Το Θεόμουνο (part 2)

«- Ώπα, ώπα, κάτσε γιατί τώρα το χοντραίνεις. Θες να μου πείς ότι είσαι Ο θεός; Και θες να το πιστέψω κιόλας;»

«- Ω ναι. Είμαι Ο Θεός. Αυτό που ονομάζετε εσείς θεό τέλος πάντων. Αν και το όνομα το διαλέξατε τόσο αυθαίρετα και τυχαία. Θα μπορούσατε να με πείτε και Η Κάλτσα.» είπε και χαμογέλασε. «Αν και μεταξύ μας, χαίρομαι πολύ που δεν το κάνατε. Τώρα το αν θα το πιστέψεις είναι δικό σου θέμα…»

Ένιωθα ότι το μυαλό μου είχε γίνει πουρές. Είχα ήδη αρκετά να επεξεργαστώ και χωρίς αυτήν την τελευταία πληροφορία, η οποία έπεσε βαριά σαν αμόνι στο ταλαιπωρημένο και μπερδεμένο σαν λαβύρινθο δίκτυο των νευρικών απολήξεων του εγκεφάλου μου. Φυσικά αυτό που μου είπε ήταν πολύ χοντρό για να το χωνέψω. Όμως κάτι βαθιά μέσα μου με κρατούσε από το να το απορρίψω ασυζητητί. Κάτι στον τρόπο της με έκανε να πιστεύω ότι τα εννοούσε αυτά που έλεγε. Αποφάσισα λοιπόν να παίξω το παιχνίδι της και να δω πού θα το πάει.

«- Ώστε υποστηρίζεις ότι είσαι ο Θεός. Μπορείς να μου το αποδείξεις με κάποιο τρόπο;»

«- Τυπική ανθρώπινη αντίδραση. Έχετε γίνει τόσο ορθολογιστές και τόσο σκεπτικιστές. Πάντα θέλετε ένα θαύμα για να πιστέψετε. Πάνε οι παλιές καλές εποχές που αρκούσε ένας κεραυνός ή μια αστραπή για να αρχίσετε να πέφτετε στο πάτωμα και να τρέμετε σαν τα κοτόπουλα κάνοντας μετάνοιες και θυσίες στους θεούς. Τότε δεν αμφισβητούσατε, απλά πιστεύατε. Τώρα θέλετε αποδείξεις για τα πάντα.»

«- Ναι και κάποτε δεν ξέραμε τι είναι το σαπούνι. Αν ζούσαμε ακόμη σε εκείνες τις αποχές τώρα θα έπρεπε να φοράς αντιασφυξιογόνα μάσκα για να με πλησιάσεις. Με προτιμάς άπλυτο, βρωμιάρη και χαζό;»

«- Όχι, σε καμία περίπτωση. Άλλωστε σκοπεύω να σε πλησιάσω αρκετά…» είπε χαρίζοντας μου άλλο ένα πονηρό χαμόγελο. Πήγα να πλάσω μονομιάς άλλη μια πικάντικη εικόνα στο μυαλό μου με πρωταγωνιστές εμένα κι εκείνη αλλά το έκοψα αμέσως. Είχα πάρει το μάθημά μου. Εκείνη έδειξε να το αντιλαμβάνεται και όχι μόνο αυτό. Στα βλέμμα της φάνηκε κάτι σαν απογοήτευση που δεν ολοκλήρωσα τη σκέψη μου. Παρ ‘όλα αυτά συνέχισε: «Ομολογουμένως έχετε προοδεύσει πολύ σαν είδος από τότε. Έχετε εξελιχθεί. Έχετε διευρύνει τις δυνατότητες του μυαλού σας. Οι οποίες, δεν ξέρω αν το έχεις υπόψη σου, είναι τεράστιες!»

