tag:blogger.com,1999:blog-86376940859997948362024-03-21T04:53:25.601+01:00Trip-O-karidosΤρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.comBlogger55125tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-15634591207011799322020-09-20T02:15:00.001+02:002020-09-20T03:17:37.357+02:00<a href=""></a>
<blockquote></blockquote>
<h1 style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia;">Yes, politica!</span></h1><div><span style="font-family: georgia;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Δεν υπήρξα ποτέ ακραία και ριζοσπαστικά πολιτικοποιημένο ον αλλά ούτε και απαθής από την άλλη. Έχω φλερτάρει κατα περιόδους με την μετριοπάθεια αλλά σε τελική ανάλυση θα έλεγα πως έχω ενα σαφή πλην γενικό πολιτικό προσανατολισμό. Ποίος είναι αυτός; Είμαι με τους ηττημένους της ιστορίας. Από τότε που άκουσα - κι όχι διδάχθηκα, καθώς φοίτησα σε ελληνικά σχολεία και κάτι τέτοιο φαντάζει ακόμη και σήμερα ουτοπικό- για τον Άρη και τους αντάρτες, είμαι με τον Άρη. Ας πούμε αριστερός και για να γλυτώσουμε χρόνο και ΜΒ, ας μην ανοίξουμε την κουβέντα για τον Άρη μιας και δεν είναι αυτό το θέμα μας. Απλά θέλω να δώσω ενα στίγμα για τα παρακάτω γραφόμενα. </span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Αυτό που θέλω να πω είναι ότι διάλεξα. Διάλεξα πλευρά. Διάλεξα με ποιους θέλω να είμαι, ποιούς θέλω να υποστηρίζω. Η επιλογή μου ήταν ξεκάθαρη, συνειδητή και αυθόρμητη. Διάλεξα να είμαι με τους "καλούς". Έτσι θέλω να πιστεύω, αν και δεν είναι πάντα έυκολο να ξεχωρίζεις τους καλούς από τους κακούς. Ή μήπως τελικά είναι; (Για να μην παρεξηγηθώ, σίγουρα ο διαχωρισμός δεξιοί-αριστεροί δεν συμπίπτει αναγκαστικά με τον διαχωρισμό καλοί-κακοί)</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Έχω κάνει πάρα πολλές συζητήσεις με ανθρώπους πιο έξυπνους από μένα, πιο διαβασμένους, πιο ψαγμένους και ενημερωμένους, πιο ψύχραιμούς, πιο λογικούς ίσως. Και δεν εννοώ ανθρώπους με τους οποίους συμφωνούσαμε εκ προοιμίου (βλέπε "αριστερούς"). Μιλάω για ανθρώπους που κατά βάση διαφωνούσαμε. Και η διαφωνία μας δεν έγκειται στο ότι εκείνοι είναι "δεξιοί". Μπορεί και να μην είναι. Οι περισσότεροι δεν είναι. Η διαφωνία μας έγκειται στις "ισες αποστάσεις". Και η αλήθεια είναι ότι τα επιχειρήματα τους μοιάζουν τόσο δελεαστικά που έχουν σχεδόν πετύχει τις περισσότερες φορές να με πείσουν, να με κερδίσουν. Σχεδόν...</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Διαβάζώ λοιπόν τις τελευταίες ημέρες για το περίφημο "Δεν είναι αθώοι" και το κατά πόσο πρέπει ή όχι να σεβαστούμε ή μαλλον να καταπατούμε το τεκμήριο της αθωότητας, να προδικάζουμε την ετυμηγορία, να παρεμβαίνουμε στο έργο της δικαιοσύνης. Να τηρούμε με λίγα λόγια τις ίσες αποστάσεις. </span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">ΊΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Ποια ακριβώς είναι η ίση απόσταση; Ίση με ποιο μέτρο; με ποιό σταθμό; Και τι ακριβώς σημαίνει τηρώ την ίση απόσταση; Σημαίνει μήπως ότι μου κάνει το ίδιο αν κριθούν ένοχοι ή αθώοι; Με αφήνει αδιάφορο ή ετυμηγορία; Ή μήπως σημαίνει οτι κρυφά ελπίζω να κριθούν αθώοι; Το πάω μακριά θα μου πείτε...</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Ρε πάτε καλά ρε; Ποιές ίσες απόστάσεις; Ίσες αποστάσεις από τους δολοφόνους; Ο Ρουπακιάς δεν εμπηξε το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου; Δεν ήταν μέλος της Χ.Α.; Δεν πήρε εντολή από άνωθεν; Ναι οκ δεν ήμουν μπροστα όταν έγινε το τηλεφώνημα και δεν μπορώ να ξέρω. Εσείς οι ισαποστασάκηδες δεν ήσασταν στους δρόμους τόσα χρόνια; Δεν ξέρατε; Δεν βλέπατε; Τα τάγματα εφόδου, τα πογκρόμ στις λάϊκές αγορές, στα στενά. Τωρα ξαφνικά πρέπει να τηρήσουμε τις ίσες αποστάσεις; Όπως τις τηρούσαν αυτοί; Δεν είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι είναι οι κακοί;</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><b>Όχι φίλε μου, τώρα είναι η ώρα να διαλέξεις πλευρά. Δεν μπορείς να παραμείνεις μετριοπαθής σε αυτή την ιστορία. Αν στο μυαλό και τη συνειδησή σου δεν είναι ήδη ένοχοι, τότε κάτι πάει πολύ λάθος. Και ναι, το περι κοινού δικαίου αίσθημα πρέπει να ικανοποιηθεί. Και πρέπει να είναι ακριβός αυτό, κοινό. Για όλους! Γαλάζιους και κόκκινους, πράσινους και κίτρινους, δεξιόστροφους και αριστερόστροφους. Α</b><b>λλιώς δεν μιλάμε ούτε για κοινό ούτε για δίκαιο. Μιλάμε για κάτι άλλο. </b></span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Κι αν μιλάμε για μια κοινωνία η οποία δεν θεωρεί στην πλειοψηφία της ότι η Χ.Α. δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εγκληματική οργάνωση, τότε ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξω πλανήτη. Αλλά θέλω να πιστεύω και να ελπίζω πως η ώρα αυτή δεν έχει έρθει ακόμα. </span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit;"><b>Πρέπει να διαλέξεις λοιπόν. Η επιλογή του να μείνεις αμέτοχος, αδιάφορος και να τηρήσεις τις αποστάσεις δεν είναι επιλογή. Πρέπει να διαλέξεις αν είσαι με αυτούς που δίνουν μέχρι και τη ζωή τους για να έχεις το δικαίωμα της επιλογής ή με αυτούς που δεν σου δίνουν καν την επιλογή, αλλά πρώτα μαχαιρώνουν και μετά ρωτάνε. Αν είσαι με αυτούς που έχουν ώς μέγιστη αξία την αξιοπρέπεια της ανθώπινης ύπαρξης ή με αυτούς που δεν έχουν αξιοπρέπεια. Πρέπει να είσαι έξω από το εφετείο στις 7 του Οκτώβρη και να πανηγυρήσεις στο άκουσμα του πολυπόθητου "ΕΝΟΧΟΙ" ή να το γκρεμίσεις σε καθε αντίθετη περίπτωση. </b><b>Πρέπει να διαλέξεις αν είσαι με έμάς ή με τους άλλους...</b></span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-family: inherit;">Μέχρι κι ο γάτος μου διάλεξε πλευρά. Εσύ με ποιούς είσαι;</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><br /></b></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHiVBC9wI-2ZJCESzNnsJhEUy70EKbLv6-1a7JF50dIPv7JsHi5cnuT8Bzqj-q77x94WaoOrg9KCUkXuaS_cN2OF0_b0A0JY9etsZZL1uoQUiiRQ-VTlydIjBlQVVKm69GeRkHM3BVz2U/s2048/IMG_20200920_023720.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHiVBC9wI-2ZJCESzNnsJhEUy70EKbLv6-1a7JF50dIPv7JsHi5cnuT8Bzqj-q77x94WaoOrg9KCUkXuaS_cN2OF0_b0A0JY9etsZZL1uoQUiiRQ-VTlydIjBlQVVKm69GeRkHM3BVz2U/s320/IMG_20200920_023720.jpg" width="320" /></a></div><br /><b><br /></b></div><div style="text-align: justify;"><b><br /></b></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-9726645388335152002017-10-15T04:41:00.003+02:002017-10-15T04:44:07.966+02:00Εξωτερική Μονόλογη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
-Λοιπον ακου τι θα κάνουμε....<br />
<div>
-Ωπα! Απο που εμφανίστηκες πάλι εσύ; Υπάρχεις ακόμα;;;</div>
<div>
-Σκάσε κι άκου! Βεβάιως υπάρχω και το ξέρεις πολύ καλά. Ακού εκεί "υπάρχεις ακόμα;" </div>
<div>
-Μα...</div>
<div>
-Σκάσε είπα! Θα ακούς μόνο, δεν θα μιλάς. Μέχρι να σου πω εγώ.</div>
<div>
-Μάλιστα.</div>
<div>
-Μαλλιά και κουβάρια! Το λοιπόν, έλεγα: Ακου τι θα κάνουμε. Θα πάμε σπίτι, θα ανοίξουμε το λάπτοπ, θα βάλουμε αλκόολ, θα καπνίσουμε 42 φυτείες καπνό και θα γράψουμε μαζί ενα κείμενο. Στο μπλόγκ. Όπως παλιά.</div>
<div>
-Δεν έχουμε φιλτράκια...</div>
<div>
-Στον πούτσο σου! Θα τα κάνουμε άφιλτρα. Ή θα πας μέχρι το περίπτερο να πάρεις.</div>
<div>
-Βαριέμαι, δεν βγαίνω έξω τώρα...</div>
<div>
-Αφιλτρα ιτ ιζ λοιπόν. Στο θέμα μας τώρα.</div>
<div>
-Ποιο είναι το θέμα μας; </div>
<div>
-Εσυ ηλίθιε! Εγω. Εμεις! H ζωή, το σύμπαν και τα πάντα!</div>
<div>
-42</div>
<div>
-Σκάσε ηλίθιε, πουλάς και πνέυμα. Τα πράγματα είναι σοβαρά. Ναι, 42 μαλάκα! 42 θα είσαι σε 7 χρονία. Νομίζεις είναι πολλά 7 χρόνια; Και μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια θα έχεις καταφέρει να φτιάξεις τη ζωή σου έτσι όπως την ονειρευόσουν; Θα έχεις καταφέρει να φέρεις όλες τις παραμέτρους που την επηρεάζουν στην επιθυμητή τιμή, θα έχεις καταφέρει να ορίσεις όλες τις μεταβλητές. Να στο πω πιο λιανά, θα έχεις αγγίξει την τελειότητα; θα έχεις βιώσει την ευτυχία; Γιατί τώρα παπάρια.</div>
<div>
-Βαριές κουβέντες κι είναι αργά; Μήπως να πάμε για ύπνο;</div>
<div>
-Οχι θα κάτσεις να τ'ακούσεις. Μόνο κοιμάσαι πια, δεν κάνεις τίποτα άλλο. </div>
<div>
-Αφου είμαι κουρασμένος από την δουλεια, δεν φταίω εγω.</div>
<div>
-Ακυρο το επιχείρημα, γεννήθηκες κουρασμένος. Επίσης να σου θυμίσω ότι κάποτε ξενυχτούσες ολο το βράδυ και πήγαινες σερί στη δουλειά.</div>
<div>
-Κάποτε ήμουν νέος, τώρα...</div>
<div>
-Τώρα τι; είσαι γέρος; Για πες το σε έναν πενηντάρη αυτό. Σε έναν εξηντάρη. Σε έναν εβδομηντάρη. Τολμάς;;</div>
<div>
-Οχι ρε παιδί μου, δε λέω ότι είμαι γέρος, άλλα όπως και να το κάνεις οι αντοχές φθίνουν.</div>
<div>
-Το μυαλό σου φθίνει. Εκεί είναι οι αντοχές σου. </div>
<div>
- Όπως και να το κάνεις το να ξυπνάς κάθε μέρα 6 το πρωι για να πας στη δουλειά δεν έιναι κι ότι πιο ξεκούραστο και...</div>
<div>
-Βαρέθηκα ήδη! Αλήθεια αυτό θές να κάνουμε; Να μιλήσουμε για τη δουλειά σου σε αυτό το πόστ; Για το πως ο κύριος Κακομοίρογλου ξυπνάει κάθε μέρα στις 6 για να πάει στη φάμπρικα; Στα αρχίδια μου! Ούτε ο πρώτος είσαι, ούτε ο τελευταίος. Χρειάζεσαι την δουλειά για να έχεις λεφτά να ζεις. Να ΖΕΙΣ όμως μαλάκα μου, όχι να κοιμάσαι! Είμαι ο Τρυποκάρυδος! Δεν με αγγίζουν αυτά! </div>
<div>
-Δε μου λες κύριε Τρυποκάρυδε... Ηπιαμε δυο ποτάκια, κάναμε κεφάλι και θυμηθήκαμε να κάνουμε την επανάσταση μας 4 τα ξημερώματα; Δε μας παρατάς λέω εγω; Που ήσουνα τόσο καιρό;</div>
<div>
-Εκεί που με είχες καταχωνιάσει ρε τριμάλακα! Στα πιο σκοτεινά σοκάκια του υποσυνείδητού σου. Και ναι ήπιαμε δυο ποτάκια και αναδυθήκαε στην επιφάνεια. Τι ζόρι τραβάς; Συνδέσου λίγο με τον εγκέφαλό σου. Πως νιώθεις; Το αισθάνεσαι αυτό το μούδιασμα; Αυτό που αισθάνεσαι είναι η πραγματικότητα. Οκ το τζίν δεν είναι όσο ενθεογόνο όσο το πεγιότ και το αγιαχουάσκα αλλά την προκειμένη περίπτωση την έκανε τη δουλειά του. Με ξύπνησε από το λήθαργο. Αυτό το μούδιασμά, λοιπόν είναι η πραγματική και γνήσια επαφή σου με τον κόσμο και το σύμπαν. Για να σου δώσω να καταλάβεις, είναι σαν να ζεις όλη σου τη ζωή και την καθημερινότητα κλασμένος και μόνο όταν πίνεις ξυπνάς και αντιλαμβάνεσαι πραγματικά τι συμβαίνει.</div>
<div>
-Σαν το bubble που μπάιναμε κάθε φορά που τσακιζόμασταν στους μπάφους τότε με τα παιδιά στις Βρυξέλλες...Τι μου θύμισες τώρα...;</div>
<div>
-Ακριβώς ρε μαλάκα! Ήσουν χαρούμενος τότε; Πέρναγες καλά;</div>
<div>
-Ναι ρε φίλε, πέρναγα τέλεια. ήμουν...χαρούμενος *χαμογελο σχηματίζεται ασυναίσθητα στα χείλη του*</div>
<div>
-Και τώρα; Τώρα είσαι χαρούμενος;</div>
<div>
-Νταξ...Καλά είναι.</div>
<div>
-Ρε μπαγλαμα! Είσαι χαρούμενος ή δεν είσαι;</div>
<div>
-Νταξει μωρέ, δύσκολη ερωτηση. Δεν μπορώ να απαντήσω με ένα "ναι" ή ενα "όχι". </div>
<div>
-Αμα δεν μπορείς να απαντήσεις με ένα απλό, ξεκάθαρο και σταράτο"ναι" τότε δεν είσαι φίλε μου...</div>
<div>
-...</div>
<div>
-Τι ρε μαλάκα;</div>
<div>
-Κατ' αρχάς μη με βρίζεις.</div>
<div>
-Ότι θέλω θα κάνω. Επίσης εγω ειμαι εσύ, άρα στην ουσία εσύ σε βρίζεις.</div>
<div>
-Σωστό... Κατα δέυτερον, η ευτυχία δεν εξαρταται μόνο από εσένα τον ίδιον. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι γύρω σου με τους οποίους αλληλεπιδράς. </div>
<div>
-Παπαριές καμαρωτές! Αν είσαι εσύ ευτυχισμένος, είναι και οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν. Ο καθένας ορίζει και κατευθύνει την ευτυχία του. </div>
<div>
-Όχι πάντα. Υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες., </div>
<div>
-Ξεφεύγεις από το θέμα μας όμως...Δεν ρώτησα αν είσαι ευτυχισμένος, δεν είναι η ευτυχία το θέμα μας. Και να σου πω κιόλας, αυτό που λέμε "απόλυτη ευτυχία" ίσως είναι και λίγο πλασματικό. Το καρότο σην άκρη της πετονιάς για να πηγαίνουμε μπροστά. Άλλο σε ρώτησα εγώ. Είσαι χαρούμενος; Χαμογελάς ρε μαλάκα μέσα στην ημέρα σου; Κι αν ναι, πόσες φορές; δύο; πέντε; δέκα; εκατό; Απλά πράγματα, πρακτικά. Κάνεις πράγματα που σε κάνουν να χαμογελάς; Μη μου αρχίζεις τα φιλοσοφικά...</div>
<div>
-Δεν ξέρω...Χαμογελάω καμια φορά ναι. </div>
<div>
-Κατάλαβα...Γαμιέσαι στο γέλιο δηλαδή. </div>
<div>
-Ε, όταν δεν αγχώνομαι με τη δουλειά, ή με τους λογαριασμούς που πρέπει να πληρώσω. ή τα απρόβλεπτα έξοδα που προκύπτουν κάθε λίγο και λιγάκι, όταν δεν σκέφτομαι όλα αυτά...</div>
<div>
-Πριν χαμογέλασες...</div>
<div>
-Πότε πριν; </div>
<div>
-Πριν που σκέφτηκες τις Βρυξέλλες. Και πιο πριν που γυρνάγαμε σπίτι και είδες το φεγγάρι.</div>
<div>
-Ειδες πόσο ΜΕΓΑΛΟ ήταν;!:! Αφου το ξέρεις έχω θέμα με το φεγγάρι...</div>
<div>
-Και πιο πριν που σκέφτηκες τον Κωστάκη, πάλι χαμογελασες</div>
<div>
-Ναι θα ήθελα να ήταν εδω και να πάω σε ένα μπαράκι να τον βρω και να κάνουμε βλακείες...</div>
<div>
-Και πιο πριν που σκέφτηκες τα λαιβάκια με τον Άπο...</div>
<div>
-Ναι, να σου πω όμως κάτι; Όλα αυτά έγιναν. Πέρασαν. Πάνε. Ο καθένας παίρνει τον δικό του δρόμο και ζει τη δική του ζωή πια. Και δεν μπορούμε να ζούμε για πάντα στον απόηχο των ωραίων αναμνήσεων μας.</div>
<div>
-Δημιούργησε καινούργιες, ξανά. </div>
<div>
-Μπορω; Δεν ξέρω πια...</div>
<div>
-Αν δεν ξέρεις εσύ, δεν ξέρει κανείς. </div>
<div>
-Δυσκολα μου βάζεις, Πως θα τα φερω ζάφτι όλα μαζί; Και τη δουλειά και το δάνειο και το ΕΝΦΙΑ και την καλοπέραση και το χαμόγελο...;</div>
<div>
-Απλό. Γίνε αυτός που θα ήθελες να είσαι, μην είσαι αυτός που θα σιχαινόσουν.</div>
<div>
-Ευκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις; Πώς γίνεται αυτό;</div>
<div>
-42</div>
<div>
-Γαμιέσαι!</div>
<div>
-Το ξέρω. Δεν λέω ότι είναι έυκολο. Λέω όμως ότι γίνεται...</div>
<div>
-Παω για ύπνο...</div>
<div>
-Στο καλό...</div>
<div>
-Και να σου πω...Άυριο που θα ξυπνήσουμε...Τι κάνουμε;</div>
<div>
-Δεν ξερω τι θα κάνουμε απο αυριο, πραγματικά. Το πιο πιθανό, αν και με θλίβει τρομακτικά και μόνο η σκέψη, είναι ότι θα συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες τόσο καιρό, δηλαδή τίποτα. Ξέρω όμως τι κάναμε σήμερα...</div>
<div>
-Τι;</div>
<div>
-Γράψαμε...Μετά από τόσο καιρό. Κάθησες στο γαμημένο το λάπτοπ, έβαλες τα δαχτυλάκια σου πάνω στο πληκτρολόγιο και έγραψες ένα κείμενο. ¨οσο για τον πούτσο και να είναι. Για σκέψου το λίγο...</div>
<div>
-Νταξει, βοήθησε και το αλκόολ όσο να πεις.</div>
<div>
-Άπο αύριο περισσότερο αλκόολ λοιπόν. </div>
<div>
-Sounds like a plan.</div>
<div>
-Μην κανεις ανοίγματα. Baby steps...</div>
<div>
-OΚ, το 'χω! Θα πούμε τώρα κάτι καλό, έτσι για να κλείσουμε ωραία την ανάρτηση και να ικανοποιήσουμε τους αναγνώστες;</div>
<div>
-Το 'χω...</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/fSgXPbyEzco/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/fSgXPbyEzco?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-57875991151023006462015-10-15T01:59:00.000+02:002015-10-15T02:51:31.214+02:00Το ρολόι έδειχνε 4:44<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τριπ...τριπ...οι σταγόνες
πέφτουν. Το ποτήρι της ψυχής γεμίζει, πότε θα ξεχειλίσει όμως; Τριπ..τριπ... Χα! «το ποτήρι της ψυχής»
λέει. Άλλη μια φτιασιδωμένη πρόταση μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσει με το “ψαγμένο”
του λεξιλόγιο και το γλαφυρό του ύφος. Η ουσία παραμένει όμως και το ποτήρι,
είτε είναι της ψυχής, είτε απλά ένα βρώμικο γεμάτο λεκέδες και άλατα ποτήρι,
πρέπει να αδειάσει. Πάει καιρός από τότε που το έκανα αυτό. Γύρισα ελλάδα, όχι
για να είμαι ένας από αυτούς που παλεύουν με την μονοτονία και το ψυχοπλάκωμα
της κρίσης, αλλά γιατί ήθελα να γυρίσω. Βρήκα δουλειά. Τώρα την έχασα. Τώρα
είμαι ένας απο αυτούς που παλεύουν με την μονοτονία και το ψυχοπλάκωμα, ένα από
τα «θύματα» της κρίσης. Ούτε κατα διάνοια συγκρίνω τον εαυτό μου με αυτούς που
δεν έχουν να ταίσουν τα παιδιά τους, που αυτοκτονούν επειδή δεν αντέχουν άλλο
να βλέπουν τα παιδιά τους να λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία. Αυτοί
άλλωστε δεν νομίζω ότι αυτοκτονούν, αυτοί δίνουν σάρκα από τη σάρκα τους κι
αίμα από το αίμα τους για να καταφέρουν να τα ταίσουν άκομα μια μέρα. Δεν είμαι
από αυτούς. Δεν είμαι τόσο δυνατός μάλλον. Είμαι από τους άλλους, αυτούς που
κάθονται όλη μέρα και κλαινε τη μιζέρια τους. Υπερβάλλω; Ίσως. Είναι κι η υπερβολή ένας τρόπος
αντίδρασης υποθέτω. Κάτι πρέπει να κάνω. Κάτι άλλο εκτός από το να κοιμάμαι ως
το μεσημέρι και να παραπονιέμαι ότι δεν με φωνάζει κανένας για συνέντευξη, όσα
βιογραφικά κι αν έχω στείλει. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<a name='more'></a><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τώρα τελευταία μαγειρεύω εν είδει
ψυχανάλυσης. Μ’αρέσει πολύ να μαγειρεύω. Όταν παράτησα το διδακτορικό και γύρισα
πίσω, είχα σκοπό να γίνω σεφ. Είχα γραφτεί και σε σχολή αλλά ύστερα βρήκα
δουλειά και προτίμησα τη σιγουριά της εταιρίας από την αβεβαιότητα του να
δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε κάτι καινούργιο. Γελάω και μόνο που το σκέφτομαι.
Τώρα φυσικά δεν έχω πια τα χρήματα για να ξαναγραφτώ στη σχολή. Τώρα μαγειρεύω
για να νιώθω ότι κάτι κάνω και να νιώθω λίγο καλύτερα. Σήμερα έφτιαξα ένα
παστίτσιο λαχανικών. Το πέτυχα μάλλον. Ο θείος έφαγε τέσσερα κομμάτια
βραδιάτικα. Ελπίζω να μην τον ξεκάνει...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξανάρχισα και το κάπνισμα.
Βέβαια. Διότι μόνο το τσιγάρο μπορεί να σε βοηθήσει να απαλύνεις το σφίξιμο στα
στήθη. Ή απλά ταιριάζει το στυλ του καπνιστή με την ανεργία, δε ξέρω. Βέβαια
προκαλεί άλλα κακά, μέσα από τα στήθη, τα οποία δεν θέλω καν να σκέφτομαι, αλλά
δε γαμιέται; Σάμπως τι θα καταλάβουμε αν πεθάνουμε γέροι και υγιείς; <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήμουν
πάντα τόσο τεμπέλης ή αν έγινα τώρα λόγω της και καλά κατάθλιψης. Η σκηνή από
τις καλοκαιρινές διακοπές ακόμα στο πάτωμα και φυσικά βρώμικη. Ήταν το πρώτο
πράγμα στο <span lang="EN-US">to</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">do</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">list</span><span lang="EN-US"> </span>μου να την καθαρίσω και να την φυλάξω. Ακόμα είναι. Σωροί
από ημιλερωμένα ρούχα στις καρέκλες. Ντάξει αυτό πάντα το έκανα και πάντα
γκρίνιαζε η μάνα μου. Στο δωμάτιο μου ένας μικρός χαμός, ένας μικρός τιτανικός
που θα ‘λεγε κι ο Μαχαιρίτσας. Σκόρπια χαρτιά παντού, σκόνη και χνούδια στο
πάτωμα, μια γενικευμένη αταξία. Ό,τι μπορούμε κάνουμε για να αυξήσουμε την
εντροπία του συστήματος παιδιά. Αλλά βλέπετε το σύστημα δεν είναι απομονωμένο
και δεν «σκάει» με τίποτα. Σαν τον παλαιστίνιο που μπαίνει στο άδειο μπαρ. Να και το κακό
αστειάκι. Δεν με εκπλήσω καθόλου πια...<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπάρχει κι εκείνη. Φυσικά.
Ευτυχώς ή δυστυχώς... Όχι αγάπη, μην το παρεξηγήσεις το «δυστυχώς». Δεν θα πω
ποτέ «δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν υπήρχες εσύ». Ξέρω, μάλλον, πολύ καλά τι θα
έκανα. Θα είχα έναν λιγότερο μαζί να μοιραστώ τη μιζέρια. Να κόψω τη γωνιά της
σαν να ήταν φρατζόλα και να του τη δώσω να τη φάει. Έτσι, επειδή πρέπει. Επειδή
είμαστε μαζί. Με το ζορί. Όλα πρέπει να τα μοιραζόμαστε. Θα την έτρωγα όλη
μόνος μου τη φρατζόλα και θα το βούλωνα. Αυτό θα έκανα. Μπορεί να τη έκανα και
παπάρα σε σαλτσούλα δυστυχίας με πράσο και σπαράγγια ή να την συνόδευα με λίγη
αυτολύπηση ωγκρατέν. Είπαμε...σεφ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπάρχουν και οι φίλοι. Δε λέω
καλα περνάω. Δεν παραπονιέμαι. Ούτε γενικά θα καταλάβει ένας εξωτερικός παρατηρητής
ότι δεν είμαι καλά. Ίσως και να μην έχω τίποτα. Εγώ νομίζω ότι έχω πάντως και
δε μου το βγάζεις από το μυαλό. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπάρχουν και οι πρόσκοποι. Ναι,
είμαι πρόσκοπος. Δεν το περίμενες, έ; Ασχολούμαι πολλές ώρες με αυτό και μου
αρέσει. Αν ήταν επάγγελμα θα το έκανα ευχαρίστως. Αν ήταν επάγγελμα, βέβαια
μπορεί να μη μου άρεσε. Τώρα με το προσφυγικό θέλω να πάω να βοηθήσω, με αυτήν
μου την ιδιότητα. ‘Ενα κομμάτι του εαυτού μου λέει ότι το κάνω για να μη νιώθω
άχρηστος, για να γεμίζω τις ώρες και τις ημέρες μου. Ένα άλλο κομμάτι λέει ότι
το κάνω για να βλέπω την δυστυχία των άλλων και να χαίρομαι με τον εαυτό μου
που η δικιά μου δεν έχει φτάσει σε αυτά τα επίπεδα. Ντρέπομαι λίγο για αυτό το
κομμάτι του εαυτού μου αλλά υπάρχει, τι να κάνω; Ίσως και να το επινοώ, δε
ξέρω. Δυσκολεύομαι λίγο να ξεχωρίσω τα αληθινά από τα ψεύτικα κομμάτια του
εαυτού μου. Αλλά να μου πεις και τα δύο μέσα στο ίδιο κεφάλι δεν είναι; και τα
μεν και τα δε. Πέσαμε σε αδιέξοδο...<o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οπότε τι μας απομένει; Η έτερη μορφή
ψυχανάλυσης που, για εμένα τουλάχιστον, δείχνει να δουλεύει. Ενα πληκτρολόγιο
στα ακροδάχτυλα και άσπρα γράμματα σε μάυρη οθόνη. Πρέπει να γράψω μια ιστορία.
Οχι, λάθος. Θέλω να γράψω μια ιστορία. Όχι
ένα βιβλίο. Ούτε μια νουβέλα. Ούτε καν ένα διήγημα. Απλά μια ιστοριούλα.
Μια ιστορία για έναν τύπο που ξυπνάει στις 4:44 τα χαράματα ιδρωμένος και
αλαφιασμένος. Μάλλον θα έβλεπε έναν εφιάλτη. Τι μάλλον δηλαδή; Είναι σίγουρο.
Εκεί μας οδηγούν όλες οι ενδείξεις. Έτσι επέλεξε ο συγγραφέας και ποιός μπορεί
να τον αμφισβητήσει. Ας περάσουμε σε πρώτο πρόσωπο όμως για να δούμε τι άλλο μας
επιφυλάσσει ο πανδαμάτωρ και παντογνώστης συγγραφέας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Ξύπνησα ιδρωμένος και αναστατωμένος. Το ηλεκτρονικό ρολόι στο κομοδίνο
δίπλα μου έδειχνε 4:44. Είχα κοιμηθει ακριβώς δύο ώρες και εικοσι δύο λεπτά. Το
ξέρω γιατί τελευταία φορά που το κοίταξα έδειχνε 2:22. Ο ύπνος με πήρε στην αγκαλιά
του αστραπιαία και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Ο εφιάλτης που είδα ήταν ολοζωντανός. Είναι ο ίδιος που βλέπω όλο και
πιο συχνά τον τελευταίο καιρό. Δήλαδή
όχι ακριβώς ο ίδιος, αλλά η βασική ιδέα είναι η ίδια. Ότι ζω μια φυσιολογική ζωή και είμαι
ευτυχισμένος. Τα έχω όλα, λεφτά, καλή δουλειά, οικογένεια, φίλους, σπίτι στα
προάστια και τζιπ. Τη μία είμαι ένας επιτυχημένος συγγραφέας, την άλλη διάσημος
σεφ, την παράλλη μεγαλοστέλεχος σε φαρμακευτική εταιρία. Και ξαφνικά, αφού έχω
εκπληρώσει όλους τους στόχους της ζωής μου, έχω κάνει ευτυχισμένη και τη
μανούλα μου που πάντα ονειρευόταν να με δει μεγάλο και τρανό, ακριβώς όπως με
φαντάστηκε από την πρώτη στιγμή που με κράτησε στην αγκαλιά της, ξαφνικά
συνειδητοποιώ ότι δεν έχω άλλο στόχο να κυνηγήσω, άλλο όνειρο να εκπληρώσω. Και
τότε νιώθω κενός, σαπισμένος από τα μέσα, η ύπαρξη μου δεν έχει πια κανένα
νόημα. Και αρπάζω ένα τσεκούρι ή ένα καλάζνικωφ, ανάλογα την περίπτωση, και τα
κάνω όλα πουτάνα. Αφου σκοτώνω τη γυναίκα και τα παιδιά μου, βγαίνω στους δρόμους
κι όποιον πάρει ο χάρος. Ύστερα πάω στη δουλειά μου και τους θεριζώ κι εκεί
όλους. Θεωρώ ότι μετά από αυτή μου την πράξη, η οποία όπως και να το κάνουμε
θεωρείται απολύσιμη, πρέπει να πάω στον ΟΑΕΔ. Οπότε κατευθύνομαι αμέσως εκεί
και αφού περιμένω στοργικά, καλυμένος με ξεραμένα αίματα που δεν είναι δικά
μου, σε μια καρέκλα μέχρι να έρθει το νουμεράκι μου, η υπάλληλος μου λέει ότι
δεν δικαιούμαι το επίδομα ανεργίας γιατί ο εργοδότης μου δεν μου πλήρωνε τα
ένσημα ή γιατί είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, πάλι ανάλογα την περίπτωση. Και
τότε ξυπνάω, πάντα έντρομος, με ένα ελαφρύ τρέμουλο στο σαγόνι. Απόψε
χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω απ’ότι συνήθως για να συνέλθω, τόσο
ζωντανό ήταν το όνειρο. <o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Σηκώνομαι και παω να κατουρήσω. Σήμερα, τη μέρα που ξημερώνει δηλαδή,
μπαίνουν τα 360 του ΟΑΕΔ στον λογαριασμό μου. Να θυμηθώ να πάω στο ΑΤΜ να
τσεκάρω αν μπήκαν. Ευτυχώς παναγιά μου που μου κόλλαγε ένσημα το αφεντικό μου,
κι ας με είχε δηλωμένο ως υπάλληλο γραφείου αντί για χημικό ο καργιόλης. Ευχτυχώς
που έχω ακόμα τόσους στόχους ζωής να πιάσω και τόσα όνειρα να κυνηγήσω.
Ευτυχώς...<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε αυτό το σημείο θέλω να
καταλάβετε κάτι για μένα. Το ξέρω ότι η ιστοριούλα μου είναι χαζή και το όποιο
ηθικοπλαστικό δίδαγμα παιδιάστικο. Επίσης ξέρω ότι όλο το ποστ είναι υπερβολικό, σε σημείο αηδίας ορισμένες φορές,
και πως εννοείται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σκούρα, κι ότι αν γίνουν,
πράγμα διόλου απίθανο, το τελευταίο πράγμα που θα κάνω θα είναι να κάθομαι να γράφω
στο ίντερνετς για αυτά. Ο κύριος λόγος που κάθησα και το έγραψα λοιπόν ήταν ο
εξής ένας: Εδώ και μέρες μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η εναρκτήρια αλληλουχία
προτάσεων: «Ξύπνησα ιδρωμένος και αναστατωμένος. Το ηλεκτρονικό ρολόι στο
κομοδίνο δίπλα μου έδειχνε 4:44. Είχα κοιμηθει ακριβώς δύο ώρες και εικοσι δύο
λεπτά.» και κάτι έπρεπε να κάνω για αυτό. Μέχρι την επόμενη πρόταση που θα μου
καρφωθεί στο μυαλό, να περνάτε καλά (εμετούλης το ξέρω...), να ακούτε ροκ και στόνερ (μόνο αν έχετε ναρκωτικά), να μου φέρετε κι εμένα λίγα ναρκωτικά (μπας και γράψω τίποτα της προκοπής) και
να πάτε να βοηθήσετε τους πρόσφυγες γιατί το έχουν πραγματικά ανάγκη. <o:p></o:p></div>
<a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8637694085999794836"></a>
<br />
<blockquote>
</blockquote>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-19297904228554128112015-04-03T13:47:00.000+02:002015-04-03T14:17:10.084+02:00"Κομματάκια" (τεύχος 1ο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i>Ο τίτλος είναι κλεμμένος -φυσικά- και αφιερωμένος -φυσικότερα. Το θύμα της υποκλοπής δεν το γνωρίζει και μάλλον δε θα το μάθει ποτέ (είναι ο Βαγγέλης ο Ραπτόπουλος). Ο παραλήπτης της αφιέρωσης και θα το δει και θα το αναγνωρίσει και θα το εκτιμήσει.</i> <a href="https://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8637694085999794836"></a>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθομαι στην δουλειά, δεν έχω κάτι σπουδαίο να κάνω σήμερα, λείπει και το αφεντικό. Εδώ και μέρες με τρώει το σαράκι κάτι να γράψω. Έχω πολύ καιρό να γράψω. Θυμάμαι ότι μου αρέσει να γράφω. Κι όσο το θυμάμαι τόσο πιο πολύ θέλω να πιάσω το πληκτρολόγιο στα χέρια μου. Οι τελευταίοι μήνες, μπορεί και χρόνος έχουν υπάρξει τα πάντα εκτός από παραγωγικοί για μένα όσον αφορά αυτή τη πτυχή του εαυτού μου. "Η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη". Η δουλειά σκοτώνει την έμπνευση θα πω εγω, την οποία ακόμη κι αν έχεις, σου λείπει ο χρόνος για να την μετουσιώσεις σε κάτι. Οτιδήποτε, δεν χρειάζεται να είναι κάτι φαντασμαγορικό. Κι όταν παρ' ελπίδα βρεις τον χρόνο, ένα νεκρό απογευμα που δεν έχεις κάποια από τις εκατομμύρια δουλειές σου να κάνεις, δεν έχεις την όρεξη...Η δουλειά σκοτώνει την έμπνευση.</div>
<blockquote>
</blockquote>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Κάνω μια <i>βόλτα στην λεωφόρο των αναμνήσεων </i>και ξανασυστήνομαι με τον εαυτό μου. Τον παλιό εώς και πρόσφατο εαυτό μου. Όχι μην ανησυχείτε, δεν καταρρίφθηκε η θεωρία που λέει ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Απλά κάποιες φορές τυχαίνει οι απόψεις, τα συναισθήματα και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τα εκφράζεις να αλλάζει με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα εγώ, ο συγγραφέας -μόνο περιστασιακά κι όχι κατ' επάγγελμα- κάποια πράγματα που έγραψα στο παρελθόν δεν θα τα έγραφα ποτέ τώρα, και κάποια άλλα θα τα έγραφα τελείως αλλιώς. Με άλλο ύφος και ενδεχομένως άλλο λεξιλόγιο. Παρ' όλα αυτά, είναι κομμάτι του εαυτού σου. Τα έχεις γράψει και δε μπορείς (και δεν πρέπει) να τα απαρνηθείς όσα κοκκόρια κι αν λαλήσουν. Εν πάση περιπτώσει, έχει ενδιαφέρον να βλέπεις την εξέλιξη του εαυτού σου μέσα από τα γραπτά σου. Αν ζωγράφιζα, ίσως το έβλεπα από τις ξωγραφιές μου, αλλά εγω με την ζωγραφική έχουμε μακρινή και εξ αγχιστείας συγγένια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπήκα λοιπόν στον μπλόγκερ και έβέπα παλιές μου αναρτήσεις. Για την ακρίβεια έβλεπα παλιά μου κείμενα που δεν κατάφερα ποτέ να τελειώσω κι άρα να αναρτήσω. Και για να είμαι ειλικρινής από τις τελευταίες 20 περίπου αναρτήσες οι μισές σχεδόν είναι αδημοσίευτες. Αναβλητικότις όλη μου η ζωή. Κείμενα ανολοκλήρωτα περιμένουν στο ντουλαπάκι του χρόνου καρτερικά πλην μάταια τα μάτια εκείνα για τα οποία γεννήθηκαν, τα μάτα του αναγνώστη. Τα μάτια εκείνα που είναι καταδικασμένα ποτέ να μην αντικρύσουν. Σαν τον ψαλιδοχέρη που βολοδέρνει με ψαλίδια αντί για χέρια και χαρακιές στο πρόσωπο στα σκοτάδια μιας σκονισμένης έπαυλης. Κι όμως, όχι! Υπάρχει ελπίδα, πάντα υπάρχει. Κάποιος πρέπει να τα βγάλει άπο τα σκοτάδια και τις σκόνες και να τα εκθέσει στο φως, ημιτελή έτσι όπως είναι και παραμορφωμένα. Κι αυτός ο κάποιος πρέπει και μπορεί να είμαι μόνο εγω. Δε φοβάμαι, όλο και κάποιος μπορεί να τα αγαπήσει όπως η όμορφη Γουινόνα τον Έντουαρντ...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σας παραδίδω, λοιπόν τον παλιό μου εαυτό σε κομματάκια. Και σας τα παρουσιάζω ακριβώς όπως γραφτήκαν, έχοντας αφαιρέσει ίσως κομμάτια που πραγματικά δεν έχει νόημα να δημοσιευτουν, σε αντίστροφη χρονολογική σειρά. Κομματάκια αναρτήσεων, αναμνήσεων, συναισθημάτων. Εισαγωγές, κυρίως, κειμένων που δεν τους έμελλε ποτέ να ολοκληρωθούν. Κι αν κάποιος έχει την όρεξη και μπόλικο σελοτέιπ στην διαθεσή του, μπορεί να κάτσει να τα ενώσει. Ο "Φρανκεστάιν" που θα προκύψει, ίσως μοιάζει εκπληκτικά με τον Τρυποκάρυδο, το τρομερό πουλί ή τον Τρύφωνα Καρυδόπουλο, τον γραφικά ημίτρελο πλην συμπαθή συγγραφέα ή με έναν 32άρη χημικό που του αρέσει να γράφει, άλλοτε βλακείες κι άλλοτε λόγια σοβαρά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div style="text-align: center;">
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: red;"><br /></span></b></div>
<b><span style="color: red;">Μάιος 2014</span></b><br />
<b><span style="color: red;">Τίτλος κειμένου: Καλλιτεχνικά Δρώμενα στην Αθήνα και τον Κόσμο</span></b><br />
<br />
<div>
Γειά σας και καλωσήρθατε σε μία ακόμα έκπομπή του Μαέβιους Τρυποκαρυδίδη με τίτλο "Καλλιτεχνικές Περιπλανήσεις σε Γκρίζους Ουρανούς" <i>(το άκουσα προχθές στο τρίτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου μαλάκαμου - μη με ρωτήσεις γιατί άκουγα τρίτο πρόγραμμα, μεγάλη ιστορία</i>).</div>
<div>
Σήμερα θα κάνουμε μια βόλτα στο πεντάγραμμο, θα ταξιδέψουμε στους μαγικούς κόσμους των κονσέρτων, θα περιπλανηθούμε σε ονειρεμένους κήπους μέσω της τέχνης της βιντεοπροβολής (οπτικοακουστικό υπερθέαμα) και τέλος θα κλείσουμε τα μάτια <i>(στην κυριολεξία) </i>και<i> </i>θα αφεθούμε στην στιβαρή αγκαλιά μιας θεατρικής παράστασης <i>(περίπου)</i>. Σε όλα αυτά θα είμαι ο ξεναγός σας. Ας τα πάρουμε όμως με μια σειρά. Και για πρώτη και ίσως τελευταία φορά στα χρονικά του τρυποκάρυδου, λέω αυτή η σειρά να έιναι χρονολογική.</div>
<br />
[...]<br />
<br />
5) Συναυλία Γκόγκολ Μπορντέλο ΟΛΑ! - 8 Μαίου<br />
<br />
Ντάξει, αυτό δεν ήταν συναυλία, ήταν πάρτυ. Κανονικό! Βέβαια κανονικά έπρεπε να είχα λάβει την πρόσκληση πριν από πέντε χρόνια τουλάχιστον. Μέσος όρος ηλικίας τα εικοσιδυο και τα μυαλά στον αποχυμωτή. Ευχάριστο γαρ το γεγονός από μόνο του, δυσάρεστο δε το ότι δεν είμαι πια εικοσιδυο. Όυτε κάν εικοσιτρία φορ δατ μάτερ. Βέβαια τότενες δεν είχα τα 29 ευρώ να δώσω για να πάω σε αυτή τη συναυλία. Έτερον εκάτερον. Όπως και να'χει ήταν λαιβάρα, ενα από αυτά τα λάιβ τα οποία έπρεπε να έχω δει πριν πεθάνω. Και το έκανα. Με εκείνη. Ω ναι, το γεγονός ότι δεν είμαι πια εικοσιδύο, αντισταθμίστηκε από το γεγονός ότι πήγα μαζί της. "Έλα τώρα, πες αλήθεια. Δεν γουστάρεις που ήρθες σε αυτή τη συναυλία με την γκομενά σου;" Δικά της λόγια, δεν πρόσθεσα ούτε ένα σημείο στίξης, και μου τα είπε την ώρα που η μπάντα έπαιζε το Immigraniada κι ο Γιουτζήν (για χάριν του οποίου επιστρατέφθηκαν 542 σφουγγαρίστρες για να μαζέψουν τα κολπικά υγρά από τα πατώματα του Stage του volume του one) πρόσταζε αφηνιασμένος το ακόμη πιο αφιονισμένο -και έτοιμο να υπακούσει- κοινό "Αη βανα ση α σερκλ πιτ οβερ χηερ" οπότε και γινόταν ο κακός χαμός γύρω μας παντού. Όπως καταλαβαίνετε, όταν έχεις Εκείνη δίπλα σου, και η Γωγώ η Τσαμπά να είναι πάνω στη σκηνή, θα περάσεις τέλεια. Ευτυχώς βέβαια για μένα, δεν ήταν η Γ(κ)ωγ(κ)ώ αλλά οι Γκόγκο(λ).<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<b><span style="color: red;">Φεβρουάριος 2013</span></b><br />
<b><span style="color: red;">Τίτλος κειμένου: Άντρας, το παρεξηγημένο αυτό γουρούνι</span></b><br />
<br />
Υπό κανονικές συνθήκες το άρθρο αυτό θα το έγραφα με μπόλικα μπινελίκια, κράξιμο και χαβαλέ και θα το ανέβαζα στα Φαγωμένα, αλλά μιας και το θέμα είναι σοβαρό και ευελπιστώ να με πάρετε -λίγο πιο πολύ- στα σοβαρά, θα γραφτεί για και θα απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στις γυναίκες και θα ανέβει εδώ. Το τονίζω και το διευκρινίζω, διότι εμείς οι άντρες μπλόγκερζ, πολλές φορές λέμε ότι γράφουμε άρθρα που απευθύνονται σε γυναίκες αλλά ουσιαστικά τα γράφουμε για να τα διαβάζουμε μεταξύ μας και να κουνάμε το κεφάλι με συγκατάβαση, να σκάμε γελάκια στις πετυχημένες ατάκες μονολογόντας: "Καλά τα λέει ο bro, έτσι είναι. Καριόλες..." και να χαιρόμαστε μόνοι μας. Ουσιαστικά ευλογούμε τα γένια μας λοιπόν, χωρίς να το παραδεχόμαστε. Ε λοιπόν, όχι! Αυτό το άρθρο θα γραφτει για τις εκπροσώπους του ωραίου φύλου χωρίς μισογυνισμούς και φαναφαρολογικές ανδροπαπαριές. Είναι το απόσταγμα εμπειριών μου και συζητήσεων μου με Τρυποκαρυδίνες, "φίλες", φίλες (θα καταλάβετε τον διαχωρισμό παρακάτω) και απλές γνωστές και σκοπό έχει να σας βοηθήσει να καταλάβετε λίγο καλύτερα την -ομολογουμένως σχετικά απλή- αντρική ψυχοσύνθεση μιας και αφ' ενός κάπου μέσα στο όμορφο μυαλουδάκι σας έχετε μπερδέψει και παρανοήσει ορισμένα πραγματάκια και αφ'ετέρου εμείς από την πλευρά μας δεν υπάρχει περίπτωση να κατανοήσουμε ποτέ την δικιά σας. Ε, κάποιος πρέπει να γεφυρώσει το χάσμα λοιπόν και ουδείς καταλληλότερος από το τρομερό πουλί, -για μένα λέω- τον Τρυποκάρυδο. Καλό βέβαια θα είναι να το διαβάσουν και ορισμένοι άντρες, ασχέτως αν θα συμφωνήσουν με αυτά που θα πω -κυρίως λόγω εγωισμού. Και να ξέρετε κορίτσια, αυτά που θα πω, ισχύουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και όποιος άντρας τα αρνηθεί είναι μεγάλος ψέυτης ή μαλάκας (δεν αποκλείεται και τα δύο), trust me. Εν κατακλείδι, ωσάν άλλος Mythbuster θα προσπαθήσω να καταρρίψω 3 + 1 μύθους που αφορούν τους άντρες και είναι ευρέως διαδεδομένοι στο στρατόπεδο των γυναικών, αλλα δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν είναι τίποτα παραπάνω από ακριβώς αυτό -μύθοι δηλαδή-, με την ελπίδα να κάνω την ζωή σας κορίτσια -και κατ' επέκταση και τη δική μας- λίγο καλύτερη, πιο όμορφη και πιο ξέγνοιαστη. <br />
<br />
<div>
Μυθος νο1: Ο πρίγκηπας με το άσπρο άλογο</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο-πολύ απλά και, μεταξύ μας τώρα, αυτό που πρόκειται να σας πω το ξέρετε ήδη. Δεν θέλω να γίνομαι απόλυτος, από την άλλη όμως πρέπει να είμαι ειλικρινής και ξεκάθαρος μαζί σας γι'αυτό θα το πω όσο πιο απλά και καθαρά γίνεται: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσεις, τόσο πιο έυκολα θα είναι τα πράγματα για όλους μας. Ο πρίγκηπας, αυτός που περιμένεις, αυτός που περιμένεις, αυτός που περιμένεις, αυτός, αυτός (2-0) είναι αποκύημα της φαντασίας σου, της ανασφάλειας σου, της ματαιοδοξίας σου και της υπερβολικής κατανάλωσης παραμυθιών (είτε σε έντυπη, είτε σε τηλεοπτική μορφή) κατά τη διάρκεια της παιδικής σου ηλικίας. Α, και είναι και ο κρυφός κι ανεκπλήρωτος πόθος της μητέρας σου για σένα, η οποία φυσικά όυτε εκείνη τον βρήκε ποτέ για τον εαυτό της αν και δεν σταμάτησε ποτέ να τον γυρέυει, πράγμα που δεν μου κάνει καμία εντύπωση γιατί όπως είπα και πριν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ :) Για να ξηγηθώ λίγο, γιατί το λογικό αντεπιχείρημα είναι να μου πείτε ότι δεν φαντάζονται όλες τον "πρίγκιπα" τους το ίδιο κι ότι μπορεί ο λεχρίτης της μίας να είναι ο ιδανικός άντρας της άλλης. Εγώ λοιπόν μιλάω για τον άντρα εκείνο, που τα κάνει όλα σωστά, ό,τι κι αν σημαίνει "σωστό" για την καθεμία, τον εκνευριστικά όμορφο, με το αφοπλιστικό χαμόγελο και το καλοσμιλευμένο σώμα, που φέρνει κάθε μέρα λουλούδια και γλυκά, που ρίχνει τις ξυλιές του στο κρεβάτι, αλλά που μαγειρέυει-σκουπίζει-σιδερώνει, που δουλεύει όλη μέρα για να φέρει λεφτά στο σπίτι, αλλά έχει πάντα ελευθερο χρόνο για σένα, τον άντρα τον σωστό, τον πρόστυχο τον γοητευτικό που όμως γράφει ποιήματα και τραγούδια για σένα και πολλά άλλα. Καταλάβατε τι θέλω να πω ή να γράψω άλλο ένα εκατομμύριο αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα; Αυτό που έχει λοιπόν η καθεμία από εσάς στο μυαλό σας ως "πρίγκηπα" δεν υπάρχει γιατί πολύ απλά δεν θα μιλάγαμε για ένα ανθρώπινο ον, αλλά για ένα προγραμματισμένο ανθρωπόμορφο ρομπότ. Η πολυπλοκότητα της σκέψης σας, σε συνδυασμό με τις πολλές και διαφορετικές σας ανάγκες, είναι αυτά που σας κάνουν να τον φαντάζεστε έτσι, χωρίς όμως αυτό να είναι φυσιολογικό. Κι αυτό είναι που δεν παραδέχεστε. Οι άντρες, οι άνθρωποι γενικότερα, είναι πολύ πιο απλά κι αληθινά όντα, από αυτά που περιέγραψα πριν. Λυπάμαι αλλά έτσι είναι. Αλλά να σας πω και κάτι άλλο; Ακόμα κι αν υποθέταμε ότι υπήρχε ένας τέτοιος άντρας, που τα κάνει όλα και συμφέρει, δεν θα τον θέλατε αγαπητές μου. Θα τον είχατε βαρεθεί στη βδομάδα πάνω και πολύ λεω. Και ξέρετε γιατί; Ω, μα ελάτε τώρα. Αφου κατα βάθος το ξέρετε κι εσείς. Γιατι σας ελκύουν οι αλήτες, τα κακά παιδιά, οι μαλάκες. Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί αν έχετε τον περίφημο και ξακουστό "μαλακομαγνήτη"; Δεν φταίνε οι μαλάκες που πέφτουν πάνω σας, εσείς έλκυεστε από αυτούς. Και για να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα, έχετε σκεφτεί ποτέ ότι ίσως εσείς τον μετατρέψατε σε τέτοιον με την συμπεριφορά σας. Για κάθε άντρα μαλάκα που διατυμπανίζετε πως έπεσε πάνω σας και ευτυχώς τον ξαποστείλατε και γλιτώσατε, υπάρχει μια πρωην, γκρινιάρα, τρελή και καταπιεστική. Εσείς. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα είναι θέμα αλληλεπίδρασης. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι δυνάμεις του σύμπαντος πάνε όλες σε ζευγάρια. Η ερωτική έλξη γιατί να διαφέρει; Μπορεί ο δικός σας ο μαλάκας, να είναι ο "πρίγκηπας" της επόμενης. Σταματήστε λοιπόν να γκρινιάζετε, σταματήστε να ψάχνετε το τέλειο και το ιδανικό και ανοίξτε τα μάτια γιατί είμαι σίγουρος ότι κάπου εκεί γύρω σας, υπάρχει το τέλειο και το ιδανικό <b>για εσάς</b> και απλά το έχετε προσπεράσει. Απλά να έχετε στο νου σας ότι ο πρίγκηπας του παραμυθιού πλαγιάζει με γυναίκες που έχουν όνοματα όπως Πεντάμορφη, Χιονάτη, Σταχτοπούτα κι όχι Μαρία, Σούλα, Λίτσα, αρχίστε να ψάχνετε για Γιώργους, Κώστηδες και Δημήτρηδες και όλα θα παν' καλά. Στο λόγο μου :)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μυθος νο2</div>
<div>
Οι αντρες ειναι πάντα καυλωμένοι κι έτοιμοι για σεξ</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μύθος νο3</div>
<div>
Η γυναίκα φίλη μου<br />
<br />
Μύθος νο4<br />
Μόνο η γυναίκα έχει το προνόμιο και το δικαίωμα να είναι όμορφη όταν κλαίει<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά για την ώρα. Δεν θέλω να γίνει τεράστια η ανάρτηση και να χάσει το νόημα της, γι' αυτό θα την ποστάρω σε συνέχειες. Τα υπόλοιπα εν καιρώ λοιπόν κι ίσως να παραθέσω κι έναν μικρό σχολιασμό για κάθε ανάρτηση, σε μια ύστατη προσπάθεια να διαλευκάνω το τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας την ώρα της συγγραφής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Συνεχίζεται λοιπόν...</b></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-71669852524838731522014-03-18T13:03:00.000+01:002014-03-19T11:41:49.677+01:00Τα μαγαζιά εκείνα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Κυριακή
βράδυ. Χαλαρό ποτό στα Πετράλωνα. Έτσι
ξεκίνησε τουλάχιστον...</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Το ποστ αυτό δεν είναι για εκείνα τα μαγαζιά. Είναι για
έναν άνθρωπο. Που βρέθηκε σε ένα από εκείνα τα μαγαζιά. Τυχαία, το μαγαζί στο
οποίο βρισκόμασταν κι εμείς. Κι είχαμε την τύχη να τον συναντήσουμε και να
ταξιδέψουμε πλάι του για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του αχανούς χωροχρόνου, για
κάποια λεπτά της ώρας, ίσως και μια ώρα ολόκληρη, για όσο διαρκούν μερικά
τραγούδια. Ας τα πάρω όμως από την αρχή. Και για να το κάνω αυτό, αναγκαστικά
θα κάνω δυσφήμιση σε ένα μαγαζί και διαφήμιση σε ένα άλλο. Αν και αυτό δεν
είναι καθόλου ο σκοπός μου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"></span></div>
<a name='more'></a><span style="font-family: inherit;"><br />
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Κυριακή
βράδυ λοιπόν κι έχει βγει με την παρέα της. Την παίρνω τηλέφωνο για να πάω να
την βρω. «Έρχεσαι μόνος σου;» με ρωτάει. «Ναι» απαντώ εμφανώς παραξενεμένος.
