Saturday, April 16, 2011

A perfect circle

Λοιπόν όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν μεγαλώσω, όσο σοφός και έμπειρος κι αν γίνω, υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα το κατανοήσω ποτέ πλήρως. Η ανθρώπινη αντιφατικότητα που καμιά φορά τείνει να φτάσει και στα όρια του μαζοχισμού. Την δέχομαι, ξέρω ότι υπάρχει αλά δεν την κατανοώ. Ο άνθρωπος που λέτε - και συγκεκριμένα ο εγκεφαλός του - είναι το πιο αντιφατικό πλάσμα στο γαλαξία (για το σύμπαν ολόκληρο δεν παίρνω όρκο, έχει όμως πολύ καλές πιθανότητες..). Θέλει πάντα αυτό που δεν έχει. Κι όταν το αποκτήσει δεν το θέλει πια, θέλει κάτι άλλο. Αυτό που πάλι δεν έχει δηλαδή. Πληγώνει αυτούς που αγαπά, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Παρατηρήστε και μόνοι σας. Οι πιό κοντινοί μας άνθρωποι, αυτοί που πλέον αποδεδειγμένα, με τον πιο καταφατικό και εμφανή τρόπο μας αγαπάνε και μας νοιάζονατι πιό πολύ απ'όλους τους άλλους αυτοί είναι και οι άνθρωποι οι οποίοι βιώνουν συχνότερα και σε μεγαλύτερη ένταση τα νεύρα μας και τη γκρίνια μας και τη μιζέρια μας και γενικότερα τον χειρότερο μας εαυτό. Γιατί πολύ απλά τους θεωρόυμε δεδομένους. Δεν χρειάζεται να τους διεκδικήσουμε., γιατί τους έχουμε ήδη. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων....η μάνα. Όσο κι αν τη πληγώσουμε πάντα θα μας αγαπάει και θα μας συγχωρεί by default. Παρ'όλα αυτά, όσο συγκινητικό κι αν θα ήταν, δεν έχω σκοπό να μιλήσω για την μάνα μου σε αυτό το πόστ. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ ξέρω ακόμα για τι θέλω να μιλήσω. Όπως μου βγεί...

Φαντάζομαι πως κατά βάθος θέλω να μιλήσω για τον εαυτό μου. Και για το πώς οριζόταν αυτός μέσα από την σχέση μου με έναν συγκεκριμμένο άνθρωπο και για το πως ορίζεται τώρα. Γιατί ναι, μην γελιέστε. Οι σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους είτε το θέλουμε είτε όχι μας ορίζουν και μας καθορίζουν. Ποτέ δεν είμαστε ο "καθαρός" εαυτός μας όταν συνυπάρχουμε με έναν άλλον άνθρωπο. Όσο κι αν το αρνούνται μερικοί. Πάντα δίνεις κομμάτια του εαυτού σου - που ποτέ δεν τα παίρνεις πίσω- και πάντα παίρνεις κομμάτια από τον άλλον και τα υιοθετείς, τα κάνεις κτήμα σου και στο τέλος νομίζεις ότι πάντα ήταν δικά σου. Και όταν σταματήσεις να συνυπάρχεις με αυτόν τον άλλον άνθρωπο -και ιδιάιτερα αν η κοινή σας συνύπαρξη ήταν μακροχρόνια- και άρα σταματήσεις να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσω εκείνου, η ανταλλάγη κομματιών των εαυτών σας έχει υπάρξει τόσο βαθιά και ανεξίτηλη που πλέον παύεις να είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που ήσουν πριν τη σχέση. Ακόμα κι αν δεν θυμάσαι πια ποιός ήταν αυτός. Και ουσιαστικά μένεις μετέωρος...ξεκρέμαστος. Και μπαίνεις σε μια διαδικασία να επανπροσδιορίσεις τον εαυτό σου, φτου κι απ' την αρχή. Μόνο που τώρα είναι πιο δύσκολο. Δεν έχεις πια σταθερό σημείο αναφοράς. Δεν έχεις κάποιον να σου δίνει κρυφά της απαντήσεις. Πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου. Χωρίς τη βοήθεια του κοινού. Όμως η ανταμοιβή...ω η ανταμοιβή είναι 10 φορές πιο γλυκιά. Aν το καταφέρεις. Αν δεν λυγίσεις στη πορεία και δεν τα παρατήσεις, ή γυρίσεις πίσω. Γιατί δυστυχώς πολλοί δεν τα καταφέρνουν. Κι αυτό γιατί, αυτό που έχεις να ξεπεράσεις δεν είναι όυτε ο πόνος ούτε η απώλεια, αλλά το ίδιο σου το μυαλό. Αυτή η υπέρτατη μηχανή βασανισμού, που είναι εκεί λες και μόνο για να μας κάνει να υποφέρουμε. Το ανθρώπινο μυαλό λοιπόν, όπως είπα και στην αρχή, είναι τρομερά αντιφατικό πράγμα. Σε ωθεί να κάνεις ένα πράγμα και μετά σε γεμίζει με τύψεις και αμφιβολίες για το αν έπρεπε να το κάνεις. Και ενώ όλα τα στοιχεία, αν εξεταστούν αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα, συνηγορούν κατηγορηματικά στο ότι ορθώς έπραξες εν τέλει, εσύ πολύ απλά αρνείσαι να το πιστέψεις γιατί πολύ απλά το μυαλό δεν σε αφήνει. Και περνάς μέρες, εβδομάδες, μήνες ολόκληρους ζώντας με ένα περίγραμα και μια σκιά. Το περίγραμα ενός προσώπου που θα έπρεπε να είναι εκεί αλλά δεν είναι. Σαν κάτι πάντα να λείπει. Όλες οι εικόνες μες τα μάτια σου είναι σαν φωτογραφίες που κάποιος έχει κόψει με ψαλίδι τα πρόσωπα των ανθρώπων που απεικονίζονται. Και η σκιά είναι του εαυτού σου που αρνείσαι να αφήσεις να φύγει. Αρνείσαι να επιτρέψεις στον νέο σου εαυτό να αναδυθεί. Γιατί φοβάσαι το νέο, φοβάσαι το άγνωστο. Αναζητάς και νοσταλγείς το οικέιο. Αυτό που σε δίδαξε η συνήθεια. Ο φόβος  κι ο πόνος σε οδηγούν στον θυμό. Θυμώνεις με τον άλλον. Θυμώνεις με τον εαυτό σου. Πρέπει κάποιος να φταίει. Πάντα πρέπει κάποιος να φταίει. Δεν μπορείς να δεχτείς ότι τα πράγματα απλά είναι έτσι. Ότι δύο άνθρωποι όσο κι αν αγαπιούνται απλά δεν μπορούν να είναι μαζι. It is what it is and that's it. Όμως όχι, το αρρώστημένο αυτό καθίκι, ο εγκέφαλος σου, δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι να περάσει. Και σου βρίσκει συνεχώς αφορμές για να μην ξεχνάς, να μην αφήνεσαι και να είσαι θυμωμένος. Και προσοχή! Όλα αυτά τα κάνει με τρομερή λεπτότητα και πανουργία, σε πολύ βαθύ και υποσυνειδήδητο επίπεδο. Απ''εξω είσαι cool. Έχεις πείσει όλους τους άλλους για αυτό. Έχεις πείσει σχεδόν και τον εαυτό σου. Σχεδόν. Γιατί εκεί που πάς να το πιστέψεις ολοκληρωτικά, ρίχνει το δηλητήριο του κι άντε πάλι τα ίδια. Έτσι αρνείσαι να κλείσεις τον κύκλο, με αποτέλεσμα να μην ξεκινάει ποτέ ο επόμενος. 

