπου ή λες και από τη στιγμή που μπήκαμε στο Ευρώ μόνο καλά πράγματα μας συμβαίνουν και πρέπει γρήγορα τώρα να μαζευτούμε από τις πλατείες για να μην τσαντίσουμε τα αδέλφια μας τους Ευρωπαίους.  Το παραμύθι για τους δημοσίους υπαλλήλους, τους οδηγούς του ΟΣΕ κτλ μας το είπαν κι άλλοι αλλά δεν έχει δράκο. Είμαι ο πρώτος που λέει ότι φταίμε όλοι, αλλά η φράση αυτή δεν πρέπει ποτέ να τελειώνει εκεί. Φταίμε όλοι αναλογικά. Αν πετάξεις σε έναν πεινασμένο και κυρίως αμόρφωτο (γιατί η διακυβέρνηση δεκαετιών το έχει κάνει έτσι) ένα κομμάτι ψωμί που δεν το αξίζει υπό τη μορφή μιας θέσης στο δημόσιο, το ότι θα το αρπάξει δεν είναι μόνο δικό του φταίξιμο (χωρίς αυτό να το κάνει δίκαιο ή ηθικό).  Το ότι για δεκαετίες το απόλυτο ιδανικό του μικροαστού ήταν μια θέση στο δημόσιο είναι ένδειξη της παρακμής μας, αλλά αν δε βλέπουμε ότι αυτό αποτέλεσε και εμφανέστατα αποτελεί μέσο ομηρίας και υπέρτατο νταβατζιλίκι από πλευράς κράτους, τότε δε μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Αυτός που πουλάει την ψήφο του φταίει. Φταίει όμως και αυτός που του έκανε τη προσφορά να την αγοράσει.  Όποιος λοιπόν σπεύδει να στρέψει τον κάθε Έλληνα εναντίον του άλλου, αφενός μεν αύριο δε θα έχει κανένα πρόβλημα να αφήσει στην άκρη την κριτική του για τους δημοσίους υπαλλήλους αν έτσι τον βολεύει και να χαρακτηρίσει εμένα και εσένα γρανάζια των πολυεθνικών που χρεωκόπησαν το Δημόσιο, αφετέρου δε, ας αναρωτηθεί πρώτα ποιοι και πως εξευτέλησαν το Δημόσιο τομέα και για ποιο λόγο διάφοροι καψήδες και πρετεντέρηδες πρέπει να μας πείσουν ότι οι αμοιβές εργαζομένων σε κερδοφόρες (!!!!!) επιχειρήσεις του Δημοσίου (βλέπε ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΕΠ) είναι ο λόγος για τον οποίο οι κερδοφόρες (γαμώ την πουτάνα μου!!!) αυτές επιχειρήσεις πρέπει να είναι οι πρώτες που θα πουληθούν. Δε λέω ότι συνολικά οι ιδιωτικοποιήσεις είναι λάθος. Δεν είναι όμως στόχος, αλλά μέσο. Αν τα μόνα που θέλουν να αγοράσουν είναι αυτά που ήδη βγάζουν κέρδος, τότε ποιο το νόημα; Αν πιστέυουν ιδιώτες ότι μπορούν να μετατρέψουν σε κερδοφόρους, οργανισμούς που τώρα παρουσιάζουν ζημιές (επιτρέψατέ μου βέβαια να αναρωτιέμαι πώς και κυρίως γιατί κάποιοι τις έφεραν σε αυτό το σημείο), ας έρθουν να τις πάρουν.  Αν δε μπορείς εσύ να βρεις τη χρηματοοικονομική αρχή βάσει της οποίας αυτός που χρωστάει πρέπει να συνεχίζει να δανείζεται με συνεχώς χειρότερους όρους και επιπλέον να ξεπουλάει και τους πόρους του, ίσως μπορεί ο "19χρονος".