Tuesday, May 24, 2011

O γρίφος του κόκκινου blue-jean

Κατ' αρχάς αγαπητέ, πλην πιστέ, αναγνώστη να σου ζητήσω ένα τεράστιο συγγνώμη που σε έχω κλάσει λίγο στη μάπα τον τελευταίο καιρό. Η αλήθεια είναι πως βαριέμαι του θανάτου έχω πολύ σημαντικές υποθέσεις να διεκπεραιώσω και δεν μου μένει πολύς χρόνος για γράψιμο και τον ελάχιστο που μου μένει, τον αφιερώνω στα Φαγωμένα Χαρτάκια γράφωντας καφρίλες για κώλους και βυζιά. Οπότε με το δίκιο σου κι εσύ να με σιχτιριάζεις. Ένα όμως έχω να σου πω φίλτατε: Το καλό πράμα αργεί να γίνει. Και έχοντας πει αυτό κλείνω την Ε.Π.Π (Εισαγωγική Παράγραφο Παρένθεση - δικιά μου καινοτομία...) αφήνοντας σου μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και μια γλυκιά προσμονή στη καρδιά....

Βέβαια το συγκεκριμμένο άρθρο δεν άργησε πολύ για να γίνει -χωρίς αυτό φυσικά να του στερεί κάτι από το μεγαλείο του. Για την ακρίβεια το ονειρεύτηκα σήμερα το πρωί πριν ξυπνήσω. Μα τη μπαναΐα, στο σταυρό (με το αριστερό) που σας κάνω, η παρακάτω ιστορία βγήκε κατευθείαν από τα βάθη του υποσεινήδητου μου σήμερα το πρωί που κοιμόμουνα του καλού καιρού χουζούρευα, αντί να είμαι (για άλλη μια φορά) στη δουλειά. Έιστε έτοιμοι λοιπόν; Set! Go!

Είμαι, λοιπόν που λέτε, στο σπίτι μου -μάλλον στην Αθήνα- με τον φίλο μου τον 30φυλλο και ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα. Και ξαφνικά σκάει ο κολλητός-αδερφός μου ο Νίκος μαζί με τον φίλο του τον Δημήτρη (από Πειραιά) και έχουνε και οι δύο κάτι κωλάθρες τεράστιες. Και τα τζην που φοράνε κοντεύουν να γίνουν χίλια κομμάτια ωσάν του Μπρους του Μπάνερ όταν γίνεται πράσινος Χουλκ (με έξτρα αμωνιαζόλ). "Που πας έτσι ρε χοντρέ;" του λέω "Θα εκτιναχτεί κάνα κουμπί, θα σκοτώσεις κάναν άνθρωπο". "Γάμησε τα μαλάκα" μου λέει, "πάχυνα απότομα και δεν μου κάνουν τα παντελόνια μου".

π.π.
Τώρα το πως πάχυνε έτσι απότομα μη με ρωτάτε, δεν θα κάτσω να αναλύσω όλους τους σουρεαλιστικούς συμβολισμούς του ονείρου. Για την ιστορία όμως να σας πω ότι ο Νίκος όντως είχε παχύνει, αν και απ'ότι μου είπε τώρα τελευταία έχει χάσει γιατί πηγαίνει στη δουλειά με το ποδήλατο -να που έχει και τα καλά της η κρίση. Και συνεχίζω...