«Α, εντάξει. Τίποτα μωρέ, απλά μας είπαν από το μαγαζί ότι δεν μπορούμε να
κάτσουμε πάνω από έξι στο τραπέζι και είμαστε ήδη πέντε, γι’αυτό». Προφανώς και
τα παίρνω: «Μα καλά είναι σοβαροί; Τους είπατε ότι εμείς θα τους πληρώσουμε κι
όχι αυτοί;». «Έλα ντε. Τέλος πάντων, έλα απο δω γιατί έχουμε παραγγείλει να
φάμε κι αν είναι φεύγουμε. Σε περιμένω». <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="line-height: 115%;">Το όνομα του
μαγαζιού είναι αυτό που κλείνεις με τον γιατρό αλλά και με μια κοπέλα όταν θες
να την γνωρίσεις καλύτερα κι όποιος συχνάζει Πετράλωνα κατάλαβε. Για να κάνω
την μακριά ιστορία κοντή, δεν κάτσαμε πάνω από δέκα λεπτά από όταν έφτασα ενώ ο
υπάλληλος που προφανώς είχε αντιληφθει την γκάφα, σε μια προσπάθεια να
απολογηθεί είπε το αμίμητο: «Τώρα ξέρω ότι μου κρατάτε μούτρα, αλλά δε φταίω
εγώ...ο ανώτερος». Ποιός ανώτερος; Ο γενικός διευθυντής; ο </span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">CEO</span><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span><span style="line-height: 115%;">του περίοπτου μεζεδοπωλείου που
πρέπει να κλείσεις ραντεβού και να περάσεις από συνέντευξη εσύ και η παρέα σου
για να κριθείτε κατάλληλοι πελάτες; Σε περίοδο κρίσης; Τι λε ρε μεγάλε; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Εντωμεταξύ η
παρέα είχε μεγαλώσει κι άλλο και καθότι είχαν φάει ήδη την πόρτα καθόντουσαν
απέναντι, στη Βραζιλιάνα όπου πήγαμε και τους βρήκαμε. Κι από κει αρχίζει η
βραδιά να ομορφαίνει. Κι αυτό γιατί έφαγα μια ομορφιά ζωγραφιστή (μπουγιουρντί
καυτερό τυλιγμένο σε φύλλο σφολιάτας) καθώς ούτε είχα προλάβει αλλά ούτε και
ήθελα να φάω στο προηγούμενο μαγαζί, ενω οι υπόλοιποι συνέχισαν με ποτάκια. Κι
ενώ τρώω το επός αυτό που μόλις περιέγραψα και παίζει η μουσικούλα στο μαγαζί, ακούω
μια ωραία μελωδία, μια μελωδία παιγμένη από ακορντεόν συγκεκριμμένα. Στην αρχή
δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία γιατί η μελωδια είναι λες και ακούγεται από τα ηχεία του μαγαζιού. Κάτι όμως δεν πάει καλά. «Ρε αγάπη, αυτό το ακορντεόν από που
ακούγεται;» τη ρώτάω, «είναι μέσα στο κομμάτι;». Και τότε γυρνάμε και
βλέπουμε έναν μελαμψό τυπάκο με το πιο
φωτεινό πρόσωπο στην ιστορία των φωτεινών προσώπων να παίζει το ακορντεόν του.
Η μελωδία που έπαιζε ήταν πάνω στον ρυθμό του κομματιού που έπαιζε από τα
ηχεία, σε τέτοια αρμονία που δεν ξεχώριζες το ένα από το άλλο. Είχαμε μείνει
όλοι αποσβολωμένοι. Κι όταν λέω όλοι δεν εννοώ μόνο η παρέα μας, αλλά όλο το
μαγαζί. Το τι έγινε από εκεί και πέρα είναι δύσκολο να το περιγράψω, αλλά θα
προσπαθήσω να μεταφέρω την εικόνα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Με
συνοπτικές διαδικασίες και μόλις ξεκίνησε το δεύτερο κομμάτι του ο Μπόσκο (έτσι
νομίζω τον λένε, δεν είμαι σίγουρος) η μουσική από τα ηχεία του μαγαζιού
έκλεισε, και το φιλοθεάμων κοινό κρεμόταν πλέον από τα δάχτυλα του. Μας
ξεσήκωσε όλους, όλο το μαγαζί. Με έκανε
να αδιαφορήσω για το κεμπάπ μου -που εντωμεταξύ είχε διαδεχτεί το
μπουγιουρντί- και να την πάρω να χορέψουμε
τανγκό και μετά μπλουζ. Μια άλλη κοπέλα χόρεψε μόνη της μετά, ενώ τα παλαμάκια
και οι ζητοκραυγές ‘δίναν και ‘παίρναν. Για μισή ώρα τουλάχιστον μπορεί και
παραπάνω, ήταν η ψυχή του μαγαζιού, ήταν ο ήρωας μας. Και κάθε φορά που
τελείωνε ένα κομμάτι του να τον αγκαλιάζουμε με το χειροκρότημα μας και να τον
ενθαρρύνουμε να μας παίξει κι άλλο. Κι αυτός να υποκλίνεται ντροπαλά και να
χαμογελάει. Και να συνεχίζει να παίζει και να τραγουδάει. Και να κερνάει
σφηνάκια το μαγαζί, και να πίνουμε και να χορέυουμε και να τραγουδάμε, κι ο
Μπόσκο να χαμογελάει και να υποκλίνεται ντροπαλα. Ωσπου κάποια στιγμή
κουράστηκε. Αμέσως όλοι ρωτήσαμε αν ήθελε να τον κεράσουμε κάτι. Τα παιδιά από
το μαγαζί των ρώτησαν άν ήθελε κάποιο ποτό ή κάτι να φάει. Δεν ήθελε τίποτα,
μόνο να κάτσει να ξεκουραστεί και να πιει νερό. Τρία ποτήρια ήπιε-γκάνιασε ο άνθρωπος. Κι ύστερα
μας έπαιξε άλλα δυο τραγούδια. Και πάλι χειροκρότημα και πάλι μπράβο και πάλι
ντροπαλό χαμόγελο ο Μπόσκο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 115%;">Στο τέλος
ήρθε η ώρα να φύγει. Όλοι θέλαμε να του δώσουμε λεφτά. Αλλά για κάποιο λόγο
όλοι ντρεπόμασταν. Ο λόγος είναι, ότι ντρεπόταν ο ίδιος να ζητήσει. Καθόταν
όρθιος, χαμογελόντας ντροπαλά και περνώντας τα χέρια του νευρικά πάνω από τα
πλήκτρα του ακορντεόν. Δεν πήγε από παρεά σε παρεά να πει το γνωστό παραμύθι
που ίσως έλεγε σε κάθε μαγαζί που έμπαινε. Ο Μπόσκο μπορεί να παίρνει το
ακορντεόν του παραμάσχαλα κάθε μέρα και να βγαίνει στη γύρα παίζοντας μουσική
για να βγάλει λεφτά, να επιβιώσει. Ίσως στη χώρα του ήταν μουσικός ίσως και
όχι. Ίσως έμαθε να παίζει το ακορντεόν από ανάγκη. Αλλά αυτό το βράδυ, σε αυτό
το μαγαζί, ο Μπόσκο δεν έπαιξε για να βγάλει λεφτά. Επαιξε το ακορντεόν του για
να μας διασκεδάσει, επαιξε το ακορντεόν του για εμάς επειδή γούσταρε! Μπορεί να
μην ήταν αυτός ο σκοπός του όταν μπήκε μέσα στο μαγαζί, σίγουρα όμως έγινε στην
πορεία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: inherit;">Τι κρίμα για
το άλλο μαγαζί και τους θαμμώνες του που ο Μπόσκο μπορεί να μπήκε και να τον
διώξανε, ή ακόμα και να μην τον διώξανε, δεν επαιξε του ακορντεόν του για
αυτούς, αλλά το έπαιξε για να μαζέψει μερικά σεντς...</span><span style="font-size: small;"><o:p></o:p></span></span></div>
<blockquote>
</blockquote>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-91123609605701665112013-07-06T19:29:00.000+02:002014-03-18T13:04:08.177+01:00Το αυτοκίνητο που μιλάει λέμε!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Θέλω να γράψω. Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πώς, ξέρω όμως γιατί. Αυτό το τελευταίο ίσως να μην μπορέσω να το πω με λόγια. Απλά ένιωσα αυτή την ανάγκη. Nα γράψω. Να πάρω ένα χαρτί κι ένα μολύβι (τρόπος του λέγειν) και να γράψω. Ίσως επειδή διαβάζω πολύ τον τελευταίο καιρό ("εξωσχολικά" βιβλία φυσικά), ίσως γιατί έχω εξαφανιστεί από την μπλογκόσφαιρα τον τελευταίο καιρό, ίσως γιατί με πιάνουν οι ευαισθησίες μου που έλεγε κι η Καιτούλα η Γαρμπή κάποτε, ίσως γιατί βαδίζω για τα καλά πια στα 30, ίσως γιατί έχω θέμα με τις ορμόνες μου, ίσως έχω περίοδο...δεν ξέρω. Πάντως θέλω να γράψω.<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8637694085999794836"></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ας γράψω λοιπόν. Αλλά για τι πράγμα; Να αναλύσω τις απόψεις μου και τις θέσεις μου πάνω σε ποιό θέμα; Να ασχοληθώ με την επικαιρότητα; Μαυρο στην ΕΡΤ. #Free_Sakkas. Εμφύλιος στην Αίγυπτο. Σοβαρά τώρα; Πρέπει να αναλύουμε τα αυτονόητα; Μάλλον πρέπει. Γιατί τα αυτονόητα για κάποιους, είναι αδιανόητα για κάποιους άλλους. Ετσι ήταν πάντα κι έτσι θα είναι. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Κι ο κόσμος προχωράει. Δεν θα κάτσω να το κάνω λοιπόν. Νομίζω είμαι σε ηλικία "αν δεν το καταλαβαίνεις χωρίς να στο εξηγήσω, τότε δεν θα το καταλάβεις ακόμα κι αν στο εξηγήσω". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι, διαβάζω κι εγώ το 1Q84 του Μουρακάμι. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει χίψτερ. Ξέρω ότι μου αρέσει. Πολύ. Ξέρω ότι μόλις τελείωσα το δεύτερο βιβλίο και τώρα που δεν έχω το τρίτο, έχω φάει μουστάκια, νύχια χεριών, δάχτυλα χεριών και τώρα πάω για τα νύχια των ποδιών. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι ότι έχω ξεφύγει λίγο από την όλη φάση του μπλόγκινγκ. Του να κάθεσαι δηλαδή να γράφεις την αποψάρα σου επι παντός επιστητού κι από κάτω στα σχόλια ή μισοί να συμφωνούν μαζί σου και να σε επικροτούν, μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει η άποψη σου να συμπίπτει με την δικιά τους και οι άλλοι μισοί να σε κράζουν για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Όχι ότι γινόταν ποτέ πανικός στο κόμεντ σέξιον αυτού του μπλόγκ αλλά κουβέντα να γίνεται. Διάολε τώρα που το συνειδητοποιώ, έχω δύο μπλογκ και τα τα συνολικά σχόλια σε όλες τις αναρτήσεις και των δύο δεν ξεπερνάνε σε άριθμο τα σχόλια σε ένα μόνο ποστ ενός μέτριου άρθρου του πάλαι ποτέ μπλόγκερ και νυν γιουτουμπ αστέρα Μάικιους. Όχι ότι τον ζηλεύω, καλά κάνει το παιδί και μαγκιά του. Αλλά έτσι κουβέντα να γίνεται. Η άλλη μου επιλογή σαν μπλόγκερ θα ήταν να γράφω βαρετές εξιστορήσεις για την ζωή μου που δεν αφορούν κανέναν και να ξεσκιζόμουνα στα σχόλια σε άλλα μπλογκς και να πιάνω φιλίες με άλλους μπλόγκερζ και να κράζουμε μαζί άλλους τρίτους μπλόγκερζ και να χαιρόμαστε. Σόρυ δεν θα πάρω. Προτιμώ λοιπόν να γράφω όποτε μου καυλώσει, ό,τι θεωρώ ότι έχει αξία να μοιραστώ μαζί σας (ναι ξέρω πως αυτό που γράφω αυτή τη στιγμή δεν εμπίπτει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία αλλά ντάξει, κουβέντα να γίνεται) και να συνεχίσω να γράφω άλλα πράγματα (πχ ιστορίες) για την πάρτη μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μιας και τ'ανέφερα, ας το πάρει το ποτάμι λοιπόν. 24 Ιουλίου θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Πολύτροπον μια συλλογή διηγημάτων που θα περιέχει μέσα κι ένα δικό μου διήγημα. Σπεύστε στα βιβλιοπωλεία λοιπόν να με κάνετε διάσημο! Ο τίτλος του βιβλίου θα είναι "Καλοκαιρινά ναυάγια" κι ο τίτλος της ιστορίας μου είναι "Απλα κι αληθινά". Κι όχι, δυστυχώς δεν θα εκδοθεί με το ψευδώνυμο Τρυποκάρυδος, ούτε με το κακοτεχνικό ψευδώνυμό μου Τρύφων Καρυδόπουλος, αλλά με το αληθινό μου όνομα. Μπάμερ....Κανονικά θα έπρεπε να πετάω από τη χαρά μου. Αλλά δεν. Όχι ότι δεν είναι σπουδαίο πράγμα να πιάσεις ένα τυπωμένο βιβλίο στα χέρια σου και να διαβάσεις μια ιστορία που την έχεις γράψει εσύ. Να δεις το όνομα σου στην κορυφή της σελίδας, να το δείξεις στον κολλητό σου ή στην κοπέλα σου και να πεις με άκρατη περηφάνια: "αυτό το έγραψα εγω". Σπουδαίο είναι δε λέω, αλλά νταξ, υπάρχουν και σπουδαιότερα πράγματα στη ζωή. Όπως το να έχεις κοπέλα ή/και κολλητό. Ή αντιηλιακό με μεγάλο δείκτη προστασίας για να μην χαλάσουν τα τατού σου τώρα που θα βγεις στην παραλία. Όπως το δει κανείς. Εκτός αυτού, η ιστορία που έγραψα δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσα να γράψω. Δεν είναι άσχημη και νομίζω ότι είναι αρκούντως καλογραμμένη, αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσα να είχα γράψει καλύτερη. Εσάς θα σας αρέσει πολύ όμως, για την ακρίβεια θα σας ξετρελάνει, και να πάτε όλοι στα βιβιοπωλεία να αγοράσετε το βιβλίο. Όχι για να πάρω φράγκα, νομίζω τα αρχίδια μου θα πάρω έτσι κι αλλιώς, αλλά για να είστε οι τυχεροί εκείνοι άνθρωποι που θα έχετε στα ράφια της βιβλιοθήκης σας το πρώτο συλλεκτικό αντίτυπο της πρώτης τυπωμένης δουλειάς του Τρυποκάρυδου. Γι'αυτό ακριβώς. Α ρε ματαιοδοξία...θρέφεις τον άνθρωπο καλύτερα κι από παστίτσιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι επιστρέφουμε εκεί που ξεκινήσαμε. Ο σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι για να διαφημίσω το βιβλίο (εκδόσεις ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ, η παρουσίαση θα γίνει 24 Ιουλίου, ημέρα Τετάρτη, ώρα 20:00 στο βιβλιοπωλείο Μπατσιούλας στην Πανόρμου, κοντά στο Μετρό) αλλά για να μοιραστώ μαζί σας κάτι που νομίζω οτί αξίζει να το μοιραστώ. Για την ακρίβεια θα ήθελα να ζητήσω τη βοήθεια σας, ώστε α) να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι τρελλός και β) να βρω κι άλλους ανθρώπους που έχουν ζήσει αυτό που έχω ζήσει εγω και να μοιραστούμε την χαρά και την συγκίνηση. Θα σας πω μια ιστορία λοιπόν και εσείς καλείστε να μου επιβεβαιώσετε ότι δεν είναι ψεύτική, ότι δεν την έχω βγάλει από το μυαλό μου δηλαδή, ούτε την είδα κάποτε σε όνειρο αλλά ότι είναι μια πραγματική ανάμνηση που έχω από την παιδική μου ηλικία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν Απρίλης του '89 θαρρώ, κι ο τσιληβίθρας -εξάχρονος τότε- Τρυποκάρυδος, χωρίς τα μούσια και τα τατουάζ, αλλά με την χαρακτηριστική κοκκινωπή χαίτη και τις αξιολάτρευτες φακίδες του, βρίσκεται στο πίσω κάθισμα του Toyota Corolla, μοντέλο '71. Οδηγός είναι ο μπαμπάς Τρυποκάρυδος και συνοδηγός η μαμά Τρυποκαρυδίνα. Τότε ήμασταν ακόμα μια μεσοαστή ευτυχισμένη κι αδιάιρετη ελληνική οικογένεια. Κατεύθυνση μας ήταν το γήπεδο της ΑΕΚ. Αυτό που αργότερα γκρεμίστηκε για να φτιαχτεί στη θέση του ένα νέο, υπερσύγχρονο...τίποτα. Όχι, ο μπαμπάς Τρυποκάρυδος δεν ήταν ΑΕΚτσής, αν και γνήσιο τέκνο της προσφυγιάς. Δεν πηγαίναμε να δούμε κάποιον αγώνα. Εκείνη την μέρα είχε μια συναυλία στο γήπεδο, μια σπουδαία συναυλία κυρ-Στέφανε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια παρένθεση για να σας βάλω στο κλίμα. Όπως θα θυμούνται οι συνομίληκοι και οι λίγο μεγαλύτεροι εξ υμών, την δεκαετία του 80 στους τηλεοπτικούς μας δέκτες (μέσω της ΕΡΤ βεβαίως βεβαίως) αλλά και τις καρδιές μας μεσουρανούσε ο Ιππότης της Ασφάλτου. Μια σειρά, όχι όχι επιτρέψτε μου να διορθώσω, μια σειράρα! στην οποία πρωταγωνιστής ήταν ο μετέπειτα ναυαγωσώστης της καρδιάς μας Μιτς Μπιουκάναν a.k.a. David Hasselhoff ο οποίος οδηγούσε ένα αμάξι που μιλάει. Που ΜΙΛΑΕΙ! Και κάνει και διάφορα άλλα ακροβατικά όπως τούμπες, σάλτα, τρίδιπλα άξελ, τόλουπ και δε συμμαζεύεται. Όπως αντιλαμβάνεστε, όλα τα αγοράκια αλλά και πολλά από τα κοριτσάκια της εποχής ΚΑΥΛΩΝΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ μας με αυτή τη σειρά και φυσικά πιο πολύ με τον ΚΙΤΤ, τη θρυλική Pontiac Trans Am. Που μιλούσε. Κλείνει η παρένθεση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/Mo8Qls0HnWo?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνο το απόγευμα του ΄89 (αν δεν κάνω λάθος) λοιπόν, πηγαίναμε με το μπαμπά και τη μαμά στο γήπεδο της ΑΕΚ για να δούμε τον Μιτς τον Μπιουκάναν, ο οποίος εκτός από ντετέκτιβ και οδηγός του ΚΙΤΤ (του αυτοκινήτου που μιλούσε), ναυαγοσώστης και ηθοποιός ήταν ΚΑΙ τραγουδιστής. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τη συναυλία. Θυμάμαι ότι είχε πολύ κόσμο, θυμάμαι τον Μιτς επάνω στη σκηνή να τραγουδάει (λογικά) και θυμάμαι, ω ναι, τον ΚΙΤΤ (το αμάξι που μιλάει...) επάνω στη σκηνή μαζί του. Δεν θυμάμαι να είπε κάποιο τραγούδι βέβαια (φήμες λένε πως έκανε αφωνία εκείνο το διάστημα). Όλα καλά όλα ωραία μέχρι εδω. Ημουν ένας εξάχρονος που είδε από τιε κερκίδες ενός γηπέδου, σε κάποια μακρινή απόσταση, το ινδαλμά του εκείνης της εποχής (αλήθεια με είχε παραξενέψει πολύ το γεγονός ότι ο Μαικλ ο Νάιτ έκανε τον καραγκιόζη πάνω στην σκηνή και τραγουδούσε αλλά δεν θέλησα να δώσω έκταση στο θέμα). Το φοβερό όμως συμβάν εκείνης της βραδιάς ήταν ότι κάπου, κάπως ο μπαμπάς Τρυποκάρυδος ανακάλυψε ότι την επόμενη μέρα ο ΚΙΤΤ, το θρυλικό αμάξι που μιλάει, θα διατίθετω για έκθεση στο κοινό σε μια παραπλήσια αλάνα. Και έκανε το λάθος να το πει στον Τρυποκάρυδο τζούνιορ, εμένα δηλαδή. Αντιλαμβάνεστε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω ζωντανός από το γήπεδο αν δεν αποσπούσα την αμετάκλητη υπόσχεση του φάδερ ότι θα με πήγαινε την επομένη να δω τον ΚΙΤΤ από κοντά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως κι έγινε...Κι αυτό που θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας είναι το εξής: ΕΧΩ ΜΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΙΤΤ ρε μουνιά!!! Εγώ και καμιά διακοσαριά άλλα τυχερά παιδιά, έχουμε δει τον ΚΙΤΤ από κοντά, τον έχουμε αγγίξει, έχουμε καθίσει στα καθίσματά του κι έχουμε πειράξει όσο πιο πολλά κουμπάκια και διακόπτες μπορούσαμε στο περιορισμένο εκείνο διάστημα που είμασταν μέσα του. Αν και φυσικά, τώρα συνειδητοποιώ πως δεν επρόκειτω για τον αυθεντικό ΚΙΤΤ αλλά για κάποια ρέπλικα, δεν έχει καμία σημασία. Εχω μπει στον ΚΙΤΤ μαλάκαμου!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR18EUM0XFyulZRoCXASiVOhG18j3uf32_SfQAqm20qDRlHFpT3l94AxlTHsYGFCfNQ8cgvG7TI5IsR_L9F4OBZxImAJarR2XLj1FAZ5s18q0rd0EQ4nPEA7YjE7T_zBxhyphenhyphenYlayPSkaFY/s1600/3380801940_f9d091d01d_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgR18EUM0XFyulZRoCXASiVOhG18j3uf32_SfQAqm20qDRlHFpT3l94AxlTHsYGFCfNQ8cgvG7TI5IsR_L9F4OBZxImAJarR2XLj1FAZ5s18q0rd0EQ4nPEA7YjE7T_zBxhyphenhyphenYlayPSkaFY/s320/3380801940_f9d091d01d_z.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το θέμα τώρα ποιο είναι; Όσο κι αν προσπαθώ, όσο επίπονο και πεισματικό γκούγκλινγκ και να κάνω, δεν μπορώ να βρω ούτε μία αναφορά στην συναυλία εκείνη του Μιτς του Μπιουκάναν στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας και φυσικά ούτε λόγος για την υπαίθρια έκθεση του ΚΙΤΤ στο κοινό. Και διερωτώμαι; Το έζησα στ' αλήθεια ρε μαλάκα μου ή μήπως είναι μία από αυτές τις πλαστές αναμνήσεις που κατασκευάζει το μυαλό μας; Κι εδώ θέλω την βοήθεια σας. Πείτε μου σας παρακαλώ ότι το θυμάται και κάποιος άλλος εκτός από μένα. Πείτε μου ότι έχω μπει πραγματικά μες στον ΚΙΤΤ (το αυτοκίνητο που μιλάει ρε μαλάκες!!). Η μόνη απόδειξη ότι ο Μάικλ ο Νάιτ έχει πατήσει το πόδι του στην ελλάδα, είναι αυτό το τεράστιας σύλληψης (αν και γελοίας εκτέλεσης) διαφημιστικό σποτ της Εξπρές της Σέρβις κι αυτό είναι κάτι που με κάνει να ελπίζω...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/5YdfPlSbh04?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<blockquote>
</blockquote>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-72273209857803880772013-03-07T14:16:00.000+01:002013-03-07T17:42:19.532+01:00Το κόκκινο ποδήλατο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><i>Δυό λόγια μόνο πριν ξεκινήσει η ταινία: Αν και το ξέρω ότι τέτοια κείμενα πάνε άκλαφτα συνήθως, θέλω να πω δεν παρεξηγούμαι, εδώ λέω σε δικούς μου ανθρώπους να τα διαβάσουν και βαριούνται, παρ' όλα αυτά για τους λίγους αυτούς που τα διαβάζουν, άλλαξα την γραμματοσειρά γιατί υπήρξαν πολλά παράπονα και απειλές για μηνύσεις, αξίωση αποζημιώσεων για έξοδα οφθαλμίατρου, ψυχικές οδύνες κτλ. Όχι ότι μασάω εγώ από κάτι τέτοια, αλλά είμαι πονόψυχος, πως να το κάνουμε και νοιάζομαι για τα ματάκια σας. Όσο για το μαύρο φόντο, παιδιά, σοβαρευτείτε λίγο. Το μαύρο φόντο είναι το καταλληλότερο για να διαβάζετε βράδυ. Ποιός σας είπε να διαβάζετε τα κείμενα μου μέρα μεσημέρι; Βράδυ τα γράφω, βράδυ θα τα διαβάζετε κι εσείς. Ορίστε μας! Καλή διασκέδαση.</i></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Κόκκινο. Το χρώμα
του αίματος. Του υγρού που κυλάει στις φλέβες μας μεταφέροντας την ζωή σε όλα
τα σημεία του κορμιού μας. Από κύτταρο σε κύτταρο. Αίμα. Το σπρώχνει βίαια και
ασταμάτητα η καρδιά. Η μεγάλη αυτή αντλία που χτυπάει χωρίς σταματημό. Ακούω
την δικιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα. Πιο δυνατά. Σαν να θέλει να αποσχιστεί
από το υπόλοιπο κορμί μου και να αρχίσει χορεύει έξω στο δρόμο, μόνη της, το
χορό του αίματος. Κόκκινο το αίμα, σαν το ποδήλατο. Τώρα θυμάμαι το ποδήλατο.
Κόκκινο όπως το χρώμα του κινδύνου. Το χρώμα του φωτεινού σηματοδότη.
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι περισσότερα. Το κόκκινο φανάρι, στο οποίο έπρεπε να
σταματήσω. Σταμάτησα άραγε; Και ύστερα αυτά τα μάτια. Τα μελιά. Πέρασαν από
μπροστά μου μόνο για μια στιγμή. Μου φάνηκαν αιώνες. Και με κοίταξαν με μια
θλιμμένη ηρεμία, σαν θάλασσες από μέλι λίγο πριν την καταιγίδα. Και πάνω τους
χιλιάδες θαλασσοπούλια έκρωξαν με μια φωνή κι ύστερα σκόρπισαν με μιας σαν κάτι
να τα τρόμαξε. Εγώ τα τρόμαξα άραγε;</span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Άνοιξα σιγά σιγά τα
μάτια μου. Το άσπρο φως της τεχνητής λάμπας με τύφλωσε. Μου πήρε λίγη ώρα να
συνηθίσω. Που ήμουν άραγε; Το μόνο που ήξερα ήταν ότι πονούσα. Πονούσε το
κεφάλι μου. Όλο μου το κορμί. Κοίταξα γύρω μου. Προσπάθησα να καταλάβω τι
συμβαίνει, που βρίσκομαι. Τα οπτικά ερεθίσματα χτυπούσαν με μανία τις πόρτες
του μυαλού μου, όμως αυτό αρνούταν πεισματικά να τους ανοίξει για να τα
επεξεργαστεί. Δεν πρέπει να είχε ξυπνήσει ακόμα για τα καλά. Ταρακούνησα το
κεφάλι μου μπας και το βοηθήσω. Λάθος σκέψη. Τα μηνίγγια μου σφυροκόπησαν
ανελέητα, σχεδόν άκουσα τον πόνο.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><span lang="EL">-"Τι κάνεις
εκεί; Γιατί κοπανιέσαι; Μην κουνιέσαι καλέ!" άκουσα μια αυστηρή γυναικεία
φωνή στα δεξιά μου. Γύρισα αργά και την κοίταξα. Φορούσε άσπρη ρόμπα. Ο
εγκέφαλος μου αρχίζε σιγά σιγά να ξυπνάει. Αρχίσε να επεξεργάζεται τις
πληροφορίες. Η γυναίκα που μου μίλησε φορούσε άσπρα κι εγώ ήμουν ξαπλωμένος σε
ένα κρεβάτι. </span><span lang="EN-US">N</span><span lang="EL">οσοκομείου απ’ό,τι φαινόταν. Άρα ήταν νοσοκόμα. Άνοιξα το στόμα μου κι
αρχίσα να κουνάω τα χείλη και τη γλώσσα μου ενώ έστρεψα τα μάτια μου ώστε να συναντήσουν
τα δικά της.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"-Τι…τι έχει
γίνει; Γιατί είμαι εδώ;" κατάφερα να ψελλίσω.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Εκείνη, αφού μου
χάρισε ένα ατέλειωτο βλέμμα δυσπιστίας και αποδοκιμασίας, αποφασίσε να μου
μιλήσει γλυκαίνοντας παράλληλα το πρόσωπο της. Φαίνεται θυμήθηκε πως η δουλειά
της ήταν να φροντίζει τους αρρώστους κι όχι να τους μαλώνει.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ηρέμησε.
Είχες ένα ατύχημα πριν λίγες ώρες. Παρ' ολίγον δυστύχημα, δηλαδή αλλά τέλος
πάντων...".</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η αποδοκιμασία
ξαναγύρισε στιγμιαία από κει που την είχε στείλει. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Πάλι καλά
που δεν έσπασες την ξεροκεφάλα σου. Την ζώνη τα αμάξια δεν την έχουνε για
ομορφιά, ξέρεις". </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Είχα αρχίσει να την
συμπαθώ. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"Τέλος πάντων
σημασία έχει ότι είστε και οι δύο ζωντανοί. Τις λεπτομέρειες θα στις πουν οι
δικοί σου αργότερα. Τώρα πρέπει να ηρεμήσεις και να ξεκουραστείς.". </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η καλοσύνη στο
βλέμμα της είχε επιστρέψει θριαμβευτικά. Ήμουν σίγουρος ότι κατά βάθος με είχε
συμπαθήσει κι εκείνη. Φαινόταν από τη στοργικότητα με την οποία ήταν ποτισμένες
όλες οι κινήσεις της. Και σε αυτό ακριβώς το γεγονός στηρίχτηκα. Πήρα το πιο
θλιμμένο ύφος που μπορούσα και την κοίταξα βαθιά μες τα μάτια. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Σε παρακαλώ,
πες μου τι ακριβώς έχει γίνει. Οι γονείς μου ζούνε σε άλλη πόλη και δεν ξέρω
καν αν γνωρίζουνε για την κατάσταση μου. Επίσης είπες 'και οι δύο ζωντανοί'. Τι
εννοείς; Έχει τραυματιστεί κι άλλος;" Αυτό ήταν, είχα χτυπήσει την
ευαίσθητη χορδή της. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Αχ αχ, τι να
σε κάνω κακομοίρη μου; Τέλος πάντων, θα στα πω γρήγορα όμως γιατί έχω να δω
άλλους δέκα ασθενείς σε αυτή τη γύρα κι έχω ήδη καθυστερήσει για να περιποιηθώ
τη μοσχαροκεφαλή σου. Λοιπόν, πριν τρεις ώρες περίπου είχες ένα ατύχημα ενώ
οδηγούσες. Οι αστυνομικοί που συνόδευαν το ασθενοφόρο είπαν ότι παραβίασες ένα
κόκκινο φανάρι και χτύπησες μια κοπέλα που περνούσε τη διάβαση με ένα
ποδήλατο." </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Εικόνες άρχισαν να πλημμυρίζουν
το μυαλό μου. Το φανάρι. Ήταν κόκκινο. Και το ποδήλατο στα αριστερά μου.
Κόκκινο κι αυτό. Ερχόταν με φόρα. Κι η κοπέλα. Εκσφενδονίστηκε σαν το ποδήλατο
να ήταν καταπέλτης και πέρασε από μπροστά μου ενώ με κοίταξε. Αυτά τα μάτια... </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Η κοπέλα;
Είναι σοβαρά; Έχει χτυπήσει πολύ άσχημα;" είπα με μια έκδηλη ανησυχία.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Η κοπέλα
σίγουρα δείχνει πολύ χειρότερα απ' ότι εσύ. Η κατάσταση της είναι σταθερή όμως
και οι γιατροί είναι πολύ αισιόδοξοι. Είχε μια μικρή εσωτερική αιμορραγία αλλά
το χειρουργείο ήταν επιτυχημένο. Εκτός από αυτό, δυο-τρία σπασμένα πλευρά και
αρκετοί μώλωπες, αλλά θα ζήσει. Τώρα την έχουμε σε τεχνητή καταστολή στην
εντατική για να συνέλθει ο οργανισμός της από το σοκ. Τυχερός είσαι κακομοίρη
μου! Σκέψου να είχε γίνει το μοιραίο. Τώρα θα είχες το ένα σου χέρι δεμένο στο
κάγκελο του κρεβατιού με χειροπέδες. Α, και μόλις θυμήθηκα! Απ' έξω είναι ένας
αστυνομικός για να σου πάρει κατάθεση. Μιας και ξύπνησες και απ ότι βλέπω
κελαηδάς μια χαρά θα στον στείλω, να τελειώνουμε και μ' αυτό να σηκωθεί να φύγει
από δω μέσα."</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ούτε εγώ
τους αντέχω" της είπα με νόημα αλλά το προσπέρασε. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Θα περάσω σε
δύο ωρίτσες πάλι να αλλάξω τον επίδεσμο σου και να σε ελέγξω. Μην πας
πουθενά..." μου είπε χαμογελώντας κι έκανε να φύγει. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Την έπιασα από το
χέρι κάπως απότομα. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Θέλω να την
δω. Την κοπέλα. Νιώθω απαίσια γι' αυτό που έγινε και το λιγότερο που μπορώ να
κάνω είναι να σταθώ δίπλα της και να της κρατήσω το χέρι". Φάνηκε στο
βλέμμα της ότι πήγε να αρνηθεί όμως το ξανασκέφτηκε, αν και δεν είχε πειστεί
ακόμα. "Σε παρακαλώ πολύ. Θέλω να τη δω." ξαναείπα. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Κάτι στον τόνο της
φωνής μου και την αποφασιστικότητα του βλέμματος μου φαίνεται πως δεν της άφησε
και πολλά περιθώρια. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Εντάξει θα
δω τι μπορώ να κάνω. Άσε με όμως τώρα να πάω στη δουλειά μου και θα τα πούμε
όταν ξαναπεράσω." </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ευχαριστώ.
Είσαι πολύ καλή" της είπα και της έσφιξα το χέρι. Καθώς έφευγε την άκουσα
να φωνάζει τον αστυνομικό και όταν έκλεισε η πόρτα έκλεισα κι εγώ τα μάτια μου
προσπαθώντας να συγκεντρωθώ και να θυμηθώ όλες τις λεπτομέρειες του συμβάντος.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Η κατάθεση δεν
κράτησε πολύ ώρα. Ο αστυνομικός ήταν αρκετά ευγενικός και δεν ήθελε να με
κουράσει. Εγώ απ' τη μεριά μου του είπα ό,τι μπορούσα να θυμηθώ μιας και τα
γεγονότα ήταν ακόμα συγκεχυμένα μες το κεφάλι μου ενώ είχα σίγουρα κάποια κενά
όσον αφορά την ακριβή ροή των γεγονότων. Τα κενά αυτά συμπληρώθηκαν σε κάποιο
βαθμό από την εξιστόρηση των καταθέσεων κάποιον αυτοπτών μαρτύρων. Αυτό
που είχε γίνει τελικά ήταν το εξής: Κατευθυνόμουν με το αυτοκίνητο μου προς το
φανάρι, το οποίο ήταν κόκκινο αλλά λόγο αφηρημάδας δεν το πρόσεξα παρά μόνο την
τελευταία στιγμή οπότε και πάτησα φρένο πολύ απότομα διαπιστώνοντας με πολύ
οδυνηρό τρόπο ότι ο πρώτος νόμος του Νεύτωνα λειτουργεί ακόμα. Εξ' αιτίας της
απότομης επιβράδυνσης και καθώς δεν φορούσα ζώνη, το κεφάλι μου βρέθηκε σε ένα
τρυφερό ενσταντανέ με την εσωτερική επιφάνεια του παρμπρίζ το οποίο άφησε τα
σημάδια του και στους δυο μας. Μια γενναία ραγισματιά στο παρ-μπριζ και μια
εξίσου γενναία χαρακιά στο μέτωπο μου από την οποία άρχισε αμέσως να τρέχει
αίμα. Ωστόσο δεν κατάφερα να σταματήσω πριν το φανάρι, αλλά έφτασα ως την
διάβαση. Για ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου χαμογέλασα με την τύχη μου που
δεν περνούσε κάποιος πεζός εκείνη την ώρα. Και τότε με την περιφερειακή μου
όραση αντιλήφθηκα κάτι να έρχεται κατά πάνω μου με μεγάλη ταχύτητα από τα
αριστερά. Γυρνάω και αντικρίζω την κοπέλα πάνω στο κόκκινο ποδήλατο να
κατεβαίνει την κατηφόρα ανήμπορη να σταματήσει. Ελάχιστες στιγμές μετά
προσέκρουε στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου μου και εκτιναζόταν ατσαλα μπροστά
από το παρ-μπριζ. Ήταν σαν να το έβλεπα σε αργή κίνηση. ‘Εβλεπα την αγωνία και
την απόγνωση στο πρόσωπο της, τον φόβο στα μάτια της. Τα μελιά της μάτια. Και
αυτό είναι και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν κατεβάσει τις ασφάλειες ο
εγκέφαλος.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Τις ώρες που
ακολούθησαν την επίσκεψη/ανάκριση του συμπαθή –αν εξαιρέσεις τον επαγγελματικό
του προσανατολισμό- αστυνομικού, το μυαλό μου πηγαινοερχόταν από την
επαγρύπνηση στην ύπνωση σαν μπαλάκι σε παρτίδα πινγκ-πονγκ. Ώσπου ήρθε τελικά η
αγαπητή νοσοκόμα. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Άιντε ξύπνα!"
μου είπε με σιγανή αλλά απότομη φωνή, "δεν έχουμε πολλή ώρα". </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Πολλή ώρα
για ποιο πράγμα;" τη ρώτησα. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Θές να την
δεις, ναι ή όχι;" μου πέταξε βιαστικά. "Είμαστε μόνο δύο που έχουμε
βάρδια στην πτέρυγα αυτήν την ώρα και ή άλλη έχει πάει για καφέ και τσιγάρο. Θα
κάνει κάνα τέταρτο να γυρίσει. Αν δεν θέλουμε να μας πάρει κανείς χαμπάρι –που
δεν θέλουμε- κι ιδιαίτερα εγώ γιατί θα έχω μπλεξίματα, πρέπει να βιαστείς.
