Tuesday, June 14, 2011

Οι μεγάλες αγάπες...

...ή αλλιώς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.

Όχι αγαπητοί, μην μπερδέυεστε από τον τίτλο. Σήμερα δεν θα το κάνουμε άρλεκιν. Δεν θα μιλήσουμε για έρωτες, γκόμενες και εραστές (αν και θα μπορούσαμε). Θα μιλήσουμε για ανθρώπους. Και το πως μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να βιώνουν αυτό το τόσο δυνατό, αμοιβαίο, σχεδόν παραλυτικό και ταυτόχρονα ζωογόνο συναίσθημα που ο άνθρωπος εδώ και αιώνες - χιλιετίες ίσως - ονομάζει αγάπη. Δεν κοιτάει, φύλο, ηλικία, καταγωγή, υπόβαθρο (πνευματικό ή κοινωνικό), παραστάσεις και προσλαμβάνουσες η αγάπη. Η αγάπη απλώς υπάρχει. Μεγαλώνει και δυναμώνει μέσα σου, μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή που περνάς δίπλα - ή μακρια από- αυτόν που αγαπάς. Ώσπου κάποια στιγμή αναρωτιέσαι γιατί; Τι ήταν αυτό που σε έκανε να τον αγαπήσεις; Τι του βρήκες; Δεν θέλει γιατί η αγάπη. Δεν έχει γιατί η αγάπη. Κι αν σου ζητήσει να δικαιολογηθείς και να επιχειρηματολογήσεις, τότε δεν είναι αγάπη. Αγαπάς γιατί έτσι! Τόσο απλά και ξάστερα. 

Όταν ένας άνθρωπος σου σπάει τα νεύρα σε βαθμό αηδίας. Όταν θες να τον κοπανήσεις με ότι πιο βαρύ και αιχμηρό βρίσκεται γύρω σου ανα πάσα ώρα και στιγμή, όταν ξέρεις και παραδέχεσαι ανοιχτά ότι αυτού του είδους οι άνθρωποι - γενικά - σου τη σπάνε και τους σιχαίνεσαι και παρ' όλα αυτά νιώθεις απέραντη ευτυχία και ολοκλήρωση όταν είναι δίπλα σου και σε κάνουν να σκας κρυφό χαμόγελο (για να μην σε δουν) την ώρα που είσαι άπειρα νευριασμένος -τα οποία νεύρα φυσικά και έχουν προκαλέσει οι ίδιοι - τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Όταν σε πιάνει ταχυπαλμία και κρίση άγχους 3 μέρες πριν και 3 μέρες μετά αφού δεις έναν άνθρωπο τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να τον κλείσεις σε κανένα κουτάκι γιατί κανένα κουτάκι δεν είναι αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει το μεγαλείο του, τότε αγαπάς. Όταν ξέρεις ότι θα τον θυμάσαι σαν μια όμορφη και γλυκιά ανάμνηση, όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπου κι αν έχει κι έχεις καταλήξει τότε αγαπάς. Όταν έχεις λειάνει με γυαλόχαρτο όλες τις άσχημες γωνίες αυτού του ανθρώπου μες το μυαλό σου και τον βλέπεις πάντα τέλειο κι ας μην είναι, τότε ξέρεις ότι αγαπάς. Και φυσικά ξέρεις ότι αγαπάς, όταν δεν περιμένεις τίποτα, ούτε το παραμικρό, ως ανταπόδοση από αυτόν τον άνθρωπο. Ούτε καν το να υπάρχει ενεργά και συστηματικά στην ζωή σου. Απλά να έχει υπάρξει και να την έχει ακουμπήσει. Να τον αγαπάς ανευ όρων και προυποθέσεων. Απλά να αγαπάς. Γιατί έτσι! Ευχαριστώ τους ανθρώπους που αγαπάω μόνο και μόνο για το γεγονός ότι μου έδωσαν την ευκαιρία να το κάνω. Κι αν έχω κι εγώ την δικιά τους αγάπη, η χαρά και η ευγνωμοσύνη μου είναι διπλή. 

ΥΓ Πέρασα ένα πολύ έντονα συναισθηματικό τριήμερο (φαίνεται ε;) και θέλησα να γράψω αυτά τα δυο λόγια μπας και αποφορτιστώ λιγάκι...Αν και δεν χρειάζεται νομίζω, αφιερώνω αυτό το κείμενο σε δύο ανθρώπους συγκεκριμμένα. Στο ζωντανό κινούμενο μου βάσανο και σε έναν άλλο που διαβάζει ότι βλακεία γράφω. Στον δεύτερο ειδικά αφιερώνω, το κείμενο αυτό, το μπλογκ ολόκληρο και γενικά ότι βλακεία έχω γράψει ή θα γράψω ποτέ. Πολύ και για πάντα!

6 comments:

  1. se euxaristo,

    Julia

    ReplyDelete
  2. Κι εσένα σε αγαπάω Julia, το ξέρεις...

    ReplyDelete
  3. The words of a true agapoul...

    Γιατί να είναι έτσι ρε γαμώτο;!

    Κι αν δεν ήταν έτσι, θα μας άρεσε;

    Spasokaridos

    ReplyDelete
  4. Νιώθω ένα ρίγος συκγίνησης να συνταράσσει το κορμί μου συθέμελα. Όχι μόνο επείδή είπες κι εσύ μεγάλη κουβέντα αλλά κι επειδή ο Spasokaridos σχολιάζει στον Trip-o-karido μετά από τόσο καιρό. Σα να λέμε ο Πάριος τραγουδάει Θεοδωράκη ένα πράμα. Μεγάλες στιγμές...

    ReplyDelete
  5. http://www.youtube.com/watch?v=kdTzmIgRuQ0

    με συγκίνησες παλι!

    ReplyDelete
  6. Πάντα σε συγκινώ εσένα Μαρούλι μου...

    Επι τη ευκαιρία, πρόσεξε κανείς άλλος ότι είναι το πρώτο μου ποστ στο οποίο γίνεται αμιγώς και μόνο χρήση της ελληνικής (καμία φράση στα εγγλέζικα) και καμία χρήση βωμολοχίας; Φαίνεται ότι Love conquers all, motherfuckerz! God damn!

    ReplyDelete