«- Κάτι έχει πάρει το αυτί μου. Όλα αυτά που λένε ότι ο άνθρωπος χρησιμοποιεί μόνο το 10% περίπου του εγκεφάλου του;»

«- Παπαρίες καμαρωτές!» έκανε απότομα παίρνοντας μια γκριμάτσα απόγνωσης.

«- Σε παρακαλώ, πως εκφράζεσαι έτσι; Θεός πράγμα…»

«- Ε μα συγνώμη, αλλά αυτά είναι παραμύθια που λένε οι επιστήμονες επειδή δεν ξέρουν τι άλλο να πουν. Επειδή δεν μπορούν να κατανοήσουν πλήρως τις λειτουργίες του εγκεφάλου.»

«- Και ποια είναι η αλήθεια δηλαδή, γιατρέ μου;»

«Χα χά, πνευματώδης όπως πάντα.» είπε και παίρνοντας ένα επιτηδευμένα σοβαρό ύφος συνέχισε με μια πιο μπάσα φωνή: «Η αλήθεια, νεαρέ μου, είναι ότι χρησιμοποιείτε μια χαρά το 100% του εγκεφάλου σας. Το θέμα είναι το ΠΩΣ τον χρησιμοποιείται και ΤΙ κάνετε με αυτόν.»

«- Α, ώστε αυτό εννοούσαν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μου όταν μου έλεγαν να χρησιμοποιώ το κεφάλι μου. Βέβαια…έτσι εξηγείται…»

«- Ενώ εσύ το χρησιμοποιούσες προσπαθώντας να βρεις τρόπους να γλιτώσεις το μάθημα και να ρίξεις γκομενάκια. Σωστά;»

«- Έκαστος στο είδος του…»

Κακά τα ψέματα, είχα προβληματιστεί. Η όλη κατάσταση έμοιαζε πολύ αληθινή για να είναι όνειρο, αυτό έπρεπε να το παραδεχτώ. Ωστόσο άνθρωπος - και δη όχι ευκολόπιστος- ων, δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να πειστεί έτσι εύκολα. Ύστερα, μπορεί όντως να μην κοιμόμουν ή να μην έβλεπα οράματα αλλά θα μπορούσα κάλλιστα να έχω χάσει τα λογικά μου και στην πραγματικότητα να κάθομαι να μιλάω μόνος μου με μια φανταστική τύπισσα. Έπρεπε να επιστρατεύσω όλη μου τη λογική και κριτική σκέψη αξιολογώντας όλες τις εισερχόμενες πληροφορίες, αποκλείοντας συναισθηματισμούς που ενδεχομένως να με οδηγούσαν στην παράνοια. Επίσης έπρεπε να δω κάποιες χειροπιαστές αποδείξεις που θα υποστήριζαν τους ισχυρισμούς της. Τέλος, έπρεπε να πιάσω αυτά τα βυζιά πάση θυσία…

Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω να πάρω τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια μου και να παίξουμε το παιχνίδι με τους δικούς μου όρους. Έτσι της είπα;

«- Λοιπόν καλά ως εδώ, αλλά όπως αντιλαμβάνεσαι μου είναι ακόμα αρκετά δύσκολο να διαχειριστώ αυτά που συμβαίνουν και να πιστέψω αυτά που λες.»

«- Δεν είπα ποτέ ότι θα είναι εύκολο.»

«- Ωραία. Άκου λοιπόν τι θα κάνουμε. Εγώ θα σου θέτω διάφορα ερωτήματα κι εσύ θα μου τα απαντάς. Ξεκάθαρα όμως! Δεν θέλω να με μπερδέψεις περισσότερο. Εντάξει;»

«- Μμμμ…όμορφος, σέξυ ΚΑΙ δυναμικός. Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα;»

«- Ναι, άστα κοπλιμέντα όμως και πες μου, συμφωνείς;»

«- Σύμφωνοι…σκληρέ άντρα. Αν και δεν μου αφήνεις και πολλές επιλογές.»