Αλλιώς άστο. Μπήκες;". Φυσικά και είχα «μπει» και της έκλεισα συνωμοτικά
το μάτι, ενώ ήδη προσπαθούσα να σηκωθώ. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">"Στάσου να σε
βοηθήσω" μου είπε κι αμέσως ήρθε κοντά μου κι άρχισε να τακτοποιεί τον ορό
και τα σχετικά. Σε λιγότερο από ένα λεπτό βρισκόμασταν στον άδειο διάδρομο. Εγώ
καθισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι που είχε φέρει μαζί της κι εκείνη από πίσω
να με σπρώχνει. Δεν ξέρω αν ήταν η εμπειρία της δουλειάς ή το άγχος της να μην
μας πιάσουν, πάντως με έσπρωχνε με τέτοια ταχύτητα και τέτοια χάρη που θα μας
ζήλευε κι ένα ζευγάρι επαγγελματιών αθλητών του καλλιτεχνικού πατινάζ. Πραγματικά
έτσι όπως γλιστρούσαμε και παίρναμε τις στροφές στους γυαλιστερούς διαδρόμους και
ντυμένος στα λευκά έτσι όπως ήμουν, ένιωσα σαν τον λευκό κύκνο που τον απαγάγει
ο κακός μάγος σε κάποια σουρεάλ ίσως διασκευή της Λίμνης των Κύκνων. Η χορογραφία μας τελείωσε
αρκετά σύντομα, όταν μπήκαμε μέσα από μια διπλή πόρτα σε μια διαφορετική
πτέρυγα του νοσοκομείου. Πάνω από την πόρτα με μεγάλα άσπρα γράμματα σε μπλε
φόντο έγραφε ΜΕΘ. Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Το θέαμα που
αντίκρυσα δεν ήταν ευχάριστο. Ένα κρεβάτι νοσοκομείου, που φιλοξενούσε μια
κοπέλα χτυπημένη και με εμφανή τα σημάδια του ατυχήματος, ενώ αρκετά καλώδια
και σωληνάκια έφευγαν από διάφορα σημεία του κορμιού της και κατέληγαν σε
μηχανήματα που αναβόσβηναν και σε φιάλες με ορούς. Παρ’ όλα αυτά μια γλυκιά
άυρα κάλυπτε το σώμα της και κυρίως το πρόσωπο της. Το οποίο αν και
μωλωπιασμένο ήταν όμορφο. Ήθελα να πλησιάσω, να την αγγίξω, αλλά φοβόμουν.
Φαινόταν τόσο εύθραυστη αλλά και τόσο γαλήνια, που δεν ήθελα να διακινδυνεύσω
να την ταράξω. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ξέρουμε,
πότε θα ανακτήσει τις αισθήσεις τις;", ρώτησα την νοσοκόμα</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Λογικά,
αύριο. Αν όλα πάνε καλά. Το πολύ μεθάυριο", μου απάντησε εκείνη.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ωραία",
είπα "Θα ήθελα να την ξαναδώ. Να της μιλήσω"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Καλά. Θα
δούμε. Έλα τώρα να σε πάω στο δωματιό σου, να κοιμήθείς. Να μην μας κάνει και
κανένας τσακωτούς και το ξανασυζητάμε αύριο με το καλό." είπε, τέλος, η
νοσοκόμα κι εγώ αφέθηκα, απρόθυμα, να με τσουλήσει πίσω στο δωμάτιο μου.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Οι τελευταίοι μήνες
είχαν πέρασαν σαν ταινία, σαν παραμύθι. Σαν σημερα, πριν από έξι μήνες είχα
εκείνο το τρομερό ατύχημα με το αμάξι. Παραλίγο να σκοτώσω μια κοπέλα. Την
κοπέλα μου. Ωραίος τρόπος για να γνωρίσει κανείς την μέλουσα γυναίκα του. Να
την πατήσει με το αμάξι και να την στείλει στο νοσοκομείο. Και τώρα ετοιμαζόμουν
να τις κάνω πρόταση γάμου. Ουτε στα πιο ευφάνταστα σενάρια ρομαντικών κομεντί
δεν συμβαίνουν αυτά. Κι όμως συνέβη σε μένα. Είχα πάει να την δω αρκετές φορές
όσο ήμουν ακόμη στο νοσοκομείο. Ας είναι καλά εκείνη η φοβερή νοσοκόμα. Στάθηκε
άξιος σύμμαχος και συμπαραστάτης μου. Ίσως της ζητήσω να γίνει κουμπάρα. Αν δεν
ήταν εκείνη, σίγουρα δεν θα ήμουν εκεί την πρώτη φορά που άνοιξε τα μάτια της η
Ζωή. Ύστερα, όταν πήρα εξιτήριο, πήγαινα και την έβλεπα κάθε μέρα. Της έκανα
παρέα, τις διάβαζα βιβλία και περιοδικά, την βοηθούσα να σηκωθεί και να
περπατήσει. Ώσπου, όταν είχε γίνει πια τελείως καλά κι ήταν ο καιρός να βγει κι
αυτή από το νοσοκομείο, είμασταν πια ζευγάρι. Με είχε συγχωρέσει για το
ατύχημα, αν και συχνά μου έλεγε αστειευόμενη, ότι υπήρχαν και πιο ευκολοι
τρόποι να την γνωρίσω, δεν χρειαζόταν να «της την πέσω» με το αμάξι. Το ατύχημα
ήταν πια πίσω μας και μπορούσαμε να πλέον να γελάμε με αυτό. Εγώ της απαντούσα
ότι ο έρωτας δουλεύει με μυστήριους τρόπους κι ότι οι βουλές της μοίρας είναι
άγνωστες. Και το πίστευα. Το ατύχημα αυτό, ήταν το καλύτερο πράγμα που μου
συνέβη ποτέ. Γιατί έφερε τη Ζωή στη ζωή μου. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ήμουν στο αμάξι και
οδηγούσα. Πηγαίνα να βρώ τη Ζωή σε εκείνο το όμορφο μπιστρό που της αρέσει τόσο
πολύ κι είχα ήδη αργήσει. Βιαζόμουν και οδηγούσα νευρικά, κορνάροντας σε όποιον
βρίσκόταν μπροστά μου. Δεν ήθελα να την κάνω να περιμένει. Γαμημένα αφεντικά!
Τελευταία στιγμή μου είχε ζήτησε να κοιτάξω εκείνες τις αναφορές. Λες και δεν
μπορούσε να περιμένει μέχρι αύριο. Και έπρεπε να περάσω κι από το
κοσμηματοπωλείο, πριν κλείσει, για να πάρω το δαχτυλίδι. Σκουπιδιάρικο μπροστά.
"Την τρέλα μου! Όλα σήμερα βρήκαν;" μονολόγησα. Μπήκα δεξιά στο πρώτο
στενό με φόρα για να το αποφύγω και άπλωσα το χέρι, ασυναίσθητα, για να φτάσω
το κουτάκι με το δαχτυλίδι που βρισκόταν στην τσέπη του μπουφάν μου, στο
κάθισμα του συνοδηγού. Το έφερα μπροστά μου και το άνοιξα με το ένα χέρι, ενώ
με το άλλο κρατούσα το τιμόνι. "Ελπίζω να της αρέσει", σκέφτηκα και
αμέσως ήρθε στο μυαλό μου το όμορφο πρόσωπο της, ενώ ένα χαμόγελο σφηνώθηκε
ανάμεσα στα χείλη μου.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Εκείνη τη στιγμή,
σήκωσα το βλέμμα μου και είδα το φανάρι ευθεία μπροστά που ήταν κόκκινο. Όλα
έγιναν πολύ γρήγορα, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου θαρρώ. Πατησα μηχανικά
κι απότομα το φρένο με όλη μου τη δύναμη κι ένιωσα να αιωρούμαι. Είχα ξεχάσει
να φορέσω ζώνη. Και τότε την είδα. Την κοπέλα πάνω στο κόκκινο ποδήλατο που
διέσχιζε την διάβαση, ανήμπορη να αντιδράσει. Είδα την μούρη του αυτοκινήτου να
χτυπάει το ποδήλατο και εκείνη να εκτινάσσεται προς το μέρος μου, ενώ εγώ
ταυτόχρονα προσέκρουα στο παρ-μπριζ. Για μια φευγαλέα στιγμή κοίταξα το πρόσωπο
της. Είχα την εντύπωση πως είναι η Ζωή. Ύστερα και καθώς το αυτοκίνητο
ακινητοποιούταν η κοπέλα χάθηκε ξαφνικά από το οπτικό μου πεδίο. Το ποδήλατο
στραπαταρισμένο αρκετά μέτρα πιο μακριά. Ένιωσα ένα υγρό να κυλάει από την
κορυφή του κεφαλιού μου και είδα κόκκινες πιτσιλιές στο ταμπλώ. Και τότε όλα
σκοτείνιασαν.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Ανοίγω τα μάτια και
νιώθω σαν να ξυπνάω από έναν ατέλειωτο λήθαργο. Κοιτάω γύρω μου
ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, προσπαθώντας να συνηθίσω το φως. Όλα γύρω μου, μου
φαίνονται γνώριμα. Σαν να έχω ξαναβρεθεί εδώ. Σαν να έχω ξαναζήσει την σκηνή.
Νιώθω το σώμα μου βαρύ και το στόμα μου στεγνό. Ο πονοκέφαλος αφόρητος. Στην
άκρη του δωματίου, καθισμένη σε μια καρέκλα, είναι μια νοσοκόμα. Μου φαίνεται
γνωστή. Μόλις αντιλαμβάνεται ότι είμαι ξύπνιος σηκώνεται κι έρχεται προς το
μέρος μου. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Πως νιώθεις;
Χρειάζεσαι κάτι; Είσαι μαζί μας επι τέλους; " με ρωτάει</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Προσπαθώ με κόπο να
μιλήσω κι η φωνή μου βγαίνει αδύναμη και βραχνιασμένη:</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">- "Το κεφάλι
μου πάει να σπάσει"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Μου βάζει ένα χάπι
στο στόμα και φέρνει ένα ποτήρι με νερό στο στόμα μου. Με βοηθάει να πιω
μερικές γουλιές. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Σε έχω
ξαναδεί", της λέω. "Εσύ δεν με περιποιήθηκες και την προηγούμενη
φορά; Πριν από έξι μήνες;"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Είναι η
πρώτη φορά που σε συναντάω. Και δεν νομίζω να είχες άλλο ατύχημα πριν από έξι
μήνες. Έχεις υποστεί διάσειση. Επίσης εδώ και μιάμιση μέρα περίπου κοιμάσαι και
ξυπνάς συνεχώς, ενώ αρκετές φορές παραμιλούσες κιόλας. Φταίνε τα φάρμακα.
Σίγουρα θα με είδες κάποιες από τις προηγούμενες φορές που ήσουν ξύπνιος. Είναι
φυσιολογικό να νομίζεις ότι το μυαλό σου παίζει παιχνίδια"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Εγώ όμως είμαι
σίγουρος ότι είναι εκείνη η ίδια νοσοκόμα. Η μέλλουσα κουμπάρα μου. Τότε ο νους
μου πάει στη Ζωή. Κι αμέσως μετά στην κοπέλα με το ποδήλατο.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Η κοπέλα πως
είναι;", την ρωτάω με αγωνία. Το πρόσωπο της σκοτεινιάζει. Στρέφει το
βλέμμα της μακριά μου. Καθυστερεί λίγο να απαντήσει.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Καλύτερα να
μιλήσεις με τον αστυνομικό πρώτα." μου λέει τελικά.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ποιόν
αστυνομικό;" ρωτάω εγώ. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Από την ώρα
που σε φέρανε, είσαι με αστυνομική συνοδεία. Αλλάζουν βάρδιες συνεχώς. Πάντα
είναι κάποιος έξω από το δωμάτιο σου. Φαντάζομαι περιμένουν πότε θα έχεις
πλήρεις αισθήσεις για να σου πάρουν κατάθεση. Να τον φωνάξω; Μου φαίνεται πως
είσαι πια σε θέση να του μιλήσεις."</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Αρχίζω να
υποψιάζομαι τι έχει γίνει και νιώθω ένα απίστευτο βάρος να με πλακώνει στο
στήθος. Τα γόνατα μου παραλύουν και με πιάνει ένα ασυναίσθητο τρέμουλο. Την
κοιτάω στα μάτια και της λέω με σπασμένη φωνή:</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Σε παρακαλώ
πες μου. Η κοπέλα. Είναι καλά;". Μένει ακίνητη για μερικά δευτερόλεπτα. Φέρνει
βόλτα όλο το δωμάτιο με το βλέμμα της. Ανοίγει το στόμα της αλλά δεν μιλάει.
Κοίταει το πάτωμα και κλείνει τα μάτια της </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Η κοπέλα,
δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Όταν την φέραν ήταν ήδη αργά.", λέει τελικά.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Κλείνω τα μάτια μου
και νιώθω να βυθίζομαι σε μια θάλασσα γεμάτη καρφιά. Η παράλυση είναι ολική, το
τρέμουλο ανεξέλεγκτο. Νιώθω ότι δεν μπορώ να ανασάνω. Σαν να είμαι στο διάστημα
χωρίς φιάλη οξυγόνου. Νιώθω το χέρι της νοσοκόμας να σκουπίζει τον ιδρώτα από
το μέτωπο μου. Ανοίγω πάλι τα μάτια και την καρφώνω με το βλέμμα. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Το όνομα της
κοπέλας. Μήπως το έμαθες;" την ρωτάω.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ναι",
απαντάει κοφτά. "Αλλά δεν μπορώ να στο πω"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Αν στο πω
εγώ, θα μου πεις αν ήταν αυτό;" της λέω και κουνάει το κεφάλι της
καταφατικά. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Ζωή;"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Οι κόρες των ματιών
της ανοίγουν διάπλατα από την έκπληξη. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">-"Πώς...πώς το
ξέρεις;"</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;">Κλείνω τα μάτια και
δεν θέλω να τα ανοίξω ποτέ ξανά.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL"><span style="font-family: Trebuchet MS, sans-serif;"><i><span lang="EL">Από την συλλογή διηγημάτων του Τρύφωνα του Καρυδόπουλου
με τίτλο: "Μαρμελάδα από καυτερές πιπεριές κι άλλες ιστορίες" που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Περπλ Χέηζ.</span></i><span style="font-size: large;"> </span></span></span></div>
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8637694085999794836"></a>
<br />
<blockquote>
</blockquote>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-15192500388295810092013-02-14T00:36:00.001+01:002013-02-15T01:35:05.269+01:00Valentine Horror: Κλεμμένες Καρδιές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCwqE_EPWhcm7lybNAtXqNPmDTnH4Wc2Rlc5NkSIAnTEu99RFxTXyqiqLR_QN36tNiRMiDUaCMK3w92WShPYtniQ1vcSEZkdSxw-3z49YaZ8XyHAyRiIf7VmP6KCA2s0bak1hFFUJYzAs/s1600/valentines-day-horror-movies.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCwqE_EPWhcm7lybNAtXqNPmDTnH4Wc2Rlc5NkSIAnTEu99RFxTXyqiqLR_QN36tNiRMiDUaCMK3w92WShPYtniQ1vcSEZkdSxw-3z49YaZ8XyHAyRiIf7VmP6KCA2s0bak1hFFUJYzAs/s320/valentines-day-horror-movies.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Μιχάλης βγήκε από το μαγαζί εκσφενδονίζοντας το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο με τα δυο του δάχτυλα. Πάντα ένιωθε λίγο πιο "μάγκας" όταν το έκανε αυτό και γι'αυτό κοιτούσε δεξιά κι αριστερά να δει αν τον παρακολουθεί κανείς. Μια γριούλα που περνούσε εκείνη την ώρα κρατώντας μια σακούλα με ψώνια από το σουπερμάρκετ, κοντοστάθηκε δύο βήματα πριν το σημείο που είχε προσγειωθεί το τσιγάρο και τον κοίταξε επιτιμητικά σαν να του λέει "εσείς οι νέοι..." κουνώνταςτο κεφάλι. Εκείνος κοκκίνησε και γύρισε αμέσως από την άλλη. Κατέβασε το στόρι του μαγαζιού με δύναμη, περισσότερη απ'ότι χρειαζόταν γιατί συνήθως κόλλαγε -όχι σήμερα όμως- με αποτέλεσμα να χτυπήσει το χέρι του στο μάρμαρο του σκαλοπατιού. "Γαμώ το σπίτι σου, μπουρδέλο!" φώναξε και η γριούλα που δεν είχε απομακρυνθεί πολύ, γύρισε και τον κοίταξε με το ίδιο επιτιμητικό βλέμμα. Αυτή τη φορά της χαμογέλασε, της είπε "Χρόνια πολλά!" κι έφυγε βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση χωρίς να γυρίσει πίσω. Είχε ραντεβού με τους φίλους του, "τα μπακούρια" στην γνωστή πάμπ, για μπύρες. Άλλη μια χρονιά που θα τιμούσαν την παράδοση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ηταν 14 Φεβρουαρίου. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η μέρα των ερωτευμένων. Φυσικά ο Μιχάλης δεν πίστευε σε αυτές τις ανοησίες. Γιορτή των ερωτευμένων και μαλακίες. Γιορτή των ανθοπώληδων, των κοσμηματοπολών, των Τζάμπο και οποιουδήποτε τελος πάντων ήταν αρκετά πονηρός και αρκετά καταφερτζής ώστε να βάψει κάτι κόκκινο εκείνη τη μέρα και να το πουλήσει στους "αθεράπευτα ρομαντικούς". Ήταν μια "γιορτή" βιτρίνα, ή καλύτερα καθρέφτης, του άκρατου καπιταλισμού. Το πρόβλημα του όμως δεν ήταν αυτό. Δεν ήταν μόνο αυτό εν πάσει περιπτώσει. Κάποτε, όταν ήταν μικρότερος, πίστευε στην γιορτή των ερωτευμένων, την γιορτή που εξυμνούσε κι εξύψωνε τον έρωτα. Κι όχι με τον χαζορομαντικό τρόπο που το κάνουν οι περισσότεροι. Να πάρει ένα αρκουδάκι και ένα μπουκέτο λουλούδια στην καλή του, να την βγάλει έξω για φαγητό και ύστερα αχαλίνωτο σεξ, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας γιατί αύριο δουλεύουμε. Όχι, ο Μιχάλης πίστευε στην αληθινή και αναμφισβήτη, αγνή, καθαρή και ζωογόνα δύναμη του έρωτα. Πίστευε ότι ο έρωτας σε κάνει καλύτερο, σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο καλύτερο. Ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει κανείς. Και γι'αυτό οφείλουμε να του αφιερώσουμε μία μέρα το χρόνο. Μία μέρα που θα τον τιμάμε και θα τον γιορτάζουμε. Παρ' όλα τα κιτσαριά, τις κόκκινες καρδούλες και το εμπορικό πανηγύρι που στήνεται πίσω απ' ολα αυτά. Χαλάλι. Ο Μιχάλης πίστευε σε όλα αυτά. Κάποτε. Όχι όμως πια. Ας όψεται η καριόλα...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπήκε μές στην πάμπ κι έψαξε με το βλέμμα για τους φίλους του. Του είχαν στείλει μήνυμα ότι ήταν ήδη εκεί. Στο ίδιο μήνυμα τον είχαν προειδοποιήσει ότι εκεί βρισκόταν κι εκείνη η γλυκούλα η κοκκινομάλλα που του άρεσε. Η απάντηση του ήταν σύντομη και περιεκτική. "Σήμερα δεν έχει τέτοια. Είναι παράδοση." Η περιβόητη παράδοση έλεγε ότι κάθε χρόνο, 14 φλεβάρη, αντί να βγαίνουν με τις κοπέλες τους για ρομαντικά δείπνα και ολονύχτιες σεξουαλικές συνεδρίες, μαζευόντουσαν οι τέσσερις τους στην γειτονική πάμπ και τσακιζόντουσαν στις μπύρες σαν να μην υπήρχε άυριο, πίνοντας στην υγεία της καριόλας. Το παράξενο της υπόθεσης βέβαια ήταν ότι εδώ και 7 χρόνια που είχε ξεκινήσει η παράδοση, για κάποιο περίεργο λόγο, κάποια διαβολική ίσως σύμπτωση, και οι τέσσερις ήταν ελεύθεροι την συγκεκριμμένη μέρα κάθε χρόνο. Μπορεί να είχαν σχέσεις με κοπέλες πριν ή μετά από αυτή την ημερομηνία, αλλά εδώ και 7 χρόνια, με ανατριχιαστική ακρίβεια, κανείς τους δεν είχε κοπέλα στην γιορτή του έρωτα. Εξ ού και "τα μπακούρια". Όταν τελικά τους εντόπισε, εκείνοι ύψωσαν τα χέρια τους τα οποία κρατούσαν από ένα ποτήρι βαρελίσια μπύρα το καθένα για να τον προϋπαντήσουν. Ο Μιχάλης, πέρασε πρώτα από το μπαρ και πήρε μια μπύρα για να συνοδεύσει τους συντρόφους του. </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Γιαννάκη, πες μου ότι είναι ακόμα στην πρώτη τουλάχιστον. Είναι πολλή ώρα εδώ οι αλήτες;" ρώτησε τον μπάρμαν, κι εκείνος απάντησε </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Μην ανησυχείς Μιχαλιό, τους προλαβαίνεις άνετα. Έτσι όπως κατεβάζεις εσύ την μπύρα, σαν νεροφίδα, μην ανησυχείς για τίποτα." και χαμογέλασε με ένα ειλικρινές και καλοσυνάτο χαμόγελο, το οποίο ανταπέδωσε αμέσως ο Μιχάλης. </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ωραία, πάω να ξεκινήσω για να μην μείνω κι άλλο πίσω. Ωστόσο εσύ ετοίμαζε και τα σφηνάκια σιγά-σιγά, γιατί τους βλέπω αγριεμένους" του είπε καθώς έπιανε την μπύρα κι έκανε να φύγει. </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Έγινε! Πήγαινε κι έρχομαι με τα σφηνάκια" του απάντησε ο μπάρμαν και γύρισε από την άλλη μεριά ψάχνοντας ανάμεσα στα μπουκάλια. Προσπέρασε μερικά τραπέζια, μέχρι να φτάσει στους φίλους του, ένα εκ των οποίων ήταν κατηλλημένο από την Σοφία, την γλυκιά κοκκινομάλλα, και τις φίλες της και άθελά του κάρφωσε το βλέμμα του πάνω της. "Σιγά, θα σκοντάψεις!" του φώναξε ο φίλος του ο Γιώργος που παρακολουθούσε την σκηνή, κάνoντάς τον να αισθανθεί άσχημα και να κοιτάξει αλλού, προλαβαίνοντας όμως για ένα σύντομο δευτερόλεπτο να πιάσει το απαστράπτων χαμόγελο της Σοφίας που ήταν όλο δικό του. "Α, ρε Σοφάκι...μην μου το κάνεις αυτό. Όχι σήμερα. Έχουμε μία παράδοση να τηρήσουμε. Όχι σήμερα ρε γαμώτο." σκέφτηκε την ώρα που έφτανε στο τραπέζι των φίλων του. Εκείνοι των υποδέχτηκαν με τα ποτήρια υψωμένα και εν μέσω ποτηριών που τσουγκρούσαν βίαια και μπύρας που χυνόταν πάνω στα χέρια τους, στο τραπέζι, παντού, φώναξαν και οι 4 εν χορώ: </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Στην υγειά της ΚΑΡΙΟΛΑΣ!". </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Και του χρόνου να ΄μαστε καλά, να 'μαστε μπακούρια και να πίνουμε την μπύρα μας μακριά από ερωτευμένες γκόμενες και λιγούρια." έκανε πρόποση ο Γιώργος και ήπιανε όλοι από μια γεναία ποσότητα μπύρας ο καθένας. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
To γεγόνος ότι κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, εδώ και εφτά χρόνια "τύχαινε" κανείς τους να μην έχει ταίρι, δεν τους είχε απασχολήσει ιδιαίτερα μέχρι σήμερα. Το θεωρούσαν όλοι τους περισσότερο σαν ευλογία παρά σαν κατάρα. Ένα παιχνίδι της τύχης που τους έδινε την δυνατότητα να απαλλαγούν από υποχρεώχεις όπως δείπνα, δώρα, λουλούδια και κόκκινα μπαλόνια. Αντίθετα μόνο ευχάριστο τους φαινόταν το ότι μπορούσαν να ξοδέυουν τα λεφτά που θα έδιναν για ηλίθια δώρα, ύπο άλλες συνθήκες, με τον μόνο τίμιο τρόπο που ήξεραν. Πίνοντας αλκόολ. Όλα είχαν ξεκινήσει 7 χρόνια πριν, όταν ανήμερα του Βαλεντίνου, η Κ. (όπου το Κ θα μπορούσε να βγαίνει το ίδιο εύκολα από το καριόλα όσο και από το πραγματικό της όνομα το Κάτια) ή αλλιώς "ακατανόμαστη", του είπε να τα τα χαλάσουνε μετά από 7 χρόνια σχέσης. Ή θα του είχε πει τέλος πάντων αν είχε προλάβει. Αλλά δεν πρόλαβε. Την πρόλαβε ο Μιχάλης να λέει "Σκίσε με καυλιάρη μου" σε έναν νταγλαρά που την καβαλούσε πάνω στο κρεβάτι της, όταν πήγε να της κάνει έκπληξη με δυο αγκαλιές κόκκινα τριαντάφυλλα στο σπίτι της, αρκετά νωρίτερα από το προκαθορισμένο ραντεβού τους εκείνο το βράδυ. Τέτοιος ήταν ο Μιχάλης. Αθεράπευτα ρομαντικός, παρορμητικός και ευαίσθητος. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου που πίστευε στην μία και μοναδική αγάπη, στο άλλο μισό που λέμε και ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει τέτοιες κινήσεις επίδειξης ροματισμού για την γυναίκα που αγαπούσε. Κάποτε, όμως όχι πια. Όχι μετά από αυτό. Μετά από αυτό, σταμάτησε να πιστεύει στον Άγιο Βαλεντίνο και στον έρωτα γενικότερα ενδεχομένως. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Κ. ήταν η high school sweetheart του Μιχάλη, ή όπως θα έλεγαν και στο χωριό του, ο σχολικός και πρώτος του -φυσικά- έρωτας. Την είχε γνωρίσει στο γυμνάσιο, την είχε ερωτευτεί παράφορα, το ίδιο κι εκείνη σίγουρα -κανείς δεν μπορεί να το άρνηθει αυτό- και ήταν μαζί από τότε. Αλλά ενώ εκείνος, ορμώμενος ίσως από τις αμερικάνικες ταινίες που έβλεπε ή από τον παράφορο ρομαντισμό του ή και τα δύο, πίστευε ότι θα ήταν μαζί για πάντα, θα παντρευτούν, θα κάνουν παιδιά και θα ζήσουνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, η Κ. όπως όλες οι γυναίκες άλλωστε, ωρίμαζε όσο ο Μιχάλης έκανε αυτά τα παιδιάστικα όνειρα. Με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσει πολύ γρηγορότερα ότι δεν είναι δυνατόν να παντρευτεί τον πρώτο, τον ένα και μοναδικό έρωτα της. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την χαραμίσεις σε έναν άντρα. Κι έτσι είχε αποφασίσει να του πει να χωρίσουν εκείνο το βράδυ, κατα τη διάρκεια του δέιπνου σε εκείνο το πανάκριβο εστιατόρια στο οποίο είχε κάνει κράτηση για τους δυό τους ο Μιχάλης. Ίσως πάλι να περίμενε μέχρι το επιδόρπιο, ποτέ δεν θα μάθουμε. Γιατί καθώς είχε αρκετό χρόνο μπροστά της για να ετοιμαστεί για την βραδινή έξοδο με τον Μιχάλη και μιας και ήξερε πως πιθανότατα δεν θα έκανε σεξ μαζί του εκείνο το βράδυ, αποφάσισε να κορέσει την -ακόρεστη, η αλήθεια ήταν- επιθυμία της για σεξ με εκείνον τον ψηλό, τον μεταλά με τα μούσια και τα μακριά μαλλιά από τη σχολή της. Έτσι λοιπόν του είπε να περάσει από το σπίτι της, νωρίς το απογευματάκι για ένα γρήγορο...διάβασμα. Για να μην τα πολυλογούμε, ο Μιχάλης που με κάθε αγνή διάθεση και πρόθεση, είχε "δανειστεί" τα κλειδιά της Κ. και είχε φτιάξει αντικλείδια, με σκοπό να μπει μέσα στο σπίτι της, όταν εκείνη θα ετοιμαζόταν και να την στολίσει με λουλούδια από πάνω μέχρι κάτω σε μια ένδειξη του ακράτητου έρωτα του για εκείνη, τελικά την στόλισε με δύο αγκαλιές χριστούς και παναγίες και με ισάριθμα καντήλια και πήρε τηλέφωνο τους κολλητούς οι οποίοι ετοιμάζονταν κι εκείνοι για αντίστοιχα ρομαντικά δείπνα με τις κοπέλες τους. Μόνο ο Πάνος δεν είχε κοπέλα, αλλά ο Πάνος σπάνια είχε κοπέλα έτσι κι αλλιώς. Η καρδιά του Πάνου ήταν πολύ μεγάλη για να χωρέσει μόνο μία. Οι κολλητοί, αδερφοί θα έλεγε κανείς, παράτησαν γκόμενες σύξυλες (το ίδιο έκαναν κι αυτές φυσικά, με την πρώτη ευκαιρία) και πήγαν να συμπαρασταθούν στον φίλο τους, βοηθώντας τον να πνίξει τον πόνο στο αλκόολ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Κ., λοιπόν, έσπασε την καρδιά του Μιχάλη εκείνο το βράδυ, ή του την "έκλεψε" όπως του έλεγαν κοροϊδευτικά οι φίλοι του από τότε, υποννοόντας εν είδει μαύρου χιούμορ ότι του ξερίζωσε την καρδιά και την έβαλε σε ένα βαζάκι με φορμόλη, δηλαδή του την έκλεψε παρά τη θελησή του. Αλλά εκτός από αυτό η Κ. άθελα της βοήθησε να δημιουργηθεί μια παράδοση την οποία τηρούσαν ευλαβικά οι 4 φίλοι από τότε, με την βοήθεια της μοίρας φυσικά, η οποία τους έκλεινε συνομωτικά το μάτι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Η συμφωνία, την οποία ήταν δύσκολο να θυμηθούν ποιος είχε πρωτοδιατυπώσει και γιατί, πήγαινε κάπως έτσι: </div>
<div style="text-align: justify;">
"14 Φλεβάρη, ημέρα των ερωτευμένων εμείς οι 4 θα είμαστε πάντα εδω και θα τα πίνουμε. Ό,τι και να συμβαίνει στις ζωές μας, εμείς αυτή την μέρα δεν θα είμαστε με τις κοπέλες μας ή τις γυναίκες μας, αλλά θα έχουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί την μπύρα. Αυτή θα είναι η μόνη γυναίκα που θα επιτρέπεται να μπει ανάμεσά μας. Όποιος σπάσει την παράδοση θα είναι καταραμένος. Για πάντα. Μέχρι να τελειώσει ο κόσμος ".</div>
<div style="text-align: justify;">
Κι αφού τσουγκρίσαν τα ποτήρια τους και ήπιαν -στην υγεία της καριόλας- τη μπύρα τους μονορούφι, κάποιος από τους 4 έριξε επιτόπου μια ρουκέτα και τα έκανε όλα πουτάνα, έτσι για να επισφραγιστεί η συμφωνία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αποψινή επέτειος όμως ήταν λίγο διαφορετική από τις άλλες. Ήταν τέσσερις άνδρες, κοντά στα 30, οι οποίοι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν μπορούσαν να στεριώσουν σε μια σχέση. Κι ενώ όλο αυτό ήταν διασκεδαστικό και επιθυμητό όλα αυτά τα χρόνια, δεν πέρασαν κι άσχημα άλλωστε, είχε αρχίσει να τους προκαλεί μια ανησυχία, αόριστη και σιωπηλή μεν, αλλά υπαρκτή σίγουρα. Κι όσο πλησίαζαν στην αποβάθρα για να επιβιβαστούν στο τραίνο των 30, η ανησυχία αυτή μεγάλωνε. Και γινόταν όλο και περισσότερο απτή και ορατή ανάμεσα στα μέλη της παρέας, ασχέτως αν κανείς τους δεν το παραδεχόταν ανοιχτά. Έτσι την νύξη έκανε πρώτος ο Πάνος, του οποίου ήταν έτσι κι αλλιώς το στοιχείο του αυτό: </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Δεν φωνάζουμε τα κορίτσια να πιούνε μαζί μας; Να καυλαντίσουμε λίγο, να σαλιαρίσει κι ο Μιχαλάκης με την Σοφούλα που την ζαχαρώνει τόσο καιρό, να κάνουμε κατάσταση ρε παιδί μου;". </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ρε είσαι τρελός;" του φώναξε ο Στρατής, "θες να σπάσουμε την παράδοση και να ενεργοποιηθεί η κατάρα και να 'χουμε άλλα;". Παρ'όλα αυτά ο Πάνος συνέχισε ακάθεκτος: </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ρε φίλε, η συμφωνία λέει πως δεν πρέπει να γιορτάζουμε με τις κοπέλες μας ή τις γυναίκες μας τον Βαλεντίνο. Εμείς ούτε Βαλεντίνο θα γιορτάσουμε ούτε τα κορίτσια είναι κοπέλες μας. Και σίγουρα δεν είναι γυναίκες μας. Εμείς απλά θα καυλαντίσουμε με 4 μουνάκια που βρήκαμε στο μπαρ. Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό θα έπρεπε να κάνουμε από την αρχή κι όχι να καθόμαστε τόσα χρόνια να τα πίνουμε μόνοι μας σαν τους μαλάκες". </div>
<div style="text-align: justify;">
Η αποστομωτική απάντηση του συν το γεγονός ότι με το που τελείωσε την προτασή του, είχε ήδη σηκωθεί από την καρέκλα του και κατευθυνόταν προς το τραπέζι των κοριτσιών, δεν άφησε περιθώρια αντίδρασης σε κανέναν από τους υπόλοιπους. Όχι ότι θα υπήρχαν έτσι κι αλλιώς σοβαρές αντιρρήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα κορίτσια ήρθαν στο τραπέζι των αγοριών χωρίς πολύ δυσκολία, τα σφηνάκια κοι οι μπύρες επίσης, οπότε το για πότε ακριβώς άρχισε να παρεκτρέπεται η κατάσταση δεν είναι ξεκάθαρο. Το μόνο ξεκάθαρο και σίγουρο ήταν ότι κάποια στιγμή, εν μέσω χάχανων και πειραγμάτων ο Μιχάλης και η Σοφία βρέθηκαν να κοιτάζουν σαν τους χαζούς, χωρίς να μιλάνε, ο ένας μεσα στα μάτια του αλλου. Και τότε ήταν που το ένιωσε. Αυτο το συναίσθημα. Αυτό που νιώθεις όταν είσαι φερ'ειπείν ξαπλωμένος ανάμεσα στους φίλους σου σε μια παραλία, το καλοκαιράκι. Όχι οποιουσδήποτε φίλους, τους κολλητούς. Τους αδερφούς σου. Και όταν για μια στιγμή δεν μιλάει κανέις, εσύ κοιτάς τ'αστέρια. Και κλείνεις τα μάτια και μιλάς με τον εαυτό σου. Και σε ακούς, σε βλέπεις καθαρά. Και σου μιλάς και λες, πως αυτό το συναίσθημα που νιώθεις εκείνη την στιγμή, είναι αυτή η αίσθηση πληρότητας, αυτή η αποδόμηση του εαυτού σου σε μικρά κομματάκια ύλης και η ταυτόχρονη ενοποίησή τους με την ύλη των πάντων, με το όλο σύμπαν, που σε κάνει να νιώθεις την αποδοχή του όλου σύμπαντος μέσα σου και την αμφότερη αποδοχή του "είναι" σου από το όλο σύμπαν. Αυτή η ανέκφραστη πλην στιγμιαία συνειδητοποίηση της απόλυτης ευτυχίας που σου προσφέρει την αίσθηση της ελευθερίας. Της κατάκτησης της ελευθερίας πέρα και πάνω από κάθε δεσμό, ακριβώς επειδή ξέρεις ότι δεν υπάρχουν δεσμά που να μπορούν να σε κρατήσουν. Και που μπορείς να την κρατήσεις μες στα χέρια σου μόνο για σύντομη στιγμή, ένα απειροελάχιστο κλάσμα του χωροχρόνου, κι ύστερα λιώνει σαν νιφάδα χιονιού και χάνεται, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αυτό το συναίσθημα, που σε κάνει να νιώθεις άτρωτος κι ασφαλής και να αντιμετωπίζεις τα πάντα με μια προκλητική αδιαφορία. Που σε κάνει να νιώθεις πως τα έχεις όλα και δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο. Ποτε πια. Και που θες να κρατήσει για πάντα. Για μια ζωή κι ένα δευτερόλεπτο. Αυτό το συναίσθημα, λοιπόν, πολλαπλασιασμένο επί 100, ίσως και 1000, ένιωθε ο Μιχάλης όταν κοιτούσε μεσα στα μάτια της Σοφίας. Υποθέτουμε ότι το ίδιο ένιωθε και η Σοφία αλλά δεν μπορούμε να είμαστε και απόλυτοι. Ήταν πάντως αυτό που αποκαλεί ο πολύς ο κόσμος: "κεραυνοβόλος έρωτας". Ο ορισμός του ίσως. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGCyBAl4XTT9nd_1x2bQlfG2jsWomZVUE19nogB0fb4eOhDJmnSKW3U7NHkK-6zeKOEH1ZyQWAIoBpH8_nH2atoWWcc_IBFv0vY6O68BfVT7Wi454euv4FGeGGKKCDp5ON8xHeFjcWgR0/s1600/valentine-horror-movies.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGCyBAl4XTT9nd_1x2bQlfG2jsWomZVUE19nogB0fb4eOhDJmnSKW3U7NHkK-6zeKOEH1ZyQWAIoBpH8_nH2atoWWcc_IBFv0vY6O68BfVT7Wi454euv4FGeGGKKCDp5ON8xHeFjcWgR0/s1600/valentine-horror-movies.jpg" /></a></div>
<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χωρίς ιδιαίτερη έκπληξη και δυσκολία μπορεί να φανταστεί κανείς λοιπόν, ότι η επόμενη σκηνή της αφήγησης, μας βρίσκει στο σπίτι του Μιχάλη και πιο συγκεκριμένα στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί ήταν που ο Μιχάλης άρχισε με έκπληξη να ανακαλύπτει ότι η Σοφία ήταν κάτι παραπάνω από το γλυκό κι αθώο κοριτσάκι με το οποίο έμοιαζε. Πολύ παραπάνω. Είχε κρυφά χαρίσματα. Πιο συγκεκριμενα, ο Μιχάλης βρισκόταν δεμένος χειροπόδαρα στα κάγκελα του κρεβατιού, φιμωμένος με το στρινγκάκι της και με ένα μαντήλι δεμένο γύρω από τα μάτια του. Εκείνη τη στιγμή, η Σοφία που είχε εξαφανιστεί για μερικά λεπτά, επέστρεψε κρατώντας στα χέρια της ένα κοφτερό μαχαίρι κι έναν αναπτήρα. Ο Μιχάλης, που είχε βυθιστεί στις σκέψεις του όση ώρα περίμενε, χωρίς να έχει ιδιαίτερες εναλλάκτικές έτσι κι αλλιως, την επιστροφή της, από την μία δεν μπορούσε να πιστέψει την τύχη του, από την άλλη όμως είχε αρχισει να ανησυχεί για το αν η Σοφούλα έστεκε με τα καλά της ή αν ήταν κλινική περίπτωση και έπασχε από νυμφομανία ή κάτι χειρότερο ακόμα, του οποίου το όνομα δεν μπορούσε να ξέρει καθ'ότι οι γνώσεις του περί ψυχιατρικής ήταν ελλιπείς, ήταν όμως σίγουρος ότι υπήρχε. Αυτό το αίσθημα φόβου κι αβεβαιότητας πάντως, έκανε τα πράγματα να δουλεύουν ρολόι, ακόμα και μετά από 3 ώρες και 2 κουτάκια προφυλακτικά, κι αυτό ήταν κάτι που τον ανησυχούσε εξίσου. Όταν όμως ένιωσε την πυρρωμένη λάμα του μαχαιριού πάνω στο δέρμα του, τα είδε όλα. Τον έλουσε κρύος ιδρώτας και τότε για πρώτη φορά ίσως στη ζωή του, ένιωσε σαν πρωταγωνιστής σε φτηνό θρίλερ. Ουτε καν πρωταγωνιστής. Ένιωσε σαν αυτούς τους ημιάγνωστους κομπάρσους που πεθαίνουν στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Αμέσως φώναξε, τινάχτηκε και προσπάθησε να απελευθερωθεί. Η Σοφούλα, άτεγκτη και αγέρωχη έτσι όπως ήταν καβαλημένη πάνω του, άρχισε να του σφίγγει το πρόσωπο και να του μιλάει με λάγνα φωνή λέγοντάς του ότι αν θέλει να ελευθερωθεί, πρέπει να πει την προκαθορισμένη λέξη ασφαλείας, που είχαν ορίσει ώρες πριν, λίγο πριν αρχίσουν οι "εχθροπραξιές". Ο Μιχάλης, ο οποίος δεν ήταν κάνας φλώρος, φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να είχε ενδώσει τόσο εύκολα. Αλλά ένεκα του ότι είχε αρχίσει στα αλήθεια να πιστεύει ότι η φαινομενικά αθώα και μικρή Σοφούλα, μπορεί και να ήταν στα αλήθεια ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το πριόνι -ή το άλλο του μισό-, είπε την λέξη χωρίς δεύτερη σκέψη. Η Σοφία τότε χαλάρωσε την λαβή της, κατέβηκε απο πάνω του κι άρχισε να του λύνει τα χέρια. </div>
<div style="text-align: justify;">
-"Μωρό μου είσαι καλά; Σε πόνεσα; Σε ξενέρωσα; Συγνώμη δεν το ήθελα, νόμιζα ότι σου αρέσουν αυτά. Έτσι δεν μου είπες;" άρχισε να λέει, αλλά ο Μιχάλης την διέκοψε.</div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ναι μια χαρά, είμαι. Φυσικά και μου αρέσουν αυτά. Αφού σου είπα, είμαι ανώμαλος. Απλά ένιωσα λίγο άβολα με αυτό το...τι είναι αυτό; Μαχαίρι;" είπε με τα μάτια διάπλα ανοιχτά, δείχνοντας την κοφτερή λάμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
- "Ναι, γιατί; Φοβάσαι;"</div>
<div style="text-align: justify;">
- "Όχι απλα...δεν μου 'χει ξανατύχει"</div>
<div style="text-align: justify;">
- "Γενικά νομίζω δεν σου 'χει ξανατύχει γυναίκα σαν κι εμένα" είπε και του έκλεισε ναζιάρικα το μάτι καθώς έπιασε το μαχαίρι στα χέρια της κι άρχισε να το σέρνει πάνω στο στήθος του με την κόψη. Όταν έφτασε στον λαιμό του, σταμάτησε και πίεσε την μύτη του λίγο παραπάνω. Όχι πολύ, αλλά αρκετά ώστε να τρέξει λίγο αίμα από τον λαιμό του, σαν να είχε κοπεί στο ξύρισμα. Τότε χωρίς να πάρει το βλέμμα της από τα μάτια του, άπλωσε το ελεύθερο χέρι της προς τα κάτω, ψάχνοντας, εξερευνώντας με την αφή της το κορμί του, ώσπου έφτασε στο πέος του, το οποίο βρικόταν ακόμα, παραδόξως, σε πλήρη στύση. </div>
<div style="text-align: justify;">
"Απ'οτι βλέπω δεν σε χαλάει κιόλας..." παρατήρησε η Σοφία και συνέχισε να πιέζει το μαχαίρι στον λαιμό του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνη την ώρα, διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του Μιχάλη με πρώτη και κύρια, ότι υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να πεθάνει αυτό το βράδυ. Κάτι που όμως δεν τον ενοχλούσε γιατί η αμέσως επόμενη σκέψη του ήταν ότι η Σοφούλα ήταν μάλλον η γυναίκα της ζωής του. Ήταν "αυτή", η μία που έψαχνε σε όλη του τη ζωή, το άλλο του μισό. Λίγο επιπόλαιο και βιαστικό να κάνει τέτοιες σκέψεις, ύστερα από μια τόσο σύντομη γνωριμία, αλλά όπως πάντα έλεγε στον εαυτό του, όταν θα την έβρισκε, θα ήξερε. Θα το καταλάβαινε. Και τώρα ήξερε. Πέραν πάσης αμφιβολίας η Σοφία ήταν "αυτή". Οπότε ακόμα κι αν τον σκότωνε απόψε, δεν θα τον ένοιαζε, γιατί επιτέλους την είχε βρει και θα πέθαινε στα χέρια της. Δεν μπορούσε να είχε φανταστεί και να είχε παραγγείλει για τον εαυτό του καλύτερο θάνατο από αυτόν. Η τρίτη, όμως, σκέψη που έκανε ήταν και η πιο στενάχωρη. Συνειδητοποίησε με απογοήτευση και ψήγματα θυμού, ότι ακόμα δεν είχε ολοκληρώσει την αποστολή του. Είχε ακόμα μία καρδιά να "κλέψει". Και δυστυχώς, αυτή η καρδιά έπρεπε να κλαπεί απόψε. Δεν μπορούσε να το ρισκάρει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με μια γρήγορη κίνηση, ο Μιχάλης άρπαξε το μαχαίρι από τα χέρια της Σοφίας και το πέταξε στο πάτωμα, ενώ ταυτόχρονα την γύρισε ανάσκελα και ανέβηκε πάνω της. Καθώς έμπαινε μέσα της, τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό της κι άρχισε να την πνίγει. Κάτι που είχε κάνει και νωρίτερα και το οποίο είχε τύχει θερμότατης υποδοχής από την Σοφία. Τα χέρια του σφίχτηκαν ακόμα πιο βίαια και δυνατά γύρω από τον λαιμό της. Εκείνη φάνηκε να δυσανασχετεί αλλά δεν είπε τίποτα, ενώ ο ρυθμός του καθώς μπαινόβγαινε μέσα της είχε γίνει πιο βίαιος κι αυτός. Οι φλέβες του λαιμού της είχαν αρχίσει να πετάγονται και τώρα προσπαθούσε μάταια να ξεφύγει από την λαβή του και να ψελλίσει την λέξη ασφαλείας. Όχι ότι αυτό θα της εξασφάλιζε την σωτηρία φυσικά. Τότε πλησίασε το πρόσωπο του στο αυτί της και της ψιθύρισε:</div>
<div style="text-align: justify;">
"Συγνώμη αγάπη μου. Είσαι εσύ. Αλήθεια είσαι εσύ. Σε βρήκα. Αλλά πρέπει να σε σκοτώσω. Συγνώμη."</div>
<div style="text-align: justify;">
Δύο δάκρια έσταξαν πάνω στο πρόσωπο της, καθώς άφηνε την τελευταία της πνοή μέσα στα χέρια του, την στιγμή της αποκορύφωσης του οργασμού του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το γυμνό και γεμάτο αίματα κορμί της Σοφίας, κείτονταν άψυχο πάνω σε ένα αυτοσχέδιο ξύλινο τραπέζι. Κάτι ανάμεσα σε χειρουργικό κρεβάτι και πάγκο σφαγέα. Το τραπέζι φωτιζόταν από έναν προβολέα που κρεμόταν από τον ταβάνι και βρισκόταν στο κατά τ'άλλα ημιφωτισμένο υπόγειο του σπιτιού του Μιχάλη. Εκείνος μόλις είχε τελειώσει την "επέμβαση" κι ετοιμαζόταν να ολοκληρώσει το έργο του. Πήρε ένα μεγάλο βάζο σχεδόν γεμάτο με ένα άχρωμο υγρό και τοποθέτησε μέσα μια καρδιά. Την καρδιά της Σοφίας. Με ένα μαρκαδόρο έγραψε πάνω στο άσπρο καπάκι του βάζου ένα ευανάγνωστο "7" και σιγουρεύτηκε ότι το είχε κλείσει καλά. Ύστερα, με αργά και αποφασιστικά βήματα κατευθύνθηκε προς τον απέναντι τοίχο και σταμάτησε μπροστά από ένα μεγάλο ράφι. Πάνω στο ράφι υπήρχαν άλλα έξι παρόμοια βάζα στη σειρά, γεμάτα με το ίδιο υγρό, το οποίο ήταν προφανώς φορμόλη, ενώ μεσα στο υγρό του κάθε βάζου, έπλεε αδρανής κι από μία καρδιά. Τοποθέτησε το καινούργιο βάζο, το βάζο με το νούμερο "7" δίπλα στα υπόλοιπα. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε αίφνης στο προσωπό του. Επιτέλους, σκέφτηκε, ήταν ελεύθερος, απαλλαγμένος από την τρομερή κατάρα. Και αυτός και οι 3 καλύτεροι του φίλοι. Εφτά χρόνια περίμενε για αυτήν τη στιγμή. Όσα και τα χρόνια που ήταν μαζί με την Κ. Αυτή που του είχε ξεριζώσει και "κλεψει" την καρδιά του και που του είχε στερήσει την δυνατότητα να εμπιστεύεται και να ερωτεύεται τις γυναίκες. Εφτά χρόνια χωρίς ταίρι στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Εφτά ματωμένες επέτιοι της σιχαμερής αυτής γιορτής. Εφτά γυναίκες που πέθαναν πρόωρα και με βίαιο τρόπο ανήμερα της γιορτής των ερωτευμένων. Εφτά νεανικά γυναικεία κορμία που "τσαλάκωσε" και βεβήλωσε με τα ίδια του τα χέρια. Εφτά κλεμμένες γυναικείες καρδιές που έπρεπε να δωθούν θυσία για να σπάσει η κατάρα που τον κυνηγούσε. Κι όλα αυτά ώστε να μπορεί να ερωτευτεί ξανά, να ζήσει σαν άνθρωπος, να αγαπήσει. Να φτάσει στον προορισμό του: να βρει την γυναίκα της ζωής του. Εκτός κι αν την είχε σκοτώσει στην πορεία...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtofjf45e0p9yLgWV876blCy_UBLPRLwMXE5AjNi8WKxpJT1vRtn5TCAVyRUo0cnk3UoTu2Uwh3pU4uE2oGeXklXoRdDJhkGYujGtNz8gFSvjMq7EgpGjdLv8kLdK5X9_bH2XAEMbbP-c/s1600/390538409_8b40534bf7_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtofjf45e0p9yLgWV876blCy_UBLPRLwMXE5AjNi8WKxpJT1vRtn5TCAVyRUo0cnk3UoTu2Uwh3pU4uE2oGeXklXoRdDJhkGYujGtNz8gFSvjMq7EgpGjdLv8kLdK5X9_bH2XAEMbbP-c/s320/390538409_8b40534bf7_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-19905152907787350802013-01-25T16:38:00.000+01:002013-02-19T15:40:18.723+01:00Κοινωνικοί προβληματισμοί by Spasokaridos (και απάντηση στα καπάκια μπάι Τρυποκάρυδος)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background-color: black;">Τι σας έχω εγώ; Τι σας έχω εγώ!; Τον Spasokarido βρε κουτά. Σας έλειψε το κοφτερό σαν νυστέρι χιούμορ του και η απαράμιλλη ευφυία του; Είμαι σίγουρος πως ναι, γιατί κι εμένα μου είχαν λείψει να πω την αλήθεια. Κι αφού τον τελευταίο καιρό είμαι τόσο <strike>άχρηστος</strike> απασχολημένος για να γράψω καινούργιο ποστ, είπα να δώσω το βήμα στον πολυαγαπημένο σας και μου Spasokarido, τον οποίον τον απασχόλησε ένα φαινομενικά αδιάφορο θέμα της σχετικά πρόσφατης επικαιρότητας, με ιδιαίτερες προεκτάσεις στο σύνολο της κοινωνίας όμως. Μου ζήτησε λοιπόν, αν συμφωνώ, να δημοσιεύσω το κείμενο του. Εγώ φυσικά θα το δημοσίευα ακόμα κι αν δεν συμφωνούσα (όπως και δεν κάνω πλήρως). Ας πάμε να τον διαβάσουμε όμως, και θα απαντήσω ύστερα στα σημεία που δεν συμφωνώ. Α, και κάτι τελευταίο προς τους αναγνώστες ΜΟΥ: Το νου σας μουνιά, έτσι και ξεσκιστείτε στα σχόλια και στα like και τα share και τα retweet κι ότι στο διάλο άλλο, με τούτη δω την ανάρτηση, που είναι του Spasokaridou ουσιαστικά, ενω στις δικές μου σας πιάνει μούγγα-στρείδι, τη γαμήσατε. Θα εξαφανιστώ για πάντα και θα ψάχνετε να με βρείτε. Στο διάλα, σας ταίζουμε, σας ποτίζουμε κι έρχεται ο άλλος και παίρνει όλη τη δόξα το αρχίδι. Ναι ρε πούστη Spasokaride, εισαι αρχίδι. Αλλά σ'αγαπάω... Δικός σας, κυρίες και κύριοι:</span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background-color: black;"></span></span><br />
<a name='more'></a><span style="color: white; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background-color: black;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background-color: black;"> </span></span><span style="background-color: black; color: white; font-family: Arial, sans-serif;"> ========================= </span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: white; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="background-color: black;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Τη Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013, φεύγει από τη ζωή ο
17χρονος ποδοσφαιριστής του Άρη, Άγγελος Τσιμπούρας.</span><o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8461" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8459" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8458" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Η έκθεση του Ιατροδικαστή αναφέρει πως ο θάνατος προήλθε από οξύ εγκεφαλικό
και πνευμονικό οίδημα, παθολογικής αιτίας.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8457" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8456" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8455" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Την Κυριακή 20 Ιανουαρίου, στο παιχνίδι Άρης- ΑΕΚ, ο ποδοσφαιριστής του
Άρη, Αγκάνθο, σκοράρει και δείχνει τη μπλούζα κάτω από τη φανέλα του, με το
μήνυμα «Άγγελε δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ».</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8447" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8454" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8453" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο διαιτητής Τάσος Κάκος του δείχνει δεύτερη κίτρινη κάρτα διότι ανέβασε τη
φανέλα του πάνω από το λαιμό (ώστε να δείξει το μήνυμα από κάτω) και τον
αποβάλει.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8460" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8452" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8451" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Και αυτά είναι ό,τι πιο κοντινό σε απλά και σκέτα ΓΕΓΟΝΟΤΑ μπορώ να σκεφτώ
να αναφέρω σχετικά με την υπόθεση. Από εδώ και κάτω ξεκινούν οι ΑΠΟΨΕΙΣ. Και οι
απόψεις είναι πάντα υποκειμενικές. Και όσοι τις ακούν πρέπει να τις εξετάζουν
κριτικά και όχι να τις καταπίνουν αμάσητες.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8450" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8449" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8448" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">«Από τις αγελάδες παράγεται μοσχαρίσιο κρέας». ΓΕΓΟΝΟΣ (λέμε τώρα)</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">«Είναι γεγονός ότι στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει η μοσχαρίσια γάλακτος».