'Ωσπου ξαφνικά, μια μέρα, ένα δευτερόλεπτο για την ακρίβεια - ίσως λιγότερο ακόμα, τόσο χρειάζεται- ένα μικρό παραθυράκι ανοίγει, μια στιγμή απόλυτης συνειδητότητας, τόσο διαυγής και τόσο καθαρή. Aγνη, ωμή, πρωτόγονη συνειδητότητα, σαν να μην υπήρξε ποτέ παρελθον, σαν να μην υπάρχει μέλλον, λες και όλη σου η ύπαρξη αποτελείtαι από και αποτελεί αυτή την στιγμή. Και όλα πια είναι ξεκάθαρα. Πάντα ήταν. Απλά δεν ήθελες να το παραδεχτείς. Και ο κύκλος κλεινει. Οριστικά και αμετάκλητα. Σαν να μην είχε ανοίξει ποτέ. Και το μόνο που μένει είναι τα σημάδια, ενθύμια της κεκτημένης γνώσης. Φυλαχτά για το επόμενο ταξίδι. Για τον επόμενο κύκλο που θα ανοίξει.

Ο κύκλος αυτός έκλεισε.                               

4 comments:

  1. Και φιλόσοφος ο κύριος Τρυποκάρυδος. Φίλε με κόλλησες στον τοίχο. Δεν περιγράφω άλλο. Τι έμπνευση ήταν αυτή ; Είσαι καλά φίλε μου ;

    ReplyDelete
  2. Απ' όλα έχει ο μπαχτσές φίλε...Χε χε. Όχι και φιλόσοφος πάντως, τα παραλές νομίζω. Ευχαριστώ όμως.
    Ναι, είμαι πολύ καλά φίλε. Εξ' ου και το κομμάτι. Εξ' ου και το ποστάρισμά του δηλαδή.

    ReplyDelete
  3. :) εγω, να με συγχωρατε κιόλας που θα σας τη χαλασω, αλλα δεν την τρώω την παραμυθα σας νεαρε. οποίος είναι καλα δεν χρειάζεται να το βεβαιωσει γραπτώς με 29 κατασκευαστές πλυντηρίων να συνυπογραφουν. δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα το ξεπερασεις, απλώς όταν θα γίνει αυτο δεν θα χρειαστεί να το πεις πουθενα. δεν θα το καταλάβεις καν.

    ReplyDelete
  4. Ωστέ δεν σε πείσαμε ε; Παραμύθα λες; Που να διάβαζες και το αθυεντικό κείμενο, ε ρε βρίσιμο που θα μου ριχνες. Διότι αυτό είναι το λογοκριμένο εεε....το δημιουργικώς ελεγμένο εννοώ (διότι εδώ δεν λογοκρίνουμε έχουμε πει...). Ε ναι λοιπόν με τσάκωσες. Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο drama queen και λίγο attention whore (aren't we all?) αλλά κατα τ'άλλα το έχω ξεπεράσει (στο βαθμό που είναι ανθρωπίνως δυνατό να ξεπεραστεί). Τρου στορι. Απλά θεώρησα ότι το κομμάτι είναι ένα fine piece of writing που έπρεπε να το μοιραστώ μαζί σας (οκ είμαι και λίγο ψώνιο) :D

    ΥΓ Μεγάλη μας τιμή, να ξέρετε, που μας διαβάσατε

    ReplyDelete