Του λέω τελος πάντων ότι δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι κι ότι θα πάθει και καμιά ζημιά στην τελική και του δινω ένα δικό μου παντελόνι τζην να φορέσει που θα του ήταν πιο άνετο (όχι δεν είμαι πιο χοντρός απ'τον Νικο! Είπαμε όνειρο είναι). Οπότε ξαφνικά είμαστε στο δρόμο (λογικά κάτω από το σπίτι μου) και ο Νίκος βγάζει το παντελόνι του, - το οποίο είναι χρώματος μπλέ, κρατήστε το αυτό, θα μας χρειαστεί στη συνέχεια- το πετάει κάτω και φοράει το δικό μου. "Μάζεψε ρε μαλάκα το παντελόνι σου, τι το πετάς κάτω;". "'Αστο εδώ μωρέ, ποιός θα το πάρει; Το μαζεύουμε όταν γυρίσουμε" (σ.σ.: κλασσικός Νικος!! Πιο κλασσικός κι από τον Περικλή). Σε αυτό το σημείο τα πήρα στη κράνα με την αναισθησία και την αδιαφορία του Νίκου - κλασσικά - και τον άρχισα στις φάπες - όχι κλασσικά - και τα γαμοσταυρίδια. Πρέπει να μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι και στην πραγματικότητα γιατί παραλίγο να ξυπνήσω εκείνη την ώρα. Λέω στον 30φυλλό, "Μαλάκα, πάμε να φύγουμε οι δυο μας μόνο, δεν μπορώ να τον βλέπω". Σε εκείνο το σημείο μου σκάσαν κάτι εικόνες από περίπατους στο θησείο και ξαφνικά γυρνάμε πάλι στο δρόμο κάτω από το σπίτι μου με όλο το παρεάκι και πιάνω τη κουβέντα με τον Νίκο από κει που την είχαμε αφήσει:
- "Τι όταν γυρίσουμε ρε μαλάκα; Είσαι σοβαρός; Σε δύο λεπτά θα στο έχουν πάρει".
- "Σώωωωπα μωρέ τώρα; Ποιός θα το πάρει; Έτσι κάνει ο κόσμος; Βρίσκει ένα παντελόνι κάτω και το παίρνει;".
- "Θα το πάρει κάνας άστεγος ρε μαλάκα, που δεν έχει ρούχα να φορέσει. Έχουμε και κρίση. Στόκε!"
Η κουβέντα αυτή υποτίθεται ότι διαδραματίστηκε μόλις 2 λέπτα αφότου και σε απόσταση 2-3 μέτρων από το σημείο που είχε βγάλει ο Νίκος το παντελόνι του, στην άλλη πλευρά της γωνίας που τώρα στεκόμασταν. Οπότε αφού έχει πειστεί από τα ακλόνητα επιχειρήματα μου ο Νίκος, πάει να το μαζεψει βαριεστημένα. Το παντελόνι όμως είναι άφαντο. "Πάρτα μαλάκα! Στά λεγα εγώ!"¨του λέω θριαμβευτικά (με το ύφος το δίκό μου, ξέρεις εσυ...). Το στενό σοκάκι που υποτίθεται ότι ήταν το παντελόνι ήταν έρημο. Και ξαφνικά βλέπουμε μια κοπέλα. "Να, λέω, αυτή θα το έχει πάρει. Ρώτα την αν το είδε και καλά και άν το πήρε κατα λάθος". Με τα πολλά ρωτάμε την κοπέλα και μας λέει ότι δεν είδε κανένα παντελόνι. Αποκλείεται της λέμε εμείς αφού το στενό ήταν έρημο, και μόνο αυτή ήταν εδώ και ότι πριν από ένα λεπτό το παντελόνι ήταν εδω χάμω. "Τι χρώμα ήταν το παντελόνι σας;" μας λέει. "Μπλέ", της λέμε. "Α τότε σίγουρα δεν ήταν το δικό σας γιατί εγώ βρήκα ένα κόκκινο εδώ κάτω". Εκεί τα πήραμε όλοι στο κρανίο κι αρχίσαμε να αγριεύουμε. "Τώρα είναι που μας λές ψέμματα", της λέμε "και είναι σίγουρο ότι το έχεις πάρει εσύ, γιατί ξέρεις ότι υπήρχε εδώ ένα παντελόνι και μας λες μαλακίες ότι και καλά είναι κόκκινο για να τη σκαπουλάρεις". Τότε αυτή, σε εμφανώς αμυντική θέση είπε: "Κι αν όμως με κατηγορείτε άδικα ότι σας έκλεψα το παντελόνι; Αν εγώ έχω αχρωματοψία και το είδα για κόκκινο αντί για μπλέ όπως λέτε;" "Τότε, κι εμείς της λέμε, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το ανακαλύψουμε. Άνοιξε τη τσάντα σου και δείξτο μας."