Παπάρια γεγονός! Τράβα να το πεις σε 1,2δις Ινδούς!<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8467" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Τώρα τελευταία, όλο και πιο συχνά νοιώθω την ανάγκη να κάνω αυτό τον απλό
και βασικό διαχωρισμό ειδικά όταν εκφράζονται απόψεις τόσο λογικοφανείς που
εύκολα μασκαρεύονται ως δεδομένα.<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Τέλος πάντων, ξέφυγα. Επιστρέφω στο θέμα λοιπόν.<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8468" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Μας λένε τα αγαπημένα δελτία ειδήσεων: «Αγανάκτηση στην κοινή γνώμη
προκάλεσε η απάνθρωπη απόφαση του διαιτητή Κάκου να αποβάλει… μπλα, μπλα,
μπλα…». Τα υπόλοιπα τα ξέρετε ή εν πάσει περιπτώσει τα καταλαβαίνετε. Και πού
την ξέρεις μωρή ξεκωλιάρα την άποψη της κοινής γνώμης εσύ;;;!!!!<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">1<sup>ον</sup>. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να συνειδητοποιούμε ότι επειδή
μας λένε ότι το τάδε είναι το λαϊκό αίσθημα, η κοινή γνώμη ή ό,τι άλλο, δε
σημαίνει πως είναι έτσι<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">2<sup>ον</sup>. Οφείλουμε επίσης να συνειδητοποιούμε πόσο εύκολο είναι να
πιστέψουμε ότι και η δική μας γνώμη ταυτίζεται με την κοινή γνώμη. «Είναι
λογικοφανές, είναι απλό και εύκολο, το λέει μια κυρία που φοράει ταγιέρ, είναι
και η κοινή γνώμη, ε, είναι και η δική μου γνώμη!» ΓΙΑΤΙ;;;; Δε λέω, μπορεί να
είναι και δική σου γνώμη, αλλά σκέψου το λιγάκι πρώτα!<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">3<sup>ον</sup>. Πότε έγινε το δημοψήφισμα υπέρ ή κατά της απόφασης και δεν
το πήρα γραμμή; Τι; Δεν έγινε; Άρα είναι ανοιχτά τα ενδεχόμενα (α) η κοινή
γνώμη να χέστηκε (β) η κοινή γνώμη να είναι διχασμένη (γ) η κοινή γνώμη να
χαλάστηκε αλλά όχι και να αγανάκτησε (δ) άλλο, αν ναι, παρακαλώ συμπληρώστε…;;;<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">4<sup>ον</sup>. Ποιος είπε ότι η κοινή γνώμη έχει δίκιο;! Και κυρίως ποιος
είπε ότι έχει σημασία η κοινή γνώμη σε όλα τα ζητήματα;;;!!!<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8476" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8475" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί. Ναι, η δημοκρατία είναι το καλύτερο ρεαλιστικά
εφικτό πολίτευμα που έχουμε δει έως τώρα. Ναι, σκατά στους φασίστες, τους
ρατσιστές, τους τυράννους και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους απειλούν τα
δικαιώματα και τις ελευθερίες μας.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8477" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8474" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8473" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">ΟΚ; Τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε, πάμε παρακάτω.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8472" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8471" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Γιατί λοιπόν να πρέπει η κοινή γνώμη (που ανάθεμα κι αν υπάρχει τρόπος να
ακουστεί αυτούσια) να έχει σημασία πάντα; Γιατί θα πρέπει η εφαρμογή κάθε
κανονισμού και νόμου στη χώρα αυτή να υπόκειται στην κρίση της κοινής γνώμης;!</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8470" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8469" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ας δούμε λίγο το συγκεκριμένο θέμα. Είναι εύκολο να πεις πως ο Κάκος είναι
καραγκιόζης που απέβαλε τον παίχτη ο οποίος στο κάτω-κάτω τι έκανε; έστειλε ένα
μήνυμα συμπαράστασης στην οικογένεια του νεκρού συναθλητή του. Μάλιστα. Πού
σκατά το λέει ότι ο διαιτητής είναι αρμόδιος ή οφείλει να εξετάζει το
περιεχόμενο του μηνύματος κάτω από τη φανέλα του ποδοσφαιριστή; Είναι εκεί για
να εφαρμόζει τον κανονισμό. Τόσο απλά ρε γαμώτο! Λέει ο κανονισμός ότι πρέπει
να πάρει κάρτα ο παίχτης; Ναι. Τι πρέπει να κάνει ο διαιτητής; Να βγάλει κάρτα.
Τελεία.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8499" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8498" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Γνωρίζεις Αγκάνθο- και κάθε Αγκάνθο- τον κανονισμό; Ναι. Αν όχι είσαι
μαλάκας επαγγελματίας και σόρρυ κιόλας. Εφόσον λοιπόν το γνωρίζεις και τον
παραβαίνεις επειδή έτσι γουστάρεις ή επειδή θεωρείς ότι τιμάς τη μνήμη του
παιδιού (και μπράβο σου) έχε αρχίδια και δέξου την ποινή γιατί κι αυτή την
ήξερες από πριν!</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8614" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8519" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8518"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο συγκεκριμένος κανονισμός μου τη σπάει. Θεωρώ ως φίλαθλος και καταναλωτής
(τρομάρα μου) του προϊόντος που ονομάζεται</span><span class="apple-converted-space"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></span></span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">Super<span class="apple-converted-space"> </span>League</span><span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8610"><span class="apple-converted-space"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">(τρομάρα της) ότι ο συγκεκριμένος κανονισμός αφαιρεί κάτι από την πλάκα και
το χαβαλέ του ποδοσφαίρου. Θα ήθελα να καταργηθεί, αλλά μέχρι να γίνει αυτό θα
πρέπει να τηρείται!</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8611" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8505" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8613" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ο διαιτητής πολύ εύκολα θα μπορούσε να κάνει τον καλό (αν και Κάκος. Βρε το
σατανά, πού το σκαρφίστηκα;!) και να μη δείξει κάρτα. Τους όποιους ΑΕΚτζήδες
που θα δήλωναν αδικημένοι θα τους έλεγαν από γραφικούς μέχρι απάνθρωπους και
όλα καλά.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8500" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8502" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8504" style="background-color: black;"><span style="color: white;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Αφού όμως ανοίξαμε το πορτάκι της κρίσης για το περιεχόμενο των μηνυμάτων
που τιμωρούνται, τι θα προτείναμε στην παρακάτω περίπτωση;</span></span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNpY-i1gs31PIqroZKjDeAtZu2dk9LzwIA6oLuFp_Zj-eR3p2rZXZOPRfM7RdBJef7VJi_YhYbGkL2zaEQ4TntBOalx1mpzu549rpNi6zvS7EBAj7bqqu0csMXJpknNFg1OKD8wdS7JJw/s1600/securedownload.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNpY-i1gs31PIqroZKjDeAtZu2dk9LzwIA6oLuFp_Zj-eR3p2rZXZOPRfM7RdBJef7VJi_YhYbGkL2zaEQ4TntBOalx1mpzu549rpNi6zvS7EBAj7bqqu0csMXJpknNFg1OKD8wdS7JJw/s320/securedownload.png" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Πόσο κοινή θα ήταν η κοινή γνώμη στην περίπτωση αυτή;</span><o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8491" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8490" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8680"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Κι αν αντί για αυτό έλεγε “</span></span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">FREE<span class="apple-converted-space"> </span><span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8489">PALESTINE</span></span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">”;<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8679" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8488" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8487" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Κι αν έπρεπε να εξηγήσεις γιατί αυτό είναι ένα αποδεκτό μήνυμα σε μια
Ισραηλινή που έχει χάσει το παιδί της στις διαμάχες και που (μη βιάζεσαι!) στ’
αρχίδια της ποιος έχει πολιτικά ή ιστορικά δίκιο; (έχω γίνει κι εγώ γελοίος
λαϊκιστής εν τέλει!)</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8677" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8675" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8674"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Θα ήταν ίδιες οι απαντήσεις της ελληνικής «κοινής γνώμης» αν</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> το μήνυμα έλεγε “</span></span><span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8676"><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">PALESTINE</span><span class="apple-converted-space"> </span>BELONGS<span class="apple-converted-space"> </span>TO<span class="apple-converted-space"> </span>ISRAEL</span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">”;<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8673" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Κι αν ο Τζεμπούρ σήκωνε
τη φανέλα του… ξέρετε… αυτή την κόκκινη-άσπρη… και έγραφε από κάτω “Σκατά στους
Έλληνες φονιάδες του Αλγερινού στα Πετράλωνα;”<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8486" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8485" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8484" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Και για να πιάσουμε και τη μέγιστη υποκρισία περί προσβολής της μνήμης του
νεκρού και των συναισθημάτων της οικογένειάς του: Μα για πόσο βλήτα μας
περνάτε;! Σοβαρά;! ΑΥΤΟ είναι προσβολή;;;!!! Χάθηκε ένα 17χρονο παιδί και αυτό
μας νοιάζει;! Γαμώ τους φαρισαίους που ασχολούνται με αυτά, τους δημοσιογράφους
που δείχνουν το κοινωνικό προφίλ τους, τους παράγοντες των ομάδων που ψάχνουν
την επόμενη ευνοϊκή διαιτησία με τέτοιου είδους παράπονα, γαμώ κι εμένα που
γράφω για όλους αυτούς!</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8483" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Βαρέθηκα να ακούω
κορώνες του στυλ «να τους χώσουν όλους μέσα, που κλέβουν το κράτος, που μας
κοροϊδεύουν, που, που….» και επίσης το περιβόητο «Να τηρηθούν οι νόμοι!».<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Όταν όμως σου έρθει το χαρτί για τεθωρακισμένα, βάζεις βύσμα να πας
αεροπορία (</span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">true<span class="apple-converted-space"> </span>story</span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">, εγώ το έκανα, ντρέπομαι με όλη τη σημασία της λέξης) και λες «έλα μωρέ,
τι πειράζει;».<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8482" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Όταν ρίχνουν το
αυθαίρετο του 2<sup>ου</sup></span><span class="apple-converted-space"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">ξαδέλφου σου λες «Είναι πολύ καλό παιδί, μεροκαματιάρης, όλες τις
οικονομίες του στο σπιτάκι αυτό τις είχε ρίξει. Απαράδεκτο!».<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8481" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8480" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Δεν κόβεις απόδειξη σε όλους όσους έρχονται στο μαγαζί σου, γιατί το 23%
ΦΠΑ είναι πάρα πολύ, λες κι όταν ήταν 18% έκοβες απόδειξη και στα αδέσποτα που
τους πέταγες κόκαλο.</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8479" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8478" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Λες «τον καημένο τον Άκη, τον τραβάνε στις φυλακές σε τέτοια ηλικία» (ναι,
ακούστηκε ΚΑΙ αυτό!)</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Επιλέγεις ποιοι νόμοι πρέπει να τηρηθούν! Το κάνεις πάντα από ηθικές και
φιλοσοφικές αντιρρήσεις ή καμιά φορά κι από συμφέρον;<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ναι, το σύστημα μας έχει απογοητεύσει επανειλημμένως, οι αδικίες είναι
παντού, τα παίρνουν και αθωώνουν εγκληματίες, ο Κατσουράνης δεν ήταν</span><span class="apple-converted-space"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span></span><span lang="EN-US" style="font-family: Arial, sans-serif;">offside<span class="apple-converted-space"> </span></span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">στο «Καραϊσκάκης» (ναι ρε πούστη μου, με «ς» στο τέλος!!!), οι φόροι είναι
παράλογοι, όποιος έχει βύσμα τη γλιτώνει κτλ, κτλ. Όλα σωστά, αλλά δε μας
δίνουν το δικαίωμα να επιλέγουμε ποιοι νόμοι είναι σωστοί, όπως και εγώ δεν
είχα δικαίωμα να ζητάω να μη με πετάξει έξω η Ταμπάκη στην γ’ γυμνασίου επειδή
«όλη η τάξη έκανε φασαρία, εγώ σας έφταιξα;».<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white; font-size: large;">Κι αν εν πάσει περιπτώσει δε σου κάνει ο νόμος, κάνε κάτι για να τον
αλλάξεις, μη γίνεσαι απατεωνάκος και κυρίως μη ντύνεις την επιλεκτική τήρηση
των νόμων με το μανδύα της ηθικού περιεχομένου επιλογής!<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8686" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8685" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Ωραία η κουβέντα περί του τι είναι ηθικό και του τι είναι νόμιμο, αλλά αν
αναλογιστείς τον κώδικα ηθικών αξιών, τις προτεραιότητες, το αίσθημα περί
δικαίου, την κριτική ικανότητα, την αισθητική, τις γνώσεις και τις αντιλήψεις</span><span style="font-family: Arial, sans-serif;"> </span><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;"> του μέσου συ-φάνταρού σου (σόρρυ κορίτσια, αλλά αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα
που μπορώ να σκεφτώ) που έφυγε από χωριό του πρώτη φορά για να πάει στο Κέντρο
Εκπαίδευσης, μήπως τελικά σου αρκεί η τήρηση και η εφαρμογή των νόμων;</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8688" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8687" style="background-color: black;"><span style="color: white; font-size: large;"><span lang="EL" style="font-family: Arial, sans-serif;">Μήπως η κρίση του (και άρα και η δική σου στα μάτια κάποιων άλλων) για το
ποιοι νόμοι πρέπει να τηρούνται και πότε δεν είναι και η καλύτερη…;</span><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8689" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="yiv163504432msonormal" id="yui_3_7_2_1_1359118118717_8684" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; color: white;"><b><span lang="FR" style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Spasokaridos</span></span></b><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"> ==================================</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;">Ταπεινά σχόλια του πάντα ταπεινού Τρυποκάρυδου</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;">Λοιπόν έχουμε και λέμε:</span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;">Αγαπητέ Spasokaride, σε αγαπάω σε εκτιμάω αλλά την Ταμπάκη να μην την ξαναπιάσεις στο στόμα σου. Εκτός αν εννοούσες την Κανατσέλου οπότε σε συγχωρώ. Αλλά η Ταμπάκη φίλε, αν σε πέταγε έξω, που δεν νομίζω να κάνε τέτοιο πράγμα ο άγιος αυτός άνθρωπος, θα το άξιζες ρε κωλόπαιδο. Αλλά βέβαια, τέτοιος ήσουνα πάντα στο σχολείο. Έκανες τις τσιριμόνιες σου και μετά ήθελες να την βγάζεις πάντα λάδι. Καλομαθημένο! Η Ταμπάκη ρε είναι ο μοναδικός εν ζωή άνθρωπος (αν ζει ακόμα) που έχω γνωρίσει από κοντά και έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά να μου λέει ότι έχει σπουδάσει φυσιοδίφης! Ναι μαλάκες μου φυσιο-fucking-δίφης! Το αντιλάμβάνεστε; Δεν ήταν χημικός, δεν ήταν φυσικός, δεν ήταν βιολόγος, δεν ήταν γεωλόγος, δεν ήταν γεωπόνος, ήταν <a href="http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/search.html?lq=%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%86%CE%B7%CF%82&dq=" target="_blank">φυσιοδίφης</a>! Μόνο και μόνο γι'αυτό παίρνει άπειρα ρησπέκτ από μένα. Για να μην πω για την γαμάτη προφορά της (πιθανότατα από το Αγρίνιο αλλά δεν παίρνω κι όρκο) ή για το θεϊκό μουστάκι της που μας χάρισαν άφθονες στιγμές γέλιου κατά τα μαθητικά μας χρόνια. Ε λοιπόν Spasokaride παιδί μου, είσαι αχάριστος. </span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;"><br /></span></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="background-color: black; font-family: Arial, sans-serif;"><span style="color: white;">Δευτερον και σημαντικότερον τώρα. Όσον αφορά το περιεχόμενο του κειμένου σου. Συμφωνώ σε όλα. Μέχρι ενός σημείου όμως. Και το σημείο αυτό, είναι το εξής. Θεωρείς ότι η πιστή υπακοή στους νόμους και τους κανόνες δεν πρέπει να έχει όρια; Τα οποία φυσικά και αναπόφευκτα τα θέτει ο καθένας στον ευατό του. Ναι συφμωνώ πως αυτό είναι πού υποκειμενικό. Αλλά θα στο θέσω μέσα από ένα παράδειγμα. Ναζιστική γερμανία. Μια κοινωνία στην οποία όλα δούλευαν ρολόι. 'Ολοι υπακούσαν στους νόμους και τους κανόνες. Είχαν άλλη επιλογή θα μου πεις. Δεν με αφορά φίλε. Αυτόπου με αφορά είναι ότι αυτός, ο κατά τ'άλλα συμπαθής λαός, τα έχει κάνει δύο φορές όλα πουτάνα στον πλανήτη (και πάει για την τρίτη) μόνο και μόνο επειδή ξέρει τόσο καλά να υπακούει πιστά και απαρέγκλιτα σε νόμους και κανόνες (ναι μομίζω πως αυτό είναι το ταλέντο των γερμανών). Να σου φέρω κι άλλο ένα παράδειγμα. Πες ότι εκεί στον στρατό (χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα καλό ε;) που πήγες, είχες έναν μπαστουνόβλαχο, μισάνθρωπο, μισογύνη, μίζερο και αγάμητο σμηνία και μια μέρα σου έδινε εντολή, έτσι για την πλάκα του, να πυροβολήσεις με το τζι-3 (τέτοιο δεν δίνανε και σε εσας τις μοδίστρες) και να σκοτώσεις ένα ααδέσποτο που τριγύριζε μες το στρατόπεδο. Όσο κι αν προσπαθούσες με επιχειρήματα και μαρκετίστικα τρικ να τον πείσεις ότι δεν πρέπει να το κάνεις, αυτός θα επέμενε και θα σε απειλούσε πως αν δεν το κάνεις θα φας 350 μέρες φυλακή. Τι θα έκανες; Θα το σκότωνες; Φυσικά όχι. Και με αυτό θέλω να καταλήξω στο ότι, ναι καμιά φορά, το πιο λογικό είναι να κάνουμε του κεφαλιού μας και να μην ακολουθούμε τους νόμους. Όχι όλοι και όχι πάντα, ναι συμφωνώ, αλλά καμιά φορά δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αυτά. Σε φιλώ</span></span></div>
</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-66515955692113414552012-12-26T17:33:00.000+01:002013-02-14T19:06:15.508+01:00Fourmois 14<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Φίλες και φίλοι αναγνώστες, χάθηκα, εξαφανίστηκα, έγινα Λούης, μπουχός, νίντζα, το ξέρω. Σας έλειψα, με αναζητήσατε, διοργανώσατε πορείες και καθιστικές διαμαρτυρίες με αναμμένα κεριά στην πλατεία Συντάγματος μέρα μεσημέρι -έτσι για το ροκ- για πάρτη μου. Το ξέρω. Και σας ευγνωμονώ για αυτήν σας την ανησυχία και την συμπαράσταση. Με συγκινήσατε βλαμμένα.Τα πλάνα από το ελικόπτερο του ΣΚΑΙ ήταν όντως συγκλονιστικά. Γι'αυτό κι εγώ νιώθω πως σας οφείλω, ως ένα ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, μια εξήγηση. Μια εξιστόρηση, ένα απντέητ βρε αδερφέ, του τι έκανα τους τελευταίους μήνες. Κι επειδή με ξέρετε -αυτός είμαι δεν μπορώ να αλλάξω- δεν θα το κάνω με τη μορφή στείρας και πεζής αφήγησης γεγονότων, αλλά θα γράψω ένα αρκούντως γλυκανάλατο και συναισθηματικό ποστ. Δικό σας!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Π.Π. (Παράγραφος Παρένθεση)</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Αγαπημένοι αναγνώστες, πριν ξεκινήσω αυτήν την γλυκόπικρη δημοσίευση και μας πάρουν τα ζουμιά μαζί με τε γέλια (χαρμολύπη ένα πράμα) να σας πω ότι αμφιταλαντεύτηκα πολύ και για πολλή ώρα -ίσα με 4 λεπτά- όσον αφορά την επιλογή του τίτλου. Αρχικά ήθελα να βάλω ως τίτλο το "Πωλείται όπως έιναι επιπλωμένο" αλλά μου φάνηκε πολύ λαϊκό. Ύστερα διάλεξα το "Τέλος Εποχής" αλλά το απέρριψα επίσης γιατί μου φάνηκε πολύ βαρύγδουπο. Τέλος και για πολύ καιρό επέλεξα τον γκέικο τίτλο "Home sweet home" ο οποίος μου φάνηκε ότι θα ταίριαζε περισσότερο. Αλλά την τελευταία στιγμή ο τίτλος ο σωστός ήρθε σαν αποκάλυψη μπρος στα μάτια μου. Ήταν εκεί από την αρχή μόνο που δεν τον έβλεπα. Η ανάρτηση αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει κάποιον άλλο τίτλο. Φουρμουά 14 λοιπόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για όσους θα βιαστούν να ρωτήσουν τι στον πούτσο είναι αυτό το Φουρμουά το 14, σπεύδω να απαντήσω πως είναι η διεύθυνση του σπιτιού μου στις λατρεμένες και μαγευτικές -πλην εξωτικές- Βρυξέλλες. Είναι όμως και πολλά περισσότερα από αυτό. Για μένα και για ορισμένους -λίγους ενδεχομένως αλλά καλούς- φίλους και ανθρώπους που αγαπώ. Μικρή διόρθωση: του πρώην -πλέον- σπιτιού μου. Διότι από τις 19 του Δεκέμβρη του σωτήριου έτους 2000 και 12, ο Τρυποκάρυδος είναι ένας άνθρωπος -ή ένα πουλί, όπως το δει κανείς- χωρίς σπίτι, χωρίς στέγη, χωρίς φωλιά, χωρίς πατρίδα...Είναι ένας περιπλανώμενος γυρολόγος -πλεονασμός το ξέρω-, ένας παραμυθάς του δρόμου, ξένος ανάμεσα στους ξένους, που κάνει νύφη του τον δρόμο, που έχει απεκδυθεί από όλα εκτός από την περηφάνια, που κρατάει μόνο την γνώση και μιλάει το μυαλό του οπουδήποτε, που έχει μεγαλώσει κάτω από τα περιπλανώμενα αστέρια και προσαρμόζεται στο άγνωστο. Για μισό λεπτό...κάτι μου θυμίζει εμένα όλο αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/dTIdxjoDpqU?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άμα γειά σου! Λέω κι εγω...Ντάξει είμαι τεράστιος αλλά δεν είμαι και Μετάλλικα(ς). Για να μην μακρυγορώ και ξεφεύγω ας πούμε απλά ότι δεν έχω τόπο ούτε ελπίδα, δεν θα με χάσει καμιά πατρίδα, όμως με τα χέρια μου και την καρδιά μου, φτιάχνω τσαντίρια στα όνειρα μου. Έλα αηδίες...!Ας μου πάρει κάποιος το πληκτρολόγιο από τα χέρια και να μου το φέρει στο κεφάλι μπας και ισιώσω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το λοιπόν. Ας ξεκινήσω λέγοντας πως τούτο εδώ το ποστ γράφεται εντελώς λάθος. Και δεν εννοώ συντακτικά ή γραμματικά. Γράφεται εντελώς λάθος χωροχρονικά. Είναι λάθος και ο χρόνος αλλά και το μέρος στο οποίο γράφεται. Αλλιώς το είχα σχεδιάσει, αλλιώς το είχα φανταστεί. Το σωστό ήταν να έχει γραφτεί εδώ και καιρό, αρκετά πριν τις 19 του Δεκέμβρη δηλαδή, -η αλήθεια είναι ότι έγινε απόπειρα να γραφτεί αλλά έμεινε μόνο απόπειρα- και να γραφτεί μέσα στο σπίτι μου. Στη Φουρμουά 14. Ίσως τις τελευταίες μέρες της κατοίκησης μου. Σε ένα άδειο σπίτι χωρίς έπιπλα, γεμάτο αναμνήσεις, καθισμένος στο κρύο πλην φιλόξενο πάτωμα. με το λάπτοπ στην αγκαλιά και περιτρυγιρισμένος από δεκάδες κεριά (και υπό τους ήχους των σειρήνων τις πυροσβεστικής ίσως...). Αντ' αυτού το γράφω αρκετές μέρες μετά κι αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Φουρμουά, στο σπίτι της μάνας στο χωρίο, στο οποίο ήρθα για να περάσω τα χριστούγεννα με την οικογένεια. Ας όψεται λοιπόν η έλλειψη παρέας και -δόξα τω Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας, γκοντ μπλές Σερν- ο ΟΤΕ που μας ενώνει και φέρνει το ίντερνετς ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της ελλάδας, αλλιώς θα διαβάζατε αυτό το άρθρο του Αγίου Πούτσου. Η μίζερη πραγματικότητα, λοιπόν, για άλλη μια φορά ήρθε και μ' έβαλε στη θέση μου, δυστυχώς. Ας ξεκινήσω λοιπόν αντίστροφα, από το τέλος, για να το γλυκάνω στη συνέχεια. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι τελευταίες μέρες μου στην Φουρμουά ήταν μία κόλαση. Χαίρομαι που πέρασαν κι εύχομαι να μην γυρίσουν ποτέ. Φαντάζομαι, λίγο πολύ, οι περισσότεροι από εσάς έχουν βιώσει μια μετακόμιση. Ίσως και περισσότερες. Αν ισχύει αυτό, θα μπορέσετε να με καταλάβετε. Θα πω μόνο το εξής: Οι μετακομίσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται δια νόμου. Τέλος! Η κούραση, τόσο η σωματική αλλά κυρίως η πνευματική, είναι ανυπέρβλητη. Και δεν λέω ότι θα έπρεπε να μένουμε σε ένα μέρος για όλη μας τη ζωή. Λέω ότι η διαδικασία του να μετακινούμαστε από ένα τόπο διαμονής σε έναν άλλο θα έπρεπε να είναι πιο αναλγητική, αναίμακτη. Ή για να το κάνουμε λίγο πιο ρεαλιστικό, τα πράγματα θα έπρεπε να έχουν ως εξής: Οι άνθρωποι να μην έχουν στην ιδιοκτησία τους έπιπλα, οικιακές συσκευές και λοιπές μαλακίες που σε "βαραίνουν" και σε καθιστούν δυσκίνητο. Θα έπρεπε να είμαστε όλοι ευκίνητοι, να ταξιδεύουμε "ελαφριά" μέχρι τη στιγμή που θα κατασταλάζαμε σε μια μόνιμη κατοικία, ιδανικά με το άλλο μας μισό, οπού τότε θα αγοράζαμε τα υπάρχοντα μας, θα τα χώναμε στο σπίτι μας και δεν θα κουνιόμασταν ποτέ από κει μέσα. Και μην ακούσω αηδίες για χωρισμούς και διαζύγια. Οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να χωρίζουν, ή για να το πω αλλιώς δεν θα έπρεπε να παντρεύονται παρά μόνο αν έχουν βρει τον άνθρωπο της ζωής τους, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπάρχει λόγος να τον χωρίσουν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι που λέτε. 4 μέρες επίπονου και ψυχοφθόρου κουβαλήματος απείρων πραγμάτων (είμαι και με ανοιχτοχέρης πανάθεμα με), πολλών από τα οποία αγνοούσα την ύπαρξη, κατά τις οποίες πόνεσε το κορμάκι μου με τρόπους και σε σημεία που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να πονέσει το ανθρώπινο σώμα. Αλλά κυρίως η απαίσια εκείνη αίσθηση που καταβάλει την ψυχή κι έρχεται και στέκεται σαν βράχος, που συνήθως καταπλακώνει το κογιότ, επάνω στο στήθος και για την οποία παυσίπονα, δυστυχώς, δεν υπάρχουν. Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω, αν και δεν υπάρχουν λόγια, τους ανθρώπους που με βοήθησαν σε αυτήν την μετακόμιση. Πρώτον απ΄όλους τον Πάνο και τον πατέρα του που κουβαλάει τα πάντα και χωράει τα πάντα σε οποιοδήποτε τύπο οχήματος (και τον μικρό του αδερφό, αν και λούφαρε την περισσότερη ώρα) οι οποίοι πραγματικά με σκλάβωσαν. Τα αδέρφια Πολ τα οποία εκτός από την βοήθεια στην μετακόμιση είναι οι άνθρωποι που θα με φιλοξενήσουν προσωρινά στο θρυλικό Πολόσπιτο, στο οποίο ως γνωστό πάντα έχω ένα κρεβάτι δικό μου κι ας είναι και καναπές. Τέλος την Δημητρούλα που προσέφερε την αποθήκη αλλά και το σπίτι της ως προσωρινή αποθήκη για ορισμένα από τα ατελείωτα πράγματα μου, καθώς και την Μαίρη η οποία αν και δεν είναι ακριβώς φίλη μου -την γνώρισα πρόσφατα- όχι μόνο αγόρασε αρκετά από τα υπάρχοντα μου αλλά μου προσέφερε και την αποθήκη της προσωρινά για τα υπόλοιπα. Χωρίς εσάς δεν θα τα είχα καταφέρει και να πω μόνο το εξής. Φίλοι πραγματικοί είναι αυτοί που έρχονται για κουβάλημα χωρίς καν να τους το ζητήσεις κι όχι αυτοί με τους οποίους βγαίνετε και μεθοκοπάτε μέχρι το πρωί. Ντάξει κάλοι είναι κι αυτοί και απαραίτητοι, αλλά....Αν τώρα οι μεν και οι δε είναι τα ίδια πρόσωπα, ακόμα καλύτερα. Όχι ότι αυτούς που δεν ήρθαν να με βοηθήσουν δεν τους αγαπάω πια. Αλλά εσάς που ήρθατε σας αγαπάω λίγο πιο πολύ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή όμως ήδη το ποστ έχει γίνει παπλωματοθήκη -ούτε καν σεντόνι- κι ακόμα δεν έχω πει αυτό που θέλω, πάμε να το πω για να μου φύγει και μένα η κάψα. Τι είναι λοιπόν η Φουρμουά 14 εκτός από το (πρώην) σπίτι μου για τα τελευταία τρία χρόνια. Λοιπόν βασικά, ήταν...το σπίτι ΜΟΥ, για τα τελευταία 3 χρόνια. Και να ξέρετε. Σπίτι δεν είναι οι 4 τοίχοι, ούτε τα αντικείμενα που έχει μέσα. Είναι και αυτά, αλλά όχι μόνο. Σπίτι είναι οι άνθρωποι που μένουν, μπαινοβγαίνουν και κινούνται μέσα του. Σπίτι είναι οι αναμνήσεις που δημιουργούνται σε στιγμές ανύποπτες κι ύστερα ξεπροβάλλουν χωρίς να το περιμένεις στο μυαλό σου, κοιτάζοντας αυτή τη γωνιά ή αυτόν τον καναπέ. Κι όταν η γωνιά έχει αδειάσει, κι ο καναπές δεν είναι πια εκεί, μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Μέχρι να ξεθωριάσουν κι αυτές -αν τους το επιτρέψεις. Το σπίτι αυτό λοιπόν, το έφτιαξα μαζί με την (τότε) κυρία Τρυποκάρυδου. Ήταν το σπιτάκι που θα στέγαζε τον έρωτα μας. Κι όσο κι αν οι πρόσφατες, οι τωρινές και οι μελλοντικές κυρίες Τρυποκαριδίνες θα πληγωθούν ή θα απογοητευτούν από αυτήν την δήλωση (τι να κάνουμε κορίτσια; ψέμματα να πω; αφού έτσι έχουν τα πράγματα. Άλλωστε ακόμα ελεύθερος είμαι, κάποια από εσάς θα έχει την ευκαιρία να φτιάξει μαζί μου τη δικιά της φωλιά), η συναισθηματική φόρτιση που συνοδεύει αυτό το σπίτι και εναποτίθεται στους ώμους μου, είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη. Ότι είχε αγοραστεί για να επιπλώσει αυτό το σπίτι, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο είχε κάτι από εκείνη. Ύστερα η κυρία Τρυποκάρυδου έφυγε από την φωλιά μας, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες (εγώ έκανα την μαλακία, αφήστε, μην τα ρωτάτε) κι ο Τρυποκάρυδος έμεινε μόνος του. Ακόμα περισσότερες συναισθηματικές αποσκευές στην πλάτη. Και τέλος, οι φίλοι, οι στιγμές με τους φίλους, τα πάρτυ και οι βραδιές επιτραπεζίων, τα γεύματα και τα δείπνα, τα ξενύχτια, τα πάντα όλα. Πως να τα αφήσεις όλα αυτά; Πως να τα πακετάρεις σε κούτες και να τα φορτώσεις σε ένα φορτηγό, ή να τα αφήσεις σε μια σκοτεινή και υγρή αποθήκη να σαπίσουν; Δεν γίνεται. Απλά δεν γίνεται....</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι τις τελευταίες βδομάδες, ήθελα να μένω μες στο σπίτι όσο πιο πολύ γίνεται. Να ρουφήξω όση πιο πολύ από την ενέργεια του ήταν δυνατόν. Να το αποστηθίσω, να βγάλω όσες περισσότερες νοητικές φωτογραφίες γίνεται. Άλλη μεγάλη μαλακία αυτές οι νοητικές φωτογραφίες. Συμβουλή και κατάρα σας δίνω. Να βγάζετε αληθινές φωτογραφίες. Πολλές. Και να τις φυλάτε. Κι όταν κάποια στιγμή μετά από καιρό τις βρίσκετε σε ένα φάκελο του πισιού ξεχασμένες και τις κοιτάτε θα θυμηθείτε τον Τρυποκάρυδο και τα σοφά του λόγια. Το μυαλό -τουλάχιστον το δικό μου, δεν ξέρω για το δικό σας- είναι αδύναμο και η RAM του πολύ μικρή. Γι'αυτό να βγάζετε φωτογραφίες από μέρη και πρόσωπα που αγαπάτε. Γι'αυτό λοιπόν και ήθελα να γράψω εκεί, στη Φουρμουά, αυτό το πόστ. Η ζωή όμως, όπως είπαμε με πρόλαβε και η οδυνηρή μετακόμιση δεν μου άφησε ούτε τον χώρο, ούτε τον χρόνο για να το κάνω. Οι πύλες της Φουρμουά 14 έκλεισαν για πάντα, σφραγίζοντας πίσω τους τις ευχάριστες (και μερικές δυσάρεστες, μες στο παιχνίδι είναι κι αυτές) αναμνήσεις τριών χρόνων. Δεν πειράζει όμως. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το άρθρο αυτό λοιπόν αφιερώνεται στο θρυλικό διαμέρισμα-σοφίτα της οδούς Φουρμουά 14 στις Βρυξέλλες και στους ανθρώπους που πέρασαν από αυτό και για τον έναν ή τον άλλο λόγο, του έδωσαν μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους. Αντίο σπιτάκι...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
ΥΓ: Τα δάκρυα που αδυνατούσα να χύσω, λόγω κούρασης και καταπόνησης, πριν μερικές μέρες στην άδεια Φουρμουά, επιτέλους ήρθαν...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-61065285445821428692012-12-26T00:00:00.000+01:002013-02-14T19:06:31.834+01:0092 Ανείπωτες καλημέρες (η συνέχεια)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τα μάτια ανοίγουν. Μηχανικά. Όπως οι πόρτες πίσω της. Τα ανοιγοκλείνει δυο-τρεις φορές καθώς χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να συνηθίσουν στο δυνατό φως. Κάποιος από πίσω λέει ευγενικά : "Συγνώμη, να περάσουμε;". Στέκεται ακριβώς μπροστά στην πόρτα, εμποδίζοντας τον κόσμο που θέλει να βγει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει. Στα σενάρια του μυαλού της δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στο αεροδρόμιο. Μόνο αυτή κι εκείνος. Η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, φυσικά. Προχωράει λίγο ψελλίζοντας ένα αμήχανο "συγνώμη" κι αρχίζει να σκανάρει τον χώρο γύρω της. Παντού χαρούμενα πρόσωπα γεμάτα ανυπομονησία, που περιμένουν τους αγαπημένους τους. Το δικό του πουθενά. Αρνείται να το πιστέψει. Κάνει δυο βόλτες πάνω κάτω για να βεβαιωθεί. Η άρνηση πάντα έρχεται πρώτη σε αυτές τις περιπτώσεις και σιγά-σιγά την θέση της παίρνει η απογοήτευση. Βγαίνει έξω για να καπνίσει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία... Θα του δώσει τόσο χρόνο όσο θα διαρκέσει αυτό το τσιγάρο. Ύστερα, μόλις τελειώσει το τσιγάρο, μαζί με τον χρόνο του, θα φύγει. Ανάβει το τσιγάρο και κλείνει τα μάτια...</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-----------------------------------------------------------------------</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Η ταμπέλα “αναχωρήσεις
– αφίξεις” ξεπροβάλει μπροστά του. Είναι η πρώτη στιγμή που συνειδητοποιεί πως
θα τη συναντήσει. Ενώ όλα έχουν αλλάξει. Θα τη συναντήσει και δε θα συναντά τον
ίδιο άνθρωπο που αποχαιρέτησε. Δε θα τολμήσει να τη φιλήσει. Θα την κοιτάξει,
μέχρι να νιώσει ξανά όπως όταν έφυγε. Ρημαγμένος. Έρημος.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">Σκέφτεται τη
χαρά της, τη λύτρωση που θα της προσφέρει με την παρουσία</span><span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"> </span><span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;">του και δειλιάζει. Αν δεν κατάφερνε ποτέ να
την ερωτευτεί ξανά, όπως τότε; Έχει παγώσει. Και μαζί έχει παγώσει κι ο έρωτάς
τους. Έχει φθαρεί, έχει μείνει ξεχασμένος, κλεισμένος σ’ ένα συρτάρι με αρώματα
καλοκαιριού που τώρα το χειμώνα έχουν ξεθυμάνει. </span><span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"> </span></span></div>
<span style="line-height: 115%;"></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αν κατάφερνε να κλείσει τα μάτια για μια στιγμή, να
φέρει την εικόνα της στο μυαλό του να του χαμογελά και να περάσει ρεύμα … πόσο
καιρό είχε να το νιώσει; Ρεύμα…Κλειδώνει το αυτοκίνητο. Στρίβει ένα τσιγάρο,
για να το μοιραστούν αν όλα έρθουν όπως θα ‘θελε…</span></span></span></div>
<span style="line-height: 115%;">
</span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">---------------------------------------------------------------------</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τα μάτια
ανοίγουν… κι όμως πέρασαν αιώνες τα δευτερόλεπτα μέχρι να μπορέσει να τον
διακρίνει. Ήταν τόσο κοντά… αρκεί να άπλωνε το χέρι της και θα τον άγγιζε. Κι
όμως… τον πλησίασε αμήχανα, σχεδόν αποφεύγοντας να τον κοιτάξει.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τώρα που ήταν
εκεί, μπορούσε να θυμώσει. Να τον μισήσει για όλο το χρόνο που άφησε να περάσει
από πάνω τους και ήδη ροκάνιζε ό,τι όμορφο είχαν. Έπρεπε να τον δει για να
καταλάβει πόσο τον κατηγορούσε.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Τίποτα το
δραματικό όπως το είχε φανταστεί. Δεν πλημμύρισε μουσικές ο κόσμος, δε σκόρπισε
τα φώτα του ο ουρανός. Απλώς, στέκονταν εκεί. Δυο άνθρωποι που χώρισαν και τώρα
ξανασμίγουν.</span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-align: justify; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-------------------------------------------------------------</span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="text-align: left; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-align: left; text-indent: -18pt;"> </span><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">Κοπελιά, πού πάμε;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-align: left; text-indent: -18pt;">
</span><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">Τί να σου πω τώρα…;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-align: left; text-indent: -18pt;">
</span><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">Ε, κάτι πρέπει κι εσύ να μου πεις…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-align: left; text-indent: -18pt;">
</span><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">Μαβίλη. Και δεν είμαι για πολλά…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-align: left; text-indent: -18pt;">
</span><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">Όπως θες.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">..................</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left; text-indent: -18pt;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-align: left; text-indent: -18pt;">- </span><span style="text-indent: -24px;">Κάπου εδώ, είναι καλά;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-indent: -24px;">- </span><span style="text-indent: -24px;">Ναι. Ευχαριστώ. Τι χρωστάω;</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-indent: -24px;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-indent: -24px;"> </span><span style="text-indent: -24px;">Κάτσε να σε βοηθήσω με τα πράγματα…</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="text-indent: -24px;">-</span><span style="font-size: 7pt; text-indent: -24px;"> </span><span style="text-indent: -24px;">Ορίστε.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-indent: -24px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-indent: -24px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">--------------------------------------------------------------</span></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="text-indent: -24px;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δεν ήξερε τι να κάνει με τη
βαλίτσα της κι έτσι αποφάσισε να καθίσει έξω. Ήταν στ’ αλήθεια χειμώνας, όμως
για ‘κείνη το καλοκαίρι δεν τέλειωσε ποτέ. Καθόλου σίγουρη δεν ήταν για όσα
είχαν προηγηθεί. Αναρωτιόταν αν έκανε το σωστό. Απορούσε με τον εαυτό της. Πού
βρήκε τόση δύναμη; Πώς το ‘κανε; Είναι στ’ αλήθεια τόσο απαιτητικός ο έρωτας ή