«- Η ελευθερία επιλογής είναι προνόμιο των ανθρώπων, όχι του θεού. Έτσι μας έμαθαν στα θρησκευτικά.»

«- Χα χα χα! Touché. Θα θέσω όμως κι εγώ έναν όρο. Έχεις δικαίωμα μόνο για 10 ερωτήσεις. Χρησιμοποίησε τες σοφά...»

«- Το δέχομαι.»

«- Σε προειδοποιώ όμως. Να κάνεις ερωτήσεις των οποίων τις απαντήσεις θα αντέξεις να ακούσεις και θα μπορείς να καταλάβεις…»

«- Θα το έχω υπόψη μου. Και συνεχίζω. Αν δεν καλυφθώ από τις απαντήσεις που θα πάρω, θα πρέπει να κάνεις κάποιου είδους θαύμα για να με πείσεις.»

«- Κοίτα, αν και μόνο το να κάνεις σεξ μαζί μου είναι από μόνο του θαύμα, θα δω τι μπορώ να κάνω για σένα. Θα κρίνω και θα πράξω αναλόγως. Να ξέρεις όμως, ότι αν δεν καταφέρω να σε πείσω, και να είσαι σίγουρος ότι θα ξέρω αν με έχεις πιστέψει ή όχι, όπως σου απέδειξα και πιο πριν, θα χάσεις την ευκαιρία να πιάσεις αυτά…» είπε, χαμηλώνοντας το κεφάλι και διορθώνοντας τάχα τα –ανεπίδεκτα της οποιασδήποτε παραμικρής διόρθωσης ή παρέμβασης (είτε ανθρώπινης, είτε θεϊκής)- στήθη της πάνω από τη μπλούζα.

«- Δηλαδή το να κάνω σεξ μαζί σου, θα είναι η ανταμοιβή μου για την κατανόηση της ύπαρξης του θεού;»

«- Αυτή είναι η πρώτη σου ερώτηση;» είπε χαριτολογώντας.

«- Ε, μην κλέβεις! Φυσικά και δεν είναι.»

«- Τέλος πάντων.» είπε με ένα δασκαλίστικο υφάκι. «Αυτή θα στην απαντήσω δωρεάν επειδή σε συμπάθησα. Το να κάνεις σεξ μαζί μου θα είναι η επιβράβευση της κατανόησης της τεράστιας δύναμης που περικλείεται μέσα σε αυτή την γλοιώδη μάζα φαιάς ουσίας που έχεις μέσα στο κρανίο σου. Επίσης θα είναι μια αξέχαστη, μεγαλειώδης εμπειρία για σένα, πέρα από οτιδήποτε έχεις φανταστεί ή ονειρευτεί. Κάτι που είχαν το προνόμιο να βιώσουν πάρα πολύ λίγα και πολύ τυχερά άτομα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και τέλος είναι κάτι που το θέλω πολύ γι’ αυτό φρόντισε να μην με απογοητεύσεις…»

Τα τελευταία της λόγια με άγχωσαν λίγο. Είδα στα μάτια της την επιθυμία αλλά και την αποφασιστικότητα. Επιθυμία για σαρκική επαφή και αποφασιστικότητα να την πραγματοποιήσει. Η γκόμενα δεν αστειευόταν. Τώρα ήταν που έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου, γιατί ομολογουμένως την ήθελα κι εγώ σαν τρελός. Και όλα αυτά που είπε με εξιτάρισαν και μου προκάλεσαν ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ηδονής και θέλξης. Κάτι που δεν είχα νιώσει ποτέ πριν για καμία άλλη. Έπρεπε να την κάνω δική μου. Αλλά πρώτα έπρεπε να κάνω τη σωστή επιλογή και διατύπωση των ερωτήσεων. Μα πάνω απ όλα έπρεπε να πιστέψω. Κι αυτό δεν ήταν ακριβώς στο χέρι μου…

(To be continued...)