Και ανοίγει τη τσάντα....και βγάζει από μέσα ένα κόκκινο τζην παντελόνι. Σοκ και δέος! Ήταν το παντελόνι του Νίκου αλλά ήταν κόκκινο. "Τι χρώμα είναι αυτό;" μας ρωτάει. Κόκκινο, της λέμε. "Προσέχτε γιατί αν το πείτε δεύτερη φορά, κατοχυρώνετε θέση και δεν υπάρχει περίπτωση να το πάρετε πίσω ποτέ γιατί δεν θα είναι πλέον το δικό σας μπλέ παντελόνι, αλλά ένα κόκκινο παντελόνι που βρήκα κάτω στο δρόμο και μου ανήκει". Σε εκέινο το σημείο μας αποκαλύφθηκε ότι η κοπέλα ήταν στην πραγματικότητα μια μάγισσα που είχε κάνει μάγια στο παντελόνι μας και μας έθεσε τον εξής γρίφο: "Αν παραδεχτείτε ότι το παντελόνι είναι κόκκινο, αυτό αυτομάτως θα μεταμορφωθεί σε μπλε, εσείς όμως θα μου έχετε δώσει ουσιαστικά το δικαίωμα να το κρατήσω γιατί θα παραδέχεστε ότι δεν είναι δικό σας. Αν επιμείνετε ότι το παντελόνι είναι μπλε, τότε δεν έχω άλλη επιλογή από το να σας το δώσω πίσω. Θα παραμείνει όμως κόκκινο για πάντα και ο φίλος σας δεν πρόκειται να το ξαναφορέσει ποτέ γιατί θα τον κοροιδεύουν."

Και τότε ξύπνησα... Και έρχομαι να ρωτήσω δύο πράγματα αγαπημένο μου αναγνωστικό κοινό  και θα ήθελα ειλικρινά, τη συνεισφορά και την ανταπόκριση σας. Πρώτον: Γιατρέ είμαι καλά; Θα ζήσω; Τι να σημαίνουν άραγε όλα αυτά. Και δεύτερον και σημαντικότερον: Τι σκατά έπρεπε να απαντήσουμε στον γαμημένο το γρίφο της ξεκωλιάρας για να πάρουμε το παντελόνι πίσω στο αυθεντικό του χρώμα;;;

ΥΓ Αφιερωμένο εξαιρετικά...Μου έχεις λείψει ρε μαλακισμένο, στο διάολο, α γαμήσου, χοντρέ!

4 comments:

  1. File kopsta! Ola! Den ksero ti pairneis, alla kopsta!!!
    L

    ReplyDelete
  2. Kokkino Panteloni gia agries nixtes..

    grrrrr

    Apollonas

    ReplyDelete
  3. Εγω θα έλεγα στη ξεκωλιάρα:

    "Μωρή χλεμπονιάρα, αυτό είναι το παντελόνι μας. Πρώτον, είναι λίγο καφέ πίσω απο τις βρωμερές αλλεπάλληλες κλανιές του Νίκου που έχουν αφήσει στάμπα (να ζητήσω συγνώμη απο το Νίκο απλά προσπαθώ να λύσω το γρίφο). Δεύτερον, είναι ένα ειδικά σχεδιασμένο παντελόνι που αλλάζει χρώματα και είναι κόκκινο όταν λες οτι είναι μπλε, και είναι μπλε όταν λες οτι είναι κόκκινο."

    ReplyDelete
  4. Εγώ θα τις έλεγα να το μυρίσουμε στον καβάλο. Αν μυρίζει μουνίλα είναι δικό της, αν μυρίζει πουτσίλα είναι του Νίκου.

    ReplyDelete