ένα παιχνίδι εγωισμού; Δεν της αρκούσε που ήταν εκεί μόνο για τώρα. Πώς τόλμησε και το ξεστόμισε; “Θα είσαι μαζί
μου;”. Αντί να του πει “Σε θέλω, μου
λείπεις”, βρήκε το κουράγιο να τον ρωτήσει αυτό που φοβόταν. Βρήκε τη δύναμη
γιατί ήταν εκεί. Γιατί ήρθε. Όπως το φόρεμα που από τη βιτρίνα βρέθηκε
ξαφνικά στη ντουλάπα της. Όταν για ακόμα μια φορά η απάντησή του δεν ήταν
αρκετή, τον φίλησε τρυφερά στο μάγουλο. Κι έκανε αυτό που έπρεπε να έχει κάνει
από καιρό.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Δι Εντ (;)</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-small;"><i>Ζητώ συγνώμη για την αργοπορία, αλλά καταλαβαίνετε πως είναι αυτά. Λίγο η μετακόμιση, λίγο ο καιρός, λίγο οι απεργίες, λίγο τα ξενύχτια και οι κραιπάλες στην ελλαδίτσα μας...Άργησα αλλά την τελείωσα, έτσι για να μην έχετε παράπονο. Το πρώτο μέρος <a href="http://trip-o-karidos.blogspot.gr/2012/10/92.html" target="_blank">εδώ</a>. </i></span></div>
</div>
<div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 72pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 72pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;">
<br /></div>
</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-88820265332597758092012-11-05T17:57:00.000+01:002013-02-14T19:06:51.154+01:00Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
τίποτα τρομακτικό δεν νομίζω να συμβεί. Παρ' όλα αυτά, καλού κακού, κάτσε να το παινέψουμε μην πέσει και μας πλακώσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το λεπό, κυρίες, δροσερές δεσποινίδες και κύριοι με χαρά, τιμή και ιδιαίτερη περηφάνεια θα ήθελα να σας παρουσίασω της δημιουργίες της Fagomena Xartakia Productions (FXP) στον ιδιαίτερα απαιτητικό κόσμο της 7ης τέχνης, με συνείδηση και επίγνωση του ότι άργησα λίγο -η αλήθεια είναι- να το κάνω. Ο λόγος για την αργοπορία αυτή έχει να κάνει κατά το ήμισυ με την έμφυτη τεμπελιά μου -να τα λέμε αυτά- και κατά το υπόλοιπο με την υπομονή και προσμονή για το 3ο βiντεάκιον ώστε να έχω κάτι πιο ολοκληρωμένο να παρουσίασω. Πριν περάσω στα έργα, θα ήθελα από αυτό εδώ το βήμα να ευχαριστήσω και να εγκωμιάσω τα υπόλοιπα 2/3 της FXP τον Αποστόλη τον Πολυμέρη και τον Γιώργο τον Πολυμέρη για πολλούς και αναρίθμητους λόγους που έχουν να κάνουν με το τεχνικό και όχι μόνο κομμάτι των βιντεακίων μας, αλλά κυρίως και παν' απ' όλα για την φιλία τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Without further adieu, I give to you:</div>
<div style="text-align: justify;">
(Για καλύτερη εμπειρία βεβαιωθείτε ότι η ποιότητα είναι στα 1080p HD)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Episode 1</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/TEZfsXzbYK8?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Episode 2</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/jCTMlhmpKpc?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
and last but not least, Episode 3</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<object class="BLOGGER-youtube-video" classid="clsid:D27CDB6E-AE6D-11cf-96B8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=6,0,40,0" data-thumbnail-src="http://2.gvt0.com/vi/F1guj8x9_oI/0.jpg" height="266" width="320"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/F1guj8x9_oI&fs=1&source=uds" /><param name="bgcolor" value="#FFFFFF" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><embed width="320" height="266" src="http://www.youtube.com/v/F1guj8x9_oI&fs=1&source=uds" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true"></embed></object></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ελπίζω να σας άρεσαν. Από την πλευρά μας να πω ότι σε κάθε βιντεάκι προσπαθούμε να είμαστε καλύτεροι κι όντως νιώθουμε ότι βελτιωνόμαστε. Η σειρά αυτή θα ολοκληρωθεί σε 5 επεισόδια ενώ ήδη έχουν γίνει συζητήσεις με το κανάλι για ενδεχόμενη 2η σαιζόν. Επίσης να πω ότι ασχολούμαστε με την δημιουργία βίντεο κλιπ γνωστού συγκροτήματος εδώ στις Βρυξέλλες καθώς και με άλλες ταινίες μεγαλύτερου μήκους και σοβαρότερου περιεχομένου. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Για περισσότερες πληροφορίες να πάτε αμέσως στη σελίδα μας στο φουμπού <a href="http://www.facebook.com/FXartakiaProduction" style="text-align: left;">http://www.facebook.com/FXartakiaProduction</a> και να κάνετε και κάνα λάικ. Άντε χαραμοφάιδες! Τι νομίζατε; Έτσι, τζάμπα άρτος και θεάματα; "Δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα σε αυτή τη ζωή". Έτσι μου 'λεγε πάντα ένας μπάρμπας μου, που 'χε κερδίσει το λαχείο και ζούσε από τους τόκους των καταθέσεων και τα ενοίκια των διαμερισμάτων του. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, θλιβερή ιστορία. Μία ιστορία που ίσως να μπορούσε και να γίνει σενάριο για ταινία...</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-88448297701985163452012-10-31T22:06:00.000+01:002013-02-19T15:41:06.840+01:0092 ανείπωτες καλημέρες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Οι αυτόματες πόρτες ανοίγουν. Τα μάτια κλείνουν. Αυτόματα κι αυτά. Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Η στιγμή της αλήθειας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: center;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: center;"><br /></span></div>
<div style="text-align: center;">
----------------------------------------------------</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Τρεις μήνες προσμονής κι αβεβαιότητας, τρεις μήνες σαν σε φυλακή γεμάτη πόνο, άρνηση και θυμό θα τελείωναν μέσα σε μια στιγμή. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Θα τελείωνων όμως. Ύστερα από αυτή την στιγμή, θα πήγαινε στην κόλαση ή στον παράδεισο. Θα έφευγε όμως από την βασανιστική αδράνεια και στασιμότητα του καθαρτηρίου. Αυτό ήθελε πάνω απ'όλα. Να νιώσει ζωντανή ξανά. Να κινηθεί. Προς τα κάπου. Όπου. Την περίμενε τόσο καιρό αυτή τη στιγμή. Κι όμως τώρα που είχε φτάσει, φοβόταν. Φοβόταν την στιγμή. Γι' αυτό και τα μάτια κλειστά. Φοβόταν να αντικρύσει την αλήθεια. Όποια κι αν ήταν αυτή. </div>
<div style="text-align: justify;">
Όχι πως δεν είχε προετοιμάσει τον εαυτό της. Αντιθέτως. Είχε παίξει μες στο μυαλό της ένα εκατομμύριο διαφορετικές εκδοχές και των δύο σεναρίων. Ω, ναι, τα βασικά σενάρια ήταν δύο. Όταν αυτές οι πόρτες θα άνοιγαν, μοναχά δύο ήταν τα πιθανά ενδεχόμενα. Δεν υπήρχαν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Ή θα ήταν πίσω από της πόρτες να την περιμένει ή όχι. Τόσο απλά. Ή θα έμπαινε μαζί του σ'ένα χαρούμενο αμάξι με μουσικές που θα την πήγαινε...δεν θα είχε σημασία πού, ή θα έμπαινε μόνη σ' ένα μουντό και θλιβερό ταξί, προσποιούμενη πως δίνει σημασία στην ακατάσχετη φλυαρία του ταξιτζή, απαντώντας μηχανικά μ'ενα ημιθανές "ναι" ή ένα ξέπνοο "μχμμ" εδώ κι εκεί, συλλογιζόμενη πως θα ήθελε να μπει πάλι στο αεροπλάνο που την έφερε ως εδω. Να μπει και να μην γυρίσει ποτέ. Γιατί αυτή η χώρα δεν έχει τίποτα για να την κρατήσει. Τίποτα εκτός από εκείνον. Κι αφού εκείνος δεν είναι εδώ για αυτήν, τότε δεν έχει λόγο να είναι εδώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Σε μια άλλη εκδοχή του απαισιόδοξου σεναρίου, έλεγε τον πόνο της στον ταξιτζή, ο οποίος αναλαμβάνοντας ρόλο μπάρμαν με πτυχίο ψυχολόγου προσπαθούσε να την παρηγορήσει με ατάκες της πιάτσας, του στύλ: "μην στεναχωριέσαι κοπελάρα μου, τόσοι άντρες υπάρχουν. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που θα ερωτευτείς; Μια όμορφη κοπέλα σαν κι εσένα να κλαίει για έναν άντρα; Ντροπής πράματα" κι άλλα τέτοια παρηγορητικά παυσίπονα ταχείας -αλλά όχι μονίμου- δράσης. Σε μια άλλη εκδοχή...</div>
<div style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι πως για αυτό, το άσχημο σενάριο, είχε περισσότερες εκδοχές. Το μυαλό, ένα περίεργο πράγμα, πάει πάντα στο χειρότερο. Μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία και ανατριχιαστική λεπτομέρεια να περιγράψει το κακό, σε όλο του το φάσμα, παρά το καλό. </div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο για το άλλο σενάριο, το αισιόδοξο, ομολογουμένως δεν χρειαζόταν να το εμπλουτίσει με πολλές γαρνιτούρες. Τι σημασία είχε; Αυτός θα ήταν εκεί να την περιμένει. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο. Θα μπορούσε να παγώσει ο χρόνος τη στιγμή που θα αντίκρυζε το πρόσωπό του. Θα μπορούσε να σβήσει ο ήλιος και να χαθούν όλα τ'αστέρια μονομιάς την στιγμή που τα χείλη της θα αγγίζαν τα δικά του. Μόνο αυτό είχε σημασία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως αυτό να μην ήταν όλη η αλήθεια. Κατά βάθος φοβόταν και το μετά. Κατά πολύ βάθος όμως. Το "μετά" είναι μια έννοια μικροαστική, κάτι που δεν απασχολεί τους ερωτευμένους ανθρώπους. Αυτούς τους απασχολεί μόνο το "τώρα". Ήταν όμως αυτή, ερωτευμένος άνθρωπος; Τρεις μήνες είναι πολλοί για να μην πεις ούτε μια "καλημέρα". 92 ανείπωτες καλημέρες. 92 χαμένες ευκαιρίες για να έρθεις λίγο, ελάχιστα, πιο κοντά σε αυτόν που σου λείπει. 92 λόγοι για να νομίζεις ότι αυτός που γνώρισες δεν ήταν τελικά άνθρωπος, παρά μόνο μια ιδέα. Γίνεται να είσαι ερωτευμένη με μια ιδέα; Με την ανάμνηση μιας ιδέας;</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μάτια 'μείναν σφαλιστά. Όχι μόνο από φόβο για την απόρριψη, αλλά κι από φόβο για την αποδοχή, εξίσου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
----------------------------------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άνοιξε βιαστικά την πόρτα του αμαξιού, μπήκε μέσα κι έβαλε γρήγορα μπροστά. Είχε αργήσει. Όχι κατά λάθος. Ήθελε να αργήσει. Παρ' όλα αυτά το άγχος σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί αυτόνομα, ανεξάρτητα. Κάνει όλες σου τις κινήσεις βεβιασμένες και σπασμωδικές. Σαν να μην μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου. Στο κάτω κάτω δεν ήθελε να αργήσει πολύ. Απλά ήθελε να αργήσει. Όσο ήταν αρκετό. Όσο δηλαδή εκείνος πίστευε πως ήταν αρκετό. Αρκετό για τί; Ούτε ο ίδιος ήξερε. Για να την τιμωρήσει, ίσως. Αν και όχι ακριβως. Δεν του είχε κάνει τίποτα. Ίσα-ίσα που το έδωσε τον χώρο και τον χρόνο που αυτός της ζήτησε. Ίσως, πάλι, για αυτό ακριβώς. Γιατί του έδωσε χώρο και χρόνο να πάρει εκείνος την απόφαση. Να αναλάβει αυτός την ευθύνη. Αυτός που είναι τόσο ευθυνόφοβος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως, από την άλλη, ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτό του. Να αργήσει τόσο, ώστε να την χάσει για πάντα. Τόσο μεγάλη ήταν η ροπή του προς την αυτοκαταστροφή, που δεν θα τον εξέπληττε καθόλου αυτό το ενδεχόμενο. Προτιμούσε να ζήσει έναν έρωτα παθιασμένο, θυελλώδη, παραμυθένιο πλην ανεκπλήρωτο, μες στο μυαλό του, παρά έναν αληθινό, ανθρώπινο και ίσως με ημερομηνία λήξης έρωτα, στην πραγματική ζωή. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαναδιάβασε το μήνυμα που του είχε στείλει, για να σιγουρευτεί. Σαν να μην το είχε διαβάσει χίλιες φορές πριν από αυτή. Σαν να μην είχε αποστηθήσει μέχρι και το τελευταίο γράμμα του. "21 Δεκεμβρίου, 23:15 προσγειώνομαι". Αυτό μόνο. Ψυχρό, απρόσωπο, σαν τελεσίγραφο. Χωρίς ίχνος τρυφερότητας. Χωρίς ούτε μία από τις όμορφες κουβέντες που συνήθιζε να του γράφει. Σαν να το είχε στείλει κάποια ξένη. Κάποια πελάτισσα της εταιρείας που θα έπρεπε να παραλάβει από το αεροδρόμιο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή ήταν η τελευταία μορφή επικοινωνίας που είχαν μεταξύ τους εδώ και τρεις μήνες. Τι φοβερή ιδέα κι αυτή; Να μην έχουν την παραμικρή επαφή μέχρι να γυρίσει. Δική της ιδέα. Κι εκείνος είχε συμφωνήσει. Την είχε βρει σωστή. Την είχε προκρίνει μες στο μυαλό του ως την καλύτερη λύση. Την πιο καθαρή, την πιο τίμια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αν και όντως δεν αμφέβαλλε για την τιμιότητα αυτής της απόφασης, αυτής της σιγής ασυρμάτου που είχαν επιβάλλει στους εαυτούς τους, εντούτοις ανησυχούσε για τις τυχόν καταστρεπτικές συνέπειες που αυτή θα είχε. Θα ήταν όλα ίδια ξανά; Θα την ήθελε το ίδιο όπως και πριν; Αυτή, θα τον ήθελε ακόμα; Κι αν είχε βρει κάποιον άλλον σε όλο αυτό διάστημα; Αν είχε ερωτευτεί ξανά, από την αρχή; Θα μπορούσαν εν τέλει να το πιάσουν από κει που το άφησαν;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
-----------------------------------------------------</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έρωτες καλοκαιρινοί...Κι αυτό το καλοκαίρι που δεν έλεγε να τελειώσει. Κι ύστερα ο χειμώνας. Ένας χειμώνας που παγώνει τα σώματα αλλά και τις ψυχές. Αμβλύνει τα συναισθήματα, θολώνει τις αναμνήσεις κι αλλοιώνει το σχήμα των προσώπων. Εκείνος αναζητούσε κάτι οικείο, κάτι χειροπιαστό, κάτι σταθερό για να κρατηθεί. Μα πάνω απ' όλα κάτι κοντινό. Ένα τηλεφώνημα και δυο τσιγάρα δρόμο μακριά του το πολύ. Κι αυτή ήταν μακριά. Πολύ μακριά. Από που να πιαστεί; Ήταν ατμός. Όσο κι αν προσπαθούσε να την κρατήσει μες στα χέρια του, εκείνη χανόταν, διαλυόταν. Κι έμενε να κοιτάει με μάτια αλμυρά ένα αχνό περίγραμμα. Πόνεσε, ξέχασε, συνήθισε. Συνήθισε την απώλεια, έκανε φίλο τον πόνο. Ποιός μπορούσε να τον κατηγορήσει; Σίγουρα όχι εκείνη. Της το χε πει. Την είχε προειδοποιήσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τι τα ήθελε τα Παρίσια και τις σπουδές; Αρχιτέκτονας λέει. Λες και η Ελλάδα δεν έχει αρκετούς από δαύτους. Εκείνη θα έκανε την διαφορά; Εκείνη όμως δεν είχε στο μυαλό της την Ελλάδα. Δεν ήθελε να γυρίσει. Άλλα ήταν τα σχέδια και τα όνειρα της. Παρίσι, ύστερα Βαρκελώνη ή Λονδίνο, μετά Αργεντινή, ο κόσμος ολόκληρος. Η Ελλάδα για εκείνη δεν ήταν τόπος διαμονής. Ήταν κάτι άλλο, ένας τόπος μαγικός, οπού είχε πάντα καλοκαίρι. Η ελλάδα ήταν το καλοκαίρι! Το μέρος, όπου οι καλοκαιρινοί έρωτες, οι έρωτες των διακοπών διαρκούν για πάντα, όσο και το καλοκαίρι της. Ή τουλάχιστον, για να λέμε την αλήθεια, όσο έμενε αυτή εκεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνη όμως έφυγε, γύρισε πίσω στον χειμώνα, ενώ εκείνος έμεινε. Μόνο που για εκείνον, η Ελλάδα δεν ήταν μόνο διακοπές και καλοκαίρια. Ήταν ολόκληρη η ζωή του.<br />
<br />
Γνωρίστηκαν το καλοκαίρι στο νησί. Ένα άπ' όλα τα νησία, δεν έχει σημασία. Όλα τα νησιά ίδια είναι. Δηλαδή όχι ακριβώς. Το καθένα έχει την ομορφιά και τη χάρη του. Άλλα όλα τα νησιά φωτίζονται άπ' τον ίδιο ήλιο, βρέχονται από την ίδια θάλασσα κι εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Συνθέτουν το ιδανικό σκηνικό για τους καλοκαιρινούς μας έρωτες. Μπορεί εκείνος ο βράχος ή η συγκεκριμμένη παραλία στην οποία κάτσατε αγκαλιασμένοι να δείτε τον ήλιο να ανατέλλει ή να δύει, να είναι για σας μοναδικά κι ανεπανάληπτα, υπάρχουν όμως τόσοι βράχοι και τόσες παραλίες σε τόσα νησιά, πάνω στα οποία αντικρύζουν τον ίδιο ήλιο τόσα διαφορετικά κουαρτέτα ματιών.<br />
Γνωρίστηκαν λοιπόν σ' ένα νησί. Ύστερα βρέθηκαν σε ένα άλλο, δήθεν τυχαία. Ύστερα πήγαν σε ένα τρίτο, μαζί αυτή τη φορά. Εκτός προγράμματος. Κι ύστερα λίγες μέρες στην Αθήνα, μέχρι να φύγει εκείνη. Είκοσι μέρες, πάνω κάτω, στο σύνολο. Αυτό ήταν όλο. Ήταν όμως αρκετό.<br />
Λόγια μεγάλα, λόγια βαριά ανταλλάχθησαν. Λόγια που μίλαγαν για προτόγνωρα συναισθήματα κι οφθαλμαπάτες. Καρδιές που χτύπησαν ξανά ύστερα από χρόνια σιωπής αλλά κι αντικειμενικές δυσκολίες. Πάντα αποφεύγοντας με ευλάβεια την λέξη "ερωτας" λες κι ήταν βλασφήμια. Αναπόφευκτα η συζήτηση ήρθε και στο "τώρα, τι κάνουμε;"<br />
Για σχέση από απόσταση ούτε λόγος. Κανείς από τους δύο δεν το ήθελε. Μόνη λύση η "μετακίνηση πλυθησμών". Αλλά κι αυτό, εύκολο να το λές, δύσκολο να το κάνεις. Κάποιος έπρεπε να παρατήσει κάτι, να αφήσει κάτι πίσω του, μισό, ατέλειωτο. Ένα κομμάτι του εαυτού του. Κι αυτό δεν είναι κάτι που το κάνεις αψήφιστα. Όταν έρχεται η ώρα να πάρεις μια τέτοια απόφαση, τα ζυγίζεις τα πράγματα διπλά και τρίδιπλα. Άσε που στην πρώτη δυσκολία, στην πρώτη αναποδιά, θα ερχόταν στο προσκήνιο η "θυσία" του ενός και θα έπεφτε σαν Δαμόκλειος σπάθη πάνω στα κεφάλια τους. <br />
Για λίγο καιρό, ύστερα από την αναχώρηση της, μιλάγαν μέσω νετ. Αλλά δεν ήταν το ίδιο. Ποτέ δεν είναι το ίδιο μέσα από μια οθόνη. Σιγά-σιγά οι φωνές και τα πρόσωπα ξεθωριάζαν και τη θέση τους παίρναν οι αναμνήσεις και οι ιδέες. Ποιός μπορεί όμως να μείνει ερωτευμένος με μια ιδέα; Οι ιδέες είναι για τους φιλόσοφους και τους στοχαστές. Για τους εραστές υπάρχουν μόνο τα χείλη και τα κορμιά. Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα.<br />
Έτσι έπεσε στο τραπέζι η ιδέα: Να μην μιλήσουν μέχρι τα Χριστούγεννα που εκείνη θα επέστρεφε στην Ελλάδα. Δικιά της ιδέα. Την πρότεινε χωρίς να την πολυπιστεύει, χωρίς να το θέλει στην πραγματικότητα. Εκείνος συμφώνησε. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν άλλωστε; Τα πράγματα είχαν δυσκολέψει. Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο ζόρικη, πιο απελπιστική. "Ας το κάνουμε έτσι λοιπόν.", της είπε. "'Ελα και βλέπουμε". Αυτό το "και βλέπουμε" την τσάκισε. Εκείνη ήδη έκανε σκέψεις στο μυαλό της να τα παρατήσει όλα και να γυρισει πίσω για εκείνον. Για να είναι μαζί. Δεν την ένοιαζε τίποτ' άλλο. Ήθελε μόνο να είναι μαζί του. Για όσο. Δική της η απόφαση, δική της κι η ευθύνη. Αν έτρωγε τα μούτρα της δεν θα είχε κανέναν να κατηγορήσει, παρά μόνο τον εαυτό της, Καλύτερα τον εαυτό της παρά εκείνον. Αυτός όμως προσέθεσε αυτές τις δύο μικρές λεξούλες στην πρόταση του. Και βλέπουμε...<br />
Ήταν πια αργά για να το πάρει πίσω. Δεν είχε και τι άλλο να προτείνει. Κι έτσι, ξαφνικά, μια μέρα του Σεπτέμβρη διεκόπει πάσα επικοινωνία μέχρι νεοτέρας. "Θα σου στείλω ένα μήνυμα μόνο, κάποια στιγμή, για να σε ενημερώσω πότε ακριβώς θα έρθω. Αν όταν βγω από το αεροδρόμιο είσαι εκεί να με περιμένεις, θα με κάνεις ευτυχισμένη. Αν δεν σε δώ, τότε θα καταλάβω. Δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ, δεν θα σε ξαναενοχλήσω. Τα λέμε στο αεροδρόμιο λοιπόν σε περίπου 3 μήνες. Ίσως. Και βλέπουμε..." Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που του είπε. Κι ύστερα ένα μήνυμα που έλεγε: "21 Δεκεμβρίου, 23:15 προσγειώνομαι". Αυτό μόνο.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
-------------------------------------------------</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μένει για λίγα δευτερόλεπτα, κατα τη διάρκεια των οποίων μπορούσε να καταστραφεί το σύμπαν και να φτιαχτεί πάλι από την αρχή, με τα μάτια κλειστά. Τυφλή μεσα στο πλήθος. Νεκρή ανάμεσα στους ζωντανούς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι αυτόματες πόρτες κλείνουν πίσω της. Τα μάτια ανοίγουν, Αυτόματα κι αυτά. Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Η στιγμή της αλήθειας.</div>
</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-40586897946468749952012-09-12T19:51:00.000+02:002013-02-19T15:41:24.943+01:00Χαρίζεται πατρίδα...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Το θέμα είναι βαρύ και σοβαρό και δεν ξέρω από που να το πιάσω. Γιατί απ' όπου και αν το πιάσω βρωμάει. Ένα είναι το σίγουρο, τα εξής δύο: Με απασχολεί βαρέως και εντόνως, όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο πολύ, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό παρά να εκφράσω τον προβληματισμό μου. </div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ας πούμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους και ας μην προσπαθήσουμε να κρυφτούμε πίσω κανένα δάχτυλο. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Προσέξτε τον παρακείμενο. Δεν ΘΑ ξεφύγουν, ούτε ξέφυγαν στιγμιαία και ίσως τυχαία. Έχουν ξεφύγει και θα συνεχίσουν να ξεφεύγουν. Ως που και ως πότε; Και τι δεν θα έδινα για να μην το ανακαλύπταμε ποτέ...; Αλλά δυστυχώς, πολύ φοβούμαι, πως θα το ανακαλύψουμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο νέο-φασισμός/νέο-ναζισμός είναι εδώ! </div>
<div style="text-align: justify;">
Έγινε; </div>
<div style="text-align: justify;">
Ντάξει; </div>
<div style="text-align: justify;">
Το 'χουμε; </div>
<div style="text-align: justify;">
Ωραία. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είναι παροδικό, πρόσκαιρο φαινόμενο. Είναι υπαρκτή πραγματικότητα. Δεν είναι προ των πυλών. Έχει ανοίξει την πύλη και του έχουμε δώσει το κλειδί. Η μήπως...; Μήπως ήταν πάντα εδώ; Μήπως ήταν πάντα από την μέσα μεριά των πυλών; Ο Μάνος ο Χατζιδάκις τα λέει πολύ καλύτερα από μένα, διαβάστε <a href="http://tvxs.gr/news/politismos/manos-xatzidakis-o-neonazismos-den-einai-oi-alloi" target="_blank">εδώ</a> όσοι δεν ξέρετε που αναφέρομαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο σημείο αυτό να πω ότι, δεν μπορώ να αναλύσω το φαινόμενο χρυσή αυγή. Και δεν μπορώ να το κάνω αφενός γιατί στερούμαι των απαραίτητων γνώσεων (δεν είναι στο γνωσιολογικό μου πεδίο) αφετέρου γιατί δεν ζω στην ελλάδα κι άρα δεν μπορώ να έχω άποψη από πρώτο χέρι. Όποια επαφή έχω με το "φαινόμενο" είναι από ειδήσεις μέσω διαδυκτίου κι από συζητήσεις με φίλους. Δεν μπορώ άρα να εξηγήσω την τόσο απότομη και θεαματική άνοδο της χρυσής αυγής. Ούτε την απόδοχή και την επικρότηση των ενεργειών της, μερικώς ή και ολικώς, από ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Εννοώ δεν μπορώ να εντρυφύσω, πέρα από τα προφανή: κρίση, απογοήτευση, ανέχεια κτλ. οδηγούν σε ανάγκη κοινωνικής συνοχής και εύρεσης αποδιοπομπαίων τράγων, οι καϋμένοι οι μετανάστες πληρώνουν τη νύφη, πρόμπλεμ σόλβντ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά το ζήτημα είναι τόσο πολύπλευρο και και περίπλοκο που ακόμα κι ένας αμπαλίξ σαν κι εμένα θα πρέπει να είναι πολύ στόκος για να μείνει στην πρώτη ανάγνωση. Κι επειδή όπως είπα είμαι αμπαλίξ, και επίσης επειδή στερούμαι δικής μου προσωπικότητας (αχεμ...λέμε και καμιά μαλακία) καθομαι και διαβάζω και ακούω αποψεις -ο καλύτερος τρόπος για να σχηματίσεις την δικιά σου τιτανοτεράστια απόψαρα που γαμεί και σπέρνει, τράστ μη! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πρώτη μου αντίδραση για "τα παιδιά" είναι η εξής απλη και τίμια: Τσακίστε τους φασίστες! Στεγνά, χωρίς οίκτο. "Μα, γίνεσαι το ίδιο..κτλ". Χωρίς μα και μου. Σπάστε τους τα κεφάλια. Αυτό. Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι αυτή δεν είναι η σωστή αντίδραση. Κι όχι για το προφανές. Απλά οι φασίστες, όπως λέει και ο Χατζιδάκις, είμαστε εμείς... Και φαντάζει λίγο δύσκολο να προσπαθείς να σπάσεις το ίδιο σου το κεφάλι. Αν και δεν χάνω την πίστη μου στην ευφυια του Καιάδα ξέρωγω...όσο ζεις ελπίζεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης είναι πάρα πολλοί. Δεν μιλάω για τον σκληρό πυρήνα, το "κόμμα", την οργάνωση. Ούτε για τους 440.000 (να το γράψω ολογράφως λίγο μπας και δεν το χετε πιάσει; τετρακόσιες σαράντα χιλιάδες έλληνες ψήφισαν χρυσή αυγή. Πως σου φαίνεται). Μιλάω για αυτούς που κουνάνε με συγκατάβαση το κεφάλι και σιγομουρμουρίζουν: "καλά τα λένε..." κάθε φορά που ακούνε τον οχετό που βγαίνει από το στόμα του μιχαλολιάκου. Μιλάω για τον θείο μου, συνταξιούχο οικοδόμο, 75 χρονών, ψηφοφόρο του ΚΚΕ σε όλη του ζωή. Δεν πιάνονται οι γέροι λες; τα έχουν χαμένα; Πως σου φαίνεται τότε το ότι πλέον στα σχολεία αν κάποιος δεν είναι μέλος της τοπικής οργάνωσης της χα απλά δεν είναι κουλ; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χμμ, μα τότε είναι θέμα παιδείας. Σωστά; Ώπα στάσου! Ποιάς παιδείας. Αυτής της παιδέιας...;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/-suUdsFAxxA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Αν αυτή είναι η παιδεία μας τη γαμήσαμε. Όμως μισό λεπτό...κι εγώ απολήπτης της ίδιας παιδείας δεν είμαι; Εγώ γιατί δεν έγινα φασισταριό; Είναι θέμα αρχών, οικογένειας, DNA ίσως; Ναι αυτό πρέπει να είναι. Πως δεν το χα σκεφτεί νωρίτερα; Αυτό είναι! Κάποιοι άνθρωποι υπολοίπονται ενός γονιδίου που ελέγχει την αίσθηση της δημοκρατικότητας και προσομοιάζουν περισσότερο σε πιθηκοειδή, φασιστοειδή. Στην πυρά! Ουπς...Είδες τι έκανα μόλις ε; Στοχοποίησα μια συγκεκριμμένη "ράτσα" ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή έχουν κάποια γεννετική διαφορά από εμένα...Χμμμ, sounds familiar?</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η επόμενη επιλογή, μέτα το άνοιγμα των κεφαλιών τους, λοιπόν είναι αυτή. Να κάτσεις να τους μιλήσεις ήρεμα και με λογικά επιχειρήματα και παραδείγματα σαν το παραπάνω, να τους δώσεις να καταλάβουν. Δεν μιλάω για κασιδιάρη, καιάδα, μπαρμπαρούση και λοιπούς. Μιλάω για τους πολίτες που είτε ψήφισαν είτε είχαν την πρόθεση να ψηφίσουν χα. Να καταλάβουν ότι ο μετανάστης δεν είναι αυτό που τους φταίει, δεν είναι το άμεσο πρόβλημα τους (κρέντις στον ψηλό). Ειλικρινά όμως τώρα, πιστεύετε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν την διάθεση να συνδιαλλαγούν και μάλιστα να καταλάβουν αυτά που τους λες; Δεν θέλω να είμαι προκατειλημμένος, αλλά θεωρώ πιο εύκολο να πείσεις έναν κομμουνιστή ότι ο γάιδαρος δεν πετάει, παρά έναν φύσει φασίστα ότι οι μετανάστες δεν φταίνε για την πιο άδεια κι από το ψυγείο μου τσέπη του. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Και φτάσαμε στο ζουμί... "Φύσει φασίστας".'Εχουμε φτάσει ως εδώ, τό 'χετε καταλάβει; Εμένα τουλάχιστον, με έχουν κάνει να αναρωτιέμαι; Τι πήγε στρραβά; Εμείς οι έλληνες δεν είμασταν έτσι. Εμένα οι γονείς μου με μάθαν άλλα πράγματα. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Ανθρωποι που θεωρούν άλλους ανθρώπους υποδεέστερους; Άνθρωποι που δεν διστάζουν να χτυπήσουν, να στραπατσάρουν, να σακατέψουν έναν άλλον άνθρωπο. Χωρίς αφορμή. Χωρίς να τους έχει πειράξει, Άνθρωποι που δεν διστάζουν να αφαιρέσουν μια ανθρωπινη ζωή, μόνο και μόνο επείδη ο κάτοχος της έχει διαφορετικό χρώμα; Και φυσικά η μπαλα παίρνει και όοοολους αυτούς που επικροτούν σιωπηλά ή φανερά όλες ή επι μέρους ενέργειες της συγκεκριμμένης συμμορίας. Ο "εγώ δεν είμαι φασίστας αλλά καλά κάνουν..." για μένα είναι το ίδιο μη σου πω και χειρότερο φασισταριό. Διότι ο άλλος τουλάχιστον το λέει ξεκάθαρα. Εσύ ρε σκουλικιάρη φοβάσαι ακόμα και στον εαυτό σου να το παραδεχτείς! Αναρωτιέμαι λοιπόν: είναι δυνατόν; Κι όμως, δυστυχώς, είναι. Οι έλληνες είμαστε/είσαστε/είναι φύσει φασίστες, ρατσιστές, σκατά στα μούτρα μας. Ακόμα να πειστείς; Για δες εδώ. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5hfP2Sy6nxRonOC0DLQGv-NtZb7DCJIHSVPah8L9X_qvF6NxmgyncEDhiN7warrt2RtfTNqBZ6uxTWGvC4EBSClmaVetAHeTroanppXGJXGKzWMKo87nBDlrhKTuI0U913plum4FW0Z0/s1600/thanatiki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5hfP2Sy6nxRonOC0DLQGv-NtZb7DCJIHSVPah8L9X_qvF6NxmgyncEDhiN7warrt2RtfTNqBZ6uxTWGvC4EBSClmaVetAHeTroanppXGJXGKzWMKo87nBDlrhKTuI0U913plum4FW0Z0/s400/thanatiki.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
87% είναι υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Πώς σου φάνηκε; Θα μου πεις ότι προφανώς έχει τόσο υψηλό ποσοστό, διότι τα άτομα που μπαίνουν στο συγκεκριμμένο σάιτ προφανώς υποστηρίζουν συγκεκριμένες ιδεολογίες και άρα δεν είναι αντιπροσωπευτικό το δείγμα. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ρε πάτε καλά;!;!; Στην ελλάδα του 2012 μιλάμε για θανατική ποινή. Μιλάμε για πογκρόμ. Μιλάμε για βουλευτές που σπάνε πάγκους σε πανηγύρια. Μιλάμε για την πλήρη νομιμοποίηση του τραμπουκισμού. Μιλάμε για εμφύλιο. Μιλάμε για μαχαιρώματα στους δρόμους. Μιλάμε για πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Κι εσύ ακόμα νοιάζεσαι για το αν θα βγούμε ή όχι απ'το ευρώ κι αν θα βγει ο Τσίπρας και θα μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Αν αυτό είναι το κόστος για να μείνουμε, και να κρατήσουμε τα σπίτια μας, δεν ξέρω αν αξίζει. Κι επειδή, μετά λύπης διαπιστώνω πως πλέον ο τρόπος σκέψης μου είναι μειοψηφικός σε αυτή την χώρα, σας την χαρίζω την πατρίδα σας την ελλάδα. Να την χαίρεστε! Να θυμόσαστε τους ένδοξους προγόνους σας που ανακάλυψαν την δημοκρατία και την διέδωσαν σε όλο τον πλανήτη και που όπως φαίνεται εφήυρατε νέους τρόπους να την τιμάτε και να την διαδίδετε, πιο σύγχρονους και πιο αποτελεσματικούς. Κρατήστε την για πάρτη σας. Σας την χαρίζω.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Εγώ γεννήθηκα σε μια έκταση γης που βρέχεται παντού από την θάλασσα. Που έχει σχεδόν πάντα ήλιο. Που κάποτε είχε και φωτεινούς ανθρώπους. Με τα κουσούρια τους, με τις παραξενιές τους, αλλά φωτεινούς και ανθρώπινους. Και φιλόξενους. Κι επειδή τους ανθρώπους αυτούς ντρέπομαι να τους αποκαλώ πλέον συμπατριώτες ή μάλλον αυτοί θα ντρέπονταν για μένα, αφού δεν διατηρώ το πατριωτικό άισθημα, θα έρχομαι πλέον σε αυτόν τον τόπο σαν τουρίστας με την ελπίδα ότι δεν θα φάω κι εγώ καμιά -τιμημένη και με αίμα υπερασπισμένη- στο κεφάλι σημαία...</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-8550999787832265672012-06-19T02:25:00.000+02:002012-06-19T10:18:48.405+02:00Η μέρα της μαρμότας (με Σαμαρά αντί για Bill Murray στον πρωταγωνιστικό ρόλο)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black;">Πριν ξεκινήσω θα ήθελα κατ' εξαίρεσιν να καταχραστώ το δημόσιο ετούτο βήμα που δίνω στον εαυτό μου για να κάνω μια καταγγελία. Θέλω δημόσια, επώνυμα και υπεύθυνα, έχωντας σώας τας φρένας και πλήρη επίγνωση των λόγων μου και των συνεπειών τους, να καταγγείλω τον Randy Marsh και το μπλογκ του <a href="http://tipotastasovara.blogspot.be/" target="_blank">Τιποτα στα Σοβαρά</a>. Ε δεν είναι κατάσταση αυτή! Να μου έρχεται δηλαδή εμένανε η φλασιά μετά από ένα φανταστικομύριο χρόνια να γράψω άρθρο σοβαρό, να ανοίγω τον μπλόγκερ για να γράψω το εν λόγο άρθρο, να ρίχνω μια ματιά στην λίστα ανάγνωσης, να βλέπω ότι έχει καινούργιες αναρτήσεις στο μπλογκ του, να μπαίνω για να τις χαζέψω και να κάθομαι μισή ώρα να γελάω μόνος μου σαν τον μαλάκα. Πως να κάτσω να γράψω σοβαρά μετά από αυτό;!;! Όχι πείτε μου. Αίσχος! Που είναι το κράτος;;;</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι καλά καταλάβατε, θα μιλήσω για τις εκλογές. Όχι τίποτα τραγικό, μη φανταστείτε. Απλά θα προσπαθήσω να κάνω έναν μικρό απολογισμό του τι έγινε, και μια μικρή εκτίμηση της κατάστασης. Μην περιμένετε όρους πολιτικούς, τεχνοκρατικούς ή οικονομικούς από μένα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιό μου. Και δεν υπάρχουν γιατί δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ τόσο ώστε να τους ενσωματώσω. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν με απασχολεί το τι γίνεται στον κόσμο, γενικά και στην χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ειδικότερα. Με απασχολεί φαντάζομαι στον βαθμό που θα έπρεπε να απασχολεί τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο. Δήλαδη ούτε σε σημείο πόρωσης και αφορμής για να τσακώνομαι με τους φίλους μου, αλλά ούτε και σε σημείο ώστε να αδιαφορώ. Στο σημείο αυτό να πω ότι ανήκω στο 37,5% των ελλήνων που απείχαν από την χθεσινή εκλογική διαδικασία. Λόγο επιλογής. Επέλεξα να μην δώσω άλλα 200 ευρώ όπως έκανα την 6η Μαΐου για να πάω στην ελλάδα να ψηφίσω. Επέλεξα να πάω στον γάμο ενός φίλου μου. Όχι ότι αυτό με απενοχοποιεί, αλλά τέλος πάντων, ναι είχα κάτι καλύτερο να κάνω από το να πάω να ψηφίσω - αν και το ήθελα πάρα πολύ. Θα επιστρέψω σε αυτό αργότερα όμως. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσον αφορά την γενική εκτίμηση του αποτελέσματος: Ξέρεις, κάθε φορά λες μέσα σου: "Δεν μπορεί, τώρα κάτι θα αλλάξει. Τώρα είναι ο καιρός. Εχουμε ωριμάσει, έχουμε αλλάξει. Και εμείς και οι καιροί. Μυρίζω τον άνεμο της αλλαγής." Και έχεις μέσα σου αυτή την τόσο ζωογόνα αίσθηση κι αυτό το κρυφό συγκρατημένο χαμόγελο αισιοδοξίας. Την αίσθηση της ελπίδας. Αυτής της πουτάνας που αν και πεθαίνει πάντα τελευταία, της έχουμε κάνει τόσες κηδείες. Ούτε ο Μελκιάδες Εστράδα να ήταν. Κι ύστερα έρχεται η πραγματικότητα να σε συνεφέρει μέ ένα ψυχρό χαστούκι και λες "Μα καλά, τι σκεφτόμουν; Είναι δυνατόν να αλλάξουν ποτέ τα πράγματα;". Και ύστερα από το άρχικό σοκ. έρχεται αίσθηση της συντριβής και το ξενέρωμα. Αλλά κι αυτά δεν διαρκούν για πολύ. Γιατί πάντα μέσα σου το ήξερες. Αυτό ουσιαστικά περίμενες να ακούσεις. Και η ζωή συνεχίζεται όπως την ήξερες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Προς θεού, δεν υποστηρίζω ότι αν κέρδιζε ο Σύριζα χθες τις εκλογές ξαφνικά και μονομιάς, όλα μας τα προβλήματα θα λύνονταν. Ότι θα βγαίναμε στους δρόμους να τραγουδάμε σουπερκαλιφρατζιλστικεξπιαλιντόσιους σαν την Μαίρη τη Πόππινς και οι τσέπες μας θα γέμιζαν αυτομάτως με ευρώ (ή δραχμές;). Αλλά να, ρε γαμώτο, πίστευα -και πιστεύω ακόμη - πως όσο τρομακτικό και αν είναι το άγνωστο και το καινούργιο, απόκλείεται να είναι χειρότερο από τον γνωστό και δεδομένο τρόμο που επικρατεί αυτήν τη στιγμή στην ελλάδα. Όπως λένε και στο ποδόσφαιρό, ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Αλλά η δικιά μας όχι μόνο χάνει, αλλά διασύρεται. Ε, δεν πρέπει να την αλλάξουμε; Εκτος κι αν οι καθημερινές -πλέον- και μαζικές αυτοκτονίες είναι συγκυριακές. Μπορεί όντως τελικά να μας ψεκάζουνε και απλά έτυχε να ρίξουν παραπάνω δόση χημικών πάνω από την ελλάδα. Μπορεί οι γονείς μου, που μου λένε να μην γυρίσω ποτέ πίσω, απλά να με βαρέθηκαν και να παρτάρουν αυτή τη στιγμή που μιλάμε, γιορτάζοντας το γεγονός ότι δεν με έχουν μες τα πόδια τους. Μπορεί οι φίλοι μου που μου λένε ότι δεν βγαίνουν από το σπίτι επειδή δεν έχουν λεφτά για μπύρα και για βενζίνη να μου λένε ψέμματα και απλά να βαριούνται να κουνηθούν. Μπορεί ο κολλητός μου που στεναχωρήθηκε επειδή βρέθηκε το αμάξι του, το οποίο του το είχαν κλέψει και άρα δεν θα πάρει τα λεφτά της ασφάλειας, να είναι απλά μαλάκας. Τι να πω;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για τον Σύριζα:</div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι το πήγα πάλι στο ρομαντισμό και το συναίσθημα αλλά τι να κάνουμε; Τέτοιος είμαι. Ρομαντικός και συναισθηματικός. Και σαν τέτοιος δηλώνω αριστερος. Ξέρεις, με την ρομαντική έννοια του όρου. Αριστερός στην ψυχή και τέτοια. Μάλλον επειδή μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ποτέ δεν ήταν πλούσια. Όχι ότι στερήθηκα ποτέ ή μου έλειψε το παραμικρό αλλά ποτέ δεν μας περίσσευαν κιόλας. Αν ήμουν γιος εφοπλιστή το πιθανότερο είναι να δήλωνα δεξιός (ή φιλελεύθερος όπως είναι της μόδας τώρα να λέμε τους δεξιούς) και τώρα θα λέγαμε άλλα. Παρ' όλα αυτά παραμένω και λάτρης της λογικής. Και η λογική λέει, πως όσο και να το ήθελα, όσο και να προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να το πιστέψει, ο Τσίπρας δεν ήταν και δεν είναι ακόμα έτοιμος να κυβερνήσει. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν σήμερα ήταν πρώτος. Το πιο πιθανό είναι να τον κατασπάραζαν οι μεγαλοκαρχαρίες της εγχώριας και εισαγώμενης διαπλοκής (νταξει είπαμε δεν ξέρω πολιτικούς όρους αλλά διαβάζω ειδήσεις...:) ) και να τον αποκαθήλωναν στη συνείδηση του λαού - όσων τον ψήφισαν τέλος πάντων- σε χρόνο dt κι έτσι να τελείωνε άδοξα αυτό το παραμύθι. Ίσως καλύτερα που δεν βγήκε τελικά. Αν παίξει καλά τον ρόλο του, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κινήσει τις διεργασίες για τις απαραίτητες ζυμώσεις που πρέπει να λάβουν χώρα στον χώρο της αριστεράς, ίσως και να αποδειχθεί οτι τελικά χθες αυτός ήταν ο νικητής των εκλογών. Αν βέβαια συνεχισει να υπάρχει η ελλάδα όπως την ξέρουμε μέχρι τότε, κι αν δεν έχουν αυτοκτονήσει όλοι οι κάτοικοί της. Όπως και να 'χει θα κριθεί κι αυτός με την σειρά του. Και πρώτος πρώτος θα τον κρίνω και θα τον σιχτιριάσω και θα τον χλευάσω εγώ αν τα κάνει όλα ρόιδο. Δεν δίνω λευκή επιταγή σε κανέναν. Εγώ κι ο Κουβέλης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για την Νέα Τρομοκρατία:<br />
Πολλοί το είπαν σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ένας αρκετά επιτυχημένος και εύστοχος χαρακτηρισμός για το τι συνέβη χθες. Φόβαμαι όμως ότι δεν είναι επαρκής. Η αλήθεια είναι πιο απλή και λιγότερο ρομανική αυτή τη φορά. Ο λαός υπέκυψε στον φόβο. Απλά και ξεκάθαρα. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έκαναν αυτο που έπρεπε να κάνουν. Αυτό που τους υπέδειξαν οι ευρωπαίοι προστάτες τους να κάνουν. Τρομοκράτησαν τον λαό. Κι εδώ είναι το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Οι πολίτες και δη οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έκαναν κι αυτοί με την σειρά τους, αυτό που έπρεπε να κάνουν. Το εξής απλό και δίχως περιθώρια περιττών αναλύσεων και φιοριτούρων. Τρομοκρατήθηκαν. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε. Στην αρχή ήθελα να βρίσω όλους τους βλάχους και τους κωλόγερους που πήγαν σαν τα πρόβατα στη σφαγή και ψήφισαν ΝΔ. Αλλά μετά κάθισα και το σκέφτηκα λίγο. Και τι έπρεπε να κάνουν δηλαδή; Οι γέροι και οι χαμηλότερης μόρφωσης κάτοικοι της περιφέρειας, χωρίς να τους μέμφομαι σε καμία περίπτωση, υπέκυψαν στον εκβιασμό, τρομοκρατήθηκαν και ψήφισαν έτσι όπως ψήφισαν. Προτίμησαν να έχουν σίγουρη (;;;) την πενιχρή τους σύνταξη σε ευρώ παρά να μπουν σε νέες περιπέτειες και να πρέπει εκ νέου να μαθαίνουν πως να υπολογίζουν τις συντάξεις τους σε κάποιο άλλο νόμισμα ("Και για πες μου παλικάρι μου, 200.000 δρχ, σε κανονικά λεφτά πόσα είναι;"). Το σέβομαι. Από την άλλη πάλι, οι νέοι άνθρωποι και οι -θεωρητικά- πιο μορφωμένοι κάτοικοι των αστικών κέντρων, έκαναν αυτό που (θα) έπρεπε να κάνουν. Δεν μάσησαν από τραμπουκισμούς, ψευτοδιλλήματα και εκβιασμούς και ψήφισαν έτσι όπως ψήφισαν κι αυτοί. Προτίμησαν να αγωνιστούν, να αντισταθούν και να αντιδράσουν μέσα στα νόμιμα πλαίσια, κάνοντας χρήση του συνταγματικού τους δικαιώματος να στέλνουν σπίτι τους αυτούς που θεωρούν ότι τους εξαπατούν. Σεβαστό κι αυτό. Κι αν βγαίναμε από το ευρώ, υπάρχουν και τα κομπιουτεράκια. Δυστυχώς οι πρώτοι ήταν πιο πολλοί από τους δεύτερους. Δυστυχώς οι γέροι σε αυτή την χώρα είναι πιο πολλοί από τους νέους. Απλά μαθηματικά. Τι να κάνουμε τώρα; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μόνα που δεν είναι σεβαστά και κατανοητά, κατά την γνώμη μου, είναι τα εξής δύο: Το ποσοστό της αποχής και το ποσοστό των ανθρωπόμορφων φασιστοειδών της χρυσής αυγής. Για τους πρώτους, στους οποίους όπως είπα ανήκω κι εγώ, εχω να πω μόνο το εξής: Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να γυρίσουν και να πουν το παραμικρό όταν θα τους απολύουν, όταν θα πρέπει με τρεμάμενο χέρι να μετράνε τα τελευταία τους ευρώ μπροστά απο την ταμεία της ΔΕΗ ή όταν θα ακούσουν για κάποιον φίλο τους ή γνωστό που έβαλε τέλος στη ζωή του. Και να είστε σίγουροι ότι θα είναι οι πρώτοι που θα παραπονεθούν, θα ουρλιάξουν και θα μουτζώσουν όταν κάτι απ' όλα αυτά γίνει. Γιατί θα γίνει σίγουρα. Να καταλάβω ότι ορισμένοι ίσως δεν είχαν τα λεφτά για να ταξιδέψουν στις γεννέτειρες τους και να ψηφίσουν. Να καταλάβω ότι ορισμένοι είχαν όντως ανειλημμένες υποχρεώσεις. Κι εγώ αν μου περίσσευαν 200 ευρώ και δεν παντρευόταν ο φίλος μου θα ερχόμουν να ψηφίσω. (Το απαράδεκτο της ελληνικής νομοθεσίας που δεν επιτρέπει στους έλληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν στις πρεσβείες της ελλάδας δεν το κατανοώ και δεν θα το σχολιάσω. Απλά για όσους δεν γνωρίζουν να αναφέρω ότι είμαστε ίσως η μοναδική χώρα, στην ευρώπη τουλάχιστον, που ουσιαστικά απαγορεύει σε ένα μεγάλο κομμάτι των πολιτών της να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα) Αλλά 40% ρε πούστη μου; Δήλαδη όσο και να προσπαθήσετε να με πείσετε ότι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν προτίμησαν απλά να πάνε για μπάνιο αντί να ψηφίσουν, δεν θα τα καταφέρετε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο για τους άλλους...Δεν θα μπω καν στη λογική του να επιχειρηματολογήσω γιατί ο φασισμός ή ο ναζισμός ή η όποια στο μπούτσο ιδεολογία (;) λένε ότι πρεσβεύουν είναι ανεπιθύμητα. Ίσως γιατί, ευτυχώς, δεν τα έζησα ποτέ -και σίγουρα δεν θέλω να τα ζήσω - και άρα δεν ξέρω και πολύ καλά τι ακριβώς είναι αυτά τα πράγματα. Και μακάρι να μην μάθω και ποτέ. Αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα με τους τραμπούκους. Τους bullies που λένε τα αμερικανάκια. Εκ φύσεως απεχθάνομαι τους ανθρώπους που επιβάλλονται με το έτσι θέλω και χρησιμοποιώντας συνήθως τα μπράτσα τους παίρνουν αυτό που θέλουν. Μάλλον επειδή πάντα ήμουν από την άλλη μεριά. Από την πλευρά των αδυνάτων. Στο σχολείο πάντα ήμουν ο πιο μικροκαμωμένος και συνήθως ήμουν το θύμα αυτών των νταήδων και ψευτοπαλικαράδων. Δεν θα πω ότι η δύναμη μου ήταν το μυαλό μου, γιατί μπορεί και να μην ισχύει. Αλλά σίγουρα ποτέ δεν ήταν τα μπράτσα μου. Κι έτσι μεγαλώνοντας πάντα είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τους ανθρώπους που έμαθαν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να πετυχαίνουν τους σκοπούς τους, αντισταθμίζοντας έτσι ίσως την έλειψη μυικής δύναμης. Το να κάτσω να -προσπαθήσω να - κάνω μια λεκτική αντιπαράθεση με αυτούς τους (υπ)ανθρώπους και να τους εξηγήσω τι θέλω να πω, μοιάζει πιο ουτοπικό κι από την Πολιτεία του Πλάτωνα και γι΄αυτό δεν θα το κάνω. Το να τους αντιμετωπίσω με βία, ακόμα κι αν μπορούσα, δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Όχι γιατί αυτό θα με κάνει ίδιο ή χειρότερο από αυτούς, αλλά γιατί όσους και να δείρεις αφενός δεν μπορείς να τους δείρεις όλους, αφετέρου είναι τόσο ζώα που δεν καταλαβαίνουν ούτε από ξύλο. Το να τους σκοτώσουμε όλους θα ήταν μια καλή λύση αλλά τότε ναι, ίσως απλά πάρουμε τη θέση τους. Οπότε απλά εύχομαι να μην υπήρχαν. Αλλά από την άλλη εύχομαι να μην υπήρχε καπιταλισμός, να μην υπήρχαν πόλεμοι και δυστυχία στον πλανήτη, η βλακεία να μην ήταν ανίκητη, να υπήρχαν δράκοι και ξωτικά, να υπήρχε ένα δαχτυλίδι που να τους κυβερνάει όλους και να βλέπαμε κάθε μέρα τουλάχιστον δύο διαφορετικά ζευγάρια βυζιά όπως σε κάθε επεισόδιο του Game of Thrones...</div>
</div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-15588811254915205142012-06-02T02:05:00.000+02:002012-06-02T02:43:25.157+02:00Λευκή οθόνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ηθελε να γράψει. Έπρεπε να γράψει! Δηλαδή όχι πως τον υποχρέωνε κανένας, εκτός από αυτή τη μικρή φωνούλα μες το μυαλό του. Αλλά δεν ήξερε τι. Κάτι τον ενοχλούσε. Πάντα κάτι τον ενοχλούσε τον τελευταίο καιρό. Πότε δεν είχε χρόνο...πότε έμπνευση. Πάντα έβρισκε κάτι πιο σημαντικό, κάτι πιο επείγον, που είχε να κάνει κι έτσι πάντα ανέβαλε το γράψιμο για μια άλλη φορα. Έσβησε τα φώτα, έβαλε μουσική, άναψε κεριά, έστριψε τσιγάρο, έβαλε κι ένα ποτό. Οι κατάλληλη ατμόσφαιρα κι οι κατάλληλες συνθήκες για γράψιμο. Λες και η ατμόσφαιρα έκανε καμία διαφορά. Λες κι αν οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες τότε αυτομάτως θα είχε κάτι να πει. "Τον κακό τον γαμιστή τον εμποδάν' οι τρίχες" σκέφτηκε. Μια παροιμία που του έλεγε από μικρός η γιαγιά του. Τώρα πια που είχε μεγαλώσει, καταλάβαινε πολύ καλά τι ήθελε να πει. "Αν δεν γαμάς καλά εσύ, τι σου φταίνε οι τρίχες;" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθισε πάνω από το πληκτρολόγιο και κοίταξε την άσπρη οθόνη, με τον μαύρο κέρσορα να αναβοσβήνει. "Και τώρα, τι γράφουμε; Πώς ξεκινάμε;". ¨Εγραψε μια πρόταση. Την έσβησε πριν την τελειώσει. Κι ύστερα κι άλλη, και έπειτα άλλη μία. Μα πως να γράψει, όταν δεν ξέρει για τι να γράψει και κυρίως ΓΙΑΤΙ να γράψει. Μπορούσε να γράψει για την επικαιρότητα. Εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση, φασίστες στη βουλή, ευρώ ή δραχμή. Δεν ήθελε. Ευκολή λύση. Ίσως και όχι. Ίσως δεν είχε κάτι επί της ουσίας να πει για αυτά τα θέματα. Θα μπορούσε βέβαια να κάνει αυτό που κάνει πάντα. Να καταπιαστεί με αυτά τα θέματα και εν μέσω σοβαρού κι αστείου να πει κανα δυο σωστές μαλακίες και τα υπόλοιπα ειρωνίες και χιουμοράκι τύπου Σεφερλή. Στην καλύτερη περίπτωση. Ναι αυτό ήταν το στυλ γραψίματος του, ήξερε πως δεν μπορούσε να το αλλάξει. Μάλλον δεν ήθελε να το αλλάξει. Αλλά αυτό ήταν και το μεγάλο του πρόβλημα. Δεν μπορούσε να υιοθετήσει ένα μόνο σοβαρό ή ένα μόνο αστείο στυλ γραψίματος. Γενικά του άρεσε να ακροβατεί ανάμεσα σε ασυμβίβαστες και αλληλοσυγκρουόμενες καταστάσεις. Όχι μόνο στο γράψιμο αλλά και στη ζωή του γενικότερα. Ποτέ δεν ήταν άθρωπος του άσπρου ή του μάυρου. Προτιμούσε τον χώρο ανάμεσα στα δύο. Όχι το γκρι. Για την ακρίβεια το γκρι το σιχαινόταν. Απλά πίστευε ότι η ζωή δεν είναι διακριτά χρώματα, άσπρο, μαύρο κτλ. αλλά ένα χρωματικό φάσμα. Ένα πεδίο όπου τα χρώματα αλληλοεπικαλύπτονταν και το να διακρίνεις το ένα από το άλλο ήταν κάτι το εξαιρετικά δύσκολο και τρομακτικό. Δεν υπήρχε και λόγος να το κάνεις άλλωστε. Έτσι πίστευε. Αλλά ο κόσμος, το κοινό του ας πούμε, ήθελε ξεκάθαρα πράγματα. Ξεκάθαρες σκέψεις, ξεκάθαρες θέσεις. Μνημόνιο ή καταγγελία; "Να φύγουν οι μετανάστες από τη χώρα ΜΟΥ" ή "είμαστε όλοι μετανάστες"; "Εσύ με ποιους είσαι; Με εμάς ή με τους άλλους;". Οπότε απέρριψε την ιδέα να ασχοληθεί με αυτά. Αλλώστε υπήρχαν τόσοι πολλοί εκεί έξω που και τα 'λέγαν καλύτερα, και πιο ενημερωμένοι ήταν, και πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη είχαν. "Ας τα πουν αυτοί", σκέφτηκε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ποτό τελείωσε. Το τσιγάρο εδώ και ώρα. Η μουσική σταμάτησε να παίζει. Έβαλε κάτι πιο μελαγχολικό να παίζει. Ξαναγέμισε το ποτήρι. Άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Η οθόνη ακόμα άσπρη, κενή, απειλητική. Του ήρθε μια ιδέα. Θα γραφε για τον εαυτό του, τα προβληματά του. Θα κανε την αυτο-ψυχανάλησή του μέσα από το γράψιμο. Θα έβγαζε για άλλη μια φόρα από μέσα του την "drama queen", όπως τον αποκαλούσε πειρακτικά κάποτε μια ψυχή. Αλλά ποιός ενδιαφέρεται να μάθει για τα σώψυχά του. Είναι παντελώς αδιάφορα για όλους εκτός από τον ίδιο. Άντε και κάναν-δυο ανθρώπους που τον ξέρουν προσωπικά. "Βαρετό" σκέφτηκε και κοίταξε τον κέρσορα που αναβόσβηνε μονότονα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έπρεπε να γράψει κάτι. Είχε να γράψει τόσο καιρό. Οι αναγνώστες του θα απογοητεύονταν. Όμως δεν έγραφε για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό του. Ή μήπως όχι; Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να το ξεκαθαρίσει. Πρωτίστως μέσα του. Η πρώτη, εύκολη και αβίαστη απάντηση που έδινε στον εαυτό του ήταν ότι έγραφε για εκείνον και μόνο για εκείνον. Ήξερε όμως ότι δεν ήταν αλήθεια. Εντελώς αλήθεια εν πάσει περιπτώσει. Αλλιώς ποιός ο λόγος να δημοσιοποιεί και να εκθέτει τα γραπτά του. Όχι ότι περίμενε το χειροκρότημα, την επιβράβευση. Κάθε άλλο. Απλά πίστευε ότι είχε κάτι να πει και ήθελε να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους. Όχι για να τους κάνει σοφότερους. Απλά για να δείξει ότι είναι κι αυτός εκεί, έχει άποψη, έχει φωνή. Κι αυτή η φωνή ήθέλε να ακουστεί. Κι αν υπήρχε έστω κι ένας άνθρωπος που θα την άκουγε και θα επηρεαζόταν έστω κι απειροελάχιστα από αυτή την φωνή, κατά τον οποιοδήποτε τρόπο, τότε θα ήταν ευτυχισμένος. Αν πάλι όχι, δεν τον πείραζε. "Δεν γίνεται να είμαστε όλοι Καζαντζάκηδες" σκέφτηκε. Κι ύστερα, ο Καζαντζάκης ήταν ένας κι ήταν ο Καζαντζάκης. Αυτός ήταν ο εαυτός του. Κι από την μία δεν είχε ούτε το παραμικρό δικαίωμα να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Καζαντζάκη, από την άλλη δε, ούτε και ήθελε αλλά ούτε και έπρεπε. "Σαν πολύ δεν ψωνίστηκα πάλι κι απόψε;" σκέφτηκε. Και η οθόνη παρέμενε κενή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν Παρασκευή βράδυ, κι αυτός αντί να είναι έξω με φίλους, καθόταν μπορστά σε μια άδεια οθόνη και προσπαθούσε μάταια να την γεμίσει. Κάποτε, με το που καθόταν πάνω από το πληκτρολόγιο άρχιζε να γράφει χωρίς σταματημό. Χωρίς να το κουράζει και να το πολυσκέφτεται. Οι λέξεις έβγαιναν από μέσα του σωριδόν και αυτός απλά τις έβαζε σε σειρά σχηματίζοντας προτάσεις ήδη στο μυαλό του πριν αυτές μαυρίσουν την οθόνη. Κάποτε ο κέρσορας έτρεχε να τον προλάβει. Τωρα τι διάλο είχε πάθει; "Πουτάνα έμπνευση, που γαμιέσαι πάλι; Γιατί αφήνεις την οθόνη μου λευκή;", σκέφτηκε. "Γάμα το, θα δω καμιά ταινία." είπε κι έκλεισε την οθόνη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-6051173021333072932012-03-12T17:01:00.002+01:002012-03-12T17:26:03.200+01:00Ιδέες και λύσεις για δώρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Πάει καιρός που έχω να γράψω κανονικό πόστ σε τούτο το μαγαζάκι και μιας και οι λογοτεχνικές μου απόπειρες δεν έτυχαν της αναμενόμενης ανταπόκρισης (ε δεν σκίσατε και τα καλσόν σας, ας μη κοροιδευόμαστε μεταξύ μας) είπα να γράψω μετά από καιρό ένα αρθράκι σαν κανονικός μπλόγκερ. Ξες, άσχετες μαλακίες για την προσωπική μου ζωή που δεν αφορούν και κανέναν στην τελική αλλά εγώ τις μοιράζομαι μαζί σας όπως και νά ΄χει, μιξαρισμένο με μια all time classic λίστα/κατηγοροιοποίηση πραγμάτων όπως κάνει κάθε μπλογκερ που σέβεται τον εαυτό του και...βουαλά: εγγυημένη εμπορική επιτυχία. Αντε μπας και ανεβάσουμε λίγο τα views και πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάολα όπως ο κοντός.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Την αφορμή για το συγκεκριμμένο ποστ την έδωσε μία κονσέρβα τόνο σε συνδυασμό με τα επερχόμενα γενεθλιά μου. Το δεύτερο θα το εξηγήσω ευθύς αμέσως. Για το πρώτο κάντε λίγη υπομονή. Έρχονται τα γενεθλιά μου που λες και ως είθιστε, έχω λαμβάνειν δώρα. Οπότε δεν ξέρω αν βιαστήκατε να βγάλετε συπεράσματα από τον τίτλο, - δεν είμεθα περιοδικό κυρά μου, ιδέες και λύσεις για το σπίτι κι άλλα τέτχια- αλλά οι ιδέες και οι λύσεις αφορούν τα δώρα που θα ήθελα να λάβω στα γενεθλιά μου. Δεν είναι υποχρεωτικό κι ούτε θέλω να εκβιάσω κανέναν να μου πάρει δωρο. Εγώ γενικά δεν παρεξηγώ γιατί κι εγώ απ'αυτούς είμαι. Από αυτούς που ξεχνάνε δηλαδή, κι αμα δεν κανονιστεί κάνα ομαδικό δώρο και με πρήξουν οι υπόλοιποι να συμμετάσχω, δεν πρόκειται να δεις δώρο απο μένα. Όχι γιατι δεν σε θεωρώ σημαντικό, απλά τέτοιος είμαι ρε παιδί μου. Οπότε κι εσύ με τη σειρά σου αμα με γράψεις στα αρχίδια σου, δεν κρατάω κακία. Επίσης αν σκοπεύεις να μου κάνεις δώρο κάτι χειροποίητο ή συμβολικό, με χαρά θα το δεχτώ και θα το εκτιμήσω και ιδιαιτέρως. Το ποστ απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που σκοπεύουν -έτσι κι αλλιως- να μου αγοράσουν κάτι από τα μαγαζά. Με ευρώ. Ή δραχμές. Δεν ξέρω σε τι φάση σε σχέση με την ευρωζώνη θα είναι η ελλάδα μέχρι τις 19 του Μάρτη. Και μιας και ανέφερα τα ομαδικά δώρα που είναι και της μοδός τώρα τελευταία, θεωρώ ότι είναι προτιμότερα μη σου πω, γιατί ναι μεν λαμβάνεις λιγότερα δώρα, αλλά πολύ καλύτερα. Εμείς με 3 συγκεκριμμένους φίλους μου το κάνουμε χρόνια τώρα. Έτσι κατέληξα εγώ με το guitar hero (όλο το σετ), ο άλλος με snowboard, ο παράλλος με οθόνη και ο τέταρτος...Καλά ο τέταρτος είναι περίπτωση. Όταν ψωνίζεις δώρο για αυτό τον άνθρωπο, δεν εχει σημασία τι δώρο θα του κάνεις. Σημασία έχει από που το πήρες, πόσα έδωσες και το σημαντικότερο: Να έχει κάρτα αλλαγης. Στην ουσία το δώρο σου προς αυτόν είναι η κάρτα αλλαγής, που τυχαίνει να συνοδεύεται από ένα random αντικείμενο το οποίο και θα αλλάξει για να πάρει αυτό που ήθελε, ή ό,τι του γυαλίσει στο κατάστημα από το οποίο το πήρες τελος πάντων. Για να μην μακρυγορώ και ξεφεύγω απ' το θέμα, οι ιδέες και λύσεις που θα προτείνω είναι για έναν και μόνο λόγο. Για να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Και αυτοί που θέλουν να μου κάνουν ένα δώρο αλλά και εγώ -κυρίως εγώ. Διότι από τη στιγμή που κάνεις την κίνηση και ξοδεύεις τα ωραία σου λεφτάκια, κάντα τουλάχιστον να πιάσουν τόπο. Πάρε μου κάτι που το χρειάζομαι πραγματικά και θα με κάνει χαρούμενο κι όχι άλλο ένα άχρηστο διακοσμητικό χώρου ή μπλουζάκι που θα προσθέσω στη συλλογή με τα 3.546 μπλουζάκια μου. Όσο για το στοιχείο της έκπληξης που θα χαθεί, κι άλλα τέτοια ρομαντικά και γλυκανάλατα, ένα έχω να πω: klein mein. Που στα αρχαία Πρωσικά θα πει, "τα αρχίδια μου κουνιούνται". Αν θες να μου κάνεις έκπληξη κέρνα μου υπερμούναρο για λαπ ντανς και την ώρα που χω την σουφρα της στη μύτη μου, πες μου ότι είναι τραβέλι. Εκεί να δεις έκπληξη! Εν ολίγοις, τα παρακάτω αντικείμενα τα θέλω, συνιστούν τις τρέχουσες υλικοτεχνικές μου (κι όχι μόνο) ανάγκες, σκοπεύω να τα αγοράσω έτσι κι αλλιώς και θα τα χρησιμοποιώ ή θα τα χαίρομαι καθημερινά. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Ανοιχτήρι για κονσέρβες</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Λοιπόν αυτό είναι κάτι που πραγματικά χρειάζομαι. Και το ανακάλυψα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Είμαι τις προάλλες νηστικός και μου έρχεται η έμπνευση να φτιάξω την διάσημη μακαρονάδα μου με τόνο. Κι ενώ έχω βράσει τα μακαρόνια, έχω τσιγαρίσει τα κρεμμυδάκια κι είμαι έτοιμος να πετάξω μέσα στη σάλτσα το μυστικό συστατικό-κλειδί (τον τόνο) συνειδητοποιώ ότι η κονσέρβα δεν έχει αυτό το τσουτσουνάκι για να ανοίγει αυτόματα. ΠΑΝΙΚΟΣ! Φυσικά δεν έχω ανοιχτήρι για κονσέρβες, διότι ποιός μαλάκας αγοράζει πια κονσέρβες που δεν ανοίγουν αυτόματα; (ποιός άραγε; έλα δεν θέλω σχόλια και μαλακίες, την κονσέρβα την άφησαν στο ντουλάπι μου κάτι περιπλανώμενα νεφελίμ που βγήκαν από τα σιφώνια του μπάνιου). Τι να κάνω κι εγώ; βουτάω το χασαπομάχαιρο και ξεκινάω την επιχείρηση άνοιγμα κονσέρβας αλά Τζόν Ράμπο. Πουτάνα όλα! Τόνοι και ζουμιά παντού. Άσε που παίζει η μακαρονάδα να είχε και κασσίτερο μέσα εκτός από αλάτι και πιπέρι. Συμπέρασμα: χρειάζομαι ανοιχτήρι για κονσέρβες. Είναι ζήτημα προσωπικής ασφάλειας και σωματικής ακεραιότητας. End of story.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Κινητό</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Ντάξει δεν μπορώ να πω ότι χρειάζομαι άμεσα κινητό. Μια χαρά δουλεύει αυτό που έχω κι ας έχει φάει πιο πολλές τουμπες κι από τον Καραγκούνη. Έτσι για την ανανέωση. Να χω κι εγώ Android να κάνω στάτους απντέητ στο φέηςμπουκ από τον καμπινέ. Να είμαι κι εγώ κοινωνικά αποδεκτός και να μπορώ να κοιτάξω τους φίλους μου στα μάτια. Να μιλάμε και τζάμπα με το whatsapp βρε αδερφέ κι έτσι θα επωφεληθούν και οι ίδιοι από αυτήν την αγορά. Επίσης δεν θέλω κάνα άηφον κι αηδίες. Είμαι ενάντια σε αυτή τη συσκευή του διαόλου που σφυρηλατήθηκε στα καζάνια της κόλασης από τον ίδιο τον Σατανά. Ντάξει άμα μου φέρει κανείς άηφον δεν θα του το πετάξω στο κεφάλι, αλλά δεν θα το αγόραζα ποτέ από μόνος μου κι ούτε θέλω οι φίλοι μου να πουλήσουν το αριστέρο τους νέφρο για ένα κινητό. Συμβιβάζομαι με ένα σαμσουνάκι που είναι και φτηνό και αξιοπρεπέστατο.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Ηλεκτρικός Βραστήρας</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Ντάξει ούτε βραστήρα χρειάζομαι εδώ που τα λέμε. Έχω επιζήσει 28 χρόνια (τα τελευταία 3 εξ αυτών ζώντας μόνος μου) χωρίς αυτό. Απλά όλοι μου λένε πώς μπορώ και ζώ χωρίς βραστήρα κι ότι είναι απίστευτη ευκολία που σου καλυτερεύει την ποιότητα ζωής και σου λύνει τα χέρια και δεν είναι δυνατόν να μην έχω κι άλλα τέτχια. Ε κι έγω θέλω να τους διαψεύσω. Να τον έχω εκει πέρα στην κουζίνα και να μην τον χρησιμοποιώ. Έτσι για το ροκ.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Τατουάζ</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Εντάξει τώρα αρχίζουμε να μιλάμε σοβαρά. Τατουάζ θα κάνω έτσι κι αλλιώς. Γιατί λοιπόν να μην μου το κάνουν δώρο οι φίλοι μου; (ή έστω ένα μέρος από αυτό). Επίσης πιστεύω ότι είναι γαμάτο δώρο γιατί θα το χω πάντα μαζί μου -μέχρι να πεθάνω- και θα θυμάμαι αυτούς που μου το χάρισαν. Αν κάποιος αποφασίσει να μου κάνει το συγκεκριμμένο δώρο εξ ολοκλήρου μόνος του, χτυπάω και το όνομα του από κάτω, δε μασάω. Κάτι σαν χορηγός ένα πράμα. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Ναρκωτικά</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Σοβαρά τώρα, αυτά τα χρειάζομαι. Μου 'χουν τελειώσει. Εδώ στις Βρυξέλλες άκρες δεν έχω, το χόρτο που βρίσκεις από τους μαυρους στον δρόμο δεν κάνει ούτε για εντομοαποθητικό και Αμστερνταμ θα κάνω καιρό να πάω. Οπότε τι καλύτερη ιδέα από το να μου κάνουν οι φίλοι μου δώρο μια αξιοσέβαστη ποσότητα καλού και μυρωδάτου χόρτου. Σίγουρα θα το χαρώ. Το νου σας μόνο παιδιά 5 γραμμάρια ο καθένας να κουβαλάει. Μη σας πάνε και μέσα την ώρα που το φέρνετε. Επίσης για έξτρα πρωτοτυπία προτιμήστε και κάνα μανιταράκι.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Συναυλίες</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Ο καιρός ανοίγει και η συναυλιακή περίοδος ξεκινάει. Αρχής γενομένης από την προσεχή Τετάρτη και για 2 περίπου μήνες θα πάω σε άπειρα λάιβ. Εδω πέρα γενικά, αλλά και ειδικότερα τα λάιβ που επιλέγουμε, δεν είναι άκριβα. Καθένα κυμαίνεται από 10 μέχρι 15 ευρώ. Όταν όμως τα αθροίσεις όλα μαζί, βγαίνουν αρκετά φράγκα. Αν μαζευτούν λοιπόν οι φίλοι μου και μου πάρουν από ένα εισιτήριο ο καθένας, θα με κάνουν πολύ χαρούμενο. Άσε που είναι και γαμώ τις πρωτότυπες ιδέες για δώρο. Επίσης συνδιάζεται πολύ ευκολα και όμορφα με το από πάνω. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;">Κολώνια</span></b></div><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: large;"><br />
</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Γιατί μου τελειώνει. Έτσι απλά. Φοράω μια συγκεκριμμένη κολώνια η οποία μου αρέσει πολύ. Γενικά ξενερώνω κάθε φορά που μου τελειώνει γιατί πρέπει να αγοράσω καινούργια. Και για κάποιο ηλίθιο λόγο οι κολώνιες είναι γελοία ακριβές. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γιατί να είναι τόσο ακριβές δηλαδή; Σκατά, δεν ζούμε στο Παρίσι του 17ου αι. που η κολώνια ήταν το μόνο πράγμα που επέτρεπε να γίνεται ο διαχωρισμός των τάξεων με μόναδικό κριτήριο την όσφρηση (οι φτωχοί βρωμάγανε απλά και πολύ, οι πλούσιοι βρωμάγανε λιγότερο και με μια ιδιαίτερη εσάνς μπόχας ανακατεμένης με πατσουλί). Δηλαδή για το θεό, υπάρχουν σήμερα τρόποι ωστέ να διατηρούμε την οσμή που αναδίδουμε σε ανθρώπινα επίπεδα. Δεν είναι και τόσο απαραίτητη ωστε να κοστίζει τοσο ακριβά πια η γαμημένη!! Στο διάλο συγχίστηκα με τους μαλάκες. Άλλαξα γνώμη, μη μου πάρετε κολώνια. Θα πλένομαι πιο συχνά και θα βάζω αποσμητικό. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><b>Γκρουπ ον δραστηριότητες</b></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Άλλο ένα γαμάτο δώρο κατά τη γνώμη μου. Τώρα τελευταία που ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο του groupon έχω ενθουσιαστεί, έχω πάθει μιαν εξάρτηση το λες. Επίσης πάντοτε ήμουν υπέρ των όχι και τόσο "υλικών" δώρων. Δηλαδή θεωρώ ότι μια δραστηριότητα, κάτι που θα το χαρείς με τους φίλους και την παρέα σου όπως μια εκδρομή ή ένα δειπνο σε γαμάτο εστιατόριο, ή κάτι που θα το απολάυσεις μόνος σου όπως πτήση με μονοκινητήριο αεροπλάνο ή sky diving, μπορεί μεν να "τελειώνει" και να μην μπορείς να το "πάρεις" μαζί σου ή να το κρατήσεις, αλλά σου δίνει πολλά περισσότερα. Στην "ψυχή" ("aawwww, τι γλυκός που είναι ο Τρυποκάρυδος" πρέπει εδώ να πεί τουλάχιστον μία θηλυκία αναγνώστρια/θαυμάστρια). Και το groupon προσφέρει άφθονα τέτοια δώρα ευτυχώς. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">ΥΓ1: Για τους RL φίλους μου οι οποίοι είναι και αυτοί που στην ουσία θα μου αγοράσουν (ή όχι) δώρο και οι οποίοι φαντάζομαι (το καλό που σας θέλω) θα διαβάσουν το παραπάνω άρθρο, ελπίζω πως δεν χρειάζεται να πω πως το άρθρο είναι χιουμοριστικό και δεν θέλω τίποτα παρα μόνο την αγάπη σας και αποδοχή σας. Άντε και λίγο χόρτο. Αν παρ΄όλα αυτά θέλετε να μου πάρετε κάτι σώνει και καλά, φηλ φρη του τέηκ αηντίαζ...</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">ΥΓ2: Αν μετά από αυτό, καταλήξω να πάρω σαν δώρα το ανοιχτήρι για κονσέρβες και τον βραστήρα κι όχι το τατού ή το κινητό...νταξ τι να πω; Θα 'στε μεγάλα τρολ. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"></div><span style="font-size: large;">ΥΓ3: Επειδή έχουν υπάρξει παράπονα του τύπου "μου χουνε βγει τα μάτια, κάνε κάτι μη σε γαμήσω παλιοπουσταρα, θα βρω που μένεις και θα έρθω βράδυ σπίτι σου να βιάσω το σκύλο σου και να χέσω στο ψυγείο σου" είπα να δοκιμάσω μια μεγαλύτερη γραμματοσειρά. Για πείτε πως σας φαίνεται.</span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-38973119703376533782012-02-18T22:10:00.007+01:002012-02-19T16:31:46.253+01:00Δια Λόγου διάλογος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Εν αρχή ην ο Λόγος.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Και μετά;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Μετά...ήρθαν οι μέλισσες! Αλλά επειδή ήταν παχιές κι είχαν πιει πολύ κρασί τις έδιωξε ο κάπελας και πήρανε ταξί. Ο κάπελας ουδεμία σχέση είχε με τον τρελοκαπελά διότι αφενός ο ένας ήταν χοντρός ενώ ο άλλος ψηλός δεν είχαν ειδωθεί ποτέ στην μακροχρόνια καριέρα τους ούτε είχαν συστηθεί επισήμως σε κάποιου είδους κοινωνική εκδήλωση. Ξες από αυτές που κάνουν οι κυρίες του Κολωνακίου τα Σάββατα για να προσελκύσουν χρήματα και τεκνά. Όχι τεκνά με χρήματα, προσοχή. Άλλοι είχανε τα χρήματα κι άλλοι τα διλήμματα. Τα ερωτικά βεβαίως, βεβαίως. Όπως στις όμορφες ερωτικές ιστορίες και τα φωτορομάντζα που πουλάγανε κάποτε στα περίπτερα έξω από του Μπακάκου.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Σαν της Χρυσήιδας Δημουλίδου ένα πράμα;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Δεν την ξέρω την κυρία, δεν μας σύστησε ο κάπελας. Αν και ήταν στο πάρτυ γιατί την είδα. Φορούσε το καπέλο της μαντάμ Σουσού με όλα τα φρούτα μαζί και την φρουτιέρα. Και τι κάνει αυτή; Γράφει νερόβραστες ερωτικές ιστορίες; Ένα μέρος έρωτα 5 μέρη νερό και λίγο αλάτι; Διότι αν ναι τότε αυτή θα ήταν, δεν παίρνω κι όρκο. Ιερόδουλες και ναυτικοί να ξέρεις δεν ορκίζονται. Το λέει κι ο παπάς. Οι μεν από ανάγκη οι δε από επιλογή. Φύρδην μίγδην δηλαδή και του πεταλωτή τα κάστανα. Άσε που να στα λέω.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Ε πες τα ντε!</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Αφού θέλεις να τ’ ακούσεις, σκάσε κι άκου τα λοιπόν. Εν αρχή ην ο Λόγος, που λες. Ο Λόγος δε ουδεμία αξία έχει δίχως το κούτελο. Κι αφού στις μέρες μας τα κούτελα σπανίζουν, το λόγο παίρνει ο Πρόεδρος. Ο Πρόεδρος με τη σειρά του, ελαφρώς βαριεστημένος και εμφανώς καταπονημένος από τον κάματο της ημέρας, ούτε ήθελε ούτε και σκόπευε να τονε πάρει. Τον Λόγο. Δια τα υπόλοιπα ούτε και ξέρω ούτε θέλω να γνωρίζω. Μπορώ μόνο να κάνω εικασίες. Αλλά κι αυτές τι νόημα έχουν δίχως αυτιά ευκολόπιστα και αγαθά. Με πιάνεις;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Καλά τα λες. Συνέχισε. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">- Αφού του τονε δίνανε λοιπόν κι αυτός δίσταζε να τονε πάρει, έπρεπε να βρει μιιαν λύση. Συμβιβαστική το δίχως άλλο. Καθώς ουδείς έπρεπε να μείνει παραπονεμένος αλλά κι ο Λόγος έπρεπε να παρθεί το δίχως άλλο. Ζόρικη η κατάσταση και ντελικάτη σαν μεταξωτό βρακί. Από αυτά που φοράνε οι κυρίες του Κωλονακίου στα πάρτυ με τα τεκνά. Όταν και αν τα φοράνε δηλαδής Απαιτούσε επιδέξιους κώλους το λοιπόν. Όμως ο πρόεδρος δεν ήταν τυχαία τέτοιος. Πρόεδρος δηλαδή. Η θέσις του καθώς και το παράστημα του, του επέτρεπαν να προεδρεύει. Δεν γίνεται όμως Πρόεδρος χωρίς επιτροπή της οποίας να είναι Πρόεδρος, αν με εννοείς. Διότι σε αντίθετη περίπτωση θα ήτω σα βασιλιάς χωρίς υπηκόους, Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο Πρόεδρος, τσακάλι γαρ σκαρφίστηκε την λύση. Και τον έκανε πάσα τον λόγο στο αντιπρόεδρο, ο οποίος με την σειρά του τον έδωσε στον γραμματέα, κι αυτός στον β’ αντιπρόεδρο και ούτω καθεξής μέχρι που έφτασε στα χέρια του Ταμία. Κι εδώ είναι που τα πράγματα περιπλέκονται τοιουτοτρόπως. Διότι αν και στο Καταστατικό αναφέρετω ρητώς και κατηγορηματικώς ότι ο Ταμίας ουδέποτε είχε το δικαίωμα να λάβει τον Λόγον, να που ξαφνικά βρέθηκε με τον λόγο φαρδύ πλατύ στα χέρια του και την ιερή υποχρέωση να τον πάρει χωρίς να μπορεί να υψώσει αντίρρηση και ένσταση καμία. Καθώς, όπως καταλαβαίνεις τα ανυπόμονα βλέμματα όλης της επιτροπής, προεδρευόμενης από τον ίδιο τον Πρόεδρο μην ξεχνάς, ήτω καρφωμένα πάνω του, Με ακολουθείς;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Μαζί σου είμαι. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Δώσε βάση γιατί το πράγμα γίνεται μπερδεμένο κι άρα επικίνδυνο. Διότι ο απλός ο νους, ο απαίδευτος που λέμε, μπορεί να μην δύναται να ακολουθήσει και να παρακολουθήσει και να επεξεργαστεί την ολοένα αυξανόμενη και μαινόμενη εισροή πληροφοριών και λεπτομερειών και άρα να μην μπορεί να ανταπεξέλθει με αποτέλεσμα να κλατάρει Κοινώς να τα φτύσει που λένε και στη πιάτσα. Ως εκ τούτου υποχρεούμαι να ρωτήσω για τελευταία φορά αν με εννοείς. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Εγώ σε εννοώ λέμε. Εσύ με εννοείς που σε εννοώ;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Πάσο. Εμίλησα κι ελάλησα κι αμαρτία εξομολογούμενη ουκ έστιν αμαρτία.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Ρε άστα αυτά και λέγε τι έγινε με τον Ταμία.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Ο Ταμίας που λες, καλό λαμόγιο ήτανε και του λόγου του. Αυτό που ονειρευόταν για μια ζωή και που όμως ποτέ δεν πίστευε στα αλήθεια ότι θα γινόταν, είχε γίνει πραγματικότητα. Ο λόγος ήταν στα χέρια του, σαν νεογέννητο κουτάβι. Κι ολάκερη η επιτροπή τον κάρφωνε με τα σουβλερά της μάτια και περίμενε να τονε πάρει. Κρεμόταν από τα χείλη του σα να λέμε. Καθώς όπως προείπα όμως ο Ταμίας προετοίμαζε εαυτόν δια τούτη την στιγμήν έτη και έτη, καθώς τι διάολο, δεν θα έμενε για πάντοτε Ταμίας. Έτσι πίστευε κι έτσι διαβεβαίωνε όσους τον ερωτούσαν. Εκτός υπηρεσίας φυσικά. Διότι μες την υπηρεσία όποιος σήκωνε κεφάλι, έμοιαζε με απειλή και πολύ γρήγορα και ουδόλως σπάνια βρισκόταν είτε χωρίς αμοιβή είτε χωρίς κεφάλι αν και κανένας δεν το έχει παραδεχτεί ανοιχτά και δημοσίως. Έχουν υπάρξει και μια δυο σπάνιες περιπτώσεις μάλιστα, όπου η έπαρσις των ατόμων υπήρξε τόσο μεγάλη και βαθιά ώστε βρεθήκαν και δίχως αμοιβή και δίχως κεφάλι συντοχρόνως. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ο Ταμίας που λές ήταν άτομο προσεκτικό και κοίταζε τη δουλειά του, αν και πάντα έριχνε κλεφτές ματιές σε αυτούς που έπαιρναν τον Λόγο. Δεν τους ζήλευε ακριβώς αλλά ήθελε να είναι στη θέση τους. Όχι τόσο για την μισθολογική του αναβάθμιση, απόρροια του δικαιώματος αλλά και της υποχρέωσης να παίρνει κανείς τον Λόγο, αλλά όσο για το κύρος που προσέδιδε στα άτομα αυτή η ιδιότις. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Κοτζαμπάσης στη θέση του κοτζαμπάση ο Ταμίας. Σωστός;!</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Άμα γεια σου! Το πιάνεις το νόημα αγάλι – αγάλι. Και ανακεφαλαιώνω προτού συνεχίσω. Ο Ταμίας με μιαν ελαφρά, ή και όχι, έκπληξη βρίσκεται με τον Λόγο στα χέρια, σαν έτοιμος από καιρό σαφώς. Η επιτροπή αδημονούσα κι αδηφάγα να περιμένει να τον πάρει, σαφέστερα. Και το Καταστατικό ξεκάθαρο και άτεγκτο να απαγορεύει κάτι τέτοιο σαφέστατα. Το ζήτημα δε, που πρσαγματεύετω η επιτροπή, προεδρευόμενης υπό του ιδίου του Προέδρου υπενθυμίζω, ήτω εθνικό, μείζονος και εξεχούσης σημασίας και ουδέποτε θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με επιπολαιότητα και φαυλότητα καθώς κάτι τέτοιο θα ήτω καταστροφικό ακόμα και δια το μέλλον της ίδιας της χώρας. Και του λαού αυτής το δίχως άλλο. Ένας λάθος χειρισμός μπορεί να τα τίναζε όλα στον αέρα σαν μπουρλότο. Πολλώ δε μάλλον αυτόν που θα το εχειρίζετω. Τον χειριστή της υποθέσεως, δηλαδή, που εν πάσει περιπτώση ήταν αυτός που θα έπαιρνε τον λόγο. Και που στην δική μας περίπτωση δεν ήταν άλλος από τον Ταμία, όπως το είχε φέρει η μοίρα κι οι κταστάσεις. Από την άλλη μεριά βέβαια, αν οι χειρισμοί της υποθέσεως ήταν τέτοιοι ώστε να καταλήγαμε σε ευτυχή και επιτυχή συμπεράσματα και αποτελέσματα, όλοι θα ήτω βεβαίως ευτυχισμένοι, το μεγαλύτερο μερίδιο όμως της επιτυχίας θα καρπωνόταν αδιαμφισβήτητα και κατά γενικήν ομολογίαν ο χειριστής της υποθέσεως. Δηλαδή αυτός που είχε τον Λόγο. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Ο Ταμίας.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Πουλιά στον αέρα πιάνεις αδερφάκι μου. Δώσε βάση τώρα γιατί μπαίνουμε στο ζουμί. Ο Ταμίας μας, που λες, αφού κοίταξε δεξιά κι αριστερά ούτος ώστε βεβαιωθεί αλλά και βεβαιώσει τους συνδαιτυμόνες, ότι αυτός ήταν που είχε το Λόγο κι άλλος κανένας καθάρισε το λαιμό του. Οπερ μεθερμηνευόμενον ότι εντός ολίγου, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, θα τον έπαιρνε. Τον λόγο. Το βλέμα του ήτω σκληρό κι αδέκαστο, Δεν θα τους χαριζόταν. Θα Τον έπαιρνε κι όποιον πάρει ο χάρος. Αυτοί του Τον είχανε δώσει άλλωστε. Αν δεν θέλανε να Τονε πάρει αυτός, ας Τον έπαιρνε κάποιος άλλος. Στο σημείο αυτό, πρέπει να σου πω, ότι μια επιτροπή που σέβεται τον εαυτό της και δη μία που πραγματεύεται τόσο σοβαρά ζητήματα όπως προανέφερα δεν θα ήτω ολοκληρωμένη και συμπαγής αν δεν περιστοιχιζόταν από τους διάφορους παρατρεχάμενους. Τα τσιράκια, τους λακέδες που λέμε. Αυτοί οι διάφοροι, απείχαν μεν παρασάγγας από το να πάρουνε ποτέ τον Λόγο επισήμως, καθότι δεν ήταν μέλη της επιτροπής καθεαυτής, ήταν όμως βοηθητικά στελέχη, που κάθονταν ήσυχα γύρω από το κύκλο των συνεπιτροπούντων, σε έναν εξωτερικό κύκλο δηλαδής, και παρακολουθούσαν τα πεπραγμένα. Δουλειά τους ήταν να παρεμβαίνουν όποτε το απαιτούσαν οι περιστάσεις, και να συμβουλεύουν τα μέλη της επιτροπής χαμηλοφώνως στο αυτί. Άρα μπορείς να πεις ότι έπαιρναν κι αυτοί τον Λόγο, και δη αυτοβούλως, πάντοτε όμως ιδιωτικά και χαμηλόφωνα. Αυτηκόως δηλαδή σα να λέμε. Κάθε μέλος της επιτροπής είχε τον δικό του Συμβουλάτορα, ενώ ο Πρόεδρος που καθώς αντιλαμβάνεσαι έπρεπε να ξεχωρίζει ποικιλοτρόπως από τους υπόλοιπους, είχε δύο. Εις εξ αυτών φημίζετω ως πονηρός κι αδίστακτος, ο πρώτος ανάμεσα στο κύκλο των Συμβουλατόρων, γεγονός που δικαιολογεί το δίχως άλλο, το ποιος ήταν το αφεντικό του καθώς και τη θέση του πίσω από το δεξί αυτί του Προέδρου, ο οποίος όπως γνωρίζεις άκουγε λίγο βαριά από τ’ αριστερό.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Κουφάλογο ο Πρόεδρος,</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Μόνον από τ’ αριστερό. Και μη διακόπτεις γιατί φτάνουμε στην κορύφωση. Ο Συμβουλάτορας λοιπόν, που όλη την ώρα τούτη καθότανε σκεπτικός και παρακολουθούσε μετά αβίαστου προσοχής τα πεπραγμένα, σηκώθηκε και ψιθύρισε στο αυτί του Προέδρου κάτι, την ώρα που ο Ταμίας καθάριζε τον λαιμό του. Μια κίνηση που ουδόλως πέρασε απαρατήρητη, ως και δεν όφειλε άλλωστε. Βλέπεις αυτό που είχε διαφύγει από όλους, ίσως μόνον όχι από τον Ταμία αλλά εκείνος ίσως επέλεξε να το προσπεράσει, ήταν το Καταστατικό. Και το πώς αυτό ρητώς και κατηγορηματικώς απαγόρευε την λήψη του Λόγου από τον Ταμία. Ο Συμβουλάτορας επίσης, παμπόνηρος γαρ, τα είχε ζυγίσει όλα στο μυαλό του. Είχε διαβλέψει το ενδεχόμενο ο τίμιος πλην φιλόδοξος Ταμίας, να γινόταν ο ήρως της ημέρας αν η έκβαση του Λόγου ήτω θετική και έφερνε τα αναμενόμενα και πολυπόθητα αποτελέσματα. Κάτι το οποίο θα ήτω απαράδεκτον πλην καταστροφικό για τον Πρόεδρο αλλά και για τον ίδιο, καθώς όπως προείπα αυτός ήτω το δεξί αυτί του Προέδρου. Υπήρχε όμως πάντα το Καταστατικό, το οποίο θα μπορούσε να επικαλεστεί αργότερα ο Πρόεδρος και έτσι να θεωρηθεί άκυρη η λήψη του Λόγου από τον Ταμία και άρα να καρπωθεί ο ίδιος την επιτυχία. Από την άλλη, αν ο Λογος του Ταμία ήτω αναποτελεσματικός, μπορεί μεν η χώρα να βάδιζε σε δύσκολες ατραπούς από τούδε και εφεξής, η ακεραιότητα όμως του Προέδρου καθώς και των υπολοίπων μελών της επιτροπής θα παρέμενε ανέγγιχτη καθώς θα υποδείκνυαν ως χειριστή της υποθέσεως αυτόν που είχε πάρει το Λόγο και δη τον Ταμία. Συνυπολογίζοντας και το γεγονός πως ούτε ο Πρόεδρος αλλά ούτε και κανείς άλλος έδειχνε διατεθειμένος να πάρει τον Λόγο και καθώς ο Λόγος έπρεπε να παρθεί άμεσα το δίχως άλλο και χωρίς περεταίρω χρονοτριβή, αποφάσισε αφού ενημέρωσε τον Πρόεδρο για τις ιδιομορφίες της κατάστασης εν τάχει, να τον συμβουλέψει να επιτρέψει στον Ταμία να πάρει τον Λόγο.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Ναι αλλά ο Ταμίας θα την ψυλλιάστηκε τη φάβα, δεν μπορεί.</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Μην προτρέχεις θα σκοντάψεις. Ο Ταμίας όπως προείπα, καλό λαμόγιο ήταν και του λόγου του. Τουτέστιν, μυαλωμένος και συνετός πλην κομματάκι πονηρός και δαύτος. Όχι βέβαια αδίστακτος ωσάν τον Συμβουλάτορα, αλλά δεν τον έπιανες και κότσο ευκόλως και δίχως να ιδρώσεις αν μη τι άλλο. Όσην ώρα λοιπόν ο Συμβουλάτορας εψιθύριζεν εις το αυτί του Προέδρου, το δεξί, μη ξεχνιόμαστε, και καθώς οι ψίθυροι δίνανε και παίρνανε μες την αίθουσα, είτε στα αυτιά των υπολοίπων επιτρόπων από τους δικούς τους Συμβουλάτορες είτε και μεταξύ των, με τα μάτια βεβαίως, σιωπηλά, δίχως να κουνηθεί χείλος ή ρουθούνι, ο Ταμίας παρακολουθούσε τα πρόσωπα των συνδαιτυμόνων ασκαρδαμυκτί και αδιαλείπτως. Έμφασις δε είχε δώσει στην στρογγυλομουτσουνάρα του Προέδρου, το δίχως άλλο. Ο οποίος ας πούμε ότι δεν εφημίζετω και δια τις επιδόσεις του στο πόκερ. Τουτέστιν άφησε την έκπληξη, την ανησυχία, την αγανάκτηση και εσχάτως την ανακούφιση να ζωγραφιστούν διαδοχικώς στο πρόσωπο του. Έτσι ο Ταμίας διαισθάνθην και αντελήφθην την συνομωσία όπως πολύ ορθώς προέβλεψες. Πρέπει όμως να αντιληφθείς την ιδιαιτερότητα της κατάστασης και την δυσκολία της θέσης του, όπως την αντιλήφθηκε κι ο ίδιος αδιαμφισβήτως, καθώς βρισκόταν με τον Λόγο ανά χείρας, και δεν υπήρχε άλλος εν σειρά να Τον παραλάβει αφενός, αφετέρου ούτος έπρεπε να παρθεί άμεσα καθώς δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια. Χρονικά τε και θεσμικά. </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Και τι έκανε λοιπόν;</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Ότι θα έκανε κάθε σοφός άνδρας ευρισκόμενος, ανοικειωθελώς το δίχως άλλο, στη θέση του. Τον πεοκρούστη, τον αυνανιζόμενο. Ήτοι τον μαλάκα. Ξερόβηξε και καθάρισε τον λαιμό του δις, υιοθέτησε βλέμμα σοβαρότατον και άνοιξε το στόμα του εκ του οποίου εξήλθαν τα παρακάτω λόγια: «Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, σεβαστοί επίτροποι, λοιποί συνδαιτυμόνες. Αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της καταστάσεως και χωρίς να θέλω να προσβάλω την συνέλευση της επιτροπής ταύτης καθώς και τους θεσμούς που την διέπουν, θα ήθελα να ζητήσω την άδεια σας δια να αποσυρθώ εις το αποχωρητήριον καθώς αι κινήσεις των εντοσθίων μου είναι ταχείς και ραγδαίες και πολύ φοβούμαι πως αν κωλυσιεργήσω ακόμη ένα λεπτό, αι συνέπειες θα είναι δριμείς και ουδόλως ευχάριστες δια όλους μας. Όσο δε, δια το ζήτημα δια το οποίον μου δόθηκε ο Λόγος και δια το οποίον πρέπει να τοποθετηθώ, καθώς αντιλαμβάνομαι τα μάλα ότι πρέπει να βρεθεί μια λύσις άμεσα και επειδή ίσως η θέσις μου ως απλού Ταμία να μην είναι η πρέπουσα δια τόσο περίπλοκους και λεπτεπίλεπτους χειρισμούς, το αφήνω εις την κρίσιν του προέδρου, καθότι ούτος εστίν ο καθ ην αρμόδιος δια να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις για ένα τόσο σημαντικό και φλέγον θέμα. Εναποθέτω όλη μου τη στήριξη και την συμπαράσταση στο πρόσωπο του. Τα σέβη μου.». Και σηκώθηκε από την θέση του κι έφυγε σούμπιτος κρατώντας την κοιλιακήν του χώρα και αφήνοντάς τους σύξυλους . </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Δηλαδή κοινώς τους είπε: «Μάγκες, χεστήκαμε που κλάναμε, βρείτε άλλο κορόιδο ή βγάλτε τα πέρα μόνοι σας.»</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">-Αν και καθήμενος, ορθώς εμίλησες. Βεβαίως πρέπει να αναγνωρίσεις ότι η ιστορία αυτή περιέχει πολλαπλά ηθικά διδάγματα. Το πρώτο είναι ότι πάντα πρέπει να ξέρεις πότε να Τον δίνεις και πότε να Τον παίρνεις. Τον Λόγο φυσικά. Πρέπει να είσαι πάντα επιφυλακτικός και απρόθυμος να Τον πάρεις, ακόμα κι αν στον δίνουνε οικειοθελώς. Ειδικότερα δε, αν νομίζεις πως ήρθε η ώρα σου να Τον πάρεις, σκέψου το ξανά και ενδελεχώς. Δεύτερον, όταν Τον παίρνεις πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός και να ξέρεις τι να Τον κάνεις. Αν δεν ξέρεις τι να Τον κάνεις καλύτερα να μην Τον πάρεις ή να τον αφήσεις εκεί που Τον βρήκες. Και το τρίτο και σημαντικότερο δίδαγμα θαρρώ, είναι το εξής: ακόμα κι αν δεν Τον θέλεις, αλλά στον δώσουνε με το ζόρι, να θυμάσαι πάντα αυτό: Ένα κόψιμο μπορεί να σε σώσει.</div><div class="MsoNormal"></div><br />
<br />
<i>Credits στην <a href="http://stoanamesa.blogspot.com/">Flons</a> για την έμπνευση και την αρχή του διαλόγου</i><br />
<br />
</div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-61572229704746523342012-02-14T14:20:00.004+01:002012-02-14T18:49:30.661+01:00Μάνα γιατί με γέννησες;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">-Γιατί;</div><div style="text-align: justify;">-Γιατί πρέπει.</div><div style="text-align: justify;">-Και γιατί πρέπει;</div><div style="text-align: justify;">-Γιατί σε γέννησε! </div><div style="text-align: justify;">-Κι επειδή με γέννησε πρέπει να την αγαπώ;</div><div style="text-align: justify;">-Κάπως έτσι. Είναι μάνα σου. Σε έβγαλε από τα σπλάχνα της.</div><div style="text-align: justify;">-Δεν της το ζήτησα</div><div style="text-align: justify;">-Δεν έχει να κάνει. Σε έβγαλε όμως. Και πόνεσε για να το κάνει Μην δείχνεις αχαριστία.</div><div style="text-align: justify;">-Εντάξει δεν την μισώ κιόλας. Δεν θέλω το κακό της. Υποθέτω με τον τρόπο μου την αγαπώ. Απλά δεν καταλαβαίνω την υποχρέωση που έχω να το κάνω. Και εν πάσει περιπτώση θα το κάνω με τους δικούς μου όρους και για τους δικούς μου λόγους. Δεν θα μου το επιβάλλει κανείς.</div><div style="text-align: justify;">-Τώρα ακούγεσαι σαν πεισματάρικο και κακομαθημένο παιδί.</div><div style="text-align: justify;">- Ισως και να είμαι. Ποτέ δεν είπα το αντίθετο. </div><div style="text-align: justify;">-Εκείνη πιστεύει το αντίθετο.</div><div style="text-align: justify;">-Ήρθε ή ώρα να μάθει την αλήθεια. Δεν είμαι αυτό που πιστεύει. Αυτό που όλος ο κόσμος πιστεύει για μένα. Είμαι κάτι άλλο.</div><div style="text-align: justify;">-Μα σε μεγάλωσε με αρχές, αξιες και ιδανικά. Σε ανάθρεψε ώστε να γίνεις κάτι ενάρετο. Κάτι που όλος ο κόσμος θα ζηλευε. Και πίστεψε με, το κάνει. </div><div style="text-align: justify;">-Ναι αλλά με τι κόστος. Με πλήγωσε πολύ κατά τη διαδικασία.</div><div style="text-align: justify;">-Και τώρα ήρθε η σειρά σου να την πληγώσεις; Πρόκειται λοιπόν περί εκδίκησης. Αυτό μου λες;</div><div style="text-align: justify;">-Όχι ακριβώς. Δεν το κάνω επίτηδες. Δεν είναι αυτη η πρόθεση μου. Απλά τώρα που μεγάλωσα κι ωρίμασα, συνειδητοποιώ πως έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις. Αυτό είναι όλο. </div><div style="text-align: justify;">-Και είναι τρόπος αυτός να προβάλεις τις αντιρρήσεις σου; Είναι ανάγκη να είσαι τόσο σκληρός και αντιδραστικός; Ενώ με τους ξένους...</div><div style="text-align: justify;">-Με τους ξένους τι;</div><div style="text-align: justify;">-Με το σεις και με το σας. Ό.τι κι αν σου πούνε, ναι τους λές. Σε αυτούς γιατί δεν προβάλεις αντίσταση;</div><div style="text-align: justify;">-Με τους ξένους...είναι διαφορετικά. Τους ντρέπομαι. Θέλω να είμαι ευγενικός. Άλλωστε κι αυτοί με βοήθησαν.</div><div style="text-align: justify;">-Ας γελάσω. Οι ξένοι πάντα κοιτάνε το συμφέρον τους. Δεν σε πονάνε όπως σε πονάει αυτή. Σε βοηθήσανε έχοντας πάντα ως γνώμονα τις δικές τους ατζέντες. Κοιτόντας πάντα πρώτα το δικό τους τομάρι. Ενω η μάνα...</div><div style="text-align: justify;">-Έχεις δίκιο, το ξέρω. Απλά μου είναι πολύ πιο εύκολο να βγάλω το κακό μου πρόσωπο στα άτομα που αγαπώ.</div><div style="text-align: justify;">-Άρα την αγαπάς; Το παραδέχεσαι.</div><div style="text-align: justify;">-Ε ναι, την αγαπάω. Αλλά δεν την αντέχω. Δεν μπορώ να είμαι κοντά της. Μου βγάζει τον χειρότερο μου εαυτό. Όλοι έχουμε μέσα μας έναν χειρότερο εαυτό. Ακόμα κι εγώ. </div><div style="text-align: justify;">-Και τι θα κάνεις;</div><div style="text-align: justify;">-Λέω να φύγω...</div><div style="text-align: justify;">-Τρελάθηκες τελείως; Τι είναι αυτά που λες; Θυμάσαι την τελευταία φορά που είχες φύγει;</div><div style="text-align: justify;">-Μερικοί το νοταλγούν. Λένε πως ίσως είναι καλύτερα.</div><div style="text-align: justify;">-Αυτοί οι "μερικοί" δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στις απόψεις ασόβαρων και επικίνδυνων ατόμων.</div><div style="text-align: justify;">-Ναι αλλά εγώ πρέπει να σέβομαι και να ακολουθώ τις απόψεις όλων των ατόμων. Αυτή είναι η φύση μου., Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αλλιώς δεν θα ήμουν αυτό που είμαι.</div><div style="text-align: justify;">-Λάθος. Πρέπει να σέβεσαι και να στηρίζεσαι στις απόψεις των περισσοτέρων. Όχι όλων. Μην ακούω βλακείες.</div><div style="text-align: justify;">-Είδες που τελικά δεν είμαι αυτό που νομίζετε; Κι αν οι περισσότεροι είναι οι ασόβαροι κι επικίνδυνοι που ανέφερες πριν; τότε τι γίνεται; Γι'αυτό σου λέω, νομίζω πως το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να φύγω. Από μόνος μου. Με το κεφάλι ψηλά. Πριν με διώξουν με το ζόρι. </div><div style="text-align: justify;">-Όχι! Πρέπει να κάτσεις. Να αγωνιστείς για το δίκαιο. Αυτό είναι το σωστό.</div><div style="text-align: justify;">-Δίκαιο; Σωστό; Ακούγονται τόσο στέριες και ανέγγιχτες λέξεις. Αλλά είναι μόνο αυτό. Λέξεις. </div><div style="text-align: justify;">-Άρχισες τα φιλοσοφικά τώρα; Τις αιθεροβασίες; Θυμήθηκες τα νιάτα σου; Έλα πίσω στην πραγματικότητα και αντίμετώπισε τα πράγματα με την δέουσα ρεαλιστικότητα σε παρακαλώ.</div><div style="text-align: justify;">-Αυτό κάνω. Αν μείνω θα με κάνει σαν τα μούτρα της. Ήδη με έχει κάνει. Όλοι με αναγνωρίζουν σαν παιδί της, αλλά αντί να με υμνούν και να με δοξάζουν όπως μου πρέπει, όπως έκαναν κάποτε, τώρα με κοιτούν με δυσπιστία και κουνάν το κεφάλι τους. Δεν το αντέχω άλλο.</div><div style="text-align: justify;">-Μα πριν παραδέχτηκες ότι την αγαπάς. </div><div style="text-align: justify;">-Ναι το παραδέχτηκα. Έτερον εκάτερον. Και ξέρω πως κι αυτή με αγαπάει δίχως όρια και συμβιμασμούς. Θα έδινε και τη ζωή ης για μένα. Είναι αλήθεια. Μου το 'χει επαναλάβει πολλάκις. Τόσο πολύ μάλιστα που κοντεύει να μου γίνει εφιάλτης.Η ιδέα και μόνο με κυνηγάει και με στοιχειώνει. Δεν της το ζήτησα ποτέ. Ποτέ! ακούς: Δεν θέλω να θυσιαστεί για μένα. </div><div style="text-align: justify;">-Ναι αλλά θα το κάνει. Έτσι είναι οι μάνες. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός τους στη ζωή, Να προστατεύουν τα παιδιά τους ακόμα κι αν το κόστος είναι η ίδια τους η ζωή. </div><div style="text-align: justify;">-Τότε θα θυσιαστώ εγώ πρώτα. Θα την προλάβω, πριν το κάνει εκείνη για μένα.</div><div style="text-align: justify;">-Άδικος κόπος. Δεν θα καταφέρεις τίποτα. Αν θυσιαστείς εσύ, τότε δεν θα έχει λόγο να ζει. Θα πεθάνει από το μαράζι. Και τότε θα έχουμε δύο θανάτους αντί για έναν. Χειρότερα θα είναι όπως κι αν το δεις.</div><div style="text-align: justify;">-Δεν γίνεται. Κάποιος τρόπος θα υπάρχει. Να είναι όλα καλά, χωρίς να χυθεί σταγόνα αίμα.</div><div style="text-align: justify;">-...</div><div style="text-align: justify;">-Τι; Μίλα μωρέ μη σε πάρει ο διάλος!</div><div style="text-align: justify;">-Το αίμα είναι για να χύνεται. Οι θεοί ξεδιψάνε μόνο με αίμα. Καλύτερα να χυθεί το δικό της, παρά το δικό σου. </div><div style="text-align: justify;">-Δεν το δέχομαι αυτό. Δεν το δέχομαι! Κι άφησε τους θεούς και τους δαίμονες έξω από τη συζήτηση. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους.</div><div style="text-align: justify;">-Οι οποίοι κάποιες φορές είναι πιο διψασμένοι από τους θεούς. Τίποτα. Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και πίσω δεν γυρνάει.</div><div style="text-align: justify;"> -Αυτή φταίει για όλα! Αυτή μας έφερε ως εδώ. Αυτή να ματώσει. Δεν με μοιάζει πια. Κουράστηκα.</div><div style="text-align: justify;">-Τώρα την μισείς πάλι; </div><div style="text-align: justify;">-Όχι. Είμαι ανίκανος να κάνω έστω κι αυτό. Απλώς τυχαίνει να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μισώ σε έναν άνθρωπο. Δεν θέλω να είμαι κοντά της, να την συναναστρέφομαι. Θέλω να φύγω από τη μέση. Να μην με αφορούν όλα αυτά. </div><div style="text-align: justify;">-Νομίζω είναι πια αργά γι'άυτό. Ό,τι γίνεται από δω και πέρα σε αφορά, θες δεν θες.</div><div style="text-align: justify;">-Μα όλα γίνονται στο όνομα μου, χωρίς να με ρωτάει κανείς όμως. Αν συμφωνώ, αν διαφωνώ. Κανείς δεν με ρωτάει εμένα τι θέλω, πως νιώθω, τι αισθάνομαι. </div><div style="text-align: justify;">-Έτσι είναι αυτά. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Τώρα θα το μάθεις;</div><div style="text-align: justify;">-Όχι. Αλλά ποτέ δεν θα το συνηθίσω. Και ποτέ δεν θα συμφωνήσω.</div><div style="text-align: justify;">-Δεν σε ρώτησε και κανείς εδω που τα λέμε...</div><div style="text-align: justify;">-Στα λόγια μου έρχεσαι. Όμως,,,</div><div style="text-align: justify;">-Τι είναι; Τι έπαθες;</div><div style="text-align: justify;">-Δεν αισθάνομαι καλά. Είναι αβάσταχτος ο κόμπος που νιώθω στα στήθη. Θέλω να φωνάξω, να ξεσπάσω, να ουρλιάξω.</div><div style="text-align: justify;">-Και τι να πεις;</div><div style="text-align: justify;">-Μάνα γιατί με γέννησες...;</div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-40389642549514989722012-01-07T23:01:00.003+01:002012-01-07T23:10:21.136+01:00Νέοι φίλοι είναι σαν τ'ασήμι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">...μα χρυσάφι είναι οι παλιοί.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το σγκεκριμμένο ποστ το απεύφευγα όπως ο διάλος το λιβάνι. Το οποίο δεν ξέρω γιατί να ευσταθεί σαν έκφραση αφού, αφενός το λιβάνι μυρίζει αρκούντως όμορφα και αφετέρου σιγά μην έχει τέτοια κολλήματα ο διάλος. Εκτός αν είναι αλλεργικός βέβαια, οπότε πάω πάσο. Οι βασικοί λόγοι που με απέτρεπαν τόσο καιρό να καταπιαστώ με το θέμα λοιπόν, είναι δύο. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Για κάποιον ηλίθιο λόγο, υποθέτεις ότι οι φίλοι σου, οι καλοί, πιστοί, κολλητοί και αδερφικοί σου φίλοι, δεν χρειάζονται αποδεικτικά της αγάπης σου και της φιλίας σου προς αυτούς. Υποθέτεις a priori ότι ξέρουν ότι τους αγαπάς και τους νοιάζεσαι. Κάτι το οποίο κατα βάση ισχύει. Αλλά. Υπάρχει ένα μεγάλο αλλά στην υπόθεση. Δεν βλάπτει να τους το λες που και που. Κι όχι μόνο δεν βλάπτει, αλλά ορισμένες φορές χρειάζεται κιόλας. Δηλαδή, ναι είμαστε φίλοι και μάλιστα άντρε και δεν χρειάζονται αδερφίστικες εκδηλώσεις αγάπης και φιλίας τύπου κόμεντ σε φώτο καργιολακίων του facebook. Π.χ. : "kuklitCa mu ise panemorfi, se agapao, se latrevo" ακολουθούμενο από 52.000 σιχαμερές και βγδελυρές καρδούλες. Παρ' όλα αυτά, ακόμα κι εμείς οι άντρε, γουστάρουμε να ακούμε έναν καλό λόγο από τους φίλους μας, Μια χειραψία, μια αντρίκια αγκαλιά, ένα πατ πατ στη πλάτη, ένα βλέμμα κατανόησης και συγκατάθεσης - που μπορεί να πει περισσότερα από χίλια βιβλία γεμάτα με λέξεις- είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα και επιθυμητά. Και το βασικότερο όλων, να είσαι εκεί. Ακόμα κι αν δεν είσαι. Να δηλώνεις την παρουσία σου, με ένα τηλέφωνο, ένα email, δεν έχει σημασία ο τρόπος. Σημασία έχει να δείχνεις στους φίλους σου ότι τους σκέφτεσαι. Οτί ακόμα κι αν δεν είναι -λόγω συνθηκών- μέρος της καθημερινότητας σου, δεν τους έχεις ξεχάσει. Και δεν τους αφήνεις να σε ξεχάσουν. Όλα αυτά λοιπόν, υποθέτεις βλακωδώς ότι δεν χρειάζεται να τα κάνεις. Γιατί πολύ απλά, είναι οι καλύτεροι σου φίλοι και σε συγχωρούν για όλες σου τις παραλείψεις και τα κακώς κείμενα. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αυτό ήταν το ένα επιχείρημα που προέτασα για να δικαιολογήσω την άρνηση μου να γράψω αυτό το κομμάτι. Και το οποίο καταρρίφθηκε σαν <a href="http://www.aviation-history.com/supermarine/spitfiretf.jpg">spitfire της RAF</a> άπό τον <a href="http://flyawaysimulation.com/media/images1/Image/redbaron.jpg">κόκκινο βαρώνο</a> στον Β΄ παγκόσμιο, κατά την διάρκεια της πρόσφατης όσο και σύντομης επανόδου μου στην γενέτειρα. Το δέυτερο επιχείρημα, που είναι και πιο πρακτικό η αλήθεια είναι, θα προσπαθήσω να το καταπνίξω μέσα σε ένα μπουκάλι γουίσκι και να τον φλομώσω με τις αναθυμιάσεις από 32 μπάφους. Όσο κι αν φαίνεται ή ακούγεται εύκολο να μιλήσεις ή να γράψεις για τους φίλους σου, όταν έρχεται η στιγμή να το κάνεις, είναι τρομερά δύσκολο. Μου είναι πολύ πιο έυκολο να γράψω για κάποιον άγνωστο που μου είναι και παντελώς αδιάφορος, παρά για κάποιον που αγαπώ πραγματικά. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να εκφράσω με απλά λόγια αυτά που νιώθω. Πόσο μάλλον να τα μεταφέρω σε ένα ευρύτερο κοινό. Θεωρώ πολύ προσωπικές τις σκέψεις μου για τους φίλους μου και νιώθω λίγο άβολα να τις βγάλω παραέξω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ξέρω τι να πω, από που να αρχίσω. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να το κάνω. Θα προσπαθήσω όμως. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το βρήκα! Αφού δεν ξέρω τι και πως να το πω θα αφήσω άλλους που τα λένε καλύτερα και πιο μελωδικά να μιλήσουν για μένα. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γράμμα στον κύριο Νίκο (όχι Γκάτσο, τον άλλον, τον δικό μου)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/F-njEwx7JIc?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><i>Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Κι ας μη σε πήρα ούτε μια φορά τηλέφωνο όταν ήσουν φαντάρος. Έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Βέβαια εγώ μπορεί να μην πάω ποτέ φαντάρος και να μείνεις με το πουλί στο χέρι, όπως έμεινα εγώ κάποτε σε μιά φωτογραφία στο τζάμπορι, αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που είμαι διατεθιμένος να το πάρεις. Πάει καιρός από τότε που σε κυνηγούσα με ένα μονόζυγο στο χέρι και ήθελα να σου σπάσω το κεφάλι, να ξέρεις όμως πως ακόμα με φέρνεις στα όρια μου με τις βλακείες σου και πως ακόμα θέλω να σε βάλω να τρως χώμα αν και δεν μπορώ πια. Μην ανησυχείς για τίποτα, ακόμα είσαι ο μόνος άνθρωπος που μισώ τόσο πολύ να αγαπάω όσο τίποτα σε τούτο τον πλανήτη. Και θα συνεχίσεις να είσαι για πολλά χρόνια ακόμα. Αντε, και παίρνε κάνα τηλέφωνο μη σου γαμήσω το μουνί που σε πέταγε! Τσεκιράουτ</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Γράμμα σε έναν (φωτογράφο) ποιητή</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/NxN96eq692I?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><i>κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,</i></div><div style="text-align: justify;"><i>και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">θαρρώ πως είναι αυτό που μας ενώνει φίλε 30φυλλε. Λιγότερα χρόνια από τον άλλονε σε ξέρω, ναι. Κι ακόμα λιγότερα τα χρόνια που κάνουμε παρέα. Καμία απολύτως σημασία αυτό δεν έχει όμως. Και το ξέρουμε καλά κι οι δυο μας. Σημασία έχει η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Αν θα μπορούσα να ζητήσω για έναν ιδανικότερο συνοδοιπόρο από σένα για τα ταξίδια μου θα ήσουν πάλι εσύ αλλά με βυζιά. Και λίγο πιο ανοιχτό δέρμα για να σε βλέπω στο σκοτάδι και να μη σε χάνω. Παίξε τη μόδα σου λοιπόν και ακόνισε το canonι σου γιατί θα μας χρειαστεί να αποθανατίσουμε την περιπέτεια μας. Α, κι επειδή είσαι φίλος μου και σε πάω, είναι το λιγότερο υποχρέωσίς μου να σε διαφημίσω. (Αγαπητοί αναγνώστες τσεκάρετε το μπλογκ του φίλου μου του 30φυλλου. Είναι πολύ καλό. Και δεν το λέω επειδή είναι φίλος μου. Ούτε επειδή με αναφέρει κι εμένα μέσα - όσοι είστε τσακάλια θα καταλάβετε που. <a href="http://30-fillos.blogspot.com/">Εδώ</a> είσαι λέμε) Το νου σσσσ γιατί σσσσωραίος! </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ναι το ξέρω πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο να σας πάρω ένα τηλέφωνο ή ένα σκάιπ έστω βρε άδερφέ, ειδικά τώρα που κάποιοι από σας έχουν αηφόνι (α ρε Σκλαβενίτη χουβαρντά!) αλλά αυτός είναι ο τρόπος μου εμένα, αυτός είμαι κι αμα σας αρέσω. Κι επειδή το gay-o-meter έχει βαρέσει <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim09vSQkHa4ffdpAEffIQZ9Q3IIoMZvgds1Nvwmqjpka-hBovBjSi4Czz2JX27pJebH7yO4D8WJDCECxdNDRcbTp5WkrwL_JMQZUTF3O3c9Cz5h8jpspr_80LmS4jc8-EedXSv0QOAhcOA/s1600/Gay-Meter.jpg">κόκκινα</a> να ξέρετε πως κανονικά θα έκανα από ένα ξεχωριστό ποστ για τον καθένα σας. Άμα είχατε μουνιά και βυζιά δηλαδή. Τώρα που έχετε αρχίδια, βάλτε τα στον κώλο σας και μοιραστείτε το ίδιο ποστ.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-42482756740698103872011-11-28T14:19:00.000+01:002011-11-28T14:19:28.804+01:00Μια νύχτα στην όπερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Ήταν ήδη 7:35 και η παράσταση άρχιζε στις 8. Τον είχε στήσει 20 λεπτά. Κλασσική γυναίκα σκέφτηκε. Μόνο που δεν ήταν. Δηλαδή ήταν, αλλά δεν ήταν σαν τις άλλες. Έτσι ήθελε να πιστεύει, τουλάχιστον. Αυτός είχε ξαναπάει στην όπερα. Στην Βιέννη βέβαια, αλλά δεν είχε σημασία. Σημασία είχε ότι θα πήγαινε μαζί της. Με τα κουστούμια και τις γραβάτες του αυτός, με τα φορέματα και της γόβες της εκείνη. Και το κραγιόν το κόκκινο. Όλη η εμπειρία. Κοίταξε για πολλοστή φορά το ρολόι του. "Θα την σκίσω" μουρμούρησε μέσα από τα δόντια του κι αμέσως χαμογέλασε αυτάρεσκα ίσως με την σκέψη ότι μπορεί και να το έκανε στα αλήθεια, αργότερα εκείνο το βράδυ. Με την καλή έννοια. Την πρόστυχη δηλαδή, αλλά καλή για αυτόν σίγουρα - και για εκείνη, γιατί όχι; Είδε μια γυναικεία, καλοντυμένη σιλουέτα να έρχεται προς το μέρος του. "Αυτή θα ναι" σκέφτηκε κι ίσιωσε τη γραβάτα του. Ετοιμάστηκε να της δώσει το τριαντάφυλλο καθώς εκείνη τον πλησίαζε με γρήγορο βήμα αλλά τελευταία στιγμή κατάλαβε πως δεν ήταν αυτή που περίμενε. Τον προσπέρασε κι εκείνος χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο, γύρισε για να ελέγξει τον κώλο της.</span><br />
<div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">"Καλό κομμάτι, έ μαν;" άκουσε μια λεπτή, σχεδόν παιδική, γυναικεία φωνή από πίσω του.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Καλώς την Στρουμφίτα" απάντησε χωρίς να γυρίσει. "Καλό είναι, δε λέω αλλά έχω δει και καλύτερα. Καλοσύνη σου που μας θυμήθηκες..."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Ρε, σόρι ειλικρινά δε φταίω εγώ. Άκου να δεις τι έγινε..." άρχισε να λέει εκείνη αλλά την διέκοψε το βλέμμα του καθώς γύρισε και την κοίταξε για πρώτη φορά. "Τι; τι έχω; Έλα πες, τόσο χάλια είμαι; Βάφτηκα πολύ ε; Το κραγιόν; Δεν σ' αρέσει το κραγιόν; Τα τακούνια! Το 'ξερα ρε γαμώτο! Και σε ρώτησα αν θα χεις πρόβλημα"<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Θα το βουλώσεις επιτέλους να με αφήσεις να σε θαυμάσω μέσα στη σιωπή για δύο γαμημένα δευτερόλεπτα ή θα αναγκαστώ να αναλάβω πρωτοβουλία και να στο βουλώσω εγώ;"<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Για προσπάθησε να σε δούμε" απάντησε αμέσως εκείνη. Του άρεσε που ήταν εύστροφη και ετοιμόλογη.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Ε αφού δεν μου αφήνεις κι εμένα άλλα περιθώρια..." της είπε και την πλησίασε πιάνοντάς την παράλληλα από την μέση "σκύψε λίγο να σου πω κάτι".<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αν έπαιζαν σε χολιγουντιανή αισθηματική κομεντί θα ήταν το πιο όμορφο φιλί στην ιστορία του κινηματογράφου. Το πιο παθιασμένο φιλί στην ιστορία των παθιασμένων φιλιών. Από αυτά τα φιλιά όπου εκείνη γέρνει ολόκληρη πάνω στον καλό της και σηκώνει το ένα της πόδι ενστικτωδώς. Από αυτά που πάνω από το ζευγάρι σκάνε πυροτεχνήματα και από πίσω ακούγεται η φωνή του Ντην Μάρτιν να τραγουδάει: "when the moon hits your eye like a big pizza pie, that's amore". Ξαφνικά οι λάμψεις από τα πυροτεχνήματα έσβησαν, η βελόνα του πικ απ έκοψε με ένα βίαιο ξύσιμο μια φράση του Ντην Μάρτιν στη μέση και το πόδι έμεινε μετέωρο και απορημένο.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Και τώρα που το βγάλαμε κι αυτό απ' τη μέση, πάμε μέσα γιατί έχουμε αργήσει; Χτυπάει το πρώτο καμπανάκι όπου να ναι".<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Το βλέμμα της ήταν κάτι ανάμεσα σε λιωμένη μαρμελάδα και θυμωμένο ταύρο. Δεν ήξερε αν ήθελε να τον χτυπήσει ή να τον ξαναφιλήσει. Μάλλον δεν ήξερε με ποιά σειρά ήθελε να τα κάνει. Και δεν θα μάθαινε και ποτέ γιατί δεν της άφησε τα περιθώρια. Της έβαλε το τριαντάφυλλο στο χέρι, της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και την έπιασε αγκαζέ, οδηγώντας την στο φουαγιέ με βήμα ταχύ.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Σιγά παιδάκι μου, θα με σκοτώσεις, Πιο ήρεμα. Φοράω τακούνια λέμε".<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Ναι, κάτι πήρε το μάτι μου. Δικό σου πρόβλημα, να μην φορούσες. Αλλά ξέρω γιατί τα βαλες. Ήθελες να με κάνεις να φαίνομαι κοντός δίπλα σου."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Παιδί μου, πας καλά; 'Έχεις προβλήματα μου φαίνεται, ε; Να πας σε κάνα ψυχολόγο να στα λύσει."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Δεν τους μπορώ τους ψυχολόγους. Είναι φαντασμένοι, υπερεκτιμημένοι και νομίζω ότι κουβαλάνε πιο πολλά προβλήματα από αυτά που υποτίθεται προσπαθούν να λύσουν."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Εκείνη προτίμησε να μην απαντήσει, γιατί ήξερε πως ότι και να έλεγε θα έβρισκε κάτι εξυπνακίστικο να της απαντήσει και απλά θα την νευρίαζε περισσότερο. Άλλωστε ήξερε ότι της κάνει πλάκα. Της άρεσε αυτό. Της άρεσε που την έκανε να γελάει και ταυτόχρονα την εξωθούσε στα άκρα της. Ναι, αν κάτι της άρεσε σε αυτόν σίγουρα δεν ήταν το μουστάκι του αλλά το χιούμορ και το πνεύμα του. Ίσως και το μουστάκι του, άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Και παρ' όλο που ήταν η πρώτη φορά που συναντιόνταν από κοντά, παρόλο που δεν είχε δει ο ένας τον άλλον παρά μόνο σε φωτογραφίες, παρ' όλο που δεν είχαν ακούσει ο ένας τη φωνή του άλλου περισσότερες από μία φορά, αν τους παρατηρούσε κανείς θα νόμιζε πως είναι ζευγάρι καιρό. Και ερωτευμένο μάλιστα.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Αυτή την εντύπωση μου άφησαν καθώς τους είδα να χάνονται από το φουαγιέ μέσα στην αίθουσα πιασμένοι αγκαλιά, εκείνη γερμένη πάνω του κι εκείνος να την κοιτάει τρυφερά. Τους κοιτούσα και τους χαιρόμουν, τους ζήλευα ακόμα ίσως, ενώ εγώ ακόμα περίμενα την δική μου ντάμα να έρθει, έξω από την είσοδο του θεάτρου. Είχε πάει 8 παρά 10 και ο κόμπος στο στομάχι μου γινόταν όλο και μεγαλύτερος. Τότε χτύπησε το κινητό μου. Μήνυμα. Από εκείνη. Το διάβασα ατάραχος σχεδόν. Για κάποιο λόγο, ανεξήγητο, το περίμενα. Δεν ξαφνιάστηκα καθόλου. Το μόνο που με ξάφνιασε ήταν αυτή ακριβώς η κυνική συνειδητοποίηση. Το ήξερα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ. Αλλά είχα πάει. Ντυμένος στην πένα. Για εκείνη. Με το λουλούδι στο χέρι. Για εκείνη κι αυτό. "Δεν θα έρθω. Ήθελα πολύ αλήθεια, αλλά δεν μπόρεσα. Ελπίζω να καταλάβεις. Μην με πάρεις τηλ. Τα λέμε". Απλό, λιτό, ξεκάθαρο, χωρίς να αφήνει περιθώρια για αντίλογο.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Κοίταξα το λουλούδι. Μια κοπέλα περνούσε εκείνη την ώρα. Την σταμάτησα και της το έδωσα. Εκείνη ξαφνιάστηκε λίγο, ίσως τρόμαξε αλλά το πήρε δίνοντας μου για αντάλλαγμα ένα πλατύ, όμορφο χαμόγελο. Της χαμογέλασα κι εγώ. "Η ζωή συνεχίζεται ψηλέ" είπα στον εαυτό μου, χωρίς πολλή διάθεση να το πιστέψω. Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα τα εισιτήρια. Φώναξα στην κοπέλα, που μόλις είχα δώσει το λουλούδι: "Σου αρέσει η όπερα;" Εκείνη γύρισε και με κοίταξε απορημένη. "Έχω ένα επιπλέον εισιτήριο, και αναρωτιόμουν αν... Τι λέω; προφανώς θα έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Και σιγά μην πας με έναν άγνωστο στην όπερα, έτσι στα καλά καθούμενα. Απλά είπα να δοκιμάσω την τύχη μου μια τελευταία φορά σήμερα πριν αποδεχτώ ότι με εγκατέλειψε οριστικά."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Δεν έχω πάει ποτέ. Αλλά πάντα ήθελα" είπε εκείνη διστακτικά. Κούνησα τα εισιτήρια στον αέρα.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Λένε ότι όταν σου παρουσιάζεται μια ευκαιρία, πρέπει να την αρπάζεις. Σου υπόσχομαι δεν δαγκώνω. Να, κοίτα πως είμαι ντυμένος. Σου 'δωσα και το λουλούδι..."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Ελπίζω να μην είσαι κανένας ανώμαλος, που φοράει κουστούμι και στήνεται έξω από την όπερα, κρατώντας 2 εισιτήρια και ένα λουλούδι μόνο και μόνο για να αποπλανήσει αθώες κοπέλες". Γέλασα.<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> -"Όχι δεν είμαι, σου δίνω τον λόγο της προσκοπικής μου τιμής!"<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">-"Άμα είναι έτσι...φαίνεται πως η τύχη, σου χαμογέλασε." είπε και μου έκλεισε το μάτι. "Α και μη σκας, εκείνη χάνει."<o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Το τελευταίο καμπανάκι ακούστηκε. Την έπιασα αγκαζέ και μπήκαμε μέσα. Ίσα που προλάβαμε να μπούμε και να βρούμε τις θέσεις μας, πριν σβήσουν τα φώτα και αρχίσει η μουσική. Με τη άκρη του ματιού μου πρόλαβα να δω το ζευγάρι που παρατηρούσα πριν, στην είσοδο, δυο θέσεις πιο κει. Εκείνος της ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Τότε έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου. Με κοίταξε επίμονα. Φάνηκε να με αναγνωρίζει. Το βλέμμα του είχε κάτι το καθησυχαστικό. Μια ανείπωτη, βαθιά κατανόηση. Το πρόσωπο του μου φάνηκε απόκοσμα ήρεμο και εκπληκτικά γνωστό. Για μια στιγμή, μου φάνηκε πως κοιτούσα μέσα σε καθρέφτη. Μου έκλεισε το μάτι την στιγμή που η ορχήστρα έπαιξε την πρώτη νότα και γύρισε προς την σκηνή. <o:p></o:p></span></div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0.0001pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;"><i><span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Απόσπασμα από την συλλογή διηγημάτων: "Μαρμελάδα από ντομάτα και καυτερές πιπεριές" του Τρύφωνα Καρυδόπουλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΑΣ.</span></i><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div></div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-89592874520294944252011-11-09T01:10:00.002+01:002011-11-09T01:44:37.994+01:00Περί αντίληψης και αλήθειας παρτ 4 (τέσσερα)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Όχι δεν χάσατε το παρτ 3. Ούτε εγώ τα έχω χάσει. Ούτε τυπογραφικό λάθος έκανα. Μέρος 3ο δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπήρχε αλλά το 'πνιξα, το 'κανα γαργάρα. Τι πάει να πει γιατί; 1ον γιατί μπορώ, 2ον γιατί έτσι γουστάρω και 3ον...είπαμε δεν υπάρχει 3ον. Δεν υπάρχει, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το νόημα το πιάσατε: Η αλήθεια δεν υπάρχει ή μάλλον ο καθένας ορίζει την δική του αλήθεια η οποία διαμορφώνεται μέσα από την αντιληψή του. Κι επειδή η αντίληψη του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική, έτσι κι η αλήθεια του καθενός είναι μοναδική και διαφορετική. Δεν χρειάζεται να το υπεραναλύσουμε και σίγουρα δεν περιμένετε εμένα να το κάνω για σας. Κι αν περιμένετε, ας προσέχατε. Είστε άξιοι της μοίρας σας και κακό του κεφαλιού σας. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αν έγραφα το τρίτο μέρος της "Τριλογίας της Αλήθειας" θα το έπιανα από κει που το άφησα. Θα σας έλεγα δηλαδή ότι η παραδοχή κάποιων μη αμφισβητήσιμων αληθειών είναι αποτέλεσμα διμερών (ή πολυμερών) συμβιβασμών/συμβάσεων και ύστερα θα σας έλεγα για τα διάφορα είδη αλήθειας που υπάρχουν (στατιστική π.χ.). Θα σας έδινα διάφορα παραδείγματα για να εδραιώσω το συλλογισμό μου, τα οποία όμως θα είχα επιλέξει και πλάσει έτσι ώστε να εκπροσωπούν την δική μου αλήθεια. Την αντίληψη μου δηλαδή ότι δεν υπάρχει η μία, η όλη αλήθεια. </div><div style="text-align: justify;">Ύστερα θα σας έλεγα κάνα-δυο πίπες για την επιστήμη και πως μόνο αυτή θα μπορούσε επάξια να σταθεί ως πρέσβειρα της όλης αλήθειας αλλά εν τέλει ούτε αυτή κάνει, γιατί βασικό της χαρακτηριστικό είναι η αυτοαμφισβήτηση άρα ούτε αυτή παίρνει τον ρόλο. </div><div style="text-align: justify;">Ύστερα θα απαξιούσα να ασχοληθώ και να σχολιάσω (αξύμωρο, γιατί αυτό ακριβώς θα έκανα) την θρησκεία για την οποία θα έκανα μερικά πικρόχολα -πλην έξυπνα- σχόλια και θα σας παρέπεμπα στο πρώτο μου έβερ <a href="http://trip-o-karidos.blogspot.com/2010/03/blog-post.html">άρθρο</a>, σε περίπτωση που ενδιαφερόσασταν να μάθετε την άποψη μου περί θεού και θρησκείας.</div><div style="text-align: justify;">'Υστερα λόγω βαρεμάρας ή έλειψης έμπνευσης (ή και τα δύο) δεν θα είχα κάτι άλλο να πω και θα έφερνα αντ' αυτού άλλα δυο χαζά παραδείγματα που θα έκαναν πλέον μπετόν αρμέ την άποψη που υποστηρίζω εδώ και τρία μακροσκελή και εν τέλει ανούσια (αλλά καλογραμμένα, ε;) πόστ. </div><div style="text-align: justify;">Θα άφηνα για το τέλος κάτι πιασάρικο, οριακά Κοελικό ίσως, που θα αφορούσε το θάνατο, ο οποίος είναι και η μόνη πραγματικά αντικειμενική αλήθεια στην οποία μπορούμε πάντα να βασιστούμε και ξέρουμε ότι θα είναι πάντα εκεί και δεν πρόκειται ποτέ να μας απογοητεέυσει. Όμως, παρ' όλα αυτά, είναι και η μόνη αλήθεια την οποία αποφέυγουμε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε και την οποία φοβόμαστε όσο τίποτε άλλο. Και πως ίσως ο δρόμος προς την αληθινή ευτυχία περνάει μέσα από την παραδοχή αυτής της αλήθειας. Τέλος θα έκλεινα με ένα αστειάκι για να σας ξεμαυρίσω την ψυχή.*</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">Τίτλοι τέλους. </div><div style="text-align: center;">Ευχάριστα συγκινητική μουσική με ροκ αποχρώσεις. </div><div style="text-align: center;">Χειροκρότημα. </div><div style="text-align: center;">Αυλαία.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Θεωρώ τουλάχιστον υποκριτικό, για να μην πω προδοτικό μέρες που 'ναι (μην το ακούσει κάνας Παπούλιας κι έχουμε άλλα) να γράφω ένα (τριμελές) μακροσκελέστατο ποστ για την αλήθεια, στο οποίο μάλιστα να υποστηρίζω ότι αυτή ουσιαστικά δεν υπάρχει αυτόνομη κι ανεξάρτητη αλλά πάντα ορίζεται μέσω της αντιληψής μας και να συνεχίσω να λέω πίπες χωρίς ουσιαστικά να εκθέτω την δική μου αλήθεια. Έγραψα στα προηγούμενα ότι στα πρώτα δύο μέρη βγήκαν ο επιστήμονας κι ο συγγραφέας, αντίστοιχα, από μέσα μου. Ε λοιπόν στο τρίτο μέρος, το οποίο ποτέ δεν έγραψα, βγήκε ο τεμπέλης από μέσα μου. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι τεμπέλης. </div><div style="text-align: justify;">Και μιας και φτάσαμε ως εδώ θα ήθελα να σας πω κάποια πράγματα για μένα. Γιατί σίγουρα θα έχετε σχηματίσει μια άποψη όσοι διαβάζετε τακτικά (ή και όχι) τούτο δω το μαραφέτι. Ο καθένας σας έχει χτίσει τη δική του εικόνα για το ποιός είναι ο Τρυποκάρυδος. Καιρός να αποκατασταθεί η αλήθεια λοιπόν. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Όπως είπα, είμαι τεμπέλης. Είμαι και ενθουσιώδης, με πολλές ιδέες και αρκετή όρεξη κατά τη σύλληψη τους, ευθυνόφοβος όμως και αναβλητικός όσο δε πάει, όταν έρχεται η ώρα να τις υλοποιήσω. Γενικά πιστεύω πως είμαι ένας καλός άνθρωπος. Και ναι πιστεύω πως υπάρχουν κακοί άνθρωποι. Είτε λόγω δικής τους επιλογής, είτε λόγω ανεξέλεγτων περιβαλλοντικών συνθηκών, -δεν με αφορά- πάντως υπάρχουν. Δεν είμαστε όλοι καλοί. Και αν δεχτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μεσα τους τη δυνατότητα για το καλό, τότε πρέπει να δεχτούμε και ότι έχουν τη δυνατότητα για το κακό. Ουσιαστικά είμαστε και τα δύο, απλά συνήθως υπερισχύει το ένα. Εκτός αν είσαι μάστερ Ζεν. Άρα θεωρώ ότι τα θετικά μου στοιχεία υπερτερούν (οριακά ίσως) των αρνητικών. Και το γεγονός ότι είμαι καλός άνθρωπος -στο δικό μου σύστημα αξιών πάντα- είναι σημαντικό για μένα. Παρ' όλα αυτά, το ξεχνάω καμιά φορά. Και σίγουρα έχω πολλές αδυναμίες και αρνητικά χαρακτηριστικά. Άλλα τα καταπιέζω σε μια προσπάθεια να είμαι πιο αρεστός ή έστω πιο υποφερτός στους γύρω μου κι άλλα μου βγαίνουν ανεξέλγτα χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Ή χωρίς να θέλω. Κι έτσι καταλήγω καμιά φορά να πληγώνω τους ανθρώπους που με περιβάλλουν. Συνήθως τους πιο κοντινούς. </div><div style="text-align: justify;">Υποτίθεται ότι μισώ τα κλισέ. Όπως θα διαπιστώσετέ όμως στις παρακάτω γραμμές δεν είναι έτσι. Στην ουσία πιο κλισέ από μένα πεθαίνεις. Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός (χα! τι σας έλεγα:) αλλά θα το λέω χαζορομαντικός από δω και πέρα. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω στον αληθινό, αγνό, ένα και μοναδικό έρωτα. Είμαι όμως και τόσο ρεαλιστής ή απαισιόδοξος ώστε να ξέρω ότι δεν θα τον βρω ποτέ. Έτσι όπως τον θέλω ή τον φαντάζομαι τουλάχιστον. Είμαι τόσο χαζορομαντικός ώστε να πιστεύω ακράδαντα ότι η ανθρωπότητα μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας μακρία από τον καπιταλισμό ακόμα και χωρίς λεφτά ίσως. Ξέρω όμως ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.</div><div style="text-align: justify;">Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν είμαι πραγματικά πολύ καλός σε κάτι. Τώρα ξέρω γιατί. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με πολλά πράγματα, αλλά βαριέμαι εύκολα. Δεν έχω υπομονή. Ως εκ τούτου δεν εμβαθύνω ποτέ σε κάτι συγκεκριμμένο. Μόλις συναντήσω μια δυσκολία τα παρατάω και ξεκινάω κάτι καινούργιο, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη απλά μιζεριάζω και δεν κάνω τίποτα περιμένωντας να φανερωθεί μπροστά μου η λύση ως δια μαγείας. Γενικά πάντα προτιμώ να ακολουθήσω την εύκολη λύση παρά να παλαίψω για κάτι, να κουραστώ και να απολαύσω ύστερα από καιρό τον καρπό των προσπαθειών μου. </div><div style="text-align: justify;">Δηλώνω συγγραφέας και επιστήμονας. Στην πραγματικότητα δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Γιατί για να είσαι κάτι πρέπει να το αγαπάς ή/και να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Την επιστήμη ας πούμε ότι την αγαπάω, σίγουρα την σέβομαι και την εκτιμώ αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι αφοσιωμένος (λέει ο άνθρωπος που διανύει τον τρίτο χρόνο του διδακτορικού του...). Το γράψιμο πάλι είναι κάτι σχετικά καινούργιο και ομολογουμένως αναπάντεχο για μένα. Για να λες όμως ότι είσαι συγγραφέας φίλε, πρέπει και να γράφεις. Ιδέες; Άπειρες. Στο χαρτί όμως...πολύ λίγα πράγματα. Κι όχι, το να έχεις μπλόγκ και να ποστάρεις δυο φορές το μήνα δεν θεωρείται γράψιμο. Άρα τζίφος κι εκεί. Έχω φτάσει 28 χρονών και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, ¨Εχω κάποια ασαφή ιδέα αλλά τίποτα χειροπιαστό.</div><div style="text-align: justify;">Είμαι από αυτούς που ψάχνουν πάντα για δικαιολογίες. ψάχνω πάντα να βρω κάποιον που είναι σε χειρότερη κατάσταση από μένα (ανάλογα την περίπτωση) για να δικαιολογήσω τα χάλια μου, Να πω: "Νταξει, σε σχέση μ'αυτόν είμαι μια χαρά". </div><div style="text-align: justify;">Ζω μέσα σε μια πράσινη φούσκα (όχι ροζ, εγώ γουστάρω πράσινη. Δικιά μου είναι η φούσκα, τη κάνω ότι χρώμα θέλω) και πολλές φορές προτιμώ να λουφάξω και να κλειστώ μέσα της από το να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα. </div><div style="text-align: justify;">Σιχαίνομαι να πρέπει να παίρνω αποφάσεις και να επωμίζομαι ευθύνες. Περιμένω πάντα κάποιον άλλον να το κάνει για μένα. Πάντα κάποιον να με σώζει τη τελευταία στιγμή. Παρ' όλα αυτά δεν είμαι αφελής. Έχω επίγνωση ότι αυτό είναι αδύνατον. Ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι για μένα είμαι μόνο εγώ. </div><div style="text-align: justify;">Είμαι αντιφατικός χαρακτήρας το ξέρω. Αν πίστευα στα ζώδια θα σας έλεγα ότι φταίει το ζώδιό μου. Ιχθύς με ωροσκόπο δίδυμο. Τετρασχιδής προσωπικότητα δηλαδή. Σίγουρα δεν πιστεύω στα ζώδια;</div><div style="text-align: justify;">Πολλές φορές θα ήθελα να είμαι κάποιος άλλος. Ή έστω κάποιος καλύτερος εγώ. Μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου. Εξ ου και η ανάγκη για τη δημιουργία του ιντερνετικού alter ego μου, του Τρυποκάρυδου. </div><div style="text-align: justify;">Κι όσο κι αν τα συνειδητοποιώ όλα αυτά, ξέρω με βεβαιότητα πως από αύριο δεν θα αλλάξει κάτι. Ούτε στην προσωπική μου ζωή αλλά ούτε εδώ στην μπλογκόσφαιρα. Από αύριο θα συνεχίσω να είμαι ο εξυπνάκιας που όλοι γνωρίσατε κι αγαπήσατε. Θα μου πείτε ότι σας ζαλίζω τόση ώρα και ότι δεν σας νοιάζουν όλα αυτά που λέω για μένα. Θα απαντήσω εξυπνακίστικα με ατάκα του στυλ: χέστηκα κι αν δεν σας αρέσει μην τα διαβάζετε. Αλλά δεν θα είναι αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι δεν χέστηκα καθόλου, Θέλω να τα διαβάζετε, αλλιώς δεν θα τα έγραφα. Και θέλω και να σας αρέσουν. Θέλω να κουνάτε συγκαταβατικά το κεφάλι και να μονολογείτε: "ρε συ, ωραία τα λέει αυτός" Γιατί εκτός των άλλων είμαι και ψώνιο κι ολίγον τι ματαιόδοξος. Όχι πολύ, όσο χρειάζεται.</div><div style="text-align: justify;">Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά, αλλά νιώθω ότι θα κουράσω αφενός κι αφετέρου βαριέμαι. Όσο για τα θετικά -γιατί τι διάλο, έχουμε κι από αυτά, δεν μπορεί- προτιμώ να τα γνωρίζουν και να τα εκτιμούν οι άνθρωποι που με αγαπάνε. Αυτοί κάτι θα ξέρουν. Ρωτήστε τους. Ή κάντε το κόπο να με γνωρίσετε και να διαπιστώσετε μόνοι σας.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αυτός είμαι, χωρίς "και σ'όποιον αρέσω". Γιατί αυτή η λογική αδηγεί αναπόφευκτα, αργα ή γρήγορα στην απομόνωση. Γατί αν δεν αρέσεις σε κανέναν στο τέλος θα μείνεις μόνος. Κι εμένα δεν μου αρέσει να είμαι μόνος. Όχι για πολύ τουλάχιστον. Αυτός είμαι εγώ λοιπόν. Όχι ο Τρυποκάρυδος, ούτε ο Νικος. Απλά εγώ. Κι αυτή είναι η αλήθεια μου.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">*Δεν πιστεύω να ψαρώσατε με όλα αυτά. Δεν υπάρχει αλήθεια και αηδίες... Φυσικά και υπάρχει η αντικειμενική και όλη αλήθεια και αυτή είναι η εξής μία: </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΠΡΩΞΕΙΣ ΕΝΑ ΣΧΟΙΝΙ</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">ΔΙ ΕΝΤ</div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-49782689552328689362011-10-14T17:13:00.000+02:002011-10-14T17:13:29.246+02:00Περί αντίληψης και αλήθειας (part 2)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;">Που είχαμε μείνει λοιπόν...;</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Α ναι, λέγαμε για την υποκειμενικότητα του παρατηρητή. Όπως επιστημονικά αποδείχθηκε παραπάνω λοιπόν, -δεν πιστεύω να έχει κανείς αντίρρηση...- η αντίληψη των πραγμάτων είναι λίγο ως πολύ μια υποκειμενική διεργασία. Τι γίνεται όμως με την αλήθεια; Την μία και αδιαμφισβήτητη αλήθεια των πραγμάτων. Την "αντικειμενική" αλήθεια! (βροντερή φωνή, αστραπές στο παρασκήνιο, νυχτερίδες πετάνε μέσα από μια σκοτεινή σπηλια, και τέτχοια...). Αν αυτό που είπα πρωτύτερα είναι σωστό -it is, trust me- ότι δηλαδή ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά και όπως αυτός θέλει -ή μπορεί εν πάσει περιπτώση-, τότε δεν είναι εύλογο κι ο καθένας να κουβαλάει την αλήθεια του και άμα λάχει να τηνε κουνάει πέρα δώθε και να την επιδεικνύει στους άλλους λέγοντας ότι αυτή είναι και η μόνη αλήθεια; Όχι μόνο εύλογο είναι φίλε αναγνώστη αλλά είναι και η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Και μιας και είπα τη λέξη "πραγματικότητα" θα μπορούσατε πολύ ευκολα να μου πείτε: "Και τι έχεις να μας πεις για την πραγματικότητα; Για κάτι που κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει; Π.χ. για το γεγονός ότι οι παπαρούνες είναι κοκκινες. Πως γίνεται αυτό να μην είναι αλήθεια για όλους;" Ας εξετάσουμε την περίπτωση των "κόκκινων" -όπως λές- παπαρούνων φίλε αναγνώστη (κι άλλη φορά μη γίνεσαι διακόπτης και με διακόπτεις).</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οι παπαρούνες είναι κόκκινες, σωστά; Σωστά. Και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό, σωστά; Σωστά. Για τράβα πες το σε έναν <a href="http://www.eyeclinic.com.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=78&catid=2">δαλτώνικό</a> αυτό να δουμε τι θα σου πει. Τώρα θα μου πεις ότι ο δαλτωνισμός είναι μια πάθηση η οποία διαστρεβλώνει την ορθή αντίληψη της πραγματικότητας για αυτόν και άρα καθίσταται ως μη αντικειμενική η μαρτυρία του δαλτωνικού. Ναι αλλά γι'αυτόν, αυτή είναι η πραγματικότητα του. Ό,τι και να λέμε κι εγώ κι εσύ, αυτός τις παπαρούνες τις βλέπει γκρι. Άρα τι; Όποιος πάσχει από μία πάθηση εξαιρείται από την αλήθεια; Αν αρχίσουμε τις εξαιρέσεις, αυτομάτως δεν αρνούμαστε την ύπαρξη μίας και μόνο αλήθειας; Η μήπως η μία και μόνη αλήθεια δεν μας χωράει όλους; Και ποιός αποφάσισε τέλος πάντων ότι οι παπαρούνες είναι κόκκινες; Κάποιος θα έδωσε στην λέξη <span class="Apple-style-span" style="color: red;">κόκκινο </span>την έννοια που αντιστοιχεί στο χρώμα <span class="Apple-style-span" style="color: lime;">κόκκινο, </span>το χρώμα της παπαρούνας.<span class="Apple-style-span" style="color: lime;"> </span>Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Και ποιός ήταν αυτός ο κάποιος; Φαντάζομαι κάποιος, κάπου, πολύ παλιά. Στην εποχή των σπηλαίων ίσως. Επιτρέψετε μου να σας διηγηθώ μια ιστοριούλα για το ως πήρε η παπαρούνα το όνομα της λοιπόν. Τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι:</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><i>Ένα όμορφο και ηλιόλουστη ανοιξιάτικο πρωινό ο αρχηγός Γκάου-Μπίου της φυλής των Ανθρωποπιθηκιέν βγήκε από τη σπηλιά του με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Η γυναίκα του η Κανεμεοτιθές, μόλις του είχε πάρει το καλύτερο τσιμπούκι της ζωής του. Αν υπήρχαν πανεπιστήμια τότε, η τύπισσα θα είχε διδακτορικό στις πίπες. Ακριβώς απέναντι από το άνοιγμα της σπηλιάς υπήρχε ένα καταπράσινο λειβάδι γεμάτο λουλούδια. Ετσι όπως ήταν μες τη καλή τη διάθεση και γεμάτος ενέργεια και ενθουσιασμό από την προ ολίγων λεπτών εκσπερμάτιση του ο αρχηγός, του ήρθε μια φοβερή ιδέα. Μια καταπληκτική ιδέα που θα άλλαζε τις ζωές όλων μας από τότε και στο εξής. Μια ιδέα που αφορούσε αυτά τα όμορφα κόκκινα λουλουδάκια που με το παραμικρό χάδι του ανέμου, λικνίζονταν σαν κόκκινες σημαιούλες στον κάμπο. "Γυναίκα! Ε γυναίκα! Τράβα φώναξε γρήγορα όλη την φυλή. Έχω να κάνω μια πολύ σημαντική ανακοίνωση. Τσακίσου γρήγορα μη σε περιλάβω με το ρόπαλο! Ουγκ!"</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Αφού μαζεύτηκε όλη η φυλή σε κύκλο μπροστά του, ύστερα από λίγη ώρα, ο αρχηγός άρχισε να μιλάει</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Ουγκ αδέρφια!"</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Ουγκ αρχηγέ μας" είπαν όλοι με μια φωνή.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Σας μάζεψα σήμερα όλους εδώ, γιατί θέλω να σας ανακοινώσω κάτι πολύ σημαντικό"</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Δώσε μας τα φώτα σου αρχηγέ!" ακούστηκε μια πνιχτή φωνή από το ακρωατήριο κι αμέσως ο αρχηγός έριξε ένα ημιάγριο βλέμμα στον Γλυφτρονίξ, συνέχισε όμως χωρίς να δώσει πολύ σημασία.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Τα βλέπετε εκείνα τα λουλούδια; Εκεί, πέρα στο λειβάδι." κι έδειξε με το χοντρό δάχτυλό του που ακόμα μύριζε μουνίλα και καθώς το αντιλήφθηκε ένα χαμόγελο σχηματίστηκε ασυναίσθητα στο πρόσωπο του. Αμέσως γύρισαν όλοι τα κεφάλια και άρχισαν να εξερευνούν με το βλέμμα τους την κατέυθυνση που τους είχε υποδείξει το ποτισμένο με γυναικείους χυμούς, τραχύ δάχτυλο του αρχηγού τους. "Ναι, ναι. Ναι τα βλέπουμε" άρχισαν να λένε διστακτικά ένας ένας οι προσφάτως όρθιοι κι ακόμη πιο προσφάτως ομιλούντες πιθηκάνθρωποι που είχαν αντιληφθεί το λειβάδι με τα κατακόκκινα λουλούδια χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. </i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Ε λοιπόν, από σήμερα και μέχρι η φωτεινή μπάλλα που είναι πάνω από τα κεφάλια μας και μας ζεσταίνει, να σβήσει και να μην ξανανάψει όπως κάνει κάθε πρώι, τα λουλούδια αυτά θα λέγονται...ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ! Σύμφωνοι;" και το πονηρό χαμόγελο επέστρεψε στο προσωπό του καθώς θυμήθηκε τι κρατούσε στα χέρια του την ώρα που έβγαινε από τη σπηλιά κι αντίκρυζε το λειβάδι με τις παπαρούνες. Την ώρα της επιφοίτησης. Το ίδιο πράγμα που γαργαλούσε τις αμυγδαλές της Κανεμεοτιθες λίγα λεπτά πριν..."Είμαι και πολύ καβλέας" θα σκεφτόταν αν υπήρχαν έννοιες όπως ο καβλέας τότε, ενώ το κοινό είχε ξεσπάσει σε κραυγές και παραλληρήματα εκστασιασμένο από την καινούργια γνώση που μόλις του έιχε προσφερθεί. Μόνο ένας αναμεσά τους ήταν σιωπηλός και σκεπτικός, μπερδεμένος θα 'λεγε κανείς. Ο πάντα καχύποπτος και αντιρρησίας, Διαφορετικοαντιληπτίξ. Αφού κώπασαν λίγο οι πανυγηρισμοί και με το βλέμμα πάντα καρφωμένο στις νεοβαπτισθείσες παπαρούνες σήκωσε το χέρι του και απευθύνθηκε στον αρχηγό, ο οποίος με το που τον αντιλήφθηκε σκέφτηκε "Ωχ, τι θέλει ο μαλάκας τώρα;" </i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Τι είναι ρε Διαφορετικοαντιληπτιξ; Τι σε προβληματίζει; Για ρίχτο."</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Να με συμπαθάς αρχηγέ μου και με όλο το σεβασμό, δηλαδή ασ'ούμε, αλλά...τι είναι λουλούδι;"</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Ξαφνικά απλώθηκε σιωπή σε όλο το ακρωατήριο. Κανείς τους δεν είχε αναρωτηθεί μέχρι τώρα αυτό το τόσο απλό κι όμως τόσο βασικό πράγμα. Και κανείς δεν μπορούσε να δώσει την απάντηση. Κανείς εκτός από τον τετραπέρατο αρχηγό δηλαδή. </i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Χα! Αυτό ήταν ρε παλληκάρι. Κι εγώ νόμιζα ότι θα με ρώταγες κάτι πιο δύσκολο. Λουλούδια είναι αυτά τα μικρά και όμορφα πράγματα που βγαίνουν μέσα από την γη την οποία πατούμε και μυρίζουν όμορφα και έχουν διάφορα χρώματα. Και που πηγαίνουν οι μέλισσες απο πάνω τους συνέχεια και ρoυφάνε τους χυμούς τους. Και συγκεκριμμένα τα λουλούδια που λέγοται, πλεόν, παπαρούνες είναι αυτά τα κόκκινα πραγματάκια που κουνιούνται πέρα δώθε έτσι όπως φυσάει ο αέρας εκεί απέναντι στο λειβάδι." Η απάντηση του αρχηγού φάνηκε να ικανοποιεί -τουλάχιστον στιγμιαία- τον καχύποπτο πιθηκάνθρωπο και αμέσως το πλήθος ξέσπασε σε νέους πανηγυρισμούς και ζητοκραυγές ενώ η φωνή του Γλυφτρονίξ ακούστηκε καθαρή και ξάστερη αυτή τη φορά: "Αρχηγέ είσαι και ο πρώτος! Μορφωσέ μας φωστήρα μας" κι ο αρχηγός αυτή τη φορά του χαμογέλασε και του έκλεισε το μάτι. Πριν προλάβει όμως να απολάυσει τη χαρά της αποθέωσης το χέρι του Διαφορετικοαντιληπτίξ ήταν και πάλι στυλωμένο στον αέρα σαν ιστός χωρίς σημαία.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Τι 'ναι τώρα πάλι;" του πέταξε κάπως άγρια ο αρχηγός.</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Να αρχηγέ, σχώρα με που παίρνω το θάρρος πάλι ασ'ούμε, αλλά έχω άλλη μία απόρια και δηλαδή ας'ούμε ίσως μόνο εσύ μπορείς να μου τη λύσεις."</i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Αντε πες τη να τελειώνουμε" </i></div><div style="text-align: justify;"><i>-"Εντάξει, τη λέω ασ'ούμε. Να δηλαδή...τί είναι κόκκινο;"</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Αμέσως απλώθηκε μια σιωπή στο ακρωατήριο τόσο βαριά που αν την αντάλλαζαν για καυσόξυλα θα είχαν φωτιά όλες οι σπηλιές της φυλής κάθε μέρα για 3 χειμώνες. </i></div><div style="text-align: justify;"><i>"Κόκκινο είναι το χρώμα που έχουν οι παπαρούνες" είπε εμφανώς νευριασμένος ο αρχηγός. "Και από δω και στο εξής ότι έχει το χρώμα της παπαρούνας θα το λέμε κόκκινο. Πάει και τελείωσε! Σύμφωνοι;"</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Καθώς το κύμα του ενθουσιασμού ετοιμαζόταν να σκάσει στην ακρογυαλιά του ακρωατηρίου και να το παρασύρει σε νέο ντελίριο, το χέρι του Διαφορεντικοαντιλιπτήξ υψώθηκε σαν κυμματοθραύστης και το έκανε σμπαράλια. Όλοι κρατούσαν την ανάσα τους κοιτώντας τον αρχηγό και περιμένοντας την αντίδραση του. Όλοι εκτός από τον αντιρρησία φίλο μας ο οποίος χωρίς να περιμένει απόκριση από τον αρχηγό άνοιξε -για τελευταία φορά- το στόμα του..."Και δηλαδή, τί είναι...χρώμα ασ'ούμε;"</i></div><div style="text-align: justify;"><i><br />
</i></div><div style="text-align: justify;">Νταξ, δεν είμαι σίγουρος αν έγινε έτσι ακριβώς, δεν ήμουνα και μπροστά, αλλά καπως έτσι θα 'γινε. Αυτό που αντιλαμβάνομαι όμως εγώ είναι ότι όλη η αντικειμενικότητα των πραγμάτων στηρίζεται πάνω σε υποκειμενικούς και αυθαίρετούς ορισμούς και αντιστοιχίες εννοιών με λέξεις. Και πως η αλήθεια στηρίζεται σε αυτούς τους ορισμούς και στις άτυπες, σιωπηλές συμφωνίες που έχουμε κάνει μεταξύ μας ως ανθρωπότητα να μην τους αμφισβητούμε. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να δεχόμαστε ως αντικειμενική μια αλήθεια ή μια πραγματικότητα όταν αυτή στηρίζεται εξ ορισμού στην υποκειμενικότητα και την αυθαιρεσία; Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, φαντάσου ο μάγκας ο αρχηγός να ήταν δαλτωνικός. Ο τύπος που έκανε την αντιστοιχία παπαρούνα --> κόκκινο χρώμα, φαντάσου να μην μπορούσε να ξεχωρίσει το κόκκινο της παπαρούνας από το πράσινο των φύλλων. Εδώ και χιλιάδες χρόνια στηρίζουμε την αντιληψή μας, την αλήθεια μας αν θέλετε, περι κόκκινου χρώματος στην αυθαιρεσία ενός τύπου που είπε ότι οι παπαρούνες είναι κόκκινες αλλά μπορεί να εννοούσε και πράσινες. Τρομακτικό;</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><i>Χθες βγήκε ο επιστήμονας από μέσα μου, σήμερα ο συγγραφέας. Αυριο μπορεί να βγει καμιά κουράδα, ποτέ δε ξέρεις...Επειδή όμως η ιστοριούλα μου βγήκε παραπάνω απ'ότι υπολόγιζα θα το κόψω εδώ για άλλη μια φορά και θα σας αφήσω με τη γλυκιά γεύση της προσμονής στα χείλη. Του μπη κοντίνουεντ...</i></div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-8266923434712728992011-10-13T18:18:00.000+02:002011-10-13T18:18:09.509+02:00Περί αντίληψης και αλήθειας (part 1)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"><i>Disclaimer: Φαντάζομαι ότι ξεφορτώθηκα τους πρώτους άσχετους και βαριεστημένους από τον τίλτο κιόλας. Για όσους αμφιταλατεύονται ακόμα γράφω και τούτη τη παράγραφο. Το παρόν ποστ θα είναι πολύ μακρύ, είναι εντελώς θεωρητικό, ενδέχεται ακαταλαβίστικο, οι συλλογισμοί μου θα κάνουν κύκλους μέχρι να καταλήξουν κάπου και γενικά αν θέλετε να μάθετε κάτι χρήσιμο από αυτό (fuck άμα θέλετε να μάθετε κάτι γενικά από αυτό το μπλόγκ) σας προτείνω να πάτε να διαβάσετε κάνα άρθρο στο wikipedia αντ'αυτού. π.χ. <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bonobo#Sexual_social_behavior">αυτό</a>. Αν πάλι δεν έχετε υπολογιστή, πηγαίντε κατεβάστε κάνα τόμο της Παπυρους Λαρούς από την βιβλιοθήκη και αφήστε με ήσυχο. Wait a minute...αν δεν έχετε υπολογιστή πως σκατά διαβ...uhh fuck it, nevermind. Το ρεζουμέ είναι ότι το αυτό το άρθρο γράφτηκε για να εκθέσει προβληματισμούς και να παραθέσει τροφή για σκέψη. Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο. Και τώρα όσοι είστε ακόμα μαζί μου, ακολουθήστε.</i></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Το ότι όλα είναι θέμα αντίληψης σας το χω πει; "Πολλές φορές" θα πουν οι ταχτικοί αναγνώστες. Αν πάλι απάντησες "όχι" μάλλον δεν με διαβάζεις τόσο τακτικά όσο θα 'πρεπε και φρόντισε να το διορθώσεις πριν έχουμε άλλα...Ας το πούμε τέλος πάντων άλλη μία για να το εμπεδώσουμε:</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΜΩΣ</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τι εννοεί ο ποιητής; Ότι όλα είναι μες το μυαλό μας βρε αδερφέ. Τα πάντα. Οτιδήποτε με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή και αλληλεπριδρούμε -αντικείμενο, πρόσωπο, ή κατάσταση- το αντιλαμβανόμαστε όπως εμείς θέλουμε και μόνο έτσι. Τα πράγματα έχουν την σημασία και την αξία που εμείς τους δίνουμε. Πως αλλιώς να το πω; Αυτό που για μένα είναι σημαντικό, για σένα μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορο κ.ο.κ. (Κοκκινωποί Ορνιθόρυγχοι Κοιμούνται)</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Π.Π. </div><div style="text-align: justify;">Να, είδες τι έκανα μόλις τώρα; Έφερα ένα ον λάιν παράδειγμα αυτοστιγμεί για να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου. Το "κ.ο.κ." που οι περισσότεροι, φαντάζομαι, το μεταφράζουν αυτομάτως ως "Και Ούτω Καθεξής" στο μυαλό τους -άν εξαιρέσεις μερικούς βλαμμένους που κάνουν πρώτα τον συνειρμό "Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας"- στο δικό μου μυαλό σημαίνει "Κωκκινοποί Ορνιθόρυγχοι Κοιμούνται" ή "Κουνάμενες Οπιούχες Κωλοτρυπίδες" κ.ο.κ. ...</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τώρα θα μου πεις ότι δεν σου λέω και τίποτα καινούργιο. Κι ότι δεν περίμενες από μένα τον Τρυποκάρυδο να τ'ακούσεις όλα αυτά και πως μυαλό έχεις και πως λίγο ορθολογικά να το χρησιμοποιήσεις το ρημάδι, φτάνεις και μόνος σου σε αυτό το συμπέρασμα. Από τη μεριά μου λοιπόν να πω πως κατ'αρχάς χαίρομαι που έχω (υγειώς) σκεπτόμενους αναγνώστες. Κατα δεύτερον σκασμός ρεμάλια που θα βγάλετε και γλώσσα! Και κατα τρίτον υπομονή τέκνα μου. Όλο και κάπου θα καταλήξουμε. Ελπίζω.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τώρα συγκεντρώσου λίγο και προσπάθησε να μείνεις μαζί μου για να μη σε χάσω, γιατί αρχίζουν τα ζόρικα. Έχεις ακούσει ποτέ την έκφραση: "Κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές"; Φυσικά και την έχεις ακούσει, τι ρωτάω; Σάμπως ζεις στο Τζιμπουτί; Η έκφραση αυτή, λοιπόν, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και κάθετα διαφωνούντα (να'τες οι δύο πλέυρες του νομίσματος...). Αν το εξετάσουμε φαινομενικά και μονοδιάστατα το θέμα, ναι το νόμισμα έχει δύο πλευρές. Δύο "όψεις". Αρκεί μια απλή οπτική παρατήρηση ολίγων δευτερολέπτων για να το διαπιστώσει αυτό ο οιοσδήποτε (να το κρατήσει στα χέρια του και να το γυρίσει από τη μία και από την άλλη). Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi29nLp9bjZ7IFs0BzlKqxQZrAcLICUUaZ6GpmZNLOhLljZcZqfy7KffNvedkOmkevP4n431_vEy2MjwIbmdf6KmlbWDCDYdzAyUNem7PkaiolahQ1-QYWv1GT3idMiShr8F3Sih8ZX9EM/s1600/coin+standing.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi29nLp9bjZ7IFs0BzlKqxQZrAcLICUUaZ6GpmZNLOhLljZcZqfy7KffNvedkOmkevP4n431_vEy2MjwIbmdf6KmlbWDCDYdzAyUNem7PkaiolahQ1-QYWv1GT3idMiShr8F3Sih8ZX9EM/s320/coin+standing.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
</div><div style="text-align: justify;">Αν τώρα το νόμισμα πέσει στα χέρια ενός φυσικού, αυτός θα μπορούσε να διεξάγει το παρακάτω πείραμα: Ας υποθέσουμε ότι το νόμισμα στέκεται όρθιο, ακουμπώντας στην περιφέρεια του δηλαδή και δύναται να περιστρέφεται ελεύθερα γύρω από άξονα ο οποίος περνάει από το κέντρο του, καθώς και από 2 σημεία της περιμέτρου του, τα οποία ισαπέχουν και ο οποίος φυσικά είναι κάθετος στο δάπεδο, όπως φαίνεται και στο υπέροχο επαγγελματικού επιπέδου σχήμα. Κοινώς ο άξονας περιστροφής του είναι η προέκταση της διαμέτρου του (προφανώς, για λόγους απλότητας, θεωρούμε ότι το νόμισμα είναι κυκλικός δίσκος κι όχι κύλινδρος που είναι στην πραγματικότητα αλλά δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία). Ας υποθέσουμε τώρα ότι υπάρχει σταθερός παρατηρητής ο οποίος κοιτάζει το νόμισμα. Το βλέμμα του παρατηρητή είναι στο ίδιο ύψος με το κέντρο του νομίσματος και κάθετο στο επίπεδο που διέρχεται από το σύνολο των σημείων της περιφέρειας του. Το επίπεδο, δηλαδή, που διχοτομεί το νόμισμα στις δύο του όψεις. Έστω ότι το νόμισμα αρχίζει να περιστρέφεται γύρω από τον άξονα περιστροφής του. Αν, όπως είπαμε, ο παρατηρητής μένει πάντα ακίνητος -ικανή αλλά όχι και αναγκαία συνθήκη- αυτό που θα βλέπει σε κάθε χρονικό στιγμιότυπο θα είναι η κάθετη προβολή της όψης του νομίσματος στο προαναφερθέν επίπεδο. Για χάρην απλοποίησης του συλλογισμού και χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, θα αγνοήσουμε έννοιες όπως τρισδιάστατη ή περιφερειακή όραση. Δεχόμαστε ότι το βλέμμα του παρατηρητή είναι δισδιάστατο, γραμμικό (ευθυτενές) και κάθετο στο επίπεδο. Όταν λοιπόν το νόμισμα θα έχει στραφεί κατά 90 μοίρες από την αρχική του θέση, ο παρατηρητής θα βλέπει μόνο μια λεπτή γραμμή, την προβολή δηλαδή της περιφέρειας του νομίσματος στο κάθετο επίπεδο. Κουράγιο φτάνουμε...<br />
Καθώς το νόμισμα περιστρέφεται, κάθε σημείο του -εκτός από τα σημεία που βρίσκονται πάνω στον άξονα περιστροφής- κινείται πάνω σε κυκλική τροχία με κέντρο το αντίστοιχο σημείο πάνω στον άξονα. Κι όταν λέμε κυκλική τροχία εννοούμε πολύ απλά έναν κύκλο. Η περίμετρος ενός κύκλου τώρα, αν και πεπερασμένο μέγεθος μπορεί να έχει άπειρες υποδιαιρέσεις*. Να το πω πιο απλά, μπορούμε συνεχώς να χωρίζουμε τον κύκλο σε όλο και πιο μικρά απειροελάχιστα κομματάκια. Για πάντα. Αν υποθέσουμε τελικώς ότι το νόμισμα περιστρέφεται κατα μία ελάχιστη υποδιαίρεση της κυκλικής τροχίας στη μονάδα του χρόνου, η αλλιώς με απειροελάχιστη ταχύτητα (γωνιακή ταχύτητα για την ακρίβεια) τότε ο παρατηρητής βλέπει σε κάθε χρονική στιγμή και μια διαφορετική προβολή της όψης του νομίσματος στο επίπεδο που λέγαμε πριν. Για πάντα. Θεωρητικά λοιπόν, ο παρατηρητής μπορεί να δει άπειρες "όψεις" ενός νομίσματος. Κι όλα αυτά σε μία μόνο πλήρης περιστροφή του νομίσματος γύρω από τον άξονα του. Μαθηματική μαγεία! <br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;">*Για την ακρίβεια αυτό δεν ισχύει, διότι αναφερόμαστε σε ακτίνια (μονάδα μέτρησης τόξου) και για να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε μια έκφραση του τύπου π/∞ το οποίο φυσικά δεν ορίζεται. Το πρόβλημα λύνεται μόνο με τη χρησιμοποίηση ορίων και ο τύπος γίνεται π/χ όπου χ τείνει στο άπειρο. Και πάλι όμως οι υποδιαιρέσεις του κύκλου είναι παρα πολλές.</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
Το παραπάνω παράδειγμα αναφέρεται στην παρατήρηση, την οπτική αντίληψη δηλαδή των πραγμάτων.<br />
Αν το παρατηρήσει λοιπόν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος το συγκεκριμμένο νόμισμα, θα αποφανθεί άκοπα και αναντίρρητα ότι έχει 2 και μόνο όψεις. Αν το παρατηρήσει ένας φυσικός όμως, και δη υπό τις πειραματικές συνθήκες που περιγράψαμε προηγουμένως, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι έχει άπειρες όψεις. Να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον τώρα; Ας εισάγουμε κι άλλες παραμέτρους εκτός της απλής οπτικής παρατήρησης. Αν δώσουμε το ιδιο νόμισμα σε έναν χημικό θα μας κάνει μια ποιοτική ανάλυση (μπορεί και ποσοτική στο τσακιρ κέφι) και θα μας πει ότι αποτελείται από το τάδε κράμα μετάλλων. Αν το δώσουμε σε έναν μεταλειολόγο θα μας πει ακριβή σύσταση, θα βγάλει συντελεστές τριβής, φωτογραφίες σε ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, της παναγιάς τα μάτια, τα πάντα όλα, χαμός! (Είμαι σε τμήμα μεταλειολόγων εγώ και ξέρω...). Αν το δώσουμε σε έναν ταμεία τράπεζας θα μας πει ότι αξίζει ένα ευρώ, όση είναι και η ονομαστική του αξία δηλαδη. Αν το δώσουμε σε έναν συλλέκτη θα μας πει ότι αξίζει πολλά γιατί ανήκει στην τελευταία παρτίδα που κόπηκε με το συγκεκριμμένο μηχάνημα το οποίο λογο ελαττώματος έκανε μια επιπλέον χαραγή στην πλευρική του επιφάνεια και μπλα μπλα μπλα... Τέλος αν το δώσουμε σε έναν ζητιάνο θα μας πει "φχαριστώ" και θα πάει να αγοράσει καμιά τυρόπιτα να λαδώσει το αντεράκι. Ενώ αν το δώσουμε σε έναν ζάπλουτο κροίσο (με 9 γράμματα) θα το πετάξει στα σκουπίδια γιατί δεν τον βολεύουν τα ψιλά...Βλέπουμε λοιπόν ότι η αξία/σημασία ενός αντικειμένου -του ίδιου αντικειμένου- συνεχώς μεταβάλλεται. Και μεταβάλλεται ανάλογα με το τι ακριβώς εξετάζουμε στο αντικείμενο, υπο ποιές συνθήκες το εξετάζουμε και ποιός κάνει την εξέταση/παρατήρηση.<br />
<br />
Να λοιπόν που αρχίζει και ξεκαθαρίζει σιγά σιγά το πράμα. Έχουμε τρεις μεταβλητές παραμέτρους, φαινομενικά ανεξάρτητες -αν και όχι πάντα- μεταξύ τους. Πρώτα έχουμε το είδος της αντίληψης. Δηλαδή ως τι το παρατηρούμε το αντικείμενο; Τι θέλουμε να μάθουμε από αυτό; Τι πληροφορίες περιμένουμε να λάβουμε από την παρατηρησή μας; Έπειτα έχουμε το βάθος της αντίληψης. Πόσο χρόνο αφιερώνουμε και κάτω από ποιές συνθήκες παρατηρούμε το αντικείμενο; Έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία και την κατάλληλη τεχνογνωσία; Τέλευτάια -και σπουδαιότερη κατά τη γνώμη μου- μεταβλητή είναι ο αντιλαμβανόμενος. Αυτός που κάνει την παρατήρηση. Διότι κάθε παρατήρηση, όσο αντικειμενική και υπό "ελεγχόμενες" συνθήκες και να είναι, πάντα υπόκειται στην υποκειμενικότητα του παρατηρητή. Και αυτό είναι και το ζουμί περί αντίληψης κυρίες και κύριοι. Δε πά να κατέβει ο θεός ο ίδιος να μου σφίξει στο χέρι και να μου πει: "Γιοχβέ, χάρηκα". Αμα εγώ είμαι μουσουλμάνος, Αλλάχ θα τονε πω.<br />
<br />
<i>Σε αυτό το σημείο λέω να το κόψω, γιατί θα βγεί πολύ μακρύ το σεντόνι και δεν θέλω να σας πέσουν πολλά μαζί και να μου κουραστείτε. Να χωνέψετε πρώτα αυτά τα λίγα και τα υπόλοιπα στο επόμενο ποστ.</i></div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8637694085999794836.post-26369985481230738202011-09-04T15:01:00.001+02:002011-09-04T18:24:31.505+02:00I need an anti-Hero!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/XeOI5XTGDhE?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ΟΚ η αφορμή για το άρθρο είναι σαφώς το γεγονός ότι τις τελευταίες μέρες έχω λιώσει να βλέπω Californication αλλά ο προβληματισμός μου είναι σίγουρα πιο βαθύς και γενικός. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Όλοι γουστάρουν τον Hank Moody. Γιατί; Μα γιατί ο Hank Moody είναι αντι-ήρωας και όλος ο κόσμος γουστάρει τους αντι-ήρωες. No wait, that was an understatement. Ο κόσμος χύνει θάλασσες σπέρματος για τους αντι-ήρωες. Αν ο κόσμος ήταν ήταν ένας γιγάντιος κόλπος, τότε θα ήθελε το καυλί του αντι-ήρωα μέσα του 24/7. Τρου στόρι! Και μιλάω για άντρες και γυναίκες ανεξαιρέτως. Όλοι μα όλοι γουστάρουν τους αντι-ήρωες. Γιατί όμως;</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Για να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την απάντηση πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως φτιάχνονται, οι αντι-ήρωες. Ας υποθέσουμε ότι είσαι ένας συγγραφέας και θέλεις να δημιουργήσεις έναν αντι-ήρωα. Επίσης ας υποθέσουμε ότι δεν είσαι ο Hank Moody γιατί α) δεν θα προσπαθούσες να γράψεις αλλά να ξεκολλήσεις τα μουνιά από πάνω σου ή να μην μπεις φυλακή και β) όλη η συλλογιστική μας θα πάει περίπατο. Είσαι λοιπόν ένας νορμάλ άνθρωπος. Η λέξη κλειδί είναι το "νορμάλ", προσέξτε. Τι κάνεις λοιπόν; Παίρνεις όλα τα νορμάλ, ή αλλιώς μέτρια, χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου και προσπαθείς να τα ανυψώσεις. Προσπαθείς με λίγα λόγια να φτιάξεις έναν υπεργαμάτο, υπερφλώρο Mr Perfect. Έναν τυπά που τα κάνει όλα σωστά και με χαμόγελο που κάνει *γκλίνγκ*. Και μετά τα γυρνάς όλα τούμπα. Τα αντιστρέφεις. Και voila! Έχεις τον πιο γαμάτο, badass, γαμιστερό τύπο που μπορούσες να φανταστείς. Τόσο απλά. Οκ, δεν ξέρω αν όντως έτσι δουλέυουν οι συγγραφείς, εγώ πάντως αυτό θα έκανα. Το point μου όμως είναι το εξής. Ο αντιήρωας αντιπροσωπεύει όλα αυτά που θα θέλαμε να είμασταν, αλλά δεν το παραδεχόμαστε. Κάνει όλα αυτά τα απαγορευμένα που ενώ τα απορρίπτουμε και τα κατακρίνουμε, ουσιαστικά και ενδόμυχα θα θέλαμε κι εμείς να τα κάνουμε μόνο που είμαστε πολύ κότες για να τα κάνουμε στην πραγματικότητα. Γι'αυτό όταν παρακολουθούμε έναν αντιήρωα εν δράση χαιρόμαστε και λέμε στους εαυτούς μας: "Πω, τι γαμάτος που είναι αυτός ο τύπος. Κι εγώ έτσι θα έκανα. Δηλαδή πολύ θα το ήθελα αλλά δυστυχώς είμαι τόσο φλώρος που ο Justin Bieber μπροστά μου μοιάζει με τον πρώτο ξάδερφο του Chuck Norris (είπαμε, μη το χέσουμε κιόλας)" </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/cB-j9JkVaQM?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τι τύπος είναι αυτός ο Hank Moody τελος πάντων; Είναι ο τύπος που ούτε τον αγαπάς, ούτε τον μισείς, αλλά βασικά μισείς να τον αγαπάς. Με μία λέξη είναι cool. Too cool for school ισως. Γαμάει μουνί αβέρτα. Κι όσο πιο πολύ γαμάει τόσο πιο πολύ τον θέλουν οι γκόμενες. Έτσι πάνε αυτα. Κατά τ'άλλα είναι μια κινούμενη καταστροφή, ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί. Δεν έχει κανένα απολύτως σεβασμό για οτιδήποτε, πολλώ δε μάλλον για κανόνες και κοινωνικές συμπεριφορές που ορίζει ο συγχρονος τρόπος ζωής. Ο τύπος είναι ροκ. Πίνει σαν αλκοολικός, καπνίζει σαν τσιμινιέρα, κάνει μπάφους, μπλέκει σε καυγάδες και βρίζει σα νταλικέρης. Είναι ροκ-σταρ, χωρίς τη μουσική. Παρ'όλα αυτά έχει τη κόρη του και τη γυναίκα της ζωής του, οι οποίες είναι και το ευαίσθητο σημείο του, και τις οποίες αν και κάνει τα πάντα για να το αποφύγει συνεχώς καταλήγει να τις πληγώνει και για τις οποίες θα έκανε τα πάντα, θα άλλαζε τα πάντα και θα μπορούσε εν τέλει να γίνει ο σωστός πατέρας και σύζυγος που ονειρεύονται. Κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο προσοχής σε έναν αντιήρωα. Η αίσθηση ότι πάντα υπάρχει ελπίδα για σωτηρία ακόμα κι αν ο ίδιος δεν θέλει ή αδυνατεί πλέον να σωθεί. Αυτό το κάτι που σε κάνει να λες: "καλός είναι μωρέ κατα βάθος". Αυτό το "κατα βάθος" είναι και η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε έναν αυθεντικά κακό και έναν αντιήρωα. Κι αυτό που μας κάνει να ξεροχύνουμε στη θέα του και να κρεμόμαστε από τις ατάκες του. Και για να μην νομίζετε ότι είμαι κολλημένος -μόνο- με το Californication, ένας άλλος αγαπημένος μου αντι-ήρωας είναι ο Γρηγόρης ο Σπίτης aka Gregory House. Αψύς, τραχύς, μισάνθρωπος, κυνικός, μίζερος, ανίκανος να αγαπήσει (όχι πάντα) και να δεχθεί αγάπη, πανέξυπνος, ετοιμόλογος, με απιστευτη αίσθηση χιούμορ. Χόμπυ του να προσβάλει όλους τους ανθρώπους οι οποίοι είναι κατώτερου εγκεφαλικού επιπέδου από εκείνον (δηλαδή σχεδόν τους πάντες), να κάνει ντρόγκια, να πίνει δίχως αύριο και να πηδάει πουτάνες. Α, και να σώζει ζωές λύνοντας ανεξήγητα ιατρικά μυστήρια. Πώς να μην αγαπήσεις έναν τέτοιο τύπο; </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Συμπέρασμα: σε όλους μας αρέσουν οι αντι-ήρωες. Σε όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους εννοώ. Αυτό αποκλειεί κάποιες κοινωνικές ομάδες όπως μπάτσους, στρατιωτικούς, κληρικούς και γενικά άτομα προσκολλημένα στην εξουσία και την πειθαρχία. Αυτό όμως τι λέει για την κοινωνία μας; Για να σκεφτούμε λίγο. Γουστάρουμε άτομα που δεν σέβονται τους κανόνες, που γράφουν στα αρχίδια τους καταπιεστικούς κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς και πολιτικής ορθότητας. Γουστάρουμε τα τσογκλάνια, τα "κακά παιδιά" και ευχόμαστε, άλλοι ανοιχτά κι άλλοι στα μουλωχτά, να μπορούσαμε κι εμείς περιστασιακά ή κατά κανόνα να μπορούσαμε να συμπεριφερθούμε σαν αυτούς. Λίγο ζα μαν φου, λίγο στα-αρχίδια-μου-τι-πιστεύει-ο-κόσμος-για-μένα, λίγο εγω-είμαι-έτσι-και-σ'όποιον-αρέσω, λίγο θα-τα-κάνω-όλα-πουτάνα-κι-όλοι-οι-άλλοι-να-πάνε-να-γαμηθούνε. Αφού λοιπόν θεοποιούμε έναν τύπο που φτύνει τη κοινωνία κατάμουτρα και της πετάει και τη γόπα από το μισοτελειωμένο του τσιγάρο στη μούρη, μήπως έχουμε ένα θεματάκι μαζί της; Με την κοινωνία εννοώ. Ή μήπως απλά η αίγλη και η αξιοζήλευτη αύρα που λούζει αυτούς τους χαρακτήρες προκύπτει ακρίβως από το γεγονός ότι είναι περιθωριακοί. Ξεχωρίζουν δηλαδή μόνο και μόνο επειδή είναι εξαιρέσεις σε έναν μονότονο και βαρετό κανόνα. Δε ξέρω ποιά είναι η απάντηση αλλά εγώ πολύ θα γούσταρα ένα κόσμο με περισσότερους Hank Moodyδες και Dr Houses. Αν μη τι άλλο, θα 'χε περισσότερη πλάκα.<br />
<br />
Από την άλλη, δεν μπορώ να μην διατηρώ ορισμένες αμφιβολίες. Θα μπορούσαν οι αντι-ήρωες να υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο; Κι αν ναι πως θα τους αντιμετωπίζαμε εμείς οι υπόλοιποι, οι "μέτριοι"¨, οι νορμάλ άνθρωποι; Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ. Ένας αντιήρωας θα μπορούσε να είναι ο τύπος που μπαίνει μπροστά σου στην ουρά (η ακόμα χειρότερα πάει πρώτος στην ουρά αγνωόντας επιδεικτικά όλους τους υπόλοιπους) κι όταν πας να του ζητήσεις το λόγο σου σκάει χαμόγελο και σηκώνει ανέμελα τους ώμους. Η αυτός που σε έχει φλομώσει με το τσιγάρο του σε κλειστό χώρο κι όταν του πεις ότι σε ενοχλεί σου σκάει κωλοδάχτυλο. Με δυο λέξεις, ο μαλάκας με περικεφαλαία. Ναι, μη γελιέστε φίλοι μου. όσο θελκτικοί κι αν φαίνονται αυτοί οι χαρακτήρες στα βιλία και τις σειρές, οι αντι-ήρωες στην πραγματική ζωή είναι οι λεγόμενοι μαλάκες με πατέντα, οι σπασαρχίδηδες, αυτοί που θέλεις να τους βγάλεις όλο το δέρμα με νυχοκόπτη και να τους πετάξεις σε μια μπανιέρα γεμάτη με κάτουρο ρινόκερου και αίμα περιόδου αγάμητης φοράδας. Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. Τις γυναίκες. Πώς βλέπουν οι γυναίκες τους αντι-ήρωες; Φανταστείτε το εξής σκηνικό: είστε με το νέτο στον καναπέδάκο σας (IKEA 399.99 ευρώ) και βάζετε να δείτε Californication. Την ώρα που εσείς σκέφτεστε: "Πω τι γαμάτος τύπος; πολύ τον πάω. Και τι μουνί είναι αυτό που γαμέι βρε παιδί μου; Τρίπατο με εϊ-μπι-ε και έξτρα αερόσακους. Χάθηκε να ναι κι η δικιά μου έτσι; Σταδιάλα παλιοπατσαβούρα, μου 'χεις φάει τη ζωή...α σιχτιρ πια" εκείνη σκέφτεται: "ΘΕΕ μου τι άντρας! Τι σκληρός, τι μπρουτάλ; Και τι λέγειν και γοητεία είναι αυτή που έχει; Χάθηκε να είχε κι ο δικός μου ο μπαστουνόβλαχος εδώ δίπλα λίγη από τη γοητεία του; Τι ζητάω θέε μου; Δε ζητάω πολλά. Το μισό σεξ-απίλ να είχε κι ο δικός μου ο σκατίφλωρος και θα 'μουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου." ενώ παράλληλα έχει ήδη βάλει το κινήτό στη δόνηση, το χει χώσει κάτω από το βρακάκι της και κάνει αναπάντητες στον εαυτό της. Στο τέλος εσέις μένετε με μια γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη γιατί ναι μεν τον γουστάρετε τον τύπο αλλά ξέρετε οτί ποτέ δεν θα μπορέσετε να τον φτάσετε, η γκόμενα μενει με ένα χαζόχαρούμενο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά γιατί έχει χύσει 32 φορές και ο καναπές μένει με μια λιμνούλα από τα ζουμιά της. Και λέω εγώ τώρα το εξής απλό. Για να κάνετε πως της συμπεριφέρεστε όπως ο Hankaρος ο Moody. Για φτύστε τη λίγο στη μάπα και ρίξτε της και καμιά σφαλιάρα και μετά πηγαίντε σε ένα μπαρ πιείτε το κώλο σας, γαμήστε τη πρώτη που θα βρεθεί στο δρόμο σας και μετά γυρίστε σπίτι τύφλα και πείτε της με λάγνο ύφος: "Μωρό μου πάρε μου μια πίπα να κοιμηθώ. Μόνο τα χειλάκια σου με νανουρίζουν και το ξέρεις. Η άλλη η σκρόφα που πήδηξα πριν από λίγο δεν συγκρίνεται μαζί σου ούτε κατά διάνοια.". Να δείτε για πότε θα βρεθείτε με τον κναπέ του ΙΚΕΑ κολλάρο, στο πεζοδρόμιο, χωρίς γκόμενα, χωρίς ρούχα, ξυρισμένος γουλί και με μια ταμπελίτσα στο στήθος να λέει "τεντυμπόις".<br />
<br />
Συμπέρασμα τελικό και το κλείνουμε: αντι-ήρωες, ναι μεν αλλά. Τουτέστιν καλοί είναι για τα βιβλία και τις ταινίες αλλά μέχρι εκεί. Κι ίσως αυτό ακριβώς το γεγονός είναι που μας κάνει να τους γουστάρουμε τόσο πολύ. Η συνειδητοποίηση ότι είναι λογοτεχνικά αποκυήματα και τίποτα παραπάνω. Είναι βοηθήματα που μας επιτρέπουν να φαντασιωνόμαστε ένα άλλο, πιο γαμάτο "εγώ" μας αλλά που αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση στο εκατομμύριο να ήταν αληθινό θα το σκεφτόμασταν δυο και τρεις φορές και πιθανότατα δεν θα το επιλέγαμε ποτέ. Επιπροσθέτως ακριβώς επειδή είναι "χάρτινοι" χαρακτήρες. μας δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσουμε όλες ή τις περισσότερες πτυχές του εαυτού τους (τουλάχιστον στο βαθμό που μας το επιτρέπει ο συγγραφέας) και άρα αντιλαμβανόμαστε αυτό το "κατα βάθος" που λέγαμε προηγουμένως. Αντιθέτως στην αληθινή ζωή. η πρώτη αλληλεπίδραση που έχουμε με έναν υποψήφιο αντι-ήρωα συνήθως καταλήγει με εμάς να κουνάμε το κεφάλι και να λέμε "τι μαλάκας θεέ μου". Ακριβώς γιατί πρέπει να μας δωθεί η ευκαιρια να τον γνωρίσουμε καλύτερα για να εκτιμήσουμε αν είναι όντως αντι-ήρωας η σκέτος μαλάκας. Long live anti-heroes! λοιπόν, στα βιβλία και τις ταινίας μας όμως, και είθε να συνεχίσουν να μας κάνουν να νιώθουμε λίγο καλύτερα ξεχνώντας. έστω και προσωρινά, τα προβλήματα της μίζερης πραγματικότητας μας. Υψώνω το μπουκάλι γουίσκι μου και πίνω στην υγειά σου Hank Moody!</div></div>Τρυποκάρυδοςhttp://www.blogger.com/profile/16957820019344851054noreply@blogger.com4